ครืดดด
"อย่าพูดมาก...เดี๋ยวก็ได้ตายแล้วจะทำไปทำไมล่ะแผลน่ะ"
ชายชุดดำที่ท่าทางจะมึนเมาเพราะชวนกันดื่มตั้งแต่มาถึงก็เปิดประตูเข้ามาโวยวายยกใหญ่ที่ได้ยินเสียงฟาทิทตะโกนออกไปจนเขาต้องเสียเวลาดื่มเพื่อเข้ามาดู
"หาผ้ามาพันแผลให้ฉันหน่อยก็ดีถ้ายังเห็นใจที่ฉันเป็นผู้หญิง”
พรฟ้าลืมตาบอกคนที่อยู่หน้าประตูเสียงแหบเพราะเธอไม่อยากเป็นอะไรไปในตอนนี้เธอกลัวความตายเป็นที่สุดไม่ใช่รักชีวิตตัวเองแต่เธอเป็นห่วงลูกที่ยังเล็กและน้องสาวอีกคน
"เฮ้อ..ก็ได้วะ"
แควกๆ
ชายชุดดำถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะฉีกเสื้อยืดของฟาทิทมาพันต้นแขนให้กับพรฟ้า
"โอ้ยย.."
ด้วยความที่อีกฝ่ายมือหนักจนทำให้หญิงสาวร้องออกมาเล็กน้อยเสียงของเธอทำให้หัวใจของฟาทิทเต้นแรงขึ้นเพราะโมโหที่อีกฝ่ายจะกระทำเบามือกับเธอหน่อยไม่ได้
"ทำกับเธอเบามือหน่อยสิ"
"อย่าพูดมากช่วยแค่นี้ก็ดีนักหนาแล้ว"
ว่าจบก็รีบมัดปมให้แน่นก่อนจะเดินออกไปด้วยสีหน้าและท่าทางค่อนข้างที่จะรำคาญคนทั้งสอง
"คุณฟาทิทฉันไม่อยากตายฉันอยากกลับไปหาลูก"
เมื่อครู่คำว่าเดี๋ยวพวกเธอก็ได้ตายแล่นเข้ามาในหัวของพรฟ้าไม่มีหยุดจนเธอนั้นน้ำตารื้นขึ้นมาเอ่ยปากบอกกับฟาทิทเสียงสั่นยอมรับตรงๆว่าเธอไม่อยากตายตอนนี้
"ไม่ต้องกลัวผมไม่ให้คุณตายง่ายๆหรอก"
ฟาทิทรับปากหญิงสาวเสียงแข็งว่าเขาและเธอจะไม่มาตายง่ายๆที่นี่แน่นอนตอนนี้เขารู้แล้วว่าคนด้านนอกน่าจะเมาหากเขาแกะเชือกได้ทุกอย่างก็คงไม่ยากที่จะจัดการคนพวกนั้น
ทางด้านพลอยฝนตอนนี้เธอก็เดินกระวนกระวายอยู่หน้าบ้านใจไม่ดีเท่าไรนักที่เห็นว่าพี่สาวของเธอออกไปกับฟาทิทนานสองนานแล้วแต่ยังไม่กลับนี่ก็ฟ้ามืดแล้วด้วยทั้งที่เอาแค่ของไปเก็บที่บ้านเท่านั้นแถมโทรหาหลายสายแล้วก็ไม่รับ
"ทำไมพี่ฟ้าไม่กลับมาซะทีนะ"
"เดินไปเดินมาอยู่นั่น...เป็นอะไรของคุณ"
โรฮานที่เดินออกมาดูความเรียบร้อยรอบๆบ้านในช่วงเย็นเห็ยพลอยฝนเดินวนไปวนมาด้วยท่าทีเป็นกังวลเขาจึงต้องเอ่ยถามเธอขึ้นให้หายคาใจเพราะเขาไม่ค่อยชอบเท่าไรนักเมื่อเห็นใครมีอาการไม่ดีตรงหน้า
