อาทิตย์ต่อมา
ร่วมสามสี่วันแล้วที่พรฟ้าพาลูกน้อยมาเฝ้าฟาทิทที่โรงพยาบาลคราแรกที่ฟาทิทรู้ว่าโรฮานเป็นคนไปรับพรฟ้าและตะวันฉายมาที่นี่เขาก็ไม่ได้ตำหนิโรฮานแต่อย่างใดเพราะรู้ว่าสิ่งที่โรฮานกับมัคซิมตัดสินใจทำลงไปเพราะความเป็นห่วงเขาในการมาของหญิงสาวและลูกทำให้เขามีกำลังใจในการที่จะหายป่วยมากนับว่าลูกและภรรยาเป็นยาดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ก็ว่าได้
โรงพยาบาล
"คุณพ่อขา.."
ตะวันฉายตื่นขึ้นมาได้เจ้าตัวกลมก็วิ่งแจ้นไปที่เตียงคนเป็นพ่อที่กำลังนอนอยู่ตอนเช้า
"ชู่ว.. คุณพ่อหลับอยู่ตะวันอย่าส่งเสียงดังนะคะ"
พรฟ้ารีบปรามเจ้าตัวกลมที่กำลังกวนคนเป็นพ่อเพราะเธออยากให้ฟาทิทพักผ่อนให้มาก
"ค่ะ.. คุณแม่ตะวันหอมคุณพ่อได้หรือเปล่าคะ"
เด็กหญิงรีบวิ่งกลับมาหาคนเป็นแม่ก่อนจะกระซิบกระซาบจนน่าเอ็นดู
"ได้สิคะ"
ว่าจบพรฟ้าก็อุ้มตะวันฉายเดินไปที่เตียงของฟาทิทก่อนจะปล่อยเจ้าตัวกลมลงข้างๆคนเป็นพ่อให้ตะวันฉายนั้นก้มลงหอมพ่อตนได้สะดวก
ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเมื่อพรฟ้ามาถึงเธอก็พักที่บ้านแค่คืนเดียวหลังจากนั้นเธอก็มาขลุกอยู่แต่ที่โรงพยาบาลเธอไม่ได้รู้สึกลำบากแม้นแต่น้อยทั้งกลับรู้สึกมีความสุขมากกว่าลูกสาวเธอเองก็เห็นจะพอใจที่ได้อยู่ใกล้คนเป็นพ่อด้วย
สามวันต่อมา
วันนี้ฟาทิทอาการดีขึ้นมากสามารถลุกเดินเหินได้แต่ยังคงต้องอยู่โรงพยาบาลดูอาการอีกสักหน่อยเพื่อความปลอดภัย
"ที่คุณยอมมาที่นี่เป็นเพราะคุณให้อภัยผมได้แล้วใช่หรือเปล่า"
ฟาทิทเห็นตะวันฉายหลับไปแล้วจึงหันมาคุยกับพรฟ้าขณะที่เธอเดินมาห่มผ้าให้เขา
คำถามของชายหนุ่มทำพรฟ้าเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบออกมาสั้นๆ
"..ค่ะ.."
จบประโยคคำตอบชายหนุ่มก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่งและดึงร่างบางมากอดเอาไว้แน่น
"แต่ฉันจะโกรธคุณก็เรื่องที่คุณไม่ยอมบอกฉันเรื่องที่ป่วย"
สองแขนของพรฟ้ากอดอีกฝ่ายตอบก่อนจะเอ่ยตำหนิถึงเรื่องที่เขาไม่ยอมบอกเธอเรื่องอาการป่วย
"ผมไม่อยากให้ใครต้องมาสนใจกังวลกับสุขภาพของผม... ผมขอโทษ...ต่อไปผมจะไม่ปิดบังอะไรคุณอีกต่อไปเลย..."
