"ฉันยอมรับว่าฉันผิดแต่ฉันรักตะวันฉันเสียลูกไปไม่ได้.. ส่วนเรื่องคุณยายฉันไม่ได้ทำร้ายคุณยายจริงๆ"
พรฟ้าเริ่มน้ำตาคลอหวังว่าอีกฝ่ายจะเชื่อที่ตัวเองพูดบ้างเธอยอมรับว่าเธอผิดเรื่องตะวันฉายแต่เธอไม่ยอมรับข้อหาที่ชายหนุ่มปรักปรำเธอว่าเป็นผู้ร้าย
"คิดว่าผมจะเชื่อคุณอย่างนั้นเหรอ...รอให้ผมมีหลักฐานก่อนเถอะผมจะฆ่าคุณด้วยมือของผมเอง"
ฟาทิทสบถใส่หญิงสาวเน้นเขี้ยวเน้นฟันคำพูดของเขาบาดลึกเข้าไปในหัวใจของหญิงสาวที่อีกฝ่ายคิดจะฆ่าจะแกงเธอลง
"ฉันภาวนาขอให้คุณเจอหลักฐานเร็วๆก็แล้วกันจะได้รู้ว่าสิ่งที่คุณคิดมันผิด"
พรฟ้าดูท่าว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจอะไรยากพอสมควรเธอจึงท้าแบบไม่กลัวหากเขาหาหลักฐานมาได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดี...แบบนี้นี่เองที่เค้าว่ากันว่าดูคนต้องดูให้นานๆดีที่เธอไม่ปักใจหลงไหลไปกับความอ่อนโยนก่อนหน้าของเขา
"อย่าท้าทายผม"
มือหนายกมือชี้หน้าหญิงสาวที่ทำท่าทางพยศใส่
"ฉันไม่ได้ท้าทายอะไรคุณทั้งนั้น..ตะวันกับน้องสาวฉันอยู่ที่ไหนฉันจะไปหาพวกเค้า"
"ตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวตะวันทั้งนั้น"
"หมายความว่ายังไง"
"ผมก็ไม่ยอมให้คุณไปจากที่นี่ง่ายๆน่ะสิผมจะทรมานคุณให้เหมือนตายทั้งเป็นคุณคิดจะพรากลูกไปจากผม...ส่วนผมก็จะทำแบบนั้นบ้าง"
ปั้งง
ว่าจบก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกจากห้องและหันมาปิดประตูเสียงดังใส่หน้าพรฟ้าจนเธอต้องสะดุ้งตัวโยนอีกครั้ง
"ไม่นะ..."
พรฟ้าเห็นทีจะให้เขามาเผด็จการใช้ศาลเตี้ยกับเธอแบบนี้ไม่ได้เธอต้องหาทางทำอะไรสักอย่างเพื่อที่จะได้ออกไปจากที่นี่
"ได้เรื่องยังไงมัคซิม"
ร่างสูงใหญ่ที่นั่งกุมขมับหนึบเห็นคนสนิทตนเข้ามาในช่วงสายเขารีบผุดลุกเต็มความสูงก่อนจะเดินปรี่เข้าไปถามความคืบหน้ากับมัคซิมด้วยน้ำเสียงและท่าทีร้อนใจ
ด้วยทางนี้พรฟ้าไม่ยอมรับแม้แต่น้อยว่าเธอนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุของคนเป็นยายเขาก็อยากจะฟังคำตอบของพลอยฝนโดยเร็วว่าเธอยอมรับหรือไม่ว่าพี่สาวมีส่วนเกี่ยวข้อง
"โรฮานบอกว่าคุณพลอยเธอยืนยันว่าคุณฟ้าไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณท่าน...ผมว่าเรื่องนี้นายอย่าพึ่งเชื่ออะไรเต็มร้อยเลยนะครับ"
มัคซิมที่วางตนเป็นกลางไม่มีทิฐิไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่ฟาทิทกับเฟอฮัทสันนิษฐานแต่เขาต้องเจอหลักฐานก่อนเท่านั้นถึงจะปักใจเชื่อร้อยเปอร์เซ็น
