ตอนที่สามสิบ หน่วงในใจ

ก๊อกๆๆ

พลอยฝนที่กำลังจะเตรียมตัวนอนเพราะนี่ก็เริ่มดึกแล้วเธอก็ต้องผงกหัวจากหมอนหยิบแว่นขึ้นมาใส่ก่อนจะผุดลุกออกมาเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะ

"คุณโรฮาน"

พลอยฝนแปลกใจพอสมควรที่เห็นโรฮานเคาะประตูห้องเธอเวลานี้

"คุณถูกทำร้ายตรงไหนหรือเปล่าครับ"

โรฮานเอ่ยถามหญิงสาวด้วยท่าทีร้อนใจ

"ไม่ค่ะ..ฉันไม่เป็นอะไร"

สาวเจ้าส่ายหัวเบาๆตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกเขินแปลกๆเมื่อชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทีห่วงใย

"ดีแล้วล่ะ...ผมขอตัวนะครับ"

โรฮานรู้แบบนี้เขาก็โล่งใจก่อนจะจ้องหน้าหญิงสาวในขณะที่เธอเองก็จ้องมาที่เขาเหมือนกันเมื่อไม่รู้จะสนทนาอะไรต่อจึงจำใจหันหลังกลับแม้นจะอยากอยู่ใกล้หญิงสาวนานๆก็ตาม

"เอ่อ..แล้วคุณล่ะคะ..มีแผลตรงไหนหรือเปล่า...ฉันจะทำแผลให้ค่ะ"

พลอยฝนรั้งมือหนาของโรฮานเอาไว้เธอเองก็เป็นห่วงเขาไม่แพ้กัน

"ไม่ครับพวกเราไม่ได้ต่อสู้อะไร"

โรฮานอมยิ้มอ่อนก่อนจะส่ายหัวเบาๆครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พลอยฝนได้เห็นรอยยิ้มของเขาเธอแทบละสายตาจากรอยยิ้มนี้ไม่ได้เลย

"อ่อ..อย่างนั้นก็ฝันดีนะคะ"

เมื่อตั้งสติหลุดจากภวังค์ได้วาวเจ้าก็รีบปล่อยมือชายหนุ่มเพราะรู้ตัวว่ารั้งเขาเอาไว้นานเกินไปแล้ว

"ครับ..เอ่อ..ฝันดีเช่นกันนะครับ"

เป็นครั้งแรกเห็นจะได้ที่เขานั้นเอ่ยฝันดีกับผู้หญิงรู้สึกระคายปากพิกลแต่ก็อยากที่จะพูดกับเธอ

หลังจากที่โรฮานหันหลังกลับเข้าห้องตนไปแล้วพลอยฝนจึงปิดประตูห้องตัวเองเธอยืนพิงหน้าประตูอมยิ้มแก้มปริรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกกับท่าทีที่อ่อนโยนขึ้นของโรฮานเธอรู้สึกชอบที่เขาดูไม่แข็งกร้าวไร้มารยาทกับเธอเหมือนเจอคราแรกพรางนึกถึงเรื่องคืนนั้นไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าเธอทำไมไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยสักนิดหรืออาจจะเป็นเพราะว่าความใกล้ชิดก่อนหน้าทำให้เธอชอบเขาไปเสียแล้ว

โรฮานกลับเข้าห้องมาได้เขาก็นั่งก้มหน้าประสานมือทั้งสองบีบกันแน่นสีหน้าของเขาดูคิดหนักเพราะรู้ตัวว่าอีกไม่กี่วันเขาต้องกลับไปดูแลงานแทนฟาทิท

ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยหนักใจเรื่องที่อยู่หรือการทำงานเลยสักนิดแต่ครั้งนี้เห็นจะลำบากใจพอสมควรเพราะเขาไม่อยากจากใครบางคนไปเสียเลย

วันต่อมา

มัคซิมเข้ามาหาฟาทิทที่บ้านพักในช่วงสายของอีกวันหลังจากจัดการกับเรื่องเลออนเสร็จเขาพึ่งรู้เรื่องจากหมอฮานที่เจ้านายของเขามีเนื้องอกที่สมองแต่ยังปฏิเสธการรักษา

"นายครับผมพึ่งทราบเรื่องจากหมอฮานนายควรกลับไปรักษาอย่างเร่งด่วนนะครับ"

"ผมเห็นด้วยกับมัคซิมนะครับ"

โรฮานเอ่ยเสริมเขาคิดว่าหากฟาทิทควรจะละทุกอย่างแล้วเลือกที่จะดูแลสุขภาพของตัวเองก่อน

"ฉันยังไม่อยากรักษาตอนนี้ขออยู่ที่นี่อีกสักพัก... แล้วเรื่องที่ฉันเป็นอะไรอย่าให้คนที่นี่รู้เด็ดขาด"

"แต่..."

