"พวกมึงเป็นใคร"
กวินชี้หน้าถามชายหนุ่มทั้งสองด้วยความไม่พอใจ
"เดี๋ยวมึงก็รู้.. แล้วไม่ต้องคิดจะเรียกคนของมึงถ้าไม่อยากนอนตายตรงนี้"
มัคซิมจ่อปากกระบอกปืนไปที่หัวของกวินก่อนจะใส่กุญแจมือและใช้ถุงผ้าคลุมหัวกวินออกจากห้องไปที่รถมัคซิมและโรฮานใช้ความมืดหลังผับพาตัวกวินออกไปจากผับจนได้
ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงโกดังร้างที่มัคซิมจัดเตรียมสถานที่เอาไว้
"ฮึก..ฮือๆๆ.."
พลอยฝนที่นั่งรถมากับโรฮานตามหลังมัคซิมมาติดๆสาวเจ้าพยายามข่มอารมณ์ให้เป็นปกติแต่ก็ทำได้ยากเพราะความกลัวยังไม่หายเธอยังคงสะอื้นเบาๆแบบนั้นจนมาถึงที่นี่
"คุณรอผมอยู่บนรถแล้วผมจะรีบมา"
โรฮานห่วงสภาพจิตใจของหญิงสาวพอสมควรแต่ตอนนี้เขาก็ต้องช่วยมัคซิมก่อนจึงให้เธอรออยู่ที่รถเขาจะรีบจัดการงานให้เสร็จจะได้รีบพาพลอยฝนกลับบ้าน
ครู่ต่อมา
"บอกมาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณฉวีวรรณ"
มัคซิมและโรฮานนั่งถามคนที่ฟุบกองกับพื้น
"พวกมึงเป็นใครกล้ามาทำกับกูแบบนี้"
กวินตวาดกลับคนทั้งสองอย่างไม่เกรงกลัว
"กูเป็นคนของคุณฟาทิทเข้าใจหรือยัง"
ปึก
มัคซิมฟาดกระบอกปืนไปที่ปากของกวินจนอีกฝ่ายเลือดกลบปากร้องลั่น
"อ้าสส...กูแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น"
กวินใจเต้นโครมครามเริ่มเกิดความกลัวขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อฟาทิท
"บอกมาสิวะใครสั่งมึง"
"อัสลานเป็นคนจ้างกู...มึงจะฆ่ามึงก็ไปฆ่าอัสลานโน่น"
"หึ่...มันตายก่อนหน้ามึงไปแล้วไม่รู้หรือไงคนต่อไปก็เป็นมึง...แต่กูจะยังไม่ฆ่ามึงตอนนี้จะปล่อยให้มึงทรมานช้าๆสาสมแก่ความเลวร้ายที่มึงทำไว้"
โรฮานและมัคซิมคาดคั้นจนกวินยอมบอกมาทั้งหมดว่าวิธีการของกวินที่ฆาตกรรมฉวีวรรณทำอย่างไรและพวกเขาก็ได้รู้ว่าทุกอย่างคือการขัดฉากฉวีวรรณถูกฆาตกรรมโดยการทุบหัวตั้งแต่อยู่ที่บ้านและกวินเป็นคนนำศพใส่รถออกมาทำทีเป็นเกิดอุบัติเหตุแต่ตัวของเขาไม่ได้อยู่ในรถด้วยเรื่องทุกอย่างที่ตำรวจปิดคดีล้วนแต่เป็นเพราะเงินของอัสลานที่ส่งมาให้กวินทั้งนั้นแต่พวกเขาก็ไม่รู้ข้อมูลที่แน่ชัดว่าอัสลานทำแบบนั้นไปเพื่อต้องการอะไร
หลังจากคาดคั้นกันพักใหญ่มัคซิมก็อาสาเฝ้ากวินอยู่ที่นี่และให้โรฮานพาพลอยฝนกลับบ้าน
เกือบตีสองได้ที่โรฮานพาพลอยฝนกลับมาถึงบ้านหญิงสาวรู้สึกร้อนรุ่มในกายแปลกๆตั้งแต่นั่งรอโรฮานอยู่บนรถจวบจนถึงวินาทีนี้ร่างกายของเธอก็ยิ่งร้อนรุ่มเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆทั้งยังรู้สึกอยากสัมผัสร่างกายของคนที่เดินจูงมือเธอลงจากรถเพราะเห็นว่าเธอไม่มีแว่นตาอีกด้วย
"อึก.. อืม.."
