ตอนที่ยี่สิบเก้า เฉียดตาย

22.00​ น.

พรฟ้าเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จวันนี้เธอไม่ได้นอนกับลูกเพราะพลอยฝนคิดถึงหลานมากคืนนี้จึงขอพาเจ้าตัวกลมไปนอนด้วย

"คุณจะอยู่ที่นี่กี่วันคะ"

หญิงสาวในชุดนอนสีฟ้าหย่อนก้นลงนั่งตรงข้ามชายหนุ่มที่ห้องนั่งเล่นเพราะมีเรื่องที่จะต้องบอกเขา

"เสร็จธุระแล้วผมว่าจะอยู่ไทยต่อสักเดือน"

"ฉันจะพาตะวันกับพลอยฝนกลับเขาใหญ่นะคะตะวันจะได้กลับไปเรียนที่เดิมแล้วฉันก็จะได้กลับไปเปิดคลีนิคด้วย"

"ได้สิงั้นถ้าผมเสร็จธุระแล้วเรากลับเขาใหญ่กัน"

"คุณ...จะทำอะไรกับคุณกวินเหรอคะ"

"มีอะไรหรือเปล่า"

"ฉันแค่จะบอกว่าให้กฏหมายเป็นคนจัดการเค้าดีกว่านะคะ"

พรฟ้ารู้ว่าคืนนี้ฟาทิทต้องออกไปพร้อมโรฮานเธอรู้ว่าฟาทิทมีอำนาจในมือมากพอที่จะสั่งเก็บใครก็ได้แต่เธอไม่อยากให้เขาทำร้ายคนอื่นอีกต้องการให้คนผิดถูกกฏหมายลงโทษมากกว่าและเชื่อว่าคุณยายคงคิดเหมือนกับเธอ

"ผมขอเป็นคนลงโทษคนแบบนั้นด้วยตัวผมเอง"

"ถือว่าฉันขอร้องคุณนะคะ"

"ถ้าคุณขอร้อง.. ผมก็จะไม่ทำมันถึงตาย...คุณไปอยู่กับลูกเถอะผมจะออกไปจัดการธุระของผม"

ว่าจบก็ผุดลุกออกไปข้างนอกพรฟ้ามองตามหลังคนตัวโตด้วยแววตาที่ค่อนข้างหดหู่แม้นเธอจะรู้ว่าฟาทิทจะไว้ชีวิตกวินตามที่พูดจริงแต่เธอก็เดาไม่ออกเลยว่ากวินจะถูกทรมานอย่างไรบ้างไม่ใช่ว่าเธอไม่โกรธกวินที่ทำกับฉวีวรรณแต่เธอเพียงไม่อยากให้ฟาทิททำร้ายใคร

เอี้ยดด..

โรฮานและฟาทิทขับรถออกมาจากบ้านไม่นานนักโรฮานก็ต้องเหยียบเบรกกะทันหันเพราะจู่ๆก็มีรถยนต์คันหนึ่งพุ่งเข้ามาตัดหน้า

"อะไรกัน" 

โรฮานและฟาทิทดึงปืนออกมาไว้ในมือเพื่อเตรียมพร้อมเพราะเห็นว่าสถานการณ์น่าจะไม่ปกติ

"ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ"

พิศาลเดินออกมาจากรถตัวเปล่าตอนนี้เขาไม่มีอะไรจะเสีย

"คุณเป็นใคร?"

ฟาทิทเห็นว่ามีเพียงชายวัยกลางคนแค่คนเดียวจึงไม่กลัวที่จะลงจากรถเพื่อพูดคุยกับอีกฝ่าย

"ผมพิศาลพ่อของกวินถ้าคุณอยากรู้ต้นเหตุทั้งหมดผมจะเล่าให้ฟังแต่มีข้อแม้ว่าคุณต้องไว้ชีวิตลูกผม"

"คุณคิดว่าผมจะรับข้อเสนอของคุณอย่างนั้นเหรอ"

ฟาทิทยืนเท้าเอวจ้องหน้าพิศาลเขม็งก่อนจะหันหลังกลับอย่างไม่ใส่ใจ

"เดี๋ยว.. เรื่องทุกอย่างเกิดเพราะเฟอฮัท"

