ตอนที่สาม ยอมอุ้มท้อง

"วันนี้มีไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันหรือเปล่าคะ"   

เป็นประจำของทุกวันที่ตะวันฉายจะร้องขอไอศครีมวานิลลากับคนเป็นแม่เพราะเป็นของโปรดจนพรฟ้าต้องมีติดตู้เย็นที่บ้านและทั้งคลินิกเพื่อเอาไว้ให้ตะวันฉาย

"เอ...มีหรือเปล่าน้า.." 

"ไม่มีเหรอคะ"  

จากน้ำเสียงลังเลที่คนเป็นแม่แกล้งทำเอาเด็กหญิงเริ่มคอตกเอ่ยน้ำเสียงอ่อน

"ใครว่าล่ะคะ...อยู่ในตู้เย็นนี่ไง"  

พรฟ้ารีบอุ้มลูกสาวเธอเดินเข้าไปในห้องทานอาหารของคลินิกก่อนจะเปิดตู้หยิบกล่องไอศครีมของโปรดลูกสาวเธอออกมา

"เย่..ตะวันรักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ"  

ดวงตากลมโตของเด็กหญิงมองดูกล่องไอศครีมในมือคนเป็นแม่ด้วยตาเป็นประกายตบมือชอบใจและโผกอดคอคนเป็นแม่ก่อนจะเอ่ยคำหวานเอาใจแม่ตนอีกรอบเพราะดีใจที่จะได้ทานของโปรด

20.30

"ตะวันหลับแล้วเหรอพี่ฟ้า"   

พลอยฝนเอ่ยทักคนเป็นพี่ขณะที่ตนกำลังจัดแจงข้าวของที่ซื้อมาเพื่อที่จะไปทำสังฆทานที่วัดใกล้บ้านในวันพรุ่งนี้เพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันครบรอบเสียชีวิตของคุณยายฉวีวรรณคนที่มีพระคุณชุบเลี้ยงพวกเธอมาตั้งแต่ที่พ่อกับแม่เสีย 

"อืม...กลิ้งคว่ำกลิ้งหงายกับถั่วเน่าจนหลับคากันเลย"  

พรฟ้าเอ่ยถึงลูกสาวตนด้วยรอยยิ้มอ่อน

"นี่ถ้าขาดถัวเน่าสักวันคงหลับไม่ลงแน่เลยค่ะ"  

พลอยฝนเห็นทีหลานเธอจะชอบหมอนข้างที่เธอซื้อให้เมื่อแรกเกิดเสียเหลือเกินหากวันไหนไม่ได้กอดเจ้าหมอนรูปถั่วลิสงคงนอนไม่หลับ

"นั่นน่ะสิ”  

พรฟ้าเห็นจะเป็นอย่างที่น้องสาวเธอพูดเพราะเธอเคยลองซื้อหมอนข้างใหม่ให้ลูกเธอแล้วแต่ยังไงตะวันฉายก็ไม่ยอมนอนกอดอยู่ดีร้องหาแต่ถั่วเน่าเท่านั้น

21.00 น.

หลังจากที่ช่วยน้องสาวจัดแจงของทำบุญเสร็จพรฟ้าก็กลับมานอนในห้องเธอหยิบรูปของฉวีวรรณที่ถ่ายกับเธอในวันรับปริญญาพรางมองที่ลูกสาวตัวกลมที่กำลังหลับอุตุสลับกันกับรูปด้วยรอยยิ้ม

"ตะวันโตขึ้นมากเลยนะคะคุณยายตอนนี้ฟ้าทั้งรักทั้งหลงตะวันจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วค่ะขอบคุณนะคะที่ให้ของขวัญชิ้นที่มีค่าที่สุดให้กับฟ้า"

หญิงสาวพูดคุยกับคนในรูปด้วยความคิดถึงพรางนึกถึงเรื่องราวในอดีตในวันที่ทำให้เธอมีตะวันฉายเข้ามาในชีวิต

เหตุการณ์ครั้งนั้นย้อนกลับไปเมื่อประมาณสี่ปีก่อน

   วันนั้นฉวีวรรณเรียกเธอไปคุยที่บ้านเป็นการส่วนตัวเพราะฉวีวรรณต้องการให้เธออุ้มบุญโดยที่ไม่เอ่ยเฉลยว่าพ่อของเด็กเป็นใครให้เหตุผลเพียงแค่ว่าต้องการเด็กที่เกิดมาเท่านั้นและไว้ใจที่จะให้เธออุ้มบุญเพียงคนเดียวทั้งยังขอให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับ

"ถ้าเป็นความต้องการของคุณยายฟ้าก็ยินดีค่ะ"  พรฟ้าลำบากใจพอสมควรในคราแรกแต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธเพราะเห็นว่าฉวีวรรณให้ชีวิตใหม่กับเธอและน้องมานานแล้วหากมีเรื่องที่ทำให้ท่านได้มีความสุขได้เธอก็จะทำ