พลอยฝนหยุดเดินแล้วเข้าไปโผกอดโรฮานจากทางด้านหลังน้ำตาเธอยังคงไม่หยุดไหลไม่ใช่เพราะความกลัวจากเรื่องก่อนหน้าแต่เธอโกรธตัวเองที่ระงับร่างกายไม่ให้ทำอะไรที่ไร้ยางอายไม่ได้
"คุณเป็นอะไร"
โรฮานถึงกับชะงักงันเพราะยังไม่ทันพ้นหน้าประตูบ้านดีพลอยฝนก็เข้ามาโผกอดเขาเสียอย่างนั้น
"ฉันรู้สึกแปลกๆ"
หญิงสาวไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเพราะไม่เคยเป็นมาก่อนมือทั้งสองยังคงกอดก่ายแผ่นหลังแกร่งของโรฮานไม่ยอมปล่อยทั้งยังรู้สึกอยากสัมผัสอีกฝ่ายให้มากกว่านี้อีกด้วย
"เอ่อ...คุณได้ไปดื่มอะไรมาหรือเปล่า"
"อืม..ฉันดื่มแค่ไวน์ที่พี่วินให้"
"เลวจริงๆ..."
โรฮานเดินไปเปิดไฟในบ้านและพาหญิงสาวมานั่งที่โซฟาเขาพอจะเข้าใจแล้วว่ากวินทำอะไรกับพลอยฝนเขายิ่งคิดก็ยิ่งโมโหที่กวินใช้วิธีสกปรกเพื่อที่จะได้ตัวหญิงสาว
"ฉัน...อือ.."
พลอยฝนโผเข้ากอดชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆดวงตาสาวเจ้ามองโรฮานด้วยความเว้าวอนนัยห์ตาที่เป็นประกายหยาดเยิ้มโดยไม่มีแว่นหนามาบดบังสามารถสะกดสายตาของโรฮานให้นั่งแน่นิ่งหลงในใบหน้าหวานไปชั่วขณะได้เหมือนกัน
"อืม.."
สาวเจ้ามองต่ำไปที่ริมฝีปากหนาแม้นเธอไม่เคยจูบใครมาก่อนแต่ความรู้สึกตอนนี้เหมือนริมฝีปากของชายหนุ่มมีแรงดึงดูดต่อเธอมากเหลือเกินจึงก้มจูบริมปากของโรฮานอย่างลืมอายในขณะที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว
คราแรกโรฮานถึงกับไปไม่เป็นเพราะไม่เคยมีใครจู่โจมแบบนี้มาก่อนส่วนมากเขาก็จะสัมผัสกับผู้หญิงที่ซื้อด้วยเงินเท่านั้นซึ่งเป็นอะไรที่เขาจะต้องรู้ตัวก่อนไม่ใช่แบบนี้
"อืม.."
โรฮานเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่เขาค่อยๆจูบตอบร่างบางที่ดูจะอ่อนหัดในการจูบเสียเหลือเกินเพราะเขาก็เป็นชายทั้งแท่งไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่มีหญิงสาวหน้าตาสวยหวานมาจู่โจมแบบนี้แล้วจะไม่รู้สึกอะไร
ร่างสูงรวบกอดหญิงสาวเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเปลื้องผ้าทั้งเขาและเธอออกไปจนหมดแล้วคลุมตัวเขาและเธอด้วยผ้าห่มผืนหนา
"อืม.."
คนตัวโตนอนกอดก่ายพรมจูบหญิงสาวใต้ร่างของตนเสียงลมหายใจของทั้งคู่หอบถี่ขึ้นตอนนี้พลอยฝนก็เหมือนจะไม่ได้สติเพราะหลงมัวเมาด้วยฤทธิ์ยาและรสสัมผัสที่โรฮานมอบให้
"ไม่...ไม่ได้"
โรฮานเหมือนจะได้สติเขาพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้มันเกิดอะไรเลยเถิดไปกว่านี้
"อื้มม.."
