หลังจากทานข้าวเสร็จวันทั้งวันพรฟ้าก็เอาแต่นอนซมหลับเป็นพักๆด้วยฤทธิ์ยาและมีฟาทิทดูแลอยู่ไม่ห่างตลอดเวลาจนพรฟ้าอดคิดไม่ได้ว่าเขากลัวเธอหนีหรือมีความห่วงใยเธอขึ้นมาบ้างกันแน่แต่เห็นจะเป็นอย่างแรกเสียมากกว่า
ทางด้านโรฮานตอนนี้เขาเปรียบเสมือนบอดี้การ์ดประจำตัวพลอยฝนและตะวันฉายไปแล้วไม่ว่าหญิงสาวและตะวันฉายจะไปที่ไหนเขาก็ต้องตามติดตลอดเวลาเพราะฟาทิทสั่งมาว่าหากพลอยฝนอยากจะพาตะวันฉายไปเที่ยวที่ไหนให้ไปได้เลยเพียงแค่โรฮานต้องอย่าปล่อยให้ทั้งคู่คลาดสายตาและพากันหนีไปได้เท่านั้น
ช่วงเย็นของวันนี้พลอยฝนขอให้โรฮานพาเธอและตะวันฉายออกมาที่สวนสาธารณะใกล้ๆที่มีสนามเด็กเล่นเพื่อให้หลานสาวของเธอได้มีพื้นที่เล่นและเจอเด็กๆคนอื่นๆบ้าง
"คุณโรฮานเรื่องที่พวกคุณสืบได้เรื่องยังไงบ้างเมื่อไรความจริงจะกระจ่างสักที"
ระหว่างที่นั่งจ้องมองหลานสาวตนอยู่ห่างๆพลอยฝนก็เอ่ยถามความคืบหน้าถึงเรื่องที่เป็นปัญหาอยู่ในตอนนี้เพราะหากความจริงปรากฏเร็วเท่าไรก็ยิ่งดีพี่สาวเธอจะได้พ้นมลทิน
"ตอนนี้มัคซิมกำลังจัดการอยู่เรื่องมันไม่ใช่ผ่านมาแค่วันสองวันแต่ต้องใช้เวลาสักนิด"
โรฮานรู้ว่ามัคซิมกำลังได้เบาะแสสำคัญแต่ไม่ได้คิดจะบอกหญิงสาวตอนนี้เพราะรู้ว่าลงรายละเอียดไปไม่พ้นเธอคงเค้นถามจุกจิกเขาเป็นแน่
"เฮ้อ.."
พลอยฝนยกมือขยับแว่นตาหนาทั้งถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างอ่อนใจก่อนจะลุกหนีโรฮานไปหาตะวันฉายที่กำลังง่วนกับการปีนเล่นสไลด์เดอร์
"....."
โรฮานมองตามหลังพลอยฝนด้วยสีหน้าเรียบเฉยใช่ว่าเขาไม่อยากให้ความจริงปรากฏโดยเร็วแต่ตอนนี้หลักฐานช่างหาได้ยากเสียเหลือเกิน
วันต่อมา
ฟาทิทที่กำลังนั่งเช็คอีเมลอยู่ในห้องนอนข้างๆกับร่างบางที่นอนนิ่งหันหลังให้กับเขาในช่วงเช้า
"ฉันจะหาทางออกกับเรื่องนี้เองพวกนายทำหน้าที่ที่ฉันสั่งต่อไป"
มือหนาพิมพ์ตอบกลับอีเมลของมัคซิมไปหลังจากรู้ว่าตอนนี้บริษัทกำลังขาดคงามเชื่อมั่นในตัวของเขาด้วยเพราะประธานใหญ่ไม่มีทายาทสืบสกุลอนาคตจึงอาจทำให้มีข้อพิพาทว่าจะมีใครขึ้นดำรงตำแหน่งแทนถึงวันนั้นหุ้นส่วนและคนภายในองค์กรอาจระส่ำระส่ายได้ว่าไม่รู้นโยบายของบริษัทจะไปทางไหน
