ตอนที่เก้า ไม่น่าไว้ใจ

"ลูกคุณน่ารักดีนะ..สามีคุณล่ะ"

หลังจากเด็กหญิงกลับห้องไปและหมอสาวก็เดินกลับมายังฟูกนอนของตัวเองฟาทิทจึงเอ่ยถามเรื่องที่เป็นคำถามคาใจของเขาอยู่เพราะการที่เธอและลูกมาอยู่ที่นี่สามีของหญิงสาวจะเป็นอย่างไร

"บ้านฉันก็อยู่กันแค่นี้"

เป็นคำถามครั้งที่สองหลังจากที่โรฮานถามพรฟ้าจึงเอ่ยตอบคำเดียวกับที่เคยตอบโรฮานเมื่อลูกน้องเข้าใจหวังว่าเจ้านายก็คงเข้าใจคำที่เธอสื่อเช่นเดียวกัน

"แล้วอยู่แบบนี้มานานแล้วเหรอ"

ฟาทิทยิ้มกว้างอย่างไม่รู้ตัวรู้สึกว่าคำตอบนี้ดูน่ายินดีไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในใจมันคิดแบบนั้นทั้งอยากจะรู้อีกว่าเธอและสามีเธอเลิกกันไปเมื่อไรจึงตั้งคำถามแบบอ้อมๆขึ้นมา

"ค่ะ..ก็นานแล้ว"

พรฟ้าพยักหน้าเบาๆก่อนจะเอื้อมมือปิดโคมไฟและล้มตัวลงนอนด้วยไม่อยากพุดอะไรต่อเรื่องนี้แล้ว

"อืม..."

ฟาทิทอมยิ้มอยู่ในความมืดนานแล้วที่หัวใจของเขาไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรพิเศษแบบนี้แต่ก็ยังไม่รู้ตัวเองว่าทำไมเหมือนกันหรืออาจจะเป็นเพราะได้อยู่ในสถานที่ใหม่ๆเจอเรื่องราวและผู้คนใหม่ๆก็เป็นไปได้

สามวันต่อมา

วันนี้ฟาทิทรู้สึกว่าตัวเองอาการดีขึ้นพอสมควรจึงเรียกคนสนิททั้งสองคุยถึงเหตุการณ์ที่เขาถูกลอบทำร้าย

"ฉันเชื่อว่าคนในเราเป็นคนสั่งการ"

ฟาทิทเอ่ยกับคนสนิททั้งสองอย่างมั่นใจ

"ผมก็คิดแบบนั้นครับถึงได้พาหมอมารักษาที่นี่ไม่ให้นายไปโรงพยาบาล"

โรฮานกับมีคซิมก็เห็นตรงกันตั้งแคต่คราแรกว่ายังไงก็ต้องเป็นคนในพวกเขาจึงเลือกที่จะไม่พาเจ้านายตนส่งสถานพยาบาลเพราะไม่รู้ว่าพวกที่มันเตรียมการเอาไว้มีอยู่ที่ไหนบ้าง

"ฉันอยากกลับไปสะสางให้เร็วที่สุด"

ด้วยความเป็นคนใจร้อนฟาทิทจึงอยากจะกลับไปสะสางให้รู้โดยเร็วที่สุดว่าใครเป็นตัวการของเรื่องนี้คิดแล้วก็ยิ่งโมโหเขามาที่นี่เพื่อจะมาพักผ่อนแท้ๆไม่ได้มาเพื่อนอนเจ็บให้หมอรักษาแบบนี้

"ตอนนี้เราอยู่เงียบๆกันก่อนดีกว่าครับผมเชื่อว่าช่วงนี้คงยังมีพวกมันเฝ้าตามติดความคืบหน้าอยู่ให้พวกมันเข้าใจว่านายไม่อยู่แล้วจะดีต่อการสืบหาคนร้าย"

โรฮานไม่เห็นด้วยที่เจ้านายของเขาจะกระทำการอะไรตอนนี้เพราะเขาอยากให้คนที่อยากให้ฟาทิทตายได้ระรื่นว่าตัวเองทำสำเร็จไปก่อนช่วงนี้เขาเองก็อยากจะหาหลักฐานเงียบๆด้วยเช่นกัน

"ผมว่าเอาแบบที่โรฮานบอกก็ดีนะครับ"