ไม่ทันที่จะได้ลุกออกจากร่างบางมือเรียวทั้งสองของเธอก็รวบใบหน้าคมก้มลงบดจูบอีกรอบและแล้วโรฮานก็ไม่สามารถหยุดบทสวาทนี้ได้อีกเลย
"อ.. อืม.."
สาวเจ้าแอ่นอกบิดเร่าเมื่อคนบนตัวกอบกุมดูดดึงยอดอกอิ่มทั้งสองด้วยความเร่าร้อนความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้รับทำให้เธอรู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูกแม้นในห้องจะเย็นยะเยือกเพราะแอร์ที่ต่ำกว่า20องศาแต่ใต้ผ้าห่มผืนหนาดันร้อนระอุไปด้วยไฟสวาทที่กำลังลุกโชนขึ้นมาเรื่อยๆ
"อืม..."
ชายหนุ่มเปลี่ยนจากการกอบกุมดูดดึงยอดอกอิ่มเลื่อนขึ้นมาจูบริมฝีปากบางเช่นเดิมทั้งส่งลิ้นร้ายสำรวจตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากของหญิงสาวขาแกร่งทั้งสองค่อยๆแทรกลำขาเรียวของเธอทั้งใช้มือหนาช่วยดันแยกออกให้อ้ารับกับสะโพกแกร่งของเขา
พลอยฝนตอนนี้ไม่มีทีท่าขัดขืนด้วยเพราะฤทธิ์ยาเป็นส่วนใหญ่อีกส่วนก็เป็นเพราะหลงในรสสัมผัสที่นุ่มนวลของคนตัวโต
"อ..อ๊าายย.."
เมื่อแท่งร้อนจ่อบดเบียดเข้าร่องสวาทได้ไม่ถึงครึ่งสาวเจ้ก็กรีดร้องเสียงหลงตัวเกร็งนิ่งงันเพราะความเจ็บ
"อืม.."
โรฮานพยายามบดเบียดกายร้อนผ่าวเข้าร่องสวาทจนสำเร็จเขากัดฟันจนกรามขึ้นสันนูนเพราะแรงบีบรัดของช่องทางรักทำให้เขาปวดหนึบจนไม่รู้สึกผ่อนคลาย
"อ๊ายย..จ.. เจ็บ..เอาออกไป"
พลอยฝนกรีดร้องอีกรอบพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาหนักกว่าเดิมขณะที่โรฮานบดเบียดแท่งร้อนจนสุดลำเธอเริ่มได้สติมาบ้างแล้วว่ากำลังทำในสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควรจึงพยายามจะหยุดการกระทำแต่ตอนนี้อารมณ์ของโรฮานนั้นยากที่จะกู่กลับแล้วเขาจึงทำตามคำร้องขอของพลอยฝนไม่ได้
"ไม่...ผมหยุดตอนนี้ไม่ได้.."
"อืม.."
ว่าจบก็บดจูบหญิงสาวอีกรอบมือหนาบีบเค้นเต้างามอวบอิ่มพอดีมือเล่นทั้งค่อยๆขยับแท่งร้อนที่กดแช่อยู่คราแรกเข้าออกด้วยจังหวะนุ่มนวล
พลอยฝนรู้สึกทรมานพอสมควรขณะที่คนตัวโตขยับสะโพกเข้าออกแต่ไม่นานนักเธอก็ค่อยๆเคลิ้มไปกับลีลาของอีกฝ่ายจนลืมความเจ็บบทสวาทที่นุ่มนวลค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเพราะไฟสวาทในกายทั้งสองประทุโหมกระหน่ำจนดูแล้วยากที่จะมอดร่างบางตอนนี้หัวสั่นหัวครอนตามแรงกระแทกของคนตัวโตเตียงนุ่มที่รองรับบทสวาทของทั้งสองก็เกิดเสียงดังเป็นจังหวะ
"อ.. อื้อ.."
