ก๊อกๆๆ
พลอยฝนที่กำลังจะเตรียมตัวนอนเพราะนี่ก็เริ่มดึกแล้วเธอก็ต้องผงกหัวจากหมอนหยิบแว่นขึ้นมาใส่ก่อนจะผุดลุกออกมาเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะ
"คุณโรฮาน"
พลอยฝนแปลกใจพอสมควรที่เห็นโรฮานเคาะประตูห้องเธอเวลานี้
"คุณถูกทำร้ายตรงไหนหรือเปล่าครับ"
โรฮานเอ่ยถามหญิงสาวด้วยท่าทีร้อนใจ
"ไม่ค่ะ..ฉันไม่เป็นอะไร"
สาวเจ้าส่ายหัวเบาๆตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกเขินแปลกๆเมื่อชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทีห่วงใย
"ดีแล้วล่ะ...ผมขอตัวนะครับ"
โรฮานรู้แบบนี้เขาก็โล่งใจก่อนจะจ้องหน้าหญิงสาวในขณะที่เธอเองก็จ้องมาที่เขาเหมือนกันเมื่อไม่รู้จะสนทนาอะไรต่อจึงจำใจหันหลังกลับแม้นจะอยากอยู่ใกล้หญิงสาวนานๆก็ตาม
"เอ่อ..แล้วคุณล่ะคะ..มีแผลตรงไหนหรือเปล่า...ฉันจะทำแผลให้ค่ะ"
พลอยฝนรั้งมือหนาของโรฮานเอาไว้เธอเองก็เป็นห่วงเขาไม่แพ้กัน
"ไม่ครับพวกเราไม่ได้ต่อสู้อะไร"
โรฮานอมยิ้มอ่อนก่อนจะส่ายหัวเบาๆครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พลอยฝนได้เห็นรอยยิ้มของเขาเธอแทบละสายตาจากรอยยิ้มนี้ไม่ได้เลย
"อ่อ..อย่างนั้นก็ฝันดีนะคะ"
เมื่อตั้งสติหลุดจากภวังค์ได้วาวเจ้าก็รีบปล่อยมือชายหนุ่มเพราะรู้ตัวว่ารั้งเขาเอาไว้นานเกินไปแล้ว
"ครับ..เอ่อ..ฝันดีเช่นกันนะครับ"
เป็นครั้งแรกเห็นจะได้ที่เขานั้นเอ่ยฝันดีกับผู้หญิงรู้สึกระคายปากพิกลแต่ก็อยากที่จะพูดกับเธอ
หลังจากที่โรฮานหันหลังกลับเข้าห้องตนไปแล้วพลอยฝนจึงปิดประตูห้องตัวเองเธอยืนพิงหน้าประตูอมยิ้มแก้มปริรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกกับท่าทีที่อ่อนโยนขึ้นของโรฮานเธอรู้สึกชอบที่เขาดูไม่แข็งกร้าวไร้มารยาทกับเธอเหมือนเจอคราแรกพรางนึกถึงเรื่องคืนนั้นไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าเธอทำไมไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยสักนิดหรืออาจจะเป็นเพราะว่าความใกล้ชิดก่อนหน้าทำให้เธอชอบเขาไปเสียแล้ว
โรฮานกลับเข้าห้องมาได้เขาก็นั่งก้มหน้าประสานมือทั้งสองบีบกันแน่นสีหน้าของเขาดูคิดหนักเพราะรู้ตัวว่าอีกไม่กี่วันเขาต้องกลับไปดูแลงานแทนฟาทิท
ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยหนักใจเรื่องที่อยู่หรือการทำงานเลยสักนิดแต่ครั้งนี้เห็นจะลำบากใจพอสมควรเพราะเขาไม่อยากจากใครบางคนไปเสียเลย
วันต่อมา
มัคซิมเข้ามาหาฟาทิทที่บ้านพักในช่วงสายของอีกวันหลังจากจัดการกับเรื่องเลออนเสร็จเขาพึ่งรู้เรื่องจากหมอฮานที่เจ้านายของเขามีเนื้องอกที่สมองแต่ยังปฏิเสธการรักษา
"นายครับผมพึ่งทราบเรื่องจากหมอฮานนายควรกลับไปรักษาอย่างเร่งด่วนนะครับ"
"ผมเห็นด้วยกับมัคซิมนะครับ"
โรฮานเอ่ยเสริมเขาคิดว่าหากฟาทิทควรจะละทุกอย่างแล้วเลือกที่จะดูแลสุขภาพของตัวเองก่อน
"ฉันยังไม่อยากรักษาตอนนี้ขออยู่ที่นี่อีกสักพัก... แล้วเรื่องที่ฉันเป็นอะไรอย่าให้คนที่นี่รู้เด็ดขาด"
"แต่..."
