ตอนที่สิบสอง ถูกจับตัว

"ได้ยังไงคะคุณลุงก็ต้องอยู่ที่บ้านเค้าสิคะ"

พรฟ้าได้เห็นสีหน้าและน้ำเสียงออดอ้อนของลูกสาวเธอก็เกิดสงสารขึ้นมาอันที่จริงก็เป็นความผิดเธอที่ควรจะบอกลูกล่วงหน้าก่อนว่าจะต้องกลับบ้านกันแล้วไม่อย่างนั้นตะวันฉายคงไม่งอแงกับเธอแบบนี้

"คุณแม่ขาเอาคุณลุงไปด้วย"

เด็กหญิงเริ่มหน้าบึ้งตึงเมื่อคนเป็นแม่ไม่ยอมทำตามที่ขอ

"เอ่อ.."

พรฟ้าหันมามองหน้ากับพลอยฝนแต่น้องเธอเองก็ดูหน้าเสียเพราะคำขอของหลานสาวไม่แพ้กัน

"อยู่ที่นี่อีกสักสองสามวันไม่ได้เหรอครับคุณฟ้า"

ฟาทิทถามลองใจหญิงสาวอีกครั้งเพราะจะดูว่าคำขอของตะวันฉายมีผลต่อคนเป็นแม่แค่ไหนแต่เขาคิดว่าพรฟ้าคงจะทนลูกอ้อนของเจ้าตัวกลมได้ไม่นานแน่นอน

"อยู่ที่นี่อีกหน่อยคงไม่เป็นไรนะคะพี่ฟ้าอีกอย่างเราก็ไม่ได้บอกตะวันล่วงหน้าด้วย"

พลอยฝนเห็นทีจะทนดูความน่าสงสารของหลานสาวไม่ได้คิดว่าหากพวกเธออยู่ที่นี่ให้ตะวันฉายได้เล่นกับลุงของเธอให้ชื่นใจอีกสักสองสามวันคงไม่เสียหาย

"คือ...ก็ได้ค่ะแต่ของนี่ฉันขอเอากลับบ้านบางส่วนนะคะ"

พรฟ้าจำต้องยอมแต่เธอจะขอขนของกลับบ้านบางส่วนเพราะวันกลับจริงๆจะได้ไม่ต้องขนอะไรมากมาย

"ได้สิ..เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง"

ฟาทิทโล่งใจจนยิ้มหน้าบานเขาอาสาจะพาหญิงสาวเอาของไปเก็บที่บ้านเองเพราะก็อยากรู้ด้วยว่าบ้านของเธอไปทางไหนอย่างไรวันหน้าจะได้ไปมาหาสู่กันถูก

"คุณฟ้าดูจะเป็นผู้หญิงคนแรกเลยนะครับที่นายเอาใจใส่"

มัคซิมค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าเจ้านายของเขาคงถูกใจพรฟ้าเป็นพิเศษไม่อย่างนั้นคงไม่ตามติดหญิงสาวแบบนี้แน่

หลังจากฟาทิทออกไปกับพรฟ้าแล้วเขาจึงทำตัวเป็นคนสนิทที่ดีที่อยากเห็นคนเป็นนายมีความรักอย่างที่ไม่เคยมีโดยการเป็นพ่อสื่อเปรยเรื่องนี้ผ่านพลอยฝนเผื่อว่าหญิงสาวจะทำให้พี่สาวตนเองรู้ตัวบ้างว่าตอนนี้กำลังมีคนสนใจอยู่

"คุณมัคซิมหมายความว่ายังไงคะ"

พลอยฝนหันมองมัคซิมด้วยสีหน้าแปลกใจ

"ก็.. เอ่อ.. ประมาณว่าคุณฟ้าคือคนที่พิเศษสำหรับนาย"

"งั้นเหรอคะ...เอ่อเตือนไว้ก่อนเลยนะคะว่าพี่ฟ้าไม่ชอบคนที่มีครอบครัวแล้ว"

พลอยฝนพยักหน้าเข้าใจเมื่อรู้ดังนี้แล้วเธอจึงรีบออกตัวแทนพี่สาวเธอก่อนเลยว่าพี่สาวเธอไม่สนใจคนที่มีครอบครัวหากฟาทิททำให้พี่สาวเธอต้องเป็นเล็กเป็นน้อยเพราะความเห็นแก่ตัวเธอไม่ยอมแน่

"ครับก็ดีนี่ครับ...นายผมก็ยังไม่เคยมีครอบครัว"

"นี่พูดจริงเหรอคะ"

พลอยฝนไม่อยากจะเชื่อว่าฟาทิทยังไม่มีครอบครัวแม้นเขาจะดูดีแต่เธอก็รู้ว่าเขาอายุค่อนข้างเยอะแล้วแถมเป็นนักธุรกิจใหญ่โตอีกต่างหากเป็นเรื่องแปลกมากที่ยังไม่เคยมีครอบครัวเพราะนักธุรกิจส่วนมากอายุประมาณฟาทิทก็จะมีทายาทสืบสกุลกันแล้วทั้งนั้น

"ครับ"

"แต่พี่ฟ้ามีตะวันแล้วนะคะ..."

