เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่เจ็ด เหมือนไม่มีผิด
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่แปด ไม่เป็นมิตร
"ฝีมือฉันพอจะทานได้หรือเปล่าคะ" พลอยฝนเอ่ยถามรสชาติของอาหารขณะที่ทุกคนกำลังจะทานข้าวหมดจานเพราะเธอเห็นว่ามัคซิมและโรฮานเล่นทานไม่พูดไม่จาจนเธอไม่รู้ว่าตกลงพวกเขาชอบในรสมือของเธอหรือเปล่า"โอเคเลยครับอร่อยมากรสชาติแบบนี้โรฮานก็ชอบเหมือนกัน"มัคซิมยกผ้าเช็ดปากก่อนจะพยักหน้าเอ่ยชมฝีมือของหญิงสาวเขาคิดว่าโรฮานก็คงจะชอบแบบนี้เหมือนกันไม่อย่างนั้นคงไม่ดูเจริญอาหารจนเติมข้าวรอบที่สามทั้งที่ไม่ใช่อาหารที่คุ้นชินเท่าไร"เหรอคะคุณโรฮาน"พลอยฝนและพรฟ้าต่างก็อมยิ้มอ่อนที่ได้รับคำชมในส่วนพลอยฝนเองก็รีบหันไปถามโรฮานแต่ดูท่าว่าเขาจะเอาแต่นั่งนิ่งไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าเบาๆเท่านั้น"....." มัคซิมหันไปยิ้มเจื่อนให้พลอยฝนเขารู้ว่าหญิงสาวคงคิดว่าโรฮานดูจะไม่ร่อยเป็นมิตรแต่กับเขานั้นชินกับพฤติกรรมของโรฮานไปแล้ว"อืม.."พลอยฝนถอนหายใจให้กับโรฮานเป็นครั้งที่หลายสิบได้ไม่รู้ว่าหากเขาปริปากพูดมากๆแล้วดอกพิกุลทองจะล่วงออกจากปากหรืออย่างไร"..พลอย...."พรฟ้ารีบดึงมือคนเป็นน้องให้ทำสีหน้าดีๆเพราะรู้ว่าน้องเธอคงจะไม่ค่อยชอบโรฮานเท่าไรในส่วนของตัวเธอนั้นมองออกว่าโรฮานเป็นคนเช่นไรจึงไม่คิดจะถือสา21.00
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่เก้า ไม่น่าไว้ใจ
"ลูกคุณน่ารักดีนะ..สามีคุณล่ะ"หลังจากเด็กหญิงกลับห้องไปและหมอสาวก็เดินกลับมายังฟูกนอนของตัวเองฟาทิทจึงเอ่ยถามเรื่องที่เป็นคำถามคาใจของเขาอยู่เพราะการที่เธอและลูกมาอยู่ที่นี่สามีของหญิงสาวจะเป็นอย่างไร"บ้านฉันก็อยู่กันแค่นี้"เป็นคำถามครั้งที่สองหลังจากที่โรฮานถามพรฟ้าจึงเอ่ยตอบคำเดียวกับที่เคยตอบโรฮานเมื่อลูกน้องเข้าใจหวังว่าเจ้านายก็คงเข้าใจคำที่เธอสื่อเช่นเดียวกัน"แล้วอยู่แบบนี้มานานแล้วเหรอ"ฟาทิทยิ้มกว้างอย่างไม่รู้ตัวรู้สึกว่าคำตอบนี้ดูน่ายินดีไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในใจมันคิดแบบนั้นทั้งอยากจะรู้อีกว่าเธอและสามีเธอเลิกกันไปเมื่อไรจึงตั้งคำถามแบบอ้อมๆขึ้นมา"ค่ะ..ก็นานแล้ว"พรฟ้าพยักหน้าเบาๆก่อนจะเอื้อมมือปิดโคมไฟและล้มตัวลงนอนด้วยไม่อยากพุดอะไรต่อเรื่องนี้แล้ว"อืม..."ฟาทิทอมยิ้มอยู่ในความมืดนานแล้วที่หัวใจของเขาไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรพิเศษแบบนี้แต่ก็ยังไม่รู้ตัวเองว่าทำไมเหมือนกันหรืออาจจะเป็นเพราะได้อยู่ในสถานที่ใหม่ๆเจอเรื่องราวและผู้คนใหม่ๆก็เป็นไปได้สามวันต่อมาวันนี้ฟาทิทรู้สึกว่าตัวเองอาการดีขึ้นพอสมควรจึงเรียกคนสนิททั้งสองคุยถึงเหตุการณ์ที่เขาถูกลอบทำร้าย"ฉันเชื่อว่าคน
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สิบ ลำบากใจ