มัคซิมเอ่ยเสริมโรฮานอีกแรงเพราะไม่อยากให้เจ้านายของเขาวู่วามทำอะไรให้ไก่ตื่น

"อืม..ก็ได้"

ฟาทิทถอนหายใจเฮือกใหญ่เงียบไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยตกลงทำตามที่คนสนิททั้งสองเสนอตอนนี้เขาจะทำใจเย็นรอไปก่อนก็ได้แต่เมื่อรู้ตัวคนร้ายเมื่อไรคนๆนั้นจะเจ็บทรมานมากกว่าเขาเป็นร้อยเท่า

คลินิก

"มีคนไข้คนนี้มารักษาที่นี่หรือเปล่าครับ"

"อืม..ไม่มีนะคะ"

"เอ่อ..ยังไงฝากติดต่อผมด้วยนะครับถ้าเค้ามาที่นี่"

"ได้ค่ะ"

"อะไรเหรอลิน"

พลอยฝนเห็นอลินคุยกับผู้ชายที่ท่าทางไม่ค่อยน่าไว้ใจนักเมื่อชายคนดังกล่าวกลับออกไปแล้วเธอจึงเดินออกมาถามอลินที่อยู่ตรงเคาเตอร์ว่าผู้ชายคนนั้นมีธุระอะไร

"เค้ามาถามหาผู้ชายคนนี้"   

อลินยื่นรูปให้พลอยฝนดูคนในรูทำให้พลอยฝนถึงกับใจเต้นแรงไม่รู้ว่าผู้ชายคนเมื่อครู่มาดีหรือมาร้ายอีกอย่างทำไมฟาทิทถึงได้มีคนตามหาทั้งยังถูกลอบทำร้ายวันนี้ยังไงเธอก็ต้องรู้ให้ได้ว่าที่จริงแล้วพวกเขาเป็นใครกันแน่

ในช่วงเย็นหลังจากที่โรฮานไปรับพลอยฝนจนกลับมาถึงบ้านหญิงสาวไม่รีรอที่จะบอกเรื่องมีคนตามหาฟาทิทกับโรฮาน

"คุณโรฮานคะ...วันนี้มีคนมาถามหาคุณฟาทิทที่คลินิก"

หญิงสาวเอ่ยตามหลังคนตัวโตขณะที่เขากำลังเดินเข้าบ้าน

"แล้วคุณตอบพวกมันไปว่ายังไง"

โรฮานรีบหันกลับมาถามหญิงสาวหน้าตาตื่น

"เพื่อนฉันเป็นคนรับเรื่องเลยตอบว่าไม่รู้...ฉันอยากรู้ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่"

โรฮานเห็นว่าในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้เขาจึงต้องเรียกทุกคนมาคุยพร้อมกันให้ได้รู้ว่าพวกเขาเป็นใครเหตุใดตอนนี้จึงไม่สามารถที่จะพาฟาทิทออกไปรักษาที่สถานพยาบาลได้ซึ่งพลอยฝนและพรฟ้าก็เข้าใจดีทั้งโล่งอกที่พวกเขาไม่ได้เป็นนักโทษหนีคดีอย่างที่พวกเธอคิด

ทางด้านหนูน้อยตะวันฉายขณะที่ทุกคนประชุมกันอยู่เจ้าตัวกลมก็ไปเปิดตู้เย็นตู้เล็กหยิบไอศครีมมาสองกระปุกน้อยแล้ววิ่งเข้าไปในห้องของฟาทิท

"คุณลุง"

"เข้ามาทำไมยัยตัวเล็ก"   

ฟาทิทเอ่ยทักหนูน้อยที่กำลังปีนขึ้นมาบนเตียงของเขาพร้อมถ้วยไอศครีมที่อยู่เต็มสองมือ

"กินไอศครีมไหมคะ"

มือป้อมยกชูไอศครีมที่เตรียมมาให้กับคนตรงหน้า

"ไม่หรอกเรากินคนเดียวเถอะ"

ฟาทิทรีบปฏิเสธแม้นไอศครีมที่หนูน้อยถือมาจะเป็นของชอบของเขาเพราะรู้ตัวดีว่ายังไม่ควรทานของเย็น

"อร่อยนะคะ"

ทว่าเจ้าตัวกลมดันเปิดถ้วยไอศรีมตักทานต่อหน้าของเขากลิ่นหอมของไอศครีมเริ่มทำเขาจะตบะแตกแล้วเหมือนกัน