เดือนต่อมา
เป็นเวลาร่วมเดือนกว่าแล้วที่ฟาทิทกลับไปคราแรกตะวันฉายก็มีงอแงร้องหาคนเป็นพ่อบ้างแต่เมื่อได้พูดได้คุยกับคนเป็นพ่อทางโทรศัพท์ก็พอทุเลาความอ้อนลงได้บวกกับพรฟ้าเองก็ย้ำกับลูกอยู่เสมอว่าพ่อเจ้าตัวนั้นมีงานที่จะต้องรับผิดชอบหลังๆมาตะวันฉายจึงไม่งอแงเท่าไร
"คุณแม่ขาโทรหาคุณพ่อได้หรือเปล่าคะตะวันอยากคุยกับคุณพ่อ"
เด็กหญิงกลับมาที่คลินิคหลังจากเลิกเรียนพร้อมกับน้าสาวได้ก็รีบวิ่งแจ้นตรงไปที่ห้องทำงานคนเป็นแม่ทันทีเพราะวันนี้อยากจะคุยกับพ่อตนเสียเหลือเกินเนื่องจากไม่ได้คุยหลายวันแล้ว
"อืม...ไว้แม่ว่างเมื่อไรแม่จะโทรให้นะคะ..แต่ตอนนี้ตะวันต้องทำการบ้านก่อนน้า"
"ค่ะ"
พรฟ้าหน้าเสียเล็กน้อยเพราะเธอเองก็ติดต่อฟาทิทไม่ได้หลายวัน
"ทำไมติดต่อไม่ได้กันนะ"
หลังจากที่เจ้าตัวกลมวิ่งออกจากห้องเธอไปหาพลอยฝนแล้วหญิงสาวก็ลองติดต่อฟาทิทอีกรอบแต่ก็ยังติดต่อไม่ได้เหมือนเดิมเธอจึงค่อนข้างกังวลพอสมควรว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่
หลายวันต่อมา
คลินิค
วันนี้คนไข้ไม่ค่อยมากเท่าไรหมอสาวทั้งสามจึงได้ทานข้าวพร้อมกันในเวลาเที่ยง
อลินเร่งมือจัดแจงอาหารวางบนโต๊ะเพราะตอนนี้เธออยากจะทานอาหารตรงหน้าจะแย่มีทั้งปลาสามรสผัดเผ็ดไก่ต้มย้ำกุ้งน่องไก่ทอดของที่เธอชอบทั้งนั้น
"อืม.."
ยังไม่ทันที่อลินจะจัดวางอะไรเรียบร้อยพลอยฝนที่พึ่งจะเดินเข้ามาในครัวพร้อมพรฟ้าก็เริ่มมีอาการผะอืดผะอมเมื่อได้กลิ่นอาหารเตะจมูกขึ้นมา
"เป็นอะไรรึเปล่าพลอย"
เป็นอลินที่รีบเดินเข้ามาถามพลอยฝนแต่พรฟ้ากลับรู้สึกสงสัยในอาการของน้องสาวตนเพราะเห็นพลอยฝนมีอาการแบบนี้เมื่ออยู่ที่บ้านเหมือนกัน
"อ่อ... เปล่าน่ะ..อุบ"
พลอยฝนรีบส่ายหัวพัลวันก่อนจะเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องน้ำเพราะเริ่มจะไม่ไหว
"..ไม่ปกติแล้วล่ะมั้งพลอย.."
ไม่ใช่เพียงแค่พรฟ้าที่สงสัยเพียงคนเดียวแต่อลินเองก็สงสัยในอาการของพลอยฝนไม่ต่างกัน
ครู่ต่อมา
เมื่อพลอยฝนออกมาจากห้องน้ำได้พรฟ้าก็รีบดึงตัวน้องสาวตนมาคุยเปิดอกกันทันทีว่าตกลงพลอยฝนนั้นเป็นอะไรกันแน่ในใจของเธอตอนนี้แอบคิดไปแล้วว่าไม่วายน้องสาวเธอคงตั้งท้องแน่นอน
"ตกลงเราเป็นอะไรกันแน่พลอย...อย่าลืมว่าพี่เป็นหมอ"
พรฟ้ายื่นมือกุมมือเรียวของน้องสาวตนก่อนจะกลั้นใจถามคำถามออกมา
คำถามของพรฟ้าที่ถามพลอยฝนทำเอาอลินถึงกับนั่งนิ่งชะงักงันเพราะพอจะเดาออกว่าพรฟ้าถามพลอยฝนเรื่องอะไรและเธอก็ยังคิดทบทวนถึงอาการของพลอยฝนก่อนหน้ามันก็มีแนวโน้มเป็นไปได้ว่าพลอยฝนจะตั้งครรภ์
"คือ..พลอย..อึก"
พลอยฝนเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องก่อนจะสะอึกสะอื้นออกมา
"กับใคร?"
