ตอนที่เจ็ด เหมือนไม่มีผิด

"...."

พรฟ้าเงียบครู่หนึ่งเพราะมัวแต่จ้องมองดวงตาของชายหนุ่มที่พึ่งจะลืมนัยห์ตาของเขาสีฟ้าน้ำทะเลสะกดสายตาของเธอได้เป็นอย่างดีทั้งยังเหมือนกับดวงตาของลูกสาวเธอไม่มีผิด

"เอ่อ..ฉันเป็นหมอที่คุณโรฮานพามารักษาคุณค่ะ"

พอตั้งสติได้สาวเจ้าก็รีบเอ่บบอกอีกฝ่ายที่ไม่ยอมปล่อยข้อมือน้อยของเธอให้ได้รู้ว่าเธอมาที่นี่ได้อย่างไรและเป็นใคร

"อืม.."

"คุณอย่าพึ่งขยับนะคะคุณมีแผล"  

ร่างบางรีบโผจับบ่าของอีกฝ่ายเอาไว้อย่างเบามือเพื่อไม่ให้เขาขยับเพราะเดี๋ยวจะสะเทือนที่แผล

"......" 

ฟาทิทจ้องมองหญิงสาวเงียบๆขณะที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอและเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบรู้สึกคุ้นหน้าของเธอแปลกๆแต่จำไม่ได้ว่าเขาเคยเห็นที่ไหน

"เอ่อ.."

หญิงสาวรีบหลบสายตาอีกฝ่ายและถอยออกห่างเมื่อรู้ตัวว่าเธอใกล้กับเขามากเกินไปแถมสายตาของเธอกับเขายังประสานกันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจอีกด้วยเธอจึงเริ่มประหม่าเล็กน้อย

"ทานยาแก้ปวดนะคะเดี๋ยวฉันจะเช็ดตัวให้คุณเป็นระยะตอนนี้ไข้คุณยังไม่ลดเท่าไร"

"อืม.."

พรฟ้ารีบจัดการหายาให้ชายหนุ่มทานเห็นว่าเขาตื่นขึ้นมาตอนนี้ก็ดีแล้วเธอจะได้ให้เขาทานยาลดไข้หลังจากนี้ก็เช็ดตัวไปพรางๆไข้จะได้ลดเร็วขึ้น

ตุรกี

อังการา

"ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาหาฉันที่นี่"   

เสียงตวาดของชายวัยกลางคนดังลั่นเมื่อเห็นเลออนนักฆ่าฝีมือดีเดินเข้ามาในบ้านพักของเขาขณะที่พักผ่อนอยู่ในบ้านช่วงวันหยุด

"ผมก็แค่จะมาแจ้งข่าวดีกับคุณเท่านั้นคนที่คุณอยากให้จัดการผมคิดว่าคงจะไม่เหลือชีวิตแล้วล่ะ"

เลออนชายร่างสูงในชุดสีดำเขาสาวเท้าช้าๆใบหน้ายิ้มกริ่มระรื่นเข้ามาหาคนที่จ้างเขา

เลออนหนุ่มวัยสามสิบห้ารูปร่างหน้าตาของเขาหล่อเหลาราวกับนายแบบสูงใหญ่เกินร้อยเก้าสิบใบหน้ายาวเป็นสันคมผิวขาวผมสีน้ำตาลเข้มยาวรวบมัดตึงใบหน้ามีไรหนวดเคราเล็กน้อยตาคมดุดันคิ้วเข้มจมูกโด่งริมฝีปากหนา

ดูแล้วก็เป็นคนปกติทั่วไปแต่อันที่จริงเขาเป็นนักฆ่าที่ถูกฝึกมาตั้งแต่เด็กโหดเหี้ยมมีชื่อเสียงในวงการมาเฟียอย่างมากเพราะใครได้เขาไปทำงานไม่เคยมีพลาดสักรายหากลงมือด้วยตนเอง

ชีวิตของเขามีเพียงพ่ออันเป็นที่รักเพราะเหลือคนเดียวในครอบครัวแต่ก็ต้องมาจากไปด้วยฝีมือของฟาทิทเขาจึงแค้นฟาทิทมากและหาจังหวะที่จะจัดการเขา

และโอกาสก็มาถึงมีคนเสนอเงินให้เขามหาศาลเพื่อที่จะจัดการฟาทิทซึ่งเขาก็รับปากโดยทันทีโดยไม่ลังเลเพราะต้องการจะจัดการฟาทิทอยู่แล้วยิ่งมีเงินมาเป็นข้อเสนองานนี้ก็สนุกขึ้นเป็นกอง