เมื่อความเจ็บของหญิงสาวผ่อนคลายความวาบหวามก็เข้ามาแทนที่มือเรียววาดสะเปะสะปะจิกหมอนนุ่มบ้างจิกไปที่ลำแขนแกร่งบ้างอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
".อืม..อ้าสส"
โรฮานไม่เคยผ่อนจังหวะและแรงกระแทกกระทั้นแม้นแต่น้อยเสมือนเขายิ่งอยู่บนร่างของหญิงสาวเท่าไรเขาก็ยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น
บทรักบทสวาทเนิ่นนานจวบจนรุ่งสางเล่นเอาร่างบางถึงกับสลบเหมือดคาเตียงโรฮานถึงจะยอมหยุดแล้วค่อยล้มตัวนอนกอดร่างบางเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
วันต่อมา
โรฮานและพลอยฝนตื่นขึ้นมาในช่วงเกือบที่จะบ่ายของอีกวันพลอยฝนแทบลุกไม่ขึ้นเพราะเธอรู้สึกระบมไปทั้งตัวในส่วนของโรฮานเองก็เอาแต่นั่งนิ่งมองหญิงสาวดูว่าเธอจะว่าอย่างไรเพราะรู้ว่าตัวเองเป็นคนแรกของเธอเขานั่งจ้องร่างบางที่นอนนิ่งอยู่นานจึงต้องรีบเอ่ยที่จะขอรับผิดชอบเธอขึ้นมาก่อน
"เรื่องเมื่อคืนคือ..."
"ฉันรู้ว่าฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ต้องขอโทษคุณด้วย"
พลอยฝนรีบโพร่งออกมาสวนกับชายหนุ่มหญิงสาวค่อยๆหันมามองหน้าโรฮานแม้นจะไม่ค่อยชัดแต่เธอก็ยังมองเขาด้วยแววตาที่เขินอายและรู้สึกผิดครู่หนึ่งก่อนจะหลบสายตาเพราะทนมองอีกฝ่ายนานไม่ได้ยิ่งมองเรื่องที่เธอทำโดยไร้ยางอายเมื่อคืนก็แล่นเข้ามาไม่หยุด
"ผมต่างหากต้องขอโทษคุณ..ผมพร้อมที่..จ"
โรฮานเห็นทีคำว่าขอโทษหญิงสาวเป็นคำที่เขาต้องพูดมากกว่าเพราะเขาฉวยโอกาสตอนที่เธอถูกฤทธิ์ยา
"ไม่ต้องพูดถึงมันอีกนะคะ"
พลอยฝนส่ายหัวเบาๆก่อนจะเอ่ยขึ้นต่อ
"ฉันขอให้เรื่องมันจบไปนะคะต่อไปนี้ฉันจะคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
"ถ้าคุณสบายใจที่จะทำแบบนั้นผมก็เคารพการตัดสินใจของคุณ"
โรฮานนั่งนิ่งครู่หนึ่งก่อนจะยอมรับปากสิ่งที่หญิงสาวร้องขอเข้าใจว่าเธอไม่ได้รักไม่ได้ชอบเขาจึงอยากให้เรื่องเมื่อคืนเป็นแค่อุบัติเหตุแล้วจบไปแต่กับในใจของเขารู้สึกผิดหวังพิกลที่เธอไม่ยอมรับความรับผิดชอบจากเขา
ในส่วนของฟาทิทหลังจากที่พาพรฟ้าออกจากโรงพยาบาลได้ไม่เท่าไรเขาก็ได้รู้เรื่องกวินและรู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นแต่อย่างเดียวที่เขาไม่รู้ก็คืออัสลานจะทำร้ายพวกเขาไปเพื่ออะไรตอนนี้ยังเป็นปริศนาและอีกเรื่องที่เขากำลังเครียดก็คือเขาดันไปมั่นอกมั่นใจตั้งแต่แรกว่าพรฟ้าคือคนร้ายพอความจริงเปิดเผยได้เขาก็รู้สึกผิดจนอยากจะต่อยหน้าตัวเองสักหลายพันครั้งพอทิฐิเริ่มคลายเขาก็มานั่งคิดได้ว่าไม่ควรจะปรักปรำใครเพียงเพราะเชื่อในความคิดของตัวเองขณะที่ยังไม่มีหลักฐานแถมเขายังทำร้ายเธอด้วยคำพูดและการกระทำอีกต่างหากไม่รู้เลยว่าหญิงสาวจะให้อภัยเขาได้หรือไม่"อร่อยไหมคะ"พรฟ้านั่งอยู่ข้างๆตะวันฉายขณะที่ลูกสาวของเธอนั่งทานไอศครีมของโปรด"ค่ะ...