ฟาทิทคิดว่าเรื่องแค่นี้เขาจัดการเองได้และให้มัคซิมกับโรฮานจัดการเรื่องเก่าที่เขาต้องการคำตอบต่อ
"จะไปไหน"
มือหนาดึงข้อมือเรียวของพรฟ้าเอาไว้ขณะที่เธอกำลังจะลุกออกไปจากเตียงนุ่ม
"ฉันจะไปไหนได้ล่ะคะ"
ดวงตากลมโตมองค้อนกลับมายังฟาทิทก่อนจะเอ่ยถ้อยคำประชดประชัน
"เย็นนี้ตะวันจะมาที่นี่"
"เหรอคะ...คุณยอมให้ฉันเจอลูกแสดงว่าเชื่อที่ฉันพูดแล้วใช่หรือเปล่า"
จากสีหน้าที่ดูหมดอาลัยตายอยากกลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มมือเรียวทั้งสองกุมมือของฟาทิทเอาไว้ที่เขายอมให้เธอเจอลูกแบบนี้แสดงว่าเขาต้องรู้ความจรอิงแล้วเป็นแน่ว่าเธอนั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับการเสียชีวิตของฉวีวรรณ
"อย่าดีใจไปเลยผมมีความจำเป็นต่างหาก"
ฟาทิทจ้องมองหญิงสาวนิ่งๆปล่อยให้ห้องนี้มีแต่ความเงียบและค่อยๆส่ายหัวทั้งยังดับฝันหญิงสาวให้เธอคิดใหม่เพราะที่เขาให้เธอได้เจอลูกเป็นเพียงเพราะความจำเป็นเท่านั้น
และหลังจากที่มัคซิมไปรับตะวันฉายจากโรฮานแล้วเขาจะพาพรฟ้าและตะวันฉายไปที่ตุรกีทันทีแม้นไม่ได้อยากให้ใครรู้เรื่องลูกเท่าไรนักแต่ปัญหาครั้งนี้มันทำให้เขาจำเป็นจะต้องเปิดตัวลูกของเขา
“หมายความว่ายังไง”
“เย็นนี้ตะวันจะมากับมัคซิมเท่านั้นพลอยฝนยังจะอยู่ในความดูแลของโรฮานผมแค่มีธุระที่จะต้องพาคุณกับตะวันไปที่อังการาเท่านั้นเมื่อถึงที่นั่นคุณจะต้องเล่นบทภรรยาแสนดีที่อยู่กับผมมานานหากคุณคิดจะทำอะไรนอกเหนือคำสั่งน้องคุณไม่ปลอดภัยแน่เข้าใจหรือเปล่า”
“มีเหตุผลอะไรที่จะต้องทำแบบนี้”
พรฟ้ามีสีหน้าสงสัยหนักทว่าเดาไม่ออกเลยว่าเขาจะทำแบบนี้เพื่ออะไร
“เรื่องของผมทำตามที่ผมสั่งก็พอ”
ว่าจบก็วางโน๊ตบุ๊คลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะลุกหนีหญิงสาวออกไป
17.00 น.
ตั้งแต่ช่วงเช้าที่รู้ว่าจะได้เจอลูกพรฟ้าก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นเธอเหมือนจะหายป่วยเป็นปลิดทิ้งลุกมาทำโน่นทำนี่รอลูกสาวมาหาในช่วงเย็นและแล้วก็ถึงเวลาที่ตะวันฉายกับมัคซิมมาถึงที่นี่
"ตะวันขา" ฟอดดด
พรฟ้าเห็นมัคซิมอุ้มตะวันฉายเข้ามาเธอก็รีบลุกไปโผรับลูกสาวของเธอมากอดหอมให้หายคิดถึงทันที
