อาทิตย์ต่อมา
หลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้นฟาทิทก็ทำตัวเป็นคนเฝ้าไข้จนพรฟ้าอาการดีขึ้นทุกอย่างแถมยังเอาอกเอาใจป้อนคำหวานกับเธอสารพัดจนหญิงสาวเริ่มรู้ตัวแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดกับเธอแค่คนรู้จักทั่วไปแน่นอนส่วนเธอเองก็ไม่ปฏิเสธที่จะบอกว่าประทับใจในตัวของเขาเช่นกัน
"เย่...ไอศครีมเยอะเลยตะวันช้อบชอบค่ะ...รักคุณลุงที่สุดเลย"
ฟาทิทไม่เอาใจแค่พรฟ้าเท่านั้นตะวันฉายเองเขาก็เอาใจสารพัดไม่ได้เพราะอยากทำคะแนนแต่ถูกชะตาและรู้สึกผูกพันธ์กับตะวันเป็นพิเศษด้วยเจ้าตัวกลมมีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนกับเขา
"ปากหวานกับลุงอีกแล้ว..มาให้ฟัดซะดีๆ"
ฟอด..ฟอด
"ฮ่าๆๆ..."
เป็นประจำทุกวันที่ฟาทิทจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับตะวันฉายเขาทำทุกอย่างเป็นธรรมชาติจนพรฟ้าและพลอยฝนต่างก็เอ็นดูในความสนิทสนมของลุงกับหลานที่ดูจะเข้ากันได้ดีเสียเหลือเกิน
"คุณฟาทิทเข้ากับตะวันได้ดีมากเลยนะคะ"
พลอยฝนเอ่ยพูดกับคนเป็นพี่ขณะที่ช่วยกันทำอาหารอยู่ในครัว
"นั่นสิ...นี่ไม่อยากนึกถึงวันที่จะต้องอยู่กันเหมือนเดิมเลย"
พรฟ้าพยักหน้ารับเบาๆหากวันที่จะต้องจากที่นี่และชายหนุ่มทั้งสามไปเธอไม่รู้เลยว่าลูกสาวเธอจะดูเศร้าแค่ไหน
"หมายถึงแค่ตะวันหรือพี่ฟ้าคะ"
พลอยฝนเอ่ยหยอกพี่สาวเธอเล็กน้อยเพราะฟาทิทไม่เพียงสนิทกับตะวันฉายหลานเธอเท่านั้นแต่ดันสนิทสนมจนเกินคำว่าแค่คนรู้จักกับพี่สาวของเธอด้วยแถมดูพี่สาวเธอก็จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษเมื่อได้มีฟาทิทคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ
"ก็ตะวันสิเกี่ยวอะไรกับพี่ล่ะ"
พรฟ้าก้มหน้าหลบสายตาน้องสาวที่กำลังยิ้มกริ่มเธอรู้หรอกว่าพลอยฝนกำลังคิดอะไรอยู่
"ก็พลอยเห็นพี่ฟ้าก็สนิทกับคุณฟาทิทเหมือนกันนี่คะ"
"ปกตินี่นาไม่ได้สนิทอะไรขนาดนั้น"
"ทำไมต้องหน้าแดงด้วยคะ"
พลอยฝนยังคงไม่ยอมหยุดยิ่งเห็นพี่สาวเธอไม่ยอมรับความจริงเธอก็อยากจะแกล้งเล่นนิดหน่อยพอเป็นสีสันเพราะช่วงหลังมานี้ก็ไม่ค่อยได้คุยเล่นกันนานแล้วเหมือนกัน
"เปล่านี่..เราก็ชอบล้อพี่"
"คุณมัคซิมเคยบอกกับพลอยว่าคุณฟาทิทดูจะเห็นพี่ฟ้าเป็นคนพิเศษตอนนี้พลอยก็ว่าจริงแล้วล่ะค่ะพี่ฟ้าล่ะคะคิดยังไงกับเค้า"
"พี่พูดตรงๆนะตอนนี้เค้าดีมาก...แต่อีกหน่อยเราอาจจะไม่สนิทกันแบบนี้ก็ได้เพราะยังไงพวกเราก็ต้องแยกจากพวกเค้าอยู่ดี"
พรฟ้าไม่ได้อยากให้ความคิดความรู้สึกดีๆมันลงลึกในใจอะไรมากเพราะรู้ดีว่าวันนึงพวกเธอกับพวกเขายังไงก็ต้องแยกย้ายกันไปอยู่ดีวันนี้สนิทวันหน้าอาจจะกลายเป็นคนแปลกหน้ากันก็ได้
22.30 น.
