ตอนที่สามสิบเอ็ด จากลา

หลายวันต่อมา

ตอนนี้โรฮานและมัคซิมต่างก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองแล้วเห็นทีงานหนักจะเป็นของโรฮานเพราะต้องบริหารงานแทนในตำแหน่งของเฟอฮัทหลังจากที่เฟอฮัทหายตัวไปเป็นปริศนาแต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามหาเพราะเห็นว่าขนาดฟาทิทยังไม่เอ่ยปากถามหาอาของตนพวกเขาก็รู้ได้ว่าคงมีปัญหาขัดใจกันร้ายแรงระหว่างอากับหลานแน่นอน

หลายวันมานี้พรฟ้ารู้สึกดีขึ้นกับฟาทิทเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเพราะเห็นว่าเขาทำหน้าที่พ่อได้ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

ห้างสรรพสินค้า

สองพี่น้องออกจากคลินิกได้ก็ตรงมาที่ห้างสรรพสินค้าเพราะวันนี้ต้องหาซื้อของใช้ส่วนตัวและพวกอาหารสดเข้าบ้าน

หลังจากที่เลือกซื้อของใช้กันพักใหญ่ตอนนี้สองสาวก็เดินซื้ออาหารสดกันอยู่ที่ซุปเปอร์พรฟ้าไม่ลืมที่จะหยิบไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันฉายและฟาทิทลงรถเข็นเพราะในตู้เย็นที่บ้านเหลือไม่เท่าไรแล้ว

"ซื้อให้ตะวันเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ"

พลอยฝนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่สาวเธอเหมาไอศครีมวานิลลาแทบหมดตู้ทั้งที่ปกติจะซื้อน้อยกว่านี้

"พี่ซื้อเผื่อคุณฟาทิทด้วยน่ะ"

พรฟ้าเอ่ยกับน้องสาวตนขณะที่มือน้อยก็ยังหยิบไอศครีมใส่รถเข็นไม่ขาดมือ

"อ๋อ.. เผื่อคุณฟาทิท"

พลอยฝนอมยิ้มกริ่มทั้งแอบเหล่มองพี่สาวตนด้วยแววตามีเลศนัยห์ที่แท้ตอนนี้พี่สาวเธอก็เป็นคนที่ใจอ่อนแต่ยังปากแข็งอยู่เท่านั้น

"ยิ้มอะไรพลอย...พี่ก็แค่เห็นว่าคุณฟาทิทชอบเหมือนที่ตะวันชอบถ้าไม่ซื้อไปเผื่อก็ต้องออกมาซื้อบ่อยๆ"

พรฟ้าเห็นสีหน้าน้องสาวตนก็พอจะเดาออกว่าพลอยฝนคิดอะไรเธอจึงรีบอธิบายแต่เสียงของเธอค่อนข้างสูงจนทำให้น้องสาวเจ้าตัวอมยิ้มขึ้นมาอีกรอบ

"พลอยยังไม่ได้คิดอะไรเลยนะคะ...พี่สาวพลอยร้อนตัวไปหรือเปล่าน้า"

"พลอยย.."

"พลอยไปเลือกผักก่อนนะคะ"

ว่าจบก็ต้องหลบสายตาคาดโทษของคนเป็นพี่ไปหาซื้อผักให้เร็วก่อนที่กำลังเขินดุกลบเกลื่อน

18.30 น.

หลังมื้ออาหารเย็นตะวันฉายก็วิ่งแจ้นถือไอศครีมของโปรดมาทานกับคนเป็นพ่อเช่นเคย

"ไอศครีมค่ะคุณพ่อ"

"เอามาให้พ่อแบบนี้ไม่กลัวของโปรดหมดเร็วเหรอครับ"

ฟาทิทอุ้มเจ้าก่อนกลมมานั่งบนตักเมื่อกลางวันเขาเห็นว่าไอศครีมในตู้ใกล้จะหมดแล้วจึงเอ่ยหยอกลูกสาวตนเล่น

"มีเยอะค่ะน้าพลอยบอกว่าคุณแม่ซื้อมาให้คุณพ่อด้วย"

ตะวันฉายไม่ได้กลัวของโปรดจะหมดสักนิดเพราะตอนนี้มีจนแทบล้นตู้เย็นที่เก็บไอศครีม

"อ๋อ.. อย่างนั้นเหรอครับคุณแม่ใจดีจังเลย"

ชายหนุ่มยิ้มร่าที่แท้หญิงสาวก็น่าจะซื้อของมาเติมไว้แล้วอีกเรื่องก็เห็นจะเป็นสัญญาณที่ดีที่พรฟ้ายังใส่ใจเขาอยู่บ้าง

22.30​ น.