"ไม่มีแต่...พวกนายก็ทำหน้าที่ของพวกนายไปถึงเวลาแล้วฉันจะกลับไปเอง"
เมื่อคนเป็นนายยืนยันชัดเจนขนาดนี้ทั้งสองจึงหมดคำที่จะคะยั้นคะยอเพราะรู้ว่าเจ้านายตนคงไม่เปลี่ยนใจ
อาทิตย์ต่อมา
ตอนนี้ทุกคนกลับมาอยู่ที่บ้านที่เขาใหญ่ได้สามสี่วันแล้วคลินิคที่ปิดไปนานก็ได้ถูกเปิดเสียทีส่วนตะวันฉายก็ได้กลับเข้าไปโรงเรียนตามเดิมดูเจ้าตัวกลมจะร่าเริงเป็นพิเศษเมื่อได้พบปะเพื่อนๆเหมือนเดิมอีกครั้ง
ส่วนฟาทิทก็ตามติดสองแม่ลูกไม่ห่างจึงทำให้โรฮานและมัคซิมก็ต้องมาขลุกพักด้วยกันที่บ้านของพรฟ้าไปโดยปริยาย
ฟาทิทดูเอาอกเอาใจพรฟ้ากับลูกสาวของเขาสารพัดเขาจะใช้เวลาก่อนที่จะกลับไปรักษาตัวให้มีค่าที่สุดแม้นจะไม่รู้ว่าพรฟ้าจะชอบใจหรือไม่ที่เขาอยู่ดูแลเธอกับลูกแบบนี้แต่เขาก็เต็มใจที่จะทำ
"คุณฟาทิทดูเอาอกเอาใจพี่ฟ้าสารพัดเลยนะคะ"
พลอยฝนนั่งคุยกับคนเป็นพี่ในช่วงพักช่วงบ่ายที่คลินิคพลอยฝนเห็นด้วยตาว่าฟาทิทพยายามดูแลพี่สาวเธอกับตะวันฉายทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เวลานี้อันที่จริงเธอต้องเตรียมตัวไปรับหลานสาวที่โรงเรียนแล้วแต่เธอก็มีฟาทิทอาสาทำแทน
"ยังไม่เห็นเวลาที่เค้าร้ายน่ะสิ"
พรฟ้ารู้ว่าตอนนี้ฟาทิทดีกับพวกเธอเหลือเกินแต่เธอคิดว่าหากพลอยฝนเห็นฟาทิทตอนที่เขาร้ายคงไม่รู้สึกชื่นชมเต็มปากแบบนี้แน่นอน
"เค้าร้ายมากขนาดไหนเหรอคะพี่ฟ้า"
พลอยฝนนึกภาพฟาทิทร้ายไม่ออกเพราะเธอก็ไม่เคยเห็นกับตา
"ก็...เอ่อ..ก็เผด็จการพอตัว"
ครั้นจะเอ่ยปากบอกรายละเอียดว่าเขาทำกับตัวเองอย่างไรเมื่อตอนที่เข้าใจผิดก็อายเกินกว่าที่จะพูดออกมาได้เพียงแค่อธิบายคร่าวๆเท่านั้น
