ตอนที่หนึ่ง หมอสาวใจดี

ณ.​ คลินิกเวชกรรมเล็กๆแห่งหนึ่งเป็นตึกคูหาที่อยู่ไม่ไกลจากตลาดในตัวอำเภอมากนักมีหมอสาวพรฟ้าเป็นเจ้าของคลินิก

ตอนนี้เป็นเวลาเช้า​ คนไข้ค่อนข้างแน่นเป็นพิเศษเพราะช่วงนี้เป็นหน้าฝนคนเลยเป็นไข้หวัดกันเยอะช่วงนี้เช้าๆจะยุ่งทุกวันบ่ายๆก็จะไม่ค่อยมีคนหมอในคลินิกก็จะได้พักช่วงนี้

คลินิกที่นี่จะปิดทุกวันอาทิตย์มีหมอทำงานกันอยู่สามคนมีหมอพรฟ้าและหมอพลอยฝนที่เป็นน้องสาวอีกคนก็หมออลินเป็นเพื่อนของหมอพลอยฝนเข้ามาทำงานที่นี่พร้อมกันได้ปีกว่าแล้ว

"น้องหอบหนักมากเลยนะคะทำไมไม่พามาเร็วกว่านี้คะ"

พรฟ้าตรวจลูกสาววัยสี่ขวบของหญิงชาวพม่าตอนนี้หลอดลมเด็กหญิงตีบมากจนเธอต้องรีบพ่นยาไม่รู้ว่าคนเป็นแม่ปล่อยลูกให้เป็นหวัดหนักจนปอดบวมได้อย่างไรทั้งที่ควรจะรีบมาหาหมอนานแล้ว

"ฉันไม่ค่อยมีเงินค่ะหมอฉันไม่ใช่คนไทย" 

หญิงสาวแม่ของเด็กตอบกลับหมอด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักก่อนหน้าเธอเป็นแค่ลูกจ้างในสวนผลไม้แห่งหนึ่งเงินก็ไม่ได้มีมากอะไร

แถมต้องตกงานถูกไล่ออกเพราะมัวแต่เอาเวลามาดูแลลูกที่อุ้มลูกมาที่นี่ก็เห็นว่าลูกเป็นหนักมากจึงยอมมาทั้งที่มีเงินติดตัวไม่ถึงหนึ่งร้อยบาท

"โถ่.. ถ้าลูกเป็นแบบนี้อีกรีบพามาเลยนะคะถ้าไม่มีเงินก็ไม่เป็นไร"  

พรฟ้ารีบบอกให้คนตรงหน้าไม่ต้องห่วงเรื่องเงินเพราะเธอเป็นหมอหน้าที่ก็คือรักษาเรื่องเงินไม่ใช่เรื่องสำคัญ

"ขอบคุณมากๆเลยนะคะ"  

หญิงสาวรีบยกมือไหว้หมอสาวก่อนจะน้ำตารื้นนับว่าชีวิตที่นี่ก็ไม่ได้โหดร้ายกับคนต่างบ้านต่างถิ่นอย่างเธอเสมอไป

"ไ​ม่เป็นไรค่ะ...ถ้าน้องพ่นยาเสร็จแล้วหมอจะเข้ามาฟังปอดอีกรอบนะคะอาจจะต้องฉีดยาด้วย"

"ค่ะ"

หมอสาวว่าจบก็รีบออกไปดูคนไข้เคสอื่นต่อเพราะอยากจะตรวจอาการของคนที่มานั่งรอให้เร็วที่สุดคนไข้จะได้รีบกลับบ้านไปพักผ่อน

พรฟ้าเธอเป็นหญิงสาวสวยวัย29หุ่นนาฬิกาทรายผิวขาวอมชมพูสูง160​ ผมดกดำหยักศกยาวถึงกลางหลังใบหน้ารูปไข่คิ้วเรียวบางได้รูปดวงตากลมโตปากนิดจมูกหน่อย

