ตอนที่ยี่สิบหก สารเลว

"พวกมึงเป็นใคร"

กวินชี้หน้าถามชายหนุ่มทั้งสองด้วยความไม่พอใจ

"เดี๋ยวมึงก็รู้.. แล้วไม่ต้องคิดจะเรียกคนของมึงถ้าไม่อยากนอนตายตรงนี้"

มัคซิมจ่อปากกระบอกปืนไปที่หัวของกวินก่อนจะใส่กุญแจมือและใช้ถุงผ้าคลุมหัวกวินออกจากห้องไปที่รถมัคซิมและโรฮานใช้ความมืดหลังผับพาตัวกวินออกไปจากผับจนได้

ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงโกดังร้างที่มัคซิมจัดเตรียมสถานที่เอาไว้

"ฮึก..ฮือๆๆ.."

พลอยฝนที่นั่งรถมากับโรฮานตามหลังมัคซิมมาติดๆสาวเจ้าพยายามข่มอารมณ์ให้เป็นปกติแต่ก็ทำได้ยากเพราะความกลัวยังไม่หายเธอยังคงสะอื้นเบาๆแบบนั้นจนมาถึงที่นี่

"คุณรอผมอยู่บนรถแล้วผมจะรีบมา"

โรฮานห่วงสภาพจิตใจของหญิงสาวพอสมควรแต่ตอนนี้เขาก็ต้องช่วยมัคซิมก่อนจึงให้เธอรออยู่ที่รถเขาจะรีบจัดการงานให้เสร็จจะได้รีบพาพลอยฝนกลับบ้าน

ครู่ต่อมา

"บอกมาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณฉวีวรรณ"

มัคซิมและโรฮานนั่งถามคนที่ฟุบกองกับพื้น

"พวกมึงเป็นใครกล้ามาทำกับกูแบบนี้"

กวินตวาดกลับคนทั้งสองอย่างไม่เกรงกลัว

"กูเป็นคนของคุณฟาทิทเข้าใจหรือยัง"

ปึก

มัคซิมฟาดกระบอกปืนไปที่ปากของกวินจนอีกฝ่ายเลือดกลบปากร้องลั่น

"อ้าสส...กูแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น"

กวินใจเต้นโครมครามเริ่มเกิดความกลัวขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อฟาทิท

"บอกมาสิวะใครสั่งมึง"

"อัสลานเป็นคนจ้างกู...มึงจะฆ่ามึงก็ไปฆ่าอัสลานโน่น"

"หึ่...มันตายก่อนหน้ามึงไปแล้วไม่รู้หรือไงคนต่อไปก็เป็นมึง...แต่กูจะยังไม่ฆ่ามึงตอนนี้จะปล่อยให้มึงทรมานช้าๆสาสมแก่ความเลวร้ายที่มึงทำไว้"

โรฮานและมัคซิมคาดคั้นจนกวินยอมบอกมาทั้งหมดว่าวิธีการของกวินที่ฆาตกรรมฉวีวรรณทำอย่างไรและพวกเขาก็ได้รู้ว่าทุกอย่างคือการขัดฉากฉวีวรรณถูกฆาตกรรมโดยการทุบหัวตั้งแต่อยู่ที่บ้านและกวินเป็นคนนำศพใส่รถออกมาทำทีเป็นเกิดอุบัติเหตุแต่ตัวของเขาไม่ได้อยู่ในรถด้วยเรื่องทุกอย่างที่ตำรวจปิดคดีล้วนแต่เป็นเพราะเงินของอัสลานที่ส่งมาให้กวินทั้งนั้นแต่พวกเขาก็ไม่รู้ข้อมูลที่แน่ชัดว่าอัสลานทำแบบนั้นไปเพื่อต้องการอะไร

หลังจากคาดคั้นกันพักใหญ่มัคซิมก็อาสาเฝ้ากวินอยู่ที่นี่และให้โรฮานพาพลอยฝนกลับบ้าน