พรฟ้าสูดหายใจเข้าลึกๆถามน้องสาวของเธอด้วยความใจเย็นไม่จำเป็นที่พลอยฝนจะต้องตอบพรฟ้าและอลินที่นั่งเงียบอยู่ไม่ห่างก็เข้าใจ
"ค.. คุณโรฮาน"
เสียงตอบอึกอักและสั่นเครือพอสมควรเพราะรู้ว่าหลังจากนี้เธอต้องอธิบายเรื่องคืนนั้นยาวแน่นอน
"ว่าไงนะ...เค้าบังคับพลอยหรือเปล่า"
พรฟ้าหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำในใจตอนนี้หวังว่าโรฮานจะไม่ใช้วิธีบังคับน้องสาวเธอ
"ไม่ใช่ค่ะ.. คือว่าคืนนั้น"
พลอยฝนรีบส่ายหัวเพราะเธอไม่อยากให้โรฮานถูกพี่สาวเธอตำหนิด้วยเพราะคืนนั้นเป็นเธอเองที่สร้างปัญหาขึ้นหากเธอไม่ขัดคำสั่งของโรฮานไปที่ผับเรื่องนี้ก็ไม่เกิดขึ้นหญิงสาวค่อยๆตั้งสติปาดน้ำตาและเริ่มเล่ารายละเอียดคืนนั้นอย่างละเอียด
พรฟ้าหลับตานิ่งเงียบปรับอารมณ์ให้เป็นปกติเมื่อได้รับรู้ว่าน้องสาวตนต้องเจอกับอะไรเธอสวมกอดน้องสาวเอาไว้แน่นเงียบๆไม่อยากพูดอะไรซ้ำเติมพลอยฝนตอนนี้ที่ต้องคุยกันหลังจากนี้ก็คือจะจัดการอย่างไรกับปัญหานี้
"มันเป็นความผิดพลอยเอง"
พลอยฝนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นอีกรอบเธอไม่โทษโรฮานเลยสักนิด
"แล้วบอกเค้าหรือยัง"
อลินเอ่ยถามเพื่อนเธอด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลอยากรู้ว่าตอนนี้โรฮานรู้เรื่องหรือยัง
"นั่นสิ..คุณโรฮานรู้เรื่องหรือยัง"
พรฟ้าผละออกมามองหน้าพลอยฝน
"ไม่ค่ะ...พลอยไม่อยากให้เค้ามารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น...พี่ฟ้าจะว่าอะไรไหมคะถ้าพลอยจะไม่บอกเค้าและเลี้ยงลูกคนเดียวพลอยไม่อยากให้เค้าต้องมาลำบากใจรับผิดชอบ"
สาวเจ้าว่าพลางสะอื้นก้มหน้างุด
"เราไม่เสียใจที่ทำแบบนี้ใช่ไหม"
พรฟ้าเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามพลอยฝนให้แน่ใจในความคิดตัวเองอีกครั้ง
"ค่ะ..พลอยจะเสียใจและอึดอัดใจมากกว่าถ้าคุณโรฮานรู้"
"อืม...พี่เคารพการตัดสินใจของพลอยอยู่แล้วมีหลานอีกคนเราก็ช่วยกันเลี้ยงแต่พลอยอย่าลืมว่ายังไงคุณฟาทิทก็ต้องกลับมาหาตะวันหากความจริงรู้ถึงหูโรฮานวันนั้นจะเป็นยังไง"
"ถ้าถึงวันนั้นพลอยก็จะแก้ปัญหาเองค่ะ...แค่ตอนนี้พลอยขออยู่เงียบๆแบบนี้พอ"
"อืม..เป็นแม่คนแล้วต้องไม่ขี้แยรู้หรือเปล่า"
พรฟ้าเห็นว่าน้องสาวเธอยืนยันหนักแน่นก็ไม่ได้อยากขัดอะไรก่อนจะเอ่ยหยอกน้องสาวตนทำลายบรรยากาศที่หน่วงหัวใจเสียหน่อย
"ค่ะ...พลอยรักพี่ฟ้าที่สุดเลยค่ะ"
"พี่ก็รักพลอย...พี่ถึงเคารพในการตัดสินใจของพลอย"
เห็นสองพี่น้องคุยกันเข้าใจอลินเองก็พลอยอมยิ้มตามไปด้วยเรื่องที่เพื่อนเธอตัดสินใจเธอไม่รู้หรอกว่ามันถูกหรือผิดแต่ยังไงเธอเองก็เคารพในการตัดสินใจของพลอยฝนโดยไม่มีข้อโต้แย้งแอบคิดถึงวันหน้าแล้วด้วยซ้ำว่าหากลูกของพลอยฝนเกิดมาจะน่ารักน่าชังเหมือนตะวันฉายหรือเปล่า
หลายวันต่อมา
"..เฮ้อ.."
