Share
ตอนที่หก คุณเป็นใคร
ช่วงเช้าโรฮานพาพลอยฝนมาที่บ้านของเธอเพื่อจัดแจงเตรียมของใช้ต่างๆของพรฟ้าและตะวันฉายให้เสร็จก่อนที่เธอจะไปที่คลินิก
"เรียบร้อยแล้วใช่หรือเปล่า"
โรฮานเห็นหญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยถามถึงความเรียบร้อย
"ค่ะ..นี่ของพี่ฟ้าส่วนพวกนี้ก็ของตะวันและก็นั่นของฉัน"
พลอยฝนชี้ไปที่กระเป๋าใบใหญ่ที่กองๆรวมกันอยู่ให้โรฮานได้รู้ว่าของใครเป็นของใครเวลาที่กลับมาขนไปที่บ้านนั้นจะได้บอกพี่สาวเธอถูก
"อืม.."
ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินหันหลังออกจากบ้านไป
"...."
พลอยฝนรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตาโรฮานเท่าไรเพราะเขาดูเย็นชาจนไม่น่าเป็นมิตรเอาเสียเลย
โรฮานใช้เวลาไม่นานนักก็มาส่งพลอยฝนที่หน้าคลินิกก่อนที่หญิงสาวจะเปิดประตูออกไปจากรถ
"เดี๋ยว"
"คะ?"
"หวังว่าจะไม่มีใครรู้"
เขาก็ต้องรั้งเธอเอาไว้ก่อนเพื่อย้ำว่าเรื่องที่เธอเจอจะต้องเป็นความลับ
"ฉันเข้าใจดีค่ะ"
พลอยฝนพยักหน้าเบาๆและรีบออกจากรถไปก่อนที่จะมีคนมาเห็นว่าเธอมากับใครเพราะขี้เกียจหาข้ออ้างตอบคำถาม
หลังจากที่โรฮานกลับไปเก็บของที่บ้านของพรฟ้ามาหมดแล้วเขาก็กลับมาจัดแจงเก็บทุกอย่างเรียบร้อยจึงเข้าไปบอกกับพรฟ้าว่าของพวกเธอนั้นเขาจัดการให้เรียบร้อย
"ของพวกคุณผมเก็บเอาไว้ในห้องเรียบร้อยแล้วครับ...ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมก็บอกพวกผมได้"
"ค่ะ...ลูกสาวฉันอยู่ไหนคะ"
พรฟ้าไม่เห็นได้ยินเสียงตะวันฉายตั้งแต่ช่วงเช้าไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนจึงถามหากับโรฮานเพราะจะว่าลูกเธอไปโรงเรียนก็ไม่น่าใช่เพราะวันนี้วันเสาร์
"มัคซิมป้อนข้าวอยู่ครับ"
"ป้อนข้าว..นี่พวกคุณเลี้ยงเด็กเป็นด้ววยเหรอคะ"
พรฟ้าถึงกับมีสีหน้าแปลกใจกับคำที่โรฮานบอกเพราะไม่คิดว่าคนอย่างพวกเขาจะดูแลเด็กเล็กเป็น
"ก็พอทำได้ครับ...แล้วเอ่อ..สามีคุณอยู่ที่ไหน"
โรฮานพยักหน้าเล็กน้อยไม่รู้ว่าคนอย่างพวกเขาเลี้ยงเด็กเป็นแล้วหญิงสาวจะดูแปลกใจขนาดนี้
ทั้งยังเอ่ยถามเรื่องพ่อของตะวันฉายเพราะหากเขารู้ว่าลูกเมียไม่อยู่ที่บ้านคงตามหาให้ควั่ก
"..เราอยู่กันแค่นี้ค่ะ"
พรฟ้าเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยคำพูดออกมาพร้อมสีหน้าเจื่อนเล็กน้อยหสังว่าเธอพูดแค่นี้คนตรงหน้าคงจะเข้าใจภาษาไทยได้ดี
