ตอนที่สามสิบสอง ท้อง

เดือนต่อมา

เป็นเวลาร่วมเดือนกว่าแล้วที่ฟาทิทกลับไปคราแรกตะวันฉายก็มีงอแงร้องหาคนเป็นพ่อบ้างแต่เมื่อได้พูดได้คุยกับคนเป็นพ่อทางโทรศัพท์ก็พอทุเลาความอ้อนลงได้บวกกับพรฟ้าเองก็ย้ำกับลูกอยู่เสมอว่าพ่อเจ้าตัวนั้นมีงานที่จะต้องรับผิดชอบหลังๆมาตะวันฉายจึงไม่งอแงเท่าไร

"คุณแม่ขาโทรหาคุณพ่อได้หรือเปล่าคะตะวันอยากคุยกับคุณพ่อ"

เด็กหญิงกลับมาที่คลินิคหลังจากเลิกเรียนพร้อมกับน้าสาวได้ก็รีบวิ่งแจ้นตรงไปที่ห้องทำงานคนเป็นแม่ทันทีเพราะวันนี้อยากจะคุยกับพ่อตนเสียเหลือเกินเนื่องจากไม่ได้คุยหลายวันแล้ว

"อืม...ไว้แม่ว่างเมื่อไรแม่จะโทรให้นะคะ..แต่ตอนนี้ตะวันต้องทำการบ้านก่อนน้า"

"ค่ะ"

พรฟ้าหน้าเสียเล็กน้อยเพราะเธอเองก็ติดต่อฟาทิทไม่ได้หลายวัน

"ทำไมติดต่อไม่ได้กันนะ"

หลังจากที่เจ้าตัวกลมวิ่งออกจากห้องเธอไปหาพลอยฝนแล้วหญิงสาวก็ลองติดต่อฟาทิทอีกรอบแต่ก็ยังติดต่อไม่ได้เหมือนเดิมเธอจึงค่อนข้างกังวลพอสมควรว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่

หลายวันต่อมา

คลินิค

วันนี้คนไข้ไม่ค่อยมากเท่าไรหมอสาวทั้งสามจึงได้ทานข้าวพร้อมกันในเวลาเที่ยง

อลินเร่งมือจัดแจงอาหารวางบนโต๊ะเพราะตอนนี้เธออยากจะทานอาหารตรงหน้าจะแย่มีทั้งปลาสามรสผัดเผ็ดไก่ต้มย้ำกุ้งน่องไก่ทอดของที่เธอชอบทั้งนั้น

"อืม.."

ยังไม่ทันที่อลินจะจัดวางอะไรเรียบร้อยพลอยฝนที่พึ่งจะเดินเข้ามาในครัวพร้อมพรฟ้าก็เริ่มมีอาการผะอืดผะอมเมื่อได้กลิ่นอาหารเตะจมูกขึ้นมา

"เป็นอะไรรึเปล่าพลอย"

เป็นอลินที่รีบเดินเข้ามาถามพลอยฝนแต่พรฟ้ากลับรู้สึกสงสัยในอาการของน้องสาวตนเพราะเห็นพลอยฝนมีอาการแบบนี้เมื่ออยู่ที่บ้านเหมือนกัน

"อ่อ... เปล่าน่ะ..อุบ"

พลอยฝนรีบส่ายหัวพัลวันก่อนจะเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องน้ำเพราะเริ่มจะไม่ไหว

"..ไม่ปกติแล้วล่ะมั้งพลอย.."

ไม่ใช่เพียงแค่พรฟ้าที่สงสัยเพียงคนเดียวแต่อลินเองก็สงสัยในอาการของพลอยฝนไม่ต่างกัน

ครู่ต่อมา

เมื่อพลอยฝนออกมาจากห้องน้ำได้พรฟ้าก็รีบดึงตัวน้องสาวตนมาคุยเปิดอกกันทันทีว่าตกลงพลอยฝนนั้นเป็นอะไรกันแน่ในใจของเธอตอนนี้แอบคิดไปแล้วว่าไม่วายน้องสาวเธอคงตั้งท้องแน่นอน

"ตกลงเราเป็นอะไรกันแน่พลอย...อย่าลืมว่าพี่เป็นหมอ"

พรฟ้ายื่นมือกุมมือเรียวของน้องสาวตนก่อนจะกลั้นใจถามคำถามออกมา

คำถามของพรฟ้าที่ถามพลอยฝนทำเอาอลินถึงกับนั่งนิ่งชะงักงันเพราะพอจะเดาออกว่าพรฟ้าถามพลอยฝนเรื่องอะไรและเธอก็ยังคิดทบทวนถึงอาการของพลอยฝนก่อนหน้ามันก็มีแนวโน้มเป็นไปได้ว่าพลอยฝนจะตั้งครรภ์

"คือ..พลอย..อึก"

พลอยฝนเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องก่อนจะสะอึกสะอื้นออกมา

"กับใคร?"