และเขาเองก็อยากให้เจ้านายของเขาลองวางใจเป็นกลางด้วยตอนนี้มัคซิมคิดว่านายของเขาคงวางใจกลับเป็นกลางไม่ได้เพราะด้วยเชื่อใจในคำพูดของเฟอฮัทแถมความโกรธที่พรฟ้าไม่ยอมบอกเรื่องลูกคงทำให้นายของเขาทวีความเชื่อในหัวว่าหญิงสาวเป็นคนร้ายมากขึ้นไปแล้ว
"น้องก็ต้องเข้าข้างพี่อยู่แล้ว...นายกลับไปทำหน้าที่ที่ฉันสั่งเถอะ"
ฟาทิทยังคงเชื่อในความคิดของตัวเองดวงตากลมโตนัยห์ตาสีครามมองค้อนมัคซิมเล็กน้อยที่ครั้งนี้แม้นคนสนิทของเขาดูจะไม่เชื่อในความคิดของเขาร่างสูงที่ยืนเท้าเอวยกมือซ้ายสะบัดไล่คนสนิทไปให้พ้นหน้าพร้อมน้ำเสียงไม่พอใจ
"ครับ"
มัคซิมต้องรีบเดินออกจากบ้านไปทันทีด้วยดูอารมณ์ออกว่าคงอารมณ์เสียเพราะคำพูดของเขาที่ดูจะไม่เข้าหูนักแต่นั่นก็เป็นแค่คำที่เขาอยากให้คนที่เขาเคารพคิดในสิ่งที่ถูก
ในส่วนของพรฟ้าสาวเจ้าในชุดนอนตั้งแต่เมื่อคืนจนจวบเย็นของอีกวันเธอยืนมองถาดอาหารวางอยู่สองถาดบนโต๊ะของมุมห้องเธอไม่เคยคิดจะแตะมันแม้แต่น้อยเพราะไม่มีกระจิตกระใจจะกลืนมันลงได้แต่ลุกๆนั่งๆคิดถึงวิธีที่จะออกไปจากที่นี่เพื่อที่จะได้ไปตามหาลูกแม้นจะรู้ว่าคงลำบากแต่จะให้เธอทนอยู่แบบนี้คงทนไม่ได้
แกร๊กก
เสียงประตูที่เปิดเข้ามาทำเอาพรฟ้าที่เดินครุ่นคิดสะดุ้งเฮือกใบหน้าหวานตวัดมองร่างสูงที่เดินหน้าตายเข้ามาสายตาของเขาจ้องมองมายังถาดอาหารทั้งสองที่เธอยังไม่ได้แตะก่อนจะเริ่มยืนนิ่งถอนหายใจหากหญิงสาวเดาไม่ผิดร่างสูงใหญ่คงจะระงับอารมณ์ตัวเองไม่ให้โวยวายใส่เธอตอนนี้เป็นแน่
"ฉันไม่หิวคุณเอาออกไปสิคะ"
เมื่อสายตาของฟาทิทละจากถาดอาหารมามองที่เธอพรฟ้าจึงต้องทำลายความเงียบโดยการบอกให้อีกฝ่ายยกถาดอาหารออกไปใจของเธอตอนนี้เต้นแรงและภาวนาให้เขาเดินไปที่มุมห้องที่ห่างจากประตูพอสมควรเพื่อที่จะให้เธอได้มีโอกาสที่จะวิ่งหนีออกไปแม้นไม่รู้ว่าจะหนีเขารอดหรือไม่รอดอย่างไรก็ดีกว่าไม่ลอง
ฟาทิทเดินผ่านร่างบางไปเงียบๆตรงไปที่ถาดอาหารเมื่อพรฟ้าสบโอกาสที่ฟาทิทเผลอหญิงสาวจึงรีบวิ่งตรงไปที่หน้าประตูออกไปอย่างรวดเร็ว
ฟาทิทมองตามหลังหญิงสาวด้วยอาการที่ไม่ได้ตกใจที่เธอวิ่งออกไปนักเพราะรู้ว่าอย่างไรเธอก็หนีเขาไม่พ้นมีแต่อารมณ์โกรธที่เพิ่มขึ้นมากกว่าที่เห็นว่าหญิงสาวกล้าคิดหนี
"คิดว่าจะหนีผมพ้นเหรอไง"
น้ำเสียงทุ้มลอดรายฟันออกมาเบาๆก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะสาวเท้ายาวๆออกไปจากห้องตามรวบร่างบางกลับมาได้ภายในกี่วินาที