หลังจากที่กล่อมตะวันฉายหลับไปได้พรฟ้าก็เดินไปเดินมาถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าค่อนข้างกังวลเป็นพิเศษในเรื่องการติดต่อกับฟาทิทเพราะเธอไม่สามารถติดต่ออะไรกับเขาได้เลยร่วมสองอาทิตย์แล้ว
ก๊อกๆๆ
"หืม.."
พลอยฝนที่กำลังนั่งดื่มนมอุ่นก่อนจะเข้านอนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเธอก็ต้องขมวดคิ้วแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าบ้านหญิงสาวจึงวางแก้วนมลงก่อนจะเดินไปเปิดประตู
"ค..คุณโรฮาน"
พอเปิดประตูออกได้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็พาใจเธอเต้นไม่เป็นส่ำเธอทั้งดีใจทั้งกังวลประสมปนเปกันไปหมด
"สบายดีนะครับ"
โรฮานมีความรู้สึกประหม่าไม่น้อยเหมือนกันที่ได้เจอพลอยฝนอีกครั้งเขาจากไปไม่เท่าไรรู้สึกว่าเธอจะดูมีน้ำมีนวลขึ้นพอสมควร
"ค่ะ...เข้ามาข้างในก่อนเถอะค่ะทำไมคุณไม่บอกล่วงหน้าว่าจะมาล่ะคะ"
"คือผมมีธุระด่วนน่ะครับ"
คำพูดของโรฮานทำสาวเจ้าใจเต้นแรงอีกรอบคิดในใจว่าเขาคงจะไม่รู้เรื่องที่เธอตั้งท้องลูกของเขาหรอกนะ
"คือนายเข้าโรงพยาบาลกะทันหันเมื่ออาทิตย์ก่อนน่ะครับ"
"อะไรนะคะ?"
เมื่อได้รู้ดังนั้นพลอยฝนจึงรีบเรียกพี่สาวเธอให้ออกมาคุยกับโรฮานทันที
ครู่ต่อมา
"ตอนนั้นนายต้องผ่าตัดแต่อยากจะใช้เวลาดูแลคุณฟ้ากับตะวันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะกลับไปรักษาพอถึงเวลากลับนายก็ยังไม่ได้รักษายังคงโหมงานบริษัทต้องปรับระบบใหม่เพราะคุณเฟอฮัทไม่ได้บริหารช่วยเหมือนเดิมแล้ว"
เมื่อพรฟ้าออกมาได้โรฮานจึงได้เริ่มเล่าให้พลอยฝนและพรฟ้าได้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นที่จู่ๆเจ้านายของเขาขาดการติดต่อกับที่นี่
พรฟ้านั่งฟังด้วยสีหน้ากังวลเธอรู้สึกเป็นห่วงฟาทิทเอามากๆสังหรณ์ใจอยู่แล้วว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ
"หลังจากนั้นไม่นานอาการปวดหัวก็กำเริบหนักจนนายสลบคาโต๊ะทำงานเลยต้องเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดด่วนจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้น"
"ทำไมพวกคุณไม่คิดจะติดต่อเรามาคะ"
พรฟ้าอยากจะรู้นักว่าเวลาที่ผ่านมาทำไมโรฮานและมัคซิมไม่คิดจะติดต่อมาบ้าง
"นายสั่งให้ผมและมัคซิมห้ามบอกเรื่องนี้กับพวกคุณเพราะไม่อยากให้ใครต้องรู้สึกเป็นห่วงที่ผมตัดสินใจมาที่นี่ก็เป็นการขัดคำสั่งแต่ผมคิดว่าหากนายมีคุณฟ้าและตะวันอยู่ใกล้ๆนายจะอาการดีขึ้นคุณฟ้าพอจะสละเวลาไปกับผมได้หรือเปล่าครับ"