คุณแม่ขาเมื่อไรตะวันจะได้กลับไปเล่นกับเพื่อนๆคะ"เด็กหญิงหันมาถามคนเป็นแม่ตาแป๋วเพราะรู้สึกเบื่อที่จะต้องเล่นคนเดียวแล้วคำพูดและแววตาที่ไร้เดียงสาของลูกน้อยบีบคั้นหัวใจของพรฟ้าพอสมควรเพราะเธอไม่รู้ได้เลยว่าเธอกับลูกจะกลับไปใช้ชีวิตปกติได้เมื่อไร"ตะวันคิดถึงเพื่อนๆเหรอลูก""ค่ะตะวันคิดถึงเพื่อนๆคิดถึงคุณครูด้วย""รออีกนิดนะคะแม่จะพาตะวันกลับไปหาเพื่อนๆ"มือเรียวยกลูบหัวเจ
"จะให้ฉันพูดตรงๆฉันคิดว่าศักยภาพในเรื่องเงินทองคุณมีมาก..แต่เวลาที่จะเอาใจใส่ลูกคุณไม่น่าจะมีเพราะฉะนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันดีที่สุดแล้วค่ะ"พรฟ้าเอ่ยตามอย่างที่ใจคิดไม่ได้อยากอ้อมค้อมอะไรมากมายสิ้นเสียงของพรฟ้าชายหนุ่มก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินเข้าไปประชิดร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟามุมห้องเขาค่อยๆกุมมือเธอเอาไว้หลวมๆก่อนจะเอ่ยความในใจเสียงอ่อน"ถ้าผมจะขอร้องให้คุณอยู่กับผมในฐานะแม่ของตะวันฉายและภรรยาผมจริงๆจะได้หรือเปล่า"ฟาทิทรู้ตัวว่าหญิงสาวคงจะคิดว่าเขาหน้าไม่อายที่ทำเธอเจ็บแล้วยังจะกล้ามาขอร้องให้เธอทำตามคำขออีก"คุณคิดว่าฉันอยากจะอยู่กับคุณอย่างนั้นเหรอคะ?"พรฟ้าจ้องตาชายหนุ่มนิ่งแววตาของเธอไหวระริกเปล่งเสียงเอ่ยถามประชดเสียงสั่นหากเป็นเขาจะให้อภัยคนที่ทำมห้ตัวเองเจ็บง่ายๆหรืออย่างไร"ถึงคุณจะเกลียดผม..แต่ผมอยากจะบอกว่าผมมีความรู้สึกดีๆให้คุณไม่เคยเปลี่ยนแม้แต่ตอนที่ผมคิดว่าคุณเป็นคนทำร้ายคุณยาย...หัวใจของผมก็ยังคงเป็นของคุณ"คนตัวโตรวบกอดร่างบางเอาไว้แน่นเขาไม่ได้พูดเพื่อให้เธออภัยแค่อยากพูดความในใจให้หญิงสาวได้รับรู้เท่านั้นว่าหัวใจของเขาให้เธอไปเท่าไรไม่เคยเอากลับคืน..แม้นจะหลอกต
22.00 น.พรฟ้าเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จวันนี้เธอไม่ได้นอนกับลูกเพราะพลอยฝนคิดถึงหลานมากคืนนี้จึงขอพาเจ้าตัวกลมไปนอนด้วย"คุณจะอยู่ที่นี่กี่วันคะ"หญิงสาวในชุดนอนสีฟ้าหย่อนก้นลงนั่งตรงข้ามชายหนุ่มที่ห้องนั่งเล่นเพราะมีเรื่องที่จะต้องบอกเขา"เสร็จธุระแล้วผมว่าจะอยู่ไทยต่อสักเดือน""ฉันจะพาตะวันกับพลอยฝนกลับเขาใหญ่นะคะตะวันจะได้กลับไปเรียนที่เดิมแล้วฉันก็จะได้กลับไปเปิดคลีนิคด้วย""ได้สิงั้นถ้าผมเสร็จธุระแล้วเรากลับเขาใหญ่กัน""คุณ...