"สัญญานะคะ.. "
"ครับ.. "
ตอนนี้ฟาทิทโล่งใจและตื้นตันใจไปในคราเดียวกันเขาดีใจจนพูดอะไรไม่ออกได้แต่กอดหญิงสาวเอาไว้อยู่อย่างนั้น
ตั้งแต่วันที่พรฟ้าและฟาทิทเข้าใจกันจวบจนวันนี้ก็ได้สองเดือนกว่าแล้วความสัมพันธ์พรฟ้าและฟาทิทดีขึ้นเป็นทวีคูณทั้งชายหนุ่มยังตามเกาะติดพรฟ้าแจไม่ยอมห่างแม้นตัวเขาจะหายเป็นปกติแทบทุกอย่างแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมไปทำงานทำการด้วยอยากใช้เวลากับภรรยาและลูกให้มากที่สุดก่อน
22.00 น.
ฟาทิทยืนมองพรฟ้าทีากำลังอุ้มกล่อมตะวันฉายให้หลับวันนี้เจ้าตัวกลมดูจะงอแงเป็นพิเศษเป็นเพราะพิษไข้เกิดจากคนเป็นพ่อพาเล่นน้ำนานเกินไปรวมทั้งให้ลูกทานไอศครีมโดยที่ไม่กำหนดว่าให้ทานกี่ถ้วยเจ้าก้อนเลยทานไปเสียหลายถ้วยผลจึงเป็นแบบนี้
"หลับจนได้นะเจ้าตัวแสบ"
ไม่นานนักพรฟ้าก็วางเจ้าตัวกลมบนเตียงสีชมพูเล็กที่ฟาทิทสั่งทำเอาไว้ให้คนเป็นพ่อเห็นลูกหลับได้ก็โล่งใจทั้งรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้ลูกป่วย
"คราวหน้าไม่พาลูกเล่นน้ำนานอีกแล้วนะคะ"
พรฟ้าหันมาตำหนิคนเป็นสามีเธอออกไปซื้อของใช้และอาหารสดไม่เท่าไรสองพ่อลูกก็พากันเล่นสนุกจนไม่สนสุขภาพกันเลย
"สัญญาครับ"
ว่าจบก็เข้ามารวบกอดร่างบางเอาไว้หลวมๆก่อนจะผละร่างบางออกเล็กน้อยและมองใบหน้าหวานด้วยสายตาหยาดเยิ้มจนพรฟ้าต้องหลบสายตาตา
"จะจ้องฉันแบบนี้อีกนานหรือเปล่าคะ"
"ก็ภรรยาผมหน้ามองขนาดนี้จะให้ละสายตาง่ายๆได้ยังไง"
ฟอดด.. ฟาทิทไม่พูดเปล่าเขาก้มลงกดจมูกโด่งลงแก้มนวลหอมถรรยารักฟอดใหญ่ค่อยๆเลื่อนริมฝีปากหนามากอบกุมบดจูบริมฝีปากบางอวบอิ่ม
"อื้อ...หยุดค่ะ"
ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เริ่มสอดใส่ลิ้นร้ายเข้าไปในโพรงปากนุ่มของคนเป็นภรรยาแต่เขาก็ถูกผลักใบหน้าออกก่อน
"ทำไมล่ะครับ"
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยแหบพร่ารวมถึงใบหน้าที่เว้าวอนแสดงออกถึงความผิดหวังเมื่อหญิงสาวสั่งให้หยุด
"โทษฐานที่ทำลูกป่วยค่ะ"
พรฟ้าเห็นทีจะให้ชายหนุ่มสัญญาปากเปล่าไม่ได้เธอจะต้องทำโทษให้เขาจำคราวหน้าจะได้ไม่พาลูกเล่นตามใจอีก
"โถ่.."