ไม่ทันที่เขาก้าวเดินก็ต้องชะงักงันเมื่อได้ฟังคำพูดของพิศาล

"ว่าไงนะ"

เขาหันกลับมามองพิศาลด้วยสีหน้าที่ตกใจพอสมควรก่อนที่ฟาทิทจะเริ่มเค้นทุกอย่างจากพิศาลพักใหญ่จนได้ความจริงทั้งหมด

ฟาทิทผิดหวังในตัวอาของเขามากๆเพราะเฟอฮัทเป็นผู้ใหญ่ที่เขาให้ความนับถือตลอดมาไม่คิดเลยจริงๆว่าทั้งหมดที่เขาทำดีมันเป็นเพียงแผนการที่ทำให้เขาตายใจเท่านั้นทั้งครอบครัวของเขายังต้องจบชีวิตเพราะเฟอฮัท

ฟาทิทรับปากกับพิศาลว่าเขาจะไม่ทำร้ายกวินแต่ยังไงกวินก็ต้องได้รับโทษตามกฏหมายซึ่งเรื่องนี้พิศาลก็จำยอมเพราะแค่โอกาสที่ฟาทิทให้เขากับลูกแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

RrrrrRrrrr

"มีอะไรเหรอ... หา.. "

โรฮานเห็นสายของพลอยฝนเข้ามาในเวลานี้เขาไม่ลังเลที่จะรับแม้นแต่น้อยเพราะคิดว่าเธอคงมีเรื่องสำคัญเป็นแน่ไม่อย่างนั้นคงไม่โทรหาทั้งที่รู้ว่าเขามีธุระแบบนี้

และก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆตอนนี้พรฟ้าและตะวันฉายถูกเลออนบุกเข้ามาจับตัวออกไปและให้เธอบอกกับฟาทิทว่าหากไม่ไปหาเลออนก่อนตีหนึ่งพรฟ้ากับตะวันฉายไม่รอดแน่

ตอนนี้สองแม่ลูกถูกขังอยู่ในรถตู้สีดำที่จอดอยู่ในโกดังร้างตะวันฉายกลัวจนตัวสั่นเพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้ส่วนพรฟ้าก็กอดปลอบลูกสาวเจ้าตัวไว้แน่นแม้นความกลัวจะกัดกินหัวใจเพียงใดเธอก็ต้องทำใจแข็งเพื่อปกป้องลูกให้ได้

"คุณแม่ขา..."

เสียงเล็กสะอื้นให้ซุกอกคนเป็นแม่

"ไม่ต้องกลัวนะคะ"

มือเรียวกอดปลอบลูบหลังเจ้าตัวกลมไม่ขาดภาวนาให้ฟาทิทมาช่วยเธอได้ทันเวลา

ในส่วนของเลออนตอนนี้เขานั่งอยุ่ไม่ไกลจากรถตู้ที่ขังพรฟ้าและตะวันฉายนักรอเวลาอย่างสบายอารมณ์เพราะวันนี้เขาจะได้จัดการกับฟาทิทเพื่อแก้แค้นให้คนเป็นพ่อและงานใหม่ที่ได้รับคำสั่งจากเฟอฮัทมาให้ฆ่าสองแม่ลูกนี่ก็จะได้จบไปในเวลาเดียวกัน

ครู่ต่อมา

"มาไวดีนี่"

เลออนเห็นฟาทิทเดินเข้ามาในโกดังร้างเขาก็ยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์ต้อนรับ

"ฉันมีเรื่องสำคัญที่นายต้องรู้"

สายตาของฟาทิทกวาดมองหาตะวันฉายและพรฟ้าก่อนจะเหลือบไปมองที่รถตู้คันสีดำที่จอดอยู่ใกล้ๆกับเลออนเขาพอจะเดาออกว่าตะวันฉายและพรฟ้าอยู่ในนั้น

"ฉันไม่ได้อยากฟังแกพูดอะไรทั้งนั้น"

เลออนเดินมาประชิดตัวฟาทิทก่อนจะยกปืนจ่อที่หน้าผากของชายหนุ่ม

"ที่แกแค้นฉันเพราะคิดว่าฉันฆ่าพ่อแก...ฉันจะบอกว่าแกกำลังคิดผิดคนที่จ้างแกต่างหากเป็นคนทำ"

