22.00 น.
พรฟ้าเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จวันนี้เธอไม่ได้นอนกับลูกเพราะพลอยฝนคิดถึงหลานมากคืนนี้จึงขอพาเจ้าตัวกลมไปนอนด้วย
"คุณจะอยู่ที่นี่กี่วันคะ"
หญิงสาวในชุดนอนสีฟ้าหย่อนก้นลงนั่งตรงข้ามชายหนุ่มที่ห้องนั่งเล่นเพราะมีเรื่องที่จะต้องบอกเขา
"เสร็จธุระแล้วผมว่าจะอยู่ไทยต่อสักเดือน"
"ฉันจะพาตะวันกับพลอยฝนกลับเขาใหญ่นะคะตะวันจะได้กลับไปเรียนที่เดิมแล้วฉันก็จะได้กลับไปเปิดคลีนิคด้วย"
"ได้สิงั้นถ้าผมเสร็จธุระแล้วเรากลับเขาใหญ่กัน"
"คุณ...จะทำอะไรกับคุณกวินเหรอคะ"
"มีอะไรหรือเปล่า"
"ฉันแค่จะบอกว่าให้กฏหมายเป็นคนจัดการเค้าดีกว่านะคะ"
พรฟ้ารู้ว่าคืนนี้ฟาทิทต้องออกไปพร้อมโรฮานเธอรู้ว่าฟาทิทมีอำนาจในมือมากพอที่จะสั่งเก็บใครก็ได้แต่เธอไม่อยากให้เขาทำร้ายคนอื่นอีกต้องการให้คนผิดถูกกฏหมายลงโทษมากกว่าและเชื่อว่าคุณยายคงคิดเหมือนกับเธอ
"ผมขอเป็นคนลงโทษคนแบบนั้นด้วยตัวผมเอง"
"ถือว่าฉันขอร้องคุณนะคะ"
"ถ้าคุณขอร้อง.. ผมก็จะไม่ทำมันถึงตาย...คุณไปอยู่กับลูกเถอะผมจะออกไปจัดการธุระของผม"
ว่าจบก็ผุดลุกออกไปข้างนอกพรฟ้ามองตามหลังคนตัวโตด้วยแววตาที่ค่อนข้างหดหู่แม้นเธอจะรู้ว่าฟาทิทจะไว้ชีวิตกวินตามที่พูดจริงแต่เธอก็เดาไม่ออกเลยว่ากวินจะถูกทรมานอย่างไรบ้างไม่ใช่ว่าเธอไม่โกรธกวินที่ทำกับฉวีวรรณแต่เธอเพียงไม่อยากให้ฟาทิททำร้ายใคร
เอี้ยดด..
โรฮานและฟาทิทขับรถออกมาจากบ้านไม่นานนักโรฮานก็ต้องเหยียบเบรกกะทันหันเพราะจู่ๆก็มีรถยนต์คันหนึ่งพุ่งเข้ามาตัดหน้า
"อะไรกัน"
โรฮานและฟาทิทดึงปืนออกมาไว้ในมือเพื่อเตรียมพร้อมเพราะเห็นว่าสถานการณ์น่าจะไม่ปกติ
"ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ"
พิศาลเดินออกมาจากรถตัวเปล่าตอนนี้เขาไม่มีอะไรจะเสีย
"คุณเป็นใคร?"