"แต่ที่เค้าร้ายก็เพราะเข้าใจผิดไม่ใช่เหรอคะคนเราผิดพลาดแล้วสำนึกพี่ฟ้าไม่คิดจะให้อภัยคุณฟาทิทบ้างเหรอ"
"เหมือนเราจะไม่เข้าข้างพี่เลยนะ"
พรฟ้าหลี่สายตาน้อยใจมองน้องสาวตนที่ดูพลอยฝนจะเชียร์ฟาทิทเสียเหลือเกิน
"ไม่ใช่นะคะ...พลอยแค่รู้สึกว่าที่คุณฟาทิทเป็นแบบนั้นเพราะเค้ารักคุณยายมากแถมตอนนี้เค้าก็เข้าใจทุกอย่างแล้วทั้งสำนึกผิดแล้วก็กำลังแก้ตัวได้ดีด้วย"
พลอยฝนรู้ว่าทั้งสองรู้สึกดีด้วยกันตั้งแต่คราแรกที่ยังไม่เกิดเรื่องและสิ่งที่ฟาทิททำลงไปก็เพราะความเข้าใจผิดหากทั้งสองจะคืนดีกันโดยเร็วคงเป็นผลดีกับหลานสาวเธอไม่น้อย
"พี่ไม่ดูคนโดยการใช้ระยะเวลาสั้นๆแล้วล่ะตอนนี้เค้าอาจจะทำดีเพราะยังรู้สึกผิดถ้าความรู้สึกนี้หายไปเค้าอาจจะไม่ดีแบบนี้ก็ได้..เข้าใจพี่ใช่ไหม"
"เข้าใจแล้วค่ะ"
พรฟ้าไม่ได้บอกว่าจะไม่ให้โอกาสแต่เธอขอดูพฤติกรรมของเขาไปยาวๆก่อนว่าจะให้ใจเขาได้หรือไม่แต่ยังไงตอนนี้เธอก็รับปากว่าจะเป็นของเขาคนเดียวไปแล้ว
ช่วงเย็นของวัน
โรฮานเดินเข้ามาหาพลอยฝนในครัวขณะที่เธอกำลังยืนทำกับข้าวอยู่คนเดียวเพื่อบอกลาเธอแต่เนิ่นๆ
"คุณโรฮาน...จะเอาอะไรเพิ่มเหรอคะเดี๋ยวฉันจัดการให้ค่ะ"
พลอยฝนเห็นว่าชายหนุ่มเข้ามาในครัวจึงคิดว่าเขาคงจะเข้ามาขอเมนูมื้อเย็นเพิ่มจึงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอ่อน
"ผมต้องกลับไปดูแลงานแทนนายในอีกไม่กี่วัน"
"เหรอคะ...โชคดีนะคะ"
คำพูดขอชายหนุ่มทำเอาพลอยฝนแทบหุบยิ้มไม่ทันรู้สึกหน่วงใจกะทันหันเมื่อรู้ว่าโรฮานจะไม่อยู่ที่นี่กับเธอแล้วเธอเองก็ทำได้เพียงอวยพรให้เขาโชคดีเท่านั้น
"คุณพลอย"
"คะ?"
