ตอนที่ยี่สิบห้า คนตายที่ยังไม่ตาย

โรงพยาบาล

แพทย์สาวตรวจร่างกายพรฟ้าพักใหญ่พร้อมทำแผลตรงหางคิ้วที่แตกก่อนจะพาเธอมาที่ห้องพัก

ในส่วนของฟาทิทก็อุ้มลูกสาวเดินตามเตียงของพรฟ้ามาติดๆสีหน้าของเขาเป็นห่วงหญิงสาวจนเหล่าแพทย์และพยาบาลต่างก็เอ็นดูในความน่ารักของสามีที่เป็นห่วงคนเป็นภรรยา

"ผลเอ็กซเรย์ไม่มีอะไรแตกหักที่คุณวูบน่าจะเป็นเพราะความดันสูงพักที่นี่สักคืนพรุ่งนี้ก็กลับได้แล้วล่ะค่ะ"

"ค่ะคุณหมอ"

หมอสาวอธิบายสิ่งที่เธอเป็นและการรักษาคร่าวๆก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้คนไข้ของเธอได้พักผ่อน

หลังจากหมอออกไปแล้วฟาทิทก็อุ้มตะวันฉายให้นั่งอยู่บนเตียงกับคนเป็นแม่ด้วยรู้ว่าเวลานี้ลูกคือยาดีที่สุดสำหรับหญิงสาว

"คุณแม่เจ็บไหมคะ"

"ไม่ค่อยเจ็บแล้วค่ะตะวันนอนที่นี่กับแม่ได้ใช่ไหมลูก"

"ค่ะตะวันจะอยู่กับคุณแม่"

ว่าจบตะวันฉายก็ล้มตัวลงนอนกอดกับแม่กลมส่วนพรฟ้าแม้นจะเห็นฟาทิทนั่งอยู่ใกล้ๆแต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจเขาเช่นเคยที่เธอชอบทำฟาทิทรู้ตัวดีว่าเวลานี้พรฟ้าคงยังไม่อยากมองหน้าเขาเท่าไรจึงค่อยๆลุกและเดินออกไปสูดอากาศข้างนอก

เชียงใหม่

ห้างสรรพสินค้า

พลอยฝนให้โรฮานพาออกมาที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆกับบ้านพักเพราะเธอต้องการซื้อของใช้ส่วนตัวและเลือกซื้ออาหารเข้าบ้านทีเดียวเลย

หลังจากเดินซื้อของกันพักใหญ่ก็ถึงเวลากลับขณะที่พลอยฝนกำลังยืนรอโรฮานเก็บของที่หลังรถเธอก็ดันเห็นคนที่ไม่คิดว่าจะเห็นเพราะรู้ว่าเขาเสียชีวิตพร้อมฉวีวรรณไปนานแล้วเธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้ตาฝาด

"เอ่อ..นั่น.."

พลอยฝนวิ่งสุดชีวิตเพื่อที่จะตามชายหนุ่มที่พึ่งขับรถออกไปจากลานจอดรถ

"พี่วิน"

"ว๊ายย.." ฟึ่บ

ไม่ทันที่จะได้ไปถึงไหนสาวเจ้าก็สะดุดลูกระนาดล้มไปกองกับพื้นเสียก่อนรีบ

"พลอยฝน"

โรฮานที่เดินตามหญิงสาวมาด้วยความไม่เข้าใจเขารีบดึงร่างบางขึ้นไม่รู้ว่าเธอรีบร้อนวิ่งตามอะไรนักหนา

"โอ้ยย..."

เมื่อลุกขึ้นยืนได้เสียงหวานก็บ่นโอดโอยเพราะทั้งมือน้อยข้อศอกและหัวเข่าถลอกไปหมด

"หาเรื่องเจ็บจนได้"

โรฮานจูงร่างบางให้กลับไปที่รถโดยเร็วเพราะคนที่กำลังเดินออกมาขากในห้างต่างก็มองเธอกับเขาเป็นตาเดียวแล้ว

ตั้งแต่ขึ้นรถมาจนถึงบ้านพลอยฝนก็ยืนยันกับโรฮานไม่หยุดว่าเธอเห็นกวินจริงๆ

กวินเป็นชายหนุ่มที่สมัครมาเป็นคนขับรถของฉวีวรรณเมื่อหลายปีก่อนและครั้งที่ฉวีวรรณเกิดอุบัติเหตุเขาก็เสียชีวิตไปด้วยพลอยฝนยังไปงานศพของกวินอยู่เลย

"ฉันเห็นเค้าจริงๆนะคะถ้าเค้ายังอยู่ฉันว่าเค้านั่นแหละที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของคุณยายคุณรีบบอกคุณฟาทิทสิเค้าจะได้เลิกเข้าใจพี่ฟ้าผิด"

พลอยฝนเอ่ยบอกกับโรฮานขณะที่เขากำลังนั่งทำแผลให้เธอหญิงสาวค่อนข้างมั่นใจว่ากวินต้องมีส่วนกับการเสียชีวิตของฉวีวรรณแน่นอนครานี้เธอเริ่มเห็นทางออกของเรื่องนี้แล้ว

"คุณอย่าพึ่งโวยวายอะไรเลยให้พวกผมมีหลักฐานให้แน่นพอก่อน"

ใบหน้าคมละสายตาจากมือเรียวของหญิงสาวเงยหน้ามองเธอไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้เรื่องกวินเขารู้มาพักใหญ่แล้วเพราะมัคซิมกำลังตามสืบอยู่แต่ที่เขาไม่กระโตกกระตากก็เพราะอยากทำงานเงียบๆ

"เฮ้อ..."