"อืม..เราชอบไอศครีมรสนี้เหรอ""ค่ะ...กินทุกวันเลย"หนูน้อยพยักหน้าหงึกหงักอมยิ้มอ่อนให้กับความน่าเอ็นดูของเด็กหญิงตัวกลมไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมีสีผมและดวงตาที่คล้ายเขาแล้วยังมีของโปรดที่ชอบแบบเดียวกันอีก"คุณลุงเจ็บแผลมากหรือเปล่าคะ""ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ""ตะวันเป่าให้ค่ะเดี๋ยวก็หาย""เอาสิ"ฟู่ว.. ฟู่ว ๆ เด็กหญิงเริ่มเป่าตรงจุดที่มีผ้าพันแผลจนครบทุกจุดแล้วจึงนั่งลงกินไอศครีมในถ้วยต่อนับว่าพรฟ้าสอนลูกได้ดีเพราะเด็กตัวแค่นี้ทานได้เรียบร้อยกว่าเด็กวัยเดียวกันมากไม่มีหกเลอะเทอะแม้แต่น้อยหลายวันต่อมา จากวันที่พรฟ้ามารักษาฟาทิทจนถึงวันนี้ก็เกือบสองอาทิตย์แล้วความกลัวที่พรฟ้าและพลอยฝนมีต่อพวกของฟาทิทก็จางหายไปเรื่อยๆจนเกิดเป็นความสนิทสนมตะวันฉายตอนนี้ก็ดูจะถูกชะตากับฟาทิทมากตัวติดกันเป็นแตงเมอาการของฟาทิทตอนนี้ก็ดีขึ้นมากจนใช้ชีวิตประจำวันได้สะดวกแต่ก็ไม่คิดจะปล่อยพรฟ้าให้กลับไปเสียทีจนหญิงสาวเฝ้าถามแล้วถามอีกแต่เขาก็ยังไม่ให้คำตอบ"ครับคุณเฟอฮัทตอนนี้นายปลอดภัยดีครับ"โรฮานยืนคุยโทรศัพท์กับเฟอฮัทหน้าบ้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียดหลังจากที่เฟอฮัทรู้ข่าวของฟาทิทหลานชายของเขาว่าได้รับบาดเจ็บจึงโทร
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สิบเอ็ด ยอมแพ้
ฟาทิทเดินมายืนกอดอกพิงหน้าประตูห้องของพรฟ้าขณะที่เธอจัดแจงเก็บเสื้อผ้าที่พึ่งเก็บมาจาราวหลังบ้านเข้าตู้เสื้อผ้า"คุณโกนหนวดเป็นหรือเปล่า"ฟาทิทต้องการให้พรฟ้าโกนหนวดให้เพราะหลายวันแล้วที่ไม่ได้โกนคราแรกจะทำเองแต่คิดไปคิดมาเกิดอยากให้หมอสาวทำให้เสียอย่างนั้น"อืม.. ค่ะ""จัดการให้ผมหน่อย"และแล้วพรฟ้าก็ต้องมาจัดการให้อีกฝ่ายทั้งที่รู้ว่าเขาทำเองได้แต่อยากจะใช้เธออีกอย่างหากเธอปฏิเสธก็คงถูกบังคับเช่นเคยสู้ทำเสียให้มันจบไปจะดีกว่า"ดูคล่องดีนะ"ฟาทิทเอ่ยกับหญิงสาวขณะที่เธอจับจ้องอยู่กับไรหนวดเคราของเขายิ่งเห็นเธอจัดการอย่างคล่องมือก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอคงเคยทำให้ผู้ชายคนอื่นบ่อยยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจ"ก็แค่โกนหนวดจะยากอะไรคะ"พรฟ้าตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำถามแค่โกนหนวดหากมีดโกนคมดีเธอก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรยาก"แล้วคุณบาดเจ็บอยู่แบบนี้คนของคุณไม่ห่วงบ้างเหรอคะ"พรฟ้าว่าจะถามเรื่องนี้กับชายหนุ่มหลายวันแล้วแต่ก็ลืมทุกทียิ่งเห็นฟาทิทเอ็นดูลูกเธอมากก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาน่าจะมีลูกรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเป็นแน่"คนของผม?"คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย"ฉันหมายถึงภรรยาของคุณ""ผมไม่มีครอบครัวไม่คิดจะมี
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สิบสอง ถูกจับตัว
