โรงแรมxxx
ฟาทิทนั่งอยู่ริมระเบียงกว้างในห้องของโรงแรมหรูในย่านตัวเมืองกรุงเทพมหานคร
ฟาทิทเป็นหนุ่มใหญ่ลูกครึ่งไทยตุรกีอายุ45ความสูงของเขาเกือบสองเมตรเป็นลูกครึ่งไทยตุรกีหุ่นล่ำบึกบึนสมส่วนผมสีน้ำตาลเข้มตัดลองทรงเซ็ทเนี้ยบใบหน้าเป็นสันคมมีไรหนวดเคราเล็กน้อยดวงตาหวานขนตางอนราวกับผู้หญิงนัยห์ตาสีฟ้าน้ำทะเลที่เมื่อใครได้มองเป็นดั่งต้องมนต์สะกดยากที่จะละสายตาคิ้วหนาเข้มได้รูปจมูกโด่งเป็นสันปากหนาเป็นกระจับอมชมพู
ฟาทิททำธุรกิจเกี่ยวกับปิโตรเลียมมีหุ้นส่วนมากมายทั้งในแคนาดาและซาอุดิอาราเบียและยังเป็นเจ้าของคาสิโนอีกหลายแห่งแถมยังมีหุ้นเล็กหุ้นน้อยในบริษัทอสังหาเรียกได้ว่าชีวิตของเขามีแต่งานรัดตัว
ที่ชีวิตของเขาสนใจแต่เพียงเรื่องงานเพราะธุรกิจมากมายล้วนแล้วแต่ตกทอดเป็นมรดกให้เขาเพียงแค่คนเดียว
และการที่เกิดมาเป็นลูกคนเดียวชีวิตแต่ละช่วงวัยก็จะไม่ได้ใช้ไปเหมือนคนอื่นเขาถูกฝึกมาเพื่อเป็นผู้นำชีวิตของเขาตั้งแต่เด็กๆจึงอยู่กับการฝึกการต่อสู้เรียนรู้การบริหาร
ไม่ได้มีสัมพันธ์ครอบครัวกับพ่อแม่เหมือนคนอื่นๆชีวิตจึงไม่ได้ใส่ใจที่จะหาคนรักเพราะคิดว่ามันไม่จำเป็นหากมีความต้องการของความเป็นบุรุษเพศเขาก็แค่ใช้เงินซื้อเท่านั้นเพราะเขาคิดว่าการมีครอบครัวทำให้เขาจะต้องหลุดโฟกัสกับการงานและเวลาส่วนตัว
เขาเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบ โลกส่วนตัวสูง ชอบความเพอเฟคยิ่งเรื่องงานยิ่งเนี้ยบและคนที่ทำงานกับเขาได้ก็ต้องเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดเรื่องงานได้เป็นอย่างดีไม่อย่างนั้นก็จะถูกเขาอาละวาดใส่จนอยู่ไม่ได้
เวลานี้เขานั่งไขว่ห้างอยู่ในชุดคลุมสีดำนั่งจิบไวน์ราคาแพงอย่างสบายใจดวงตากลมโตนัยห์ตาฟ้าดูหวานปานผู้หญิงจ้องมองไปที่แสงสีของเมืองกรุงในตอนกลางคืน
เขาจำได้ว่าไม่ได้สัมผัสบรรยากาศที่นี่มาหลายปีแล้วหลังจากที่ยายของเขาเสียก็ไม่เคยได้กลับมาที่นี่อีกเลยเพราะงานรัดตัวจนวุ่นวาย
ครั้งนี้ที่มาเมืองไทยได้ก็เพราะเห็นว่างานสำคัญไม่ค่อยมีแล้วและใกล้จะครบรอบวันจากไปของคนเป็นยายจึงเลือกมาที่เมืองไทยในช่วงนี้
"ที่พักที่เขาใหญ่ผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับนาย"
โรฮานเดินเข้ามารายงานคนเป็นนายเรื่องที่พักที่คนเป็นนายสั่งให้จัดการเมื่อมาถึงที่นี่