"ผมจะต้องกลับไปอังการาอาทิตย์หน้านะครับ"

ฟาทิทนั่งมองหน้าตะวันฉายขณะที่เจ้าก้อนกลมกำลังหลับอุตุอยู่ตรงกลางระหว่างเขาและพรฟ้า

"เอ่อค่ะ...ยังไงคุณก็อย่าลืมบอกลูกนะคะ"

พรฟ้าพยักหน้ารับเบาๆในใจแอบรู้สึกหดหู่พิกลแม้นคราแรกจะไม่อยากให้เขาอยู่แต่ถึงเวลาที่เขาจะต้องไปจริงๆเธอกลับมีความรู้สึกว่าไม่อยากให้เขาไปเสียอย่างนั้น

"อืม...ขาดเหลืออะไรคุณติดต่อผมได้ตลอดไม่ต้องเกรงใจ"

"ค่ะ"

ฟาทิทยื่นมือปิดโคมไฟที่หัวเตียงก่อนจะหันกลับมายื่นมือผ่านเจ้าตัวกลมที่นอนตรงกลางดึงมือของพรฟ้ามากุมเอาไว้โดยที่หญิงสาวไม่ได้มีทีท่าขัดขืน

อาทิตย์ต่อมา

วันนี้ฟาทิทชวนพรฟ้าออกไปซื้อของเข้ามาเต็มบ้านเพราะเห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุดของหญิงสาวอีกอย่างพรุ่งนี้เขาก็ต้องเตรียมตัวกลับแต่เช้า

"โอ้โห...ของเต็มเลย"

เด็กหญิงเห็นเหล่าตุ๊กตาและของเล่นที่คนเป็นพ่อซื้อมาให้ก็ผละออกมาจากน้าสาวเจ้ามาโผกอดพ่อตนแน่นส่งเสียงเจื้อยแจ้วดีอกดีใจยกใหญ่

"ของตะวันหมดเลยครับ"

"รักคุณพ่อที่สุดเลยค่ะ"

"พ่อก็รักตะวันครับ"

สองพ่อลูกกอดหอมกันฟอดใหญ่เรียกรอยยิ้มจากพรฟ้าและพลอยฝนได้เป็นอย่างดี

21.00​ น.

ฟอด.. ฟอดด

ฟาทิทกอดหอมเจ้าตัวกลมที่นอนหลับปุ๋ยบนตักไม่วางใจอยากจะพาทั้งลูกทั้งเมียไปด้วยใจจะขาดติดตรงที่พรฟ้าคงไม่ยอมง่ายๆอีกอย่างเขาก็ต้องกลับไปรักษาตัวโดยที่ไม่ให้คนที่นี่รู้เพราะไม่อยากให้ใครต้องมามีความรู้สึกเป็นห่วงเขา

"วางลูกลงได้แล้วค่ะเดี๋ยวตะวันจะตื่นมางอแงนะคะ"

พรฟ้าปรามชายหนุ่มเห็นทีหากผล่อยให้กอดรัดฟัดลูกอยู่แบบนี้มีหวังตะวันฉายได้ตื่นมางอแงเป็นแน่หากจะกล่อมลูกให้หลับอีกทีคงยาก

"อืม.."