ฟาทิทหน้าบูดบึ้งเมื่อหญิงสาวยื่นคำขาดแผนที่จะสวีทหวานกับภรรยารักคืนนี้จึงต้องจบลงอย่างขัดใจเขาพอสมควร
วันต่อมา
"อะไรนะ...แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างหลานพี่ยังอยู่ใช่หรือเปล่า"
พรฟ้าต้องละมือจากการทำอาหารเมื่อรู้ข่าวร้ายจากอลินว่าพลอยฝนถูกรถมอเตอไซต์เฉี่ยวเพราะพลอยฝนเกิดเวียนหัวแล้วหยุดเดินกะทันหันกลางถนนหน้าคลินิค
"ค่ะพี่ฟ้า...แค่ต้องนอนเฉยๆสักวันสองวันดูให้แน่ใจว่าไม่เป็นอะไรแล้วก็กลับบ้านได้ค่ะ"
"นับว่ายังโชคดีที่พลอยไม่แท้ง...เฮ้อ...แล้วพี่จะกลับไปให้เร็วที่สุด"
พรฟ้ายกมือทาบอกโล่งใจไปเปราะหนึ่งเมื่อได้รู้ว่าตอนนี้พลอยฝนไม่ได้เป็นอันตรายร้ายแรงก่อนจะกดวางสายเห็นทีเธอต้องขอฟาทิทกลับไปที่ไทยเสียแล้ว
"คุณพลอยท้องเหรอครับ"
โรฮานที่เข้ามาหาคนเป็นนายที่บ้านเขาก็ดันบังเอิญได้ยินประโยคสุดท้ายที่พรฟ้าคุยกับอลินพอดีชายหนุ่มจึงหยุดชะงักตัวชาวาบก่อนจะก้าวประชิดพรฟ้าเอ่ยถามถึงเรื่องพลอยฝน
"เอ่อ..."
จากที่ตกใจในเรื่องร้ายของน้องสาวในคราแรกแล้วพอรู้ว่าโรฮานได้ยินที่เธอคุยกับอลินเมื่อครู่เธอยิ่งรู้สึกตกใจมากกว่า
และแล้วพรฟ้าก็ต้องยอมพูดความจริงกับโรฮานเพราะไม่รู้จะปฏิเสธเรื่องของพลอยฝนว่าอย่างไร
"ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณพลอยไม่คิดจะบอกผม"
โรฮานพยายามทำใจให้เป็นปกติเพราะตอนนี้รู้สึกห่วงพลอยฝนจนอยากจะไปหาเสียตอนนี้
"น้องฉันไม่อยากให้คุณมารับผิดชอบอะไรค่ะเพราะรู้ว่าคืนนั้นเป็นแค่ความไม่ได้ตั้งใจ"
"คืนนั้นผมเองก็ผิดที่ไม่ควบคุมอารมณ์ตัวเองผมพร้อมที่จะรับผิดชอบพลอยฝนทุกอย่างแต่เธอกลับปฏิเสธ..แต่เมื่อวันนี้มีผลพวงที่เกิดขึ้นมาจากการกระทำของผมยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น....คุณฟ้าอยู่ที่นี่เถอะครับผมจะเป็นคนดูแลพลอยฝนเอง...มันควรจะเป็นหน้าที่ผม"
พรฟ้าได้รับคำขอของโรฮานเธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปากถามอะไรบางอย่างกับโรฮานเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไว้ใจให้โรฮานดูแลน้องสาวเธอแทนเธอได้
"คุณรู้สึกยังไงกับน้องฉันคะ...เพราะถ้าคุณกลับไปหาเธอเพียงเพราะต้องการรับผิดชอบแค่อย่างเดียวน้องฉันไม่ยอมรับแน่นอน"
