ตอนที่สามสิบสาม เกือบแท้ง

อาทิตย์ต่อมา

ร่วมสามสี่วันแล้วที่พรฟ้าพาลูกน้อยมาเฝ้าฟาทิทที่โรงพยาบาลคราแรกที่ฟาทิทรู้ว่าโรฮานเป็นคนไปรับพรฟ้าและตะวันฉายมาที่นี่เขาก็ไม่ได้ตำหนิโรฮานแต่อย่างใดเพราะรู้ว่าสิ่งที่โรฮานกับมัคซิมตัดสินใจทำลงไปเพราะความเป็นห่วงเขาในการมาของหญิงสาวและลูกทำให้เขามีกำลังใจในการที่จะหายป่วยมากนับว่าลูกและภรรยาเป็นยาดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ก็ว่าได้

โรงพยาบาล

"คุณพ่อขา.."

ตะวันฉายตื่นขึ้นมาได้เจ้าตัวกลมก็วิ่งแจ้นไปที่เตียงคนเป็นพ่อที่กำลังนอนอยู่ตอนเช้า

"ชู่ว.. คุณพ่อหลับอยู่ตะวันอย่าส่งเสียงดังนะคะ"

พรฟ้ารีบปรามเจ้าตัวกลมที่กำลังกวนคนเป็นพ่อเพราะเธออยากให้ฟาทิทพักผ่อนให้มาก

"ค่ะ.. คุณแม่ตะวันหอมคุณพ่อได้หรือเปล่าคะ"

เด็กหญิงรีบวิ่งกลับมาหาคนเป็นแม่ก่อนจะกระซิบกระซาบจนน่าเอ็นดู

"ได้สิคะ"

ว่าจบพรฟ้าก็อุ้มตะวันฉายเดินไปที่เตียงของฟาทิทก่อนจะปล่อยเจ้าตัวกลมลงข้างๆคนเป็นพ่อให้ตะวันฉายนั้นก้มลงหอมพ่อตนได้สะดวก

ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเมื่อพรฟ้ามาถึงเธอก็พักที่บ้านแค่คืนเดียวหลังจากนั้นเธอก็มาขลุกอยู่แต่ที่โรงพยาบาลเธอไม่ได้รู้สึกลำบากแม้นแต่น้อยทั้งกลับรู้สึกมีความสุขมากกว่าลูกสาวเธอเองก็เห็นจะพอใจที่ได้อยู่ใกล้คนเป็นพ่อด้วย

สามวันต่อมา

วันนี้ฟาทิทอาการดีขึ้นมากสามารถลุกเดินเหินได้แต่ยังคงต้องอยู่โรงพยาบาลดูอาการอีกสักหน่อยเพื่อความปลอดภัย

"ที่คุณยอมมาที่นี่เป็นเพราะคุณให้อภัยผมได้แล้วใช่หรือเปล่า"

ฟาทิทเห็นตะวันฉายหลับไปแล้วจึงหันมาคุยกับพรฟ้าขณะที่เธอเดินมาห่มผ้าให้เขา

คำถามของชายหนุ่มทำพรฟ้าเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบออกมาสั้นๆ

"..ค่ะ.."

จบประโยคคำตอบชายหนุ่มก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่งและดึงร่างบางมากอดเอาไว้แน่น

"แต่ฉันจะโกรธคุณก็เรื่องที่คุณไม่ยอมบอกฉันเรื่องที่ป่วย"

สองแขนของพรฟ้ากอดอีกฝ่ายตอบก่อนจะเอ่ยตำหนิถึงเรื่องที่เขาไม่ยอมบอกเธอเรื่องอาการป่วย

"ผมไม่อยากให้ใครต้องมาสนใจกังวลกับสุขภาพของผม... ผมขอโทษ...ต่อไปผมจะไม่ปิดบังอะไรคุณอีกต่อไปเลย..."

"สัญญานะคะ.. "

"ครับ.. "

ตอนนี้ฟาทิทโล่งใจและตื้นตันใจไปในคราเดียวกันเขาดีใจจนพูดอะไรไม่ออกได้แต่กอดหญิงสาวเอาไว้อยู่อย่างนั้น

ตั้งแต่วันที่พรฟ้าและฟาทิทเข้าใจกันจวบจนวันนี้ก็ได้สองเดือนกว่าแล้วความสัมพันธ์พรฟ้าและฟาทิทดีขึ้นเป็นทวีคูณทั้งชายหนุ่มยังตามเกาะติดพรฟ้าแจไม่ยอมห่างแม้นตัวเขาจะหายเป็นปกติแทบทุกอย่างแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมไปทำงานทำการด้วยอยากใช้เวลากับภรรยาและลูกให้มากที่สุดก่อน

22.00​ น.