ฟาทิทเห็นว่ามีเพียงชายวัยกลางคนแค่คนเดียวจึงไม่กลัวที่จะลงจากรถเพื่อพูดคุยกับอีกฝ่าย
"ผมพิศาลพ่อของกวินถ้าคุณอยากรู้ต้นเหตุทั้งหมดผมจะเล่าให้ฟังแต่มีข้อแม้ว่าคุณต้องไว้ชีวิตลูกผม"
"คุณคิดว่าผมจะรับข้อเสนอของคุณอย่างนั้นเหรอ"
ฟาทิทยืนเท้าเอวจ้องหน้าพิศาลเขม็งก่อนจะหันหลังกลับอย่างไม่ใส่ใจ
"เดี๋ยว.. เรื่องทุกอย่างเกิดเพราะเฟอฮัท"
ไม่ทันที่เขาก้าวเดินก็ต้องชะงักงันเมื่อได้ฟังคำพูดของพิศาล
"ว่าไงนะ"
เขาหันกลับมามองพิศาลด้วยสีหน้าที่ตกใจพอสมควรก่อนที่ฟาทิทจะเริ่มเค้นทุกอย่างจากพิศาลพักใหญ่จนได้ความจริงทั้งหมด
ฟาทิทผิดหวังในตัวอาของเขามากๆเพราะเฟอฮัทเป็นผู้ใหญ่ที่เขาให้ความนับถือตลอดมาไม่คิดเลยจริงๆว่าทั้งหมดที่เขาทำดีมันเป็นเพียงแผนการที่ทำให้เขาตายใจเท่านั้นทั้งครอบครัวของเขายังต้องจบชีวิตเพราะเฟอฮัท
ฟาทิทรับปากกับพิศาลว่าเขาจะไม่ทำร้ายกวินแต่ยังไงกวินก็ต้องได้รับโทษตามกฏหมายซึ่งเรื่องนี้พิศาลก็จำยอมเพราะแค่โอกาสที่ฟาทิทให้เขากับลูกแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
RrrrrRrrrr
"มีอะไรเหรอ... หา.. "
โรฮานเห็นสายของพลอยฝนเข้ามาในเวลานี้เขาไม่ลังเลที่จะรับแม้นแต่น้อยเพราะคิดว่าเธอคงมีเรื่องสำคัญเป็นแน่ไม่อย่างนั้นคงไม่โทรหาทั้งที่รู้ว่าเขามีธุระแบบนี้
และก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆตอนนี้พรฟ้าและตะวันฉายถูกเลออนบุกเข้ามาจับตัวออกไปและให้เธอบอกกับฟาทิทว่าหากไม่ไปหาเลออนก่อนตีหนึ่งพรฟ้ากับตะวันฉายไม่รอดแน่
ตอนนี้สองแม่ลูกถูกขังอยู่ในรถตู้สีดำที่จอดอยู่ในโกดังร้างตะวันฉายกลัวจนตัวสั่นเพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้ส่วนพรฟ้าก็กอดปลอบลูกสาวเจ้าตัวไว้แน่นแม้นความกลัวจะกัดกินหัวใจเพียงใดเธอก็ต้องทำใจแข็งเพื่อปกป้องลูกให้ได้
"คุณแม่ขา..."
เสียงเล็กสะอื้นให้ซุกอกคนเป็นแม่
"ไม่ต้องกลัวนะคะ"
มือเรียวกอดปลอบลูบหลังเจ้าตัวกลมไม่ขาดภาวนาให้ฟาทิทมาช่วยเธอได้ทันเวลา
ในส่วนของเลออนตอนนี้เขานั่งอยุ่ไม่ไกลจากรถตู้ที่ขังพรฟ้าและตะวันฉายนักรอเวลาอย่างสบายอารมณ์เพราะวันนี้เขาจะได้จัดการกับฟาทิทเพื่อแก้แค้นให้คนเป็นพ่อและงานใหม่ที่ได้รับคำสั่งจากเฟอฮัทมาให้ฆ่าสองแม่ลูกนี่ก็จะได้จบไปในเวลาเดียวกัน
ครู่ต่อมา
"มาไวดีนี่"
เลออนเห็นฟาทิทเดินเข้ามาในโกดังร้างเขาก็ยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์ต้อนรับ
"ฉันมีเรื่องสำคัญที่นายต้องรู้"
สายตาของฟาทิทกวาดมองหาตะวันฉายและพรฟ้าก่อนจะเหลือบไปมองที่รถตู้คันสีดำที่จอดอยู่ใกล้ๆกับเลออนเขาพอจะเดาออกว่าตะวันฉายและพรฟ้าอยู่ในนั้น
"ฉันไม่ได้อยากฟังแกพูดอะไรทั้งนั้น"
เลออนเดินมาประชิดตัวฟาทิทก่อนจะยกปืนจ่อที่หน้าผากของชายหนุ่ม
"ที่แกแค้นฉันเพราะคิดว่าฉันฆ่าพ่อแก...ฉันจะบอกว่าแกกำลังคิดผิดคนที่จ้างแกต่างหากเป็นคนทำ"
ฟาทิทไม่ได้มีท่าทีตื่นกลัวแม้นแต่น้อยสิ่งที่เขาสนใจอย่างเดียวตอนนี้คือตะวันฉายและพรฟ้าเท่านั้น
"หึ่...คิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดแกงั้นเหรอ"
"ฉันเป็นพยานได้"
พิศาลเดินตามฟาทิทเข้ามาหลังจากเห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก
"คุณพิศาล"
เลออนลดปืนลงมองพิศาลด้วยสีหน้าที่ฉงนเขารู้ว่าพิศาลเป็นคนของเฟอฮัทไม่ยักรู้ว่าทำไมเขามาอยู่ที่นี่แต่หากพิศาลเป็นคนยืนยันด้วยตนเองเรื่องที่ฟาทิทพูดคงมีมูลความจริงเป็นแน่
"ถ้าฉันยืนยันหวังว่านายคงเชื่อเลออน"
"ทำไม"
เลออนจ้องหน้าพิศาลเขม็งอยากจะฟังความจริงให้เร็วที่สุด
"เฟอฮัทต้องการเป็นใหญ่ในเอดิซเค้าฆ่าพ่อนายเพื่อโยนความผิดให้ฟาทิทเวลานายทำงานจะได้มีแรงจูงใจที่จะทำให้สำเร็จไงล่ะ"
"......."
เลออนยืนกัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันมือหนากำแน่นที่เฟอฮัทเล่นสกปรกกับเขา
"มันจ้างแกเท่าไรฉันให้เพิ่มอีกเท่าจัดการมันให้สิ้นซาก"
ฟาทิทเอ่ยออกมาอย่างไม่มีความลังเลเขาเสนอให้เลออนจัดการกับคนที่เขาเคยคิดว่าดี..ความเคารพรักที่มีก่อนหน้าหมดสิ้นตอนนี้เขามีแต่ไฟแค้นเท่านั้น
"ไม่ต้อง...ฉันไม่ต้องการเงินงานนี้แกรอฟังข่าวดีฟรีๆได้เลย"
เลออนเดินมาเลื่อนเปิดประตูรถตู้ก่อนจะปฏิเสธเงินของฟาทิทเพราะแค้นนี้เขาจะจัดการโดยที่ไม่ต้องให้ใครมาจ้าง
ฟึ่บบ
เมื่อประตูรถตู้เลื่อนเปิดออกได้ร่างบางที่นั่งกอดลูกสาวกลมก็เงยหน้ามองตรงที่มีแสงสว่างเธอเห็นฟาทิทยืนอยู่ตรงหน้าจึงรีบอุ้มลูกน้อยลงไปหาฟาทิททันที
"คุณฟาทิท"
"คุณพ่อ.."
"ไม่เป็นอะไรแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ"
ฟาทิทรวบกอดทั้งสองไว้แน่นก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นคนอุ้มลูกน้อยและกอดประคองร่างบางพากันหันหลังกลับน้ำตาลูกผู้ชายคลอเบ้าเมื่อรู้สึกได้ว่าทั้งตะวันฉายและพรฟ้ามีอาการสั่นเทาจนเขารู้สึกได้ตอนนี้เขาโกรธตัวเองมากที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เรื่องร้ายเกิดขึ้นกับลูกและหญิงสาวทั้งยังเกือบจะปกป้องชีวิตทั้งสองไม่ได้อีก
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
พลอยฝนที่รอทุกคนอย่างใจจดใจจ่อเมื่อเห็นรถยนต์คันหรูเข้ามาจอดได้เธอก็รีบวิ่งไปรับหน้าทันที
"พี่ฟ้า.."
พรฟ้าลงจากรถด้วยท่าทีที่เหนื่อยอ่อนพลอยฝนจึงประคองคนเป็นพี่เดินเข้าบ้านสายตาของเธอเหลือบมองไปที่หลานสาวที่กำลังอยู่ในอ้อมอกฟาทิทเมื่อเห็นว่าหลานตนมีพ่อคอยปลอบเธอก็เบาใจ
"ฮือๆๆ...พี่กลัวมากพลอย...พี่กลัวว่าพี่จะปกป้องลูกไม่ได้"
เมื่อเข้ามาในห้องได้พรฟ้าก็ปล่อยโฮกอดพลอยฝนแน่นเธอรู้สึกหน่วงในใจพอสมควรกับเหตุการณ์เฉียดตายก่อนหน้า
"ตอนนี้ตะวันกับพี่ฟ้าปลอดภัยแล้วนะคะ...เราอยู่ในที่ที่ปลอดภัยกันแล้วพี่ฟ้าใจเย็นๆก่อนนะคะ"
พลอยฝนรู้ว่าพี่สาวของเธอตอนนี้ยังมีอาการตกใจและกลัวว่าจะปกป้องลูกไม่ได้จึงดูกังวลและเสียใจพอสมควรเธอจึงต้องเอ่ยปลอบดึงสติของพี่สาวให้อยู่กับปัจจุบันให้เห็นว่าตอนนี้เหตุการณ์เลวร้ายได้ผ่านไปแล้ว
"อือ..อืม.."