พรฟ้าเดินออกมาจากห้องนอนหมายจะมาหาน้ำดื่มในครัวแต่เธอก็ต้องสะดุดกับบางสิ่งในมือของฟาทิทที่แวววาวเข้ามาในดวงตา
"อะไรเหรอคะ"
หญิงสาวรีบเดินปรี่มาหาฟาทิทที่กำลังนั่งดูของในมืออยู่ทันทีเพราะเธอจำได้ว่าจี้รูปหัวใจครึ่งเสี้ยวแบบนี้เธอได้รับจากฉวีวรรณเมื่อตอนที่อุ้มท้องตะวันฉายหญิงสาวเอ่ยถามเขาหน้าตาตื่นโดยที่ยังไม่คิดจะบอกว่าเธอก็มีสิ่งนี้เหมือนกัน
"อ๋อ...เป็นจี้ที่คุณยายให้ผมครับ...ที่ผมมาที่นี่ก็เพราะคุณยายผมเคยอยู่ที่นี่แต่ตอนนี้ท่านเสียแล้วครับด้วยอุบัติเหตุ"
ฟาทิทว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้หญิงสาวฟังหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่มีจังหวะ
"คุณยายคุณเป็นคนไทยเหรอคะ"
พรฟ้าคิดว่าชายหนุ่มจะเป็นเชื้อสายตุรกีร้อยเปอร์เซ็นเสียอีกครั้งก่อนที่โรฮานเอ่ยถึงเรื่องราวของฟาทิทก็บอกเพียงแค่ว่าพวกเขานั้นมาพักผ่อนที่นี่เป็นประจำด้วยความที่มีคู่แข่งทางธุรกิจเยอะจึงมีอันตรายอยู่บ่อยๆ
"ครับท่านชื่อฉวีวรรณบ้านท่านอยู่ไม่ไกลจากบ้านคุณเท่าไร...นี่ถ้าคุณยายผมคงมีลูกไปแล้วล่ะครับ"
ฟาทิทพูดไปอมยิ้มไปไม่รู้ว่านึกอย่างไรอยากจะเล่าเรื่องนี้ให้หญิงสาวได้ฟัง
"ยังไงเหรอคะ"
พรฟ้าที่นั่งข้างๆกับฟาทิทเธอไม่ได้รู้สึกตลกแม้แต่น้อยเพราะเธอเริ่มคิดแล้วว่าฟาทิทอาจจะเป็นพ่อของตะวันฉายก็เป็นได้
"เรื่องนี้ฟังดูก็น่าตลกนะครับเมื่อตอนที่คุณยายผมยังอยู่ท่านขอร้องประจำให้ผมมีครอบครัวและเร่งมีทายาทแต่ผมไม่อยากจะเสียเวลางานไปกับการให้เวลาไปกับครอบครัวเลยให้คุณยายผมได้แค่สเปริ์มเท่านั้นส่วนคุณยายผมจะให้ใครอุ้มบุญก็แล้วแต่จะเห็นสมควร...แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้มีลูกคุณยายก็เสียไปซะก่อน"
"เอ่อ..อย่างนั้นเหรอคะ"
หญิงสาวหน้าชาวูบวาบขณะที่ฟังชายหนุ่มเล่าและแล้วความสงสัยของเธอก็เป็นจริงใช่เขาจริงๆทว่าในใจตอนนี้ยังคงสองจิตสองใจว่าจะบอกเรื่องนี้กับเขาหรือไม่เพราะความต้องการของฉวีวรรณตอนนั้นคือเมื่อเธออุ้มท้องจนคลอดแล้วต้องส่งเด็กคนนี้คืนให้ฉวีวรรณ
ใช่นั่นเป็นเรื่องที่ถูกหากเธอจะต้องพูดความจริงกับฟาทิทเรื่องตะวันฉายแต่หากเธอพูดเธอก็จะต้องเสียลูกไปจะให้เธอทำแบบนั้นตอนนี้เธอยังทำไม่ได้
"คุณฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
ฟาทิทเห็นหญิงสาวนิ่งแปลกๆจึงยกมือสะกิดเธอเบาๆ
“อ่อ.เปล่าค่ะฉันขอตัวไปนอนก่อนนะคะ"
หญิงสาวที่หลุดจากห้วงภวังค์ความคิดเธอรีบลุกขึ้นพรวดและหันหลังให้ชายหนุ่มกลับเข้าห้องนอนของเธอไปทันทีน้ำที่ว่าจะออกมาหาดื่มคราแรกตอนนี้เธอก็ไม่ได้สนใจจะหาดื่มแล้วเพราะตกใจกับเรื่องที่พึ่งได้รับรู้จนทำอะไรไม่ถูก
01.00 น.