พรฟ้าสูดหายใจเข้าลึกๆถามน้องสาวของเธอด้วยความใจเย็นไม่จำเป็นที่พลอยฝนจะต้องตอบพรฟ้าและอลินที่นั่งเงียบอยู่ไม่ห่างก็เข้าใจ

"ค.. คุณโรฮาน"

เสียงตอบอึกอักและสั่นเครือพอสมควรเพราะรู้ว่าหลังจากนี้เธอต้องอธิบายเรื่องคืนนั้นยาวแน่นอน

"ว่าไงนะ...เค้าบังคับพลอยหรือเปล่า"

พรฟ้าหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำในใจตอนนี้หวังว่าโรฮานจะไม่ใช้วิธีบังคับน้องสาวเธอ

"ไม่ใช่ค่ะ.. คือว่าคืนนั้น"

พลอยฝนรีบส่ายหัวเพราะเธอไม่อยากให้โรฮานถูกพี่สาวเธอตำหนิด้วยเพราะคืนนั้นเป็นเธอเองที่สร้างปัญหาขึ้นหากเธอไม่ขัดคำสั่งของโรฮานไปที่ผับเรื่องนี้ก็ไม่เกิดขึ้นหญิงสาวค่อยๆตั้งสติปาดน้ำตาและเริ่มเล่ารายละเอียดคืนนั้นอย่างละเอียด

พรฟ้าหลับตานิ่งเงียบปรับอารมณ์ให้เป็นปกติเมื่อได้รับรู้ว่าน้องสาวตนต้องเจอกับอะไรเธอสวมกอดน้องสาวเอาไว้แน่นเงียบๆไม่อยากพูดอะไรซ้ำเติมพลอยฝนตอนนี้ที่ต้องคุยกันหลังจากนี้ก็คือจะจัดการอย่างไรกับปัญหานี้

"มันเป็นความผิดพลอยเอง"

พลอยฝนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นอีกรอบเธอไม่โทษโรฮานเลยสักนิด

"แล้วบอกเค้าหรือยัง"

อลินเอ่ยถามเพื่อนเธอด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลอยากรู้ว่าตอนนี้โรฮานรู้เรื่องหรือยัง

"นั่นสิ..คุณโรฮานรู้เรื่องหรือยัง"

พรฟ้าผละออกมามองหน้าพลอยฝน

"ไม่ค่ะ...พลอยไม่อยากให้เค้ามารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น...พี่ฟ้าจะว่าอะไรไหมคะถ้าพลอยจะไม่บอกเค้าและเลี้ยงลูกคนเดียวพลอยไม่อยากให้เค้าต้องมาลำบากใจรับผิดชอบ"

สาวเจ้าว่าพลางสะอื้นก้มหน้างุด

"เราไม่เสียใจที่ทำแบบนี้ใช่ไหม"

พรฟ้าเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามพลอยฝนให้แน่ใจในความคิดตัวเองอีกครั้ง

"ค่ะ..พลอยจะเสียใจและอึดอัดใจมากกว่าถ้าคุณโรฮานรู้"

"อืม...พี่เคารพการตัดสินใจของพลอยอยู่แล้วมีหลานอีกคนเราก็ช่วยกันเลี้ยงแต่พลอยอย่าลืมว่ายังไงคุณฟาทิทก็ต้องกลับมาหาตะวันหากความจริงรู้ถึงหูโรฮานวันนั้นจะเป็นยังไง"

"ถ้าถึงวันนั้นพลอยก็จะแก้ปัญหาเองค่ะ...แค่ตอนนี้พลอยขออยู่เงียบๆแบบนี้พอ"

"อืม..เป็นแม่คนแล้วต้องไม่ขี้แยรู้หรือเปล่า"

พรฟ้าเห็นว่าน้องสาวเธอยืนยันหนักแน่นก็ไม่ได้อยากขัดอะไรก่อนจะเอ่ยหยอกน้องสาวตนทำลายบรรยากาศที่หน่วงหัวใจเสียหน่อย