"ได้ยังไงคะคุณลุงก็ต้องอยู่ที่บ้านเค้าสิคะ"พรฟ้าได้เห็นสีหน้าและน้ำเสียงออดอ้อนของลูกสาวเธอก็เกิดสงสารขึ้นมาอันที่จริงก็เป็นความผิดเธอที่ควรจะบอกลูกล่วงหน้าก่อนว่าจะต้องกลับบ้านกันแล้วไม่อย่างนั้นตะวันฉายคงไม่งอแงกับเธอแบบนี้"คุณแม่ขาเอาคุณลุงไปด้วย"เด็กหญิงเริ่มหน้าบึ้งตึงเมื่อคนเป็นแม่ไม่ยอมทำตามที่ขอ"เอ่อ.."พรฟ้าหันมามองหน้ากับพลอยฝนแต่น้องเธอเองก็ดูหน้าเสียเพราะคำขอของหลานสาวไม่แพ้กัน"อยู่ที่นี่อีกสักสองสามวันไม่ได้เหรอครับคุณฟ้า"ฟาทิทถามลองใจหญิงสาวอีกครั้งเพราะจะดูว่าคำขอของตะวันฉายมีผลต่อคนเป็นแม่แค่ไหนแต่เขาคิดว่าพรฟ้าคงจะทนลูกอ้อนของเจ้าตัวกลมได้ไม่นานแน่นอน"อยู่ที่นี่อีกหน่อยคงไม่เป็นไรนะคะพี่ฟ้าอีกอย่างเราก็ไม่ได้บอกตะวันล่วงหน้าด้วย"พลอยฝนเห็นทีจะทนดูความน่าสงสารของหลานสาวไม่ได้คิดว่าหากพวกเธออยู่ที่นี่ให้ตะวันฉายได้เล่นกับลุงของเธอให้ชื่นใจอีกสักสองสามวันคงไม่เสียหาย"คือ...ก็ได้ค่ะแต่ของนี่ฉันขอเอากลับบ้านบางส่วนนะคะ"พรฟ้าจำต้องยอมแต่เธอจะขอขนของกลับบ้านบางส่วนเพราะวันกลับจริงๆจะได้ไม่ต้องขนอะไรมากมาย"ได้สิ..เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง"ฟาทิทโล่งใจจนยิ้มหน้าบานเขาอาสา
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สิบสาม ไม่อยากตาย
ครืดดด"อย่าพูดมาก...เดี๋ยวก็ได้ตายแล้วจะทำไปทำไมล่ะแผลน่ะ"ชายชุดดำที่ท่าทางจะมึนเมาเพราะชวนกันดื่มตั้งแต่มาถึงก็เปิดประตูเข้ามาโวยวายยกใหญ่ที่ได้ยินเสียงฟาทิทตะโกนออกไปจนเขาต้องเสียเวลาดื่มเพื่อเข้ามาดู"หาผ้ามาพันแผลให้ฉันหน่อยก็ดีถ้ายังเห็นใจที่ฉันเป็นผู้หญิง”พรฟ้าลืมตาบอกคนที่อยู่หน้าประตูเสียงแหบเพราะเธอไม่อยากเป็นอะไรไปในตอนนี้เธอกลัวความตายเป็นที่สุดไม่ใช่รักชีวิตตัวเองแต่เธอเป็นห่วงลูกที่ยังเล็กและน้องสาวอีกคน"เฮ้อ..ก็ได้วะ"แควกๆชายชุดดำถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะฉีกเสื้อยืดของฟาทิทมาพันต้นแขนให้กับพรฟ้า"โอ้ยย.."ด้วยความที่อีกฝ่ายมือหนักจนทำให้หญิงสาวร้องออกมาเล็กน้อยเสียงของเธอทำให้หัวใจของฟาทิทเต้นแรงขึ้นเพราะโมโหที่อีกฝ่ายจะกระทำเบามือกับเธอหน่อยไม่ได้"ทำกับเธอเบามือหน่อยสิ""อย่าพูดมากช่วยแค่นี้ก็ดีนักหนาแล้ว"ว่าจบก็รีบมัดปมให้แน่นก่อนจะเดินออกไปด้วยสีหน้าและท่าทางค่อนข้างที่จะรำคาญคนทั้งสอง"คุณฟาทิทฉันไม่อยากตายฉันอยากกลับไปหาลูก"เมื่อครู่คำว่าเดี๋ยวพวกเธอก็ได้ตายแล่นเข้ามาในหัวของพรฟ้าไม่มีหยุดจนเธอนั้นน้ำตารื้นขึ้นมาเอ่ยปากบอกกับฟาทิทเสียงสั่นยอมรับตรงๆว่าเธอไม่อ
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สิบสี่ รับผิดชอบเต็มที่
"นายครับ.."มัคซิมและโรฮานเห็นตนเป็นนายก็รีบเข้าไปหาเมื่อรู้ว่าพรฟ้าบาดเจ็บจึงรีบช่วยกันพาหญิงสาวกลับบ้านอย่างรวดเร็วและโทรบอกให้พลอยฝนเตรียมอุปกรณ์การรักษาพรฟ้าไว้ก่อนที่พวกเขานั้นจะกลับถึงบ้าน“โถ่โว้ย...โง่อะไรกันขนาดนี้วะ”เลออนที่พึ่งมาถึงจุดนัดหมายของคนที่เจ้างให้จับตัวฟาทิทมาได้ก็ต้องหัวเสียเพราะคนที่เขาจ้างตายหมดส่วนฟาทิทรอดไปได้อีกเช่นเคยเขาโมโหอย่างมากเพราะงานที่พลาดครั้งที่สองนี้เสียชื่อของเขามากทีเดียวสองชั่วโมงต่อมา"คุณฟ้าเป็นยังไงบ้าง"หลังจากหารือกับมัคซิมและโรฮานเรื่องคนร้ายเรียบร้อยแล้วว่าจะจัดการกับพวกมันอย่างไรฟาทิทก็เข้ามาดูอาการพรฟ้าขณะที่พลอยฝนเฝ้าพี่สาวของเธออยู่ไม่ห่าง"ฉันทำแผลแล้วก็ฉีดยาแก้อักเสบให้แล้วไม่นานก็คงดีขึ้นค่ะ"พลอยฝนหันมาตอบฟาทิทเสียงอ่อนพี่สาวเธอคงจะหลับอีกยาวหลังจากที่เธอเย็บแผลเสร็จและให้ยาไป"ผมขอดูแลเธอเองนะครับ"ฟาทิทรู้ว่าพลอยฝนจะต้องเข้าคลินิคในวันพรุ่งนี้หากไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วเขาก็อยากจะดูแลพรฟ้าเองรู้สึกผิดที่เธอเจ็บแบบนี้มันก็เป็นเพราะเขา"เอ่อ...ให้เป็นหน้าที่ฉันดีกว่านะคะ""คุณต้องดูแลตะวันไหนพรุ่งนี้จะต้องไปทำงานผมดูพี่สาวคุณ
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สิบห้า ความจริง
อาทิตย์ต่อมาหลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้นฟาทิทก็ทำตัวเป็นคนเฝ้าไข้จนพรฟ้าอาการดีขึ้นทุกอย่างแถมยังเอาอกเอาใจป้อนคำหวานกับเธอสารพัดจนหญิงสาวเริ่มรู้ตัวแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดกับเธอแค่คนรู้จักทั่วไปแน่นอนส่วนเธอเองก็ไม่ปฏิเสธที่จะบอกว่าประทับใจในตัวของเขาเช่นกัน"เย่...ไอศครีมเยอะเลยตะวันช้อบชอบค่ะ...รักคุณลุงที่สุดเลย"ฟาทิทไม่เอาใจแค่พรฟ้าเท่านั้นตะวันฉายเองเขาก็เอาใจสารพัดไม่ได้เพราะอยากทำคะแนนแต่ถูกชะตาและรู้สึกผูกพันธ์กับตะวันเป็นพิเศษด้วยเจ้าตัวกลมมีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนกับเขา"ปากหวานกับลุงอีกแล้ว..มาให้ฟัดซะดีๆ"ฟอด..ฟอด"ฮ่าๆๆ..."เป็นประจำทุกวันที่ฟาทิทจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับตะวันฉายเขาทำทุกอย่างเป็นธรรมชาติจนพรฟ้าและพลอยฝนต่างก็เอ็นดูในความสนิทสนมของลุงกับหลานที่ดูจะเข้ากันได้ดีเสียเหลือเกิน"คุณฟาทิทเข้ากับตะวันได้ดีมากเลยนะคะ"พลอยฝนเอ่ยพูดกับคนเป็นพี่ขณะที่ช่วยกันทำอาหารอยู่ในครัว"นั่นสิ...นี่ไม่อยากนึกถึงวันที่จะต้องอยู่กันเหมือนเดิมเลย"พรฟ้าพยักหน้ารับเบาๆหากวันที่จะต้องจากที่นี่และชายหนุ่มทั้งสามไปเธอไม่รู้เลยว่าลูกสาวเธอจะดูเศร้าแค่ไหน"หมายถึงแค่ตะวันหรือพี่ฟ้าคะ"พล
บทล่าสุด
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สามสิบสี่ ตอนจบ
22.00 น."ผมไม่อยากจะเชื่อว่าโรฮานจะมีความรักกับเค้าเป็น"ฟาทิทกล่อมเจ้าตัวกลมจนหลับไปแล้วจึงหันมาเอ่ยกับพรฟ้าถึงเรื่องโรฮานยอมรับเลยว่าเขาตกใจพอสมควรที่รู้เรื่องโรฮานกับพลอยฝนทั้งยังเป็นสิ่งที่เขาไม่คาดติดมาก่อนว่าโรฮานจะรักใครได้เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงเข้าหาโรฮานแต่โรฮานไม่เคยสนใจเช่นเดียวกับเขาเพราะเป็นจำพวกจ่ายเงินแล้วจบไม่มีข้อผูกมัดเท่านั้น"ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคุณโรฮานเปลี่ยนไปได้คุณเองก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะลืมไปแล้วเหรอ"ว่าจบก็อมยิ้มกริ่มพรฟ้าเห็นว่าฟาทิทคงจะลืมไปแล้วว่าตนเองก็เป็นเช่นเดียวกับโรฮานเธอจึงต้องเตือนความจำเสียหน่อย"นั่นสินะ...