"..ปล่อยยยฉัน..ฉันบอกว่าฉันไม่รู้เรื่องอุบัติเหตุของคุณยายแล้วก็ปล่อยฉันไปหาตะวันได้แล้ว"
ร่างบางดีดดิ้นเป็นกุ้งเต้นทั้งเอ่ยปฏิเสธครั้งที่เป็นร้อยได้ว่าเธอไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องอุบัติเหตุของฉวีวรรณเสียงสุดท้ายสั่นเครือเมื่อพูดถึงลูกจนอีกฝ่ายฟังออกชัดแต่เขาก็ไม่สนใจคำพูดโวยวายเพื่อที่จะเอาตัวรอดของเธออยู่ดี
เมื่อลากหญิงสาวกลับเข้าในห้องของเขาดังเดิมได้ฟาทิทก็ขึงข้อมือทั้งสองของเธอเอาไว้กับผนังกำแพงก่อนจะทาบทับร่างบางเอาไว้ด้วยร่างให่ของเขาและก้มลงบดจูบริมฝีปากบางอย่างไร้ความนุ่มนวลเป็นการทำโทษให้หญิงสาวได้รู้ว่าเธอไม่ควรคิดจะหนีหรือคิดจะต่อต้านอะไรคนอย่างเขา
"อื้อ.."
หัวใจดวงน้อยของพรฟ้าสั่นระรัวตกใจเมื่ออีกฝ่ายจู่โจมลวนลามเธออย่างไม่ทันตั้งตัวดวงตากลมหลับตาปี๋พยายามเบือนหน้าหนีแต่ก็ไม่พ้นที่จะถูกบดจูบเพราะอีกฝ่ายไล่ตามเธอทันยังกับโลหะที่ไล่ตามแรงดึงดูดของแม่เหล็กพรฟ้านึกโมโหฟาทิทอยู่มากที่เขากระทำการไม่ให้เกียรติเธอหากเขาคิดว่าเธออยู่ในเงื้อมมือของเขาแล้วเขาจะทำอะไรกับเธอก็ได้เขานั้นคิดผิดเพราะเธอจะต่อต้านทุกอย่างที่ทำได้หากเขาไม่ให้เกียรติเธอก่อนเธอก็ไม่จำเป็นต้องคุยดีๆกับเขาเช่นกัน
"อืม.."
ฟาทิทไล่บดจูบหญิงสาวเนิ่นนานจากจูบด้วยอารมณ์โกรธนานเข้าก็เริ่มโอนอ่อนนุ่มนวลด้วยอารมณ์หลงไหลจนสาวเจ้าเองก็เริ่มแปลกใจกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของเขา
เธอยืนนิ่งเบิกตาโพรงรับรสสัมผัสของเขาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้จากคราแรกอยากจะดิ้นหนีแต่เมื่อสัมผัสใหม่แปลกไปจากเดิมทำให้เธอชะงักงันแน่นิ่งทำอะไรไม่ถูกเสียอย่างนั้นหน้าท้องน้อยตอนนี้ก็เหมือนมีผีเบื้อบินวนอยู่เป็นพันตัว
ในส่วนของฟาทิทเองเขายังไม่หยุดการกระทำง่ายๆมือหนาทั้งสองปล่อยข้อมือหญิงสาวให้หลุดจากพันธนาการและวาดแขนข้างขวารวบเอวร่างบางแน่นตามด้วยข้างซ้ายที่กุมหัวทุยกดไม่ให้เธอหนีไปจากการบดจูบของเขาได้
คิ้วบางของสาวเจ้าขมวดกันเป็นปมเริ่มหายใจหอบถี่เมื่อคนตัวโตส่งลิ้นร้ายเข้ามาตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากเธอไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเอาตัวเองออกจากห้วงภวังค์นี้อย่างไรดีสมองที่สั่งให้หาทางให้หลุดพ้นจากพันธนาการของอีกฝ่ายแต่ร่างกายและหัวใจกลับไม่อยากปฏิเสธการกระทำของคนตัวโตเสียอย่างนั้น
"อืม..."