โรฮานคนสนิทมือขวาของฟาทิท เป็นคนตุรกีและเป็นหนุ่มโสดที่นิสัยค่อนข้างเหมือนเจ้านายผิดแค่ใจเย็นกว่ามากเขาอายุ 38 เป็นบอดี้การ์ดหนุ่มหน้าหล่อสาวที่ไหนเห็นเป็นต้องเหลียวแต่สายตาของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง
โรฮานสูงใหญ่บึกบึนกว่าคนเป็นนายพอสมควรใบหน้าดุคิ้วเข้มตาคมนัยห์ตาสีน้ำข้าวผมหยิกยาวประบ่ารวบมัดตึงใบหน้ามีไรหนวดเคราเฟิ้มจมูกโด่งริมฝีปากไม่หนามากสีออกอมชมพู
โรฮานเป็นลูกชายของคนสนิทเก่าพ่อของฟาทิทเมื่อมีพ่อเป็นบอดี้การ์ดตัวเขาก็เลยซึมซับการต่อสู้และชีวิตบอดี้การ์ดมาตั้งแต่เด็กที่ว่านิสัยเหมือนเจ้านายคือบ้างานและรักความเป็นส่วนตัวพอกันแต่โรฮานเป็นคนที่ค่อนข้างสุขุม เยือกเย็นจะดูดุดันและว่องไวเมื่อมีอันตรายเท่านั้น
"อืม..พรุ่งนี้เราก็ออกเดินทางกันแต่เช้าเลย"
ใบหน้าคมพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะยกมือหนาปัดให้โรฮานไปพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้เขาต้องการออกเดินทางแต่เช้าตรู่
หลังจากที่มือขวาคนสนิทออกจากห้องไปฟาทิทก็ยกแก้วไวน์ถือเอาไว้พร้อมจิบเบาๆส่วนอีกมือก็ยกมือถือขึ้นมาเปิดรูปคนเป็นยายดูด้วยความคิดถึง
ในรูปเป็นหญิงชราผมขาววัยแปดสิบใบหน้าเหี่ยวย่นยิ้มแป้นอย่างมีความสุขเธอยืนตัวตรงไม่หลังค่อมหรือดูอ่อนแอเหมือนผู้สูงวัยทั่วไปด้วยดูแลตัวเองเป็นอย่างดี
หากตอนนี้ยายของเขายังอยู่เมื่อรู้ว่าเขากลับมาเมืองไทยคงไม่วายเร่งเร้าให้รีบเข้าไปหา
ทั้งยังเตรียมอาหารโปรดมากมายไว้รอแต่ตอนนี้ไม่มีบรรยากาศแบบนั้นแล้วคิดแล้วเขาก็ใจหายไม่คิดว่ายายของเขาที่ยังแข็งแรงจะมาเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ
หากเขาย้อนเวลากลับไปได้เขาจะใช้เวลากับยายของเขาให้มากที่สุดเพราะเมื่อเขาเด็กๆยายของเขาก็ทุ่มเวลาทั้งหมดให้เขาเช่นกันเพราะคนเป็นพ่อและแม่ยุ่งอยู่แต่กับงาน
"หากคุณยายยังอยู่ผมคงมีลูกแล้วใช่ไหมครับ"
ฟาทิทพูดพร้อมอมยิ้มอ่อนต่อหน้ารูปในมือเขายังจำคำขอร้องของยายเขาได้ดีเมื่อหลายปีก่อน
เหตุการณ์ครั้งนั้น
"เราควรจะรีบหาภรรยาแต่งงานมีลูกได้แล้วนะลูก" หลังจากที่ลูกเขยและลูกสาวเสียชีวิตจากเหตุเครื่องบินตกฉวีวรรณก็อยากให้หลานที่เป็นทายาทคนเดียวนั้นเริ่มมีทายาทได้แล้วเพราะอายุอานามก็เหมาะแก่การมีครอบครัว