สีหน้าของพลอยฝนดูจะตื่นเต้นไม่น้อยที่ไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไรต่อ
"เอ่อ...ดูแลตัวเองดีๆ"
ในใจของโรฮานตอนนี้เขาอยากจะพูดกับเธอเรื่องเดิมใจจะขาดว่าเธอจะไม่รับความรับผิดชอบจากเขาจริงๆหรือแต่ก็กลัวว่าเธอจะโกรธที่เขาผิดสัญญาว่าจะไม่พูดถึงมันอีกจึงทำได้เพียงบอกให้เธอดูแลตัวเองดีๆหลังจากนี้เท่านั้น
"ค่ะ...ฉันดูแลตัวเองดีอยู่แล้ว"
พลอยฝนพยายามฉีกยิ้มทำร่าเริงกลบเกลื่อนไม่รู้ทำไมเมื่อครู่เธอจึงอยากให้เขาชวนเธอไปด้วยก็ไม่รู้ยิ่งคิดก็ยิ่งตลกตัวเองที่คิดได้อย่างไรว่าเขาจะเอ่ยปากชวนเธอไปด้วยทั้งที่เธอกับเขาก็ไม่ได้ผูกมัดเป็นอะไรกันเสียหน่อย
"ที่ผมจะบอกก็มีแค่นี้ครับขอตัวก่อน"
ว่าจบก็หลุบสายตาลงต่ำเดินหันหลังออกไปช้าๆใจอยากจะรวบร่างบางกอดเสียทีให้ชื่นใจแต่รู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์ไม่รู้ว่าเขาชอบเธอไปตั้งแต่เมื่อไรแต่เวลาก่อนหน้าที่ได้อยู่ดูแลกันสองคนแม้นจะเป็นเวลาสั้นๆแต่ก็เปลี่ยนแปลงความรู้สึกในใจของเขาได้ไม่น้อย
พลอยฝนแทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่เมื่อมองแผ่นหลังของโรฮานเดินออกไปก่อนจะพยายามข่มใจไม่ให้หดหู่โดยการหันมาจัดการกับของสดบนเคาเตอร์เพื่อทำอาหารเย็นต่อ
หลายวันต่อมาตอนนี้โรฮานและมัคซิมต่างก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองแล้วเห็นทีงานหนักจะเป็นของโรฮานเพราะต้องบริหารงานแทนในตำแหน่งของเฟอฮัทหลังจากที่เฟอฮัทหายตัวไปเป็นปริศนาแต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามหาเพราะเห็นว่าขนาดฟาทิทยังไม่เอ่ยปากถามหาอาของตนพวกเขาก็รู้ได้ว่าคงมีปัญหาขัดใจกันร้ายแรงระหว่างอากับหลานแน่นอนหลายวันมานี้พรฟ้ารู้สึกดีขึ้นกับฟาทิทเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเพราะเห็นว่าเขาทำหน้าที่พ่อได้ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่องห้างสรรพสินค้าสองพี่น้องออกจากคลินิกได้ก็ตรงมาที่ห้างสรรพสินค้าเพราะวันนี้ต้องหาซื้อของใช้ส่วนตัวและพวกอาหารสดเข้าบ้านหลังจากที่เลือกซื้อของใช้กันพักใหญ่ตอนนี้สองสาวก็เดินซื้ออาหารสดกันอยู่ที่ซุปเปอร์พรฟ้าไม่ลืมที่จะหยิบไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันฉายและฟาทิทลงรถเข็นเพราะในตู้เย็นที่บ้