"เข้าใจแล้วครับ...ผมขอโทษที่ต้องทำให้ทุกคนกลัวแต่ที่ต้องบังคับพวกคุณแบบนี้ก็เพราะความปลอดภัยของคุณฟาทิท"
โรฮานเข้าใจดีในคำที่พรฟ้าบอกเขาจึงไม่ถามอะไรต่อและเอ่ยขอโทษกับเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมาที่ทำให้พวกเธอต้องวุ่นวายและตกใจกลัว
"ฉันจะพยายามเข้าใจนะคะ"
พรฟ้าคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าคนเมื่อคืนที่เอาปืนขู่เธอให้ทำตามทุกอย่างจะมาขอโทษเธอน้ำเสียงอ่อนในตอนนี้แต่ถึงเวลานี้แล้วเธอจะไม่เข้าใจเขาคงไม่ได้เพราะยังไงเธอก็ต้องอยู่ที่นี่จนกว่าฟาทิทจะหายดีอยู่ดี
ทางด้านหนูน้อยตะวันฉายเมื่อตื่นมาไม่เห็นใครก็มีงอแงบ้างแต่เมื่อเห็นแม่เมื่อช่วงเช้าจึงสงบลงได้แถมหนูน้อยยังดูรู้งานเมื่อมัคซิมบอกว่าคนเป็นแม่นั้นกำลังรักษาคนที่เจ็บอยู่หนูน้อยก็ไม่คิดจะไปกวนและยอมอยู่กับมัคซิมโดยดี
คราแรกก็ดูกลัวๆเพราะไม่คุ้นแต่พอได้ทานของอร่อยที่มัคซิมให้หนูน้อยก็สนิทสนมกับคุณลุงคนใหม่ของเธอไปโดยปริยาย
"คุณลุงกินค่ะ"
ตะวันฉายยื่นโดนัทชิ้นโตให้กับมัคซิมขณะนั่งเล่นอยู่ที่สวนหย่อมหน้าบ้าน
"ไม่หรอกลุงไม่หิว"
มัคซิมเอ็นดูเด็กหญิงไม่น้อยเพราะเธอทำให้เขามีชีวิตชีวาเป็นพิเศษถึงว่าเขาชอบได้ยินคนชอบพูดว่าบ้านไหนมีเด็กๆบ้านนั้นจะไม่เหงา
"ตะวันป้อนค่ะ"
เด็กหญิงยังคงไม่ละความพยายมเธอยื่นมือป้อมขึ้นสูงจนมัคซิมต้องย่อตัวลงมาทานขนมที่เจ้าตัวกลมยื่นให้
"ขอบคุณครับ"
พรฟ้าที่ยืนดูพฤติกรรมของลูกเธอและมัคซิมอยู่ไม่ห่างเธอเห็นลูกเธออารมณ์ดีเข้ากับคนที่นี่ได้เธอก็โล่งใจเพราะรู้ดีว่าเธอคงต้องอยู่ที่นี่อีกหลายวัน
10.00 น.
"คุณจะตัวร้อนตลอดเวลาแบบนี้ไม่ได้นะคะ"
พรฟ้าเช็ดตัวให้ฟาทิทตั้งแต่ช่วงสายเพราะไข้ของชายหนุ่มไม่ค่อยจะยอมลดเสียที
"ฉันก็พึ่งจะเห็นผู้ชายที่ขนตางอนแบบนี้เป็นครั้งแรกนี่แหละ" หมอสาวจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลาของคนที่นอนหลับตาพริ้มจุดที่ดึงดูดสายตาเธอที่สุดเห็นจะเป็นขนตาของเขาที่เป็นแพงอนยาวจนเธอไม่อยากจะคิดเลยว่าหากเขาลืมตาขึ้นมาแล้วจะดูหวานขนาดไหน
ฟึ่บบบ
"หืม..คุณฟื้นแล้วเหรอคะ"
พรฟ้าจำต้องชะงักเมื่อกำลังหันหลังจะลุกออกจากเตียงไปเมื่อจู่ๆเธอก็ถูกรั้งเอาไว้โดยมือของคนที่นอนอยู่
"คุณเป็นใคร?"