"ผมไม่สนใจที่จะมีครอบครัวอยู่แล้วครับคุณยาย" ฟาทิทที่นั่งอยู่หน้าจอโน๊ตบุ๊คตอบปัดคนเป็นยายอย่างไม่ใส่ใจเรื่องทายาทเขาก็เคยคิดเอาไว้เหมือนกันแต่ไม่ใช่ตอนนี้ส่วนเรื่องมีครอบครัวตัดทิ้งไปได้เลยเพราะเขาไม่สนใจจะมีอยู่แล้ว
"ไม่ได้...ยังไงเราก็ต้องมีทายาทไม่อย่างนั้นใครจะเป็นคนบริหารงานต่อจากเรา" ฉวีวรรณเห็นจะให้เป็นอย่างที่หลานคนเดียวว่าไม่ได้
"ผมมีได้นะครับแต่ผมคงไม่มีภรรยา" ชายหนุ่มปิดจอโน๊ตบุ๊คก่อนจะเงยหน้ามาคุยกับคนเป็นยายจริงจังถึงวิธีที่เขาเคยคิดเอาไว้
"เราจะทำยังไง" ฉวีวรรณมองหลานชายด้วยสายตาสงสัย
และแล้วฟาทิทก็เสนอวิธีของเขาให้กับยายได้ฟังเขาเสนอว่าเขาจะให้สเปริ์มและให้ยายของเขาหาผู้หญิงที่ยายเขาคิดว่าสมบูรณ์แข็งแรงมาเป็นแม่อุ้มท้องลูกของเขาโดยการทำกิฟท์หลังจากเด็กคลอดมาแล้วเขาก็จะขอเลี้ยงลูกเพียงคนเดียว
คราแรกที่ฉวีวรรณได้ฟังก็ตกใจไม่น้อยแต่ไม่นานก็ต้องยอมข้อเสนอเดียวของเขาเพราะหากยายของเขาไม่เห็นด้วยเขาก็ไม่ยอมทำวิธีอื่น
สามวันต่อมา
"กลับมาแล้วค่า.." พลอยฝนอุ้มหลานสาวตัวจ้ำม่ำน่ารักราวกับตุ๊กตาเพราะมีผิวขาวตากลมโตนัยห์ตาสีฟ้าน้ำทะเลผมสีน้ำตาลถักเปียสองข้างวัยสามขวบเข้ามาในคลินิกหลังจากที่ไปรับมาจากศูนย์เด็กเล็ก
พอพลอยฝนวางเจ้าก้อนกลมได้เด็กหญิงตะวันฉายก็วิ่งตัวป้อมไปหาคนเป็นแม่ด้วยความรวดเร็วพร้อมส่งเสียงใสแจ๋วเอ่ยคำหวานให้คนเป็นแม่ได้ชื่นใจหายเหนื่อย
"คุณแม่ขา...ตะวันคิดถึงคุณแม่จังเลยค่ะ"
ฟอด...
"ปากหวานกับแม่อีกแล้วแบบนี้จะไม่ให้หลงได้ยังไงคะ" พรฟ้าอุ้มลูกสาวสุดที่รักก่อนจะกดจมูกหอมไปที่แก้มพองๆของเด็กหญิงฟอดใหญ่
"วันนี้มีไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันหรือเปล่าคะ" เป็นประจำของทุกวันที่ตะวันฉายจะร้องขอไอศครีมวานิลลากับคนเป็นแม่เพราะเป็นของโปรดจนพรฟ้าต้องมีติดตู้เย็นที่บ้านและทั้งคลินิกเพื่อเอาไว้ให้ตะวันฉาย"เอ...มีหรือเปล่าน้า.." "ไม่มีเหรอคะ" จากน้ำเสียงลังเลที่คนเป็นแม่แกล้งทำเอาเด็กหญิงเริ่มคอตกเอ่ยน้ำเสียงอ่อน"ใครว่าล่ะคะ...อยู่ในตู้เย็นนี่ไง" พรฟ้ารีบอุ้มลูกสาวเธอเดินเข้าไปในห้องทานอาหารของคลินิกก่อนจะเปิดตู้หยิบกล่องไอศครีมของโปรดลูกสาวเธอออกมา"เย่..ตะวันรักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ" ดวงตากลมโตของเด็กหญิงมองดูกล่องไอศครีมในมือคนเป็นแม่ด้วยตาเป็นประกายตบมือชอบใจและโผกอดคอคนเป็นแม่ก่อนจะเอ่ยคำหวานเอาใจแม่ตนอีกรอบเพราะดีใจที่จะได้ทานของโปรด20.30"ตะวันหลับแล้วเหรอพี่ฟ้า" พลอยฝนเอ่ยทักคนเป็นพี่ขณะที่ตนกำลังจัดแจงข้าวของที่ซื้อมาเพื่อที่จะไปทำสังฆทานที่วัดใกล้บ้านในวันพรุ่งนี้เพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันครบรอบเสียชีวิตของคุณยายฉวีวรรณคนที่มีพระคุณชุบเลี้ยงพวกเธอมาตั้งแต่ที่พ่อกับแม่เสีย "อืม...กลิ้งคว่ำกลิ้งหงายกับถั่วเน่าจนหลับคากันเลย" พรฟ้าเอ่ยถึงลูกสาวตนด้วยรอยยิ้มอ่อน"นี่ถ้าขาดถัวเน่
"มีอะไรครับนาย" มัคซิมที่เห็นว่าเจ้านายตนจู่ๆก็หยุดชะงักการเดินจึงต้องเอ่ยถามขึ้นมัคซิมมือซ้ายของฟาทิท มัคซิมอายุ 35 เป็นคนรัสเซียเขาเป็นหนุ่มหล่อสูงใหญ่ใบหน้าคมผมสีเทาตัดทรงวินเทจเซ็ทเนี้ยบคิ้วหนาเข้มตาคมสีนิลจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากบางอมชมพูเขาเป็นผู้ชายที่ยิ้มสวยคนหนึ่งและสาวๆก็หลงเสน่ห์โดยการมองรอยยิ้มของเขาแทบทุกคนใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้หนวดเครานิสัยค่อนข้างแอบซนและช่างเจรจากว่าคนเป็นเจ้านายและโรฮานจริงจังในการทำงานอย่างมากจึงอยู่กับฟาทิทได้ทั้งนี้มัคซิมยังทันเล่ห์เหลี่ยมคนเพราะรู่เล่ห์รู้กลโกงมาแต่ไหนแต่ไรงานของเขาส่วนมากเลยจะอยู่ที่คาสิโนเสียส่วนใหญ่เขามาทำงานกับฟาทิทตั้งแต่เป็นวัยรุ่นเพราะตั้งแต่พ่อที่เลี้ยงมาคนเดียวเสียเขาก็ไปอยู่กับพวกขี้ยาข้างถนนลักเล็กขโมยน้อยจนวันนึงมาเจอกับฟาทิทเขาเห็นว่ามัคซิมค่อนข้างเป็นคนฉลาดมีความสามารถจึงอยากจะชุบชีวิตใหม่ให้มัคซิมและความสามารถในการต่อสู้บวกกับความฉลาดทันเล่ห์เหลี่ยมคนมัคซิมจึงขึ้นเป็นมือซ้ายของฟาทิทหลังจากเข้ามาอยู่กับฟาทิทไม่นาน"เปล่า.. กลับกันเถอะ" ใบหน้าคมส่ายหัวเบาๆก่อนจะเลิกสนใจสิ่งรอบข้างและเดินตรงดิ่งไปที่รถ"ครับ
"อืม.." หัวใจดวงน้อยของเธอตอนนี้เต้นไม่เป็นส่ำเธอพยายามตั้งสติแล้วทำตามที่อีกฝ่ายบอกแต่โดยดีเพราะเธอไม่เสี่ยงที่จะโวยวายด้วยกลัวว่าลูกน้อยจะตื่นมาตกใจและเป็นอันตรายไปด้วย"คุณเป็นหมอใช่หรือเปล่า""อืม.." พรฟ้าพยักหน้าหงึกหงักดวงตาของเธอตอนนี้ดูตื่นตระหนกจนเห็นได้ชัด"นายของผมบาดเจ็บหนักเค้าถูกยิงต้องผ่าตัดเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมแล้วไปกับผม" โรฮานเอ่ยบอกกับหญิงสาวด้วยความร้อนใจ"ถ้าคนไข้ต้องผ่าตัดคุณต้องพาเค้าไปโรงพยาบาลเกิดให้ฉันทำโดยที่อุปกรณ์ไม่พร้อมเสียเลือดมากจะทำยังไง" พรฟ้าไม่เข้าใจว่าทำไมคนตรงหน้าไม่พาคนเจ็บไปโรงพยาบาลเนื่องจากบาดเจ็บถึงขั้นผ่าตัดใจของเธอตอนนี้ชักกลัวเสียแล้วว่าเขาจะเป็นพวกโจรหรือผู้ร้ายที่หนีคดี"ยังไงคุณก็ไปกับพวกผมก่อน" โรฮานเริ่มหงุดหงิดที่อีกฝ่ายไม่ยอมทำตามที่บอกแต่โดยดีจึงชูปืนขึ้นมาไว้ตรงหน้าหญิงสาวเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกกลัวและทำตามคำสั่งของเขา"ฉันขอเรียกน้องสาวฉันให้ดูลูกก่อนจะได้หรือเปล่า" หัวใจของพรฟ้าตอนนี้แทบจะเต้นกระเด็นออกมาข้างนอก"น้องสาวคุณอยู่ที่ไหน""อีกห้อง" มือน้อยชี้ไปอีกห้องข้างๆที่อยู่ติดกันไม่นานนักพรฟ้าพลอยฝนรวมถึงเจ้าก้อนก
ช่วงเช้าโรฮานพาพลอยฝนมาที่บ้านของเธอเพื่อจัดแจงเตรียมของใช้ต่างๆของพรฟ้าและตะวันฉายให้เสร็จก่อนที่เธอจะไปที่คลินิก"เรียบร้อยแล้วใช่หรือเปล่า" โรฮานเห็นหญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยถามถึงความเรียบร้อย"ค่ะ..นี่ของพี่ฟ้าส่วนพวกนี้ก็ของตะวันและก็นั่นของฉัน" พลอยฝนชี้ไปที่กระเป๋าใบใหญ่ที่กองๆรวมกันอยู่ให้โรฮานได้รู้ว่าของใครเป็นของใครเวลาที่กลับมาขนไปที่บ้านนั้นจะได้บอกพี่สาวเธอถูก"อืม.." ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินหันหลังออกจากบ้านไป"...." พลอยฝนรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตาโรฮานเท่าไรเพราะเขาดูเย็นชาจนไม่น่าเป็นมิตรเอาเสียเลย โรฮานใช้เวลาไม่นานนักก็มาส่งพลอยฝนที่หน้าคลินิกก่อนที่หญิงสาวจะเปิดประตูออกไปจากรถ"เดี๋ยว""คะ?""หวังว่าจะไม่มีใครรู้" เขาก็ต้องรั้งเธอเอาไว้ก่อนเพื่อย้ำว่าเรื่องที่เธอเจอจะต้องเป็นความลับ"ฉันเข้าใจดีค่ะ" พลอยฝนพยักหน้าเบาๆและรีบออกจากรถไปก่อนที่จะมีคนมาเห็นว่าเธอมากับใครเพราะขี้เกียจหาข้ออ้างตอบคำถาม หลังจากที่โรฮานกลับไปเก็บของที่บ้านของพรฟ้ามาหมดแล้วเขาก็กลับมาจัดแจงเก็บทุกอย่างเรียบร้อยจึงเข้าไปบอกกับพรฟ้าว่าของพวกเธอนั้นเขาจัดการใ
"...."พรฟ้าเงียบครู่หนึ่งเพราะมัวแต่จ้องมองดวงตาของชายหนุ่มที่พึ่งจะลืมนัยห์ตาของเขาสีฟ้าน้ำทะเลสะกดสายตาของเธอได้เป็นอย่างดีทั้งยังเหมือนกับดวงตาของลูกสาวเธอไม่มีผิด"เอ่อ..ฉันเป็นหมอที่คุณโรฮานพามารักษาคุณค่ะ"พอตั้งสติได้สาวเจ้าก็รีบเอ่บบอกอีกฝ่ายที่ไม่ยอมปล่อยข้อมือน้อยของเธอให้ได้รู้ว่าเธอมาที่นี่ได้อย่างไรและเป็นใคร"อืม..""