หลายวันต่อมา
ตอนนี้โรฮานและมัคซิมต่างก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองแล้วเห็นทีงานหนักจะเป็นของโรฮานเพราะต้องบริหารงานแทนในตำแหน่งของเฟอฮัทหลังจากที่เฟอฮัทหายตัวไปเป็นปริศนาแต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามหาเพราะเห็นว่าขนาดฟาทิทยังไม่เอ่ยปากถามหาอาของตนพวกเขาก็รู้ได้ว่าคงมีปัญหาขัดใจกันร้ายแรงระหว่างอากับหลานแน่นอน
หลายวันมานี้พรฟ้ารู้สึกดีขึ้นกับฟาทิทเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเพราะเห็นว่าเขาทำหน้าที่พ่อได้ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
ห้างสรรพสินค้า
สองพี่น้องออกจากคลินิกได้ก็ตรงมาที่ห้างสรรพสินค้าเพราะวันนี้ต้องหาซื้อของใช้ส่วนตัวและพวกอาหารสดเข้าบ้าน
หลังจากที่เลือกซื้อของใช้กันพักใหญ่ตอนนี้สองสาวก็เดินซื้ออาหารสดกันอยู่ที่ซุปเปอร์พรฟ้าไม่ลืมที่จะหยิบไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันฉายและฟาทิทลงรถเข็นเพราะในตู้เย็นที่บ้านเหลือไม่เท่าไรแล้ว
"ซื้อให้ตะวันเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ"
พลอยฝนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่สาวเธอเหมาไอศครีมวานิลลาแทบหมดตู้ทั้งที่ปกติจะซื้อน้อยกว่านี้
"พี่ซื้อเผื่อคุณฟาทิทด้วยน่ะ"
พรฟ้าเอ่ยกับน้องสาวตนขณะที่มือน้อยก็ยังหยิบไอศครีมใส่รถเข็นไม่ขาดมือ
"อ๋อ.. เผื่อคุณฟาทิท"
พลอยฝนอมยิ้มกริ่มทั้งแอบเหล่มองพี่สาวตนด้วยแววตามีเลศนัยห์ที่แท้ตอนนี้พี่สาวเธอก็เป็นคนที่ใจอ่อนแต่ยังปากแข็งอยู่เท่านั้น
"ยิ้มอะไรพลอย...พี่ก็แค่เห็นว่าคุณฟาทิทชอบเหมือนที่ตะวันชอบถ้าไม่ซื้อไปเผื่อก็ต้องออกมาซื้อบ่อยๆ"
พรฟ้าเห็นสีหน้าน้องสาวตนก็พอจะเดาออกว่าพลอยฝนคิดอะไรเธอจึงรีบอธิบายแต่เสียงของเธอค่อนข้างสูงจนทำให้น้องสาวเจ้าตัวอมยิ้มขึ้นมาอีกรอบ
"พลอยยังไม่ได้คิดอะไรเลยนะคะ...พี่สาวพลอยร้อนตัวไปหรือเปล่าน้า"
"พลอยย.."
"พลอยไปเลือกผักก่อนนะคะ"
ว่าจบก็ต้องหลบสายตาคาดโทษของคนเป็นพี่ไปหาซื้อผักให้เร็วก่อนที่กำลังเขินดุกลบเกลื่อน
18.30 น.
หลังมื้ออาหารเย็นตะวันฉายก็วิ่งแจ้นถือไอศครีมของโปรดมาทานกับคนเป็นพ่อเช่นเคย
"ไอศครีมค่ะคุณพ่อ"
"เอามาให้พ่อแบบนี้ไม่กลัวของโปรดหมดเร็วเหรอครับ"
ฟาทิทอุ้มเจ้าก่อนกลมมานั่งบนตักเมื่อกลางวันเขาเห็นว่าไอศครีมในตู้ใกล้จะหมดแล้วจึงเอ่ยหยอกลูกสาวตนเล่น
"มีเยอะค่ะน้าพลอยบอกว่าคุณแม่ซื้อมาให้คุณพ่อด้วย"
ตะวันฉายไม่ได้กลัวของโปรดจะหมดสักนิดเพราะตอนนี้มีจนแทบล้นตู้เย็นที่เก็บไอศครีม
"อ๋อ.. อย่างนั้นเหรอครับคุณแม่ใจดีจังเลย"
ชายหนุ่มยิ้มร่าที่แท้หญิงสาวก็น่าจะซื้อของมาเติมไว้แล้วอีกเรื่องก็เห็นจะเป็นสัญญาณที่ดีที่พรฟ้ายังใส่ใจเขาอยู่บ้าง
22.30 น.