เธอเป็นหมอสาวเจ้าของคลินิกอยู่ที่ตัวอำเภอหนึ่งของจ.นครราชสีมาคลินิกของเธอเป็นคลินิกเล็กๆที่มีคนไข้มาเรื่อยๆไม่ได้เยอะอะไร

พรฟ้าต้องใช้ชีวิตตามลำพังกับน้องสาวเธอตั้งแต่เธออายุ15ปีเนื่องจากพ่อและแม่ประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต

และคนที่มาซัพพอร์ตส่งเสียให้เธอเรียนคือฉวีวรรณผู้ใหญ่ใจดีที่เป็นเจ้านายของคนเป็นแม่ท่านเห็นว่าเธอและน้องไม่เหลือใครจึงคอยมาดูแลเป็นระยะ

คลินิกนี่ก็เป็นเงินของฉวีวรรณที่สร้างให้เธอหลังจากเธอเรียนจบและได้ทดลองทำงานมาได้ปีกว่าแล้วจึงมาทำงานในคลินิกที่นี่

ตอนนี้เธอเป็นหมอสาวที่เป็นคุณแม่ลูกหนึ่งไม่เคยมีใครรู้ว่าเธอท้องกับใครแม้กระทั่งน้องสาวและเธอก็ไม่คิดจะบอกใครว่าเธอท้องได้อย่างไร

หญิงสาวเป็นคนที่ค่อนข้างแข็งนอกอ่อนในเพราะที่ต้องเป็นแบบนั้นด้วยเธอต้องเป็นหลักให้น้องสาวและต้องใช้ชีวิตลำพังมาตั้งแต่อายุยังน้อย​แถมยังใจดีขี้สงสารบ่อยครั้งที่เธอรักษาคนฟรีๆเพราะเห็นว่าคนไข้ไม่มีเงิน

หลายชั่วโมงต่อมา

"น้องเป็นยังไงบ้างคะพี่ฟ้า"  ตอนนี้ก็เป็นช่วงบ่ายที่คนไข้ไม่มีแล้วเหลือแค่เคสเมื่อเช้าที่เด็กหญิงปอดบวมพลอยฝนจึงเข้ามาถามอาการจากคนเป็นพี่สาวเพราะเห็นว่าพี่เธอยังไม่ยอมปล่อยให้คนไข้กลับ

"ดีขึ้นมากแล้วล่ะพี่ขอให้อยู่ดูอาการหลังจากยาที่กินออกฤทธิ์สักพักก็จะให้กลับได้แล้ว"   พรฟ้ามีเหตุผลที่ยังไม่ยอมให้คนไข้กลับเพราะเธอยังอยากดูอาการให้แน่ใจว่าอาการของเด็กหญิงดีขึ้นแล้วจริงๆจึงจะยอมให้กลับไปได้ไม่อย่างนั้นเธอคงจะเป็นกังวล

พลอยฝนน้องสาวของพรฟ้าเป็นหญิงสาวอายุ27ตัวเล็กสูงเพียง155 ผมสีดำหยักศกยาวถึงกลางหลังใบหน้ารูปไข่เหมือนพี่แก้มมีลักยิ้มคิ้วเข้มคมได้ส่วนเหมือนคนเป็นพ่อมาดวงตากลมโตจมูกโด่งเป็นสันปากเรียวบางอมชมพูใบหน้าหวานถูกบดบังความน่ารักด้วยแว่นหนาๆเพราะเป็นคนสายตาสั้นและเธอก็เลือกที่จะใส่แว่นแบบนี้เพราะไม่ค่อยชอบใส่คอนแท็คเลนส์

เธอเป็นเป็นหมอเช่นเดียวกับพี่สาวและช่วยกันทำงานที่คลินิคที่นี่หญิงสาวเป็นคนขี้สงสารแบบเดียวกับคนเป็นพี่แต่จะแอบขี้กลัวกว่าหน่อย

ก๊อกๆๆ

"พี่ฟ้าคะ"