จะทำอะไรกับคุณกวินเหรอคะ""มีอะไรหรือเปล่า""ฉันแค่จะบอกว่าให้กฏหมายเป็นคนจัดการเค้าดีกว่านะคะ"พรฟ้ารู้ว่าคืนนี้ฟาทิทต้องออกไปพร้อมโรฮานเธอรู้ว่าฟาทิทมีอำนาจในมือมากพอที่จะสั่งเก็บใครก็ได้แต่เธอไม่อยากให้เขาทำร้ายคนอื่นอีกต้องการให้คนผิดถูกกฏหมายลงโทษมากกว่าและเชื่อว่าคุณยายคงคิดเหมือนกับเธอ"ผมขอเป็นคนลงโทษคนแบบนั้นด้วยตัวผมเอง""ถือว่าฉันขอร้องคุณนะคะ""ถ้าคุณขอร้อง.. ผมก็จะไม่ทำมันถึงตาย...คุณไปอยู่กับลูกเถอะผมจะออกไปจัดการธุระของผม"ว่าจบก็ผุดลุกออกไปข้างนอกพรฟ้ามองตามหลังคนตัวโตด้วยแววตาที่ค่อนข้างหดหู่แม้นเธอจะรู้ว่าฟาทิทจะไว้ชีวิตกวินตาม
ก๊อกๆๆ พลอยฝนที่กำลังจะเตรียมตัวนอนเพราะนี่ก็เริ่มดึกแล้วเธอก็ต้องผงกหัวจากหมอนหยิบแว่นขึ้นมาใส่ก่อนจะผุดลุกออกมาเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะ"คุณโรฮาน"พลอยฝนแปลกใจพอสมควรที่เห็นโรฮานเคาะประตูห้องเธอเวลานี้"คุณถูกทำร้ายตรงไหนหรือเปล่าครับ"โรฮานเอ่ยถามหญิงสาวด้วยท่าทีร้อนใจ"ไม่ค่ะ..ฉันไม่เป็นอะไร"สาวเจ้าส่ายหัวเบาๆตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกเขินแปลกๆเมื่อชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทีห่วงใย"ดีแล้วล่ะ...ผมขอตัวนะครับ"โรฮานรู้แบบนี้เขาก็โล่งใจก่อนจะจ้องหน้าหญิงสาวในขณะที่เธอเองก็จ้องมาที่เขาเหมือนกันเมื่อไม่รู้จะสนทนาอะไรต่อจึงจำใจหันหลังกลับแม้นจะอยากอยู่ใกล้หญิงสาวนานๆก็ตาม"เอ่อ..แล้วคุณล่ะคะ..มีแผลตรงไหนหรือเปล่า...ฉันจะทำแผลให้ค่ะ"พลอยฝนรั้งมือหนาของโรฮานเอาไว้เธอเองก็เป็นห่วงเขาไม่แพ้กัน"ไม่ครับพวกเราไม่ได้ต่อสู้อะไร"โรฮานอมยิ้มอ่อนก่อนจะส่ายหัวเบาๆครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พลอยฝนได้เห็นรอยยิ้มของเขาเธอแทบละสายตาจากรอยยิ้มนี้ไม่ได้เลย"อ่อ..อย่างนั้นก็ฝันดีนะคะ"เมื่อตั้งสติหลุดจากภวังค์ได้วาวเจ้าก็รีบปล่อยมือชายหนุ่มเพราะรู้ตัวว่ารั้งเขาเอาไว้นานเกินไปแล้ว"ครับ..เอ่อ..ฝันดีเ