"ฉันจะไปค่ะ"
พรฟ้าตอบอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อยเพราะเธอรู้สึกเป็นห่วงฟาทิทอีกอย่างก่อนหน้านี้เขาป่วยหนักแต่ไม่เคยแสดงอาการให้เธอเห็นเลยสักนิดกลับอยากจะใช้เวลาอยู่ดูแลเธอกับลูกให้ดีตอนนี้เธอคงต้องลดกำแพงในใจลงและเป็นฝ่ายดูแลเขาบ้าง
วันต่อมา
เช้านี้โรฮานจะพาพรฟ้าและตะวันฉายเดินทางแต่เช้าโดยที่ไม่ต้องขนสัมภาระอะไรไปแม้นแต่น้อยเพราะเขาเตรียมจัดแจงข้าวของเครื่องใช้ไว้ให้หญิงสาวกับตะวันฉายครบครันแล้ว
"ผมไม่รู้ว่าจะพาคุณฟ้ากับตะวันมาส่งเมื่อไรคุณอยู่คนเดียวได้ใช่หรือเปล่า"
โรฮานเดินเข้ามาหาพลอยฝนขณะที่เธอกำลังจูงมือตะวันฉายออกมาจากในบ้าน
"อยู่ได้สิคะไม่มีปัญหาอะไรเลย"
"ถ้าคุณอยากติดต่อคุณฟ้าหรืออยากคุยกับตะวันก็โทรหาผมได้ตลอดเวลาเลยไม่ต้องเกรงใจ"
"อืม...ถ้าฉันจะติดต่อพี่ฟ้าฉันก็โทรหาพี่ฟ้าสิคะ"
หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยคิดว่าโรฮานคงจะลืมไปว่าพี่สาวเธอก็มีมือถือ
"อ่อ...นั่นสินะ"
โรฮานอมยิ้มอ่อนเขาแค่อยากจะบอกกับเธอว่าให้เธอติดต่อเขาบ้างเท่านั้นเอง
เป็นอีกครั้งที่พลอยฝนได้เห็นรอยยิ้มของโรฮานและเธอก็ต้องทำใจข่มสายตาไม่ให้มองเพราะรู้ว่าหากขืนมองไม่หยุดใบหน้าเธอได้เห่อแดงเป็นแน่
ครู่ต่อมา
"เดินทางปลอดภัยนะคะ"
"ดูแลตัวเองดีๆนะพลอยแล้วพี่จะติดต่อมาเป็นระยะ"
"ค่ะ"
สองพี่น้องกอดกันกลมเมื่อถึงเวลาที่พรฟ้าและตะวันฉายจะต้องเดินทางพรฟ้าไม่ลืมที่จะย้ำให้พลอยฝนดูแลตัวเองดีๆเพราะตอนนี้น้องสาวเธอยังคงตั้งครรภ์อ่อนๆยังไม่เข้าสู่ช่วงระยะที่ปลอดภัย
"บ๊าย.. บายค่ะน้าพลอย"
เจ้าตัวกลมที่อยู่บนอ้อมอกโรฮานโบกไม้โบกมือให้คนเป็นน้าหน้าระรื่น
"รู้ว่าจะได้เจอคุณพ่ออารมณ์ดีใหญ่เลยนะเรา"
พลอยฝนยกมือลูบหัวหลานสาวใบหน้าเธอก็เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มไม่ต่างกัน
พรฟ้าเห็นสายตาที่โรฮานมองพลอยฝนใกล้ๆเธอชักจะรู้สึกตะหงิดใจพอสมควรเพราะสายตาที่อ่อนโยนหยาดเยิ้มแบบนี้โรฮานไม่ค่อยจะมีบ่อยเท่าไรนักแถมน้องสาวเธอก็หน้าแดงระเรื่ออาการนี้ทำไมเธอจะมองไม่ออกว่าพลอยฝนกำลังประหม่า
ตอนนี้เธอคงต้องจับตามองความรู้สึกของโรฮานและน้องสาวเธอเป็นพิเศษแล้วว่าจะยังไงกันต่อไปเพราะหากทั้งสองรู้สึกดีต่อกันก็เป็นเรื่องที่ดี
อาทิตย์ต่อมาร่วมสามสี่วันแล้วที่พรฟ้าพาลูกน้อยมาเฝ้าฟาทิทที่โรงพยาบาลคราแรกที่ฟาทิทรู้ว่าโรฮานเป็นคนไปรับพรฟ้าและตะวันฉายมาที่นี่เขาก็ไม่ได้ตำหนิโรฮานแต่อย่างใดเพราะรู้ว่าสิ่งที่โรฮานกับมัคซิมตัดสินใจทำลงไปเพราะความเป็นห่วงเขาในการมาของหญิงสาวและลูกทำให้เขามีกำลังใจในการที่จะหายป่วยมากนับว่าลูกและภรรยาเป็นยาดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ก็ว่าได้โรงพยาบาล"คุณพ่อขา.."ตะวันฉายตื่นขึ้นมาได้เจ้าตัวกลมก็วิ่งแจ้นไปที่เตียงคนเป็นพ่อที่กำลังนอนอยู่ตอนเช้า"ชู่ว.. คุณพ่อหลับอยู่ตะวันอย่าส่งเสียงดังนะคะ"พรฟ้ารีบปรามเจ้าตัวกลมที่กำลังกวนคนเป็นพ่อเพราะเธออยากให้ฟาทิทพักผ่อนให้มาก"ค่ะ.. คุณแม่ตะวันหอมคุณพ่อได้หรือเปล่าคะ"เด็กหญิงรีบวิ่งกลับมาหาคนเป็นแม่ก่อนจะกระซิบกระซาบจนน่าเอ็นดู"ได้สิคะ"ว่าจบพรฟ้าก็อุ้มตะวันฉายเดินไปที่เตียงของฟาทิทก่อนจะปล่อยเจ้าตัวกลมลงข้างๆคนเป็นพ่อให้ตะวันฉายนั้นก้มลงหอมพ่อตนได้สะดวกตลอดหลายวันที่ผ่านมาเมื่อพรฟ้ามาถึงเธอก็พักที่บ้านแค่คืนเดียวหลังจากนั้นเธอก็มาขลุกอยู่แต่ที่โรงพยาบาลเธอไม่ได้รู้สึกลำบากแม้นแต่น้อยทั้งกลับรู้สึกมีความสุขมากกว่าลูกสาวเธอเองก็เห็นจะพอใจที่
22.00 น."ผมไม่อยากจะเชื่อว่าโรฮานจะมีความรักกับเค้าเป็น"ฟาทิทกล่อมเจ้าตัวกลมจนหลับไปแล้วจึงหันมาเอ่ยกับพรฟ้าถึงเรื่องโรฮานยอมรับเลยว่าเขาตกใจพอสมควรที่รู้เรื่องโรฮานกับพลอยฝนทั้งยังเป็นสิ่งที่เขาไม่คาดติดมาก่อนว่าโรฮานจะรักใครได้เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงเข้าหาโรฮานแต่โรฮานไม่เคยสนใจเช่นเดียวกับเขาเพราะเป็นจำพวกจ่ายเงินแล้วจบไม่มีข้อผูกมัดเท่านั้น"ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคุณโรฮานเปลี่ยนไปได้คุณเองก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะลืมไปแล้วเหรอ"ว่าจบก็อมยิ้มกริ่มพรฟ้าเห็นว่าฟาทิทคงจะลืมไปแล้วว่าตนเองก็เป็นเช่นเดียวกับโรฮานเธอจึงต้องเตือนความจำเสียหน่อย"นั่นสินะ...ผมเปลี่ยนไปเพราะคุณ"ฟาทิทพยักหน้าเบาๅก่อนจะรวบกอดภรรยารักเอาไว้แน่น"งานที่คาสิโนไม่ค่อยมีอะไรน่าห่วงแล้วผมเลยให้มัคซิมไปช่วยอลินดูแลที่คลินิคคุณว่าดีหรือเปล่า""ดีเหมือนกันนะคะระหว่างที่รอหาหมอคนใหม่มาที่คลินิค"พรฟ้าไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือของฟาทิทเพราะเห็นทีหลังจากนี้อลินคงหัวหมุนหากไม่มีคนช่วยเป็นลูกมือ"อยากรู้จังว่าถ้าคุณไม่เป็นหมอเราจะได้เจอกันหรือเปล่า"ฟาทิทก่อยกระซิบข้างแก้มนวล"ถ้าชะตาลิขิตให้เราเจอกันยัง