"ผมจะต้องกลับไปอังการาอาทิตย์หน้านะครับ"
ฟาทิทนั่งมองหน้าตะวันฉายขณะที่เจ้าก้อนกลมกำลังหลับอุตุอยู่ตรงกลางระหว่างเขาและพรฟ้า
"เอ่อค่ะ...ยังไงคุณก็อย่าลืมบอกลูกนะคะ"
พรฟ้าพยักหน้ารับเบาๆในใจแอบรู้สึกหดหู่พิกลแม้นคราแรกจะไม่อยากให้เขาอยู่แต่ถึงเวลาที่เขาจะต้องไปจริงๆเธอกลับมีความรู้สึกว่าไม่อยากให้เขาไปเสียอย่างนั้น
"อืม...ขาดเหลืออะไรคุณติดต่อผมได้ตลอดไม่ต้องเกรงใจ"
"ค่ะ"
ฟาทิทยื่นมือปิดโคมไฟที่หัวเตียงก่อนจะหันกลับมายื่นมือผ่านเจ้าตัวกลมที่นอนตรงกลางดึงมือของพรฟ้ามากุมเอาไว้โดยที่หญิงสาวไม่ได้มีทีท่าขัดขืน
อาทิตย์ต่อมา
วันนี้ฟาทิทชวนพรฟ้าออกไปซื้อของเข้ามาเต็มบ้านเพราะเห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุดของหญิงสาวอีกอย่างพรุ่งนี้เขาก็ต้องเตรียมตัวกลับแต่เช้า
"โอ้โห...ของเต็มเลย"
เด็กหญิงเห็นเหล่าตุ๊กตาและของเล่นที่คนเป็นพ่อซื้อมาให้ก็ผละออกมาจากน้าสาวเจ้ามาโผกอดพ่อตนแน่นส่งเสียงเจื้อยแจ้วดีอกดีใจยกใหญ่
"ของตะวันหมดเลยครับ"
"รักคุณพ่อที่สุดเลยค่ะ"
"พ่อก็รักตะวันครับ"
สองพ่อลูกกอดหอมกันฟอดใหญ่เรียกรอยยิ้มจากพรฟ้าและพลอยฝนได้เป็นอย่างดี
21.00 น.
ฟอด.. ฟอดด
ฟาทิทกอดหอมเจ้าตัวกลมที่นอนหลับปุ๋ยบนตักไม่วางใจอยากจะพาทั้งลูกทั้งเมียไปด้วยใจจะขาดติดตรงที่พรฟ้าคงไม่ยอมง่ายๆอีกอย่างเขาก็ต้องกลับไปรักษาตัวโดยที่ไม่ให้คนที่นี่รู้เพราะไม่อยากให้ใครต้องมามีความรู้สึกเป็นห่วงเขา
"วางลูกลงได้แล้วค่ะเดี๋ยวตะวันจะตื่นมางอแงนะคะ"
พรฟ้าปรามชายหนุ่มเห็นทีหากผล่อยให้กอดรัดฟัดลูกอยู่แบบนี้มีหวังตะวันฉายได้ตื่นมางอแงเป็นแน่หากจะกล่อมลูกให้หลับอีกทีคงยาก
"อืม.."
ฟาทิทค่อยๆวางลูกน้อยลงบนเตียงไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าลูกจะตื่นแต่เขาอยากเก็บบความรู้สึกแบบนี้ไว้นานๆก่อนจะเดินทางกลับพรุ่งนี้ต่างหากพอวางลูกสาวได้เขาก็ลุกออกจากเตียงเดินอ้อมมาหาหญิงสาว
"คุณยังจำที่ผมขอได้ใช่ไหม..เป็นแค่ของผมแม้ไม่มีใจให้ผมก็อย่ามีใจให้คนอื่น"
เขาดึงตัวเธอจากเตียงขึ้นมากอดเอาไว้แน่นทั้งย้ำข้อตกลงที่เธอให้เอาไว้กับเขาอีกครั้ง
"ค่ะ..ฉันไม่ลืม..."
