ตอนที่สี่ ถูกลอบทำร้าย

"มีอะไรครับนาย"  มัคซิมที่เห็นว่าเจ้านายตนจู่ๆก็หยุดชะงักการเดินจึงต้องเอ่ยถามขึ้น

​มัคซิมมือซ้ายของฟาทิท​ มัคซิมอายุ​ 35​  เป็นคนรัสเซียเขาเป็นหนุ่มหล่อสูงใหญ่ใบหน้าคมผมสีเทาตัดทรงวินเทจเซ็ทเนี้ยบคิ้วหนาเข้มตาคมสีนิลจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากบางอมชมพูเขาเป็นผู้ชายที่ยิ้มสวยคนหนึ่งและสาวๆก็หลงเสน่ห์โดยการมองรอยยิ้มของเขาแทบทุกคนใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้หนวดเครา

นิสัยค่อนข้างแอบซนและช่างเจรจากว่าคนเป็นเจ้านายและโรฮานจริงจังในการทำงานอย่างมากจึงอยู่กับฟาทิทได้

ทั้งนี้มัคซิมยังทันเล่ห์เหลี่ยมคนเพราะรู่เล่ห์รู้กลโกงมาแต่ไหนแต่ไรงานของเขาส่วนมากเลยจะอยู่ที่คาสิโนเสียส่วนใหญ่

เขามาทำงานกับฟาทิทตั้งแต่เป็นวัยรุ่นเพราะตั้งแต่พ่อที่เลี้ยงมาคนเดียวเสียเขาก็ไปอยู่กับพวกขี้ยาข้างถนนลักเล็กขโมยน้อยจนวันนึงมาเจอกับฟาทิทเขาเห็นว่ามัคซิมค่อนข้างเป็นคนฉลาดมีความสามารถจึงอยากจะชุบชีวิตใหม่ให้มัคซิม

และความสามารถในการต่อสู้บวกกับความฉลาดทันเล่ห์เหลี่ยมคนมัคซิมจึงขึ้นเป็นมือซ้ายของฟาทิทหลังจากเข้ามาอยู่กับฟาทิทไม่นาน

"เปล่า.. กลับกันเถอะ"    ใบหน้าคมส่ายหัวเบาๆก่อนจะเลิกสนใจสิ่งรอบข้างและเดินตรงดิ่งไปที่รถ

"ครับ"

ฟาทิทเข้ามานั่งในรถตู้คันหรูได้ก็เอาแต่นั่งนิ่ง..คำว่าตะวันที่เขาได้ยินเมื่อครู่ทำให้เขานึกภาพของเขาตอนเด็กๆที่อยู่กับคนเป็นยายได้ชัดเพราะชื่อตะวันคือชื่อของเขาที่คนเป็นยายตั้งให้

หลังจากที่เขาโตเป็นหนุ่มน้อยครั้งที่จะได้ยินคนเรียกเขาชื่อนี้แม้กระทั่งคนเป็นยายเองก็ยังเปลี่ยนมาเรียกเขาว่าฟาทิทเหมือนกับคนอื่นๆ

ชายหนุ่มนั่งครุ่นคิดได้พักใหญ่ก็หยิบกล่องกำมะหยี่สีเทาในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตออกมาเปิด...มือหนาค่อยๆหยิบจี้เพชรรูปหัวใจครึ่งเสี้ยวออกมาของสิ่งนี้เป็นของที่ยายของเขาให้หลังจากที่ยายของเขาขอย้ายกลับมาอยู่ที่เมืองไทยตอนช่วงเขาเป็นวัยรุ่น

“อีกครึ่งอยู่ไหนครับคุณยาย”

“อยู่กับยายน่ะสิ..ทีนี้ถ้าคิดถึงยายก็เอาออกมาดูต่างหน้าก็แล้วกัน”

“ครับ..รักคุณยายนะครับ”

ภาพความจำวันนั้นยังชัดเจนเสมอและก็ทำให้เขาอมยิ้มได้ทุกครั้งเมื่อนึกถึง

"หืม..มีคนมาไหว้คุณยายก่อนหน้านี้ด้วยเหรอคะ"  

พลอยฝนยกมือขยับแว่นตาที่เธอใส่เล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่ามีกุหลายสีขาวสดช่อโตวางอยู่หน้าเจดีย์ของฉวีวรรณ

"นั่นสิ..อาจจะเป็นญาติๆของคุณยายก็ได้เสียดายไม่ได้เจอ"  

พรฟ้าเองก็มีอาการไม่ต่างจากน้องสาวเธอพยายามหันซ้ายหันขวามองหาว่ามีใครอยู่แถวนี้แต่กลับไม่เห็นแล้ว

"เอาไว้ไหนคะคุณแม่"

พรฟ้าหลุดจากห้วงความคิดเมื่อเสียงใสของลุกสาวถามหาที่วางของพวงมาลับดอกมะลิที่เธอตั้งใจร้อยมาไหว้ฉวีวรรณ

"วางตรงนั้นเลยค่ะ.."  