"พลอยพี่มีอะไรจะคุยด้วย"
ในช่วงกลางดึกพรฟ้าที่นอนไม่หลับเธอก็สะกิดคนเป็นน้องสาวให้ตื่นขึ้นเพราะตอนนี้รู้สึกสับสนจนอยากมีคนช่วยคิดถึงปัญหาที่วุ่นวายใจอยู่ในตอนนี้
"ตอนนี้เหรอคะ"
พลอยฝนงัวเงียชันตัวลุกนั่งก่อนจะหยิบแว่นตาขึ้นมาสวมใส่แล้วหันมาฟังคนเป็นพี่สาวอย่างตั้งใจในใจของเธอตอนนี้รู้ว่าคงเป็นเรื่องที่พี่สาวเธอเครียดมากเป็นแน่ไม่อย่างนั้นคงไม่เรียกเธอคุยดึกดื่นแบบนี้
"อืม..คือเรื่องพ่อของตะวัน..."
พรฟ้าพยายามอธิบายเรื่องราวทั้งหมดเริ่มจากที่ฉวีวรรณมาขอร้องเธอให้อุ้มบุญจนถึงวินาทีเมื่อไม่นานมานี้ที่เธอพึ่งจะรู้ว่าฟาทิทเป็นพ่อของลูกเธอ
"หา...นี่ตกลงตะวันเกิดจาก..."
พลอยฝนนั่งฟังไปก็รู้สึกอึ้งไปพอสมควรเพราะคิดมาตลอดว่าตะวันฉายคงเกิดจากแฟนของพี่สาวเธอที่เธอไม่เคยรู้จักแต่มาวันนี้กลับไม่ใช่แถมที่จริงแล้วพี่สาวเธอไม่ได้มีสิทธิ์ครอบครองตะวันฉายด้วยซ้ำเพราะให้สัญญากับฉวีวรรณว่าคลอดเมื่อไรจะยกลูกให้ฉวีวรรณเมื่อนั้น
"อืม...ตอนนี้พี่ไม่รู้ว่าจะบอกคุณฟาทิทดีหรือเปล่า...พี่กลัวว่าจะต้องเสียลูกไป"พรฟ้ากุมมือตัวเองแน่นสีหน้าของเธอกังวลอย่างมากทั้งมองไปยังตะวันฉายที่ยังหลับอุตุเธอก็ยิ่งรู้ว่าหากตัวเองขาดลูกไปคงจะเหมือนตายทั้งเป็นแน่"เอายังไงดีล่ะ...พี่ฟ้าลองคิดอีกสักสองสามวันดีหรือเปล่าคะตอนนี้ทำใจสบายๆไปก่อนยังไงคนอื่นก็ยังไม่รู้"พลอยฝนก็ใจเสียไม่แพ้กันอีกความคิดหนึ่งก็เห็นแก่คำขอของฉวีวรรณอีกใจหนึ่งก็เห็นใจพี่สาวเธอทั้งนี้ทั้งนั้นเธอคิดว่าตอนนี้พี่สาวเธออาจจะตกใจกับเรื่องที่ได้รับรู้ให้มีเวลาคิดอีกสักพักคงไม่เสียหายว่าจะเอาอย่างไรและไม่ว่าพี่สาวเธอจะตัดสินใจอย่างไรเธอก็เคารพในการตัดสินใจนั้น"..เฮ้อ.."พรฟ้าถอนหายใจน้ำตาคลอเธอไม่อยากให้ตัวเองเป็นคนโลเลแบบนี้แม้แต่นิดเดียวไม่คิดว่าโลกจะช่างแสนกลมทำให้วันที่เธอไม่เคยคาดคิดมาถึงวันต่อมาวันนี้ทั้งวันพรฟ้าเอาแต่นิ่งเงียบแถมเธอยังดูไม่ร่าเริงจนฟาทิทจับสังเกตุได้พรฟ้าพยายามทำตัวเป็นปกติแล้วแต่มันก็ทำได้ยากด้วยความวุ่นวายในใจมากมายเสียเหลือเกินยิ่งได้มองหน้าฟาทิทมากเท่าไรมันก็ยิ่งทำให้เธอเกิดความกลัววันข้างหน้าขึ้นมามากขึ้นเท่านั้น21.00 น. พรฟ้าออกมา
