ตอนที่แปด ไม่เป็นมิตร

"ฝีมือฉันพอจะทานได้หรือเปล่าคะ"   

พลอยฝนเอ่ยถามรสชาติของอาหารขณะที่ทุกคนกำลังจะทานข้าวหมดจานเพราะเธอเห็นว่ามัคซิมและโรฮานเล่นทานไม่พูดไม่จาจนเธอไม่รู้ว่าตกลงพวกเขาชอบในรสมือของเธอหรือเปล่า

"โอเคเลยครับอร่อยมากรสชาติแบบนี้โรฮานก็ชอบเหมือนกัน"

มัคซิมยกผ้าเช็ดปากก่อนจะพยักหน้าเอ่ยชมฝีมือของหญิงสาวเขาคิดว่าโรฮานก็คงจะชอบแบบนี้เหมือนกันไม่อย่างนั้นคงไม่ดูเจริญอาหารจนเติมข้าวรอบที่สามทั้งที่ไม่ใช่อาหารที่คุ้นชินเท่าไร

"เหรอคะคุณโรฮาน"

พลอยฝนและพรฟ้าต่างก็อมยิ้มอ่อนที่ได้รับคำชมในส่วนพลอยฝนเองก็รีบหันไปถามโรฮานแต่ดูท่าว่าเขาจะเอาแต่นั่งนิ่งไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าเบาๆเท่านั้น

"....."   

มัคซิมหันไปยิ้มเจื่อนให้พลอยฝนเขารู้ว่าหญิงสาวคงคิดว่าโรฮานดูจะไม่ร่อยเป็นมิตรแต่กับเขานั้นชินกับพฤติกรรมของโรฮานไปแล้ว

"อืม.."

พลอยฝนถอนหายใจให้กับโรฮานเป็นครั้งที่หลายสิบได้ไม่รู้ว่าหากเขาปริปากพูดมากๆแล้วดอกพิกุลทองจะล่วงออกจากปากหรืออย่างไร

"..พลอย...."

พรฟ้ารีบดึงมือคนเป็นน้องให้ทำสีหน้าดีๆเพราะรู้ว่าน้องเธอคงจะไม่ค่อยชอบโรฮานเท่าไรในส่วนของตัวเธอนั้นมองออกว่าโรฮานเป็นคนเช่นไรจึงไม่คิดจะถือสา

21.00 น.

ฟาทิทละสายตาจากหญิงสาวที่ปล่อยผมสยายไม่ได้ใบหน้าที่น่ารักปากนิดจมูกหน่อยของเธอยิ่งมองใกล้ๆก็ยิ่งสะกดสายตา..ร่างบางในชุดนอนสีฟ้าที่กำลังใส่เสื้อให้เขาหลังจากเช็ดตัวทำแผลเสร็จเขาไม่อยากให้เธออยู่ห่างจากกายเท่าไรเพราะกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของเธอเตะจมูกของเขากลิ่นนั้นทำให้เขาค่อนข้างผ่อนคลายขึ้นมาก

"เรียบร้อยค่ะ"   

เมื่อสวมเสื้อลินินตัวบางติดกระดุมให้ชายหนุ่มจนเม็ดสุดท้ายหญิงสาวก็ลุกออกจากเตียงไปจัดแจงปูฟูกนอนข้างๆเตียงชายหนุ่มต่อเพราะคืนนี้เธออยากจะนอนพักผ่อนเร็วๆด้วยเมื่อคืนจนถึงตอนนี้ยังไม่ได้พัก

"ดูคุณดูแลผู้ชายคล่องจังเลยนะครับ"    

"ฉันเป็นหมอนี่คะ"

"คุณสนใจเป็นหมอประจำตัวผมหรือเปล่า"

ฟาทิทไม่รู้ว่านึกอย่างไรจึงเสนอให้เธอเป็นหมอประจำตัวทั้งที่ก่อนหน้านี้มีหมอเก่งๆมากมายเสนอมาเป็นหมอประจำตัวของเขาแต่เขากลับไม่สน

"ไม่ค่ะ..."