พรฟ้าพยักหน้าอยู่กับอกแกร่งก่อนจะเงยหน้ามาตอบคนตัวโตเสียงอ่อน
สายตาของที่กำลังประสานกับคนตัวโตไม่รู้ว่าเป็นเพราะดวงตาของชายหนุ่มคือแรงดึงดูดหรือหัวใจเธอสั่งให้ไม่ยอมให้ละสายตาจากใบหน้าคมกันแน่เป็นเธอเองที่อยากมองใบหน้านี้นานๆทั้งที่อยากจะหักห้ามใจไม่ให้หลงคนตรงหน้าโดยง่ายเพราะเวลาที่ดูพฤติกรรมที่แสนดีของเขามันยังไม่มากพอที่จะตัดสินใจให้พูดคำว่าอภัย
ฟาทิทมองใบหน้าหวานด้วยสายตาหยาดเยิ้มเคล้าความเว้าวอนเขาพูดเองว่าไม่ได้อยากบังคับเธอให้มารักแต่ในใจของเขามันกลับคิดตรงกันข้ามที่เขาทำทุกอย่างทุกวันนี้ก็เพื่อต้องการคำว่ารักจากหญิงสาวความทรมานใจนี้เป็นความผิดที่เขาควรได้รับโทษแต่จะอีกนานเท่าไรกันที่เขาจะเอาชนะใจของเธอได้
ที่เขากอดหอมหญิงสาวได้มันเป็นเพียงข้อตกลงเท่านั้นในใจลึกๆแล้วเขาอยากกระทำทุกอย่างกับเธอในเวลาที่เธอเต็มใจไม่ใช่เพียงเพราะข้อผูกมัดต่างหาก
"ไปนอนเถอะนะคะพรุ่งนี้คุณต้องตื่นแต่เช้า"
พรฟ้าเห็นทีฟาทิทจะจับจ้องเธอนานเกินไปจนตอนนี้มีแต่ความเงียบจนร่างบางเกิดอาการประหม่าที่อีกฝ่ายจ้องมองไม่หยุดจึงเป็นคนเอ่ยปากทำลายความเงียบขึ้นมาเอง
"อืม.."
ฟาทิทเดินไปปิดไฟในห้องจนมืดมีเพียงแสงไฟสลัวส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องเท่านั้นก่อนจะเดินกลับมากอดร่างบางก้มลงบดจูบริมฝีปากบางด้วยความนุ่มนวลคราแรกว่าจะห้ามใจให้หยุดแค่กอดเท่านั้นแต่ตอนนี้ฟาทิทเริ่มจะอดใจไม่ไหวกับร่างบางในอ้อมกอดหากเขาไม่ได้เชยชมเธอในคืนนี้คงนอนไม่หลับแน่
หญิงสาวไม่ได้มีท่าทีขัดขืนอะไรเพราะรู้สถานะตัวเองว่าได้ตกลงอะไรไว้กับเขาอีกอย่างก็เป็นเพราะใจของเธอเริ่มที่จะอ่อนลงกับเขามากแล้วเหมือนกัน
คนตัวโตรวบอุ้มร่างบางไปนอนราบบนโซฟาที่ติดกับผนังห้องนอนก่อนจะทาบทับคร่อมตัวเธอเอาไว้และเริ่มบดจูบนิ่มนวลอีกรอบไม่นานนักด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของเขาก็เริ่มกระทำทุกอย่างเร่าร้อนขึ้นจนปลุกอารมณ์วาบหวามของหญิงสาวให้ไหลตามกันไปโดยง่ายและแล้วบทรักที่เร่าร้อนก็ได้เกิดขึ้นสานสัมพันธ์ของทั้งสองให้สนิทแน่นแฟ้นกว่าเดิม