ณ. คลินิกเวชกรรมเล็กๆแห่งหนึ่งเป็นตึกคูหาที่อยู่ไม่ไกลจากตลาดในตัวอำเภอมากนักมีหมอสาวพรฟ้าเป็นเจ้าของคลินิกตอนนี้เป็นเวลาเช้า คนไข้ค่อนข้างแน่นเป็นพิเศษเพราะช่วงนี้เป็นหน้าฝนคนเลยเป็นไข้หวัดกันเยอะช่วงนี้เช้าๆจะยุ่งทุกวันบ่ายๆก็จะไม่ค่อยมีคนหมอในคลินิกก็จะได้พักช่วงนี้คลินิกที่นี่จะปิดทุกวันอาทิตย์มีหมอทำงานกันอยู่สามคนมีหมอพรฟ้าและหมอพลอยฝนที่เป็นน้องสาวอีกคนก็หมออลินเป็นเพื่อนของหมอพลอยฝนเข้ามาทำงานที่นี่พร้อมกันได้ปีกว่าแล้ว"น้องหอบหนักมากเลยนะคะทำไมไม่พามาเร็วกว่านี้คะ"พรฟ้าตรวจลูกสาววัยสี่ขวบของหญิงชาวพม่าตอนนี้หลอดลมเด็กหญิงตีบมากจนเธอต้องรีบพ่นยาไม่รู้ว่าคนเป็นแม่ปล่อยลูกให้เป็นหวัดหนักจนปอดบวมได้อย่างไรทั้งที่ควรจะรีบมาหาหมอนานแล้ว"ฉันไม่ค่อยมีเงินค่ะหมอฉันไม่ใช่คนไทย" หญิงสาวแม่ของเด็กตอบกลับหมอด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักก่อนหน้าเธอเป็นแค่ลูกจ้างในสวนผลไม้แห่งหนึ่งเงินก็ไม่ได้มีมากอะไรแถมต้องตกงานถูกไล่ออกเพราะมัวแต่เอาเวลามาดูแลลูกที่อุ้มลูกมาที่นี่ก็เห็นว่าลูกเป็นหนักมากจึงยอมมาทั้งที่มีเงินติดตัวไม่ถึงหนึ่งร้อยบาท"โถ่.. ถ้าลูกเป็นแบบนี้อีกรีบพามาเลยนะคะถ้าไม่มีเงินก
โรงแรมxxxฟาทิทนั่งอยู่ริมระเบียงกว้างในห้องของโรงแรมหรูในย่านตัวเมืองกรุงเทพมหานครฟาทิทเป็นหนุ่มใหญ่ลูกครึ่งไทยตุรกีอายุ45ความสูงของเขาเกือบสองเมตรเป็นลูกครึ่งไทยตุรกีหุ่นล่ำบึกบึนสมส่วนผมสีน้ำตาลเข้มตัดลองทรงเซ็ทเนี้ยบใบหน้าเป็นสันคมมีไรหนวดเคราเล็กน้อยดวงตาหวานขนตางอนราวกับผู้หญิงนัยห์ตาสีฟ้าน้ำทะเลที่เมื่อใครได้มองเป็นดั่งต้องมนต์สะกดยากที่จะละสายตาคิ้วหนาเข้มได้รูปจมูกโด่งเป็นสันปากหนาเป็นกระจับอมชมพูฟาทิททำธุรกิจเกี่ยวกับปิโตรเลียมมีหุ้นส่วนมากมายทั้งในแคนาดาและซาอุดิอาราเบียและยังเป็นเจ้าของคาสิโนอีกหลายแห่งแถมยังมีหุ้นเล็กหุ้นน้อยในบริษัทอสังหาเรียกได้ว่าชีวิตของเขามีแต่งานรัดตัวที่ชีวิตของเขาสนใจแต่เพียงเรื่องงานเพราะธุรกิจมากมายล้วนแล้วแต่ตกทอดเป็นมรดกให้เขาเพียงแค่คนเดียวและการที่เกิดมาเป็นลูกคนเดียวชีวิตแต่ละช่วงวัยก็จะไม่ได้ใช้ไปเหมือนคนอื่นเขาถูกฝึกมาเพื่อเป็นผู้นำชีวิตของเขาตั้งแต่เด็กๆจึงอยู่กับการฝึกการต่อสู้เรียนรู้การบริหารไม่ได้มีสัมพันธ์ครอบครัวกับพ่อแม่เหมือนคนอื่นๆชีวิตจึงไม่ได้ใส่ใจที่จะหาคนรักเพราะคิดว่ามันไม่จำเป็นหากมีความต้องการของความเป็นบุรุษเพศเขาก็