สาวเจ้าบุ้ยปากก่อนจะถอนหายใจอ่อนอยากจะให้เรื่องราวมันคลี่คลายโดยเร็วเสียที

วันต่อมา

"คืนนี้ผมต้องไปที่ผับxxx"

โรฮานเอ่ยกับหญิงสาวหลังจากมี่ทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว

"ไปทำอะไรคะ...คุณอยากเที่ยวเหรอ"

พลอยฝนมีสีหน้าแปลกใจไม่ยักรู้ว่าชายหนุ่มจะชอบเที่ยวกลางคืนด้วย

"มัคซิมบอกว่ากวินเป็นเจ้าของผับที่นี่"

"เจ้าของผับงั้นเหรอคะ"

พลอยฝนจ้องหน้าโรฮานเขม็งเห็นทีเรื่องไม่ชอบมาพากลเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆแล้วหากกวินเป็นถึงเจ้าของผับที่นี่แล้วทำไมถ่อไปสมัครงานเป็นคนขับรถที่บ้านคุณยายเธอ

22.00​ น.

"ฉันไปด้วยไม่ได้จริงๆเหรอ"

พลอยฝนอาสาขอไปกับโรฮานด้วยเพราะเธอไม่อยากรอฟังคำตอบอยู่บ้านเฉยๆ

"ไม่ได้.. มันอันตรายเกินไปอยู่ที่นี่อย่าไปไหน"

"ก็ได้ค่ะ"

โรฮานเห็นทีจะพาหญิงสาวไปไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าจะเกิดเหตุอะไรรุนแรงหรือเปล่าว่าจบก็รีบออกไปเพราะมัคซิมรออยู่ที่นั่นเรียบร้อยแล้ว

ครู่ต่อมา

"ฉันรอต่อไปไม่ได้จริงๆ"

พลอยฝนเดิรไปเดินมาในบ้านพักใหญ่และแล้วเธอก็ตัดสินใจไม่ทำตามคำสั่งของโรฮานเธอร้อนใจเกินกว่าจะนั่งอยู่เฉยๆได้เธออยากถามจากปากกวินว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่จึงตัดสินใจเปลี่ยนชุดและโทรเรียกรถโดยสารเพื่อที่จะไปที่ผับ

23.00

ในผับหรูตัวเมืองของเชียงใหม่ตอนนี้เหล่านักท่องราตรีเบียดเสียดกันแน่นมือถือแก้วเครื่องดื่มโยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างเมามันตามจังหวะดนคนตรีที่อึกกระทึกคึกโครม

สองหนุ่มมัคซิมและโรฮานที่นั่งดื่มกันอยู่ที่ชั้นสองก็มีสาวๆมาชอชนแก้วไม่ขาดสายแต่ดูเหมือนพวกเธอจะต้องพบกับความผิดหวังเพราะทั้งสองมาที่นี่ไม่ใช่เพื่อมาหาความสนุก

"ข้อมูลไม่ผิดแน่นะฉันยังไม่เห็นว่ามันจะโผล่หน้ามาที่นี่เลย"

โรฮานเริ่มรู้สึกว่าวันนี้​จะมาเสียงานเสียแล้วเพราะเจาก็นั่งมาพักใหญ่ไม่เห็นมีวี่แววกวินจะเข้ามาในผับ

"นั่นไง.."

มัคซิมรีบสะกิดให้โรฮานหันไปมองหลังจากที่โรฮานพูดถึงกวินไม่ทันขาดคำ

"งั้นก็รีบจัดการตามแผนได้เลย"

โรฮานเห็นดังนั้นจึงผุดลุกขึ้นแต่ก็ถูกมัคซิมดึงเอาไว้ก่อนเพราะเขาเห็นหญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สวมแว่นหนายืนอยู่หน้าประตูทางเข้าไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นพลอยฝนนั่นเอง

"น่าจะไม่ได้แล้วล่ะ.. ดูนั่น"

"บ้าจริง!!.."