"ค่ะ...พลอยรักพี่ฟ้าที่สุดเลยค่ะ"

"พี่ก็รักพลอย...พี่ถึงเคารพในการตัดสินใจของพลอย"

เห็นสองพี่น้องคุยกันเข้าใจอลินเองก็พลอยอมยิ้มตามไปด้วยเรื่องที่เพื่อนเธอตัดสินใจเธอไม่รู้หรอกว่ามันถูกหรือผิดแต่ยังไงเธอเองก็เคารพในการตัดสินใจของพลอยฝนโดยไม่มีข้อโต้แย้งแอบคิดถึงวันหน้าแล้วด้วยซ้ำว่าหากลูกของพลอยฝนเกิดมาจะน่ารักน่าชังเหมือนตะวันฉายหรือเปล่า

หลายวันต่อมา

"..เฮ้อ.."

หลังจากที่กล่อมตะวันฉายหลับไปได้พรฟ้าก็เดินไปเดินมาถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าค่อนข้างกังวลเป็นพิเศษในเรื่องการติดต่อกับฟาทิทเพราะเธอไม่สามารถติดต่ออะไรกับเขาได้เลยร่วมสองอาทิตย์แล้ว

ก๊อกๆๆ

"หืม.."

พลอยฝนที่กำลังนั่งดื่มนมอุ่นก่อนจะเข้านอนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเธอก็ต้องขมวดคิ้วแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าบ้านหญิงสาวจึงวางแก้วนมลงก่อนจะเดินไปเปิดประตู

"ค..คุณโรฮาน"

พอเปิดประตูออกได้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็พาใจเธอเต้นไม่เป็นส่ำเธอทั้งดีใจทั้งกังวลประสมปนเปกันไปหมด

"สบายดีนะครับ"

โรฮานมีความรู้สึกประหม่าไม่น้อยเหมือนกันที่ได้เจอพลอยฝนอีกครั้งเขาจากไปไม่เท่าไรรู้สึกว่าเธอจะดูมีน้ำมีนวลขึ้นพอสมควร

"ค่ะ...เข้ามาข้างในก่อนเถอะค่ะทำไมคุณไม่บอกล่วงหน้าว่าจะมาล่ะคะ"

"คือผมมีธุระด่วนน่ะครับ"

คำพูดของโรฮานทำสาวเจ้าใจเต้นแรงอีกรอบคิดในใจว่าเขาคงจะไม่รู้เรื่องที่เธอตั้งท้องลูกของเขาหรอกนะ

"คือนายเข้าโรงพยาบาลกะทันหันเมื่ออาทิตย์ก่อนน่ะครับ"

"อะไรนะคะ?"

เมื่อได้รู้ดังนั้นพลอยฝนจึงรีบเรียกพี่สาวเธอให้ออกมาคุยกับโรฮานทันที

ครู่ต่อมา

"ตอนนั้นนายต้องผ่าตัดแต่อยากจะใช้เวลาดูแลคุณฟ้ากับตะวันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะกลับไปรักษาพอถึงเวลากลับนายก็ยังไม่ได้รักษายังคงโหมงานบริษัทต้องปรับระบบใหม่เพราะคุณเฟอฮัทไม่ได้บริหารช่วยเหมือนเดิมแล้ว"

เมื่อพรฟ้าออกมาได้โรฮานจึงได้เริ่มเล่าให้พลอยฝนและพรฟ้าได้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นที่จู่ๆเจ้านายของเขาขาดการติดต่อกับที่นี่

พรฟ้านั่งฟังด้วยสีหน้ากังวลเธอรู้สึกเป็นห่วงฟาทิทเอามากๆสังหรณ์ใจอยู่แล้วว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ

"หลังจากนั้นไม่นานอาการปวดหัวก็กำเริบหนักจนนายสลบคาโต๊ะทำงานเลยต้องเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดด่วนจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้น"

"ทำไมพวกคุณไม่คิดจะติดต่อเรามาคะ"

พรฟ้าอยากจะรู้นักว่าเวลาที่ผ่านมาทำไมโรฮานและมัคซิมไม่คิดจะติดต่อมาบ้าง

"นายสั่งให้ผมและมัคซิมห้ามบอกเรื่องนี้กับพวกคุณเพราะไม่อยากให้ใครต้องรู้สึกเป็นห่วงที่ผมตัดสินใจมาที่นี่ก็เป็นการขัดคำสั่งแต่ผมคิดว่าหากนายมีคุณฟ้าและตะวันอยู่ใกล้ๆนายจะอาการดีขึ้นคุณฟ้าพอจะสละเวลาไปกับผมได้หรือเปล่าครับ"