"หมายความว่ายังไง"   

ชายวัยกลางคนขมวดคิ้วเป็นปมไม่เข้าใจว่าเลออนทำอะไรลงไปขณะที่เขายังไม่ได้สั่ง

"ผมให้คนไปจัดการเรียบร้อยแล้ว"

"แกแน่ใจได้ยังไงว่ามันตาย"   

ชายวัยกลางคนตวาดเสียงฝาดอีกครั้งเพราะเขาเชื่อว่าฟาทิทไม่ใช่คนที่จะจัดการง่ายๆหากไม่ถึงมือเลออนเองแถมการไปเมืองไทยของฟาทิทครั้งนี้ก็มีแค่เพียงคนในเท่านั้นที่รู้

หากฟาทิทรอดมาได้มีหวังคนที่เขาต้องสงสัยคงไม่พ้นคนในไม่เข้าใจว่าทำไมเลออนต้องทำอะไรนอกเหนือคำสั่งด้วย

"ถ้าไม่ตายมันก็คงโผล่รักษาตัวที่ไหนสักที่แต่นี่ไม่เห็นจะมีป่านนี้คงนอนอืดไปแล้วล่ะ"

เลออนเอ่ยเสียงแข็งเขาไม่ชอบให้ใครมาตวาดใส่หลายๆรอบแต่ยังข่มอารมณ์ไว้เพราะยังต้องการเงินที่อีกฝ่ายจะต้องจ่ายหากคนตรงหน้าเป็นอะไรไปเขาจะอดเงินก้อนนี้​

"แกประมาทฟาทิทเกินไป...แล้วเรื่องที่แกทำ..ทำไมไม่บอกฉันก่อนเรื่องที่ฟาทิทกลับไปที่ไทยมีแค่คนสนิทเท่านั้นที่รู้ถ้ามันรอดกลับมาพวกฉันไม่วายโดนสอบสวนกันแน่"

"ไม่มีวันนั้นหรอกฉันเชื่อมือคนของฉันดีแม้มันจะรอดแต่มันก็รอดได้ไม่นานเพราะฉันให้คนเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง"

เลออนสบถขำเล็กน้อยขณะที่คนจ้างวานยืนหน้าเสียเพราะเลออนเชื่อว่าฟาทิทยังไงก็ไม่รอดด้วยความเป็นคนใจร้อนของฟาทิทหากเจ็บแล้วรอดมาได้ป่านนี้คงไล่ตามหาคนทำให้ควั่กแต่นี่ยังไม่มีวี่แววว่าฟาทิทจะออกมาเพล่นพล่าน

17.30 น.

ช่วงเย็นวันนี้โรฮานเป็นคนขับรถมารับพลอยฝนเพราะนี่เป็นหน้าที่ของเขาไปแล้วทั้งยังต้องวานให้เธอซื้อของสดในตลาดก่อนจะกลับเพราะที่บ้านไม่มีอะไรเหลือมากนักครั้นเขาจะออกไปหาซื้อเองก็กลัวว่าจะมีคนตามกลับไปที่พักของพวกเขาได้

"รีบไปรีบมานะคุณ"  

"รู้แล้วค่า.. "  

พลอยฝนถอนหายใจให้กับคำสั่งชายหนุ่ทเธอรู้ว่านี่มันเย็นแล้วคงไม่เดินเอ้อระเหยลอยชายเล่นอยู่หรอกเพราะหลานเธอกับพี่สาวคงหิว

เย็นวันนี้พลอยฝนเป็นคนลงมือทำอาหารเองเธอทำอาหารไทยปกติเพราะเห็นมัคซิมบอกกับเธอว่าเขาและโรฮานทานอาหารได้ทุกอย่างหากเธออยากจะทำอะไรก็ทำได้เลย

อาหารที่เธอทำวันนี้จะมีเป็นไก่ผัดกระเทียมคะน้าผัดปลากระป๋องและต้มยำไก่ที่รสชาติไม่ค่อยจัดจ้านเท่าไรนัก

ในส่วนอาหารของฟาทิทก็จะมีพรฟ้าพี่สาวเธอเป็นคนจัดการให้เห็นว่าน่าจะเป็นข้าวต้มปลาธรรมดาแค่ถ้วยเดียวเท่านั้น

ทั้งสี่ร่วมโต๊ะอาหารเย็นกันพักใหญ่โดยมีเด็กหญิงวิ่งเล่นอยู่รอบๆเพราะคนเป็นแม่ให้ทานข้าวเสร็จก่อนที่ผู้ใหญ่จะร่วมโต๊ะอาหารกันแล้ว