ฟาทิทที่เริ่มเคลิ้มหลงไหลในความหอมหวานของหญิงสาวรสสัมผัสที่วาบหวามทำให้เขาลืมความโกรธก่อนหน้าไปชั่วขณะเขาค่อยๆอุ้มร่างบางลงไปนอนทาบทับลงไปที่เตียงนุ่มลิ้นร้ายยังคงตวัดฉกชิมความหวานไม่คลายทั้งดูดดึงลิ้นเรียวเรียกอารมณ์วาบหวามอยู่ตลอดไม่ขาดดวงตากลมโตสีครามปรือหวานหยาดเยิ้มดูไม่แข็งกระด้างเหมือนก่อนหน้าด้วยหลงไหลร่างบางนี้เข้าไปเสียแล้ว
พรฟ้าที่รู้ว่าอะไรจะเกิดต่อไปเธอจึงพยายามสั่งให้ตัวเองต่อต้านเขาพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นมือถือของฟาทิทในกระเป๋ากางเกงยีนส์ด้านหลังความรู้สึกที่อยากจะหนีไปจากที่นี่ก็แล่นเข้ามาแทนที่ห้วงภวังค์แห่งความหลง
หญิงสาวจึงใช้จังหวะนี้ทำทีค่อยๆใช้แขนเรียวเล็กกอดก่ายอีกฝ่ายเมื่อหาจังหวะที่อีกฝ่ายเผลอได้จึงดึงมือถือราคาแพงที่อยู่หมิ่นเหม่ออกมาจนได้เธอค่อยๆสอดมันไว้ที่ใต้ลำตัวและรีบส่งเสียงร้องท้วงให้อีกฝ่ายหยุดการกระทำก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี้
"อื้อ.."
ปึกๆ
ฟาทิทรู้สึกตัวหลุดจากห้วงภวังค์วาบหวามเพราะได้ยินเสียงต่อต้านของร่างบางทั้งเธอยังทุบมาที่แผ่นหลังของเขาให้รู้สึกตัวว่ากำลังเผลอในสิ่งที่ไม่ควรจะเผลอเมื่อรู้สึกตัวว่าตัวเองลืมความโกรธก่อนหน้าจึงผุดลุกและรีบออกไปจากห้องทิ้งให้หญิงสาวนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนเดียว
"..บ้าเอ้ย..แกจะรู้สึกแบบนี้ไม่ได้เข้าใจไหม"
ฟาทิทนั่งข่มอารมณ์บนโซฟาในห้องนั่งเล่นให้เป็นปกติเขากุมขมับถอนหายใจกร่นด่าตัวเองพักใหญ่ที่ไม่ใช่แค่เพียงเผลอใจให้หญิงสาวแต่เขากลับลืมความผิดของหญิงสาวครั้งก่อนหน้าขณะที่ได้สัมผัสดูดดื่มกับร่างกายของเธอ
"จะเผลอแบบนี้อีกไม่ได้...เฮ้อ.."
หลังจากที่ฟาทิทออกไปได้ร่างบางก็ผุดลุกนั่งหลับตาปี๋ยกมือเรียวกุมหน้าด้วยความอายเธอเตือนตัวเองเสียงอ่อนพยายามรีบสลัดความรู้สึกจากรสสัมผัสเมื่อครู่ของชายหนุ่มออกจากห้วงความคิดและความรู้สึกเมื่อนั่งอยู่อย่างนั้นจนรู้สึกหัวใจเต้นเป็นปกติแล้วจึงหันมาหยิบมือถือของฟาทิทที่เธอแอบดึงมันมา
ขณะที่นั่งสงบอารมณ์พักใหญ่ฟาทิทก็นึกขึ้นได้ว่าจะต้องโทรถามความเป็นอยู่ของตะวันฉายกับโรฮานไม่รู้ว่าลูกสาวของเขาจะงอแงหนักหรือไม่เมื่อไม่เห็นคนเป็นแม่"หืม.." มือหนาที่คลำหามือถือที่กระเป๋ากางเกงกลับไม่พบทั้งยังนึกถึงก่อนหน้าที่เขาลงนั่งบนโซฟาเมื่อครู่ก็ไม่รู้สึกทว่าจะเอาไปวางไว้ไหนก็ไม่ใช่เพราะเขาไม่ใช่คนขี้ลืมคิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากันก่อนจะขบฟันจนขึ้นสันกรามอีกข้อที่จะเป็นไปได้ก็คือมันจะต้องอยู่กับพรฟ้าขณะที่เธอทำทีเผลอตัวกับเขาเป็นแน่คิดได้ดังนั้นจึงปรี่เข้าไปที่ห้องของเขาทันทีฟาทิทพยายามเปิดประตูเท่าไรก็ไม่ออกรู้ได้ทันทีว่าสาวเจ้าคงล็อคจากด้านในปั้งๆๆมือหนายกฟาดเคาะประตูรัวเสียงดังก่อยจะตวาดคนด้านในเสียงฝาดด้วยอาการโมโห"เปิดประตู"พรฟ้าเองรีบกดโทรหาอคิณเป็นรอบที่สิบเห็นจะได้เพราะปลายสายที่เธอโทรหาไม่ยอมรับสายเสียทีแถมตอนนี้ดูท่าฟาทิทคงจะรู้ตัวแล้วด้วยว่ามือถือของเขานั้นอยู่กับเธอ"รับสิคะคุณคิณ"ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ประตูด้วยความหวาดกลัวใบหน้านวลที่มีเลือดฝาดก่อนหน้าตอนนี้ซีดเซียวเหลืองจนแทบไม่มีเลือดทั้งภาวนาให้อคิณรับสายโดยเร็วแม้นเขาจะยังไม่มาช่วยเธอตอนนี้อย่างน้อยเขาก็จะไ
"หยุด.. ด.. อื้ออ.."พรฟ้าพยายามจะไม่ให้เกิดการเผลอตัวแบบเมื่อเย็นเธอพยายามใช้แรงที่มีเหลืออยู่น้อยนิดดิ้นหนีเพื่อจะให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการของคนป่าเถื่อนจนเริ่มจะหมดแรงแต่ดูท่าว่าการต่อกลอนกับเขาจะเอาชนะยากเสียเหลือเกินไม่รู้ว่าฤทธิ์น้ำเมาหรือฤทธิ์แรงโทสะที่ทำให้ฟาทิทไม่คิดจะหยุดการกระทำเขารวบอุ้มร่างบางเข้าไปในห้องนอนโดยที่ไม่ต้องเสียแรงเปิดประตูเพราะมันพังด้วยฝีมือของเขาตั้งแต่ช่วงเย็นแล้วฟึ่บบชายหนุ่มเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงนุ่มก่อนจะขึ้นคร่อมทาบทับหญิงสาวเอาไว้"ปล่อยฉัน.. ไอ้บ้า.."พรฟ้าตวาดคนที่อยู่บนตัวเสียงฝาดเพราะรู้ตัวว่าไม่มีแรงสู้จึงใช้เสียงเข้าข่มแต่การตะเบ็งเสียงเมื่อครู่ก็ยิ่งทำให้พลังงานที่เหลือน้อยนิดแทบหมดลงไปในทันที"ผมบ้าได้ยิ่งกว่านี้อีก"ว่าจบก็ทาบทับริมฝีปากหนาบดจูบหญิงสาวอีกรอบ"อื้อ..ฮือ..ฮือๆๆๆ"เสียงร้องสะอื้นของเธอไม่ได้มีส่วนที่จะทำให้เขารู้สึกสงสารแม้แต่น้อยด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นจนหยุดไม่ได้หูจึงอื้อตาลายไม่ค่อยจะสนใจที่จะได้ยินเสียงทัดทานต้อต้านอะไรทั้งนั้นฟาทิทค่อยๆส่งลิ้นร้ายตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากของหญิงสาวทั้งบางครายังดูดดึงลิ้นเรียวของหญิง