หลายวันต่อมาตอนนี้โรฮานและมัคซิมต่างก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองแล้วเห็นทีงานหนักจะเป็นของโรฮานเพราะต้องบริหารงานแทนในตำแหน่งของเฟอฮัทหลังจากที่เฟอฮัทหายตัวไปเป็นปริศนาแต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามหาเพราะเห็นว่าขนาดฟาทิทยังไม่เอ่ยปากถามหาอาของตนพวกเขาก็รู้ได้ว่าคงมีปัญหาขัดใจกันร้ายแรงระหว่างอากับหลานแน่นอนหลายวันมานี้พรฟ้ารู้สึกดีขึ้นกับฟาทิทเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเพราะเห็นว่าเขาทำหน้าที่พ่อได้ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่องห้างสรรพสินค้าสองพี่น้องออกจากคลินิกได้ก็ตรงมาที่ห้างสรรพสินค้าเพราะวันนี้ต้องหาซื้อของใช้ส่วนตัวและพวกอาหารสดเข้าบ้านหลังจากที่เลือกซื้อของใช้กันพักใหญ่ตอนนี้สองสาวก็เดินซื้ออาหารสดกันอยู่ที่ซุปเปอร์พรฟ้าไม่ลืมที่จะหยิบไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันฉายและฟาทิทลงรถเข็นเพราะในตู้เย็นที่บ้านเหลือไม่เท่าไรแล้ว"ซื้อให้ตะวันเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ"พลอยฝนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่สาวเธอเหมาไอศครีมวานิลลาแทบหมดตู้ทั้งที่ปกติจะซื้อน้อยกว่านี้"พี่ซื้อเผื่อคุณฟาทิทด้วยน่ะ"พรฟ้าเอ่ยกับน้องสาวตนขณะที่มือน้อยก็ยังหยิบไอศครีมใส่รถเข็นไม่ขาดมือ"อ๋อ.. เผื่อคุณฟาทิท"พลอยฝนอมยิ้มกริ่มทั้งแอบเหล่
เดือนต่อมาเป็นเวลาร่วมเดือนกว่าแล้วที่ฟาทิทกลับไปคราแรกตะวันฉายก็มีงอแงร้องหาคนเป็นพ่อบ้างแต่เมื่อได้พูดได้คุยกับคนเป็นพ่อทางโทรศัพท์ก็พอทุเลาความอ้อนลงได้บวกกับพรฟ้าเองก็ย้ำกับลูกอยู่เสมอว่าพ่อเจ้าตัวนั้นมีงานที่จะต้องรับผิดชอบหลังๆมาตะวันฉายจึงไม่งอแงเท่าไร"คุณแม่ขาโทรหาคุณพ่อได้หรือเปล่าคะตะวันอยากคุยกับคุณพ่อ"เด็กหญิงกลับมาที่คลินิคหลังจากเลิกเรียนพร้อมกับน้าสาวได้ก็รีบวิ่งแจ้นตรงไปที่ห้องทำงานคนเป็นแม่ทันทีเพราะวันนี้อยากจะคุยกับพ่อตนเสียเหลือเกินเนื่องจากไม่ได้คุยหลายวันแล้ว"อืม...ไว้แม่ว่างเมื่อไรแม่จะโทรให้นะคะ..แต่ตอนนี้ตะวันต้องทำการบ้านก่อนน้า""ค่ะ"พรฟ้าหน้าเสียเล็กน้อยเพราะเธอเองก็ติดต่อฟาทิทไม่ได้หลายวัน"ทำไมติดต่อไม่ได้กันนะ"หลังจากที่เจ้าตัวกลมวิ่งออกจากห้องเธอไปหาพลอยฝนแล้วหญิงสาวก็ลองติดต่อฟาทิทอีกรอบแต่ก็ยังติดต่อไม่ได้เหมือนเดิมเธอจึงค่อนข้างกังวลพอสมควรว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่หลายวันต่อมาคลินิควันนี้คนไข้ไม่ค่อยมากเท่าไรหมอสาวทั้งสามจึงได้ทานข้าวพร้อมกันในเวลาเที่ยงอลินเร่งมือจัดแจงอาหารวางบนโต๊ะเพราะตอนนี้เธออยากจะทานอาหารตรงหน้าจะแย่มีทั้งปลาสามรสผ