คุณอย่าพึ่งขยับนะคะคุณมีแผล" ร่างบางรีบโผจับบ่าของอีกฝ่ายเอาไว้อย่างเบามือเพื่อไม่ให้เขาขยับเพราะเดี๋ยวจะสะเทือนที่แผล"......" ฟาทิทจ้องมองหญิงสาวเงียบๆขณะที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอและเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบรู้สึกคุ้นหน้าของเธอแปลกๆแต่จำไม่ได้ว่าเขาเคยเห็นที่ไหน"เอ่อ.."หญิงสาวรีบหลบสายตาอีกฝ่ายและถอยออกห่างเมื่อรู้ตัวว่าเธอใกล้กับเขามากเกินไปแถมสายตาของเธอกับเขายังประสานกันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจอีกด้วยเธอจึงเริ่มประหม่าเล็กน้อย"ทานยาแก้ปวดนะคะเดี๋ยวฉันจะเช็ดตัวให้คุณเป็นระยะตอนนี้ไข้คุณยังไม่ลดเท่าไร""อืม.."พรฟ้ารีบจัดการหายาให้ชายหนุ่มทานเห็นว่าเขาตื่นขึ้นมาตอนนี้ก็ดีแล้วเธอจะได้ให้เขาทานยาลดไข้หลังจากนี้ก็เช็ดตัวไปพรางๆไข้จะได้ลดเร็วขึ้นตุรกีอังการา"ฉั
"ฝีมือฉันพอจะทานได้หรือเปล่าคะ" พลอยฝนเอ่ยถามรสชาติของอาหารขณะที่ทุกคนกำลังจะทานข้าวหมดจานเพราะเธอเห็นว่ามัคซิมและโรฮานเล่นทานไม่พูดไม่จาจนเธอไม่รู้ว่าตกลงพวกเขาชอบในรสมือของเธอหรือเปล่า"โอเคเลยครับอร่อยมากรสชาติแบบนี้โรฮานก็ชอบเหมือนกัน"มัคซิมยกผ้าเช็ดปากก่อนจะพยักหน้าเอ่ยชมฝีมือของหญิงสาวเขาคิดว่าโรฮานก็คงจะชอบแบบนี้เหมือนกันไม่อย่างนั้นคงไม่ดูเจริญอาหารจนเติมข้าวรอบที่สามทั้งที่ไม่ใช่อาหารที่คุ้นชินเท่าไร"เหรอคะคุณโรฮาน"พลอยฝนและพรฟ้าต่างก็อมยิ้มอ่อนที่ได้รับคำชมในส่วนพลอยฝนเองก็รีบหันไปถามโรฮานแต่ดูท่าว่าเขาจะเอาแต่นั่งนิ่งไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าเบาๆเท่านั้น"....." มัคซิมหันไปยิ้มเจื่อนให้พลอยฝนเขารู้ว่าหญิงสาวคงคิดว่าโรฮานดูจะไม่ร่อยเป็นมิตรแต่กับเขานั้นชินกับพฤติกรรมของโรฮานไปแล้ว"อืม.."พลอยฝนถอนหายใจให้กับโรฮานเป็นครั้งที่หลายสิบได้ไม่รู้ว่าหากเขาปริปากพูดมากๆแล้วดอกพิกุลทองจะล่วงออกจากปากหรืออย่างไร"..พลอย...."พรฟ้ารีบดึงมือคนเป็นน้องให้ทำสีหน้าดีๆเพราะรู้ว่าน้องเธอคงจะไม่ค่อยชอบโรฮานเท่าไรในส่วนของตัวเธอนั้นมองออกว่าโรฮานเป็นคนเช่นไรจึงไม่คิดจะถือสา21.00