ฟาทิทยืนมองพรฟ้าทีากำลังอุ้มกล่อมตะวันฉายให้หลับวันนี้เจ้าตัวกลมดูจะงอแงเป็นพิเศษเป็นเพราะพิษไข้เกิดจากคนเป็นพ่อพาเล่นน้ำนานเกินไปรวมทั้งให้ลูกทานไอศครีมโดยที่ไม่กำหนดว่าให้ทานกี่ถ้วยเจ้าก้อนเลยทานไปเสียหลายถ้วยผลจึงเป็นแบบนี้

"หลับจนได้นะเจ้าตัวแสบ"

ไม่นานนักพรฟ้าก็วางเจ้าตัวกลมบนเตียงสีชมพูเล็กที่ฟาทิทสั่งทำเอาไว้ให้คนเป็นพ่อเห็นลูกหลับได้ก็โล่งใจทั้งรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้ลูกป่วย

"คราวหน้าไม่พาลูกเล่นน้ำนานอีกแล้วนะคะ"

พรฟ้าหันมาตำหนิคนเป็นสามีเธอออกไปซื้อของใช้และอาหารสดไม่เท่าไรสองพ่อลูกก็พากันเล่นสนุกจนไม่สนสุขภาพกันเลย

"สัญญาครับ"

ว่าจบก็เข้ามารวบกอดร่างบางเอาไว้หลวมๆก่อนจะผละร่างบางออกเล็กน้อยและมองใบหน้าหวานด้วยสายตาหยาดเยิ้มจนพรฟ้าต้องหลบสายตา​ตา

"จะจ้องฉันแบบนี้อีกนานหรือเปล่าคะ"

"ก็ภรรยาผมหน้ามองขนาดนี้จะให้ละสายตาง่ายๆได้ยังไง"

ฟอดด.. ฟาทิทไม่พูดเปล่าเขาก้มลงกดจมูกโด่งลงแก้มนวลหอมถรรยารักฟอดใหญ่ค่อยๆเลื่อนริมฝีปากหนามากอบกุมบดจูบริมฝีปากบางอวบอิ่ม

"อื้อ...หยุดค่ะ"

ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เริ่มสอดใส่ลิ้นร้ายเข้าไปในโพรงปากนุ่มของคนเป็นภรรยาแต่เขาก็ถูกผลักใบหน้าออกก่อน

"ทำไมล่ะครับ"

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยแหบพร่ารวมถึงใบหน้าที่เว้าวอนแสดงออกถึงความผิดหวังเมื่อหญิงสาวสั่งให้หยุด

"โทษฐานที่ทำลูกป่วยค่ะ"

พรฟ้าเห็นทีจะให้ชายหนุ่มสัญญาปากเปล่าไม่ได้เธอจะต้องทำโทษให้เขาจำคราวหน้าจะได้ไม่พาลูกเล่นตามใจอีก

"โถ่.."

ฟาทิทหน้าบูดบึ้งเมื่อหญิงสาวยื่นคำขาดแผนที่จะสวีทหวานกับภรรยารักคืนนี้จึงต้องจบลงอย่างขัดใจเขาพอสมควร

วันต่อมา

"อะไรนะ...แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างหลานพี่ยังอยู่ใช่หรือเปล่า"

พรฟ้าต้องละมือจากการทำอาหารเมื่อรู้ข่าวร้ายจากอลินว่าพลอยฝนถูกรถมอเตอไซต์เฉี่ยวเพราะพลอยฝนเกิดเวียนหัวแล้วหยุดเดินกะทันหันกลางถนนหน้าคลินิค

"ค่ะพี่ฟ้า...แค่ต้องนอนเฉยๆสักวันสองวันดูให้แน่ใจว่าไม่เป็นอะไรแล้วก็กลับบ้านได้ค่ะ"

"นับว่ายังโชคดีที่พลอยไม่แท้ง...เฮ้อ...แล้วพี่จะกลับไปให้เร็วที่สุด"

พรฟ้ายกมือทาบอกโล่งใจไปเปราะหนึ่งเมื่อได้รู้ว่าตอนนี้พลอยฝนไม่ได้เป็นอันตรายร้ายแรงก่อนจะกดวางสายเห็นทีเธอต้องขอฟาทิทกลับไปที่ไทยเสียแล้ว

"คุณพลอยท้องเหรอครับ"

โรฮานที่เข้ามาหาคนเป็นนายที่บ้านเขาก็ดันบังเอิญได้ยินประโยคสุดท้ายที่พรฟ้าคุยกับอลินพอดีชายหนุ่มจึงหยุดชะงักตัวชาวาบก่อนจะก้าวประชิดพรฟ้าเอ่ยถามถึงเรื่องพลอยฝน

"เอ่อ..."