ร่างบางในชุดเสื้อสีขาวกระโปรงพลีทสีชมพูยาวคลุมเขานั่งย่อลงพร้อมชี้มือไปที่ข้างๆช่อดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่

หลายวันต่อมา

21.00​ น.

ปั้งๆๆๆๆ

"บ้าเอ้ย.."  ฟาทิทวิ่งทุลักทุเลกุมแผลจากการถูกยิงถากที่เอวหนีคนร้ายเข้ามาในป่า

เขากะว่าจะแวะมาดูบ้านของคุณยายของเขาไม่คิดว่าจะมีคนมาลอบทำร้ายเสียได้

"อย่าให้เหลือชื่อนะโว้ย"  

ชายชุดดำสี่หน้าคนที่วิ่งกรูตามฟาทิทเข้าไปในป่าตะโกนแหกปากเสียงดังก่อนจะกระจายกำลังให้ทั่วเพราะยังไงงานของเขาวันนี้คือต้องเอาชีวิตฟาทิทให้ได้

ปั้งง

"อ้าสส.."  ร่างใหญ่ล้มลงเมื่อถูกยิงเข้าที่หัวไหล่ด้านหลัง

"พวกแกเป็นใคร"   ฟาทิทมองกลุ่มคนที่กำลังล้อมลอบด้วยภาพที่เลือนลางตอนนี้เขาเสียเลือดมากจนไม่เหลือแรงจะลุกยืน

"เป็นใครก็ไม่ต้องรู้หรอกโว้ย"

ปั้กกก..

ไม้ท่อนใหญ่ฟาดไปที่ท้ายทอยของฟาทิทจนเขานอนฟุบกับพื้นจมกองเลือดไป

"หึ่..." ปั้งง..  "อ้าสส.." 

ชายชุดดำเล็งปากกระบอกปืนจ่อไปที่หัวของฟาทิทแต่ก็ยังไม่ทันได้ลั่นไกลปืนก็มีคนยิงมาที่กลางหลังเสียก่อน

"ใครวะ.."  

ปั้งๆๆๆ..  เหล่าชายชุดดำอีกสามสี่คนที่เห็นว่าหัวหน้าตนนอนจมกอลเลือดกับพื้นไปแล้วแถมปืนที่ยิงมาจากทางไหนบ้างพวกเขาก็จับทางไม่ถูกจึงรีบวิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิง

"นาย.."  

โรฮานและมัคซิมรีบเข้ามาพยุงร่างคนเป็นนายออกจากป่าให้เร็วที่สุดพวกเขาไม่คาดคิดว่าการที่นายของเขาจะไปไหนมาไหนคนเดียวที่นี่จะมีอันตราย

ดีที่เจ้านายของเขากดสัญญาณฉุกเฉินให้พวกเขามาที่นี่ทันก่อนที่คนชั่วจะจบชีวิตเจ้านายของพวกเขาลง

โรฮานและมัคซิมพาเจ้านายตนที่ตัวมีแต่เลือดและไม่ได้สติกลับมาที่บ้านพักเพราะที่นี่เป็นที่ปลอดภัยที่สุดด้วยตัวบ้านอยู่ภายในป่าลึกที่คนนอกยากที่จะเข้าถึงนอกจากเจ้าของพื้นที่เท่านั้น

"นายดูแลนายไว้ฉันจะไปตามหมอมา" 

"อืม.."

โรฮานฝากให้มัคซิมดูแลฟาทิทเพราะเขาจะต้องออกไปตามหมอด้วยตอนนี้พาเจ้านายของเขาเข้ารับการรักษาในสถานพยาบาลไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าจะมีใครตามมาทำร้ายอีกหรือเปล่า

การที่เขาตามหมอมารักษาเจ้านายของเขาที่นี่เห็นจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ทำได้

โรฮานเฝ้าถามคนทั่วไปว่าแถวนี้มีคลินิคหรือไม่ก็ได้คำตอบว่ามีแต่ปิดแล้วเขาจึงเลือกที่จะถามหาบ้านของหมอแทนและแล้วเขาก็ได้ที่อยู่มา

ไม่นานนักรถตู้คันหรูก็ขับมาจอดที่หน้าบ้านสีขาวไม่ใหญ่มากนักหลังหนึ่งเขาไม่รีรอที่จะเข้าไป

22.00​ น.

แกร๊กก..

"อื้อ...อยู่นิ่งๆแล้วฟังผม"  พรฟ้าที่กำลังนอนกอดลูกน้อยอยู่ในห้องนอนในกลางดึกเมื่อได้ยินเสียงจึงลืมตาตื่นขึ้นเปิดโคมไฟและเธอก็ถูกชายร่างใหญ่ปิดปากเอาไว้พร้อมทั้งโชว์ว่าเขามีปืน