"วันนี้มีไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันหรือเปล่าคะ" เป็นประจำของทุกวันที่ตะวันฉายจะร้องขอไอศครีมวานิลลากับคนเป็นแม่เพราะเป็นของโปรดจนพรฟ้าต้องมีติดตู้เย็นที่บ้านและทั้งคลินิกเพื่อเอาไว้ให้ตะวันฉาย"เอ...มีหรือเปล่าน้า.." "ไม่มีเหรอคะ" จากน้ำเสียงลังเลที่คนเป็นแม่แกล้งทำเอาเด็กหญิงเริ่มคอตกเอ่ยน้ำเสียงอ่อน"ใครว่าล่ะคะ...อยู่ในตู้เย็นนี่ไง" พรฟ้ารีบอุ้มลูกสาวเธอเดินเข้าไปในห้องทานอาหารของคลินิกก่อนจะเปิดตู้หยิบกล่องไอศครีมของโปรดลูกสาวเธอออกมา"เย่..ตะวันรักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ" ดวงตากลมโตของเด็กหญิงมองดูกล่องไอศครีมในมือคนเป็นแม่ด้วยตาเป็นประกายตบมือชอบใจและโผกอดคอคนเป็นแม่ก่อนจะเอ่ยคำหวานเอาใจแม่ตนอีกรอบเพราะดีใจที่จะได้ทานของโปรด20.30"ตะวันหลับแล้วเหรอพี่ฟ้า" พลอยฝนเอ่ยทักคนเป็นพี่ขณะที่ตนกำลังจัดแจงข้าวของที่ซื้อมาเพื่อที่จะไปทำสังฆทานที่วัดใกล้บ้านในวันพรุ่งนี้เพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันครบรอบเสียชีวิตของคุณยายฉวีวรรณคนที่มีพระคุณชุบเลี้ยงพวกเธอมาตั้งแต่ที่พ่อกับแม่เสีย "อืม...กลิ้งคว่ำกลิ้งหงายกับถั่วเน่าจนหลับคากันเลย" พรฟ้าเอ่ยถึงลูกสาวตนด้วยรอยยิ้มอ่อน"นี่ถ้าขาดถัวเน่
"มีอะไรครับนาย" มัคซิมที่เห็นว่าเจ้านายตนจู่ๆก็หยุดชะงักการเดินจึงต้องเอ่ยถามขึ้นมัคซิมมือซ้ายของฟาทิท มัคซิมอายุ 35 เป็นคนรัสเซียเขาเป็นหนุ่มหล่อสูงใหญ่ใบหน้าคมผมสีเทาตัดทรงวินเทจเซ็ทเนี้ยบคิ้วหนาเข้มตาคมสีนิลจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากบางอมชมพูเขาเป็นผู้ชายที่ยิ้มสวยคนหนึ่งและสาวๆก็หลงเสน่ห์โดยการมองรอยยิ้มของเขาแทบทุกคนใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้หนวดเครานิสัยค่อนข้างแอบซนและช่างเจรจากว่าคนเป็นเจ้านายและโรฮานจริงจังในการทำงานอย่างมากจึงอยู่กับฟาทิทได้ทั้งนี้มัคซิมยังทันเล่ห์เหลี่ยมคนเพราะรู่เล่ห์รู้กลโกงมาแต่ไหนแต่ไรงานของเขาส่วนมากเลยจะอยู่ที่คาสิโนเสียส่วนใหญ่เขามาทำงานกับฟาทิทตั้งแต่เป็นวัยรุ่นเพราะตั้งแต่พ่อที่เลี้ยงมาคนเดียวเสียเขาก็ไปอยู่กับพวกขี้ยาข้างถนนลักเล็กขโมยน้อยจนวันนึงมาเจอกับฟาทิทเขาเห็นว่ามัคซิมค่อนข้างเป็นคนฉลาดมีความสามารถจึงอยากจะชุบชีวิตใหม่ให้มัคซิมและความสามารถในการต่อสู้บวกกับความฉลาดทันเล่ห์เหลี่ยมคนมัคซิมจึงขึ้นเป็นมือซ้ายของฟาทิทหลังจากเข้ามาอยู่กับฟาทิทไม่นาน"เปล่า.. กลับกันเถอะ" ใบหน้าคมส่ายหัวเบาๆก่อนจะเลิกสนใจสิ่งรอบข้างและเดินตรงดิ่งไปที่รถ"ครับ
