"จะจับฉันมัดเพื่ออะไรเนี่ย"
เมื่อเข้าห้องนอนอลินมาได้มัคซิมก็รวบหญิงสาวไว้กับเก้าอี้สีชมพูหวานของเธอใช้เทปกาวที่เตรียมมาพันรอบตัวเธอติดกับเก้าอี้แน่น
"เค้นความจริงไง"
"ฉันจะตะโกนให้คนมาช่วยทีนี้คุณถูกคนในไร่ฉันกระทืบตายแน่"
อลินมองอีกฝ่ายอย่างกับจะฉีกเนื้อเขาให้กระจุยกระจายเสียให้ได้
"ให้พวกเค้ามากันเยอะๆเลยผมจะบอกพวกเค้าว่าผมเป็นผัวคุณ...ถ้าไม่อายก็เชิญ"
มัคซิมไม่ได้สนใจคำขู่ของอลินแม้นแต่น้อยเขายังคงนั่งกอดอกจ้องมองหญิงสาวหน้าตาเฉย
"ไอ้บ้าเอ้ย!!"
"บอกที่อยู่มา"
"ไม่"
"ด้ายย.."
มือหนาค่อยๆลอกเทปกาวออกกระชากแรงจนเทปกาวขาดแล้วแปะมันลงที่ริมฝีปากของหญิงสาวให้เธอนั้นหยุดส่งเสียงแต่ก็ยังคงมีเสียงประท้วงในลำคออยู่ดี
"อื้ออ.."
"ผมจะแก้ผ้าคุณถ่ายคลิปส่งต่อไปเรื่อยๆให้ว่อนเลยดีหรือเปล่า"
ฟึ่บบ
เขาไม่ได้พูดเปล่าแต่กระชากตรงแขนเสื้อยืดตัวโคร่งของเธอจนหลุดจากหัวไหล่
"อื้ออ..."
อลินส่ายหัวพัลวันไม่ได้อยากมีชื่อเสียงในเรื่องฉาวแม้แต่น้อยครั้งนี้เห็นทีเธอคงต้องผิดสัญญาที่จะช่วยพรฟ้าจริงๆ
"จะยอมพูดหรือเปล่า"
"อืม..."
เมื่อหญิงสาวพยักหน้ารับมัคซิมจึงเปิดปากอีกฝ่ายให้พูดได้
"ที่ไหนพูดมา"
"หมู่บ้านxxx...ฉันพูดแล้วก็ปล่อยฉันสิ"
สาวเจ้าบอกเสียงอู้อี้แต่ก็พอฟังชัดทั้งยังมองค้อนอีกฝ่ายอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
"ไม่...คุณจะต้องอยู่แบบนี้จนกว่านายผมจะเจอตัวคุณฟ้า"
"อ้าว..อื้อ.."
ว่าจบมัคซิมก็ปิดปากอลินไว้เหมือนเดิมและรีบโทรบอกโรฮานถึงเรื่องที่อยู่ของพรฟ้าทันที
22.00 น.
"นอนไม่หลับเหรอครับ"
อคิณนั่งดื่มดูดาวอยู่หน้าระเบียงบ้านเห็นพรฟ้าเดินออกมาจึงรีบเอ่ยทักรู้ได้ทันทีเลยว่าหญิงสาวคงนอนไม่หลับเพราะน่าจะกังวลใจไม่หายเป็นแน่
"ค่ะ"
พรฟ้าเห็นทีเธอจะออกมาผิดเวลาเพราะมารบกวนเวลาของอคิณจนได้คราแรกว่าจะมาดูดาวเงียบๆให้หายกังวลลงบ้างเท่านั้นเมื่ออีกฝ่ายเห็นเธอแล้วจะกลับเข้าไปในบ้านก็ดูจะเสียมารยาทจึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆชายหนุ่มคิดว่าคุยสักครู่คงจะขอตัวเข้าห้อง
"คุณฟ้าครับ"
"คะ?"