เดือนต่อมาเป็นเวลาร่วมเดือนกว่าแล้วที่ฟาทิทกลับไปคราแรกตะวันฉายก็มีงอแงร้องหาคนเป็นพ่อบ้างแต่เมื่อได้พูดได้คุยกับคนเป็นพ่อทางโทรศัพท์ก็พอทุเลาความอ้อนลงได้บวกกับพรฟ้าเองก็ย้ำกับลูกอยู่เสมอว่าพ่อเจ้าตัวนั้นมีงานที่จะต้องรับผิดชอบหลังๆมาตะวันฉายจึงไม่งอแงเท่าไร"คุณแม่ขาโทรหาคุณพ่อได้หรือเปล่าคะตะวันอยากคุยกับคุณพ่อ"เด็กหญิงกลับมาที่คลินิคหลังจากเลิกเรียนพร้อมกับน้าสาวได้ก็รีบวิ่งแจ้นตรงไปที่ห้องทำงานคนเป็นแม่ทันทีเพราะวันนี้อยากจะคุยกับพ่อตนเสียเหลือเกินเนื่องจากไม่ได้คุยหลายวันแล้ว"อืม...ไว้แม่ว่างเมื่อไรแม่จะโทรให้นะคะ..แต่ตอนนี้ตะวันต้องทำการบ้านก่อนน้า""ค่ะ"พรฟ้าหน้าเสียเล็กน้อยเพราะเธอเองก็ติดต่อฟาทิทไม่ได้หลายวัน"ทำไมติดต่อไม่ได้กันนะ"หลังจากที่เจ้าตัวกลมวิ่งออกจากห้องเธอไปหาพลอยฝนแล้วหญิงสาวก็ลองติดต่อฟาทิทอีกรอบแต่ก็ยังติดต่อไม่ได้เหมือนเดิมเธอจึงค่อนข้างกังวลพอสมควรว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่หลายวันต่อมาคลินิควันนี้คนไข้ไม่ค่อยมากเท่าไรหมอสาวทั้งสามจึงได้ทานข้าวพร้อมกันในเวลาเที่ยงอลินเร่งมือจัดแจงอาหารวางบนโต๊ะเพราะตอนนี้เธออยากจะทานอาหารตรงหน้าจะแย่มีทั้งปลาสามรสผ
อาทิตย์ต่อมาร่วมสามสี่วันแล้วที่พรฟ้าพาลูกน้อยมาเฝ้าฟาทิทที่โรงพยาบาลคราแรกที่ฟาทิทรู้ว่าโรฮานเป็นคนไปรับพรฟ้าและตะวันฉายมาที่นี่เขาก็ไม่ได้ตำหนิโรฮานแต่อย่างใดเพราะรู้ว่าสิ่งที่โรฮานกับมัคซิมตัดสินใจทำลงไปเพราะความเป็นห่วงเขาในการมาของหญิงสาวและลูกทำให้เขามีกำลังใจในการที่จะหายป่วยมากนับว่าลูกและภรรยาเป็นยาดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ก็ว่าได้โรงพยาบาล"คุณพ่อขา.."ตะวันฉายตื่นขึ้นมาได้เจ้าตัวกลมก็วิ่งแจ้นไปที่เตียงคนเป็นพ่อที่กำลังนอนอยู่ตอนเช้า"ชู่ว.. คุณพ่อหลับอยู่ตะวันอย่าส่งเสียงดังนะคะ"พรฟ้ารีบปรามเจ้าตัวกลมที่กำลังกวนคนเป็นพ่อเพราะเธออยากให้ฟาทิทพักผ่อนให้มาก"ค่ะ.. คุณแม่ตะวันหอมคุณพ่อได้หรือเปล่าคะ"เด็กหญิงรีบวิ่งกลับมาหาคนเป็นแม่ก่อนจะกระซิบกระซาบจนน่าเอ็นดู"ได้สิคะ"ว่าจบพรฟ้าก็อุ้มตะวันฉายเดินไปที่เตียงของฟาทิทก่อนจะปล่อยเจ้าตัวกลมลงข้างๆคนเป็นพ่อให้ตะวันฉายนั้นก้มลงหอมพ่อตนได้สะดวกตลอดหลายวันที่ผ่านมาเมื่อพรฟ้ามาถึงเธอก็พักที่บ้านแค่คืนเดียวหลังจากนั้นเธอก็มาขลุกอยู่แต่ที่โรงพยาบาลเธอไม่ได้รู้สึกลำบากแม้นแต่น้อยทั้งกลับรู้สึกมีความสุขมากกว่าลูกสาวเธอเองก็เห็นจะพอใจที่