ไม่นานนักทั้งสามก็ออกจากบ้านไปตอนนี้พรฟ้าตัดสินใจถึงเรื่องของตะวันฉายดีแล้วว่าเธอจะบอกกับฟาทิทเรื่องที่ตะวันฉายเป็นลูกของเขาหลังจากที่เขากลับมาเพราะเมื่อคืนพรฟ้าได้รู้ว่าชายหนุ่มนั้นคิดอย่างไรกับเธอเมื่อฟาทิทรู้สึกดีกับเธอความกลัวที่จะถูกพรากลูกหายไปปลิดทิ้งส่วนตัวเธอเองก็รู้สึกดีกับเขาไม่น้อยเวลาหลังจากนี้หากเขาเสมอต้นเสมอปลายคงไม่ยากที่เธอจะมอบใจให้เขาเต็มร้อยและตะวันฉายก็จะได้มีพ่อและแม่ครบครอบครัวที่สมบูรณ์สามวันต่อมาฟาทิทจัดการประชุมที่บริษัทในตุรกีเรียบร้อยเขาจึงเดินทางมาที่ซาอุดิอาราเบียเพื่อมาดูแลความเรียบร้อยที่แท่นขุดเจาะน้ำมันพอมาถึงเขาก็ต้องเจอกับเรื่องปวดหัวเพราะพนักงานหลายคนที่นี่ดันป่วยพร้อมกันจนงานเกิดปัญหาฟาทิทยืนเท้าเอวอย่างหัวเสียตรงหน้าผู้จัดการที่นี่ในห้องประชุมตอนนี้เขาโวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์จึงสั่งให้ผู้จัดการหาคนมาเสริมให้เร็วที่สุด"เฮ้อ...หาคนมาแทนให้เร็วที่สุด""ครับนาย"ผู้จัดการหนุ่มได้ยินเช่นนั้นจึงรีบไปจัดการทันทีไม่รู้ว่าทำไมเหล่าพนักงานถึงต้องมาป่วยพร้อมกันในวันที่เจ้านายมาที่นี่ได้“หืม...”ในส่วนของโรฮานที่เดินตรวจตราดูความเรียบร้อยตามแท่นขุดเจาะ
ฟาทิทเปิดอ่านหน้าต่อไปด้วยความตื่นเต้นตอนนี้เขาแทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอเพราะรูปต่อๆไปคือรูปที่ยายของเขาถ่ายกับพรฟ้าเมื่อตอนตั้งครรภ์อ่อนๆใต้รูปอธิบายตลอดว่าตอนนี้เหลนในท้องได้กี่สัปดาห์จนมาถึงหน้าสุดท้ายที่ดูคุณยายของเขาจะเริ่มเขียนอะไรแปลกๆข้อความ: ยายรู้ตัวว่ายายไม่ปลอดภัยเพราะคนที่มันอยากได้อยากมีของที่ไม่ใช่ของตัวเองหากยายเป็นอะไรไปสมุดเล่มนี้จะถึงมือของหลานรักของยายขอให้รู้เอาไว้ว่ายายทำทุกอย่างเพื่อเราเสมอ"คุณยาย.."