"คุณฟ้าก็รู้ว่าผมคิดยังไงกับคุณ..ผมยินดีที่จะให้คุณฟ้าอยู่ที่นี่ตลอดนะครับแล้วผมก็อยากดูแลคุณกับตะวันด้วย"
อคิณไม่พูดพร่ำทำเพลงเขาดึงมือของหญิงสาวไปกุมอาจเป็นเพราะด้วยฤทธ์น้ำเมาจึงทำให้เขากล้าพูดความในใจที่เก็บมานานหลายปีออกมาเขารู้ว่าเธอคงรู้ว่าเขามีใจมานานแล้วเพียงแค่เขาไม่เคยบอกเธอตรงๆเท่านั้นและแล้ววันนี้ก็ต้องขอบคุณโอกาสที่เข้ามาถึงทำให้เขาได้กล้าบอกกับเธอ
พรฟ้าไม่ได้มีท่าทีดีใจหรือเสียใจสีหน้าของเธอเรียบเฉยจนอีกฝ่ายเดาทางไม่ถูกเธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะจ้องตาของอคิณและเอ่ยคำพูดออกมาตรงๆว่าเธอรู้ตัวมานานแล้วพร้อมรอยยิ้มอ่อนและเธอก็รอให้เขาพูดกับเธอแบบนี้เพื่อที่เธอเองก็จะพูดความรู้สึกตามตรงกับเขาเหมือนกัน
"ฉันรู้ค่ะ..รู้มานานแล้ว...แต่ฉันคิดกับคุณคิณมากกว่าพี่ชายไม่ได้จริงๆค่ะ...ไม่โกรธฉันนะคะ"
หญิงสาวเห็นอีกฝ่ายหน้าเสียจึงหลบสายตาของเขาเล็กน้อย
"อ..เอ่อ..ไม่หรอกครับ..ยังไงผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ"
อคิณถึงกับหน้าเสียกะทันหันมือหนาวางแก้วก่อนจะรีบลุกเข้าไปในบ้านดื้อๆเพราะจู่ๆมาถูกปฏิเสธตรงๆเช่นนี้เขาก็ไปต่อไม่เป็นเหมือนกันแถมหัวใจของเขาก็กระตุกวูบแทบจะลงไปกองอยู่ตาตุ่มรู้สึกจุกอยู่ในอกเหมือนมีหมัดนับพันมารัวใส่แต่ไม่ใช่นี่คือการที่ถูกผู้หญิงที่แอบรักมานานปฏิเสธ
"ฉันขอโทษจริงๆนะคะ.."
พรฟ้าเอ่ยขอโทษเสียงอ่อนตามหลังอคิณเธอให้คำตอบเขาไม่ได้ดีไปกว่านี้แล้วเพราะการพูดตรงๆเป็นสิ่งที่ดีที่สุดอีกฝ่ายจะได้ไม่เสียเวลากับเธอนาน
ภาพของทั้งสองอยู่ในสายตาของฟาทิทและโรฮานทั้งสองมาถึงที่นี่และแอบซุ่มดูสถานการณ์อยู่รอบนอกในความมืดพักใหญ่
"หึ่..."
