ตอนที่สามสิบสี่ ตอนจบ

22.00​ น.

"ผมไม่อยากจะเชื่อว่าโรฮานจะมีความรักกับเค้าเป็น"

ฟาทิทกล่อมเจ้าตัวกลมจนหลับไปแล้วจึงหันมาเอ่ยกับพรฟ้าถึงเรื่องโรฮานยอมรับเลยว่าเขาตกใจพอสมควรที่รู้เรื่องโรฮานกับพลอยฝนทั้งยังเป็นสิ่งที่เขาไม่คาดติดมาก่อนว่าโรฮานจะรักใครได้เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงเข้าหาโรฮานแต่โรฮานไม่เคยสนใจเช่นเดียวกับเขาเพราะเป็นจำพวกจ่ายเงินแล้วจบไม่มีข้อผูกมัดเท่านั้น

"ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคุณโรฮานเปลี่ยนไปได้คุณเองก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะลืมไปแล้วเหรอ"

ว่าจบก็อมยิ้มกริ่มพรฟ้าเห็นว่าฟาทิทคงจะลืมไปแล้วว่าตนเองก็เป็นเช่นเดียวกับโรฮานเธอจึงต้องเตือนความจำเสียหน่อย

"นั่นสินะ...ผมเปลี่ยนไปเพราะคุณ"

ฟาทิทพยักหน้าเบาๅก่อนจะรวบกอดภรรยารักเอาไว้แน่น

"งานที่คาสิโนไม่ค่อยมีอะไรน่าห่วงแล้วผมเลยให้มัคซิมไปช่วยอลินดูแลที่คลินิคคุณว่าดีหรือเปล่า"

"ดีเหมือนกันนะคะระหว่างที่รอหาหมอคนใหม่มาที่คลินิค"

พรฟ้าไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือของฟาทิทเพราะเห็นทีหลังจากนี้อลินคงหัวหมุนหากไม่มีคนช่วยเป็นลูกมือ

"อยากรู้จังว่าถ้าคุณไม่เป็นหมอเราจะได้เจอกันหรือเปล่า"

ฟาทิทก่อยกระซิบข้างแก้มนวล

"ถ้าชะตาลิขิตให้เราเจอกันยังไงก็ต้องได้เจอค่ะ"

พรฟ้าไม่เห็นจะต้องคิดอะไรมากเพราะเชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างฟ้าคงจัดสรรค์มาแล้ว

"อืม...แล้วถ้าผมอยากจะเจอลูกเราอีกคนล่ะจะต้องทำยังไง"

"คุณฟาทิท.."

สาวเจ้ารีบหลบสายตาคนเป็นสามีที่กำลังมองมายังเธอด้วยแววตาหยาดเยิ้ม

ฟาทิทโน้มร่างบางนอนราบกับเตียงนุ่มก่อนจะกดลงบดจูบภรรยารักเนิ่นนานจนเรียกอารมณ์วาบหวามของสาวเจ้าขึ้นมาได้เมื่อวานเขาพลาดเพราะทำลูกไม่สบายวันนี้เขาจะไม่พลาดอีกเด็ดขาดและแล้วบทรักบทสวาทก็ได้เกิดขึ้นอย่างสมใจชายหนุ่ม

สองวันต่อมา

วันนี้เป็นวันที่พลอยฝนได้ออกจากโรงพยาบาลจวบจนเย็นกว่าอลินจะมาส่งเพื่อนรักที่บ้าน

"ฉันไม่น่าเป็นแบบนี้เลยที่คลินิคแกก็เหนื่อยคนเดียวเลยสิ"

พลอยฝนรู้สึกไม่ดีนักเพราะรู้ว่าต่อจากนี้คลินิคคงยุ่งพอสมควรด้วยเธอก็มาป่วยในตอนที่คลินิคมีหมอเพียงแค่สองคน

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่าพี่ฟ้ากำลังให้ฉันรับสมัครหมอคนใหม่อยู่ตอนนี้เห็นบอกว่าจะส่งคนมาเป็นลูกมือก่อนด้วย"

"ใครเหรอ"

"อืม.. พี่ฟ้ายังไม่ได้บอกนะ..แล้วเดี๋ยวแกก็จะมีคนที่พี่ฟ้าส่งมาดูแลเหมือนกัน"

"หืม.."

"ไม่ต้องทำหน้าสงสัยเพราะฉันก็ไม่รู้"

"อืม.. "

"เดินเหินก็ระวังๆล่ะนี่ก็เย็นแล้วฉันกลับก่อนนะ..ไว้ว่างๆจะซื้อของอร่อยๆมาฝาก"

เมื่อเสร็จธุระแล้วอลินจำต้องขอตัวกลับเพราะนี่ก็เริ่มจะเย็นมากแล้วเธอไม่อยากขับรถกลางคืนเท่าไรเพราะเป็นคนกลัวผี

"กลับดีๆล่ะ..."