"ผมรู้สึกดีกับพลอยฝนมาก...มากเสียจนไม่อยากพูดล้ำเลิกขอรับผิดชอบเธอให้ลำบากใจ"
โรฮานยอมรับอย่างไม่มีการอ้อมค้อมที่เขายอมปล่อยเธอแล้วกลับมาที่นี่คนเดียวเพราะเขาไม่อยากผิดคำพูดล้ำเลิกเรื่องรับผิดชอบให้พลอยฝนลำบากใจทั้งที่เขาเองอยากจะทำตรงข้ามกับคำสัญญาใจจะขาด
"น้องฉันจะไม่ลำบากใจในความรับผิดชอบของคุณเลยถ้าคุณลองพูดความรู้สึกที่มีกับน้องฉันออกมาเพราะฉันก็คิดว่าพลอยฝนคงรู้สึกดีกับคุณไม่น้อยเหมือนกัน"
"ร..เหรอครับ"
คำพูดของพรฟ้าดูจะเป็นคำธรรมดาแต่ทำให้หัวใจของโรฮานฟูขึ้นไม่น้อย
"กลับไปคุยกันเองแล้วกันนะคะ...ฝากน้องสาวฉันด้วยฉันมีน้องสาวคนเดียวเรารักกันมากฉันอยากเห็นน้องฉันมีความสุขคุณอย่าลืมพาความสุขไปหาเธอด้วยนะคะ"
เห็นทีครั้งนี้พรฟ้าจะอุ่นใจได้ว่ามีคนดูแลน้องสาวเธออย่างดีแถมปัญหาที่มีอยู่จะได้คลี่คลายหากทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน
"ครับ...ผมสัญญา"
โรฮานรีบสัญญากับพรฟ้าด้วยน้ำเสียงและท่าทีหนักแน่นขอบคุณที่พรฟ้าให้โอกาสเขาได้ดูแลพลอยฝนอย่างไม่มีข้อแม้
22.00 น."ผมไม่อยากจะเชื่อว่าโรฮานจะมีความรักกับเค้าเป็น"ฟาทิทกล่อมเจ้าตัวกลมจนหลับไปแล้วจึงหันมาเอ่ยกับพรฟ้าถึงเรื่องโรฮานยอมรับเลยว่าเขาตกใจพอสมควรที่รู้เรื่องโรฮานกับพลอยฝนทั้งยังเป็นสิ่งที่เขาไม่คาดติดมาก่อนว่าโรฮานจะรักใครได้เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงเข้าหาโรฮานแต่โรฮานไม่เคยสนใจเช่นเดียวกับเขาเพราะเป็นจำพวกจ่ายเงินแล้วจบไม่มีข้อผูกมัดเท่านั้น"ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคุณโรฮานเปลี่ยนไปได้คุณเองก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะลืมไปแล้วเหรอ"ว่าจบก็อมยิ้มกริ่มพรฟ้าเห็นว่าฟาทิทคงจะลืมไปแล้วว่าตนเองก็เป็นเช่นเดียวกับโรฮานเธอจึงต้องเตือนความจำเสียหน่อย"นั่นสินะ...ผมเปลี่ยนไปเพราะคุณ"ฟาทิทพยักหน้าเบาๅก่อนจะรวบกอดภรรยารักเอาไว้แน่น"งานที่คาสิโนไม่ค่อยมีอะไรน่าห่วงแล้วผมเลยให้มัคซิมไปช่วยอลินดูแลที่คลินิคคุณว่าดีหรือเปล่า""ดีเหมือนกันนะคะระหว่างที่รอหาหมอคนใหม่มาที่คลินิค"พรฟ้าไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือของฟาทิทเพราะเห็นทีหลังจากนี้อลินคงหัวหมุนหากไม่มีคนช่วยเป็นลูกมือ"อยากรู้จังว่าถ้าคุณไม่เป็นหมอเราจะได้เจอกันหรือเปล่า"ฟาทิทก่อยกระซิบข้างแก้มนวล"ถ้าชะตาลิขิตให้เราเจอกันยัง
