ตอนที่สิบแปด หนี

ฟาทิทเปิดอ่านหน้าต่อไปด้วยความตื่นเต้นตอนนี้เขาแทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอเพราะรูปต่อๆไปคือรูปที่ยายของเขาถ่ายกับพรฟ้าเมื่อตอนตั้งครรภ์อ่อนๆใต้รูปอธิบายตลอดว่าตอนนี้เหลนในท้องได้กี่สัปดาห์จนมาถึงหน้าสุดท้ายที่ดูคุณยายของเขาจะเริ่มเขียนอะไรแปลกๆ

ข้อความ: ยายรู้ตัวว่ายายไม่ปลอดภัยเพราะคนที่มันอยากได้อยากมีของที่ไม่ใช่ของตัวเองหากยายเป็นอะไรไปสมุดเล่มนี้จะถึงมือของหลานรักของยายขอให้รู้เอาไว้ว่ายายทำทุกอย่างเพื่อเราเสมอ

"คุณยาย.."

ฟาทิทยกมือกุมริมฝีปากน้ำตาลูกผู้ชายของเขาคลอเบ้าเล็กน้อยด้วยความคิดถึงคนเป็นยายทั้งยังใจเต้นแรงไม่หายเมื่อรู้ว่าตะวันฉายคือลูกของตัวเองโดยไม่ต้องเดามิน่าตะวันฉายถึงได้มีอะไรเหมือนเขาหลายอย่าง

และตอนนี้เขาก็คิดว่าพรฟ้าก็ต้องรู้อยู่แก่ใจแล้วว่าเขาคือพ่อของตะวันฉายแต่เขาไม่เข้าใจทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกกับเขาแม้นแต่จะบอกว่ารู้จักกับยายของเขาก็ยังไม่เคย

วันต่อมา

ฟาทิทไปหาเฟอฮัทที่บ้านตั้งแต่ช่วงเช้าเพราะเรื่องที่พึ่งได้รับรู้เมื่อคืนเขาสงสัยว่าที่ยายของเขาเกิดอุบัติเหตุรถตกเหวพร้อมคนขับรถอาจจะเป็นเพราะมีคนจงใจทำให้เป็นเช่นนั้น

"ผมว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณยายไม่ใช่อุบัติเหตุ"

"อืม...อาก็คิดแบบนั้นนะแล้วคุณฉวีวรรณจะไปมีศรัตรูที่ไหนล่ะ"

เฟอฮัทรับฟังคนเป็นหลานชายถึงเรื่องราวในไดอารี่ของฉวีวรรณเขาคิดว่าเป็นไปได้อย่างที่ฟาทิทพูด

"แล้วเรารู้จักผู้หญิงคนนี้หรือเปล่าเธอรู้ไหมว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน"

อีกเรื่องหนึ่งคือเรื่องของพรฟ้าหากผู้หญิงคนนี้อุ้มบุญให้ฟาทิทจริงตอนนี้ก็เท่ากับว่าเธอจงใจไม่ติดต่อหาญาติของฉวีวรรณเพื่อที่จะมาคืนลูกตามสัญญาที่ให้ไว้กับฉวีวรรณ

"ครับผมรู้จักเธอ.. ตอนผมบาดเจ็บเธอเป็นคนรักษาให้ผมและผมคิดว่าตอนนี้เธอน่าจะรู้แล้วว่าผมคือถพ่อของลูกเธอแต่เธอไม่คิดจะบอกผมสักนิด"

ฟาทิทเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าค่อนข้างเคืองใจหญิงสาวไม่น้อยเขาทั้งจริงใจและรู้สึกดีกับเธอมากๆไม่คิดว่าเธอจะปิดบังเรื่องสำคัญอย่างนี้กับเขา

"อย่าว่าอาคิดมากเลยนะ...บางทีคนที่ทำให้คุณฉวีวรรณเป็นแบบนั้นอาจจะเป็นผู้หญิงคนนี้ก็ได้..คิดดูสิหากเธอบริสุทธิ์ใจจริงทำไมไม่รีบติดต่อญาติของยายเราแถมรู้ว่าเจอพ่อของลูกเธอตรงหน้ายังไม่คิดจะบอกอะไรอีก"

เฟอฮัทลองสันนิษฐานจากคำพูดที่ฟาทิทพูดมา

"ผมจะรีบกลับไปถามเธอให้รู้เรื่อง"

ชายหนุ่มครุ่นคิดตามที่คนเป็นอาสันนิษฐานเขาไม่อยากจะคิดไม่ดีแม้นแต่น้อยตอนนี้เขาต้องทำใจเป็นกลางก่อนและจะรีบบินกลับไปถามหาความจริงจากพรฟ้าให้รู้เรื่องเพราะไม่อยากที่จะค้างคาใจอะไรนานๆ

สองวันต่อมา

เชียงใหม่

11.00 น.