"พี่ฟ้าไม่รับสายเลยน่ะสิไปเก็บของแค่นั้นทำไมนานจัง"
"เดี๋ยวผมลองโทรหานายดู"
ว่าจบโรฮานก็ยกมือถือโทรหาฟาทิททันทีเพราะคิดว่านายของเขาอาจจะพาพรฟ้าออกไปไหนกันต่อหรือเปล่าหากได้เรื่องจะได้รีบบอกให้พลอยฝนคลายกังวล
"...ว่ายังไงคะ"
พลอยฝนรีบเอ่ยโพร่งถามโรฮานขณะที่เขาวางสายเรียบร้อยแล้ว
"ไม่มีคนรับเหมือนกัน"
สีหน้าและน้ำเสียงของโรฮานไม่ได้ทำให้พลอยฝนรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมแม้นแต่น้อยยิ่งรู้ว่าฟาทิทกำลังมีศรัตรูเธอก็ยิ่งเป็นห่วงความปลอดภัยของพี่สาวเธอ
"คุณอยู่ที่นี่เข้าไปดูแลตะวันในบ้านเดี๋ยวผมกับมัคซิมจะไปดูที่บ้านคุณเอง"
"ค่ะ"
โรฮานเห็นท่าไม่ดีจึงรีบให้หญิงสาวเข้าไปอยู่ในบ้านเขาและมัคซิมเตรียมตัวกันเรียบร้อยแล้วจึงรีบออกรถไปที่บ้านของพรฟ้าอย่างเร่งด่วน
ไม่นานนักมัคซิมและโรฮานก็ขับรถมาถึงหน้าบ้านของพรฟ้าเขาเห็นรถเจ้านายของเขาจอดอยู่แต่ไฟในบ้านไม่ยักจะเปิดขณะที่ตอนนี้ฟ้ามืดลงทุกที
"รอยเลือด.."
มัคซิมหันมามองหน้ากับโรฮานด้วยใจไม่ดีเท่าไรนักตอนนี้เขาพอจะรู้แล้วว่าทำไมทั้งสองยังไม่กลับบ้านคิดไปคิดมาพวกเขาก็ไม่น่าประมาทปล่อยเจ้านายของเขาอออกมาตามลำพังกับหญิงสาวเลย
“ดูจากรอยเท่าไม่มีใครวิ่งหนีไปทางไหนไม่มีรอยต่อสู้ด้วยนายคงจะถูกจับตัวไปพร้อมหมอฟ้า”
โรฮานมองดูรอบๆก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างที่ใจคิด
"นายว่าจะเป็นพวกเดิมหรือเปล่า"
"ฉันคิดแบบนั้น"
"งั้นก็คงจะเป็นที่เดิมที่มันไล่ต้อนนายเราเข้าไป"
มัคซิมและโรฮานหันมาปรึกษากันและลงความเห็นตรงกันว่าคงจะเป็นพวกเดิมและยังคิดว่าคนพวกนั้นน่าจะจับเจ้านายของพวกเขาไปที่ไหนสักที่ไม่อย่างนั้นคงฆ่าตายปล่อยศพนอนกองตรงนี้แล้วและที่ที่เขาคิดก็คงจะเป็นป่าแถบเดิมที่พวกมันไล่ต้อนฟาทิทเข้าไปครั้งก่อนแน่นอนคิดกันได้ดังนั้นจคึงรีบขึ้นรถไปตามจุดหมายที่ต้องการทันที
"ออกสิวะ.."