ฟาทิทยกมือกุมริมฝีปากน้ำตาลูกผู้ชายของเขาคลอเบ้าเล็กน้อยด้วยความคิดถึงคนเป็นยายทั้งยังใจเต้นแรงไม่หายเมื่อรู้ว่าตะวันฉายคือลูกของตัวเองโดยไม่ต้องเดามิน่าตะวันฉายถึงได้มีอะไรเหมือนเขาหลายอย่างและตอนนี้เขาก็คิดว่าพรฟ้าก็ต้องรู้อยู่แก่ใจแล้วว่าเขาคือพ่อของตะวันฉายแต่เขาไม่เข้าใจทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกกับเขาแม้นแต่จะบอกว่ารู้จักกับยายของเขาก็ยังไม่เคยวันต่อมาฟาทิทไปหาเฟอฮัทที่บ้านตั้งแต่ช่วงเช้าเพราะเรื่องที่พึ่งได้รับรู้เมื่อคืนเขาสงสัยว่าที่ยายของเขาเกิดอุบัติเหตุรถตกเหวพร้อมคนขับรถอาจจะเป็นเพราะมีคนจงใจทำให้เป็นเช่นนั้น"ผมว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณยายไม่ใช่อุบัติเหตุ""
"จะจับฉันมัดเพื่ออะไรเนี่ย"เมื่อเข้าห้องนอนอลินมาได้มัคซิมก็รวบหญิงสาวไว้กับเก้าอี้สีชมพูหวานของเธอใช้เทปกาวที่เตรียมมาพันรอบตัวเธอติดกับเก้าอี้แน่น"เค้นความจริงไง""ฉันจะตะโกนให้คนมาช่วยทีนี้คุณถูกคนในไร่ฉันกระทืบตายแน่"อลินมองอีกฝ่ายอย่างกับจะฉีกเนื้อเขาให้กระจุยกระจายเสียให้ได้"ให้พวกเค้ามากันเยอะๆเลยผมจะบอกพวกเค้าว่าผมเป็นผัวคุณ...ถ้าไม่อายก็เชิญ"มัคซิมไม่ได้สนใจคำขู่ของอลินแม้นแต่น้อยเขายังคงนั่งกอดอกจ้องมองหญิงสาวหน้าตาเฉย"ไอ้บ้าเอ้ย!!""บอกที่อยู่มา""ไม่""ด้ายย.."มือหนาค่อยๆลอกเทปกาวออกกระชากแรงจนเทปกาวขาดแล้วแปะมันลงที่ริมฝีปากของหญิงสาวให้เธอนั้นหยุดส่งเสียงแต่ก็ยังคงมีเสียงประท้วงในลำคออยู่ดี"อื้ออ..""ผมจะแก้ผ้าคุณถ่ายคลิปส่งต่อไปเรื่อยๆให้ว่อนเลยดีหรือเปล่า"ฟึ่บบเขาไม่ได้พูดเปล่าแต่กระชากตรงแขนเสื้อยืดตัวโคร่งของเธอจนหลุดจากหัวไหล่"อื้ออ..."อลินส่ายหัวพัลวันไม่ได้อยากมีชื่อเสียงในเรื่องฉาวแม้แต่น้อยครั้งนี้เห็นทีเธอคงต้องผิดสัญญาที่จะช่วยพรฟ้าจริงๆ"จะยอมพูดหรือเปล่า""อืม..."เมื่อหญิงสาวพยักหน้ารับมัคซิมจึงเปิดปากอีกฝ่ายให้พูดได้"ที่ไหนพูดมา""หมู่บ้านxxx.