"ลูกคุณน่ารักดีนะ..สามีคุณล่ะ"หลังจากเด็กหญิงกลับห้องไปและหมอสาวก็เดินกลับมายังฟูกนอนของตัวเองฟาทิทจึงเอ่ยถามเรื่องที่เป็นคำถามคาใจของเขาอยู่เพราะการที่เธอและลูกมาอยู่ที่นี่สามีของหญิงสาวจะเป็นอย่างไร"บ้านฉันก็อยู่กันแค่นี้"เป็นคำถามครั้งที่สองหลังจากที่โรฮานถามพรฟ้าจึงเอ่ยตอบคำเดียวกับที่เคยตอบโรฮานเมื่อลูกน้องเข้าใจหวังว่าเจ้านายก็คงเข้าใจคำที่เธอสื่อเช่นเดียวกัน"แล้วอยู่แบบนี้มานานแล้วเหรอ"ฟาทิทยิ้มกว้างอย่างไม่รู้ตัวรู้สึกว่าคำตอบนี้ดูน่ายินดีไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในใจมันคิดแบบนั้นทั้งอยากจะรู้อีกว่าเธอและสามีเธอเลิกกันไปเมื่อไรจึงตั้งคำถามแบบอ้อมๆขึ้นมา"ค่ะ..ก็นานแล้ว"พรฟ้าพยักหน้าเบาๆก่อนจะเอื้อมมือปิดโคมไฟและล้มตัวลงนอนด้วยไม่อยากพุดอะไรต่อเรื่องนี้แล้ว"อืม..."ฟาทิทอมยิ้มอยู่ในความมืดนานแล้วที่หัวใจของเขาไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรพิเศษแบบนี้แต่ก็ยังไม่รู้ตัวเองว่าทำไมเหมือนกันหรืออาจจะเป็นเพราะได้อยู่ในสถานที่ใหม่ๆเจอเรื่องราวและผู้คนใหม่ๆก็เป็นไปได้สามวันต่อมาวันนี้ฟาทิทรู้สึกว่าตัวเองอาการดีขึ้นพอสมควรจึงเรียกคนสนิททั้งสองคุยถึงเหตุการณ์ที่เขาถูกลอบทำร้าย"ฉันเชื่อว่าคน
"อืม..เราชอบไอศครีมรสนี้เหรอ""ค่ะ...กินทุกวันเลย"หนูน้อยพยักหน้าหงึกหงักอมยิ้มอ่อนให้กับความน่าเอ็นดูของเด็กหญิงตัวกลมไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมีสีผมและดวงตาที่คล้ายเขาแล้วยังมีของโปรดที่ชอบแบบเดียวกันอีก"คุณลุงเจ็บแผลมากหรือเปล่าคะ""ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ""ตะวันเป่าให้ค่ะเดี๋ยวก็หาย""เอาสิ"ฟู่ว.. ฟู่ว ๆ เด็กหญิงเริ่มเป่าตรงจุดที่มีผ้าพันแผลจนครบทุกจุดแล้วจึงนั่งลงกินไอศครีมในถ้วยต่อนับว่าพรฟ้าสอนลูกได้ดีเพราะเด็กตัวแค่นี้ทานได้เรียบร้อยกว่าเด็กวัยเดียวกันมากไม่มีหกเลอะเทอะแม้แต่น้อยหลายวันต่อมา จากวันที่พรฟ้ามารักษาฟาทิทจนถึงวันนี้ก็เกือบสองอาทิตย์แล้วความกลัวที่พรฟ้าและพลอยฝนมีต่อพวกของฟาทิทก็จางหายไปเรื่อยๆจนเกิดเป็นความสนิทสนมตะวันฉายตอนนี้ก็ดูจะถูกชะตากับฟาทิทมากตัวติดกันเป็นแตงเมอาการของฟาทิทตอนนี้ก็ดีขึ้นมากจนใช้ชีวิตประจำวันได้สะดวกแต่ก็ไม่คิดจะปล่อยพรฟ้าให้กลับไปเสียทีจนหญิงสาวเฝ้าถามแล้วถามอีกแต่เขาก็ยังไม่ให้คำตอบ"ครับคุณเฟอฮัทตอนนี้นายปลอดภัยดีครับ"โรฮานยืนคุยโทรศัพท์กับเฟอฮัทหน้าบ้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียดหลังจากที่เฟอฮัทรู้ข่าวของฟาทิทหลานชายของเขาว่าได้รับบาดเจ็บจึงโทร