เสียงแหบพร่าถามขณะที่ดวงตากลมโตจะค่อยๆลืมขึ้น
Related chapter
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่เจ็ด เหมือนไม่มีผิด
"...."พรฟ้าเงียบครู่หนึ่งเพราะมัวแต่จ้องมองดวงตาของชายหนุ่มที่พึ่งจะลืมนัยห์ตาของเขาสีฟ้าน้ำทะเลสะกดสายตาของเธอได้เป็นอย่างดีทั้งยังเหมือนกับดวงตาของลูกสาวเธอไม่มีผิด"เอ่อ..ฉันเป็นหมอที่คุณโรฮานพามารักษาคุณค่ะ"พอตั้งสติได้สาวเจ้าก็รีบเอ่บบอกอีกฝ่ายที่ไม่ยอมปล่อยข้อมือน้อยของเธอให้ได้รู้ว่าเธอมาที่นี่ได้อย่างไรและเป็นใคร"อืม..""คุณอย่าพึ่งขยับนะคะคุณมีแผล" ร่างบางรีบโผจับบ่าของอีกฝ่ายเอาไว้อย่างเบามือเพื่อไม่ให้เขาขยับเพราะเดี๋ยวจะสะเทือนที่แผล"......" ฟาทิทจ้องมองหญิงสาวเงียบๆขณะที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอและเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบรู้สึกคุ้นหน้าของเธอแปลกๆแต่จำไม่ได้ว่าเขาเคยเห็นที่ไหน"เอ่อ.."หญิงสาวรีบหลบสายตาอีกฝ่ายและถอยออกห่างเมื่อรู้ตัวว่าเธอใกล้กับเขามากเกินไปแถมสายตาของเธอกับเขายังประสานกันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจอีกด้วยเธอจึงเริ่มประหม่าเล็กน้อย"ทานยาแก้ปวดนะคะเดี๋ยวฉันจะเช็ดตัวให้คุณเป็นระยะตอนนี้ไข้คุณยังไม่ลดเท่าไร""อืม.."พรฟ้ารีบจัดการหายาให้ชายหนุ่มทานเห็นว่าเขาตื่นขึ้นมาตอนนี้ก็ดีแล้วเธอจะได้ให้เขาทานยาลดไข้หลังจากนี้ก็เช็ดตัวไปพรางๆไข้จะได้ลดเร็วขึ้นตุรกีอังการา"ฉั
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่แปด ไม่เป็นมิตร
"ฝีมือฉันพอจะทานได้หรือเปล่าคะ" พลอยฝนเอ่ยถามรสชาติของอาหารขณะที่ทุกคนกำลังจะทานข้าวหมดจานเพราะเธอเห็นว่ามัคซิมและโรฮานเล่นทานไม่พูดไม่จาจนเธอไม่รู้ว่าตกลงพวกเขาชอบในรสมือของเธอหรือเปล่า"โอเคเลยครับอร่อยมากรสชาติแบบนี้โรฮานก็ชอบเหมือนกัน"มัคซิมยกผ้าเช็ดปากก่อนจะพยักหน้าเอ่ยชมฝีมือของหญิงสาวเขาคิดว่าโรฮานก็คงจะชอบแบบนี้เหมือนกันไม่อย่างนั้นคงไม่ดูเจริญอาหารจนเติมข้าวรอบที่สามทั้งที่ไม่ใช่อาหารที่คุ้นชินเท่าไร"เหรอคะคุณโรฮาน"พลอยฝนและพรฟ้าต่างก็อมยิ้มอ่อนที่ได้รับคำชมในส่วนพลอยฝนเองก็รีบหันไปถามโรฮานแต่ดูท่าว่าเขาจะเอาแต่นั่งนิ่งไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าเบาๆเท่านั้น"....." มัคซิมหันไปยิ้มเจื่อนให้พลอยฝนเขารู้ว่าหญิงสาวคงคิดว่าโรฮานดูจะไม่ร่อยเป็นมิตรแต่กับเขานั้นชินกับพฤติกรรมของโรฮานไปแล้ว"อืม.."