เกือบตีสองได้ที่โรฮานพาพลอยฝนกลับมาถึงบ้านหญิงสาวรู้สึกร้อนรุ่มในกายแปลกๆตั้งแต่นั่งรอโรฮานอยู่บนรถจวบจนถึงวินาทีนี้ร่างกายของเธอก็ยิ่งร้อนรุ่มเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆทั้งยังรู้สึกอยากสัมผัสร่างกายของคนที่เดินจูงมือเธอลงจากรถเพราะเห็นว่าเธอไม่มีแว่นตาอีกด้วย

"อึก.. อืม.."

พลอยฝนหยุดเดินแล้วเข้าไปโผกอดโรฮานจากทางด้านหลังน้ำตาเธอยังคงไม่หยุดไหลไม่ใช่เพราะความกลัวจากเรื่องก่อนหน้าแต่เธอโกรธตัวเองที่ระงับร่างกายไม่ให้ทำอะไรที่ไร้ยางอายไม่ได้

"คุณเป็นอะไร"

โรฮานถึงกับชะงักงันเพราะยังไม่ทันพ้นหน้าประตูบ้านดีพลอยฝนก็เข้ามาโผกอดเขาเสียอย่างนั้น

"ฉันรู้สึกแปลกๆ"

หญิงสาวไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเพราะไม่เคยเป็นมาก่อนมือทั้งสองยังคงกอดก่ายแผ่นหลังแกร่งของโรฮานไม่ยอมปล่อยทั้งยังรู้สึกอยากสัมผัสอีกฝ่ายให้มากกว่านี้อีกด้วย

"เอ่อ...คุณได้ไปดื่มอะไรมาหรือเปล่า"

"อืม..ฉันดื่มแค่ไวน์ที่พี่วินให้"

"เลวจริงๆ..."

โรฮานเดินไปเปิดไฟในบ้านและพาหญิงสาวมานั่งที่โซฟาเขาพอจะเข้าใจแล้วว่ากวินทำอะไรกับพลอยฝนเขายิ่งคิดก็ยิ่งโมโหที่กวินใช้วิธีสกปรกเพื่อที่จะได้ตัวหญิงสาว

"ฉัน...อือ.."

พลอยฝนโผเข้ากอดชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆดวงตาสาวเจ้ามองโรฮานด้วยความเว้าวอนนัยห์ตาที่เป็นประกายหยาดเยิ้มโดยไม่มีแว่นหนามาบดบังสามารถสะกดสายตาของโรฮานให้นั่งแน่นิ่งหลงในใบหน้าหวานไปชั่วขณะได้เหมือนกัน

"อืม.."

สาวเจ้ามองต่ำไปที่ริมฝีปากหนาแม้นเธอไม่เคยจูบใครมาก่อนแต่ความรู้สึกตอนนี้เหมือนริมฝีปากของชายหนุ่มมีแรงดึงดูดต่อเธอมากเหลือเกินจึงก้มจูบริมปากของโรฮานอย่างลืมอายในขณะที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว

คราแรกโรฮานถึงกับไปไม่เป็นเพราะไม่เคยมีใครจู่โจมแบบนี้มาก่อนส่วนมากเขาก็จะสัมผัสกับผู้หญิงที่ซื้อด้วยเงินเท่านั้นซึ่งเป็นอะไรที่เขาจะต้องรู้ตัวก่อนไม่ใช่แบบนี้

"อืม.."

โรฮานเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่เขาค่อยๆจูบตอบร่างบางที่ดูจะอ่อนหัดในการจูบเสียเหลือเกินเพราะเขาก็เป็นชายทั้งแท่งไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่มีหญิงสาวหน้าตาสวยหวานมาจู่โจมแบบนี้แล้วจะไม่รู้สึกอะไร

ร่างสูงรวบกอดหญิงสาวเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเปลื้องผ้าทั้งเขาและเธอออกไปจนหมดแล้วคลุมตัวเขาและเธอด้วยผ้าห่มผืนหนา

"อืม.."