ฟาทิทไม่ได้มีท่าทีตื่นกลัวแม้นแต่น้อยสิ่งที่เขาสนใจอย่างเดียวตอนนี้คือตะวันฉายและพรฟ้าเท่านั้น

"หึ่...คิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดแกงั้นเหรอ"

"ฉันเป็นพยานได้"

พิศาลเดินตามฟาทิทเข้ามาหลังจากเห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก

"คุณพิศาล"

เลออนลดปืนลงมองพิศาลด้วยสีหน้าที่ฉงนเขารู้ว่าพิศาลเป็นคนของเฟอฮัทไม่ยักรู้ว่าทำไมเขามาอยู่ที่นี่แต่หากพิศาลเป็นคนยืนยันด้วยตนเองเรื่องที่ฟาทิทพูดคงมีมูลความจริงเป็นแน่

"ถ้าฉันยืนยันหวังว่านายคงเชื่อเลออน"

"ทำไม"

เลออนจ้องหน้าพิศาลเขม็งอยากจะฟังความจริงให้เร็วที่สุด

"เฟอฮัทต้องการเป็นใหญ่ในเอดิซเค้าฆ่าพ่อนายเพื่อโยนความผิดให้ฟาทิทเวลานายทำงานจะได้มีแรงจูงใจที่จะทำให้สำเร็จไงล่ะ"

"......."

เลออนยืนกัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันมือหนากำแน่นที่เฟอฮัทเล่นสกปรกกับเขา

"มันจ้างแกเท่าไรฉันให้เพิ่มอีกเท่าจัดการมันให้สิ้นซาก"

ฟาทิทเอ่ยออกมาอย่างไม่มีความลังเลเขาเสนอให้เลออนจัดการกับคนที่เขาเคยคิดว่าดี..ความเคารพรักที่มีก่อนหน้าหมดสิ้นตอนนี้เขามีแต่ไฟแค้นเท่านั้น

"ไม่ต้อง...ฉันไม่ต้องการเงินงานนี้แกรอฟังข่าวดีฟรีๆได้เลย"

เลออนเดินมาเลื่อนเปิดประตูรถตู้ก่อนจะปฏิเสธเงินของฟาทิทเพราะแค้นนี้เขาจะจัดการโดยที่ไม่ต้องให้ใครมาจ้าง

ฟึ่บบ

เมื่อประตูรถตู้เลื่อนเปิดออกได้ร่างบางที่นั่งกอดลูกสาวกลมก็เงยหน้ามองตรงที่มีแสงสว่างเธอเห็นฟาทิทยืนอยู่ตรงหน้าจึงรีบอุ้มลูกน้อยลงไปหาฟาทิททันที

"คุณฟาทิท"

"คุณพ่อ.."

"ไม่เป็นอะไรแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ"

ฟาทิทรวบกอดทั้งสองไว้แน่นก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นคนอุ้มลูกน้อยและกอดประคองร่างบางพากันหันหลังกลับน้ำตาลูกผู้ชายคลอเบ้าเมื่อรู้สึกได้ว่าทั้งตะวันฉายและพรฟ้ามีอาการสั่นเทาจนเขารู้สึกได้ตอนนี้เขาโกรธตัวเองมากที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เรื่องร้ายเกิดขึ้นกับลูกและหญิงสาวทั้งยังเกือบจะปกป้องชีวิตทั้งสองไม่ได้อีก

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

พลอยฝนที่รอทุกคนอย่างใจจดใจจ่อเมื่อเห็นรถยนต์คันหรูเข้ามาจอดได้เธอก็รีบวิ่งไปรับหน้าทันที

"พี่ฟ้า.."

