ตอนที่สิบสาม ไม่อยากตาย

ครืดดด

"อย่าพูดมาก...เดี๋ยวก็ได้ตายแล้วจะทำไปทำไมล่ะแผลน่ะ"

ชายชุดดำที่ท่าทางจะมึนเมาเพราะชวนกันดื่มตั้งแต่มาถึงก็เปิดประตูเข้ามาโวยวายยกใหญ่ที่ได้ยินเสียงฟาทิทตะโกนออกไปจนเขาต้องเสียเวลาดื่มเพื่อเข้ามาดู

"หาผ้ามาพันแผลให้ฉันหน่อยก็ดีถ้ายังเห็นใจที่ฉันเป็นผู้หญิง”

พรฟ้าลืมตาบอกคนที่อยู่หน้าประตูเสียงแหบเพราะเธอไม่อยากเป็นอะไรไปในตอนนี้เธอกลัวความตายเป็นที่สุดไม่ใช่รักชีวิตตัวเองแต่เธอเป็นห่วงลูกที่ยังเล็กและน้องสาวอีกคน

"เฮ้อ..ก็ได้วะ"

แควกๆ

ชายชุดดำถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะฉีกเสื้อยืดของฟาทิทมาพันต้นแขนให้กับพรฟ้า

"โอ้ยย.."

ด้วยความที่อีกฝ่ายมือหนักจนทำให้หญิงสาวร้องออกมาเล็กน้อยเสียงของเธอทำให้หัวใจของฟาทิทเต้นแรงขึ้นเพราะโมโหที่อีกฝ่ายจะกระทำเบามือกับเธอหน่อยไม่ได้

"ทำกับเธอเบามือหน่อยสิ"

"อย่าพูดมากช่วยแค่นี้ก็ดีนักหนาแล้ว"

ว่าจบก็รีบมัดปมให้แน่นก่อนจะเดินออกไปด้วยสีหน้าและท่าทางค่อนข้างที่จะรำคาญคนทั้งสอง

"คุณฟาทิทฉันไม่อยากตายฉันอยากกลับไปหาลูก"

เมื่อครู่คำว่าเดี๋ยวพวกเธอก็ได้ตายแล่นเข้ามาในหัวของพรฟ้าไม่มีหยุดจนเธอนั้นน้ำตารื้นขึ้นมาเอ่ยปากบอกกับฟาทิทเสียงสั่นยอมรับตรงๆว่าเธอไม่อยากตายตอนนี้

"ไม่ต้องกลัวผมไม่ให้คุณตายง่ายๆหรอก"

ฟาทิทรับปากหญิงสาวเสียงแข็งว่าเขาและเธอจะไม่มาตายง่ายๆที่นี่แน่นอนตอนนี้เขารู้แล้วว่าคนด้านนอกน่าจะเมาหากเขาแกะเชือกได้ทุกอย่างก็คงไม่ยากที่จะจัดการคนพวกนั้น

ทางด้านพลอยฝนตอนนี้เธอก็เดินกระวนกระวายอยู่หน้าบ้านใจไม่ดีเท่าไรนักที่เห็นว่าพี่สาวของเธอออกไปกับฟาทิทนานสองนานแล้วแต่ยังไม่กลับนี่ก็ฟ้ามืดแล้วด้วยทั้งที่เอาแค่ของไปเก็บที่บ้านเท่านั้นแถมโทรหาหลายสายแล้วก็ไม่รับ

"ทำไมพี่ฟ้าไม่กลับมาซะทีนะ"

"เดินไปเดินมาอยู่นั่น...เป็นอะไรของคุณ"

โรฮานที่เดินออกมาดูความเรียบร้อยรอบๆบ้านในช่วงเย็นเห็ยพลอยฝนเดินวนไปวนมาด้วยท่าทีเป็นกังวลเขาจึงต้องเอ่ยถามเธอขึ้นให้หายคาใจเพราะเขาไม่ค่อยชอบเท่าไรนักเมื่อเห็นใครมีอาการไม่ดีตรงหน้า

"พี่ฟ้าไม่รับสายเลยน่ะสิไปเก็บของแค่นั้นทำไมนานจัง"

"เดี๋ยวผมลองโทรหานายดู"

ว่าจบโรฮานก็ยกมือถือโทรหาฟาทิททันทีเพราะคิดว่านายของเขาอาจจะพาพรฟ้าออกไปไหนกันต่อหรือเปล่าหากได้เรื่องจะได้รีบบอกให้พลอยฝนคลายกังวล

"...ว่ายังไงคะ"

พลอยฝนรีบเอ่ยโพร่งถามโรฮานขณะที่เขาวางสายเรียบร้อยแล้ว

"ไม่มีคนรับเหมือนกัน"

สีหน้าและน้ำเสียงของโรฮานไม่ได้ทำให้พลอยฝนรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมแม้นแต่น้อยยิ่งรู้ว่าฟาทิทกำลังมีศรัตรูเธอก็ยิ่งเป็นห่วงความปลอดภัยของพี่สาวเธอ

"คุณอยู่ที่นี่เข้าไปดูแลตะวันในบ้านเดี๋ยวผมกับมัคซิมจะไปดูที่บ้านคุณเอง"

"ค่ะ"

โรฮานเห็นท่าไม่ดีจึงรีบให้หญิงสาวเข้าไปอยู่ในบ้านเขาและมัคซิมเตรียมตัวกันเรียบร้อยแล้วจึงรีบออกรถไปที่บ้านของพรฟ้าอย่างเร่งด่วน

ไม่นานนักมัคซิมและโรฮานก็ขับรถมาถึงหน้าบ้านของพรฟ้าเขาเห็นรถเจ้านายของเขาจอดอยู่แต่ไฟในบ้านไม่ยักจะเปิดขณะที่ตอนนี้ฟ้ามืดลงทุกที

"รอยเลือด.."