เมื่ออลินกลับไปแล้วพลอยฝนจึงนึกสงสัยว่าตกลงพี่สาวเธอจะส่งใครมาดูแลเธอแต่นึกอยู่ลึกๆว่าคงจะเป็นพยาบาลหรือไม่ก็แม่บ้านประมาณนั้น

20.30 น.

ซ่าา...

"นี่มันจะเข้าหน้าหนาวแล้วฝนยังตกอยู่อีกเหรอเนี่ย"

พลอยฝนนั่งอ่านหนังสือเพลินๆที่ห้องนั่งเล่นเธอแอบหน้ามุ่ยเล็กน้อยเพราะไม่ชอบเลาฝนตกเท่าไรด้วยกลัวจะไฟดับ

ก๊อกๆๆ...

"มาเวลานี้เลยเหรอ…?"

หญิงสาววางหนังสือลงก่อนจะค่อยๆเดินไปเปิดประตูเธอนึกว่าคนดูแลเธอจะมาช่วงกลางวันเสียอีก

"คุณโรฮาน!"

ร่างบางในชุดนอนเสื้อยืดสีขาวกางเกงขายาวสีเทายืนนิ่งอึ้งเมื่อคนตรงหน้าคือโรฮาน

"เห็นผมทำไมต้องตกใจขนาดนี้ครับ...คุณฟ้าบอกว่าคุณไม่สบายเลยให้ผมมาดูแล...คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า"

โรฮานวางร่มที่ถืออยู่หน้าระเบียงบ้านก่อนจะเดินสวนหญิงสาวเข้ามานั่งด้านในเขายังคงทำสีหน้าปกติใจเย็นถามหญิงสาวว่าเธอเป็นอะไร

พลอยฝนเดินตามชายหนุ่มเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามใจเธอตอนนี้ไม่ค่อยปกติเท่าไรนักเพราะไม่รู้ว่าเหตุใดพี่สาวเธอจึงให้โรฮานมาดูแลเธอ

"ฉันดีขึ้นมากแล้วล่ะคะไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง"

พอนั่งลงได้และเห็นว่าโรฮานไม่ได้พูดถึงเรื่องสาเหตุที่เธอต้องเข้าโรงพยาบาลจึงคิดว่าเขาคงไม่รู้จึงตอบอีกฝ่ายว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร

โรฮานนั่งนิ่งก่อนจะควบคุมลมหายใจไม่ให้นึกโมโหเพราะถึงขนาดนี้แล้วพลอยฝนยังไม่คิดที่จะบอกเขา

"คุณเกือบจะแท้งเรียกว่าไม่ร้ายแรงเหรอครับ"

ชายหนุ่มค่อยๆลุกยืนขึ้นเข้ามานั่งข้างๆพลอยฝนก่อนจะหันมาถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงค่อนข้างแข็ง

"ค..คุณโรฮาน..คุณรู้เหรอคะ"

พลอยฝนตัวชาวาบกลืนน้ำลายไม่ลงคอ

"ทำไมคุณไม่ยอมบอกความจริงกับผม"

"คือ...ฉันไม่อยากให้คุณต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น"

สาวเจ้าก้มหน้างุดกำมือกันแน่นไม่ยอมเงยมแงหน้าคนข้างๆ

"เด็กในท้องเป็นส่วนหนึ่งของผมนับว่าคุณใจร้ายมากนะครับที่ไม่คิดจะให้ผมรู้"

"ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นค่ะฉันไม่อยากให้คุณมาลำบากใจที่จะต้องมารับผิดชอบดูแลในสิ่งที่ตัวเองไม่ต้องการ"

พลอยฝนรีบส่ายหัวพัลวันเธอไม่ได้ต้องการทำร้ายจิตใจเขาแม้แต่นิดเดียวแต่เห็นทีอีกฝ่ายจะไม่ได้คิดเช่นนั้น

"คุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่ต้องการ"

มือหนาทั้งสองจับไหล่มนให้หญิงสาวหันหน้ามามองเขาแต่เธอก็ยังคงก้มหน้าไม่ยอมมอง

"รู้หรือเปล่าว่าผมใจเสียแค่ไหนที่รู้ว่าคุณเกือบแท้ง...ผมไม่เคยพูดว่าผมไม่ต้องการลูกและไม่เคยพูดด้วยว่าไม่ต้องการคุณ"

"คุณโรฮาน"

พลอยฝนใจเต้นเร็วไม่เป็นส่ำเงยหน้ามองคนตัวโตด้วยสายตาที่ต้องการคำตอบตรงๆ

โรฮานรวบกอดร่างบางก่อนจะเอ่ยพร่ำพรรณาความในใจ

"ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่ผมมอบใจให้คุณรู้ตัวอีกทีก็ไม่อยากห่างผมหดหู่มากเมื่อถึงเวลาที่ต้องจากคุณไปทำงานใจผมอยากจะพาคุณไปด้วยใจจะขาดแต่ติดที่ต้องรักษาสัญญาว่าจะต้องไม่พูดถึงเรื่องความรับผิดชอบเหตุการณ์ในคืนนั้น...แต่ตอนนี้ผมคงจะไม่รับผิดชอบคุณคงเป็นไปไม่ได้ไม่ใช่เพียงเพราะหน้าที่แต่เป็นเพราะหัวใจของผมมันต้องการต่างหาก...คุณจะยอมรับหัวใจของผมและให้ผมดูแลรับผิดชอบชีวิตคุณกับลูกได้หรือเปล่า"

"คุณ...โรฮาน..."