22.00 น."ผมไม่อยากจะเชื่อว่าโรฮานจะมีความรักกับเค้าเป็น"ฟาทิทกล่อมเจ้าตัวกลมจนหลับไปแล้วจึงหันมาเอ่ยกับพรฟ้าถึงเรื่องโรฮานยอมรับเลยว่าเขาตกใจพอสมควรที่รู้เรื่องโรฮานกับพลอยฝนทั้งยังเป็นสิ่งที่เขาไม่คาดติดมาก่อนว่าโรฮานจะรักใครได้เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงเข้าหาโรฮานแต่โรฮานไม่เคยสนใจเช่นเดียวกับเขาเพราะเป็นจำพวกจ่ายเงินแล้วจบไม่มีข้อผูกมัดเท่านั้น"ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคุณโรฮานเปลี่ยนไปได้คุณเองก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะลืมไปแล้วเหรอ"ว่าจบก็อมยิ้มกริ่มพรฟ้าเห็นว่าฟาทิทคงจะลืมไปแล้วว่าตนเองก็เป็นเช่นเดียวกับโรฮานเธอจึงต้องเตือนความจำเสียหน่อย"นั่นสินะ...ผมเปลี่ยนไปเพราะคุณ"ฟาทิทพยักหน้าเบาๅก่อนจะรวบกอดภรรยารักเอาไว้แน่น"งานที่คาสิโนไม่ค่อยมีอะไรน่าห่วงแล้วผมเลยให้มัคซิมไปช่วยอลินดูแลที่คลินิคคุณว่าดีหรือเปล่า""ดีเหมือนกันนะคะระหว่างที่รอหาหมอคนใหม่มาที่คลินิค"พรฟ้าไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือของฟาทิทเพราะเห็นทีหลังจากนี้อลินคงหัวหมุนหากไม่มีคนช่วยเป็นลูกมือ"อยากรู้จังว่าถ้าคุณไม่เป็นหมอเราจะได้เจอกันหรือเปล่า"ฟาทิทก่อยกระซิบข้างแก้มนวล"ถ้าชะตาลิขิตให้เราเจอกันยัง
ณ. คลินิกเวชกรรมเล็กๆแห่งหนึ่งเป็นตึกคูหาที่อยู่ไม่ไกลจากตลาดในตัวอำเภอมากนักมีหมอสาวพรฟ้าเป็นเจ้าของคลินิกตอนนี้เป็นเวลาเช้า คนไข้ค่อนข้างแน่นเป็นพิเศษเพราะช่วงนี้เป็นหน้าฝนคนเลยเป็นไข้หวัดกันเยอะช่วงนี้เช้าๆจะยุ่งทุกวันบ่ายๆก็จะไม่ค่อยมีคนหมอในคลินิกก็จะได้พักช่วงนี้คลินิกที่นี่จะปิดทุกวันอาทิตย์มีหมอทำงานกันอยู่สามคนมีหมอพรฟ้าและหมอพลอยฝนที่เป็นน้องสาวอีกคนก็หมออลินเป็นเพื่อนของหมอพลอยฝนเข้ามาทำงานที่นี่พร้อมกันได้ปีกว่าแล้ว"น้องหอบหนักมากเลยนะคะทำไมไม่พามาเร็วกว่านี้คะ"พรฟ้าตรวจลูกสาววัยสี่ขวบของหญิงชาวพม่าตอนนี้หลอดลมเด็กหญิงตีบมากจนเธอต้องรีบพ่นยาไม่รู้ว่าคนเป็นแม่ปล่อยลูกให้เป็นหวัดหนักจนปอดบวมได้อย่างไรทั้งที่ควรจะรีบมาหาหมอนานแล้ว"ฉันไม่ค่อยมีเงินค่ะหมอฉันไม่ใช่คนไทย" หญิงสาวแม่ของเด็กตอบกลับหมอด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักก่อนหน้าเธอเป็นแค่ลูกจ้างในสวนผลไม้แห่งหนึ่งเงินก็ไม่ได้มีมากอะไรแถมต้องตกงานถูกไล่ออกเพราะมัวแต่เอาเวลามาดูแลลูกที่อุ้มลูกมาที่นี่ก็เห็นว่าลูกเป็นหนักมากจึงยอมมาทั้งที่มีเงินติดตัวไม่ถึงหนึ่งร้อยบาท"โถ่.. ถ้าลูกเป็นแบบนี้อีกรีบพามาเลยนะคะถ้าไม่มีเงินก