"ขอบใจเรามากเลยนะหนูฟ้าที่ยอมเสียสละ"  

"ฟ้าอยากทำให้คุณยายมีความสุขค่ะ"

หลายเดือนต่อมาหลังจากวันนั้น

การทำกิฟท์เป็นผลสำเร็จเธอได้ตั้งท้องขึ้นมาแต่ในเรื่องดีก็มีเรื่องร้ายที่ทำให้เธอเสียใจมากเพราะจู่ๆฉวีวรรณก็ดันเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตกะทันหัน

พรฟ้าตกใจมากกับเรื่องที่พึ่งรู้และยังสับสนอยู่ว่าเธอจะทำอย่างไรกับเด็กในท้องจะตามหาคนเป็นพ่อเด็กคนนี้หรือไม่

แต่เมื่ออุ้มท้องได้นานวันเข้าความรักความหวงแหนลูกในท้องจึงบังเกิดเธอจุดธูปบอกกับฉวีวรรณว่าเธอต้องการที่จะเลี้ยงเด็กคนนี้เอง

"ฟ้าขอดูแลลูกคนนี้เองนะคะคุณยาย" 

และไม่เคยมีใครรู้สักคนเดียวแม้กระทั่งพลอยฝนน้องสาวของเธอว่าเด็กคนนี้เกิดจากการผสมเทียม

พลอยฝนเองก็เคารพในตัวคนเป็นพี่เธอไม่เคยเอ่ยถามให้พรฟ้าลำบากใจแม้นแต่น้อยเรื่องทารกในครรภ์และไม่นานนักเด็กหญิงตะวันฉายก็ได้กำเนิดเกิดมาเป็นที่รักของพรฟ้าและพลอยฝนจนถึงทุกวันนี้

เช้าวันต่อมา

วัดxx

หลังจากที่เดินทางมาที่เขาใหญ่ได้สองสามวันวันนี้ฟาทิทกับคนสนิทอีกสองคนก็เดินทางมาที่วัดที่เป็นที่ตั้งเจดีย์เก้บอัฐิของคนเป็นยาย

"ผมมาหาแล้วนะครับคุณยายคิดถึงคุณยายนะครับ"  ร่างสูงเดินมาถึงหน้าเจดีย์สีขาวทองหลังวัดได้เขาก็คุกเข่าลงพร้อมมองรูปที่ติดอยู่ตรงหน้าเจดีย์ด้วยรอยยิ้มก่อนจะวางช่อกุหลาบสีขาวตรงหน้า

ฟาทิทนั่งอยู่หน้าเจดีย์พักใหญ่หวนลำลึกถึงวันที่ได้มีเวลาอยู่กับฉวีวรรณเงียบๆก่อนจะเตรียมตัวกลับในเวลาต่อมา

 ในส่วนของโบสถ์ในวัดตอนนี้ก็มีเสียงสวดอยู่เนืองๆเนื่องจากสองสาวพร้อมเด็กหญิงตัวกลมเข้ามาถวายสังฆทานทำบุญให้กับฉวีวรรณในวันครบรอบการเสียชีวิต

ยะถาวาริวาหา...

เมื่อหลวงพ่อสวะบทยะถาสองสาวพรฟ้ากับพลอยฝนก็ร่วมกันกรวดน้ำส่งกุศลผลบุญที่ได้ทำให้กับฉวีวรรณและคนเป็นพ่อกับแม่ที่จากไปในส่วนของเด็กหญิงตะวันฉายก็นังนั่งขัดตะหมาดตัวป้อมยกมือไหว้พระที่กำลังสวดจนเป็นภาพที่น่าเอ็นดูไม่น้อย

   เมื่อออกมาจากโบสถ์ได้ตอนนี้หญิงสาวทั้งสองและเด็กหญิงก็กำลังเดินไปที่หลังวัดเพื่อที่จะไปไหว้เจดีย์ของฉวีวรรณ

"ตะวันขา..อย่าวิ่งสิลูกเดี๋ยวจะหกล้ม"  พรฟ้าต้องรีบปรามลูกสาวของตนเพราะเจ้าตัวกลมเอาแต่วิ่งเล่น

"ค่าา.."  เสียงใสเอ่ยตอบกลับคนเป็นแม่เสียงดังและชะงักการวิ่งมาเป็นเดินช้าๆแทน

"....."  ฟาทิทที่กำลังจะเดินกลับมาที่รถพร้อมโรฮานและมัคซิมเขาหยุดเดินหันมองไปที่เด็กหญิงตัวอ้วนกลมผมสีน้ำตาลคล้ายกับเขาเมื่อได้ยินคำว่าตะวันมันทำให้เขานึกถึงเรื่องอะไรบางอย่าง