หลังจากทานข้าวเสร็จวันทั้งวันพรฟ้าก็เอาแต่นอนซมหลับเป็นพักๆด้วยฤทธิ์ยาและมีฟาทิทดูแลอยู่ไม่ห่างตลอดเวลาจนพรฟ้าอดคิดไม่ได้ว่าเขากลัวเธอหนีหรือมีความห่วงใยเธอขึ้นมาบ้างกันแน่แต่เห็นจะเป็นอย่างแรกเสียมากกว่า ทางด้านโรฮานตอนนี้เขาเปรียบเสมือนบอดี้การ์ดประจำตัวพลอยฝนและตะวันฉายไปแล้วไม่ว่าหญิงสาวและตะวันฉายจะไปที่ไหนเขาก็ต้องตามติดตลอดเวลาเพราะฟาทิทสั่งมาว่าหากพลอยฝนอยากจะพาตะวันฉายไปเที่ยวที่ไหนให้ไปได้เลยเพียงแค่โรฮานต้องอย่าปล่อยให้ทั้งคู่คลาดสายตาและพากันหนีไปได้เท่านั้นช่วงเย็นของวันนี้พลอยฝนขอให้โรฮานพาเธอและตะวันฉายออกมาที่สวนสาธารณะใกล้ๆที่มีสนามเด็กเล่นเพื่อให้หลานสาวของเธอได้มีพื้นที่เล่นและเจอเด็กๆคนอื่นๆบ้าง"คุณโรฮานเรื่องที่พวกคุณสืบได้เรื่องยังไงบ้างเมื่อไรความจริงจะกระจ่างสักที"ระหว่างที่นั่งจ้องมองหลานสาวตนอยู่ห่างๆพลอยฝนก็เอ่ยถามความคืบหน้าถึงเรื่องที่เป็นปัญหาอยู่ในตอนนี้เพราะหากความจริงปรากฏเร็วเท่าไรก็ยิ่งดีพี่สาวเธอจะได้พ้นมลทิน"ตอนนี้มัคซิมกำลังจัดการอยู่เรื่องมันไม่ใช่ผ่านมาแค่วันสองวันแต่ต้องใช้เวลาสักนิด"โรฮานรู้ว่ามัคซิมกำลังได้เบาะแสสำคัญแต่ไม่ได้คิดจะบอกหญ
"เอ่อ..เรียบร้อยแล้วไปกันเถอะครับ""ค่ะคุณพ่อ"เมื่อเห็นใบหน้าหวานมองมาทางเขาชายหนุ่มร่างสูงที่ใส่สูทสีดำเซ็ทผมเผ้าเนี้ยบก็รีบละสายตาไปทางอื่นก่อนจะเข้ามาอุ้มลูกสาวตัวกลมของตัวเองออกจากห้องไปขณะที่รถยนต์คันหรูสีดำที่มีฟาทิทเป็นคนขับแล่นอยู่บนท้องถนนพรฟ้าที่นั่งข้างๆคนขับเธอก็เอาแต่นั่งกังวลเพราะไม่รู้ว่าต่อไปเธอจะต้องเจอกับอะไรจนฟาทิทต้องลดความเร็วของรถลงก่อนจะเอียงหน้าเข้ามากระซิบกระซาบข้างๆใบหน้าหวานเบาๆเพื่อไม่ให้ลูกสาวตัวกลมที่นั่งอยู่บนคาซีทด้านหลังได้ยิน"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยถ้าคุณทำผมเสียหน้าผมจะไม่เปิดโอกาสให้คุณได้อยู่กับตะวันอีกเลยแล้วก็จะไม่รับรองความปลอดภัยของน้องสาวคุณด้วย"พรฟ้าไม่ได้โต้ตอบเพียงแค่มองชายหนุ่มด้วยสายตาไม่พอใจกลับไปที่เอาแต่ขู่เธอเท่านั้นหากไม่มีตะวันฉายอยู่ใกล้ๆเธอคงตอกกลับเขาไปบ้างแล้วบริษัทXXXไม่นานนักทั้งสามก็มาถึงบริษัทฟาทิทอุ้มตะวันฉายไว้ในอ้อมอกส่วนพรฟ้าเขาก็เดินจูงมือเธอไม่ปล่อยจนคนในบริษัทต่างก็จับจ้องประธานใหญ่กันเป็นตาเดียวเพราะอยากรู้ว่าคนที่ประธานใหญ่พามาด้วยคือใครกันแน่ในส่วนของพรฟ้าเองดูจะประหม่าไม่น้อยเพราะทุกคนที่เธอเดินผ่านไม่มีสักคนท
