ตอนที่สิบ ลำบากใจ

"อืม..เราชอบไอศครีมรสนี้เหรอ"

"ค่ะ...กินทุกวันเลย"

หนูน้อยพยักหน้าหงึกหงักอมยิ้มอ่อนให้กับความน่าเอ็นดูของเด็กหญิงตัวกลมไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมีสีผมและดวงตาที่คล้ายเขาแล้วยังมีของโปรดที่ชอบแบบเดียวกันอีก

"คุณลุงเจ็บแผลมากหรือเปล่าคะ"

"ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ"

"ตะวันเป่าให้ค่ะเดี๋ยวก็หาย"

"เอาสิ"

ฟู่ว.. ฟู่ว​ ๆ เด็กหญิงเริ่มเป่าตรงจุดที่มีผ้าพันแผลจนครบทุกจุดแล้วจึงนั่งลงกินไอศครีมในถ้วยต่อนับว่าพรฟ้าสอนลูกได้ดีเพราะเด็กตัวแค่นี้ทานได้เรียบร้อยกว่าเด็กวัยเดียวกันมากไม่มีหกเลอะเทอะแม้แต่น้อย

หลายวันต่อมา

 จากวันที่พรฟ้ามารักษาฟาทิทจนถึงวันนี้ก็เกือบสองอาทิตย์แล้วความกลัวที่พรฟ้าและพลอยฝนมีต่อพวกของฟาทิทก็จางหายไปเรื่อยๆจนเกิดเป็นความสนิทสนม

ตะวันฉายตอนนี้ก็ดูจะถูกชะตากับฟาทิทมากตัวติดกันเป็นแตงเมอาการของฟาทิทตอนนี้ก็ดีขึ้นมากจนใช้ชีวิตประจำวันได้สะดวกแต่ก็ไม่คิดจะปล่อยพรฟ้าให้กลับไปเสียทีจนหญิงสาวเฝ้าถามแล้วถามอีกแต่เขาก็ยังไม่ให้คำตอบ

"ครับคุณเฟอฮัทตอนนี้นายปลอดภัยดีครับ"

โรฮานยืนคุยโทรศัพท์กับเฟอฮัทหน้าบ้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียดหลังจากที่เฟอฮัทรู้ข่าวของฟาทิทหลานชายของเขาว่าได้รับบาดเจ็บจึงโทรมาต่อว่าโรฮานและมัคซิมที่ดูแลหลานชายของเขาไม่ดี

หากงานที่นี่ว่างเมื่อไรฉันจะเดินทางไปที่เมืองไทย

"แล้วผมจะบอกนายให้ครับ"

โรฮานวางสายได้ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปแจ้งข่าวกับเจ้านายของเขาว่าเฟอฮัทจะมาที่นี่หลังจากเคลียงานเรียบร้อย

หากเขาตามติดนายของเขาได้ทุกฝีก้าวเขาก็อยากจะทำติดอยู่ที่ฟาทิทไม่ค่อยจะให้พวกเขาตามสักเท่าไรเพราะคิดว่าตัวเองจะไม่มีอันตรายนี่สิปัญหา

เฟอฮัทเป็นชายวัยกลางคนแก่กว่าฟาทิทเพียงแค่สิบกว่าปีมีศักดิ์เป็นอาของเขาเพราะปู่ของฟาทิทมีเมียเล็กเมียน้อยจนเฟอฮัทเกิดขึ้นมา

น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเฟอฮัทเป็นอาของฟาทิทเพราะปู่ของฟาทิทไม่ยอมเปิดเผยแต่ก็ได้เข้าทำงานในตำแหน่งใหญ่ๆในองค์กรเฟอฮัทช่วยสอนงานฟาทิทเสมอมาจนฟาทิทไว้ใจเขาที่สุดเปรียบเสมือนเป็นพ่อคนนึงเลยก็ว่าได้

"นายจะบอกให้อาฉันเป็นห่วงทำไม"

ฟาทิทบ่นอุกที่โรฮานบอกเรื่องที่เขาบาดเจ็บให้เฟอฮัทรู้เพราะเขาไม่อยากให้อาเขาเป็นห่วงจนต้องทิ้งงาน

"ผมไม่อยากโกหกครับ"

โรฮานเห็นว่าบอกตอนนี้เสียดีกว่าให้เฟอฮัทรู้เองเพราะถึงตอนนั้นอาจจะมีผลเสียมากกว่า

"อืม.."