ณ. คลินิกเวชกรรมเล็กๆแห่งหนึ่งเป็นตึกคูหาที่อยู่ไม่ไกลจากตลาดในตัวอำเภอมากนักมีหมอสาวพรฟ้าเป็นเจ้าของคลินิกตอนนี้เป็นเวลาเช้า คนไข้ค่อนข้างแน่นเป็นพิเศษเพราะช่วงนี้เป็นหน้าฝนคนเลยเป็นไข้หวัดกันเยอะช่วงนี้เช้าๆจะยุ่งทุกวันบ่ายๆก็จะไม่ค่อยมีคนหมอในคลินิกก็จะได้พักช่วงนี้คลินิกที่นี่จะปิดทุกวันอาทิตย์มีหมอทำงานกันอยู่สามคนมีหมอพรฟ้าและหมอพลอยฝนที่เป็นน้องสาวอีกคนก็หมออลินเป็นเพื่อนของหมอพลอยฝนเข้ามาทำงานที่นี่พร้อมกันได้ปีกว่าแล้ว"น้องหอบหนักมากเลยนะคะทำไมไม่พามาเร็วกว่านี้คะ"พรฟ้าตรวจลูกสาววัยสี่ขวบของหญิงชาวพม่าตอนนี้หลอดลมเด็กหญิงตีบมากจนเธอต้องรีบพ่นยาไม่รู้ว่าคนเป็นแม่ปล่อยลูกให้เป็นหวัดหนักจนปอดบวมได้อย่างไรทั้งที่ควรจะรีบมาหาหมอนานแล้ว"ฉันไม่ค่อยมีเงินค่ะหมอฉันไม่ใช่คนไทย" หญิงสาวแม่ของเด็กตอบกลับหมอด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักก่อนหน้าเธอเป็นแค่ลูกจ้างในสวนผลไม้แห่งหนึ่งเงินก็ไม่ได้มีมากอะไรแถมต้องตกงานถูกไล่ออกเพราะมัวแต่เอาเวลามาดูแลลูกที่อุ้มลูกมาที่นี่ก็เห็นว่าลูกเป็นหนักมากจึงยอมมาทั้งที่มีเงินติดตัวไม่ถึงหนึ่งร้อยบาท"โถ่.. ถ้าลูกเป็นแบบนี้อีกรีบพามาเลยนะคะถ้าไม่มีเงินก
โรงแรมxxxฟาทิทนั่งอยู่ริมระเบียงกว้างในห้องของโรงแรมหรูในย่านตัวเมืองกรุงเทพมหานครฟาทิทเป็นหนุ่มใหญ่ลูกครึ่งไทยตุรกีอายุ45ความสูงของเขาเกือบสองเมตรเป็นลูกครึ่งไทยตุรกีหุ่นล่ำบึกบึนสมส่วนผมสีน้ำตาลเข้มตัดลองทรงเซ็ทเนี้ยบใบหน้าเป็นสันคมมีไรหนวดเคราเล็กน้อยดวงตาหวานขนตางอนราวกับผู้หญิงนัยห์ตาสีฟ้าน้ำทะเลที่เมื่อใครได้มองเป็นดั่งต้องมนต์สะกดยากที่จะละสายตาคิ้วหนาเข้มได้รูปจมูกโด่งเป็นสันปากหนาเป็นกระจับอมชมพูฟาทิททำธุรกิจเกี่ยวกับปิโตรเลียมมีหุ้นส่วนมากมายทั้งในแคนาดาและซาอุดิอาราเบียและยังเป็นเจ้าของคาสิโนอีกหลายแห่งแถมยังมีหุ้นเล็กหุ้นน้อยในบริษัทอสังหาเรียกได้ว่าชีวิตของเขามีแต่งานรัดตัวที่ชีวิตของเขาสนใจแต่เพียงเรื่องงานเพราะธุรกิจมากมายล้วนแล้วแต่ตกทอดเป็นมรดกให้เขาเพียงแค่คนเดียวและการที่เกิดมาเป็นลูกคนเดียวชีวิตแต่ละช่วงวัยก็จะไม่ได้ใช้ไปเหมือนคนอื่นเขาถูกฝึกมาเพื่อเป็นผู้นำชีวิตของเขาตั้งแต่เด็กๆจึงอยู่กับการฝึกการต่อสู้เรียนรู้การบริหารไม่ได้มีสัมพันธ์ครอบครัวกับพ่อแม่เหมือนคนอื่นๆชีวิตจึงไม่ได้ใส่ใจที่จะหาคนรักเพราะคิดว่ามันไม่จำเป็นหากมีความต้องการของความเป็นบุรุษเพศเขาก็