พรฟ้าพยายามสูดหายใจเข้าออกลึกๆพยายามทำใจให้สบายอย่างที่พลอยฝนบอก
ทางด้านของฟาทิทก็เดินอุ้มเจ้าตัวกลมกล่อมให้หลับอยู่ด้านนอกเพราะไม่อยากให้ลูกสาวตนเห็นว่าคนเป็นแม่กำลังอ่อนแอมันจะยิ่งทำให้สภาพจิตใจของลูกเขาแย่ไปกว่าเดิม
"ตะวันไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นนะครับพ่อช่วยตะวันได้แล้ว"
"คุณลุงคนนั้นน่ากลัว"
เด็กหญิงซบหัวทุยกับอกคนเป็นพ่อไม่ยอมห่าง
"พ่อจัดการเค้าไปแล้วตอนนี้ไม่มีใครมารังแกตะวันได้แล้วครับ"
ริมฝีปากหนากดจูบกระหม่อมลูกสาวด้วยความรักและห่วงใยเขาอุ้มเจ้าตัวกลมกล่อมเดินไปมาไม่นานนักเจ้าตัวกลมก็หลับสนิทคาอกคนเป็นพ่อ
"ตะวัน.."
เมื่อเห็นฟาทิทอุ้มลูกน้อยที่หลับเข้ามาพรฟ้าที่นั่งร้องให้อยู่กับพลอยฝนก็รีบปาดน้ำตาลวกๆแล้วเข้ามาอุ้มลูกเธอจากฟาทิทไปนอนที่เตียง
"พลอยขอตัวก่อนนะคะ"
พลอยฝนเห็นจะหมดหน้าที่เธอแล้วจึงขอตัวจากทุกคนกลับห้องไป
"ผมขอโทษผมจะไม่ปล่อยให้อันตรายมาถึงตัวคุณกับลูกอีก...ผมขอโทษจริงๆ"
เมื่อพลอยฝนปิดประตูได้ฟาทิทก็เดินเข้ามากอดพรฟ้าหลังจากที่เธอพึ่งจะวางตะวันฉายลงนอนบนเตียงเสร็จฟาทิทเอ่ยขอโทษหญิงสาวเสียงสั่นเครือคำขอโทษของเขามันออกมาจากหัวใจที่กำลังเจ็บปวดอยู่ในตอนนี้
"..อึก.. อืม.."