"คุณแม่"
เด็กหญิงที่คิดถึงคนเป็นแม่เช่นกันพอแม่ของเจ้าตัวอุ้มได้ก็กอดคอคนเป็นแม่เอาไว้แน่นก่อนจะเงยหน้ามาหอมแก้มนวลของแม่ตนฟอดใหญ่
"คิดถึงตะวันจังเลยค่ะ"
ฟาทิทที่เห็นพรฟ้าได้รับความนคิดถึงจากลูกสาวเขาก็อยากได้รับความรู้สึกสำคัญแบบนี้บ้างจึงเข้าไปดึงตะวันฉายออกจาพรฟ้าจนหญิงสาวถึงกับหน้าเสียแต่ก็ไม่ได้อยากโวยวายอะไรในตอนนี้ทำได้เพียงแค่มองค้อนใส่อีกฝ่ายเท่านั้น
"ตะวันก็คิดถึงคุณแม่ค่ะคิดถึงคุณลุงด้วย"
ตะวันฉายเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วดีใจที่ได้พบกับคุณลุงคนดปรดของเธออีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้เจอหน้ากันหลายวัน
"ต้องเรียกคุณพ่อแล้วนะครับตะวัน"
คำพูดของฟาทิททำเอาพรฟ้าถึงกับยืนนิ่งงันและเอาแต่จ้องหน้าลูกสาวของเธอว่าจะมีปฏิกิริยาเช่นไรเพราะตั้งแต่เกิดมาน้อยครั้งที่ตะวันฉายจะได้ยินคำนี้
"คุณพ่อเหรอคะ"
เด็กหญิงขมวดคิ้วสงสัยก่อนจะมองหน้าของฟาทิทเพื่อต้องการคำอธิบาย
"ใช่ครับพ่อเป็นพ่อของตะวันไง"
จบประโยคของฟาทิทตะวันฉายก็ยังคงมีสีหน้าสงสัยเช่นเดิมแอบตำหนิหญิงสาวอยู่ในใจเล็กน้อยเพราะดูออกว่าพรฟ้าคงจะไม่ใส่ใจที่จะสอนให้ลูกสาวได้รู้ว่าคำว่าพ่อมีความหมายอย่างไรแต่ไม่เป็นไรหลังจากนี้เขาจะเป็นคนอธิบายเรื่องนี้กับลูกเอง
"ทำหน้าสงสัยไปกินไอศครีมกันดีกว่าครับ"
"ดีค่ะ...เย่ๆ"
เด็กหญิงยิ้มปากบานเมื่อรู้ว่าจะได้ทานของโปรด
“น้องสาวฉันสบายดีใช่หรือเปล่าครับ”
พรฟ้ายังไม่ได้เดินตามสองพ่อลูกไปเธอออกมาถามมัคซิมที่กำลังยกของเข้ามาในบ้านถึงเรื่องความเป็นอยู่ของพลอยฝนด้วยความเป็นห่วงน้องสาว
“เธอสบายดีครับคุณฟ้าไม่ต้องเป็นห่วง...นี่พวกของใช้คุณฟ้าที่นายสั่งให้ผมเตรียมมาให้ครับ”
“ค่ะ..เดี๋ยวฉันเอาไปเก็บเองค่ะ”
เมื่อรู้ว่าน้องสาวตนปลอดภัยพรฟ้าก็โล่งใจไปหนึ่งเปราะก่อนจะมองไปที่ถุงแบรนด์เนมสี่ห้าถุงในมือของมัคซิมและรับมันมาเพื่อนำไปเก็บเอง
วันทั้งวันพรฟ้าตามติดลูกสาวเธอแจหญิงสาวมีชีวิตชีวาขึ้นได้เมื่อได้อยู่ใกล้กับตะวันฉายลูกสาวตัวกลมที่เสมือนแสงสว่างเฉิดฉายในนาทีที่มืดมนจวบจนลูกเธอหลับหญิงสาวก็ยังนอนกอดหอมไม่ยอมปล่อย
ฟอดด..