านเหลือไม่เท่าไรแล้ว"ซื้อให้ตะวันเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ"พลอยฝนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่สาวเธอเหมาไอศครีมวานิลลาแทบหมดตู้ทั้งที่ปกติจะซื้อน้อยกว่านี้"พี่ซื้อเผื่อคุณฟาทิทด้วยน่ะ"พรฟ้าเอ่ยกับน้องสาวตนขณะที่มือน้อยก็ยังหยิบไอศครีมใส่รถเข็นไม่ขาดมือ"อ๋อ.. เผื่อคุณฟาทิท"พลอยฝนอมยิ้มกริ่มทั้งแอบเหล่
เดือนต่อมาเป็นเวลาร่วมเดือนกว่าแล้วที่ฟาทิทกลับไปคราแรกตะวันฉายก็มีงอแงร้องหาคนเป็นพ่อบ้างแต่เมื่อได้พูดได้คุยกับคนเป็นพ่อทางโทรศัพท์ก็พอทุเลาความอ้อนลงได้บวกกับพรฟ้าเองก็ย้ำกับลูกอยู่เสมอว่าพ่อเจ้าตัวนั้นมีงานที่จะต้องรับผิดชอบหลังๆมาตะวันฉายจึงไม่งอแงเท่าไร"คุณแม่ขาโทรหาคุณพ่อได้หรือเปล่าคะตะวันอยากคุยกับคุณพ่อ"เด็กหญิงกลับมาที่คลินิคหลังจากเลิกเรียนพร้อมกับน้าสาวได้ก็รีบวิ่งแจ้นตรงไปที่ห้องทำงานคนเป็นแม่ทันทีเพราะวันนี้อยากจะคุยกับพ่อตนเสียเหลือเกินเนื่องจากไม่ได้คุยหลายวันแล้ว"อืม...ไว้แม่ว่างเมื่อไรแม่จะโทรให้นะคะ..แต่ตอนนี้ตะวันต้องทำการบ้านก่อนน้า""ค่ะ"พรฟ้าหน้าเสียเล็กน้อยเพราะเธอเองก็ติดต่อฟาทิทไม่ได้หลายวัน"ทำไมติดต่อไม่ได้กันนะ"หลังจากที่เจ้าตัวกลมวิ่งออกจากห้องเธอไปหาพลอยฝนแล้วหญิงสาวก็ลองติดต่อฟาทิทอีกรอบแต่ก็ยังติดต่อไม่ได้เหมือนเดิมเธอจึงค่อนข้างกังวลพอสมควรว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่หลายวันต่อมาคลินิควันนี้คนไข้ไม่ค่อยมากเท่าไรหมอสาวทั้งสามจึงได้ทานข้าวพร้อมกันในเวลาเที่ยงอลินเร่งมือจัดแจงอาหารวางบนโต๊ะเพราะตอนนี้เธออยากจะทานอาหารตรงหน้าจะแย่มีทั้งปลาสามรสผ
อาทิตย์ต่อมาร่วมสามสี่วันแล้วที่พรฟ้าพาลูกน้อยมาเฝ้าฟาทิทที่โรงพยาบาลคราแรกที่ฟาทิทรู้ว่าโรฮานเป็นคนไปรับพรฟ้าและตะวันฉายมาที่นี่เขาก็ไม่ได้ตำหนิโรฮานแต่อย่างใดเพราะรู้ว่าสิ่งที่โรฮานกับมัคซิมตัดสินใจทำลงไปเพราะความเป็นห่วงเขาในการมาของหญิงสาวและลูกทำให้เขามีกำลังใจในการที่จะหายป่วยมากนับว่าลูกและภรรยาเป็นยาดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ก็ว่าได้โรงพยาบาล"คุณพ่อขา.."ตะวันฉายตื่นขึ้นมาได้เจ้าตัวกลมก็วิ่งแจ้นไปที่เตียงคนเป็นพ่อที่กำลังนอนอยู่ตอนเช้า"ชู่ว.. คุณพ่อหลับอยู่ตะวันอย่าส่งเสียงดังนะคะ"พรฟ้ารีบปรามเจ้าตัวกลมที่กำลังกวนคนเป็นพ่อเพราะเธออยากให้ฟาทิทพักผ่อนให้มาก"ค่ะ.. คุณแม่ตะวันหอมคุณพ่อได้หรือเปล่าคะ"เด็กหญิงรีบวิ่งกลับมาหาคนเป็นแม่ก่อนจะกระซิบกระซาบจนน่าเอ็นดู"ได้สิคะ"ว่าจบพรฟ้าก็อุ้มตะวันฉายเดินไปที่เตียงของฟาทิทก่อนจะปล่อยเจ้าตัวกลมลงข้างๆคนเป็นพ่อให้ตะวันฉายนั้นก้มลงหอมพ่อตนได้สะดวกตลอดหลายวันที่ผ่านมาเมื่อพรฟ้ามาถึงเธอก็พักที่บ้านแค่คืนเดียวหลังจากนั้นเธอก็มาขลุกอยู่แต่ที่โรงพยาบาลเธอไม่ได้รู้สึกลำบากแม้นแต่น้อยทั้งกลับรู้สึกมีความสุขมากกว่าลูกสาวเธอเองก็เห็นจะพอใจที่
22.00 น."ผมไม่อยากจะเชื่อว่าโรฮานจะมีความรักกับเค้าเป็น"ฟาทิทกล่อมเจ้าตัวกลมจนหลับไปแล้วจึงหันมาเอ่ยกับพรฟ้าถึงเรื่องโรฮานยอมรับเลยว่าเขาตกใจพอสมควรที่รู้เรื่องโรฮานกับพลอยฝนทั้งยังเป็นสิ่งที่เขาไม่คาดติดมาก่อนว่าโรฮานจะรักใครได้เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงเข้าหาโรฮานแต่โรฮานไม่เคยสนใจเช่นเดียวกับเขาเพราะเป็นจำพวกจ่ายเงินแล้วจบไม่มีข้อผูกมัดเท่านั้น"ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคุณโรฮานเปลี่ยนไปได้คุณเองก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะลืมไปแล้วเหรอ"ว่าจบก็อมยิ้มกริ่มพรฟ้าเห็นว่าฟาทิทคงจะลืมไปแล้วว่าตนเองก็เป็นเช่นเดียวกับโรฮานเธอจึงต้องเตือนความจำเสียหน่อย"นั่นสินะ...ผมเปลี่ยนไปเพราะคุณ"ฟาทิทพยักหน้าเบาๅก่อนจะรวบกอดภรรยารักเอาไว้แน่น"งานที่คาสิโนไม่ค่อยมีอะไรน่าห่วงแล้วผมเลยให้มัคซิมไปช่วยอลินดูแลที่คลินิคคุณว่าดีหรือเปล่า""ดีเหมือนกันนะคะระหว่างที่รอหาหมอคนใหม่มาที่คลินิค"พรฟ้าไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือของฟาทิทเพราะเห็นทีหลังจากนี้อลินคงหัวหมุนหากไม่มีคนช่วยเป็นลูกมือ"อยากรู้จังว่าถ้าคุณไม่เป็นหมอเราจะได้เจอกันหรือเปล่า"ฟาทิทก่อยกระซิบข้างแก้มนวล"ถ้าชะตาลิขิตให้เราเจอกันยัง
ณ. คลินิกเวชกรรมเล็กๆแห่งหนึ่งเป็นตึกคูหาที่อยู่ไม่ไกลจากตลาดในตัวอำเภอมากนักมีหมอสาวพรฟ้าเป็นเจ้าของคลินิกตอนนี้เป็นเวลาเช้า