พรฟ้าน้ำตารื้นอีกรอบมือเรียวกอดเอวฟาทิทเอาไว้แน่นเพราะเธอยังรู้สึกกลัวเหตุการณ์เลวร้ายไม่หายแม้นจะพยายามดึงสติตามที่พลอยฝนบอกแล้วก็ตามหากเป็นเธอที่ต้องเผชิญกับเรื่องร้ายคนเดียวจะไม่เสียใจเท่านี้เลยแต่ครั้งนี้เธอปวดหัวใจเหลือเกินเพราะไม่รู้ว่าตะวันฉายจะลืมภาพความน่ากลัวครั้งนี้ได้หรือไม่
ก๊อกๆๆ พลอยฝนที่กำลังจะเตรียมตัวนอนเพราะนี่ก็เริ่มดึกแล้วเธอก็ต้องผงกหัวจากหมอนหยิบแว่นขึ้นมาใส่ก่อนจะผุดลุกออกมาเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะ"คุณโรฮาน"พลอยฝนแปลกใจพอสมควรที่เห็นโรฮานเคาะประตูห้องเธอเวลานี้"คุณถูกทำร้ายตรงไหนหรือเปล่าครับ"โรฮานเอ่ยถามหญิงสาวด้วยท่าทีร้อนใจ"ไม่ค่ะ..ฉันไม่เป็นอะไร"สาวเจ้าส่ายหัวเบาๆตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกเขินแปลกๆเมื่อชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทีห่วงใย"ดีแล้วล่ะ...ผมขอตัวนะครับ"โรฮานรู้แบบนี้เขาก็โล่งใจก่อนจะจ้องหน้าหญิงสาวในขณะที่เธอเองก็จ้องมาที่เขาเหมือนกันเมื่อไม่รู้จะสนทนาอะไรต่อจึงจำใจหันหลังกลับแม้นจะอยากอยู่ใกล้หญิงสาวนานๆก็ตาม"เอ่อ..แล้วคุณล่ะคะ..มีแผลตรงไหนหรือเปล่า...ฉันจะทำแผลให้ค่ะ"พลอยฝนรั้งมือหนาของโรฮานเอาไว้เธอเองก็เป็นห่วงเขาไม่แพ้กัน"ไม่ครับพวกเราไม่ได้ต่อสู้อะไร"โรฮานอมยิ้มอ่อนก่อนจะส่ายหัวเบาๆครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พลอยฝนได้เห็นรอยยิ้มของเขาเธอแทบละสายตาจากรอยยิ้มนี้ไม่ได้เลย"อ่อ..อย่างนั้นก็ฝันดีนะคะ"เมื่อตั้งสติหลุดจากภวังค์ได้วาวเจ้าก็รีบปล่อยมือชายหนุ่มเพราะรู้ตัวว่ารั้งเขาเอาไว้นานเกินไปแล้ว"ครับ..เอ่อ..ฝันดีเ
หลายวันต่อมาตอนนี้โรฮานและมัคซิมต่างก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองแล้วเห็นทีงานหนักจะเป็นของโรฮานเพราะต้องบริหารงานแทนในตำแหน่งของเฟอฮัทหลังจากที่เฟอฮัทหายตัวไปเป็นปริศนาแต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามหาเพราะเห็นว่าขนาดฟาทิทยังไม่เอ่ยปากถามหาอาของตนพวกเขาก็รู้ได้ว่าคงมีปัญหาขัดใจกันร้ายแรงระหว่างอากับหลานแน่นอนหลายวันมานี้พรฟ้ารู้สึกดีขึ้นกับฟาทิทเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเพราะเห็นว่าเขาทำหน้าที่พ่อได้ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่องห้างสรรพสินค้าสองพี่น้องออกจากคลินิกได้ก็ตรงมาที่ห้างสรรพสินค้าเพราะวันนี้ต้องหาซื้อของใช้ส่วนตัวและพวกอาหารสดเข้าบ้านหลังจากที่เลือกซื้อของใช้กันพักใหญ่ตอนนี้สองสาวก็เดินซื้ออาหารสดกันอยู่ที่ซุปเปอร์พรฟ้าไม่ลืมที่จะหยิบไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันฉายและฟาทิทลงรถเข็นเพราะในตู้เย็นที่บ้านเหลือไม่เท่าไรแล้ว"ซื้อให้ตะวันเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ"พลอยฝนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่สาวเธอเหมาไอศครีมวานิลลาแทบหมดตู้ทั้งที่ปกติจะซื้อน้อยกว่านี้"พี่ซื้อเผื่อคุณฟาทิทด้วยน่ะ"พรฟ้าเอ่ยกับน้องสาวตนขณะที่มือน้อยก็ยังหยิบไอศครีมใส่รถเข็นไม่ขาดมือ"อ๋อ.. เผื่อคุณฟาทิท"พลอยฝนอมยิ้มกริ่มทั้งแอบเหล่
เดือนต่อมาเป็นเวลาร่วมเดือนกว่าแล้วที่ฟาทิทกลับไปคราแรกตะวันฉายก็มีงอแงร้องหาคนเป็นพ่อบ้างแต่เมื่อได้พูดได้คุยกับคนเป็นพ่อทางโทรศัพท์ก็พอทุเลาความอ้อนลงได้บวกกับพรฟ้าเองก็ย้ำกับลูกอยู่เสมอว่าพ่อเจ้าตัวนั้นมีงานที่จะต้องรับผิดชอบหลังๆมาตะวันฉายจึงไม่งอแงเท่าไร"คุณแม่ขาโทรหาคุณพ่อได้หรือเปล่าคะตะวันอยากคุยกับคุณพ่อ"เด็กหญิงกลับมาที่คลินิคหลังจากเลิกเรียนพร้อมกับน้าสาวได้ก็รีบวิ่งแจ้นตรงไปที่ห้องทำงานคนเป็นแม่ทันทีเพราะวันนี้อยากจะคุยกับพ่อตนเสียเหลือเกินเนื่องจากไม่ได้คุยหลายวันแล้ว"อืม...ไว้แม่ว่างเมื่อไรแม่จะโทรให้นะคะ..แต่ตอนนี้ตะวันต้องทำการบ้านก่อนน้า""ค่ะ"พรฟ้าหน้าเสียเล็กน้อยเพราะเธอเองก็ติดต่อฟาทิทไม่ได้หลายวัน"ทำไมติดต่อไม่ได้กันนะ"หลังจากที่เจ้าตัวกลมวิ่งออกจากห้องเธอไปหาพลอยฝนแล้วหญิงสาวก็ลองติดต่อฟาทิทอีกรอบแต่ก็ยังติดต่อไม่ได้เหมือนเดิมเธอจึงค่อนข้างกังวลพอสมควรว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่หลายวันต่อมาคลินิควันนี้คนไข้ไม่ค่อยมากเท่าไรหมอสาวทั้งสามจึงได้ทานข้าวพร้อมกันในเวลาเที่ยงอลินเร่งมือจัดแจงอาหารวางบนโต๊ะเพราะตอนนี้เธออยากจะทานอาหารตรงหน้าจะแย่มีทั้งปลาสามรสผ
อาทิตย์ต่อมาร่วมสามสี่วันแล้วที่พรฟ้าพาลูกน้อยมาเฝ้าฟาทิทที่โรงพยาบาลคราแรกที่ฟาทิทรู้ว่าโรฮานเป็นคนไปรับพรฟ้าและตะวันฉายมาที่นี่เขาก็ไม่ได้ตำหนิโรฮานแต่อย่างใดเพราะรู้ว่าสิ่งที่โรฮานกับมัคซิมตัดสินใจทำลงไปเพราะความเป็นห่วงเขาในการมาของหญิงสาวและลูกทำให้เขามีกำลังใจในการที่จะหายป่วยมากนับว่าลูกและภรรยาเป็นยาดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ก็ว่าได้โรงพยาบาล"คุณพ่อขา.."ตะวันฉายตื่นขึ้นมาได้เจ้าตัวกลมก็วิ่งแจ้นไปที่เตียงคนเป็นพ่อที่กำลังนอนอยู่ตอนเช้า"ชู่ว.. คุณพ่อหลับอยู่ตะวันอย่าส่งเสียงดังนะคะ"พรฟ้ารีบปรามเจ้าตัวกลมที่กำลังกวนคนเป็นพ่อเพราะเธออยากให้ฟาทิทพักผ่อนให้มาก"ค่ะ.. คุณแม่ตะวันหอมคุณพ่อได้หรือเปล่าคะ"เด็กหญิงรีบวิ่งกลับมาหาคนเป็นแม่ก่อนจะกระซิบกระซาบจนน่าเอ็นดู"ได้สิคะ"ว่าจบพรฟ้าก็อุ้มตะวันฉายเดินไปที่เตียงของฟาทิทก่อนจะปล่อยเจ้าตัวกลมลงข้างๆคนเป็นพ่อให้ตะวันฉายนั้นก้มลงหอมพ่อตนได้สะดวกตลอดหลายวันที่ผ่านมาเมื่อพรฟ้ามาถึงเธอก็พักที่บ้านแค่คืนเดียวหลังจากนั้นเธอก็มาขลุกอยู่แต่ที่โรงพยาบาลเธอไม่ได้รู้สึกลำบากแม้นแต่น้อยทั้งกลับรู้สึกมีความสุขมากกว่าลูกสาวเธอเองก็เห็นจะพอใจที่