"วันนี้มีไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันหรือเปล่าคะ" เป็นประจำของทุกวันที่ตะวันฉายจะร้องขอไอศครีมวานิลลากับคนเป็นแม่เพราะเป็นของโปรดจนพรฟ้าต้องมีติดตู้เย็นที่บ้านและทั้งคลินิกเพื่อเอาไว้ให้ตะวันฉาย"เอ...มีหรือเปล่าน้า.." "ไม่มีเหรอคะ" จากน้ำเสียงลังเลที่คนเป็นแม่แกล้งทำเอาเด็กหญิงเริ่มคอตกเอ่ยน้ำเสียงอ่อน"ใครว่าล่ะคะ...อยู่ในตู้เย็นนี่ไง" พรฟ้ารีบอุ้มลูกสาวเธอเดินเข้าไปในห้องทานอาหารของคลินิกก่อนจะเปิดตู้หยิบกล่องไอศครีมของโปรดลูกสาวเธอออกมา"เย่..ตะวันรักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ" ดวงตากลมโตของเด็กหญิงมองดูกล่องไอศครีมในมือคนเป็นแม่ด้วยตาเป็นประกายตบมือชอบใจและโผกอดคอคนเป็นแม่ก่อนจะเอ่ยคำหวานเอาใจแม่ตนอีกรอบเพราะดีใจที่จะได้ทานของโปรด20.30"ตะวันหลับแล้วเหรอพี่ฟ้า" พลอยฝนเอ่ยทักคนเป็นพี่ขณะที่ตนกำลังจัดแจงข้าวของที่ซื้อมาเพื่อที่จะไปทำสังฆทานที่วัดใกล้บ้านในวันพรุ่งนี้เพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันครบรอบเสียชีวิตของคุณยายฉวีวรรณคนที่มีพระคุณชุบเลี้ยงพวกเธอมาตั้งแต่ที่พ่อกับแม่เสีย "อืม...กลิ้งคว่ำกลิ้งหงายกับถั่วเน่าจนหลับคากันเลย" พรฟ้าเอ่ยถึงลูกสาวตนด้วยรอยยิ้มอ่อน"นี่ถ้าขาดถัวเน่
"มีอะไรครับนาย" มัคซิมที่เห็นว่าเจ้านายตนจู่ๆก็หยุดชะงักการเดินจึงต้องเอ่ยถามขึ้นมัคซิมมือซ้ายของฟาทิท มัคซิมอายุ 35 เป็นคนรัสเซียเขาเป็นหนุ่มหล่อสูงใหญ่ใบหน้าคมผมสีเทาตัดทรงวินเทจเซ็ทเนี้ยบคิ้วหนาเข้มตาคมสีนิลจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากบางอมชมพูเขาเป็นผู้ชายที่ยิ้มสวยคนหนึ่งและสาวๆก็หลงเสน่ห์โดยการมองรอยยิ้มของเขาแทบทุกคนใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้หนวดเครานิสัยค่อนข้างแอบซนและช่างเจรจากว่าคนเป็นเจ้านายและโรฮานจริงจังในการทำงานอย่างมากจึงอยู่กับฟาทิทได้ทั