ผมเปลี่ยนไปเพราะคุณ"ฟาทิทพยักหน้าเบาๅก่อนจะรวบกอดภรรยารักเอาไว้แน่น"งานที่คาสิโนไม่ค่อยมีอะไรน่าห่วงแล้วผมเลยให้มัคซิมไปช่วยอลินดูแลที่คลินิคคุณว่าดีหรือเปล่า""ดีเหมือนกันนะคะระหว่างที่รอหาหมอคนใหม่มาที่คลินิค"พรฟ้าไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือของฟาทิทเพราะเห็นทีหลังจากนี้อลินคงหัวหมุนหากไม่มีคนช่วยเป็นลูกมือ"อยากรู้จังว่าถ้าคุณไม่เป็นหมอเราจะได้เจอกันหรือเปล่า"ฟาทิทก่อยกระซิบข้างแก้มนวล"ถ้าชะตาลิขิตให้เราเจอกันยัง
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สามสิบสาม เกือบแท้ง
อาทิตย์ต่อมาร่วมสามสี่วันแล้วที่พรฟ้าพาลูกน้อยมาเฝ้าฟาทิทที่โรงพยาบาลคราแรกที่ฟาทิทรู้ว่าโรฮานเป็นคนไปรับพรฟ้าและตะวันฉายมาที่นี่เขาก็ไม่ได้ตำหนิโรฮานแต่อย่างใดเพราะรู้ว่าสิ่งที่โรฮานกับมัคซิมตัดสินใจทำลงไปเพราะความเป็นห่วงเขาในการมาของหญิงสาวและลูกทำให้เขามีกำลังใจในการที่จะหายป่วยมากนับว่าลูกและภรรยาเป็นยาดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ก็ว่าได้โรงพยาบาล"คุณพ่อขา.."ตะวันฉายตื่นขึ้นมาได้เจ้าตัวกลมก็วิ่งแจ้นไปที่เตียงคนเป็นพ่อที่กำลังนอนอยู่ตอนเช้า"ชู่ว.. คุณพ่อหลับอยู่ตะวันอย่าส่งเสียงดังนะคะ"พรฟ้ารีบปรามเจ้าตัวกลมที่กำลังกวนคนเป็นพ่อเพราะเธออยากให้ฟาทิทพักผ่อนให้มาก"ค่ะ.. คุณแม่ตะวันหอมคุณพ่อได้หรือเปล่าคะ"เด็กหญิงรีบวิ่งกลับมาหาคนเป็นแม่ก่อนจะกระซิบกระซาบจนน่าเอ็นดู"ได้สิคะ"ว่าจบพรฟ้าก็อุ้มตะวันฉายเดินไปที่เตียงของฟาทิทก่อนจะปล่อยเจ้าตัวกลมลงข้างๆคนเป็นพ่อให้ตะวันฉายนั้นก้มลงหอมพ่อตนได้สะดวกตลอดหลายวันที่ผ่านมาเมื่อพรฟ้ามาถึงเธอก็พักที่บ้านแค่คืนเดียวหลังจากนั้นเธอก็มาขลุกอยู่แต่ที่โรงพยาบาลเธอไม่ได้รู้สึกลำบากแม้นแต่น้อยทั้งกลับรู้สึกมีความสุขมากกว่าลูกสาวเธอเองก็เห็นจะพอใจที่
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สามสิบสอง ท้อง
เดือนต่อมาเป็นเวลาร่วมเดือนกว่าแล้วที่ฟาทิทกลับไปคราแรกตะวันฉายก็มีงอแงร้องหาคนเป็นพ่อบ้างแต่เมื่อได้พูดได้คุยกับคนเป็นพ่อทางโทรศัพท์ก็พอทุเลาความอ้อนลงได้บวกกับพรฟ้าเองก็ย้ำกับลูกอยู่เสมอว่าพ่อเจ้าตัวนั้นมีงานที่จะต้องรับผิดชอบหลังๆมาตะวันฉายจึงไม่งอแงเท่าไร"คุณแม่ขาโทรหาคุณพ่อได้หรือเปล่าคะตะวันอยากคุยกับคุณพ่อ"เด็กหญิงกลับมาที่คลินิคหลังจากเลิกเรียนพร้อมกับน้าสาวได้ก็รีบวิ่งแจ้นตรงไปที่ห้องทำงานคนเป็นแม่ทันทีเพราะวันนี้อยากจะคุยกับพ่อตนเสียเหลือเกินเนื่องจากไม่ได้คุยหลายวันแล้ว"อืม...ไว้แม่ว่างเมื่อไรแม่จะโทรให้นะคะ..แต่ตอนนี้ตะวันต้องทำการบ้านก่อนน้า""ค่ะ"พรฟ้าหน้าเสียเล็กน้อยเพราะเธอเองก็ติดต่อฟาทิทไม่ได้หลายวัน"ทำไมติดต่อไม่ได้กันนะ"หลังจากที่เจ้าตัวกลมวิ่งออกจากห้องเธอไปหาพลอยฝนแล้วหญิงสาวก็ลองติดต่อฟาทิทอีกรอบแต่ก็ยังติดต่อไม่ได้เหมือนเดิมเธอจึงค่อนข้างกังวลพอสมควรว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่หลายวันต่อมาคลินิควันนี้คนไข้ไม่ค่อยมากเท่าไรหมอสาวทั้งสามจึงได้ทานข้าวพร้อมกันในเวลาเที่ยงอลินเร่งมือจัดแจงอาหารวางบนโต๊ะเพราะตอนนี้เธออยากจะทานอาหารตรงหน้าจะแย่มีทั้งปลาสามรสผ