พลอยฝนถอนหายใจให้กับโรฮานเป็นครั้งที่หลายสิบได้ไม่รู้ว่าหากเขาปริปากพูดมากๆแล้วดอกพิกุลทองจะล่วงออกจากปากหรืออย่างไร"..พลอย...."พรฟ้ารีบดึงมือคนเป็นน้องให้ทำสีหน้าดีๆเพราะรู้ว่าน้องเธอคงจะไม่ค่อยชอบโรฮานเท่าไรในส่วนของตัวเธอนั้นมองออกว่าโรฮานเป็นคนเช่นไรจึงไม่คิดจะถือสา21.00
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่เก้า ไม่น่าไว้ใจ
"ลูกคุณน่ารักดีนะ..สามีคุณล่ะ"หลังจากเด็กหญิงกลับห้องไปและหมอสาวก็เดินกลับมายังฟูกนอนของตัวเองฟาทิทจึงเอ่ยถามเรื่องที่เป็นคำถามคาใจของเขาอยู่เพราะการที่เธอและลูกมาอยู่ที่นี่สามีของหญิงสาวจะเป็นอย่างไร"บ้านฉันก็อยู่กันแค่นี้"เป็นคำถามครั้งที่สองหลังจากที่โรฮานถามพรฟ้าจึงเอ่ยตอบคำเดียวกับที่เคยตอบโรฮานเมื่อลูกน้องเข้าใจหวังว่าเจ้านายก็คงเข้าใจคำที่เธอสื่อเช่นเดียวกัน"แล้วอยู่แบบนี้มานานแล้วเหรอ"ฟาทิทยิ้มกว้างอย่างไม่รู้ตัวรู้สึกว่าคำตอบนี้ดูน่ายินดีไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในใจมันคิดแบบนั้นทั้งอยากจะรู้อีกว่าเธอและสามีเธอเลิกกันไปเมื่อไรจึงตั้งคำถามแบบอ้อมๆขึ้นมา"ค่ะ..ก็นานแล้ว"พรฟ้าพยักหน้าเบาๆก่อนจะเอื้อมมือปิดโคมไฟและล้มตัวลงนอนด้วยไม่อยากพุดอะไรต่อเรื่องนี้แล้ว"อืม..."ฟาทิทอมยิ้มอยู่ในความมืดนานแล้วที่หัวใจของเขาไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรพิเศษแบบนี้แต่ก็ยังไม่รู้ตัวเองว่าทำไมเหมือนกันหรืออาจจะเป็นเพราะได้อยู่ในสถานที่ใหม่ๆเจอเรื่องราวและผู้คนใหม่ๆก็เป็นไปได้สามวันต่อมาวันนี้ฟาทิทรู้สึกว่าตัวเองอาการดีขึ้นพอสมควรจึงเรียกคนสนิททั้งสองคุยถึงเหตุการณ์ที่เขาถูกลอบทำร้าย"ฉันเชื่อว่าคน
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สิบ ลำบากใจ
"อืม..เราชอบไอศครีมรสนี้เหรอ""ค่ะ...กินทุกวันเลย"หนูน้อยพยักหน้าหงึกหงักอมยิ้มอ่อนให้กับความน่าเอ็นดูของเด็กหญิงตัวกลมไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมีสีผมและดวงตาที่คล้ายเขาแล้วยังมีของโปรดที่ชอบแบบเดียวกันอีก"คุณลุงเจ็บแผลมากหรือเปล่าคะ""ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ""ตะวันเป่าให้ค่ะเดี๋ยวก็หาย""เอาสิ"ฟู่ว.. ฟู่ว ๆ เด็กหญิงเริ่มเป่าตรงจุดที่มีผ้าพันแผลจนครบทุกจุดแล้วจึงนั่งลงกินไอศครีมในถ้วยต่อนับว่าพรฟ้าสอนลูกได้ดีเพราะเด็กตัวแค่นี้ทานได้เรียบร้อยกว่าเด็กวัยเดียวกันมากไม่มีหกเลอะเทอะแม้แต่น้อยหลายวันต่อมา จากวันที่พรฟ้ามารักษาฟาทิทจนถึงวันนี้ก็เกือบสองอาทิตย์แล้วความกลัวที่พรฟ้าและพลอยฝนมีต่อพวกของฟาทิทก็จางหายไปเรื่อยๆจนเกิดเป็นความสนิทสนมตะวันฉายตอนนี้ก็ดูจะถูกชะตากับฟาทิทมากตัวติดกันเป็นแตงเมอาการของฟาทิทตอนนี้ก็ดีขึ้นมากจนใช้ชีวิตประจำวันได้สะดวกแต่ก็ไม่คิดจะปล่อยพรฟ้าให้กลับไปเสียทีจนหญิงสาวเฝ้าถามแล้วถามอีกแต่เขาก็ยังไม่ให้คำตอบ"ครับคุณเฟอฮัทตอนนี้นายปลอดภัยดีครับ"โรฮานยืนคุยโทรศัพท์กับเฟอฮัทหน้าบ้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียดหลังจากที่เฟอฮัทรู้ข่าวของฟาทิทหลานชายของเขาว่าได้รับบาดเจ็บจึงโทร
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สิบเอ็ด ยอมแพ้
ฟาทิทเดินมายืนกอดอกพิงหน้าประตูห้องของพรฟ้าขณะที่เธอจัดแจงเก็บเสื้อผ้าที่พึ่งเก็บมาจาราวหลังบ้านเข้าตู้เสื้อผ้า"คุณโกนหนวดเป็นหรือเปล่า"ฟาทิทต้องการให้พรฟ้าโกนหนวดให้เพราะหลายวันแล้วที่ไม่ได้โกนคราแรกจะทำเองแต่คิดไปคิดมาเกิดอยากให้หมอสาวทำให้เสียอย่างนั้น"อืม.. ค่ะ""จัดการให้ผมหน่อย"และแล้วพรฟ้าก็ต้องมาจัดการให้อีกฝ่ายทั้งที่รู้ว่าเขาทำเองได้แต่อยากจะใช้เธออีกอย่างหากเธอปฏิเสธก็คงถูกบังคับเช่นเคยสู้ทำเสียให้มันจบไปจะดีกว่า"ดูคล่องดีนะ"ฟาทิทเอ่ยกับหญิงสาวขณะที่เธอจับจ้องอยู่กับไรหนวดเคราของเขายิ่งเห็นเธอจัดการอย่างคล่องมือก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอคงเคยทำให้ผู้ชายคนอื่นบ่อยยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจ"ก็แค่โกนหนวดจะยากอะไรคะ"พรฟ้าตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำถามแค่โกนหนวดหากมีดโกนคมดีเธอก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรยาก"แล้วคุณบาดเจ็บอยู่แบบนี้คนของคุณไม่ห่วงบ้างเหรอคะ"พรฟ้าว่าจะถามเรื่องนี้กับชายหนุ่มหลายวันแล้วแต่ก็ลืมทุกทียิ่งเห็นฟาทิทเอ็นดูลูกเธอมากก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาน่าจะมีลูกรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเป็นแน่"คนของผม?"คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย"ฉันหมายถึงภรรยาของคุณ""ผมไม่มีครอบครัวไม่คิดจะมี