พลอยฝนถามมัคซิมให้แน่ใจอีกครั้งว่าเขาคิดถูกจริงหรือเพราะหากฟาทิทยังไม่มีครอบครัวจะสามารถรักคนมีลูกติดได้อย่างจริงใจหรือไม่

"นายดูจะเอ็นดูตะวันมากเหมือนกันคุณก็เห็น"

มัคซิมเข้าใจว่าพลอยฝนจะสื่ออะไรแต่เขาเชื่อว่าการที่พรฟ้ามีลูกแล้วไม่ใช่เรื่องที่เป็นปัญหาสำหรับนายเขาสักนิดทว่าเจ้านายของเขาออกจะเอ็นดูตะวันฉายมากด้วยซ้ำ

พลอยฝนเอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรหากฟาทิทจะจีบพี่เธอก็ขอให้มีแต่ความจริงใจไม่ได้คิดมาหยอกเล่น

เรื่องนี้เธอคิดว่ายังไงก็ต้องเตือนให้พี่สาวเธอได้รู้ตัวเพื่อที่จะระวังเอาไว้หากว่าพี่สาวเธอเองคิดสนใจฟาทิทเหมือนกันเธอก็ไม่ได้ห้ามแต่อยากให้ดูกันไปยาวๆเพราะพึ่งรู้จักกันผิวเผินไม่อยากให้พี่สาวเธอต้องมาถูกทิ้งซ้ำสอง

"บ้านคุณร่มรื่นดีนะครับ"    

ฟาทิทเดินรอบบ้านของหญิงสาวตลอดเวลาที่หญิงสาวจัดเก็บของอยู่ด้านในยอมรับเลยว่าบ้านของเธอเป็นบ้านที่น่าอยู่มากๆร่มรื่นกว้างขวางรอบๆรั้วเรียงรายด้วยต้นกุหลาบทั้งยังเป็นระบบระเบียบด้วยเพราะบ้านมีแต่ผู้หญิงบ้านของหญิงสาวอยู่ในซอยเข้ามาจากถนนใหญ่ไม่ลึกมากนักคล้ายกับที่บ้านของยายเขาไม่มีผิด

"ค่ะ...ฉันชอบปลูกต้นไม้...เรียบร้อยแล้วก็กลับกันเถอะค่ะ"

พรฟ้าเก็บของเสร็จก็เดินออกมาหาชายหนุ่มที่เดินเล่นอยู่หน้าบ้านเธอยิ้มอ่อนรับคำชมของเขาคราแรกเธอไม่ได้อยู่ที่นี่บ้านของเธออยู่ท้ายไร่ของไร่คีรีรักษ์

ด้วยบ้านเก่าผุพังฉวีวรรณเลยให้เธอย้ายมาอยู่ที่ดินผืนนี้ตอนแรกที่เธอมาอยู่ที่นี่มีเพียงบ้านที่มีพื้นที่โล่งเท่านั้นพรฟ้าและพลอยฝนจึงช่วยกันปลูกต้นไม้และจัดสวนให้มันดูร่มรื่นขึ้นจนฉวีวรรณนั้นชมเปราะว่าพวกเธอทำให้ที่ผืนนี้มีชีวิตชีวาขึ้นมาก

"ครับ"

"คุณฟาทิท”

ปั้งง

"โอ้ยย.."

ขณะที่ฟาทิทกำลังจะเดินไปที่รถคันหรูยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเปิดประตูให้หญิงสาวจู่ๆสายตาของพรฟ้าก็เห็นว่ากำลังมีคนร้ายซุ่มอยู่ตามต้นไม้หลังบ้านจ่อปลายกระบอกปืนมาที่ฟาทิทจนเธอตกใจและผลักเขาออกทำให้ลูกปืนนั้นถากเข้ากับต้นแขนของหญิงสาวและเธอก็ล้มพับลงไปนั่งกองกับพื้น

"คุณฟ้า"

ฟาทิทไม่ได้สนใจมองว่าใครเป็นคนยิงมาตอนนี้เขารีบมาดูหญิงสาวก่อนว่าเธอเป็นอย่างไรบ้างขณะที่กำลังจะพาเธอลุกหนีพวกเขาก็ถูกล้อมเอาไว้ก่อนฟาทิทรู้ดีว่าคงไม่พ้นพวกเดิมที่จ้องทำร้ายเขา

และแล้วพวกเขาทั้งสองก็ถูกจับมาขังไว้ในกระท่อมกลางป่าแห่งหนึ่งอันที่จริงผู้ชายสามสี่คนตรงหน้าหากฟาทิทอยากจะจัดการคงไม่ยากเพราะเขาไมได้บาดเจ็บแต่ที่เขาพะวงก็คือหญิงสาวจะได้รับอันตรายไปด้วยเขาจึงยอมอ่อนให้พวกมันก่อนแล้งคิดหาวิธีทีหลัง

ครั้งนี้เขากดสัญญาณฉุกเฉินเรียกมัคซิมและโรฮานไม่ทันเพราะมือถือดันอยู่ในรถแต่เขาก็เขาก็เชื่อว่ายังไงมัคซิมและโรฮานคงจะรู้ในไม่ช้าว่าเขาและพรฟ้าอยู่ในอันตรายเพราะหายไปนาน

ฟาทิทและพรฟ้าถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้ขังรวมกันอยู่ด้านในสีหน้าของฟาทิทไม่สู้ดีเท่าไรไม่ใช่เพราะห่วงความปลอดภัยตัวเองแต่สงสารหญิงสาวต้องมาเจ็บตัวเพราะเขาและตอนนี้เธอยังเลือดไหลออกจากแผลค่อนข้างเยอะอีกด้วย

“นอนลงมาบนตักผมนะครับคุณฟ้า”

“ค่ะ”

ฟาทิทเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆหญิงสาวให้เธอได้ทิ้งตัวนอนลงบนตักของเขาเพราะตอนนี้หน้าตาของเธอเริ่มซีดเซียวเหงื่อบนหน้าผากไหลซิกตาเริ่มปรือมากแล้ว