มือเรียวกอบกุมมือน้อยเอาไว้หลวมๆกลัวว่าเจ้าก้อนกลมจะหายไปจากอกโดยที่ไม่ได้สนใจคนที่อยู่ข้างๆแม้แต่น้อย
ทุกกิริยาและการกระทำของพรฟ้าอยู่ในสายตาของฟาทิททั้งหมดแม้นจะอยากแย่งตะวันฉายมาอยู่ในอ้อมอกตนเหมือนเมื่อเย็นก็ทำได้แต่มองดูเฉยๆเพราะทำใจร้ายใส่หญิงสาวเวลานี้ไม่ลง
หัวใจของเขาตอนนี้มันดูอ่อนให้พรฟ้าจนบางครั้งเขาก็อดโมโหตัวเองไม่ได้เมื่อเห็นสองแม่ลูกนอนหลับตามกันไปแล้วเขาก็ล้มตัวนอนตามหลังจากที่นั่งพิงหัวเตียงตรวจงานในโน๊ตบุ๊คอยู่นาน
ดวงตากลมโตนัยห์ตาฟ้าครามจ้องมองแผ่นหลังร่างบางด้วยแววตาสับสนหากถึงวันที่ความจริงปรากฏว่าเธอเป็นคนร้ายจริงเขาจะจัดการกับเธอได้อย่างที่พูดหรือไม่
และหากเธอไม่ได้ผิดจริงเธอกับเขาวินาทีนั้นจะมองหน้ากันอย่างไรยิ่งคิดเขาก็ยิ่งปวดหัวไม่นานนักฟาทิทก็ขจัดอาการสับสนออกไปและข่มตาหลับจนได้เรื่องของอนาคตเขาก็จะเก็บไว้เป็นปัญหาในอนาคตหากถึงเวลาค่อยกลับมาคิดอีกที
ทรับซอน
ฟาทิทพาพรฟ้าและตะวันฉายเดินทาวมาราวหนึ่งวันเต็มๆได้กว่าจะมาถึงบ้านของฟาทิทที่ทรับซอนบ้านหลังนี้เป็นบ้านสองชั้นแบบลอฟท์ไม่ใหญ่มากนักแต่อาณาเขตพื้นที่กว้างขวางแถมยังใกล้กับแถบทะเลเป็นบ้านที่ฟาทิทพักผ่อนอยู่ที่นี่เป็นประจำ
ส่วนมากจะมีแค่เขามัคซิมและโรฮานเท่านั้นที่เข้าออกบ้านนี้เพราะฟาทิทชอบความเป็นส่วนตัวเขาไม่ได้พาทั้งสองไปที่คฤหาสน์ที่อังการาเพราะหากพาเข้าไปมิวายเสียเวลาพักผ่อนจะต้องมาแนะนำทั้งสองให้คนในคฤหาสน์รู้จัก
เมื่อมาถึงฟาทิทก็ให้พรฟ้าพาตะวันฉายขึ้นไปพักผ่อนเสียก่อนเพราะเวลานี้ก็เริ่มจะถึงเวลาเช้าของอีกวันส่วนเขาก็เตรียมตัวสำหรับการประชุมในช่วงเย็นของอีกวันว่าจะต้องจัดการกับปัญหาที่บริษัทอย่างไร
เมื่อใกล้เวลาประชุมในช่วงเย็นฟาทิทก็ให้คนมาจัดการแต่งหน้าแต่งตัวให้พรฟ้าและจัดการเรื่องชุดให้ลูกสาวของเขาเพราะเย็นวันนี้ในการประชุมเขาจะถือโอกาสเปิดตัวลูกและภรรยาให้กับหุ้นส่วนทุกคนได้รู้จักจะได้ไม่มีข้อครหาอะไรอีก
"คุณแม่สวยจังค่ะ"
ตะวันฉายในชุดเดรสสีขาวกระโปรงสีฟ้าฟูฟ่องผมทั้งสองถักเปียผูกโบว์สีขาวดุูไม่ต่างจากตุ๊กตาแม้แต่น้อยเจ้าก้อนกลมเห็นคนเป็นแม่แต่งหน้าทำผมเสร็จก็เอ่ยชมเปราะเพราะน้อยครั้งนักที่จะเห็นแม่เจ้าตัวแต่งองค์ทรงเครื่อง
"ลูกสาวก็สวยเหมือนกันค่ะ"
มือเรียวยกลูบหัวลูกสาสจอมปากหวานของตัวเองเบาๆ
ฟาทิทเข้ามาในห้องแต่งตัวเขามองตรงไปยังหญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวกระโปรงสั้นเหนือเข่าสีชมพูนู้ดทรงผมรวบตึงเป็นหางม้าแต่งหน้าสีชมพูฉ่ำร่างบางที่กำลังอมยิ้มอ่อนกับตะวันฉายเธอดูสวยหวานหยาดเยิ้มสะกดสายตาของเขาให้ละจากเธอไม่ได้