ทางด้านฟาทิทตอนนี้เขาก็รีบแกะเชือกออกจนข้อมือเห่อแดงมีเลือดวิบแต่เขาก็ยังไม่ละความพยายามเพราะต้องการจะพาหญิงสาวหนีออกไปให้ได้ด้วยตอนนี้เธอนอนไม่ได้สติไปแล้ว
"เมื่อไรเลออนจะมาถึงที่นี่"
เหล่าชายชุดดำที่กำลังเมาได้ที่ต่างก็ถามถึงเลออนจากหัวหน้าพวกมันแล้วเพราะตอนนี้อยากกลับไปพักผ่อนเต็มที
"อีกไม่กี่นานหรอก"
หัวหน้าคนร้ายมองดูเวลาบนมือถือที่คนจ้างวานบอกเวลาว่าจะมาเขาเห็นว่าอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงเลออกคงเดินทางมาถึงเมื่อถึงตอนนั้นหน้าที่ของพวกเขาก็จะจบสิ้นเสียที
"ผมจะพาคุณออกไปให้ได้คุณฟ้า"
ตอนนี้ฟาทิทแก้เชือกของเขาและหญิงสาวได้สำเร็จก่อนจะร้องเสียงดังเป็นกลอุบายเพื่อให้คนข้างนอกเข้ามาเขารู้ว่ายังไงคนที่เข้ามาก็ต้องเข้ามาพร้อมกันเพราะคงจะติดลมบนกับเครื่องดื่มมึนเมากันอยู่
"โอ้ยย.. "
"ไปดูหน่อยสิว่ามันเป็นอะไร"
เสียงดังจากในหระท่อมทำเอาคนร้ายด้านนอกทุกคนต่างจ้องไปที่กระท่อมเป็นตาเดียวกันไม่ได้สนใจว่าคนข้างในจะเป็นอะไรแต่สนใจแค่ว่าตอนนี้ใครจะต้องเสียสละเวลาไปดูมากกว่าและแล้วหัวหน้าคนร้ายก็สั่งให้ลูกน้องคนเดิมที่เข้าไปครั้งแรกเข้าไปทำเอาเขาหัวเสียไม่น้อย
"เป็นอะไรอีกวะ"
ปึก กล็อค
ยังไม่ทันที่คนร้ายจะมองดูทั่วห้องฟาทิทก็รีบรวบร่างสูงใหญ่ของคนร้ายแล้วหักคออีกฝ่ายเสียก่อนและรีบดึงปืนออกจากลำตัวคนที่นอนล้มพับไปจ่อยิงทุกคนจากบนกระท่อมจนคนร้ายนอนจมกองเลือดกันไป
ปั้งๆๆ..
"เสียงปืน"
เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้สองหนุ่มมัคซิมและโรฮานที่กำลังเดินตามร่องรอยเข้าไปในป่าลึกเริ่มหยุดชะงักฝีเท่าแล้วฟังเสียงว่ามันมาจากทางไหน
"ทางนั้น.."
เมื่อจับทิศทางได้รฮานก็รีบชี้และรีบวิ่งตรงไปพร้อมมัคซิมอย่างรวดเร็ว
ฟาทิทที่จัดการพวกโจรได้เขาก็รีบแบกพรฟ้าขึ้นหลังแล้วรีบวิ่งออกมาให้เร็วที่สุด
"ผมจะพาคุณกลับบ้านแล้วนะคุณฟ้า...หา"
ออกจากกระท่อมได้ไม่ไกลนักเขาก็เห็นแสงไฟที่กำลังส่องเข้ามาจึงหลบเข้าข้างต้นไม้ใหญ่เล็กน้อยจนเห็นว่าเป็นคนของตนจึงออกมาจากที่หลบ