22.00 น."ผมไม่อยากจะเชื่อว่าโรฮานจะมีความรักกับเค้าเป็น"ฟาทิทกล่อมเจ้าตัวกลมจนหลับไปแล้วจึงหันมาเอ่ยกับพรฟ้าถึงเรื่องโรฮานยอมรับเลยว่าเขาตกใจพอสมควรที่รู้เรื่องโรฮานกับพลอยฝนทั้งยังเป็นสิ่งที่เขาไม่คาดติดมาก่อนว่าโรฮานจะรักใครได้เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงเข้าหาโรฮานแต่โรฮานไม่เคยสนใจเช่นเดียวกับเขาเพราะเป็นจำพวกจ่ายเงินแล้วจบไม่มีข้อผูกมัดเท่านั้น"ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคุณโรฮานเปลี่ยนไปได้คุณเองก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะลืมไปแล้วเหรอ"ว่าจบก็อมยิ้มกริ่มพรฟ้าเห็นว่าฟาทิทคงจะลืมไปแล้วว่าตนเองก็เป็นเช่นเดียวกับโรฮานเธอจึงต้องเตือนความจำเสียหน่อย"นั่นสินะ...ผมเปลี่ยนไปเพราะคุณ"ฟาทิทพยักหน้าเบาๅก่อนจะรวบกอดภรรยารักเอาไว้แน่น"งานที่คาสิโนไม่ค่อยมีอะไรน่าห่วงแล้วผมเลยให้มัคซิมไปช่วยอลินดูแลที่คลินิคคุณว่าดีหรือเปล่า""ดีเหมือนกันนะคะระหว่างที่รอหาหมอคนใหม่มาที่คลินิค"พรฟ้าไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือของฟาทิทเพราะเห็นทีหลังจากนี้อลินคงหัวหมุนหากไม่มีคนช่วยเป็นลูกมือ"อยากรู้จังว่าถ้าคุณไม่เป็นหมอเราจะได้เจอกันหรือเปล่า"ฟาทิทก่อยกระซิบข้างแก้มนวล"ถ้าชะตาลิขิตให้เราเจอกันยัง
ณ. คลินิกเวชกรรมเล็กๆแห่งหนึ่งเป็นตึกคูหาที่อยู่ไม่ไกลจากตลาดในตัวอำเภอมากนักมีหมอสาวพรฟ้าเป็นเจ้าของคลินิกตอนนี้เป็นเวลาเช้า คนไข้ค่อนข้างแน่นเป็นพิเศษเพราะช่วงนี้เป็นหน้าฝนคนเลยเป็นไข้หวัดกันเยอะช่วงนี้เช้าๆจะยุ่งทุกวันบ่ายๆก็จะไม่ค่อยมีคนหมอในคลินิกก็จะได้พักช่วงนี้คลินิกที่นี่จะปิดทุกวันอาทิตย์มีหมอทำงานกันอยู่สามคนมีหมอพรฟ้าและหมอพลอยฝนที่เป็นน้องสาวอีกคนก็หมออลินเป็นเพื่อนของหมอพลอยฝนเข้ามาทำงานที่นี่พร้อมกันได้ปีกว่าแล้ว"น้องหอบหนักมากเลยนะคะทำไมไม่พามาเร็วกว่านี้คะ"พรฟ้าตรวจลูกสาววัยสี่ขวบของหญิงชาวพม่าตอนนี้หลอดลมเด็กหญิงตีบมากจนเธอต้องรีบพ่นยาไม่รู้ว่าคนเป็นแม่ปล่อยลูกให้เป็นหวัดหนักจนปอดบวมได้อย่างไรทั้งที่ควรจะรีบมาหาหมอนานแล้ว"ฉันไม่ค่อยมีเงินค่ะหมอฉันไม่ใช่คนไทย" หญิงสาวแม่ของเด็กตอบกลับหมอด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักก่อนหน้าเธอเป็นแค่ลูกจ้างในสวนผลไม้แห่งหนึ่งเงินก็ไม่ได้มีมากอะไรแถมต้องตกงานถูกไล่ออกเพราะมัวแต่เอาเวลามาดูแลลูกที่อุ้มลูกมาที่นี่ก็เห็นว่าลูกเป็นหนักมากจึงยอมมาทั้งที่มีเงินติดตัวไม่ถึงหนึ่งร้อยบาท"โถ่.. ถ้าลูกเป็นแบบนี้อีกรีบพามาเลยนะคะถ้าไม่มีเงินก