ฟาทิทยืนเท้าเอวถอนหายใจเขาก็ลืมไปว่าคนอย่างโรฮานค่อนข้างตรงไปตรงมา

"ตอนนี้นายก็ดีขึ้นแล้วจะให้หมอพรฟ้ากลับบ้านของเธอได้หรือยังครับ"

โรฮานว่าจะถามเจ้านายของเขาหลายวันแล้วเพราะพรฟ้าก็บ่นเรื่องนี้กับเขาอยู่บ่อยๆว่าฟาทิทไม่ยอมให้เธอกลับเสียทีทั้งที่เจ้านายของเขาก็ไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วง

"ไม่...ฉันอยากได้เธอเป็นหมอส่วนตัว"

ฟาทิทส่ายหัวทันทีตอนนี้เขายังอยากให้พรฟ้าอยู่ที่นี่เหมือนเดิมเพราะเขาเริ่มจะเอ็นดูตะวันฉายมากขึ้นทั้งยังอยากได้พรฟ้ามาเป็นหมอส่วนตัวติดแค่ตอนนี้เธอยังไม่ยอมรับปาก

"นายลองคุยกับเธอหรือยังครับ"

โรฮานแปลกใจพอสมควรว่าทำไมนายของเขาถึงอยากได้หมอส่วนตัวทั้งที่ก่อนหน้าพูดมาตลอดว่าไม่จำเป็น

"อืม.."

"แล้วเธอว่ายังไงครับ"

"ตอนนี้เธอยังปฏิเสธนายทำยังไงก็ได้ให้เธอตอบตกลงเรื่องค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา"

"ผมจะลองดูนะครับ"

คำสั่งของคนเป็นนายทำเอาโรฮานต้องลำบากใจอีกครั้งทว่าเขานั้นมองออกว่าหากพรฟ้าปฏิเสธแม้นเจ้านายเขาเสนอเงินคราแรกแล้วหากเขาไปขอร้องเธออีกคงยากที่จะสำเร็จผล

ครู่ต่อมา

"ยังไม่ยอมให้เธอกลับ...น่าแปลก"

มัคซิมที่กำลังนั่งดูรายงานความเป็นไปของคาสิโนของคนที่ส่งไปดูแลที่นั่นเขาก็ต้องละมือหันมามองหน้าโรฮานหน้าฉงน

"เรื่องอะไร"

"ปกตินายเรารักความเป็นส่วนตัวขนาดไหนนายก็รู้นี่มีหมอฟ้าอยู่ด้วยแทบ24ชั่วโมงไม่คิดจะอึดอัดเสียอย่างนั้น...หรือว่า.."

มัคซิมแอบดีใจอยู่ลึกๆหรือนายของเขาจะชอบพอหมอสาวขึ้นมาเสียแล้วไม่อย่างนั้นจะให้มาอยู่ใกล้ตัวเพื่ออะไรทั้งที่รักความเป็นส่วนตัวเสียขนาดนั้น

"นั่นมันเป็นสิทธิ์ของนายเราจะตัดสินใจนายอย่าคิดอะไรเยอะเลย"

โรฮานรู้ว่ามัคซิมจะพูดอะไรเขาเองก็มีแอบคิดเหมือนกันแต่นั่นก็เป็นเรื่องของคนเป็นนายส่วนพวกเขาก็มีหน้าที่ทำตามที่นายสั่งให้ดีเท่านั้น