"นายครับ.."มัคซิมและโรฮานเห็นตนเป็นนายก็รีบเข้าไปหาเมื่อรู้ว่าพรฟ้าบาดเจ็บจึงรีบช่วยกันพาหญิงสาวกลับบ้านอย่างรวดเร็วและโทรบอกให้พลอยฝนเตรียมอุปกรณ์การรักษาพรฟ้าไว้ก่อนที่พวกเขานั้นจะกลับถึงบ้าน“โถ่โว้ย...โง่อะไรกันขนาดนี้วะ”เลออนที่พึ่งมาถึงจุดนัดหมายของคนที่เจ้างให้จับตัวฟาทิทมาได้ก็ต้องหัวเสียเพราะคนที่เขาจ้างตายหมดส่วนฟาทิทรอดไปได้อีกเช่นเคยเขาโมโหอย่างมากเพราะงานที่พลาดครั้งที่สองนี้เสียชื่อของเขามากทีเดียวสองชั่วโมงต่อมา"คุณฟ้าเป็นยังไงบ้าง"หลังจากหารือกับมัคซิมและโรฮานเรื่องคนร้ายเรียบร้อยแล้วว่าจะจัดการกับพวกมันอย่างไรฟาทิทก็เข้ามาดูอาการพรฟ้าขณะที่พลอยฝนเฝ้าพี่สาวของเธออยู่ไม่ห่าง"ฉันทำแผลแล้วก็ฉีดยาแก้อักเสบให้แล้วไม่นานก็คงดีขึ้นค่ะ"พลอยฝนหันมาตอบฟาทิทเสียงอ่อนพี่สาวเธอคงจะหลับอีกยาวหลังจากที่เธอเย็บแผลเสร็จและให้ยาไป"ผมขอดูแลเธอเองนะครับ"ฟาทิทรู้ว่าพลอยฝนจะต้องเข้าคลินิคในวันพรุ่งนี้หากไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วเขาก็อยากจะดูแลพรฟ้าเองรู้สึกผิดที่เธอเจ็บแบบนี้มันก็เป็นเพราะเขา"เอ่อ...ให้เป็นหน้าที่ฉันดีกว่านะคะ""คุณต้องดูแลตะวันไหนพรุ่งนี้จะต้องไปทำงานผมดูพี่สาวคุณ
อาทิตย์ต่อมาหลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้นฟาทิทก็ทำตัวเป็นคนเฝ้าไข้จนพรฟ้าอาการดีขึ้นทุกอย่างแถมยังเอาอกเอาใจป้อนคำหวานกับเธอสารพัดจนหญิงสาวเริ่มรู้ตัวแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดกับเธอแค่คนรู้จักทั่วไปแน่นอนส่วนเธอเองก็ไม่ปฏิเสธที่จะบอกว่าประทับใจในตัวของเขาเช่นกัน"เย่...ไอศครีมเยอะเลยตะวันช้อบชอบค่ะ...รักคุณลุงที่สุดเลย"ฟาทิทไม่เอาใจแค่พรฟ้าเท่านั้นตะวันฉายเองเขาก็เอาใจสารพัดไม่ได้เพราะอยากทำคะแนนแต่ถูกชะตาและรู้สึกผูกพันธ์กับตะวันเป็นพิเศษด้วยเจ้าตัวกลมมีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนกับเขา"ปากหวานกับลุงอีกแล้ว..มาให้ฟัดซะดีๆ"ฟอด..ฟอด"ฮ่าๆๆ..."เป็นประจำทุกวันที่ฟาทิทจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับตะวันฉายเขาทำทุกอย่างเป็นธรรมชาติจนพรฟ้าและพลอยฝนต่างก็เอ็นดูในความสนิทสนมของลุงกับหลานที่ดูจะเข้ากันได้ดีเสียเหลือเกิน"คุณฟาทิทเข้ากับตะวันได้ดีมากเลยนะคะ"พลอยฝนเอ่ยพูดกับคนเป็นพี่ขณะที่ช่วยกันทำอาหารอยู่ในครัว"นั่นสิ...นี่ไม่อยากนึกถึงวันที่จะต้องอยู่กันเหมือนเดิมเลย"พรฟ้าพยักหน้ารับเบาๆหากวันที่จะต้องจากที่นี่และชายหนุ่มทั้งสามไปเธอไม่รู้เลยว่าลูกสาวเธอจะดูเศร้าแค่ไหน"หมายถึงแค่ตะวันหรือพี่ฟ้าคะ"พล