พรฟ้าลงจากรถด้วยท่าทีที่เหนื่อยอ่อนพลอยฝนจึงประคองคนเป็นพี่เดินเข้าบ้านสายตาของเธอเหลือบมองไปที่หลานสาวที่กำลังอยู่ในอ้อมอกฟาทิทเมื่อเห็นว่าหลานตนมีพ่อคอยปลอบเธอก็เบาใจ

"ฮือๆๆ...พี่กลัวมากพลอย...พี่กลัวว่าพี่จะปกป้องลูกไม่ได้"

เมื่อเข้ามาในห้องได้พรฟ้าก็ปล่อยโฮกอดพลอยฝนแน่นเธอรู้สึกหน่วงในใจพอสมควรกับเหตุการณ์เฉียดตายก่อนหน้า

"ตอนนี้ตะวันกับพี่ฟ้าปลอดภัยแล้วนะคะ...เราอยู่ในที่ที่ปลอดภัยกันแล้วพี่ฟ้าใจเย็นๆก่อนนะคะ"

พลอยฝนรู้ว่าพี่สาวของเธอตอนนี้ยังมีอาการตกใจและกลัวว่าจะปกป้องลูกไม่ได้จึงดูกังวลและเสียใจพอสมควรเธอจึงต้องเอ่ยปลอบดึงสติของพี่สาวให้อยู่กับปัจจุบันให้เห็นว่าตอนนี้เหตุการณ์เลวร้ายได้ผ่านไปแล้ว

"อือ..อืม.."

พรฟ้าพยายามสูดหายใจเข้าออกลึกๆพยายามทำใจให้สบายอย่างที่พลอยฝนบอก

ทางด้านของฟาทิทก็เดินอุ้มเจ้าตัวกลมกล่อมให้หลับอยู่ด้านนอกเพราะไม่อยากให้ลูกสาวตนเห็นว่าคนเป็นแม่กำลังอ่อนแอมันจะยิ่งทำให้สภาพจิตใจของลูกเขาแย่ไปกว่าเดิม

"ตะวันไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นนะครับพ่อช่วยตะวันได้แล้ว"

"คุณลุงคนนั้นน่ากลัว"

เด็กหญิงซบหัวทุยกับอกคนเป็นพ่อไม่ยอมห่าง

"พ่อจัดการเค้าไปแล้วตอนนี้ไม่มีใครมารังแกตะวันได้แล้วครับ"

ริมฝีปากหนากดจูบกระหม่อมลูกสาวด้วยความรักและห่วงใยเขาอุ้มเจ้าตัวกลมกล่อมเดินไปมาไม่นานนักเจ้าตัวกลมก็หลับสนิทคาอกคนเป็นพ่อ

"ตะวัน.."

เมื่อเห็นฟาทิทอุ้มลูกน้อยที่หลับเข้ามาพรฟ้าที่นั่งร้องให้อยู่กับพลอยฝนก็รีบปาดน้ำตาลวกๆแล้วเข้ามาอุ้มลูกเธอจากฟาทิทไปนอนที่เตียง

"พลอยขอตัวก่อนนะคะ"

พลอยฝนเห็นจะหมดหน้าที่เธอแล้วจึงขอตัวจากทุกคนกลับห้องไป

"ผมขอโทษผมจะไม่ปล่อยให้อันตรายมาถึงตัวคุณกับลูกอีก...ผมขอโทษจริงๆ"

เมื่อพลอยฝนปิดประตูได้ฟาทิทก็เดินเข้ามากอดพรฟ้าหลังจากที่เธอพึ่งจะวางตะวันฉายลงนอนบนเตียงเสร็จฟาทิทเอ่ยขอโทษหญิงสาวเสียงสั่นเครือคำขอโทษของเขามันออกมาจากหัวใจที่กำลังเจ็บปวดอยู่ในตอนนี้

"..อึก.. อืม.."

พรฟ้าน้ำตารื้นอีกรอบมือเรียวกอดเอวฟาทิทเอาไว้แน่นเพราะเธอยังรู้สึกกลัวเหตุการณ์เลวร้ายไม่หายแม้นจะพยายามดึงสติตามที่พลอยฝนบอกแล้วก็ตามหากเป็นเธอที่ต้องเผชิญกับเรื่องร้ายคนเดียวจะไม่เสียใจเท่านี้เลยแต่ครั้งนี้เธอปวดหัวใจเหลือเกินเพราะไม่รู้ว่าตะวันฉายจะลืมภาพความน่ากลัวครั้งนี้ได้หรือไม่