ดูคนที่จะอารมณ์เสียและควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เห็นจะเป็นฟาทิทที่ต้องมีโรฮานคอยบอกให้เขาใจเย็นๆอยู่ตลอดเวลาตอนนี้อารมณ์ของฟาทิทมันแปรปรวนสับสนไปหมด
อีกใจก็แค้นหญิงสาวเพราะเขาเริ่มปักใจเชื่อเกินครึ่งไปแล้วว่าหญิงสาวเป็นคนทำให้คุณยายของเขาเกิดอุบัติเหตุและอีกใจก็ไม่พอใจที่เธอกระหนุงกระหนิงจับมือถือแขนกับผู้ชายคนอื่นไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไรกับผู้ชายคนนั้นและระหว่างที่เธออยู่ที่นี่กับอคิณเธอและอคิณมีความสัมพันธ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง
เวลาต่อมา
เมื่อเวลาผ่านไปสักพักโรฮานและฟาทิทเห็นว่าทุกคนน่าจะหลับสนิทกันหมดแล้วจึงเริ่มทำตามแผนโดยใช้ยาสลบเป็นเครื่องมือพาตัวพรฟ้าพลอยฝนและตะวันฉายออกจาบ้านไปโดยที่ไม่มีเสียงเอะอะโวยวายพรุ่งนี้หากอคิณตื่นมาแล้วไม่เจอทั้งสามคงรู้จากปากอลินผู้เป็นน้องสาวเพราะตอนนี้มัคซิมได้ปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ
วันต่อมา
หลังจากที่โรฮานและฟาทิทพาทั้งสามออกมาได้พวกเขาก็แยกกันโดยพลอยฝนและตะวันฉายจะอยู่กับโรฮานที่บ้านเช่าแห่งหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลนักจากตัวเมืองเชียงใหม่นัก
"ท.. ทำไมพวกคุณทำแบบนี้ล่ะคะ...พี่ฟ้าอยู่ที่ไหน"
พลอยฝนรู้สึกตัวในช่วงเช้าที่เตียงนุ่มของบ้านไม้แห่งหนึ่งที่เธอไม่คุ้นตามีหลานสาวนอนหลับอุตุอยู่ข้างๆและโรฮานที่นั่งเฝ้าเธออยู่ข้างเตียงพลอยฝนพอจะรู้ได้ทันทีว่าฟาทิทคงจะรู้แล้วว่าตะวันฉายมีความสัมพันธ์อย่างไรกับตนไม่อย่างนั้นคงไม่วิธีลักพาตัวพวกเธอมาแน่หากคิดว่าแค่หนีมาอยู่ที่อื่นคงคุยกันถึงเหตุผลก่อนไม่รวบหัวรวบหางแบบนี้
"คุณฟ้าอยู่กับคุณฟาทิท...ผมอยากรู้ว่าพี่สาวคุณหนีนายไปเพื่ออะไร"
"คือ..."
"นายรู้ความจริงหมดแล้วว่าตะวันเป็นลูกของนาย...แล้วก็บอกความจริงมาดีกว่าว่าพี่สาวคุณทำอะไรกับคุณฉวีวรรณ"
"คุณพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ"
พลอยฝนออกจะตกใจกับคำถามของโรฮานก่อนจะดึงมือของโรฮานออกมาคุยกันนอกห้องเพราะกลัวว่าหลานสาวของเธอจะตื่นมาเสียก่อน
"นายเจอไดอารี่ของคุณฉวีวรรณในนั้นเขียนไว้ทุกอย่างตั้งแต่ที่คุณฉวีวรรณส่งเสียพวกคุณเรียนและตอนที่คุณฟ้าอุ้มท้องลูกของนายก่อนที่คุณฉวีวรรณจะเสียท่านรู้ว่ามีคนกำลังจะลอบทำร้ายและนายก็คิดว่าเป็นคุณฟ้า"
"จะบ้าหรือไงฉันกับพี่ฟ้ารักคุณยายมากจะทำกับท่านได้ยังไง"
"แล้วทำไมคุณฟ้าไม่ยอมตามหาญาติของคุณฉวีวรรณแถมตอนที่รู้ความจริงยังไม่ยอมบอกนายอีกว่าตะวันเป็นลูกของนาย...และที่ทำให้นายคิดว่าคุณฟ้าคือคนที่ทำคุณท่านก็เพราะพวกคุณพากันหนีนี่แหละ"
โรฮานเองก็ยังไม่ได้ปักใจเชื่อว่าพรฟ้าจะกล้าคิดอะไรที่ชั่วร้ายขนาดนั้นแต่การกระทำของพรฟ้าเป็นการตอกย้ำให้เจ้านายของเขาเชื่อเกือบร้อยเปอร์เซ็นตอนนี้ก็แค่รอการสืบหาหลักฐานเท่านั้นหากพรฟ้าผิดจริงเขาไม่รู้เลยว่าเจ้านายของเขาจะใช้วิธีไหนทรมานเธอ
"คิดเองเออเองทั้งนั้น...พี่ฟ้าไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณยายแม้แต่นิดเดียวที่พี่ฟ้าไม่ตามหาพ่อของลูกตอนนั้นก็เพราะพี่ฟ้ารักตะวันตั้งแต่อยู่ในท้องที่ต้องหนีก็เพราะกลัวว่าจะถูกพรากลูกต่างหาก...คุณเชื่อฉันสิพี่ฟ้าไม่มีวันคิดทำร้ายใครแน่นอนยิ่งกับคุณยายยิ่งไม่มีทาง..."