"อืม...ตอนนี้พี่ไม่รู้ว่าจะบอกคุณฟาทิทดีหรือเปล่า...พี่กลัวว่าจะต้องเสียลูกไป"พรฟ้ากุมมือตัวเองแน่นสีหน้าของเธอกังวลอย่างมากทั้งมองไปยังตะวันฉายที่ยังหลับอุตุเธอก็ยิ่งรู้ว่าหากตัวเองขาดลูกไปคงจะเหมือนตายทั้งเป็นแน่"เอายังไงดีล่ะ...พี่ฟ้าลองคิดอีกสักสองสามวันดีหรือเปล่าคะตอนนี้ทำใจสบายๆไปก่อนยังไงคนอื่นก็ยังไม่รู้"พลอยฝนก็ใจเสียไม่แพ้กันอีกความคิดหนึ่งก็เห็นแก่คำขอของฉวีวรรณอีกใจหนึ่งก็เห็นใจพี่สาวเธอทั้งนี้ทั้งนั้นเธอคิดว่าตอนนี้พี่สาวเธออาจจะตกใจกับเรื่องที่ได้รับรู้ให้มีเวลาคิดอีกสักพักคงไม่เสียหายว่าจะเอาอย่างไรและไม่ว่าพี่สาวเธอจะตัดสินใจอย่างไรเธอก็เคารพในการตัดสินใจนั้น"..เฮ้อ.."พรฟ้าถอนหายใจน้ำตาคลอเธอไม่อยากให้ตัวเองเป็นคนโลเลแบบนี้แม้แต่นิดเดียวไม่คิดว่าโลกจะช่างแสนกลมทำให้วันที่เธอไม่เคยคาดคิดมาถึงวันต่อมาวันนี้ทั้งวันพรฟ้าเอาแต่นิ่งเงียบแถมเธอยังดูไม่ร่าเริงจนฟาทิทจับสังเกตุได้พรฟ้าพยายามทำตัวเป็นปกติแล้วแต่มันก็ทำได้ยากด้วยความวุ่นวายในใจมากมายเสียเหลือเกินยิ่งได้มองหน้าฟาทิทมากเท่าไรมันก็ยิ่งทำให้เธอเกิดความกลัววันข้างหน้าขึ้นมามากขึ้นเท่านั้น21.00 น. พรฟ้าออกมา
ไม่นานนักทั้งสามก็ออกจากบ้านไปตอนนี้พรฟ้าตัดสินใจถึงเรื่องของตะวันฉายดีแล้วว่าเธอจะบอกกับฟาทิทเรื่องที่ตะวันฉายเป็นลูกของเขาหลังจากที่เขากลับมาเพราะเมื่อคืนพรฟ้าได้รู้ว่าชายหนุ่มนั้นคิดอย่างไรกับเธอเมื่อฟาทิทรู้สึกดีกับเธอความกลัวที่จะถูกพรากลูกหายไปปลิดทิ้งส่วนตัวเธอเองก็รู้สึกดีกับเขาไม่น้อยเวลาหลังจากนี้หากเขาเสมอต้นเสมอปลายคงไม่ยากที่เธอจะมอบใจให้เขาเต็มร้อยและตะวันฉายก็จะได้มีพ่อและแม่ครบครอบครัวที่สมบูรณ์สามวันต่อมาฟาทิทจัดการประชุมที่บริษัทในตุรกีเรียบร้อยเขาจึงเดินทางมาที่ซาอุดิอาราเบียเพื่อมาดูแลความเรียบร้อยที่แท่นขุดเจาะน้ำมันพอมาถึงเขาก็ต้องเจอกับเรื่องปวดหัวเพราะพนักงานหลายคนที่นี่ดันป่วยพร้อมกันจนงานเกิดปัญหาฟาทิทยืนเท้าเอวอย่างหัวเสียตรงหน้าผู้จัดการที่นี่ในห้องประชุมตอนนี้เขาโวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์จึงสั่งให้ผู้จัดการหาคนมาเสริมให้เร็วที่สุด"เฮ้อ...หาคนมาแทนให้เร็วที่สุด""ครับนาย"ผู้จัดการหนุ่มได้ยินเช่นนั้นจึงรีบไปจัดการทันทีไม่รู้ว่าทำไมเหล่าพนักงานถึงต้องมาป่วยพร้อมกันในวันที่เจ้านายมาที่นี่ได้“หืม...”ในส่วนของโรฮานที่เดินตรวจตราดูความเรียบร้อยตามแท่นขุดเจาะ