โรงแรมxxxฟาทิทนั่งอยู่ริมระเบียงกว้างในห้องของโรงแรมหรูในย่านตัวเมืองกรุงเทพมหานครฟาทิทเป็นหนุ่มใหญ่ลูกครึ่งไทยตุรกีอายุ45ความสูงของเขาเกือบสองเมตรเป็นลูกครึ่งไทยตุรกีหุ่นล่ำบึกบึนสมส่วนผมสีน้ำตาลเข้มตัดลองทรงเซ็ทเนี้ยบใบหน้าเป็นสันคมมีไรหนวดเคราเล็กน้อยดวงตาหวานขนตางอนราวกับผู้หญิงนัยห์ตาสีฟ้าน้ำทะเลที่เมื่อใครได้มองเป็นดั่งต้องมนต์สะกดยากที่จะละสายตาคิ้วหนาเข้มได้รูปจมูกโด่งเป็นสันปากหนาเป็นกระจับอมชมพูฟาทิททำธุรกิจเกี่ยวกับปิโตรเลียมมีหุ้นส่วนมากมายทั้งในแคนาดาและซาอุดิอาราเบียและยังเป็นเจ้าของคาสิโนอีกหลายแห่งแถมยังมีหุ้นเล็กหุ้นน้อยในบริษัทอสังหาเรียกได้ว่าชีวิตของเขามีแต่งานรัดตัวที่ชีวิตของเขาสนใจแต่เพียงเรื่องงานเพราะธุรกิจมากมายล้วนแล้วแต่ตกทอดเป็นมรดกให้เขาเพียงแค่คนเดียวและการที่เกิดมาเป็นลูกคนเดียวชีวิตแต่ละช่วงวัยก็จะไม่ได้ใช้ไปเหมือนคนอื่นเขาถูกฝึกมาเพื่อเป็นผู้นำชีวิตของเขาตั้งแต่เด็กๆจึงอยู่กับการฝึกการต่อสู้เรียนรู้การบริหารไม่ได้มีสัมพันธ์ครอบครัวกับพ่อแม่เหมือนคนอื่นๆชีวิตจึงไม่ได้ใส่ใจที่จะหาคนรักเพราะคิดว่ามันไม่จำเป็นหากมีความต้องการของความเป็นบุรุษเพศเขาก็
"วันนี้มีไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันหรือเปล่าคะ" เป็นประจำของทุกวันที่ตะวันฉายจะร้องขอไอศครีมวานิลลากับคนเป็นแม่เพราะเป็นของโปรดจนพรฟ้าต้องมีติดตู้เย็นที่บ้านและทั้งคลินิกเพื่อเอาไว้ให้ตะวันฉาย"เอ...มีหรือเปล่าน้า.." "ไม่มีเหรอคะ" จากน้ำเสียงลังเลที่คนเป็นแม่แกล้งทำเอาเด็กหญิงเริ่มคอตกเอ่ยน้ำเสียงอ่อน"ใครว่าล่ะคะ...อยู่ในตู้เย็นนี่ไง" พรฟ้ารีบอุ้มลูกสาวเธอเดินเข้าไปในห้องทานอาหารของคลินิกก่อนจะเปิดตู้หยิบกล่องไอศครีมของโปรดลูกสาวเธอออกมา"เย่..ตะวันรักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ" ดวงตากลมโตของเด็กหญิงมองดูกล่องไอศครีมในมือคนเป็นแม่ด้วยตาเป็นประกายตบมือชอบใจและโผกอดคอคนเป็นแม่ก่อนจะเอ่ยคำหวานเอาใจแม่ตนอีกรอบเพราะดีใจที่จะได้ทานของโปรด20.30"ตะวันหลับแล้วเหรอพี่ฟ้า" พลอยฝนเอ่ยทักคนเป็นพี่ขณะที่ตนกำลังจัดแจงข้าวของที่ซื้อมาเพื่อที่จะไปทำสังฆทานที่วัดใกล้บ้านในวันพรุ่งนี้เพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันครบรอบเสียชีวิตของคุณยายฉวีวรรณคนที่มีพระคุณชุบเลี้ยงพวกเธอมาตั้งแต่ที่พ่อกับแม่เสีย "อืม...กลิ้งคว่ำกลิ้งหงายกับถั่วเน่าจนหลับคากันเลย" พรฟ้าเอ่ยถึงลูกสาวตนด้วยรอยยิ้มอ่อน"นี่ถ้าขาดถัวเน่