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สิบสอง ถูกจับตัว
"ได้ยังไงคะคุณลุงก็ต้องอยู่ที่บ้านเค้าสิคะ"พรฟ้าได้เห็นสีหน้าและน้ำเสียงออดอ้อนของลูกสาวเธอก็เกิดสงสารขึ้นมาอันที่จริงก็เป็นความผิดเธอที่ควรจะบอกลูกล่วงหน้าก่อนว่าจะต้องกลับบ้านกันแล้วไม่อย่างนั้นตะวันฉายคงไม่งอแงกับเธอแบบนี้"คุณแม่ขาเอาคุณลุงไปด้วย"เด็กหญิงเริ่มหน้าบึ้งตึงเมื่อคนเป็นแม่ไม่ยอมทำตามที่ขอ"เอ่อ.."พรฟ้าหันมามองหน้ากับพลอยฝนแต่น้องเธอเองก็ดูหน้าเสียเพราะคำขอของหลานสาวไม่แพ้กัน"อยู่ที่นี่อีกสักสองสามวันไม่ได้เหรอครับคุณฟ้า"ฟาทิทถามลองใจหญิงสาวอีกครั้งเพราะจะดูว่าคำขอของตะวันฉายมีผลต่อคนเป็นแม่แค่ไหนแต่เขาคิดว่าพรฟ้าคงจะทนลูกอ้อนของเจ้าตัวกลมได้ไม่นานแน่นอน"อยู่ที่นี่อีกหน่อยคงไม่เป็นไรนะคะพี่ฟ้าอีกอย่างเราก็ไม่ได้บอกตะวันล่วงหน้าด้วย"พลอยฝนเห็นทีจะทนดูความน่าสงสารของหลานสาวไม่ได้คิดว่าหากพวกเธออยู่ที่นี่ให้ตะวันฉายได้เล่นกับลุงของเธอให้ชื่นใจอีกสักสองสามวันคงไม่เสียหาย"คือ...ก็ได้ค่ะแต่ของนี่ฉันขอเอากลับบ้านบางส่วนนะคะ"พรฟ้าจำต้องยอมแต่เธอจะขอขนของกลับบ้านบางส่วนเพราะวันกลับจริงๆจะได้ไม่ต้องขนอะไรมากมาย"ได้สิ..เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง"ฟาทิทโล่งใจจนยิ้มหน้าบานเขาอาสา
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สิบสาม ไม่อยากตาย
ครืดดด"อย่าพูดมาก...เดี๋ยวก็ได้ตายแล้วจะทำไปทำไมล่ะแผลน่ะ"ชายชุดดำที่ท่าทางจะมึนเมาเพราะชวนกันดื่มตั้งแต่มาถึงก็เปิดประตูเข้ามาโวยวายยกใหญ่ที่ได้ยินเสียงฟาทิทตะโกนออกไปจนเขาต้องเสียเวลาดื่มเพื่อเข้ามาดู"หาผ้ามาพันแผลให้ฉันหน่อยก็ดีถ้ายังเห็นใจที่ฉันเป็นผู้หญิง”พรฟ้าลืมตาบอกคนที่อยู่หน้าประตูเสียงแหบเพราะเธอไม่อยากเป็นอะไรไปในตอนนี้เธอกลัวความตายเป็นที่สุดไม่ใช่รักชีวิตตัวเองแต่เธอเป็นห่วงลูกที่ยังเล็กและน้องสาวอีกคน"เฮ้อ..ก็ได้วะ"แควกๆชายชุดดำถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะฉีกเสื้อยืดของฟาทิทมาพันต้นแขนให้กับพรฟ้า"โอ้ยย.."ด้วยความที่อีกฝ่ายมือหนักจนทำให้หญิงสาวร้องออกมาเล็กน้อยเสียงของเธอทำให้หัวใจของฟาทิทเต้นแรงขึ้นเพราะโมโหที่อีกฝ่ายจะกระทำเบามือกับเธอหน่อยไม่ได้"ทำกับเธอเบามือหน่อยสิ""อย่าพูดมากช่วยแค่นี้ก็ดีนักหนาแล้ว"ว่าจบก็รีบมัดปมให้แน่นก่อนจะเดินออกไปด้วยสีหน้าและท่าทางค่อนข้างที่จะรำคาญคนทั้งสอง"คุณฟาทิทฉันไม่อยากตายฉันอยากกลับไปหาลูก"เมื่อครู่คำว่าเดี๋ยวพวกเธอก็ได้ตายแล่นเข้ามาในหัวของพรฟ้าไม่มีหยุดจนเธอนั้นน้ำตารื้นขึ้นมาเอ่ยปากบอกกับฟาทิทเสียงสั่นยอมรับตรงๆว่าเธอไม่อ