ฟาทิทเปิดอ่านหน้าต่อไปด้วยความตื่นเต้นตอนนี้เขาแทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอเพราะรูปต่อๆไปคือรูปที่ยายของเขาถ่ายกับพรฟ้าเมื่อตอนตั้งครรภ์อ่อนๆใต้รูปอธิบายตลอดว่าตอนนี้เหลนในท้องได้กี่สัปดาห์จนมาถึงหน้าสุดท้ายที่ดูคุณยายของเขาจะเริ่มเขียนอะไรแปลกๆข้อความ: ยายรู้ตัวว่ายายไม่ปลอดภัยเพราะคนที่มันอยากได้อยากมีของที่ไม่ใช่ของตัวเองหากยายเป็นอะไรไปสมุดเล่มนี้จะถึงมือของหลานรักของยายขอให้รู้เอาไว้ว่ายายทำทุกอย่างเพื่อเราเสมอ"คุณยาย.."ฟาทิทยกมือกุมริมฝีปากน้ำตาลูกผู้ชายของเขาคลอเบ้าเล็กน้อยด้วยความคิดถึงคนเป็นยายทั้งยังใจเต้นแรงไม่หายเมื่อรู้ว่าตะวันฉายคือลูกของตัวเองโดยไม่ต้องเดามิน่าตะวันฉายถึงได้มีอะไรเหมือนเขาหลายอย่างและตอนนี้เขาก็คิดว่าพรฟ้าก็ต้องรู้อยู่แก่ใจแล้วว่าเขาคือพ่อของตะวันฉายแต่เขาไม่เข้าใจทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกกับเขาแม้นแต่จะบอกว่ารู้จักกับยายของเขาก็ยังไม่เคยวันต่อมาฟาทิทไปหาเฟอฮัทที่บ้านตั้งแต่ช่วงเช้าเพราะเรื่องที่พึ่งได้รับรู้เมื่อคืนเขาสงสัยว่าที่ยายของเขาเกิดอุบัติเหตุรถตกเหวพร้อมคนขับรถอาจจะเป็นเพราะมีคนจงใจทำให้เป็นเช่นนั้น"ผมว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณยายไม่ใช่อุบัติเหตุ""
"จะจับฉันมัดเพื่ออะไรเนี่ย"เมื่อเข้าห้องนอนอลินมาได้มัคซิมก็รวบหญิงสาวไว้กับเก้าอี้สีชมพูหวานของเธอใช้เทปกาวที่เตรียมมาพันรอบตัวเธอติดกับเก้าอี้แน่น"เค้นความจริงไง""ฉันจะตะโกนให้คนมาช่วยทีนี้คุณถูกคนในไร่ฉันกระทืบตายแน่"อลินมองอีกฝ่ายอย่างกับจะฉีกเนื้อเขาให้กระจุยกระจายเสียให้ได้"ให้พวกเค้ามากันเยอะๆเลยผมจะบอกพวกเค้าว่าผมเป็นผัวคุณ...ถ้าไม่อายก็เชิญ"มัคซิมไม่ได้สนใจคำขู่ของอลินแม้นแต่น้อยเขายังคงนั่งกอดอกจ้องมองหญิงสาวหน้าตาเฉย"ไอ้บ้าเอ้ย!!""บอกที่อยู่มา""ไม่""ด้ายย.."มือหนาค่อยๆลอกเทปกาวออกกระชากแรงจนเทปกาวขาดแล้วแปะมันลงที่ริมฝีปากของหญิงสาวให้เธอนั้นหยุดส่งเสียงแต่ก็ยังคงมีเสียงประท้วงในลำคออยู่ดี"อื้ออ..""ผมจะแก้ผ้าคุณถ่ายคลิปส่งต่อไปเรื่อยๆให้ว่อนเลยดีหรือเปล่า"ฟึ่บบเขาไม่ได้พูดเปล่าแต่กระชากตรงแขนเสื้อยืดตัวโคร่งของเธอจนหลุดจากหัวไหล่"อื้ออ..."อลินส่ายหัวพัลวันไม่ได้อยากมีชื่อเสียงในเรื่องฉาวแม้แต่น้อยครั้งนี้เห็นทีเธอคงต้องผิดสัญญาที่จะช่วยพรฟ้าจริงๆ"จะยอมพูดหรือเปล่า""อืม..."เมื่อหญิงสาวพยักหน้ารับมัคซิมจึงเปิดปากอีกฝ่ายให้พูดได้"ที่ไหนพูดมา""หมู่บ้านxxx.