โรงแรมxxxฟาทิทนั่งอยู่ริมระเบียงกว้างในห้องของโรงแรมหรูในย่านตัวเมืองกรุงเทพมหานครฟาทิทเป็นหนุ่มใหญ่ลูกครึ่งไทยตุรกีอายุ45ความสูงของเขาเกือบสองเมตรเป็นลูกครึ่งไทยตุรกีหุ่นล่ำบึกบึนสมส่วนผมสีน้ำตาลเข้มตัดลองทรงเซ็ทเนี้ยบใบหน้าเป็นสันคมมีไรหนวดเคราเล็กน้อยดวงตาหวานขนตางอนราวกับผู้หญิงนัยห์ตาสีฟ้าน้ำทะเลที่เมื่อใครได้มองเป็นดั่งต้องมนต์สะกดยากที่จะละสายตาคิ้วหนาเข้มได้รูปจมูกโด่งเป็นสันปากหนาเป็นกระจับอมชมพูฟาทิททำธุรกิจเกี่ยวกับปิโตรเลียมมีหุ้นส่วนมากมายทั้งในแคนาดาและซาอุดิอาราเบียและยังเป็นเจ้าของคาสิโนอีกหลายแห่งแถมยังมีหุ้นเล็กหุ้นน้อยในบริษัทอสังหาเรียกได้ว่าชีวิตของเขามีแต่งานรัดตัวที่ชีวิตของเขาสนใจแต่เพียงเรื่องงานเพราะธุรกิจมากมายล้วนแล้วแต่ตกทอดเป็นมรดกให้เขาเพียงแค่คนเดียวและการที่เกิดมาเป็นลูกคนเดียวชีวิตแต่ละช่วงวัยก็จะไม่ได้ใช้ไปเหมือนคนอื่นเขาถูกฝึกมาเพื่อเป็นผู้นำชีวิตของเขาตั้งแต่เด็กๆจึงอยู่กับการฝึกการต่อสู้เรียนรู้การบริหารไม่ได้มีสัมพันธ์ครอบครัวกับพ่อแม่เหมือนคนอื่นๆชีวิตจึงไม่ได้ใส่ใจที่จะหาคนรักเพราะคิดว่ามันไม่จำเป็นหากมีความต้องการของความเป็นบุรุษเพศเขาก็
"วันนี้มีไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันหรือเปล่าคะ" เป็นประจำของทุกวันที่ตะวันฉายจะร้องขอไอศครีมวานิลลากับคนเป็นแม่เพราะเป็นของโปรดจนพรฟ้าต้องมีติดตู้เย็นที่บ้านและทั้งคลินิกเพื่อเอาไว้ให้ตะวันฉาย"เอ...มีหรือเปล่าน้า.." "ไม่มีเหรอคะ" จากน้ำเสียงลังเลที่คนเป็นแม่แกล้งทำเอาเด็กหญิงเริ่มคอตกเอ่ยน้ำเสียงอ่อน"ใครว่าล่ะคะ...อยู่ในตู้เย็นนี่ไง" พรฟ้ารีบอุ้มลูกสาวเธอเดินเข้าไปในห้องทานอาหารของคลินิกก่อนจะเปิดตู้หยิบกล่องไอศครีมของโปรดลูกสาวเธอออกมา"เย่..ตะวันรักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ" ดวงตากลมโตของเด็กหญิงมองดูกล่องไอศครีมในมือคนเป็นแม่ด้วยตาเป็นประกายตบมือชอบใจและโผกอดคอคนเป็นแม่ก่อนจะเอ่ยคำหวานเอาใจแม่ตนอีกรอบเพราะดีใจที่จะได้ทานของโปรด20.30"ตะวันหลับแล้วเหรอพี่ฟ้า" พลอยฝนเอ่ยทักคนเป็นพี่ขณะที่ตนกำลังจัดแจงข้าวของที่ซื้อมาเพื่อที่จะไปทำสังฆทานที่วัดใกล้บ้านในวันพรุ่งนี้เพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันครบรอบเสียชีวิตของคุณยายฉวีวรรณคนที่มีพระคุณชุบเลี้ยงพวกเธอมาตั้งแต่ที่พ่อกับแม่เสีย "อืม...กลิ้งคว่ำกลิ้งหงายกับถั่วเน่าจนหลับคากันเลย" พรฟ้าเอ่ยถึงลูกสาวตนด้วยรอยยิ้มอ่อน"นี่ถ้าขาดถัวเน่