"ไม่มีแต่...พวกนายก็ทำหน้าที่ของพวกนายไปถึงเวลาแล้วฉันจะกลับไปเอง"

เมื่อคนเป็นนายยืนยันชัดเจนขนาดนี้ทั้งสองจึงหมดคำที่จะคะยั้นคะยอเพราะรู้ว่าเจ้านายตนคงไม่เปลี่ยนใจ

อาทิตย์ต่อมา

ตอนนี้ทุกคนกลับมาอยู่ที่บ้านที่เขาใหญ่ได้สามสี่วันแล้วคลินิคที่ปิดไปนานก็ได้ถูกเปิดเสียทีส่วนตะวันฉายก็ได้กลับเข้าไปโรงเรียนตามเดิมดูเจ้าตัวกลมจะร่าเริงเป็นพิเศษเมื่อได้พบปะเพื่อนๆเหมือนเดิมอีกครั้ง

ส่วนฟาทิทก็ตามติดสองแม่ลูกไม่ห่างจึงทำให้โรฮานและมัคซิมก็ต้องมาขลุกพักด้วยกันที่บ้านของพรฟ้าไปโดยปริยาย

ฟาทิทดูเอาอกเอาใจพรฟ้ากับลูกสาวของเขาสารพัดเขาจะใช้เวลาก่อนที่จะกลับไปรักษาตัวให้มีค่าที่สุดแม้นจะไม่รู้ว่าพรฟ้าจะชอบใจหรือไม่ที่เขาอยู่ดูแลเธอกับลูกแบบนี้แต่เขาก็เต็มใจที่จะทำ

"คุณฟาทิทดูเอาอกเอาใจพี่ฟ้าสารพัดเลยนะคะ"

พลอยฝนนั่งคุยกับคนเป็นพี่ในช่วงพักช่วงบ่ายที่คลินิคพลอยฝนเห็นด้วยตาว่าฟาทิทพยายามดูแลพี่สาวเธอกับตะวันฉายทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เวลานี้อันที่จริงเธอต้องเตรียมตัวไปรับหลานสาวที่โรงเรียนแล้วแต่เธอก็มีฟาทิทอาสาทำแทน

"ยังไม่เห็นเวลาที่เค้าร้ายน่ะสิ"

พรฟ้ารู้ว่าตอนนี้ฟาทิทดีกับพวกเธอเหลือเกินแต่เธอคิดว่าหากพลอยฝนเห็นฟาทิทตอนที่เขาร้ายคงไม่รู้สึกชื่นชมเต็มปากแบบนี้แน่นอน

"เค้าร้ายมากขนาดไหนเหรอคะพี่ฟ้า"

พลอยฝนนึกภาพฟาทิทร้ายไม่ออกเพราะเธอก็ไม่เคยเห็นกับตา

"ก็...เอ่อ..ก็เผด็จการพอตัว"

ครั้นจะเอ่ยปากบอกรายละเอียดว่าเขาทำกับตัวเองอย่างไรเมื่อตอนที่เข้าใจผิดก็อายเกินกว่าที่จะพูดออกมาได้เพียงแค่อธิบายคร่าวๆเท่านั้น

"แต่ที่เค้าร้ายก็เพราะเข้าใจผิดไม่ใช่เหรอคะคนเราผิดพลาดแล้วสำนึกพี่ฟ้าไม่คิดจะให้อภัยคุณฟาทิทบ้างเหรอ"

"เหมือนเราจะไม่เข้าข้างพี่เลยนะ"

พรฟ้าหลี่สายตาน้อยใจมองน้องสาวตนที่ดูพลอยฝนจะเชียร์ฟาทิทเสียเหลือเกิน

"ไม่ใช่นะคะ...พลอยแค่รู้สึกว่าที่คุณฟาทิทเป็นแบบนั้นเพราะเค้ารักคุณยายมากแถมตอนนี้เค้าก็เข้าใจทุกอย่างแล้วทั้งสำนึกผิดแล้วก็กำลังแก้ตัวได้ดีด้วย"