"ฉันยอมรับว่าฉันผิดแต่ฉันรักตะวันฉันเสียลูกไปไม่ได้.. ส่วนเรื่องคุณยายฉันไม่ได้ทำร้ายคุณยายจริงๆ"พรฟ้าเริ่มน้ำตาคลอหวังว่าอีกฝ่ายจะเชื่อที่ตัวเองพูดบ้างเธอยอมรับว่าเธอผิดเรื่องตะวันฉายแต่เธอไม่ยอมรับข้อหาที่ชายหนุ่มปรักปรำเธอว่าเป็นผู้ร้าย"คิดว่าผมจะเชื่อคุณอย่างนั้นเหรอ...รอให้ผมมีหลักฐานก่อนเถอะผมจะฆ่าคุณด้วยมือของผมเอง"ฟาทิทสบถใส่หญิงสาวเน้นเขี้ยวเน้นฟันคำพูดของเขาบาดลึกเข้าไปในหัวใจของหญิงสาวที่อีกฝ่ายคิดจะฆ่าจะแกงเธอลง"ฉันภาวนาขอให้คุณเจอหลักฐานเร็วๆก็แล้วกันจะได้รู้ว่าสิ่งที่คุณคิดมันผิด"พรฟ้าดูท่าว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจอะไรยากพอสมควรเธอจึงท้าแบบไม่กลัวหากเขาหาหลักฐานมาได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดี...แบบนี้นี่เองที่เค้าว่ากันว่าดูคนต้องดูให้นานๆดีที่เธอไม่ปักใจหลงไหลไปกับความอ่อนโยนก่อนหน้าของเขา"อย่าท้าทายผม"มือหนายกมือชี้หน้าหญิงสาวที่ทำท่าทางพยศใส่"ฉันไม่ได้ท้าทายอะไรคุณทั้งนั้น..ตะวันกับน้องสาวฉันอยู่ที่ไหนฉันจะไปหาพวกเค้า""ตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวตะวันทั้งนั้น""หมายความว่ายังไง""ผมก็ไม่ยอมให้คุณไปจากที่นี่ง่ายๆน่ะสิผมจะทรมานคุณให้เหมือนตายทั้งเป็นคุณคิดจะพรากลูกไปจากผม..
ขณะที่นั่งสงบอารมณ์พักใหญ่ฟาทิทก็นึกขึ้นได้ว่าจะต้องโทรถามความเป็นอยู่ของตะวันฉายกับโรฮานไม่รู้ว่าลูกสาวของเขาจะงอแงหนักหรือไม่เมื่อไม่เห็นคนเป็นแม่"หืม.." มือหนาที่คลำหามือถือที่กระเป๋ากางเกงกลับไม่พบทั้งยังนึกถึงก่อนหน้าที่เขาลงนั่งบนโซฟาเมื่อครู่ก็ไม่รู้สึกทว่าจะเอาไปวางไว้ไหนก็ไม่ใช่เพราะเขาไม่ใช่คนขี้ลืมคิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากันก่อนจะขบฟันจนขึ้นสันกรามอีกข้อที่จะเป็นไปได้ก็คือมันจะต้องอยู่กับพรฟ้าขณะที่เธอทำทีเผลอตัวกับเขาเป็นแน่คิดได้ดังนั้นจึงปรี่เข้าไปที่ห้องของเขาทันทีฟาทิทพยายามเปิดประตูเท่าไรก็ไม่ออกรู้ได้ทันทีว่าสาวเจ้าคงล็อคจากด้านในปั้งๆๆมือหนายกฟาดเคาะประตูรัวเสียงดังก่อยจะตวาดคนด้านในเสียงฝาดด้วยอาการโมโห"เปิดประตู"พรฟ้าเองรีบกดโทรหาอคิณเป็นรอบที่สิบเห็นจะได้เพราะปลายสายที่เธอโทรหาไม่ยอมรับสายเสียทีแถมตอนนี้ดูท่าฟาทิทคงจะรู้ตัวแล้วด้วยว่ามือถือของเขานั้นอยู่กับเธอ"รับสิคะคุณคิณ"ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ประตูด้วยความหวาดกลัวใบหน้านวลที่มีเลือดฝาดก่อนหน้าตอนนี้ซีดเซียวเหลืองจนแทบไม่มีเลือดทั้งภาวนาให้อคิณรับสายโดยเร็วแม้นเขาจะยังไม่มาช่วยเธอตอนนี้อย่างน้อยเขาก็จะไ