ตอนที่สิบห้า ความจริง

อาทิตย์ต่อมา

หลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้นฟาทิทก็ทำตัวเป็นคนเฝ้าไข้จนพรฟ้าอาการดีขึ้นทุกอย่างแถมยังเอาอกเอาใจป้อนคำหวานกับเธอสารพัดจนหญิงสาวเริ่มรู้ตัวแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดกับเธอแค่คนรู้จักทั่วไปแน่นอนส่วนเธอเองก็ไม่ปฏิเสธที่จะบอกว่าประทับใจในตัวของเขาเช่นกัน

"เย่...ไอศครีมเยอะเลยตะวันช้อบชอบค่ะ...รักคุณลุงที่สุดเลย"

ฟาทิทไม่เอาใจแค่พรฟ้าเท่านั้นตะวันฉายเองเขาก็เอาใจสารพัดไม่ได้เพราะอยากทำคะแนนแต่ถูกชะตาและรู้สึกผูกพันธ์กับตะวันเป็นพิเศษด้วยเจ้าตัวกลมมีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนกับเขา

"ปากหวานกับลุงอีกแล้ว..มาให้ฟัดซะดีๆ"

ฟอด..ฟอด

"ฮ่าๆๆ..."

เป็นประจำทุกวันที่ฟาทิทจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับตะวันฉายเขาทำทุกอย่างเป็นธรรมชาติจนพรฟ้าและพลอยฝนต่างก็เอ็นดูในความสนิทสนมของลุงกับหลานที่ดูจะเข้ากันได้ดีเสียเหลือเกิน

"คุณฟาทิทเข้ากับตะวันได้ดีมากเลยนะคะ"

พลอยฝนเอ่ยพูดกับคนเป็นพี่ขณะที่ช่วยกันทำอาหารอยู่ในครัว

"นั่นสิ...นี่ไม่อยากนึกถึงวันที่จะต้องอยู่กันเหมือนเดิมเลย"

พรฟ้าพยักหน้ารับเบาๆหากวันที่จะต้องจากที่นี่และชายหนุ่มทั้งสามไปเธอไม่รู้เลยว่าลูกสาวเธอจะดูเศร้าแค่ไหน

"หมายถึงแค่ตะวันหรือพี่ฟ้าคะ"

พลอยฝนเอ่ยหยอกพี่สาวเธอเล็กน้อยเพราะฟาทิทไม่เพียงสนิทกับตะวันฉายหลานเธอเท่านั้นแต่ดันสนิทสนมจนเกินคำว่าแค่คนรู้จักกับพี่สาวของเธอด้วยแถมดูพี่สาวเธอก็จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษเมื่อได้มีฟาทิทคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ

"ก็ตะวันสิเกี่ยวอะไรกับพี่ล่ะ"

พรฟ้าก้มหน้าหลบสายตาน้องสาวที่กำลังยิ้มกริ่มเธอรู้หรอกว่าพลอยฝนกำลังคิดอะไรอยู่

"ก็พลอยเห็นพี่ฟ้าก็สนิทกับคุณฟาทิทเหมือนกันนี่คะ"

"ปกตินี่นาไม่ได้สนิทอะไรขนาดนั้น"

"ทำไมต้องหน้าแดงด้วยคะ"

พลอยฝนยังคงไม่ยอมหยุดยิ่งเห็นพี่สาวเธอไม่ยอมรับความจริงเธอก็อยากจะแกล้งเล่นนิดหน่อยพอเป็นสีสันเพราะช่วงหลังมานี้ก็ไม่ค่อยได้คุยเล่นกันนานแล้วเหมือนกัน

"เปล่านี่..เราก็ชอบล้อพี่"

"คุณมัคซิมเคยบอกกับพลอยว่าคุณฟาทิทดูจะเห็นพี่ฟ้าเป็นคนพิเศษตอนนี้พลอยก็ว่าจริงแล้วล่ะค่ะพี่ฟ้าล่ะคะคิดยังไงกับเค้า"

"พี่พูดตรงๆนะตอนนี้เค้าดีมาก...แต่อีกหน่อยเราอาจจะไม่สนิทกันแบบนี้ก็ได้เพราะยังไงพวกเราก็ต้องแยกจากพวกเค้าอยู่ดี"

พรฟ้าไม่ได้อยากให้ความคิดความรู้สึกดีๆมันลงลึกในใจอะไรมากเพราะรู้ดีว่าวันนึงพวกเธอกับพวกเขายังไงก็ต้องแยกย้ายกันไปอยู่ดีวันนี้สนิทวันหน้าอาจจะกลายเป็นคนแปลกหน้ากันก็ได้

22.30 น.

พรฟ้าเดินออกมาจากห้องนอนหมายจะมาหาน้ำดื่มในครัวแต่เธอก็ต้องสะดุดกับบางสิ่งในมือของฟาทิทที่แวววาวเข้ามาในดวงตา

"อะไรเหรอคะ"

หญิงสาวรีบเดินปรี่มาหาฟาทิทที่กำลังนั่งดูของในมืออยู่ทันทีเพราะเธอจำได้ว่าจี้รูปหัวใจครึ่งเสี้ยวแบบนี้เธอได้รับจากฉวีวรรณเมื่อตอนที่อุ้มท้องตะวันฉายหญิงสาวเอ่ยถามเขาหน้าตาตื่นโดยที่ยังไม่คิดจะบอกว่าเธอก็มีสิ่งนี้เหมือนกัน

"อ๋อ...เป็นจี้ที่คุณยายให้ผมครับ...ที่ผมมาที่นี่ก็เพราะคุณยายผมเคยอยู่ที่นี่แต่ตอนนี้ท่านเสียแล้วครับด้วยอุบัติเหตุ"