เป็นวันที่สามแล้วที่พรฟ้ามาอยู่ที่เชียงใหม่บ้านที่เธออยู่หลังนี้เป็นบ้านไม้สักทั้งหลังรูปแบบทันสมัยเป็นอยู่ห่างตัวเมืองและลึกลับพอสมควรบ้านหลังนี้เป็นบ้านพักของอคิณที่ซื้อเอาไว้นานแล้วตั้งแต่เขาพึ่งขึ้นเป็นพ่อเลี้ยงของไร่คีรีรักษ์ใหม่ๆ

ที่ทั้งสามมาอยู่ที่นี่ได้ก็เพราะพรฟ้าตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้อคิณและอลินฟังเพราะเชื่อว่าพวกของฟาทิทคงตามหาพวกเธอกับอลินแน่นอนอีกเรื่องก็คือต้องการให้อคิณหาที่หลบซ่อนสักพักและแล้วก็ได้มาพักอยู่ที่นี่

"ไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่าคุณฟ้าจะมีเรื่องราวในชีวิตเหมือนละครแบบนี้"

อคิณนั่งคุยกับหญิงสาวพรางจิบกาแฟรับแสงอาทิตย์ที่โผล่พ้นขอบฟ้ายามเช้าที่ระเบียงหน้าบ้านเขายอมรับว่าคราแรกที่ได้รับรู้เรื่องของพรฟ้ากับตะวันฉายก็ตกใจพอสมควรแต่ก็ยินดีที่จะช่วยหญิงสาว

"ค่ะ..คุณคิณคิดว่าฉันทำถูกหรือเปล่าคะ"

พรฟ้าอยากรู้ความเห็นของอคิณว่าเขาคิดอย่างไรกับสิ่งที่เธอทำ

"ถ้าหากคุณฟ้าตัดสินใจแบบนี้แล้วอย่าลังเลอะไรอีกต่อไปเลยครับคิดถึงวันข้างหน้าจะดีกว่า"

อคิณรู้ว่าพรฟ้ารักตะวันฉายมากหากเป็นเขากก็คงจะใช้วิธีไม่ต่างจากเธอ

"ค่ะ"

พรฟ้ายิ้มอ่อนเธอต้องคิดให้ได้อย่างที่อคิณบอกหากเธอเลือกทางนี้แล้วก็อย่าโลเลในใจตอนนี้ภาวนาว่าหากฟาทิทกลับมาเขาจะไม่เห็นเธอสำคัญจนต้องตามหาและขออย่าให้เขารับรู้เรื่องที่เธอเป็นแม่อุ้มบุญให้ลูกของเขาเลย

ในส่วนของฟาทิทเมื่อกลับมาที่เมืองไทยและเข้ามาที่บ้านได้เขาก็ต้องนั่งกุมขมับเพราะทุกคนได้ออกจากบ้านไปหมดแล้วเขาให้มัคซิมตามไปดูที่บ้านของเธอก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนอยู่

"ผมไม่อยากจะคิดว่าคุณเป็นคนทำ"

ฟาทิทเอ่ยเสียงแข็งคราแรกเขายังวางใจเป็นกลางเรื่องที่อาของเขาคิดว่าพรฟ้าเป็นคนทำร้ายยายของเขาแต่ตอนนี้เขาเริ่มปักใจเชื่อแล้วไม่อย่างนั้นเธอจะหนีเขาไปเพื่ออะไรทั้งที่เขาก็พูดเองว่าเขารู้สึกดีกับเธอ

ไร่คีรีรักษ์

"คุณลินคะมีคนมาหาพ่อเลี้ยงเค้าบอกติดต่อพ่อเลี้ยงไว้ว่าจะมารับผลผลิตที่ไร่ค่ะ"

บัวตองแม่บ้านวัยชราเดินออกจากบ้านมาหาเจ้านายสาวที่หลังบ้านขณะที่อลินกำลังอ่านหนังสืออยู่เพลินๆบนเปลที่ผูกติดกับต้นไม้ใหญ่สองต้น

"เค้าอยู่ไหนคะ"

หญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆรีบผุดลุกขึ้นยืนถามหาแขกของพี่ชายเธออลินแอบสงสสัยอยู่ไม่น้อยว่าพี่ชายเธอลืมหรืออย่างไรว่าจะมีแขกมาไม่เห็นบอกกับเธอให้รู้ก่อน

"ป้าให้เค้ารอที่ห้องรับแขกค่ะ"

"ค่ะ.."