"เอ่อ..เรียบร้อยแล้วไปกันเถอะครับ""ค่ะคุณพ่อ"เมื่อเห็นใบหน้าหวานมองมาทางเขาชายหนุ่มร่างสูงที่ใส่สูทสีดำเซ็ทผมเผ้าเนี้ยบก็รีบละสายตาไปทางอื่นก่อนจะเข้ามาอุ้มลูกสาวตัวกลมของตัวเองออกจากห้องไปขณะที่รถยนต์คันหรูสีดำที่มีฟาทิทเป็นคนขับแล่นอยู่บนท้องถนนพรฟ้าที่นั่งข้างๆคนขับเธอก็เอาแต่นั่งกังวลเพราะไม่รู้ว่าต่อไปเธอจะต้องเจอกับอะไรจนฟาทิทต้องลดความเร็วของรถลงก่อนจะเอียงหน้าเข้ามากระซิบกระซาบข้างๆใบหน้าหวานเบาๆเพื่อไม่ให้ลูกสาวตัวกลมที่นั่งอยู่บนคาซีทด้านหลังได้ยิน"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยถ้าคุณทำผมเสียหน้าผมจะไม่เปิดโอกาสให้คุณได้อยู่กับตะวันอีกเลยแล้วก็จะไม่รับรองความปลอดภัยของน้องสาวคุณด้วย"พรฟ้าไม่ได้โต้ตอบเพียงแค่มองชายหนุ่มด้วยสายตาไม่พอใจกลับไปที่เอาแต่ขู่เธอเท่านั้นหากไม่มีตะวันฉายอยู่ใกล้ๆเธอคงตอกกลับเขาไปบ้างแล้วบริษัทXXXไม่นานนักทั้งสามก็มาถึงบริษัทฟาทิทอุ้มตะวันฉายไว้ในอ้อมอกส่วนพรฟ้าเขาก็เดินจูงมือเธอไม่ปล่อยจนคนในบริษัทต่างก็จับจ้องประธานใหญ่กันเป็นตาเดียวเพราะอยากรู้ว่าคนที่ประธานใหญ่พามาด้วยคือใครกันแน่ในส่วนของพรฟ้าเองดูจะประหม่าไม่น้อยเพราะทุกคนที่เธอเดินผ่านไม่มีสักคนท
โรงพยาบาลแพทย์สาวตรวจร่างกายพรฟ้าพักใหญ่พร้อมทำแผลตรงหางคิ้วที่แตกก่อนจะพาเธอมาที่ห้องพักในส่วนของฟาทิทก็อุ้มลูกสาวเดินตามเตียงของพรฟ้ามาติดๆสีหน้าของเขาเป็นห่วงหญิงสาวจนเหล่าแพทย์และพยาบาลต่างก็เอ็นดูในความน่ารักของสามีที่เป็นห่วงคนเป็นภรรยา"ผลเอ็กซเรย์ไม่มีอะไรแตกหักที่คุณวูบน่าจะเป็นเพราะความดันสูงพักที่นี่สักคืนพรุ่งนี้ก็กลับได้แล้วล่ะค่ะ""ค่ะคุณหมอ"หมอสาวอธิบายสิ่งที่เธอเป็นและการรักษาคร่าวๆก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้คนไข้ของเธอได้พักผ่อนหลังจากหมอออกไปแล้วฟาทิทก็อุ้มตะวันฉายให้นั่งอยู่บนเตียงกับคนเป็นแม่ด้วยรู้ว่าเวลานี้ลูกคือยาดีที่สุดสำหรับหญิงสาว"คุณแม่เจ็บไหมคะ""ไม่ค่อยเจ็บแล้วค่ะตะวันนอนที่นี่กับแม่ได้ใช่ไหมลูก""ค่ะตะวันจะอยู่กับคุณแม่"ว่าจบตะวันฉายก็ล้มตัวลงนอนกอดกับแม่กลมส่วนพรฟ้าแม้นจะเห็นฟาทิทนั่งอยู่ใกล้ๆแต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจเขาเช่นเคยที่เธอชอบทำฟาทิทรู้ตัวดีว่าเวลานี้พรฟ้าคงยังไม่อยากมองหน้าเขาเท่าไรจึงค่อยๆลุกและเดินออกไปสูดอากาศข้างนอกเชียงใหม่ห้างสรรพสินค้าพลอยฝนให้โรฮานพาออกมาที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆกับบ้านพักเพราะเธอต้องการซื้อของใช้ส่วนตัวและเลือกซื้ออาหา