"อืม.." หัวใจดวงน้อยของเธอตอนนี้เต้นไม่เป็นส่ำเธอพยายามตั้งสติแล้วทำตามที่อีกฝ่ายบอกแต่โดยดีเพราะเธอไม่เสี่ยงที่จะโวยวายด้วยกลัวว่าลูกน้อยจะตื่นมาตกใจและเป็นอันตรายไปด้วย"คุณเป็นหมอใช่หรือเปล่า""อืม.." พรฟ้าพยักหน้าหงึกหงักดวงตาของเธอตอนนี้ดูตื่นตระหนกจนเห็นได้ชัด"นายของผมบาดเจ็บหนักเค้าถูกยิงต้องผ่าตัดเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมแล้วไปกับผม" โรฮานเอ่ยบอกกับหญิงสาวด้วยความร้อนใจ"ถ้าคนไข้ต้องผ่าตัดคุณต้องพาเค้าไปโรงพยาบาลเกิดให้ฉันทำโดยที่อุปกรณ์ไม่พร้อมเสียเลือดมากจะทำยังไง" พรฟ้าไม่เข้าใจว่าทำไมคนตรงหน้าไม่พาคนเจ็บไปโรงพยาบาลเนื่องจากบาดเจ็บถึงขั้นผ่าตัดใจของเธอตอนนี้ชักกลัวเสียแล้วว่าเขาจะเป็นพวกโจรหรือผู้ร้ายที่หนีคดี"ยังไงคุณก็ไปกับพวกผมก่อน" โรฮานเริ่มหงุดหงิดที่อีกฝ่ายไม่ยอมทำตามที่บอกแต่โดยดีจึงชูปืนขึ้นมาไว้ตรงหน้าหญิงสาวเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกกลัวและทำตามคำสั่งของเขา"ฉันขอเรียกน้องสาวฉันให้ดูลูกก่อนจะได้หรือเปล่า" หัวใจของพรฟ้าตอนนี้แทบจะเต้นกระเด็นออกมาข้างนอก"น้องสาวคุณอยู่ที่ไหน""อีกห้อง" มือน้อยชี้ไปอีกห้องข้างๆที่อยู่ติดกันไม่นานนักพรฟ้าพลอยฝนรวมถึงเจ้าก้อนก
ช่วงเช้าโรฮานพาพลอยฝนมาที่บ้านของเธอเพื่อจัดแจงเตรียมของใช้ต่างๆของพรฟ้าและตะวันฉายให้เสร็จก่อนที่เธอจะไปที่คลินิก"เรียบร้อยแล้วใช่หรือเปล่า" โรฮานเห็นหญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยถามถึงความเรียบร้อย"ค่ะ..นี่ของพี่ฟ้าส่วนพวกนี้ก็ของตะวันและก็นั่นของฉัน" พลอยฝนชี้ไปที่กระเป๋าใบใหญ่ที่กองๆรวมกันอยู่ให้โรฮานได้รู้ว่าของใครเป็นของใครเวลาที่กลับมาขนไปที่บ้านนั้นจะได้บอกพี่สาวเธอถูก"อืม.." ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินหันหลังออกจากบ้านไป"...." พลอยฝนรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตาโรฮานเท่าไรเพราะเขาดูเย็นชาจนไม่น่าเป็นมิตรเอาเสียเลย โรฮานใช้เวลาไม่นานนักก็มาส่งพลอยฝนที่หน้าคลินิกก่อนที่หญิงสาวจะเปิดประตูออกไปจากรถ"เดี๋ยว""คะ?""หวังว่าจะไม่มีใครรู้" เขาก็ต้องรั้งเธอเอาไว้ก่อนเพื่อย้ำว่าเรื่องที่เธอเจอจะต้องเป็นความลับ"ฉันเข้าใจดีค่ะ" พลอยฝนพยักหน้าเบาๆและรีบออกจากรถไปก่อนที่จะมีคนมาเห็นว่าเธอมากับใครเพราะขี้เกียจหาข้ออ้างตอบคำถาม หลังจากที่โรฮานกลับไปเก็บของที่บ้านของพรฟ้ามาหมดแล้วเขาก็กลับมาจัดแจงเก็บทุกอย่างเรียบร้อยจึงเข้าไปบอกกับพรฟ้าว่าของพวกเธอนั้นเขาจัดการใ