้งนี้มัคซิมยังทันเล่ห์เหลี่ยมคนเพราะรู่เล่ห์รู้กลโกงมาแต่ไหนแต่ไรงานของเขาส่วนมากเลยจะอยู่ที่คาสิโนเสียส่วนใหญ่เขามาทำงานกับฟาทิทตั้งแต่เป็นวัยรุ่นเพราะตั้งแต่พ่อที่เลี้ยงมาคนเดียวเสียเขาก็ไปอยู่กับพวกขี้ยาข้างถนนลักเล็กขโมยน้อยจนวันนึงมาเจอกับฟาทิทเขาเห็นว่ามัคซิมค่อนข้างเป็นคนฉลาดมีความสามารถจึงอยากจะชุบชีวิตใหม่ให้มัคซิมและความสามารถในการต่อสู้บวกกับความฉลาดทันเล่ห์เหลี่ยมคนมัคซิมจึงขึ้นเป็นมือซ้ายของฟาทิทหลังจากเข้ามาอยู่กับฟาทิทไม่นาน"เปล่า.. กลับกันเถอะ" ใบหน้าคมส่ายหัวเบาๆก่อนจะเลิกสนใจสิ่งรอบข้างและเดินตรงดิ่งไปที่รถ"ครับ
"อืม.." หัวใจดวงน้อยของเธอตอนนี้เต้นไม่เป็นส่ำเธอพยายามตั้งสติแล้วทำตามที่อีกฝ่ายบอกแต่โดยดีเพราะเธอไม่เสี่ยงที่จะโวยวายด้วยกลัวว่าลูกน้อยจะตื่นมาตกใจและเป็นอันตรายไปด้วย"คุณเป็นหมอใช่หรือเปล่า""อืม.." พรฟ้าพยักหน้าหงึกหงักดวงตาของเธอตอนนี้ดูตื่นตระหนกจนเห็นได้ชัด"นายของผมบาดเจ็บหนักเค้าถูกยิงต้องผ่าตัดเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมแล้วไปกับผม" โรฮานเอ่ยบอกกับหญิงสาวด้วยความร้อนใจ"ถ้าคนไข้ต้องผ่าตัดคุณต้องพาเค้าไปโรงพยาบาลเกิดให้ฉันทำโดยที่อุปกรณ์ไม่พร้อมเสียเลือดมากจะทำยังไง" พรฟ้าไม่เข้าใจว่าทำไมคนตรงหน้าไม่พาคนเจ็บไปโรงพยาบาลเนื่องจากบาดเจ็บถึงขั้นผ่าตัดใจของเธอตอนนี้ชักกลัวเสียแล้วว่าเขาจะเป็นพวกโจรหรือผู้ร้ายที่หนีคดี"ยังไงคุณก็ไปกับพวกผมก่อน" โรฮานเริ่มหงุดหงิดที่อีกฝ่ายไม่ยอมทำตามที่บอกแต่โดยดีจึงชูปืนขึ้นมาไว้ตรงหน้าหญิงสาวเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกกลัวและทำตามคำสั่งของเขา"ฉันขอเรียกน้องสาวฉันให้ดูลูกก่อนจะได้หรือเปล่า" หัวใจของพรฟ้าตอนนี้แทบจะเต้นกระเด็นออกมาข้างนอก"น้องสาวคุณอยู่ที่ไหน""อีกห้อง" มือน้อยชี้ไปอีกห้องข้างๆที่อยู่ติดกันไม่นานนักพรฟ้าพลอยฝนรวมถึงเจ้าก้อนก