"พวกมึงเป็นใคร"กวินชี้หน้าถามชายหนุ่มทั้งสองด้วยความไม่พอใจ"เดี๋ยวมึงก็รู้.. แล้วไม่ต้องคิดจะเรียกคนของมึงถ้าไม่อยากนอนตายตรงนี้"มัคซิมจ่อปากกระบอกปืนไปที่หัวของกวินก่อนจะใส่กุญแจมือและใช้ถุงผ้าคลุมหัวกวินออกจากห้องไปที่รถมัคซิมและโรฮานใช้ความมืดหลังผับพาตัวกวินออกไปจากผับจนได้ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงโกดังร้างที่มัคซิมจัดเตรียมสถานที่เอาไว้"ฮึก..ฮือๆๆ.."พลอยฝนที่นั่งรถมากับโรฮานตามหลังมัคซิมมาติดๆสาวเจ้าพยายามข่มอารมณ์ให้เป็นปกติแต่ก็ทำได้ยากเพราะความกลัวยังไม่หายเธอยังคงสะอื้นเบาๆแบบนั้นจนมาถึงที่นี่"คุณรอผมอยู่บนรถแล้วผมจะรีบมา"โรฮานห่วงสภาพจิตใจของหญิงสาวพอสมควรแต่ตอนนี้เขาก็ต้องช่วยมัคซิมก่อนจึงให้เธอรออยู่ที่รถเขาจะรีบจัดการงานให้เสร็จจะได้รีบพาพลอยฝนกลับบ้านครู่ต่อมา"บอกมาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณฉวีวรรณ"มัคซิมและโรฮานนั่งถามคนที่ฟุบกองกับพื้น"พวกมึงเป็นใครกล้ามาทำกับกูแบบนี้"กวินตวาดกลับคนทั้งสองอย่างไม่เกรงกลัว"กูเป็นคนของคุณฟาทิทเข้าใจหรือยัง"ปึกมัคซิมฟาดกระบอกปืนไปที่ปากของกวินจนอีกฝ่ายเลือดกลบปากร้องลั่น"อ้าสส...กูแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น"กวินใจเต้นโครมครามเ
ในส่วนของฟาทิทหลังจากที่พาพรฟ้าออกจากโรงพยาบาลได้ไม่เท่าไรเขาก็ได้รู้เรื่องกวินและรู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นแต่อย่างเดียวที่เขาไม่รู้ก็คืออัสลานจะทำร้ายพวกเขาไปเพื่ออะไรตอนนี้ยังเป็นปริศนาและอีกเรื่องที่เขากำลังเครียดก็คือเขาดันไปมั่นอกมั่นใจตั้งแต่แรกว่าพรฟ้าคือคนร้ายพอความจริงเปิดเผยได้เขาก็รู้สึกผิดจนอยากจะต่อยหน้าตัวเองสักหลายพันครั้งพอทิฐิเริ่มคลายเขาก็มานั่งคิดได้ว่าไม่ควรจะปรักปรำใครเพียงเพราะเชื่อในความคิดของตัวเองขณะที่ยังไม่มีหลักฐานแถมเขายังทำร้ายเธอด้วยคำพูดและการกระทำอีกต่างหากไม่รู้เลยว่าหญิงสาวจะให้อภัยเขาได้หรือไม่"อร่อยไหมคะ"พรฟ้านั่งอยู่ข้างๆตะวันฉายขณะที่ลูกสาวของเธอนั่งทานไอศครีมของโปรด"ค่ะ...คุณแม่ขาเมื่อไรตะวันจะได้กลับไปเล่นกับเพื่อนๆคะ"เด็กหญิงหันมาถามคนเป็นแม่ตาแป๋วเพราะรู้สึกเบื่อที่จะต้องเล่นคนเดียวแล้วคำพูดและแววตาที่ไร้เดียงสาของลูกน้อยบีบคั้นหัวใจของพรฟ้าพอสมควรเพราะเธอไม่รู้ได้เลยว่าเธอกับลูกจะกลับไปใช้ชีวิตปกติได้เมื่อไร"ตะวันคิดถึงเพื่อนๆเหรอลูก""ค่ะตะวันคิดถึงเพื่อนๆคิดถึงคุณครูด้วย""รออีกนิดนะคะแม่จะพาตะวันกลับไปหาเพื่อนๆ"มือเรียวยกลูบหัวเจ