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สามสิบเอ็ด จากลา
หลายวันต่อมาตอนนี้โรฮานและมัคซิมต่างก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองแล้วเห็นทีงานหนักจะเป็นของโรฮานเพราะต้องบริหารงานแทนในตำแหน่งของเฟอฮัทหลังจากที่เฟอฮัทหายตัวไปเป็นปริศนาแต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามหาเพราะเห็นว่าขนาดฟาทิทยังไม่เอ่ยปากถามหาอาของตนพวกเขาก็รู้ได้ว่าคงมีปัญหาขัดใจกันร้ายแรงระหว่างอากับหลานแน่นอนหลายวันมานี้พรฟ้ารู้สึกดีขึ้นกับฟาทิทเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเพราะเห็นว่าเขาทำหน้าที่พ่อได้ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่องห้างสรรพสินค้าสองพี่น้องออกจากคลินิกได้ก็ตรงมาที่ห้างสรรพสินค้าเพราะวันนี้ต้องหาซื้อของใช้ส่วนตัวและพวกอาหารสดเข้าบ้านหลังจากที่เลือกซื้อของใช้กันพักใหญ่ตอนนี้สองสาวก็เดินซื้ออาหารสดกันอยู่ที่ซุปเปอร์พรฟ้าไม่ลืมที่จะหยิบไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันฉายและฟาทิทลงรถเข็นเพราะในตู้เย็นที่บ้านเหลือไม่เท่าไรแล้ว"ซื้อให้ตะวันเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ"พลอยฝนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่สาวเธอเหมาไอศครีมวานิลลาแทบหมดตู้ทั้งที่ปกติจะซื้อน้อยกว่านี้"พี่ซื้อเผื่อคุณฟาทิทด้วยน่ะ"พรฟ้าเอ่ยกับน้องสาวตนขณะที่มือน้อยก็ยังหยิบไอศครีมใส่รถเข็นไม่ขาดมือ"อ๋อ.. เผื่อคุณฟาทิท"พลอยฝนอมยิ้มกริ่มทั้งแอบเหล่
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สามสิบ หน่วงในใจ
ก๊อกๆๆ พลอยฝนที่กำลังจะเตรียมตัวนอนเพราะนี่ก็เริ่มดึกแล้วเธอก็ต้องผงกหัวจากหมอนหยิบแว่นขึ้นมาใส่ก่อนจะผุดลุกออกมาเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะ"คุณโรฮาน"พลอยฝนแปลกใจพอสมควรที่เห็นโรฮานเคาะประตูห้องเธอเวลานี้"คุณถูกทำร้ายตรงไหนหรือเปล่าครับ"โรฮานเอ่ยถามหญิงสาวด้วยท่าทีร้อนใจ"ไม่ค่ะ..ฉันไม่เป็นอะไร"สาวเจ้าส่ายหัวเบาๆตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกเขินแปลกๆเมื่อชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทีห่วงใย"ดีแล้วล่ะ...ผมขอตัวนะครับ"โรฮานรู้แบบนี้เขาก็โล่งใจก่อนจะจ้องหน้าหญิงสาวในขณะที่เธอเองก็จ้องมาที่เขาเหมือนกันเมื่อไม่รู้จะสนทนาอะไรต่อจึงจำใจหันหลังกลับแม้นจะอยากอยู่ใกล้หญิงสาวนานๆก็ตาม"เอ่อ..แล้วคุณล่ะคะ..มีแผลตรงไหนหรือเปล่า...