อาทิตย์ต่อมาร่วมสามสี่วันแล้วที่พรฟ้าพาลูกน้อยมาเฝ้าฟาทิทที่โรงพยาบาลคราแรกที่ฟาทิทรู้ว่าโรฮานเป็นคนไปรับพรฟ้าและตะวันฉายมาที่นี่เขาก็ไม่ได้ตำหนิโรฮานแต่อย่างใดเพราะรู้ว่าสิ่งที่โรฮานกับมัคซิมตัดสินใจทำลงไปเพราะความเป็นห่วงเขาในการมาของหญิงสาวและลูกทำให้เขามีกำลังใจในการที่จะหายป่วยมากนับว่าลูกและภรรยาเป็นยาดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ก็ว่าได้โรงพยาบาล"คุณพ่อขา.."ตะวันฉายตื่นขึ้นมาได้เจ้าตัวกลมก็วิ่งแจ้นไปที่เตียงคนเป็นพ่อที่กำลังนอนอยู่ตอนเช้า"ชู่ว.. คุณพ่อหลับอยู่ตะวันอย่าส่งเสียงดังนะคะ"พรฟ้ารีบปรามเจ้าตัวกลมที่กำลังกวนคนเป็นพ่อเพราะเธออยากให้ฟาทิทพักผ่อนให้มาก"ค่ะ.. คุณแม่ตะวันหอมคุณพ่อได้หรือเปล่าคะ"เด็กหญิงรีบวิ่งกลับมาหาคนเป็นแม่ก่อนจะกระซิบกระซาบจนน่าเอ็นดู"ได้สิคะ"ว่าจบพรฟ้าก็อุ้มตะวันฉายเดินไปที่เตียงของฟาทิทก่อนจะปล่อยเจ้าตัวกลมลงข้างๆคนเป็นพ่อให้ตะวันฉายนั้นก้มลงหอมพ่อตนได้สะดวกตลอดหลายวันที่ผ่านมาเมื่อพรฟ้ามาถึงเธอก็พักที่บ้านแค่คืนเดียวหลังจากนั้นเธอก็มาขลุกอยู่แต่ที่โรงพยาบาลเธอไม่ได้รู้สึกลำบากแม้นแต่น้อยทั้งกลับรู้สึกมีความสุขมากกว่าลูกสาวเธอเองก็เห็นจะพอใจที่
22.00 น."ผมไม่อยากจะเชื่อว่าโรฮานจะมีความรักกับเค้าเป็น"ฟาทิทกล่อมเจ้าตัวกลมจนหลับไปแล้วจึงหันมาเอ่ยกับพรฟ้าถึงเรื่องโรฮานยอมรับเลยว่าเขาตกใจพอสมควรที่รู้เรื่องโรฮานกับพลอยฝนทั้งยังเป็นสิ่งที่เขาไม่คาดติดมาก่อนว่าโรฮานจะรักใครได้เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงเข้าหาโรฮานแต่โรฮานไม่เคยสนใจเช่นเดียวกับเขาเพราะเป็นจำพวกจ่ายเงินแล้วจบไม่มีข้อผูกมัดเท่านั้น"ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคุณโรฮานเปลี่ยนไปได้คุณเองก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะลืมไปแล้วเหรอ"ว่าจบก็อมยิ้มกริ่มพรฟ้าเห็นว่าฟาทิทคงจะลืมไปแล้วว่าตนเองก็เป็นเช่นเดียวกับโรฮานเธอจึงต้องเตือนความจำเสียหน่อย"นั่นสินะ...ผมเปลี่ยนไปเพราะคุณ"ฟาทิทพยักหน้าเบาๅก่อนจะรวบกอดภรรยารักเอาไว้แน่น"งานที่คาสิโนไม่ค่อยมีอะไรน่าห่วงแล้วผมเลยให้มัคซิมไปช่วยอลินดูแลที่คลินิคคุณว่าดีหรือเปล่า""ดีเหมือนกันนะคะระหว่างที่รอหาหมอคนใหม่มาที่คลินิค"พรฟ้าไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือของฟาทิทเพราะเห็นทีหลังจากนี้อลินคงหัวหมุนหากไม่มีคนช่วยเป็นลูกมือ"อยากรู้จังว่าถ้าคุณไม่เป็นหมอเราจะได้เจอกันหรือเปล่า"ฟาทิทก่อยกระซิบข้างแก้มนวล"ถ้าชะตาลิขิตให้เราเจอกันยัง