สาวเจ้าน้ำตาคลอสะอื้นตัวสั่น

"ตอบผมสิครับ...ร้องให้ทำไม"

มือหนาลูบปลอบหลังร่างบางในอ้อมกอด

"ฉันดีใจ...จนพูดอะไรไม่ออก"

โรฮานยิ้มกว้างกอดหญิงสาวแน่นขึ้นกว่าเดิมดีใจที่หญิงสาวไม่เอ่ยปฏิเสธเขาอีก

"ฉันเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกดีที่ฉันมีให้คุณเกิดขึ้นเมื่อไรแต่ฉันไม่เคยเสียใจกับเหตุการณ์คืนนั้นเลยสักนิด"

"ผมก็เหมือนกัน..ต่อจากนี้ผมจะไม่ปล่อยให้คุณอยู่ห่างผมอีกแล้ว"

สองหนุ่มสาวกอดกันเนิ่นนานเท่าไรนับเวลาไม่ได้แค่ในใจคิดเหมือนกันว่าอยากอยู่แบบนี้ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้

หลายวันต่อมา

"โรฮานบอกว่าเค้าอยากจะสู่ขอน้องสาวคุณเลยให้ผมมาเกริ่นถามคุณเรื่องค่าสินสอด"

ฟาทิทเดินจูงมือพรฟ้าริมทะเลที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านที่เขาอยู่นัก

"หืม...ฉันไม่ได้ต้องการอะไรหรอกค่ะแค่คุณโรฮานดูแลน้องสาวฉันให้ดีก็พอ"

พรฟ้าไม่คิดว่าโรฮานจะยึดถืออะไรแบบนี้ด้วยแต่เธอไม่ใช่เพราะหากโรฮานดูแลน้องสาวเธอดีก็ถือว่าเป็นค่าสินสอดแล้ว

"ไว้ผมจะบอกโรฮานให้แล้วกันนะครับ"

"ค่ะ"

"คุณ"

ฟาทิทดึงมือร่างบางให้ชะงักการเดินก่อนจะหยิบกล่องจี้หัวใจครึ่งเสี้ยวยื่นให้หญิงสาว

"คะ?"

"ผมว่าจะให้คุณนานแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสซะที"

"ขอบคุณนะคะ...ฉันก็มีอะไรจะให้คุณด้วย"

ว่าจบก็ล้วงกล่องจี้ออกมาจากดระเป๋าสะพายใบเล็กเช่นกัน

"ของคุณยายนี่ครับ"

ฟาทิทเห็นสิ่งที่อยู่ในกล่องก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นอีกส่วนหนึ่งของจี้เพชรที่จะเติมเต็มกันเป็นหัวใจเต็มดวง

"ค่ะคุณยายให้ฉันตั้งแต่รู้ว่าตั้งท้องตะวัน..."

"ตอนนั้นผมคิดนะว่าคุณยายจะเจ้ากี้เจ้าการให้ผมมีครอบครัวอะไรนักหนาแต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าคุณยายต้องการทำให้ผมมีความสุขอย่างทุกวันนี้นี่เอง...ผมรักคุณนะครับ"

"ฉันก็รักคุณค่ะ"

สองสามีภรรยายืนกอดหอมกันกลมเพราะที่นี่มีแค่พวกเขาและลูกน้องที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ไม่ห่างนัก

"คุณพ่อกับคุณแม่หอมตะวันบ้างสิคะ"

เด็กหญิงเห็นคนเป็นพ่อกับแม่แสดงความรักต่อกันจึงอยากจะได้บ้าง

"ได้สิครับทำไมจะไม่ได้...ฟอดดด..ฟอดดด"

"ฮ่าๆๆ.."

ฟาทิทกอดรัดฟัดเหวี่ยงเจ้าตัวกลมจนหัวเราะร่า

"ให้พ่อฟัดไปทั้งตัวเลยดีหรือเปล่า"

...ฟอดด..ฟอดด

"ฮ่าๆๆ.. พอแล้วค่า.. ฮ่าๆๆ.. "

"พอได้แล้วค่ะคุณฟาทิทลูกหัวเราะตัวเกร็งไปหมดแล้ว...ฮ่าๆๆ"

เสียงหัวเราะและรอยยิ้มทำให้บรรยากาศตอนนี้ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นไอของความสุข

    

........................................จบแล้วค่า......................................