"ว่าไงลิน"  ทั้งพรฟ้าและพลอยฝนต่างก็จ้องสายตาไปที่อลินเป็นตาเดียว

"ลินเข้าไปคุยกับแม่ของคนไข้พี่ฟ้ามาเธอบอกว่าเธอถูกไล่ออกจากไร่xxxแถมต้องเลี้ยงลูกคนเดียวลินก็เลยให้พี่คิณรับเป็นคนในไร่ค่ะ"

อลินหมอสาวอายุ27​ เป็นหญิงสาวตัวเล็กพอๆกับพลอยฝนและเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียน.ปลายจนมาเรียนหมอด้วยกัน

หญิงสาวเป็นคนตัวเล็กเจ้าเนื้อแต่สมส่วนผิวขาวเหลืองใบหน้ากลมผมสีน้ำตาลเข้มยาวตรงรวบตึงเป็นหางม้าปล่อยปอยหวานข้างหน้าเล็กน้อย

คิ้วเรียวบางได้รูปดวงตาเฉี่ยวประดุจตาแมวนัยห์ตาสีดำสนิทจมูกเป็นแท่งตรงเรียวเล็กริมฝีปากล่างค่อนข้างหนาเป็นคนที่รูปปากสวยอมชมพูแก้มป่องเพราะเจ้าตัวเป็นคนทานเก่ง

ครอบครัวหมออลินเป็นเจ้าของไร่เป็นพันไร่ในจังหวัดนครราชสีมาตอนนี้พี่ชายเธอก็ขึ้นเป็นพ่อเลี้ยงแห่งไร่คีรีรักษ์

เมื่อเรียนจบได้ก็ทำงานที่โรงพยาบาลพร้อมพลอยฝนหาประสปการณ์และก็เริ่มเข้ามาทำงานในคลินิกของพรฟ้าพร้อมพลอยฝน

นิสัยค่อนข้างไม่ยอมคน​แต่ก็มีเหตุผลหากใครดีมาดีกลับร้ายมาร้ายกลับรักเพื่อนรักครอบครัวเป็นที่สุด

"ดีจังเลยนะ" พรฟ้ายิ้มร่านับว่าเป็นโชคดีของเด็กหญิงและคนเป็นแม่จริงๆ

"ได้เป็นคนในไร่พี่คิณรับรองไม่มีลำบากแน่นอน"   

อลินอวดโอ้คนเป็นพี่ชายด้วยสีหน้าระรื่นเพราะอยากให้พรฟ้าได้เห็นข้อดีของพี่ชายเธอมากๆด้วยรู้อยู่มานานว่าอคิณพี่ชายของเธอตามจีบพรฟ้าอยู่

"ใช่ๆพี่คิณดูแลคนของตัวเองดีมากๆเลยพลอยขอยืนยันอีกปากไม่รู้ว่าถ้ามีแฟนจะดูแลแฟนดีขนาดไหนน้า.."   

พลอยฝนเอ่ยเสริมอลินอีกแรงด้วยชอบในนิสัยใจคอของอคิณที่เป็นสุภาพบุรุษจิตใจดีแถมมีทรัพย์พร้อมหากได้มาเป็นพี่เขยพี่สาวเธอคงจะสบาย

"พี่รู้นะว่าพวกเราจะพูดอะไร"  

พรฟ้าหลี่สายตามองสองสาวก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

"เมื่อไรพี่ฟ้าจะใจอ่อนกับพี่คิณเสียทีล่ะคะ"  

อลินเอ่ยเสียงอ่อนก่อนจะบุ้ยปากเล็กน้อยเพราะเธออยากให้พรฟ้าและพี่ชายเธอลงเอยกันเสียที

"พี่บอกแล้วไงว่าพี่เห็นคุณคิณเป็นแค่พี่ชาย"   

พรฟ้าพูดเรื่องนี้กับสองสาวเป็นรอบที่ร้อยแต่ทว่าก็ไม่พ้นจะถูกคะยั้นคะยอความเป็นจริงแล้วให้เธอมองอคิณต่างจากพี่ชายเป็นอื่นไม่ได้เลยเพราะเห็นกันมานานแล้วและไม่เคยนึกจะคิดอะไรเกินเลยกว่าคำว่าพี่ชาย