"จะให้ฉันพูดตรงๆฉันคิดว่าศักยภาพในเรื่องเงินทองคุณมีมาก..แต่เวลาที่จะเอาใจใส่ลูกคุณไม่น่าจะมีเพราะฉะนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันดีที่สุดแล้วค่ะ"พรฟ้าเอ่ยตามอย่างที่ใจคิดไม่ได้อยากอ้อมค้อมอะไรมากมายสิ้นเสียงของพรฟ้าชายหนุ่มก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินเข้าไปประชิดร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟามุมห้องเขาค่อยๆกุมมือเธอเอาไว้หลวมๆก่อนจะเอ่ยความในใจเสียงอ่อน"ถ้าผมจะขอร้องให้คุณอยู่กับผมในฐานะแม่ของตะวันฉายและภรรยาผมจริงๆจะได้หรือเปล่า"ฟาทิทรู้ตัวว่าหญิงสาวคงจะคิดว่าเขาหน้าไม่อายที่ทำเธอเจ็บแล้วยังจะกล้ามาขอร้องให้เธอทำตามคำขออีก"คุณคิดว่าฉันอยากจะอยู่กับคุณอย่างนั้นเหรอคะ?"พรฟ้าจ้องตาชายหนุ่มนิ่งแววตาของเธอไหวระริกเปล่งเสียงเอ่ยถามประชดเสียงสั่นหากเป็นเขาจะให้อภัยคนที่ทำมห้ตัวเองเจ็บง่ายๆหรืออย่างไร"ถึงคุณจะเกลียดผม..แต่ผมอยากจะบอกว่าผมมีความรู้สึกดีๆให้คุณไม่เคยเปลี่ยนแม้แต่ตอนที่ผมคิดว่าคุณเป็นคนทำร้ายคุณยาย...หัวใจของผมก็ยังคงเป็นของคุณ"คนตัวโตรวบกอดร่างบางเอาไว้แน่นเขาไม่ได้พูดเพื่อให้เธออภัยแค่อยากพูดความในใจให้หญิงสาวได้รับรู้เท่านั้นว่าหัวใจของเขาให้เธอไปเท่าไรไม่เคยเอากลับคืน..แม้นจะหลอกต
22.00 น.พรฟ้าเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จวันนี้เธอไม่ได้นอนกับลูกเพราะพลอยฝนคิดถึงหลานมากคืนนี้จึงขอพาเจ้าตัวกลมไปนอนด้วย"คุณจะอยู่ที่นี่กี่วันคะ"หญิงสาวในชุดนอนสีฟ้าหย่อนก้นลงนั่งตรงข้ามชายหนุ่มที่ห้องนั่งเล่นเพราะมีเรื่องที่จะต้องบอกเขา"เสร็จธุระแล้วผมว่าจะอยู่ไทยต่อสักเดือน""ฉันจะพาตะวันกับพลอยฝนกลับเขาใหญ่นะคะตะวันจะได้กลับไปเรียนที่เดิมแล้วฉันก็จะได้กลับไปเปิดคลีนิคด้วย""ได้สิงั้นถ้าผมเสร็จธุระแล้วเรากลับเขาใหญ่กัน""คุณ...จะทำอะไรกับคุณกวินเหรอคะ""มีอะไรหรือเปล่า""ฉันแค่จะบอกว่าให้กฏหมายเป็นคนจัดการเค้าดีกว่านะคะ"พรฟ้ารู้ว่าคืนนี้ฟาทิทต้องออกไปพร้อมโรฮานเธอรู้ว่าฟาทิทมีอำนาจในมือมากพอที่จะสั่งเก็บใครก็ได้แต่เธอไม่อยากให้เขาทำร้ายคนอื่นอีกต้องการให้คนผิดถูกกฏหมายลงโทษมากกว่าและเชื่อว่าคุณยายคงคิดเหมือนกับเธอ"ผมขอเป็นคนลงโทษคนแบบนั้นด้วยตัวผมเอง""ถือว่าฉันขอร้องคุณนะคะ""ถ้าคุณขอร้อง.. ผมก็จะไม่ทำมันถึงตาย...คุณไปอยู่กับลูกเถอะผมจะออกไปจัดการธุระของผม"ว่าจบก็ผุดลุกออกไปข้างนอกพรฟ้ามองตามหลังคนตัวโตด้วยแววตาที่ค่อนข้างหดหู่แม้นเธอจะรู้ว่าฟาทิทจะไว้ชีวิตกวินตาม