พรฟ้าตอบกลับโดยไม่ต้องคิดเพราะเธอเป็นหมอรักษาคนที่คลินิกแบบนี้ดีแล้ว

"ไม่สนใจเงินที่ผมจะเสนอหน่อยเหรอครับ"

ฟาทิทรีบดักทางหญิงสาวเขาเชื่อว่าหากเธอรู้มูลค่าเม็ดเงินที่เขาจะจ้างเธอคงจะไม่ปฏิเสธ

"ก็ไม่อีกนั่นแหละค่ะ"

พรฟ้าลุกขึ้นมานั่งบนเตียงชายหนุ่มเธอเท้าเอวพูดกับคนที่นอนอยู่ด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เท่าไรนักให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะซื้อได้ด้วยเงิน

"แต่ผมอยากจ้างคุณ...ผมไม่เสนอเงินให้คุณก็ได้แต่คุณอยากได้เงินเท่าไรก็ว่ามาเลยผมยินดีจ่าย"

ฟาทิทยิ่งเห็นอีกฝ่ายปฏิเสธเขาก็ยิ่งอยากจะเอาชนะเพราะปกติแล้วไม่ค่อยจะถูกใครขัดใจเท่าไร

"ถ้าคุณมีเงินมากมายจริงๆคุณจะจ้างหมอที่เก่งกว่าฉันสักกี่คนก็ได้ค่ะแต่ฉันไม่รับข้อเสนอ...หลับตาไปเลยค่ะคุณพูดมากเกินไปแล้วแผลจะอักเสบนะคะ"

หมอสาวลุกขึ้นมานั่งประชิดตัวชายหนุ่มก่อนจะยกมือเรียวปิดดวงตากลมโตของเขาเอาไว้เบาๆ

"ผมไม่ใช่ลูกสาวคุณนะที่จะเชื่อที่คุณพูด"

ฟาทิทฉีกยิ้มกว้างก่อนจะใช้แขนข้างที่ปกติรวบเอวร่างบางเข้าหาตัวจนเธอต้องใช้มือทั้งสองเท้าหมอนของชายหนุ่มเอาไว้ด้วยกลัวว่าจะล้มทับทำให้เขาเจ็บ

"เอ่อ..."  

เมื่อต่างฝ่ายต่างได้จ้องกันใกล้ๆแบบนี้อีกครั้งเป็นฝ่ายฟาทิทเองที่เอาแต่ยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวตกใจ

ส่วนหมอสาวที่หายจากอาการตกใจได้พวงแก้มทั้งสองก็เห่อแดงขึ้นหน้าร้อนผ่าวเมื่อดวงตาหวานๆของชายหนุ่มที่เหมือนแม่เหล็กดึงดูดเอาแต่จ้องจนเธอเกิดอาการเขินกับสายตาของเขาอยู่ไม่น้อย

ก๊อกๆๆ​   

ร่างบางหลุดจากภวังค์ได้เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเธอจึงรีบลุกออกจากเตียงไปเปิดอย่างรวดเร็ว

"คุณแม่ขา"

เมื่อประตูเปิดออกได้หนูน้อยตัวกลมในชุดนอนสีขาวก็โผเข้ามากอดคนเป็นแม่อย่างรวดเร็ว

"ว่าไงคะตะวันทำไมยังไม่นอนล่ะลูก"

"ตะวันมาหอมคุณแม่ก่อนค่ะ"

"มาค่ะ"

ฟอด​ ฟอด​ "ชื่นใจที่สุดเลยค่ะ"

สองแม่ลูกผลัดกันหอมคนละฟอดใหญ่ๆเป็นภาพที่ดูอบอุ่นหัวใจของฟาทิทไม่น้อยและเมื่อเห็นลูกสาวของพรฟ้าชัดๆเขาก็นึกถึงภาพวันนั้นเขาจำได้ว่าเด็กหญิงตัวกลมคนนี้เขาเห็นเธอที่วัดช่างเป็นเรื่องน่าบังเอิญที่แม่ของเธอจะมาเป็นหมอรักษาอาการบาดเจ็บให้เขา

"หายไวๆนะคะคุณลุง"

เด็กหญิงที่กำลังจะกลับไปที่ห้องไม่ลืมที่จะชะเง้อหน้ามาอวยพรคนที่นอนอยู่บนเตียง ฟาทิทไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงแค่อมยิ้มอ่อนให้เจ้าตัวกลมเท่านั้น