โรงพยาบาลแพทย์สาวตรวจร่างกายพรฟ้าพักใหญ่พร้อมทำแผลตรงหางคิ้วที่แตกก่อนจะพาเธอมาที่ห้องพักในส่วนของฟาทิทก็อุ้มลูกสาวเดินตามเตียงของพรฟ้ามาติดๆสีหน้าของเขาเป็นห่วงหญิงสาวจนเหล่าแพทย์และพยาบาลต่างก็เอ็นดูในความน่ารักของสามีที่เป็นห่วงคนเป็นภรรยา"ผลเอ็กซเรย์ไม่มีอะไรแตกหักที่คุณวูบน่าจะเป็นเพราะความดันสูงพักที่นี่สักคืนพรุ่งนี้ก็กลับได้แล้วล่ะค่ะ""ค่ะคุณหมอ"หมอสาวอธิบายสิ่งที่เธอเป็นและการรักษาคร่าวๆก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้คนไข้ของเธอได้พักผ่อนหลังจากหมอออกไปแล้วฟาทิทก็อุ้มตะวันฉายให้นั่งอยู่บนเตียงกับคนเป็นแม่ด้วยรู้ว่าเวลานี้ลูกคือยาดีที่สุดสำหรับหญิงสาว"คุณแม่เจ็บไหมคะ""ไม่ค่อยเจ็บแล้วค่ะตะวันนอนที่นี่กับแม่ได้ใช่ไหมลูก""ค่ะตะวันจะอยู่กับคุณแม่"ว่าจบตะวันฉายก็ล้มตัวลงนอนกอดกับแม่กลมส่วนพรฟ้าแม้นจะเห็นฟาทิทนั่งอยู่ใกล้ๆแต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจเขาเช่นเคยที่เธอชอบทำฟาทิทรู้ตัวดีว่าเวลานี้พรฟ้าคงยังไม่อยากมองหน้าเขาเท่าไรจึงค่อยๆลุกและเดินออกไปสูดอากาศข้างนอกเชียงใหม่ห้างสรรพสินค้าพลอยฝนให้โรฮานพาออกมาที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆกับบ้านพักเพราะเธอต้องการซื้อของใช้ส่วนตัวและเลือกซื้ออาหา
"พวกมึงเป็นใคร"กวินชี้หน้าถามชายหนุ่มทั้งสองด้วยความไม่พอใจ"เดี๋ยวมึงก็รู้.. แล้วไม่ต้องคิดจะเรียกคนของมึงถ้าไม่อยากนอนตายตรงนี้"มัคซิมจ่อปากกระบอกปืนไปที่หัวของกวินก่อนจะใส่กุญแจมือและใช้ถุงผ้าคลุมหัวกวินออกจากห้องไปที่รถมัคซิมและโรฮานใช้ความมืดหลังผับพาตัวกวินออกไปจากผับจนได้ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงโกดังร้างที่มัคซิมจัดเตรียมสถานที่เอาไว้"ฮึก..ฮือๆๆ.."พลอยฝนที่นั่งรถมากับโรฮานตามหลังมัคซิมมาติดๆสาวเจ้าพยายามข่มอารมณ์ให้เป็นปกติแต่ก็ทำได้ยากเพราะความกลัวยังไม่หายเธอยังคงสะอื้นเบาๆแบบนั้นจนมาถึงที่นี่"คุณรอผมอยู่บนรถแล้วผมจะรีบมา"โรฮานห่วงสภาพจิตใจของหญิงสาวพอสมควรแต่ตอนนี้เขาก็ต้องช่วยมัคซิมก่อนจึงให้เธอรออยู่ที่รถเขาจะรีบจัดการงานให้เสร็จจะได้รีบพาพลอยฝนกลับบ้านครู่ต่อมา"บอกมาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณฉวีวรรณ"มัคซิมและโรฮานนั่งถามคนที่ฟุบกองกับพื้น"พวกมึงเป็นใครกล้ามาทำกับกูแบบนี้"กวินตวาดกลับคนทั้งสองอย่างไม่เกรงกลัว"กูเป็นคนของคุณฟาทิทเข้าใจหรือยัง"ปึกมัคซิมฟาดกระบอกปืนไปที่ปากของกวินจนอีกฝ่ายเลือดกลบปากร้องลั่น"อ้าสส...กูแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น"กวินใจเต้นโครมครามเ