"ฉันจะไปค่ะ"

พรฟ้าตอบอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อยเพราะเธอรู้สึกเป็นห่วงฟาทิทอีกอย่างก่อนหน้านี้เขาป่วยหนักแต่ไม่เคยแสดงอาการให้เธอเห็นเลยสักนิดกลับอยากจะใช้เวลาอยู่ดูแลเธอกับลูกให้ดีตอนนี้เธอคงต้องลดกำแพงในใจลงและเป็นฝ่ายดูแลเขาบ้าง

วันต่อมา

เช้านี้โรฮานจะพาพรฟ้าและตะวันฉายเดินทางแต่เช้าโดยที่ไม่ต้องขนสัมภาระอะไรไปแม้นแต่น้อยเพราะเขาเตรียมจัดแจงข้าวของเครื่องใช้ไว้ให้หญิงสาวกับตะวันฉายครบครันแล้ว

"ผมไม่รู้ว่าจะพาคุณฟ้ากับตะวันมาส่งเมื่อไรคุณอยู่คนเดียวได้ใช่หรือเปล่า"

โรฮานเดินเข้ามาหาพลอยฝนขณะที่เธอกำลังจูงมือตะวันฉายออกมาจากในบ้าน

"อยู่ได้สิคะไม่มีปัญหาอะไรเลย"

"ถ้าคุณอยากติดต่อคุณฟ้าหรืออยากคุยกับตะวันก็โทรหาผมได้ตลอดเวลาเลยไม่ต้องเกรงใจ"

"อืม...ถ้าฉันจะติดต่อพี่ฟ้าฉันก็โทรหาพี่ฟ้าสิคะ"

หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยคิดว่าโรฮานคงจะลืมไปว่าพี่สาวเธอก็มีมือถือ

"อ่อ...นั่นสินะ"

โรฮานอมยิ้มอ่อนเขาแค่อยากจะบอกกับเธอว่าให้เธอติดต่อเขาบ้างเท่านั้นเอง

เป็นอีกครั้งที่พลอยฝนได้เห็นรอยยิ้มของโรฮานและเธอก็ต้องทำใจข่มสายตาไม่ให้มองเพราะรู้ว่าหากขืนมองไม่หยุดใบหน้าเธอได้เห่อแดงเป็นแน่

ครู่ต่อมา

"เดินทางปลอดภัยนะคะ"

"ดูแลตัวเองดีๆนะพลอยแล้วพี่จะติดต่อมาเป็นระยะ"

"ค่ะ"

สองพี่น้องกอดกันกลมเมื่อถึงเวลาที่พรฟ้าและตะวันฉายจะต้องเดินทางพรฟ้าไม่ลืมที่จะย้ำให้พลอยฝนดูแลตัวเองดีๆเพราะตอนนี้น้องสาวเธอยังคงตั้งครรภ์อ่อนๆยังไม่เข้าสู่ช่วงระยะที่ปลอดภัย

"บ๊าย.. บายค่ะน้าพลอย"

เจ้าตัวกลมที่อยู่บนอ้อมอกโรฮานโบกไม้โบกมือให้คนเป็นน้าหน้าระรื่น

"รู้ว่าจะได้เจอคุณพ่ออารมณ์ดีใหญ่เลยนะเรา"

พลอยฝนยกมือลูบหัวหลานสาวใบหน้าเธอก็เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มไม่ต่างกัน

พรฟ้าเห็นสายตาที่โรฮานมองพลอยฝนใกล้ๆเธอชักจะรู้สึกตะหงิดใจพอสมควรเพราะสายตาที่อ่อนโยนหยาดเยิ้มแบบนี้โรฮานไม่ค่อยจะมีบ่อยเท่าไรนักแถมน้องสาวเธอก็หน้าแดงระเรื่ออาการนี้ทำไมเธอจะมองไม่ออกว่าพลอยฝนกำลังประหม่า

ตอนนี้เธอคงต้องจับตามองความรู้สึกของโรฮานและน้องสาวเธอเป็นพิเศษแล้วว่าจะยังไงกันต่อไปเพราะหากทั้งสองรู้สึกดีต่อกันก็เป็นเรื่องที่ดี