คนไข้ค่อนข้างแน่นเป็นพิเศษเพราะช่วงนี้เป็นหน้าฝนคนเลยเป็นไข้หวัดกันเยอะช่วงนี้เช้าๆจะยุ่งทุกวันบ่ายๆก็จะไม่ค่อยมีคนหมอในคลินิกก็จะได้พักช่วงนี้คลินิกที่นี่จะปิดทุกวันอาทิตย์มีหมอทำงานกันอยู่สามคนมีหมอพรฟ้าและหมอพลอยฝนที่เป็นน้องสาวอีกคนก็หมออลินเป็นเพื่อนของหมอพลอยฝนเข้ามาทำงานที่นี่พร้อมกันได้ปีกว่าแล้ว"น้องหอบหนักมากเลยนะคะทำไมไม่พามาเร็วกว่านี้คะ"พรฟ้าตรวจลูกสาววัยสี่ขวบของหญิงชาวพม่าตอนนี้หลอดลมเด็กหญิงตีบมากจนเธอต้องรีบพ่นยาไม่รู้ว่าคนเป็นแม่ปล่อยลูกให้เป็นหวัดหนักจนปอดบวมได้อย่างไรทั้งที่ควรจะรีบมาหาหมอนานแล้ว"ฉันไม่ค่อยมีเงินค่ะหมอฉันไม่ใช่คนไทย" หญิงสาวแม่ของเด็กตอบกลับหมอด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักก่อนหน้าเธอเป็นแค่ลูกจ้างในสวนผลไม้แห่งหนึ่งเงินก็ไม่ได้มีมากอะไรแถมต้องตกงานถูกไล่ออกเพราะมัวแต่เอาเวลามาดูแลลูกที่อุ้มลูกมาที่นี่ก็เห็นว่าลูกเป็นหนักมากจึงยอมมาทั้งที่มีเงินติดตัวไม่ถึงหนึ่งร้อยบาท"โถ่.. ถ้าลูกเป็นแบบนี้อีกรีบพามาเลยนะคะถ้าไม่มีเงินก
โรงแรมxxxฟาทิทนั่งอยู่ริมระเบียงกว้างในห้องของโรงแรมหรูในย่านตัวเมืองกรุงเทพมหานครฟาทิทเป็นหนุ่มใหญ่ลูกครึ่งไทยตุรกีอายุ45ความสูงของเขาเกือบสองเมตรเป็นลูกครึ่งไทยตุรกีหุ่นล่ำบึกบึนสมส่วนผมสีน้ำตาลเข้มตัดลองทรงเซ็ทเนี้ยบใบหน้าเป็นสันคมมีไรหนวดเคราเล็กน้อยดวงตาหวานขนตางอนราวกับผู้หญิงนัยห์ตาสีฟ้าน้ำทะเลที่เมื่อใครได้มองเป็นดั่งต้องมนต์สะกดยากที่จะละสายตาคิ้วหนาเข้มได้รูปจมูกโด่งเป็นสันปากหนาเป็นกระจับอมชมพูฟาทิททำธุรกิจเกี่ยวกับปิโตรเลียมมีหุ้นส่วนมากมายทั้งในแคนาดาและซาอุดิอาราเบียและยังเป็นเจ้าของคาสิโนอีกหลายแห่งแถมยังมีหุ้นเล็กหุ้นน้อยในบริษัทอสังหาเรียกได้ว่าชีวิตของเขามีแต่งานรัดตัวที่ชีวิตของเขาสนใจแต่เพียงเรื่องงานเพราะธุรกิจมากมายล้วนแล้วแต่ตกทอดเป็นมรดกให้เขาเพียงแค่คนเดียวและการที่เกิดมาเป็นลูกคนเดียวชีวิตแต่ละช่วงวัยก็จะไม่ได้ใช้ไปเหมือนคนอื่นเขาถูกฝึกมาเพื่อเป็นผู้นำชีวิตของเขาตั้งแต่เด็กๆจึงอยู่กับการฝึกการต่อสู้เรียนรู้การบริหารไม่ได้มีสัมพันธ์ครอบครัวกับพ่อแม่เหมือนคนอื่นๆชีวิตจึงไม่ได้ใส่ใจที่จะหาคนรักเพราะคิดว่ามันไม่จำเป็นหากมีความต้องการของความเป็นบุรุษเพศเขาก็