จากที่ตกใจในเรื่องร้ายของน้องสาวในคราแรกแล้วพอรู้ว่าโรฮานได้ยินที่เธอคุยกับอลินเมื่อครู่เธอยิ่งรู้สึกตกใจมากกว่า

และแล้วพรฟ้าก็ต้องยอมพูดความจริงกับโรฮานเพราะไม่รู้จะปฏิเสธเรื่องของพลอยฝนว่าอย่างไร

"ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณพลอยไม่คิดจะบอกผม"

โรฮานพยายามทำใจให้เป็นปกติเพราะตอนนี้รู้สึกห่วงพลอยฝนจนอยากจะไปหาเสียตอนนี้

"น้องฉันไม่อยากให้คุณมารับผิดชอบอะไรค่ะเพราะรู้ว่าคืนนั้นเป็นแค่ความไม่ได้ตั้งใจ"

"คืนนั้นผมเองก็ผิดที่ไม่ควบคุมอารมณ์ตัวเองผมพร้อมที่จะรับผิดชอบพลอยฝนทุกอย่างแต่เธอกลับปฏิเสธ..แต่เมื่อวันนี้มีผลพวงที่เกิดขึ้นมาจากการกระทำของผมยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น....คุณฟ้าอยู่ที่นี่เถอะครับผมจะเป็นคนดูแลพลอยฝนเอง...มันควรจะเป็นหน้าที่ผม"

พรฟ้าได้รับคำขอของโรฮานเธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปากถามอะไรบางอย่างกับโรฮานเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไว้ใจให้โรฮานดูแลน้องสาวเธอแทนเธอได้

"คุณรู้สึกยังไงกับน้องฉันคะ...เพราะถ้าคุณกลับไปหาเธอเพียงเพราะต้องการรับผิดชอบแค่อย่างเดียวน้องฉันไม่ยอมรับแน่นอน"

"ผมรู้สึกดีกับพลอยฝนมาก...มากเสียจนไม่อยากพูดล้ำเลิกขอรับผิดชอบเธอให้ลำบากใจ"

โรฮานยอมรับอย่างไม่มีการอ้อมค้อมที่เขายอมปล่อยเธอแล้วกลับมาที่นี่คนเดียวเพราะเขาไม่อยากผิดคำพูดล้ำเลิกเรื่องรับผิดชอบให้พลอยฝนลำบากใจทั้งที่เขาเองอยากจะทำตรงข้ามกับคำสัญญาใจจะขาด

"น้องฉันจะไม่ลำบากใจในความรับผิดชอบของคุณเลยถ้าคุณลองพูดความรู้สึกที่มีกับน้องฉันออกมาเพราะฉันก็คิดว่าพลอยฝนคงรู้สึกดีกับคุณไม่น้อยเหมือนกัน"

"ร..เหรอครับ"

คำพูดของพรฟ้าดูจะเป็นคำธรรมดาแต่ทำให้หัวใจของโรฮานฟูขึ้นไม่น้อย

"กลับไปคุยกันเองแล้วกันนะคะ...ฝากน้องสาวฉันด้วยฉันมีน้องสาวคนเดียวเรารักกันมากฉันอยากเห็นน้องฉันมีความสุขคุณอย่าลืมพาความสุขไปหาเธอด้วยนะคะ"

เห็นทีครั้งนี้พรฟ้าจะอุ่นใจได้ว่ามีคนดูแลน้องสาวเธออย่างดีแถมปัญหาที่มีอยู่จะได้คลี่คลายหากทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน

"ครับ...ผมสัญญา"

โรฮานรีบสัญญากับพรฟ้าด้วยน้ำเสียงและท่าทีหนักแน่นขอบคุณที่พรฟ้าให้โอกาสเขาได้ดูแลพลอยฝนอย่างไม่มีข้อแม้