"มีอะไรครับนาย" มัคซิมที่เห็นว่าเจ้านายตนจู่ๆก็หยุดชะงักการเดินจึงต้องเอ่ยถามขึ้นมัคซิมมือซ้ายของฟาทิท มัคซิมอายุ 35 เป็นคนรัสเซียเขาเป็นหนุ่มหล่อสูงใหญ่ใบหน้าคมผมสีเทาตัดทรงวินเทจเซ็ทเนี้ยบคิ้วหนาเข้มตาคมสีนิลจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากบางอมชมพูเขาเป็นผู้ชายที่ยิ้มสวยคนหนึ่งและสาวๆก็หลงเสน่ห์โดยการมองรอยยิ้มของเขาแทบทุกคนใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้หนวดเครานิสัยค่อนข้างแอบซนและช่างเจรจากว่าคนเป็นเจ้านายและโรฮานจริงจังในการทำงานอย่างมากจึงอยู่กับฟาทิทได้ทั้งนี้มัคซิมยังทันเล่ห์เหลี่ยมคนเพราะรู่เล่ห์รู้กลโกงมาแต่ไหนแต่ไรงานของเขาส่วนมากเลยจะอยู่ที่คาสิโนเสียส่วนใหญ่เขามาทำงานกับฟาทิทตั้งแต่เป็นวัยรุ่นเพราะตั้งแต่พ่อที่เลี้ยงมาคนเดียวเสียเขาก็ไปอยู่กับพวกขี้ยาข้างถนนลักเล็กขโมยน้อยจนวันนึงมาเจอกับฟาทิทเขาเห็นว่ามัคซิมค่อนข้างเป็นคนฉลาดมีความสามารถจึงอยากจะชุบชีวิตใหม่ให้มัคซิมและความสามารถในการต่อสู้บวกกับความฉลาดทันเล่ห์เหลี่ยมคนมัคซิมจึงขึ้นเป็นมือซ้ายของฟาทิทหลังจากเข้ามาอยู่กับฟาทิทไม่นาน"เปล่า.. กลับกันเถอะ" ใบหน้าคมส่ายหัวเบาๆก่อนจะเลิกสนใจสิ่งรอบข้างและเดินตรงดิ่งไปที่รถ"ครับ
"อืม.." หัวใจดวงน้อยของเธอตอนนี้เต้นไม่เป็นส่ำเธอพยายามตั้งสติแล้วทำตามที่อีกฝ่ายบอกแต่โดยดีเพราะเธอไม่เสี่ยงที่จะโวยวายด้วยกลัวว่าลูกน้อยจะตื่นมาตกใจและเป็นอันตรายไปด้วย"คุณเป็นหมอใช่หรือเปล่า""อืม.." พรฟ้าพยักหน้าหงึกหงักดวงตาของเธอตอนนี้ดูตื่นตระหนกจนเห็นได้ชัด"นายของผมบาดเจ็บหนักเค้าถูกยิงต้องผ่าตัดเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมแล้วไปกับผม" โรฮานเอ่ยบอกกับหญิงสาวด้วยความร้อนใจ"ถ้าคนไข้ต้องผ่าตัดคุณต้องพาเค้าไปโรงพยาบาลเกิดให้ฉันทำโดยที่อุปกรณ์ไม่พร้อมเสียเลือดมากจะทำยังไง" พรฟ้าไม่เข้าใจว่าทำไมคนตรงหน้าไม่พาคนเจ็บไปโรงพยาบาลเนื่องจากบาดเจ็บถึงขั้นผ่าตัดใจของเธอตอนนี้ชักกลัวเสียแล้วว่าเขาจะเป็นพวกโจรหรือผู้ร้ายที่หนีคดี"ยังไงคุณก็ไปกับพวกผมก่อน" โรฮานเริ่มหงุดหงิดที่อีกฝ่ายไม่ยอมทำตามที่บอกแต่โดยดีจึงชูปืนขึ้นมาไว้ตรงหน้าหญิงสาวเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกกลัวและทำตามคำสั่งของเขา"ฉันขอเรียกน้องสาวฉันให้ดูลูกก่อนจะได้หรือเปล่า" หัวใจของพรฟ้าตอนนี้แทบจะเต้นกระเด็นออกมาข้างนอก"น้องสาวคุณอยู่ที่ไหน""อีกห้อง" มือน้อยชี้ไปอีกห้องข้างๆที่อยู่ติดกันไม่นานนักพรฟ้าพลอยฝนรวมถึงเจ้าก้อนก