โรฮานส่ายหัวด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เขาบอกเธอแล้วว่าให้อยู่ที่บ้านแล้วเธอก็รั้นตามมาจนได้พวกเขาจึงต้องนั่งรอดูสถานการณ์ต่อไปก่อน

"พี่วิน"

"ค..คุณพลอย"

เสียงหวานใสทำให้กวินรีบหันกลับไปดูว่าหญิงสาวที่เรียกนั้นเป็นใครและแล้วหญิงสาวตรงหน้าก็ทำให้กวินหน้าเสียเพราะไม่คิดว่าพลอยฝนจะมาเจอกับเขาที่นี่

"ทำไมพี่วินยังมีชีวิตอยู่คะแล้วตกลงวันที่คุณยายเกิดอุบัติเหตุมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

สาวเจ้าโพร่งถามโดยที่ไม่สนใจคนรอบข้างเพราะเธออยากจะรู้คำตอบให้เร็วที่สุด

เหล่าลูกน้องของกวินต่างก็กรูกันเข้ามาจะลากหญิงสาวออกไปแต่กวินก็ปัดมือส่งสัญญาณให้ลูกน้องขอเขาหยุดไปก่อนเพราะเขาคิดว่าผู้หญิงตัวแค่นี้เขาน่าจะจัดการให้เธอสงบปากสงบคำได้ไม่ยากอีกทั้งคืนนี้เขายังน่าจะมีอะไรให้เล่นสนุกอีกด้วย

"ผมจะเล่าความจริงทุกอย่างตามผมมาครับ"

กวินพยายามทำสีหน้าและน้ำเสียงเป็นปกติก่อนจะดึงมือหญิงสาวให้เดินตามเขาไปที่หลังผับเพราะข้างหลังมีห้องส่วนตัวของเขาอยู่

พลอยฝนไม่ได้ปฏิเสธที่จะตามไปเพราะในใจของเธอคิดอยู่อย่างเดียวคือต้องหารคำตอบถึงเรื่องราวในอดีตเท่านั้น

"สองคนนั้นไปไหนกัน"

โรฮานและมัคซิมเห็นท่าไม่ดีจึงลงจากชั้นสองตามกวินที่เดินจูงมือพลอยฝนไปห่างๆ

กวินพาหญิงสาวเข้ามาในห้องกว้างด้านในมีโซฟาหรูกำมะหยี่สีแดงตัวใหญ่ขณะที่พลอยฝนกำลังหย่อนก้นนั่งเขาก็หันหลังให้หญิงสาวเตรียมเทเครื่องดื่ม

"ดื่มก่อนสิจะได้นั่งคุยกันสบายๆ"

กวินนั่งลงตรงข้ามพลอยฝนมือหนายื่นแก้วให้เธอใบหน้าของเขาดูเรียบเฉยไม่มีทีท่าว่าจะตื่นตระหนกแต่อย่างใด

อึกๆๆ

"อืม.. จะบอกได้หรือยังคะว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมพี่วินต้องทำเป็นว่าตัวเองตายไปแล้ว"

พลอยฝนรับแก้วเครื่องดื่มกระดกรวดเดียวจนหมดใบหน้าหวานเหยเกเล็กน้อยเพราะไม่ค่อยได้ดื่มเรรื่องดื่มมึนเมาเท่าไรนักที่เธอรีบดื่มก็เพื่อให้อีกฝ่ายได้รีบตอบคำถามเธอมาเสียที

"หึ่.."

กวินไม่เพียงแค่ไม่พูดไม่จาใบหน้าของเขาตอนนี้มีแต่ความเจ้าเล่ห์แถมยังเข้ามาประชิดตัวพลอยฝนจนเธอต้องถอยกรูด

"จ..จะทำอะไร"

"พวกเธอมันก็โง่เหมือนกันหมด"

กวินรวบร่างบางกดไว้กับโซฟาและทาบทับตัวของเขาขึงพลอยฝนเอาไว้จนเธอขยับลำบาก

"...ปล่อยฉันนะ...ช่วยด้วย..อ๊ายย"

สาวเจ้ากรีดร้องสุดเสียงขณะที่กวินซุกไซร้ลำคอระหงส์เธอดิ้นจนแว่นหนาหลุดออกจากดวงตาหัวใจดวงน้อยเต้นระรัวความกลัวแล่นกัดกินจนน้ำตาหยดน้อยไหลพราก

ปั้งง..

"คุณโรฮานช่วยฉันด้วย"

นับว่าเป็นโชคดีของเธอที่โรฮานพังประตูโผล่เข้ามาในวินาทีที่เธอนั้นกลัวจนสุดขีด

พลั้กก

โรฮานกระโดดถีบกวินจนลงไปนอนจุกกองอยู่กับพื้นดีที่พวกเขาจัดการกับลูกน้องของกวินข้างนอกและเข้ามาได้ทันเวลาไม่อย่างนั้นไม่อยากจะคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้น

"ฮือๆๆ.."

พลอยฝนที่ลุกขึ้นได้เธอก็รีบเข้าไปสวมกอดซุกใบหน้าอยู่กับอกแกร่งของโรฮานแน่นเนื้อตัวของเธอสั่นเทาทั้งยังร้องให้สะอึกสะอื้นไม่ยอมหยุด