ฟาทิทว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้หญิงสาวฟังหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่มีจังหวะ

"คุณยายคุณเป็นคนไทยเหรอคะ"

พรฟ้าคิดว่าชายหนุ่มจะเป็นเชื้อสายตุรกีร้อยเปอร์เซ็นเสียอีกครั้งก่อนที่โรฮานเอ่ยถึงเรื่องราวของฟาทิทก็บอกเพียงแค่ว่าพวกเขานั้นมาพักผ่อนที่นี่เป็นประจำด้วยความที่มีคู่แข่งทางธุรกิจเยอะจึงมีอันตรายอยู่บ่อยๆ

"ครับท่านชื่อฉวีวรรณบ้านท่านอยู่ไม่ไกลจากบ้านคุณเท่าไร...นี่ถ้าคุณยายผมคงมีลูกไปแล้วล่ะครับ"

ฟาทิทพูดไปอมยิ้มไปไม่รู้ว่านึกอย่างไรอยากจะเล่าเรื่องนี้ให้หญิงสาวได้ฟัง

"ยังไงเหรอคะ"

พรฟ้าที่นั่งข้างๆกับฟาทิทเธอไม่ได้รู้สึกตลกแม้แต่น้อยเพราะเธอเริ่มคิดแล้วว่าฟาทิทอาจจะเป็นพ่อของตะวันฉายก็เป็นได้

"เรื่องนี้ฟังดูก็น่าตลกนะครับเมื่อตอนที่คุณยายผมยังอยู่ท่านขอร้องประจำให้ผมมีครอบครัวและเร่งมีทายาทแต่ผมไม่อยากจะเสียเวลางานไปกับการให้เวลาไปกับครอบครัวเลยให้คุณยายผมได้แค่สเปริ์มเท่านั้นส่วนคุณยายผมจะให้ใครอุ้มบุญก็แล้วแต่จะเห็นสมควร...แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้มีลูกคุณยายก็เสียไปซะก่อน"

"เอ่อ..อย่างนั้นเหรอคะ"

หญิงสาวหน้าชาวูบวาบขณะที่ฟังชายหนุ่มเล่าและแล้วความสงสัยของเธอก็เป็นจริงใช่เขาจริงๆทว่าในใจตอนนี้ยังคงสองจิตสองใจว่าจะบอกเรื่องนี้กับเขาหรือไม่เพราะความต้องการของฉวีวรรณตอนนั้นคือเมื่อเธออุ้มท้องจนคลอดแล้วต้องส่งเด็กคนนี้คืนให้ฉวีวรรณ

ใช่นั่นเป็นเรื่องที่ถูกหากเธอจะต้องพูดความจริงกับฟาทิทเรื่องตะวันฉายแต่หากเธอพูดเธอก็จะต้องเสียลูกไปจะให้เธอทำแบบนั้นตอนนี้เธอยังทำไม่ได้

"คุณฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

ฟาทิทเห็นหญิงสาวนิ่งแปลกๆจึงยกมือสะกิดเธอเบาๆ

“อ่อ.เปล่าค่ะฉันขอตัวไปนอนก่อนนะคะ"

หญิงสาวที่หลุดจากห้วงภวังค์ความคิดเธอรีบลุกขึ้นพรวดและหันหลังให้ชายหนุ่มกลับเข้าห้องนอนของเธอไปทันทีน้ำที่ว่าจะออกมาหาดื่มคราแรกตอนนี้เธอก็ไม่ได้สนใจจะหาดื่มแล้วเพราะตกใจกับเรื่องที่พึ่งได้รับรู้จนทำอะไรไม่ถูก

01.00 น.

"พลอยพี่มีอะไรจะคุยด้วย"

ในช่วงกลางดึกพรฟ้าที่นอนไม่หลับเธอก็สะกิดคนเป็นน้องสาวให้ตื่นขึ้นเพราะตอนนี้รู้สึกสับสนจนอยากมีคนช่วยคิดถึงปัญหาที่วุ่นวายใจอยู่ในตอนนี้

"ตอนนี้เหรอคะ"

พลอยฝนงัวเงียชันตัวลุกนั่งก่อนจะหยิบแว่นตาขึ้นมาสวมใส่แล้วหันมาฟังคนเป็นพี่สาวอย่างตั้งใจในใจของเธอตอนนี้รู้ว่าคงเป็นเรื่องที่พี่สาวเธอเครียดมากเป็นแน่ไม่อย่างนั้นคงไม่เรียกเธอคุยดึกดื่นแบบนี้

"อืม..คือเรื่องพ่อของตะวัน..."

พรฟ้าพยายามอธิบายเรื่องราวทั้งหมดเริ่มจากที่ฉวีวรรณมาขอร้องเธอให้อุ้มบุญจนถึงวินาทีเมื่อไม่นานมานี้ที่เธอพึ่งจะรู้ว่าฟาทิทเป็นพ่อของลูกเธอ

"หา...นี่ตกลงตะวันเกิดจาก..."

พลอยฝนนั่งฟังไปก็รู้สึกอึ้งไปพอสมควรเพราะคิดมาตลอดว่าตะวันฉายคงเกิดจากแฟนของพี่สาวเธอที่เธอไม่เคยรู้จักแต่มาวันนี้กลับไม่ใช่แถมที่จริงแล้วพี่สาวเธอไม่ได้มีสิทธิ์ครอบครองตะวันฉายด้วยซ้ำเพราะให้สัญญากับฉวีวรรณว่าคลอดเมื่อไรจะยกลูกให้ฉวีวรรณเมื่อนั้น