"วันนี้มีไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันหรือเปล่าคะ" เป็นประจำของทุกวันที่ตะวันฉายจะร้องขอไอศครีมวานิลลากับคนเป็นแม่เพราะเป็นของโปรดจนพรฟ้าต้องมีติดตู้เย็นที่บ้านและทั้งคลินิกเพื่อเอาไว้ให้ตะวันฉาย"เอ...มีหรือเปล่าน้า.." "ไม่มีเหรอคะ" จากน้ำเสียงลังเลที่คนเป็นแม่แกล้งทำเอาเด็กหญิงเริ่มคอตกเอ่ยน้ำเสียงอ่อน"ใครว่าล่ะคะ...อยู่ในตู้เย็นนี่ไง" พรฟ้ารีบอุ้มลูกสาวเธอเดินเข้าไปในห้องทานอาหารของคลินิกก่อนจะเปิดตู้หยิบกล่องไอศครีมของโปรดลูกสาวเธอออกมา"เย่..ตะวันรักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ" ดวงตากลมโตของเด็กหญิงมองดูกล่องไอศครีมในมือคนเป็นแม่ด้วยตาเป็นประกายตบมือชอบใจและโผกอดคอคนเป็นแม่ก่อนจะเอ่ยคำหวานเอาใจแม่ตนอีกรอบเพราะดีใจที่จะได้ทานของโปรด20.30"ตะวันหลับแล้วเหรอพี่ฟ้า" พลอยฝนเอ่ยทักคนเป็นพี่ขณะที่ตนกำลังจัดแจงข้าวของที่ซื้อมาเพื่อที่จะไปทำสังฆทานที่วัดใกล้บ้านในวันพรุ่งนี้เพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันครบรอบเสียชีวิตของคุณยายฉวีวรรณคนที่มีพระคุณชุบเลี้ยงพวกเธอมาตั้งแต่ที่พ่อกับแม่เสีย "อืม...กลิ้งคว่ำกลิ้งหงายกับถั่วเน่าจนหลับคากันเลย" พรฟ้าเอ่ยถึงลูกสาวตนด้วยรอยยิ้มอ่อน"นี่ถ้าขาดถัวเน่
"มีอะไรครับนาย" มัคซิมที่เห็นว่าเจ้านายตนจู่ๆก็หยุดชะงักการเดินจึงต้องเอ่ยถามขึ้นมัคซิมมือซ้ายของฟาทิท มัคซิมอายุ 35 เป็นคนรัสเซียเขาเป็นหนุ่มหล่อสูงใหญ่ใบหน้าคมผมสีเทาตัดทรงวินเทจเซ็ทเนี้ยบคิ้วหนาเข้มตาคมสีนิลจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากบางอมชมพูเขาเป็นผู้ชายที่ยิ้มสวยคนหนึ่งและสาวๆก็หลงเสน่ห์โดยการมองรอยยิ้มของเขาแทบทุกคนใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้หนวดเครานิสัยค่อนข้างแอบซนและช่างเจรจากว่าคนเป็นเจ้านายและโรฮานจริงจังในการทำงานอย่างมากจึงอยู่กับฟาทิทได้ทั้งนี้มัคซิมยังทันเล่ห์เหลี่ยมคนเพราะรู่เล่ห์รู้กลโกงมาแต่ไหนแต่ไรงานของเขาส่วนมากเลยจะอยู่ที่คาสิโนเสียส่วนใหญ่เขามาทำงานกับฟาทิทตั้งแต่เป็นวัยรุ่นเพราะตั้งแต่พ่อที่เลี้ยงมาคนเดียวเสียเขาก็ไปอยู่กับพวกขี้ยาข้างถนนลักเล็กขโมยน้อยจนวันนึงมาเจอกับฟาทิทเขาเห็นว่ามัคซิมค่อนข้างเป็นคนฉลาดมีความสามารถจึงอยากจะชุบชีวิตใหม่ให้มัคซิมและความสามารถในการต่อสู้บวกกับความฉลาดทันเล่ห์เหลี่ยมคนมัคซิมจึงขึ้นเป็นมือซ้ายของฟาทิทหลังจากเข้ามาอยู่กับฟาทิทไม่นาน"เปล่า.. กลับกันเถอะ" ใบหน้าคมส่ายหัวเบาๆก่อนจะเลิกสนใจสิ่งรอบข้างและเดินตรงดิ่งไปที่รถ"ครับ