"ฉันยอมรับว่าฉันผิดแต่ฉันรักตะวันฉันเสียลูกไปไม่ได้.. ส่วนเรื่องคุณยายฉันไม่ได้ทำร้ายคุณยายจริงๆ"พรฟ้าเริ่มน้ำตาคลอหวังว่าอีกฝ่ายจะเชื่อที่ตัวเองพูดบ้างเธอยอมรับว่าเธอผิดเรื่องตะวันฉายแต่เธอไม่ยอมรับข้อหาที่ชายหนุ่มปรักปรำเธอว่าเป็นผู้ร้าย"คิดว่าผมจะเชื่อคุณอย่างนั้นเหรอ...รอให้ผมมีหลักฐานก่อนเถอะผมจะฆ่าคุณด้วยมือของผมเอง"ฟาทิทสบถใส่หญิงสาวเน้นเขี้ยวเน้นฟันคำพูดของเขาบาดลึกเข้าไปในหัวใจของหญิงสาวที่อีกฝ่ายคิดจะฆ่าจะแกงเธอลง"ฉันภาวนาขอให้คุณเจอหลักฐานเร็วๆก็แล้วกันจะได้รู้ว่าสิ่งที่คุณคิดมันผิด"พรฟ้าดูท่าว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจอะไรยากพอสมควรเธอจึงท้าแบบไม่กลัวหากเขาหาหลักฐานมาได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดี...แบบนี้นี่เองที่เค้าว่ากันว่าดูคนต้องดูให้นานๆดีที่เธอไม่ปักใจหลงไหลไปกับความอ่อนโยนก่อนหน้าของเขา"อย่าท้าทายผม"มือหนายกมือชี้หน้าหญิงสาวที่ทำท่าทางพยศใส่"ฉันไม่ได้ท้าทายอะไรคุณทั้งนั้น..ตะวันกับน้องสาวฉันอยู่ที่ไหนฉันจะไปหาพวกเค้า""ตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวตะวันทั้งนั้น""หมายความว่ายังไง""ผมก็ไม่ยอมให้คุณไปจากที่นี่ง่ายๆน่ะสิผมจะทรมานคุณให้เหมือนตายทั้งเป็นคุณคิดจะพรากลูกไปจากผม..
ขณะที่นั่งสงบอารมณ์พักใหญ่ฟาทิทก็นึกขึ้นได้ว่าจะต้องโทรถามความเป็นอยู่ของตะวันฉายกับโรฮานไม่รู้ว่าลูกสาวของเขาจะงอแงหนักหรือไม่เมื่อไม่เห็นคนเป็นแม่"หืม.." มือหนาที่คลำหามือถือที่กระเป๋ากางเกงกลับไม่พบทั้งยังนึกถึงก่อนหน้าที่เขาลงนั่งบนโซฟาเมื่อครู่ก็ไม่รู้สึกทว่าจะเอาไปวางไว้ไหนก็ไม่ใช่เพราะเขาไม่ใช่คนขี้ลืมคิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากันก่อนจะขบฟันจนขึ้นสันกรามอีกข้อที่จะเป็นไปได้ก็คือมันจะต้องอยู่กับพรฟ้าขณะที่เธอทำทีเผลอตัวกับเขาเป็นแน่คิดได้ดังนั้นจึงปรี่เข้าไปที่ห้องของเขาทันทีฟาทิทพยายามเปิดประตูเท่าไรก็ไม่ออกรู้ได้ทันทีว่าสาวเจ้าคงล็อคจากด้านในปั้งๆๆมือหนายกฟาดเคาะประตูรัวเสียงดังก่อยจะตวาดคนด้านในเสียงฝาดด้วยอาการโมโห"เปิดประตู"พรฟ้าเองรีบกดโทรหาอคิณเป็นรอบที่สิบเห็นจะได้เพราะปลายสายที่เธอโทรหาไม่ยอมรับสายเสียทีแถมตอนนี้ดูท่าฟาทิทคงจะรู้ตัวแล้วด้วยว่ามือถือของเขานั้นอยู่กับเธอ"รับสิคะคุณคิณ"ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ประตูด้วยความหวาดกลัวใบหน้านวลที่มีเลือดฝาดก่อนหน้าตอนนี้ซีดเซียวเหลืองจนแทบไม่มีเลือดทั้งภาวนาให้อคิณรับสายโดยเร็วแม้นเขาจะยังไม่มาช่วยเธอตอนนี้อย่างน้อยเขาก็จะไ