ฉันจะทำแผลให้ค่ะ"พลอยฝนรั้งมือหนาของโรฮานเอาไว้เธอเองก็เป็นห่วงเขาไม่แพ้กัน"ไม่ครับพวกเราไม่ได้ต่อสู้อะไร"โรฮานอมยิ้มอ่อนก่อนจะส่ายหัวเบาๆครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พลอยฝนได้เห็นรอยยิ้มของเขาเธอแทบละสายตาจากรอยยิ้มนี้ไม่ได้เลย"อ่อ..อย่างนั้นก็ฝันดีนะคะ"เมื่อตั้งสติหลุดจากภวังค์ได้วาวเจ้าก็รีบปล่อยมือชายหนุ่มเพราะรู้ตัวว่ารั้งเขาเอาไว้นานเกินไปแล้ว"ครับ..เอ่อ..ฝันดีเ
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่ยี่สิบเก้า เฉียดตาย
22.00 น.พรฟ้าเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จวันนี้เธอไม่ได้นอนกับลูกเพราะพลอยฝนคิดถึงหลานมากคืนนี้จึงขอพาเจ้าตัวกลมไปนอนด้วย"คุณจะอยู่ที่นี่กี่วันคะ"หญิงสาวในชุดนอนสีฟ้าหย่อนก้นลงนั่งตรงข้ามชายหนุ่มที่ห้องนั่งเล่นเพราะมีเรื่องที่จะต้องบอกเขา"เสร็จธุระแล้วผมว่าจะอยู่ไทยต่อสักเดือน""ฉันจะพาตะวันกับพลอยฝนกลับเขาใหญ่นะคะตะวันจะได้กลับไปเรียนที่เดิมแล้วฉันก็จะได้กลับไปเปิดคลีนิคด้วย""ได้สิงั้นถ้าผมเสร็จธุระแล้วเรากลับเขาใหญ่กัน""คุณ...จะทำอะไรกับคุณกวินเหรอคะ""มีอะไรหรือเปล่า""ฉันแค่จะบอกว่าให้กฏหมายเป็นคนจัดการเค้าดีกว่านะคะ"พรฟ้ารู้ว่าคืนนี้ฟาทิทต้องออกไปพร้อมโรฮานเธอรู้ว่าฟาทิทมีอำนาจในมือมากพอที่จะสั่งเก็บใครก็ได้แต่เธอไม่อยากให้เขาทำร้ายคนอื่นอีกต้องการให้คนผิดถูกกฏหมายลงโทษมากกว่าและเชื่อว่าคุณยายคงคิดเหมือนกับเธอ"ผมขอเป็นคนลงโทษคนแบบนั้นด้วยตัวผมเอง""ถือว่าฉันขอร้องคุณนะคะ""ถ้าคุณขอร้อง.. ผมก็จะไม่ทำมันถึงตาย...คุณไปอยู่กับลูกเถอะผมจะออกไปจัดการธุระของผม"ว่าจบก็ผุดลุกออกไปข้างนอกพรฟ้ามองตามหลังคนตัวโตด้วยแววตาที่ค่อนข้างหดหู่แม้นเธอจะรู้ว่าฟาทิทจะไว้ชีวิตกวินตาม
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่ยี่สิบแปด ข้อต่อรอง
"จะให้ฉันพูดตรงๆฉันคิดว่าศักยภาพในเรื่องเงินทองคุณมีมาก..แต่เวลาที่จะเอาใจใส่ลูกคุณไม่น่าจะมีเพราะฉะนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันดีที่สุดแล้วค่ะ"พรฟ้าเอ่ยตามอย่างที่ใจคิดไม่ได้อยากอ้อมค้อมอะไรมากมายสิ้นเสียงของพรฟ้าชายหนุ่มก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินเข้าไปประชิดร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟามุมห้องเขาค่อยๆกุมมือเธอเอาไว้หลวมๆก่อนจะเอ่ยความในใจเสียงอ่อน"ถ้าผมจะขอร้องให้คุณอยู่กับผมในฐานะแม่ของตะวันฉายและภรรยาผมจริงๆจะได้หรือเปล่า"ฟาทิทรู้ตัวว่าหญิงสาวคงจะคิดว่าเขาหน้าไม่อายที่ทำเธอเจ็บแล้วยังจะกล้ามาขอร้องให้เธอทำตามคำขออีก"คุณคิดว่าฉันอยากจะอยู่กับคุณอย่างนั้นเหรอคะ?"พรฟ้าจ้องตาชายหนุ่มนิ่งแววตาของเธอไหวระริกเปล่งเสียงเอ่ยถามประชดเสียงสั่นหากเป็นเขาจะให้อภัยคนที่ทำมห้ตัวเองเจ็บง่ายๆหรืออย่างไร"ถึงคุณจะเกลียดผม..แต่ผมอยากจะบอกว่าผมมีความรู้สึกดีๆให้คุณไม่เคยเปลี่ยนแม้แต่ตอนที่ผมคิดว่าคุณเป็นคนทำร้ายคุณยาย...หัวใจของผมก็ยังคงเป็นของคุณ"คนตัวโตรวบกอดร่างบางเอาไว้แน่นเขาไม่ได้พูดเพื่อให้เธออภัยแค่อยากพูดความในใจให้หญิงสาวได้รับรู้เท่านั้นว่าหัวใจของเขาให้เธอไปเท่าไรไม่เคยเอากลับคืน..แม้นจะหลอกต