มัคซิมหันมามองหน้ากับโรฮานด้วยใจไม่ดีเท่าไรนักตอนนี้เขาพอจะรู้แล้วว่าทำไมทั้งสองยังไม่กลับบ้านคิดไปคิดมาพวกเขาก็ไม่น่าประมาทปล่อยเจ้านายของเขาอออกมาตามลำพังกับหญิงสาวเลย

“ดูจากรอยเท่าไม่มีใครวิ่งหนีไปทางไหนไม่มีรอยต่อสู้ด้วยนายคงจะถูกจับตัวไปพร้อมหมอฟ้า”

โรฮานมองดูรอบๆก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างที่ใจคิด

"นายว่าจะเป็นพวกเดิมหรือเปล่า"

"ฉันคิดแบบนั้น"

"งั้นก็คงจะเป็นที่เดิมที่มันไล่ต้อนนายเราเข้าไป"

มัคซิมและโรฮานหันมาปรึกษากันและลงความเห็นตรงกันว่าคงจะเป็นพวกเดิมและยังคิดว่าคนพวกนั้นน่าจะจับเจ้านายของพวกเขาไปที่ไหนสักที่ไม่อย่างนั้นคงฆ่าตายปล่อยศพนอนกองตรงนี้แล้วและที่ที่เขาคิดก็คงจะเป็นป่าแถบเดิมที่พวกมันไล่ต้อนฟาทิทเข้าไปครั้งก่อนแน่นอนคิดกันได้ดังนั้นจคึงรีบขึ้นรถไปตามจุดหมายที่ต้องการทันที

"ออกสิวะ.."

ทางด้านฟาทิทตอนนี้เขาก็รีบแกะเชือกออกจนข้อมือเห่อแดงมีเลือดวิบแต่เขาก็ยังไม่ละความพยายามเพราะต้องการจะพาหญิงสาวหนีออกไปให้ได้ด้วยตอนนี้เธอนอนไม่ได้สติไปแล้ว

"เมื่อไรเลออนจะมาถึงที่นี่"

เหล่าชายชุดดำที่กำลังเมาได้ที่ต่างก็ถามถึงเลออนจากหัวหน้าพวกมันแล้วเพราะตอนนี้อยากกลับไปพักผ่อนเต็มที

"อีกไม่กี่นานหรอก"

หัวหน้าคนร้ายมองดูเวลาบนมือถือที่คนจ้างวานบอกเวลาว่าจะมาเขาเห็นว่าอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงเลออกคงเดินทางมาถึงเมื่อถึงตอนนั้นหน้าที่ของพวกเขาก็จะจบสิ้นเสียที

"ผมจะพาคุณออกไปให้ได้คุณฟ้า"

ตอนนี้ฟาทิทแก้เชือกของเขาและหญิงสาวได้สำเร็จก่อนจะร้องเสียงดังเป็นกลอุบายเพื่อให้คนข้างนอกเข้ามาเขารู้ว่ายังไงคนที่เข้ามาก็ต้องเข้ามาพร้อมกันเพราะคงจะติดลมบนกับเครื่องดื่มมึนเมากันอยู่

"โอ้ยย.. "

"ไปดูหน่อยสิว่ามันเป็นอะไร"

เสียงดังจากในหระท่อมทำเอาคนร้ายด้านนอกทุกคนต่างจ้องไปที่กระท่อมเป็นตาเดียวกันไม่ได้สนใจว่าคนข้างในจะเป็นอะไรแต่สนใจแค่ว่าตอนนี้ใครจะต้องเสียสละเวลาไปดูมากกว่าและแล้วหัวหน้าคนร้ายก็สั่งให้ลูกน้องคนเดิมที่เข้าไปครั้งแรกเข้าไปทำเอาเขาหัวเสียไม่น้อย

"เป็นอะไรอีกวะ"

ปึก​ กล็อค

ยังไม่ทันที่คนร้ายจะมองดูทั่วห้องฟาทิทก็รีบรวบร่างสูงใหญ่ของคนร้ายแล้วหักคออีกฝ่ายเสียก่อนและรีบดึงปืนออกจากลำตัวคนที่นอนล้มพับไปจ่อยิงทุกคนจากบนกระท่อมจนคนร้ายนอนจมกองเลือดกันไป

ปั้งๆๆ..

"เสียงปืน" 

เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้สองหนุ่มมัคซิมและโรฮานที่กำลังเดินตามร่องรอยเข้าไปในป่าลึกเริ่มหยุดชะงักฝีเท่าแล้วฟังเสียงว่ามันมาจากทางไหน

"ทางนั้น.."

เมื่อจับทิศทางได้รฮานก็รีบชี้และรีบวิ่งตรงไปพร้อมมัคซิมอย่างรวดเร็ว

ฟาทิทที่จัดการพวกโจรได้เขาก็รีบแบกพรฟ้าขึ้นหลังแล้วรีบวิ่งออกมาให้เร็วที่สุด

"ผมจะพาคุณกลับบ้านแล้วนะคุณฟ้า...หา"

ออกจากกระท่อมได้ไม่ไกลนักเขาก็เห็นแสงไฟที่กำลังส่องเข้ามาจึงหลบเข้าข้างต้นไม้ใหญ่เล็กน้อยจนเห็นว่าเป็นคนของตนจึงออกมาจากที่หลบ