สาวเจ้ารู้ดังนั้นก็รีบพุ่งตัวไปที่ห้องรับแขกทันที

"สวัสดีครับ"

เมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาชายหนุ่มต่างชาติร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์สีดำก็เอ่ยทักทายเธอเป็นภาษาไทยด้วยรอยยิ้มอ่อน

"พี่คิณไม่อยู่นะคะมีอะไรคุณกับฉันได้ค่ะฉันชื่อลินเป็นน้องสาวเค้าค่ะ"

อลินมองชายร่างสูงผมสีเทาตาสีนิลตรงหน้าก่อนจะครุ่นคิดไม่รู้ว่าพี่ชายเธอมีลูกค้าชาวต่างชาติตั้งแต่เมื่อไรแต่วันนี้ดูท่าเขาจะมาผิดวันเสียแล้วยังไงเธอก็จะรับหน้าไว้ก้อนก็แล้วกัน

"คุณอคิณมีธุระด่วนที่ไหนเหรอครับเห็นนัดผมไว้วันนี้"

"เอ่อ...พอดีพี่คิณไปเชียงใหม่กะทันหันค่ะขอโทษด้วยนะคะ"

"ไปกับคุณฟ้าใช่หรือเปล่า"

"คุณเป็นใครกันแน่"

อลินขมวดคิ้วหน้าเสียเริ่มรู้สึกแล้วว่าอีกฝ่ายท่าจะไม่ใช่ลูกค้าพี่ชายเธอจริงๆเสียแล้ว

"ผมมัคซิมเป็นคนของคุณฟาทิท"

มัคซิมเฉลยว่าเขาเป็นใครกับหญิงสาวและเขาคิดว่าการที่เลือกจะมาตามหาพรฟ้าที่นี่เขาคงไม่เสียเที่ยวไม่นานนักคงจะได้รู้ว่าพรฟ้าอยู่ที่ไหน

"ฉัน...ไม่รู้จักคุณขอตัวนะคะ"

พอได้ยินชื่อนี้ตรงตามที่พรฟ้าได้เล่าให้เธอได้ฟังอลินก็รีบหันหลังให้ชายหนุ่มหมายจะหนี

"เดี๋ยว.."

มัคซิมไม่ยอมให้หญิงสาวหนีเขาไปง่ายๆเขาสาวเท้ายาวสองสามเก้าก็ทันหญิงสาวตัวเล็กได้ทันและรวบตัวเธอเอาไว้

"อย่ามาแตะตัวฉันนะ"

อลินมองค้อนคนที่กำลังรุ่มร่ามกับเธอพร้อมมือทั้งสองที่กำลังช่วยยกันแกะมือของมัคซิมออก

"บอกที่อยู่คุณฟ้ามา"

"ฉันไม่รู้"

"โกหก...ถ้าคุณไม่บอกผมเผาไร่คุณแน่"

"อย่ามาขู่...ก็บอกไม่รู้ไง"

อลินแผดเสียงฝาดเธอรู้สึกกลัวมัคซิมพอสมควรด้วยทั้งบัวตองและคนงานในไร่คงจะอยู่ที่โรงครัวกันหมดเพราะถึงเวลาอาหารกลางวันหากเธอตะดกนจนคอแตกก็คงจะไม่มีใครได้ยินในตอนนี้

"อยู่เฉยๆ"

มือหนาหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงของหญิงสาว

"เอาของฉันคืนมานะ"

"พาผมเข้าไปในห้องของคุณ..."

"ไม่"

มีอย่างที่ไหนที่อลินจะยอมง่ายๆเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรเธอ

"ให้ตอบอีกครั้ง"

มัคซิมคร้านจะเสียเวลาตรงนี้นานจึงยกปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอวขึ้นมาขู่ทำเอาอลินถึงกับยืนตัวแข็งทื่อก่อนจะรีบเดินปรี่ขึ้นชั้นสองไปที่ห้องนอนของเธอตามคำสั่ง