พลอยฝนรู้ว่าทั้งสองรู้สึกดีด้วยกันตั้งแต่คราแรกที่ยังไม่เกิดเรื่องและสิ่งที่ฟาทิททำลงไปก็เพราะความเข้าใจผิดหากทั้งสองจะคืนดีกันโดยเร็วคงเป็นผลดีกับหลานสาวเธอไม่น้อ​ย

"พี่ไม่ดูคนโดยการใช้ระยะเวลาสั้นๆแล้วล่ะตอนนี้เค้าอาจจะทำดีเพราะยังรู้สึกผิดถ้าความรู้สึกนี้หายไปเค้าอาจจะไม่ดีแบบนี้ก็ได้..เข้าใจพี่ใช่ไหม"

"เข้าใจแล้วค่ะ"

พรฟ้าไม่ได้บอกว่าจะไม่ให้โอกาสแต่เธอขอดูพฤติกรรมของเขาไปยาวๆก่อนว่าจะให้ใจเขาได้หรือไม่แต่ยังไงตอนนี้เธอก็รับปากว่าจะเป็นของเขาคนเดียวไปแล้ว

ช่วงเย็นของวัน

โรฮานเดินเข้ามาหาพลอยฝนในครัวขณะที่เธอกำลังยืนทำกับข้าวอยู่คนเดียวเพื่อบอกลาเธอแต่เนิ่นๆ

"คุณโรฮาน...จะเอาอะไรเพิ่มเหรอคะเดี๋ยวฉันจัดการให้ค่ะ"

พลอยฝนเห็นว่าชายหนุ่มเข้ามาในครัวจึงคิดว่าเขาคงจะเข้ามาขอเมนูมื้อเย็นเพิ่มจึงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอ่อน

"ผมต้องกลับไปดูแลงานแทนนายในอีกไม่กี่วัน"

"เหรอคะ...โชคดีนะคะ"

คำพูดขอชายหนุ่มทำเอาพลอยฝนแทบหุบยิ้มไม่ทันรู้สึกหน่วงใจกะทันหันเมื่อรู้ว่าโรฮานจะไม่อยู่ที่นี่กับเธอแล้วเธอเองก็ทำได้เพียงอวยพรให้เขาโชคดีเท่านั้น

"คุณพลอย"

"คะ?"

สีหน้าของพลอยฝนดูจะตื่นเต้นไม่น้อยที่ไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไรต่อ

"เอ่อ...ดูแลตัวเองดีๆ"

ในใจของโรฮานตอนนี้เขาอยากจะพูดกับเธอเรื่องเดิมใจจะขาดว่าเธอจะไม่รับความรับผิดชอบจากเขาจริงๆหรือแต่ก็กลัวว่าเธอจะโกรธที่เขาผิดสัญญาว่าจะไม่พูดถึงมันอีกจึงทำได้เพียงบอกให้เธอดูแลตัวเองดีๆหลังจากนี้เท่านั้น

"ค่ะ...ฉันดูแลตัวเองดีอยู่แล้ว"

พลอยฝนพยายามฉีกยิ้มทำร่าเริงกลบเกลื่อนไม่รู้ทำไมเมื่อครู่เธอจึงอยากให้เขาชวนเธอไปด้วยก็ไม่รู้ยิ่งคิดก็ยิ่งตลกตัวเองที่คิดได้อย่างไรว่าเขาจะเอ่ยปากชวนเธอไปด้วยทั้งที่เธอกับเขาก็ไม่ได้ผูกมัดเป็นอะไรกันเสียหน่อย

"ที่ผมจะบอกก็มีแค่นี้ครับขอตัวก่อน"

ว่าจบก็หลุบสายตาลงต่ำเดินหันหลังออกไปช้าๆใจอยากจะรวบร่างบางกอดเสียทีให้ชื่นใจแต่รู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์ไม่รู้ว่าเขาชอบเธอไปตั้งแต่เมื่อไรแต่เวลาก่อนหน้าที่ได้อยู่ดูแลกันสองคนแม้นจะเป็นเวลาสั้นๆแต่ก็เปลี่ยนแปลงความรู้สึกในใจของเขาได้ไม่น้อย

พลอยฝนแทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่เมื่อมองแผ่นหลังของโรฮานเดินออกไปก่อนจะพยายามข่มใจไม่ให้หดหู่โดยการหันมาจัดการกับของสดบนเคาเตอร์เพื่อทำอาหารเย็นต่อ