"หยุด.. ด.. อื้ออ.."พรฟ้าพยายามจะไม่ให้เกิดการเผลอตัวแบบเมื่อเย็นเธอพยายามใช้แรงที่มีเหลืออยู่น้อยนิดดิ้นหนีเพื่อจะให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการของคนป่าเถื่อนจนเริ่มจะหมดแรงแต่ดูท่าว่าการต่อกลอนกับเขาจะเอาชนะยากเสียเหลือเกินไม่รู้ว่าฤทธิ์น้ำเมาหรือฤทธิ์แรงโทสะที่ทำให้ฟาทิทไม่คิดจะหยุดการกระทำเขารวบอุ้มร่างบางเข้าไปในห้องนอนโดยที่ไม่ต้องเสียแรงเปิดประตูเพราะมันพังด้วยฝีมือของเขาตั้งแต่ช่วงเย็นแล้วฟึ่บบชายหนุ่มเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงนุ่มก่อนจะขึ้นคร่อมทาบทับหญิงสาวเอาไว้"ปล่อยฉัน.. ไอ้บ้า.."พรฟ้าตวาดคนที่อยู่บนตัวเสียงฝาดเพราะรู้ตัวว่าไม่มีแรงสู้จึงใช้เสียงเข้าข่มแต่การตะเบ็งเสียงเมื่อครู่ก็ยิ่งทำให้พลังงานที่เหลือน้อยนิดแทบหมดลงไปในทันที"ผมบ้าได้ยิ่งกว่านี้อีก"ว่าจบก็ทาบทับริมฝีปากหนาบดจูบหญิงสาวอีกรอบ"อื้อ..ฮือ..ฮือๆๆๆ"เสียงร้องสะอื้นของเธอไม่ได้มีส่วนที่จะทำให้เขารู้สึกสงสารแม้แต่น้อยด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นจนหยุดไม่ได้หูจึงอื้อตาลายไม่ค่อยจะสนใจที่จะได้ยินเสียงทัดทานต้อต้านอะไรทั้งนั้นฟาทิทค่อยๆส่งลิ้นร้ายตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากของหญิงสาวทั้งบางครายังดูดดึงลิ้นเรียวของหญิง
หลังจากทานข้าวเสร็จวันทั้งวันพรฟ้าก็เอาแต่นอนซมหลับเป็นพักๆด้วยฤทธิ์ยาและมีฟาทิทดูแลอยู่ไม่ห่างตลอดเวลาจนพรฟ้าอดคิดไม่ได้ว่าเขากลัวเธอหนีหรือมีความห่วงใยเธอขึ้นมาบ้างกันแน่แต่เห็นจะเป็นอย่างแรกเสียมากกว่า ทางด้านโรฮานตอนนี้เขาเปรียบเสมือนบอดี้การ์ดประจำตัวพลอยฝนและตะวันฉายไปแล้วไม่ว่าหญิงสาวและตะวันฉายจะไปที่ไหนเขาก็ต้องตามติดตลอดเวลาเพราะฟาทิทสั่งมาว่าหากพลอยฝนอยากจะพาตะวันฉายไปเที่ยวที่ไหนให้ไปได้เลยเพียงแค่โรฮานต้องอย่าปล่อยให้ทั้งคู่คลาดสายตาและพากันหนีไปได้เท่านั้นช่วงเย็นของวันนี้พลอยฝนขอให้โรฮานพาเธอและตะวันฉายออกมาที่สวนสาธารณะใกล้ๆที่มีสนามเด็กเล่นเพื่อให้หลานสาวของเธอได้มีพื้นที่เล่นและเจอเด็กๆคนอื่นๆบ้าง"คุณโรฮานเรื่องที่พวกคุณสืบได้เรื่องยังไงบ้างเมื่อไรความจริงจะกระจ่างสักที"ระหว่างที่นั่งจ้องมองหลานสาวตนอยู่ห่างๆพลอยฝนก็เอ่ยถามความคืบหน้าถึงเรื่องที่เป็นปัญหาอยู่ในตอนนี้เพราะหากความจริงปรากฏเร็วเท่าไรก็ยิ่งดีพี่สาวเธอจะได้พ้นมลทิน"ตอนนี้มัคซิมกำลังจัดการอยู่เรื่องมันไม่ใช่ผ่านมาแค่วันสองวันแต่ต้องใช้เวลาสักนิด"โรฮานรู้ว่ามัคซิมกำลังได้เบาะแสสำคัญแต่ไม่ได้คิดจะบอกหญ