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สิบสี่ รับผิดชอบเต็มที่
"นายครับ.."มัคซิมและโรฮานเห็นตนเป็นนายก็รีบเข้าไปหาเมื่อรู้ว่าพรฟ้าบาดเจ็บจึงรีบช่วยกันพาหญิงสาวกลับบ้านอย่างรวดเร็วและโทรบอกให้พลอยฝนเตรียมอุปกรณ์การรักษาพรฟ้าไว้ก่อนที่พวกเขานั้นจะกลับถึงบ้าน“โถ่โว้ย...โง่อะไรกันขนาดนี้วะ”เลออนที่พึ่งมาถึงจุดนัดหมายของคนที่เจ้างให้จับตัวฟาทิทมาได้ก็ต้องหัวเสียเพราะคนที่เขาจ้างตายหมดส่วนฟาทิทรอดไปได้อีกเช่นเคยเขาโมโหอย่างมากเพราะงานที่พลาดครั้งที่สองนี้เสียชื่อของเขามากทีเดียวสองชั่วโมงต่อมา"คุณฟ้าเป็นยังไงบ้าง"หลังจากหารือกับมัคซิมและโรฮานเรื่องคนร้ายเรียบร้อยแล้วว่าจะจัดการกับพวกมันอย่างไรฟาทิทก็เข้ามาดูอาการพรฟ้าขณะที่พลอยฝนเฝ้าพี่สาวของเธออยู่ไม่ห่าง"ฉันทำแผลแล้วก็ฉีดยาแก้อักเสบให้แล้วไม่นานก็คงดีขึ้นค่ะ"พลอยฝนหันมาตอบฟาทิทเสียงอ่อนพี่สาวเธอคงจะหลับอีกยาวหลังจากที่เธอเย็บแผลเสร็จและให้ยาไป"ผมขอดูแลเธอเองนะครับ"ฟาทิทรู้ว่าพลอยฝนจะต้องเข้าคลินิคในวันพรุ่งนี้หากไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วเขาก็อยากจะดูแลพรฟ้าเองรู้สึกผิดที่เธอเจ็บแบบนี้มันก็เป็นเพราะเขา"เอ่อ...ให้เป็นหน้าที่ฉันดีกว่านะคะ""คุณต้องดูแลตะวันไหนพรุ่งนี้จะต้องไปทำงานผมดูพี่สาวคุณ
Latest chapter
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สามสิบสี่ ตอนจบ
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สามสิบสาม เกือบแท้ง
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สามสิบสอง ท้อง
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สามสิบเอ็ด จากลา
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่สามสิบ หน่วงในใจ
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่ยี่สิบเก้า เฉียดตาย
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่ยี่สิบแปด ข้อต่อรอง
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่ยี่สิบเจ็ด ต้องการให้ตายไวๆ
วอนฟ้าฝากรัก ตอนที่ยี่สิบหก สารเลว