คนตัวโตนอนกอดก่ายพรมจูบหญิงสาวใต้ร่างของตนเสียงลมหายใจของทั้งคู่หอบถี่ขึ้นตอนนี้พลอยฝนก็เหมือนจะไม่ได้สติเพราะหลงมัวเมาด้วยฤทธิ์ยาและรสสัมผัสที่โรฮานมอบให้

"ไม่...ไม่ได้"

โรฮานเหมือนจะได้สติเขาพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้มันเกิดอะไรเลยเถิดไปกว่านี้

"อื้มม.."

ไม่ทันที่จะได้ลุกออกจากร่างบางมือเรียวทั้งสองของเธอก็รวบใบหน้าคมก้มลงบดจูบอีกรอบและแล้วโรฮานก็ไม่สามารถหยุดบทสวาทนี้ได้อีกเลย

"อ.. อืม.."

สาวเจ้าแอ่นอกบิดเร่าเมื่อคนบนตัวกอบกุมดูดดึงยอดอกอิ่มทั้งสองด้วยความเร่าร้อนความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้รับทำให้เธอรู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูกแม้นในห้องจะเย็นยะเยือกเพราะแอร์ที่ต่ำกว่า20องศาแต่ใต้ผ้าห่มผืนหนาดันร้อนระอุไปด้วยไฟสวาทที่กำลังลุกโชนขึ้นมาเรื่อยๆ

"อืม..."

ชายหนุ่มเปลี่ยนจากการกอบกุมดูดดึงยอดอกอิ่มเลื่อนขึ้นมาจูบริมฝีปากบางเช่นเดิมทั้งส่งลิ้นร้ายสำรวจตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากของหญิงสาวขาแกร่งทั้งสองค่อยๆแทรกลำขาเรียวของเธอทั้งใช้มือหนาช่วยดันแยกออกให้อ้ารับกับสะโพกแกร่งของเขา

พลอยฝนตอนนี้ไม่มีทีท่าขัดขืนด้วยเพราะฤทธิ์ยาเป็นส่วนใหญ่อีกส่วนก็เป็นเพราะหลงในรสสัมผัสที่นุ่มนวลของคนตัวโต

"อ..อ๊าายย.."

เมื่อแท่งร้อนจ่อบดเบียดเข้าร่องสวาทได้ไม่ถึงครึ่งสาวเจ้ก็กรีดร้องเสียงหลงตัวเกร็งนิ่งงันเพราะความเจ็บ

"อืม.."

โรฮานพยายามบดเบียดกายร้อนผ่าวเข้าร่องสวาทจนสำเร็จเขากัดฟันจนกรามขึ้นสันนูนเพราะแรงบีบรัดของช่องทางรักทำให้เขาปวดหนึบจนไม่รู้สึกผ่อนคลาย

"อ๊ายย..จ.. เจ็บ..เอาออกไป"

พลอยฝนกรีดร้องอีกรอบพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาหนักกว่าเดิมขณะที่โรฮานบดเบียดแท่งร้อนจนสุดลำเธอเริ่มได้สติมาบ้างแล้วว่ากำลังทำในสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควรจึงพยายามจะหยุดการกระทำแต่ตอนนี้อารมณ์ของโรฮานนั้นยากที่จะกู่กลับแล้วเขาจึงทำตามคำร้องขอของพลอยฝนไม่ได้

"ไม่...ผมหยุดตอนนี้ไม่ได้.."

"อืม.."