ฟาทิทค่อยๆวางลูกน้อยลงบนเตียงไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าลูกจะตื่นแต่เขาอยากเก็บบความรู้สึกแบบนี้ไว้นานๆก่อนจะเดินทางกลับพรุ่งนี้ต่างหากพอวางลูกสาวได้เขาก็ลุกออกจากเตียงเดินอ้อมมาหาหญิงสาว

"คุณยังจำที่ผมขอได้ใช่ไหม..เป็นแค่ของผมแม้ไม่มีใจให้ผมก็อย่ามีใจให้คนอื่น"

เขาดึงตัวเธอจากเตียงขึ้นมากอดเอาไว้แน่นทั้งย้ำข้อตกลงที่เธอให้เอาไว้กับเขาอีกครั้ง

"ค่ะ..ฉันไม่ลืม..."

พรฟ้าพยักหน้าอยู่กับอกแกร่งก่อนจะเงยหน้ามาตอบคนตัวโตเสียงอ่อน

สายตาของที่กำลังประสานกับคนตัวโตไม่รู้ว่าเป็นเพราะดวงตาของชายหนุ่มคือแรงดึงดูดหรือหัวใจเธอสั่งให้ไม่ยอมให้ละสายตาจากใบหน้าคมกันแน่เป็นเธอเองที่อยากมองใบหน้านี้นานๆทั้งที่อยากจะหักห้ามใจไม่ให้หลงคนตรงหน้าโดยง่ายเพราะเวลาที่ดูพฤติกรรมที่แสนดีของเขามันยังไม่มากพอที่จะตัดสินใจให้พูดคำว่าอภัย

ฟาทิทมองใบหน้าหวานด้วยสายตาหยาดเยิ้มเคล้าความเว้าวอนเขาพูดเองว่าไม่ได้อยากบังคับเธอให้มารักแต่ในใจของเขามันกลับคิดตรงกันข้ามที่เขาทำทุกอย่างทุกวันนี้ก็เพื่อต้องการคำว่ารักจากหญิงสาวความทรมานใจนี้เป็นความผิดที่เขาควรได้รับโทษแต่จะอีกนานเท่าไรกันที่เขาจะเอาชนะใจของเธอได้

ที่เขากอดหอมหญิงสาวได้มันเป็นเพียงข้อตกลงเท่านั้นในใจลึกๆแล้วเขาอยากกระทำทุกอย่างกับเธอในเวลาที่เธอเต็มใจไม่ใช่เพียงเพราะข้อผูกมัดต่างหาก

"ไปนอนเถอะนะคะพรุ่งนี้คุณต้องตื่นแต่เช้า"

พรฟ้าเห็นทีฟาทิทจะจับจ้องเธอนานเกินไปจนตอนนี้มีแต่ความเงียบจนร่างบางเกิดอาการประหม่าที่อีกฝ่ายจ้องมองไม่หยุดจึงเป็นคนเอ่ยปากทำลายความเงียบขึ้นมาเอง

"อืม.."

ฟาทิทเดินไปปิดไฟในห้องจนมืดมีเพียงแสงไฟสลัวส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องเท่านั้นก่อนจะเดินกลับมากอดร่างบางก้มลงบดจูบริมฝีปากบางด้วยความนุ่มนวลคราแรกว่าจะห้ามใจให้หยุดแค่กอดเท่านั้นแต่ตอนนี้ฟาทิทเริ่มจะอดใจไม่ไหวกับร่างบางในอ้อมกอดหากเขาไม่ได้เชยชมเธอในคืนนี้คงนอนไม่หลับแน่

หญิงสาวไม่ได้มีท่าทีขัดขืนอะไรเพราะรู้สถานะตัวเองว่าได้ตกลงอะไรไว้กับเขาอีกอย่างก็เป็นเพราะใจของเธอเริ่มที่จะอ่อนลงกับเขามากแล้วเหมือนกัน

คนตัวโตรวบอุ้มร่างบางไปนอนราบบนโซฟาที่ติดกับผนังห้องนอนก่อนจะทาบทับคร่อมตัวเธอเอาไว้และเริ่มบดจูบนิ่มนวลอีกรอบไม่นานนักด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของเขาก็เริ่มกระทำทุกอย่างเร่าร้อนขึ้นจนปลุกอารมณ์วาบหวามของหญิงสาวให้ไหลตามกันไปโดยง่ายและแล้วบทรักที่เร่าร้อนก็ได้เกิดขึ้นสานสัมพันธ์ของทั้งสองให้สนิทแน่นแฟ้นกว่าเดิม