ก๊อกๆๆ พลอยฝนที่กำลังจะเตรียมตัวนอนเพราะนี่ก็เริ่มดึกแล้วเธอก็ต้องผงกหัวจากหมอนหยิบแว่นขึ้นมาใส่ก่อนจะผุดลุกออกมาเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะ"คุณโรฮาน"พลอยฝนแปลกใจพอสมควรที่เห็นโรฮานเคาะประตูห้องเธอเวลานี้"คุณถูกทำร้ายตรงไหนหรือเปล่าครับ"โรฮานเอ่ยถามหญิงสาวด้วยท่าทีร้อนใจ"ไม่ค่ะ..ฉันไม่เป็นอะไร"สาวเจ้าส่ายหัวเบาๆตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกเขินแปลกๆเมื่อชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทีห่วงใย"ดีแล้วล่ะ...ผมขอตัวนะครับ"โรฮานรู้แบบนี้เขาก็โล่งใจก่อนจะจ้องหน้าหญิงสาวในขณะที่เธอเองก็จ้องมาที่เขาเหมือนกันเมื่อไม่รู้จะสนทนาอะไรต่อจึงจำใจหันหลังกลับแม้นจะอยากอยู่ใกล้หญิงสาวนานๆก็ตาม"เอ่อ..แล้วคุณล่ะคะ..มีแผลตรงไหนหรือเปล่า...ฉันจะทำแผลให้ค่ะ"พลอยฝนรั้งมือหนาของโรฮานเอาไว้เธอเองก็เป็นห่วงเขาไม่แพ้กัน"ไม่ครับพวกเราไม่ได้ต่อสู้อะไร"โรฮานอมยิ้มอ่อนก่อนจะส่ายหัวเบาๆครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พลอยฝนได้เห็นรอยยิ้มของเขาเธอแทบละสายตาจากรอยยิ้มนี้ไม่ได้เลย"อ่อ..อย่างนั้นก็ฝันดีนะคะ"เมื่อตั้งสติหลุดจากภวังค์ได้วาวเจ้าก็รีบปล่อยมือชายหนุ่มเพราะรู้ตัวว่ารั้งเขาเอาไว้นานเกินไปแล้ว"ครับ..เอ่อ..ฝันดีเ
หลายวันต่อมาตอนนี้โรฮานและมัคซิมต่างก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองแล้วเห็นทีงานหนักจะเป็นของโรฮานเพราะต้องบริหารงานแทนในตำแหน่งของเฟอฮัทหลังจากที่เฟอฮัทหายตัวไปเป็นปริศนาแต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามหาเพราะเห็นว่าขนาดฟาทิทยังไม่เอ่ยปากถามหาอาของตนพวกเขาก็รู้ได้ว่าคงมีปัญหาขัดใจกันร้ายแรงระหว่างอากับหลานแน่นอนหลายวันมานี้พรฟ้ารู้สึกดีขึ้นกับฟาทิทเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเพราะเห็นว่าเขาทำหน้าที่พ่อได้ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่องห้างสรรพสินค้าสองพี่น้องออกจากคลินิกได้ก็ตรงมาที่ห้างสรรพสินค้าเพราะวันนี้ต้องหาซื้อของใช้ส่วนตัวและพวกอาหารสดเข้าบ้านหลังจากที่เลือกซื้อของใช้กันพักใหญ่ตอนนี้สองสาวก็เดินซื้ออาหารสดกันอยู่ที่ซุปเปอร์พรฟ้าไม่ลืมที่จะหยิบไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันฉายและฟาทิทลงรถเข็นเพราะในตู้เย็นที่บ้านเหลือไม่เท่าไรแล้ว"ซื้อให้ตะวันเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ"พลอยฝนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่สาวเธอเหมาไอศครีมวานิลลาแทบหมดตู้ทั้งที่ปกติจะซื้อน้อยกว่านี้"พี่ซื้อเผื่อคุณฟาทิทด้วยน่ะ"พรฟ้าเอ่ยกับน้องสาวตนขณะที่มือน้อยก็ยังหยิบไอศครีมใส่รถเข็นไม่ขาดมือ"อ๋อ.. เผื่อคุณฟาทิท"พลอยฝนอมยิ้มกริ่มทั้งแอบเหล่