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่ยี่สิบเจ็ด ต้องการให้ตายไวๆ
ในส่วนของฟาทิทหลังจากที่พาพรฟ้าออกจากโรงพยาบาลได้ไม่เท่าไรเขาก็ได้รู้เรื่องกวินและรู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นแต่อย่างเดียวที่เขาไม่รู้ก็คืออัสลานจะทำร้ายพวกเขาไปเพื่ออะไรตอนนี้ยังเป็นปริศนาและอีกเรื่องที่เขากำลังเครียดก็คือเขาดันไปมั่นอกมั่นใจตั้งแต่แรกว่าพรฟ้าคือคนร้ายพอความจริงเปิดเผยได้เขาก็รู้สึกผิดจนอยากจะต่อยหน้าตัวเองสักหลายพันครั้งพอทิฐิเริ่มคลายเขาก็มานั่งคิดได้ว่าไม่ควรจะปรักปรำใครเพียงเพราะเชื่อในความคิดของตัวเองขณะที่ยังไม่มีหลักฐานแถมเขายังทำร้ายเธอด้วยคำพูดและการกระทำอีกต่างหากไม่รู้เลยว่าหญิงสาวจะให้อภัยเขาได้หรือไม่"อร่อยไหมคะ"พรฟ้านั่งอยู่ข้างๆตะวันฉายขณะที่ลูกสาวของเธอนั่งทานไอศครีมของโปรด"ค่ะ...คุณแม่ขาเมื่อไรตะวันจะได้กลับไปเล่นกับเพื่อนๆคะ"เด็กหญิงหันมาถามคนเป็นแม่ตาแป๋วเพราะรู้สึกเบื่อที่จะต้องเล่นคนเดียวแล้วคำพูดและแววตาที่ไร้เดียงสาของลูกน้อยบีบคั้นหัวใจของพรฟ้าพอสมควรเพราะเธอไม่รู้ได้เลยว่าเธอกับลูกจะกลับไปใช้ชีวิตปกติได้เมื่อไร"ตะวันคิดถึงเพื่อนๆเหรอลูก""ค่ะตะวันคิดถึงเพื่อนๆคิดถึงคุณครูด้วย""รออีกนิดนะคะแม่จะพาตะวันกลับไปหาเพื่อนๆ"มือเรียวยกลูบหัวเจ
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่ยี่สิบหก สารเลว
"พวกมึงเป็นใคร"กวินชี้หน้าถามชายหนุ่มทั้งสองด้วยความไม่พอใจ"เดี๋ยวมึงก็รู้.. แล้วไม่ต้องคิดจะเรียกคนของมึงถ้าไม่อยากนอนตายตรงนี้"มัคซิมจ่อปากกระบอกปืนไปที่หัวของกวินก่อนจะใส่กุญแจมือและใช้ถุงผ้าคลุมหัวกวินออกจากห้องไปที่รถมัคซิมและโรฮานใช้ความมืดหลังผับพาตัวกวินออกไปจากผับจนได้ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงโกดังร้างที่มัคซิมจัดเตรียมสถานที่เอาไว้"ฮึก..ฮือๆๆ.."พลอยฝนที่นั่งรถมากับโรฮานตามหลังมัคซิมมาติดๆสาวเจ้าพยายามข่มอารมณ์ให้เป็นปกติแต่ก็ทำได้ยากเพราะความกลัวยังไม่หายเธอยังคงสะอื้นเบาๆแบบนั้นจนมาถึงที่นี่"คุณรอผมอยู่บนรถแล้วผมจะรีบมา"โรฮานห่วงสภาพจิตใจของหญิงสาวพอสมควรแต่ตอนนี้เขาก็ต้องช่วยมัคซิมก่อนจึงให้เธอรออยู่ที่รถเขาจะรีบจัดการงานให้เสร็จจะได้รีบพาพลอยฝนกลับบ้านครู่ต่อมา"บอกมาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณฉวีวรรณ"มัคซิมและโรฮานนั่งถามคนที่ฟุบกองกับพื้น"พวกมึงเป็นใครกล้ามาทำกับกูแบบนี้"กวินตวาดกลับคนทั้งสองอย่างไม่เกรงกลัว"กูเป็นคนของคุณฟาทิทเข้าใจหรือยัง"ปึกมัคซิมฟาดกระบอกปืนไปที่ปากของกวินจนอีกฝ่ายเลือดกลบปากร้องลั่น"อ้าสส...กูแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น"กวินใจเต้นโครมครามเ