ช่วงเช้าโรฮานพาพลอยฝนมาที่บ้านของเธอเพื่อจัดแจงเตรียมของใช้ต่างๆของพรฟ้าและตะวันฉายให้เสร็จก่อนที่เธอจะไปที่คลินิก"เรียบร้อยแล้วใช่หรือเปล่า" โรฮานเห็นหญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยถามถึงความเรียบร้อย"ค่ะ..นี่ของพี่ฟ้าส่วนพวกนี้ก็ของตะวันและก็นั่นของฉัน" พลอยฝนชี้ไปที่กระเป๋าใบใหญ่ที่กองๆรวมกันอยู่ให้โรฮานได้รู้ว่าของใครเป็นของใครเวลาที่กลับมาขนไปที่บ้านนั้นจะได้บอกพี่สาวเธอถูก"อืม.." ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินหันหลังออกจากบ้านไป"...." พลอยฝนรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตาโรฮานเท่าไรเพราะเขาดูเย็นชาจนไม่น่าเป็นมิตรเอาเสียเลย โรฮานใช้เวลาไม่นานนักก็มาส่งพลอยฝนที่หน้าคลินิกก่อนที่หญิงสาวจะเปิดประตูออกไปจากรถ"เดี๋ยว""คะ?""หวังว่าจะไม่มีใครรู้" เขาก็ต้องรั้งเธอเอาไว้ก่อนเพื่อย้ำว่าเรื่องที่เธอเจอจะต้องเป็นความลับ"ฉันเข้าใจดีค่ะ" พลอยฝนพยักหน้าเบาๆและรีบออกจากรถไปก่อนที่จะมีคนมาเห็นว่าเธอมากับใครเพราะขี้เกียจหาข้ออ้างตอบคำถาม หลังจากที่โรฮานกลับไปเก็บของที่บ้านของพรฟ้ามาหมดแล้วเขาก็กลับมาจัดแจงเก็บทุกอย่างเรียบร้อยจึงเข้าไปบอกกับพรฟ้าว่าของพวกเธอนั้นเขาจัดการใ
"...."พรฟ้าเงียบครู่หนึ่งเพราะมัวแต่จ้องมองดวงตาของชายหนุ่มที่พึ่งจะลืมนัยห์ตาของเขาสีฟ้าน้ำทะเลสะกดสายตาของเธอได้เป็นอย่างดีทั้งยังเหมือนกับดวงตาของลูกสาวเธอไม่มีผิด"เอ่อ..ฉันเป็นหมอที่คุณโรฮานพามารักษาคุณค่ะ"พอตั้งสติได้สาวเจ้าก็รีบเอ่บบอกอีกฝ่ายที่ไม่ยอมปล่อยข้อมือน้อยของเธอให้ได้รู้ว่าเธอมาที่นี่ได้อย่างไรและเป็นใคร"อืม..""คุณอย่าพึ่งขยับนะคะคุณมีแผล" ร่างบางรีบโผจับบ่าของอีกฝ่ายเอาไว้อย่างเบามือเพื่อไม่ให้เขาขยับเพราะเดี๋ยวจะสะเทือนที่แผล"......" ฟาทิทจ้องมองหญิงสาวเงียบๆขณะที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอและเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบรู้สึกคุ้นหน้าของเธอแปลกๆแต่จำไม่ได้ว่าเขาเคยเห็นที่ไหน"เอ่อ.."หญิงสาวรีบหลบสายตาอีกฝ่ายและถอยออกห่างเมื่อรู้ตัวว่าเธอใกล้กับเขามากเกินไปแถมสายตาของเธอกับเขายังประสานกันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจอีกด้วยเธอจึงเริ่มประหม่าเล็กน้อย"ทานยาแก้ปวดนะคะเดี๋ยวฉันจะเช็ดตัวให้คุณเป็นระยะตอนนี้ไข้คุณยังไม่ลดเท่าไร""อืม.."พรฟ้ารีบจัดการหายาให้ชายหนุ่มทานเห็นว่าเขาตื่นขึ้นมาตอนนี้ก็ดีแล้วเธอจะได้ให้เขาทานยาลดไข้หลังจากนี้ก็เช็ดตัวไปพรางๆไข้จะได้ลดเร็วขึ้นตุรกีอังการา"ฉั