ในส่วนของฟาทิทหลังจากที่พาพรฟ้าออกจากโรงพยาบาลได้ไม่เท่าไรเขาก็ได้รู้เรื่องกวินและรู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นแต่อย่างเดียวที่เขาไม่รู้ก็คืออัสลานจะทำร้ายพวกเขาไปเพื่ออะไรตอนนี้ยังเป็นปริศนาและอีกเรื่องที่เขากำลังเครียดก็คือเขาดันไปมั่นอกมั่นใจตั้งแต่แรกว่าพรฟ้าคือคนร้ายพอความจริงเปิดเผยได้เขาก็รู้สึกผิดจนอยากจะต่อยหน้าตัวเองสักหลายพันครั้งพอทิฐิเริ่มคลายเขาก็มานั่งคิดได้ว่าไม่ควรจะปรักปรำใครเพียงเพราะเชื่อในความคิดของตัวเองขณะที่ยังไม่มีหลักฐานแถมเขายังทำร้ายเธอด้วยคำพูดและการกระทำอีกต่างหากไม่รู้เลยว่าหญิงสาวจะให้อภัยเขาได้หรือไม่"อร่อยไหมคะ"พรฟ้านั่งอยู่ข้างๆตะวันฉายขณะที่ลูกสาวของเธอนั่งทานไอศครีมของโปรด"ค่ะ...คุณแม่ขาเมื่อไรตะวันจะได้กลับไปเล่นกับเพื่อนๆคะ"เด็กหญิงหันมาถามคนเป็นแม่ตาแป๋วเพราะรู้สึกเบื่อที่จะต้องเล่นคนเดียวแล้วคำพูดและแววตาที่ไร้เดียงสาของลูกน้อยบีบคั้นหัวใจของพรฟ้าพอสมควรเพราะเธอไม่รู้ได้เลยว่าเธอกับลูกจะกลับไปใช้ชีวิตปกติได้เมื่อไร"ตะวันคิดถึงเพื่อนๆเหรอลูก""ค่ะตะวันคิดถึงเพื่อนๆคิดถึงคุณครูด้วย""รออีกนิดนะคะแม่จะพาตะวันกลับไปหาเพื่อนๆ"มือเรียวยกลูบหัวเจ
"จะให้ฉันพูดตรงๆฉันคิดว่าศักยภาพในเรื่องเงินทองคุณมีมาก..แต่เวลาที่จะเอาใจใส่ลูกคุณไม่น่าจะมีเพราะฉะนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันดีที่สุดแล้วค่ะ"พรฟ้าเอ่ยตามอย่างที่ใจคิดไม่ได้อยากอ้อมค้อมอะไรมากมายสิ้นเสียงของพรฟ้าชายหนุ่มก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินเข้าไปประชิดร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟามุมห้องเขาค่อยๆกุมมือเธอเอาไว้หลวมๆก่อนจะเอ่ยความในใจเสียงอ่อน"ถ้าผมจะขอร้องให้คุณอยู่กับผมในฐานะแม่ของตะวันฉายและภรรยาผมจริงๆจะได้หรือเปล่า"ฟาทิทรู้ตัวว่าหญิงสาวคงจะคิดว่าเขาหน้าไม่อายที่ทำเธอเจ็บแล้วยังจะกล้ามาขอร้องให้เธอทำตามคำขออีก"คุณคิดว่าฉันอยากจะอยู่กับคุณอย่างนั้นเหรอคะ?"พรฟ้าจ้องตาชายหนุ่มนิ่งแววตาของเธอไหวระริกเปล่งเสียงเอ่ยถามประชดเสียงสั่นหากเป็นเขาจะให้อภัยคนที่ทำมห้ตัวเองเจ็บง่ายๆหรืออย่างไร"ถึงคุณจะเกลียดผม..แต่ผมอยากจะบอกว่าผมมีความรู้สึกดีๆให้คุณไม่เคยเปลี่ยนแม้แต่ตอนที่ผมคิดว่าคุณเป็นคนทำร้ายคุณยาย...หัวใจของผมก็ยังคงเป็นของคุณ"คนตัวโตรวบกอดร่างบางเอาไว้แน่นเขาไม่ได้พูดเพื่อให้เธออภัยแค่อยากพูดความในใจให้หญิงสาวได้รับรู้เท่านั้นว่าหัวใจของเขาให้เธอไปเท่าไรไม่เคยเอากลับคืน..แม้นจะหลอกต