ว่าจบก็บดจูบหญิงสาวอีกรอบมือหนาบีบเค้นเต้างามอวบอิ่มพอดีมือเล่นทั้งค่อยๆขยับแท่งร้อนที่กดแช่อยู่คราแรกเข้าออกด้วยจังหวะนุ่มนวล

พลอยฝนรู้สึกทรมานพอสมควรขณะที่คนตัวโตขยับสะโพกเข้าออกแต่ไม่นานนักเธอก็ค่อยๆเคลิ้มไปกับลีลาของอีกฝ่ายจนลืมความเจ็บบทสวาทที่นุ่มนวลค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเพราะไฟสวาทในกายทั้งสองประทุโหมกระหน่ำจนดูแล้วยากที่จะมอดร่างบางตอนนี้หัวสั่นหัวครอนตามแรงกระแทกของคนตัวโตเตียงนุ่มที่รองรับบทสวาทของทั้งสองก็เกิดเสียงดังเป็นจังหวะ

"อ.. อื้อ.."

เมื่อความเจ็บของหญิงสาวผ่อนคลายความวาบหวามก็เข้ามาแทนที่มือเรียววาดสะเปะสะปะจิกหมอนนุ่มบ้างจิกไปที่ลำแขนแกร่งบ้างอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

".อืม..อ้าสส"

โรฮานไม่เคยผ่อนจังหวะและแรงกระแทกกระทั้นแม้นแต่น้อยเสมือนเขายิ่งอยู่บนร่างของหญิงสาวเท่าไรเขาก็ยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น

บทรักบทสวาทเนิ่นนานจวบจนรุ่งสางเล่นเอาร่างบางถึงกับสลบเหมือดคาเตียงโรฮานถึงจะยอมหยุดแล้วค่อยล้มตัวนอนกอดร่างบางเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

วันต่อมา

โรฮานและพลอยฝนตื่นขึ้นมาในช่วงเกือบที่จะบ่ายของอีกวันพลอยฝนแทบลุกไม่ขึ้นเพราะเธอรู้สึกระบมไปทั้งตัวในส่วนของโรฮานเองก็เอาแต่นั่งนิ่งมองหญิงสาวดูว่าเธอจะว่าอย่างไรเพราะรู้ว่าตัวเองเป็นคนแรกของเธอเขานั่งจ้องร่างบางที่นอนนิ่งอยู่นานจึงต้องรีบเอ่ยที่จะขอรับผิดชอบเธอขึ้นมาก่อน

"เรื่องเมื่อคืนคือ..."

"ฉันรู้ว่าฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ต้องขอโทษคุณด้วย"

พลอยฝนรีบโพร่งออกมาสวนกับชายหนุ่มหญิงสาวค่อยๆหันมามองหน้าโรฮานแม้นจะไม่ค่อยชัดแต่เธอก็ยังมองเขาด้วยแววตาที่เขินอายและรู้สึกผิดครู่หนึ่งก่อนจะหลบสายตาเพราะทนมองอีกฝ่ายนานไม่ได้ยิ่งมองเรื่องที่เธอทำโดยไร้ยางอายเมื่อคืนก็แล่นเข้ามาไม่หยุด

"ผมต่างหากต้องขอโทษคุณ..ผมพร้อมที่..จ"

โรฮานเห็นทีคำว่าขอโทษหญิงสาวเป็นคำที่เขาต้องพูดมากกว่าเพราะเขาฉวยโอกาสตอนที่เธอถูกฤทธิ์ยา

"ไม่ต้องพูดถึงมันอีกนะคะ"

พลอยฝนส่ายหัวเบาๆก่อนจะเอ่ยขึ้นต่อ

"ฉันขอให้เรื่องมันจบไปนะคะต่อไปนี้ฉันจะคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

"ถ้าคุณสบายใจที่จะทำแบบนั้นผมก็เคารพการตัดสินใจของคุณ"

โรฮานนั่งนิ่งครู่หนึ่งก่อนจะยอมรับปากสิ่งที่หญิงสาวร้องขอเข้าใจว่าเธอไม่ได้รักไม่ได้ชอบเขาจึงอยากให้เรื่องเมื่อคืนเป็นแค่อุบัติเหตุแล้วจบไปแต่กับในใจของเขารู้สึกผิดหวังพิกลที่เธอไม่ยอมรับความรับผิดชอบจากเขา