พลอยฝนเถียงโรฮานขาดใจพวกเธอรักฉวีวรรณมากไม่เคยคิดที่จะทำร้ายฉวีวรรณแม้แต่น้อยมีแต่ต้องการจะตอบแทนบุญคุณให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ไม่เข้าใจว่าทำไมฟาทิทจึงคิดว่าคนที่บอบบางอย่างพี่สาวเธอจะเป็นคนชั่วร้ายได้
"..เฮ้อ.."
โรฮานเท้าเอวถอนหายใจเฮือกใหญ่อะไรที่นายของเขาเชื่อไปแล้วก็ยากที่จะล้มเลิกความคิดเพราะหากไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดมายืนยันว่าพรฟ้าไม่ได้ผิดจริงฟาทิทคงไม่ยอมปล่อยพรฟ้าไปง่ายๆ
"คุณต้องเชื่อฉันนะคะคุณโรฮาน..คุณช่วยพูดกับคุณฟาทิทหน่อยนะคะฉันขอร้องล่ะ"
พลอยฝนเห็นสีหน้าของโรฮานที่ดูอ่อนใจก็พอจะรู้ว่าเขาเองก็ไม่ได้ปักใจเชื่อว่าพี่สาวของเธอเป็นคนทำร้อยเปอร์เซ็นหญิงสาวจับมือหนาของโรฮานกุมเอาไว้แน่นขอร้องเขาเสียงสั่นเครือว่าให้เขาช่วยเหลือพี่สาวเธอเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ฟาทิทจะทำอะไรกับพี่สาวของเธอบ้าง
"ถ้าพวกคุณไม่หนีมันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้เลยจริงๆ"
โรฮานมับด้วยท่าทีคิดหนักนั่งกุมขคิดว่าหากพรฟ้าอยู่ที่บ้านรอเจ้านายของเขากลับมาทุกอย่างจะไม่เลวร้ายขนาดนี้
ในส่วนพรฟ้าตอนนี้นั้นเธออยู่กับฟาทิทบ้านที่เขาใหญ่ที่เดิมเขาต้องการที่จะแยกหญิงสาวกับลูกและสะสางถามความจริงกับเธอว่าเธอนั้นทำอะไรกับคุณยายของเขาบ้าง
"บอกผมมาว่าคุณทำอะไรกับคุณยายผม"
เมื่อหญิงสาวตื่นขึ้นมาได้ฟาทิทก็เอาแต่พูดเรื่องในไดอารี่คุณยายของเขาและเค้นถามพรฟ้าไม่ให้เธอตอบมาให้ได้ว่าเธอลงมือทำอะไรลงไปบ้างกับเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับคุณยายของเขา...ด้วยอาการที่เปลี่ยนไปไม่อ่อนโยนเหมือนเดิมของอีกฝ่ายทำพรฟ้าเกิดอาการกลัวชายหนุ่มตรงหน้าที่เหมือนเป้นคนละคนกับที่เธอรู้จักอยู่พอสมควร
"ฉันไม่ได้ทำอะไร... ฉันรักคุณยายมากไม่เคยคิดจะทำร้ายสักนิดคุณเข้าใจผิดแล้ว"
สาวเจ้าเถียงอีกฝ่ายเสียงแข็งแม้นจะกลัวคนตัวโตตรงหน้าจนใจสั่นระรัวแต่หากเขาจะมาปรักปรำเธอเรื่องอกตัญญูเธอยอมไม่ได้
"แล้วรู้ว่าผมเป็นพ่อของตะวันทำไมถึงไม่ยอมบอก...แล้วยังหนีไปอีกแบบนี้ยิ่งทำให้ผมเข้าใจได้ว่าคุณต้องการตะวันไปเป็นของคุณโดยที่ไม่สนความถูกต้องแม้แต่นิดเดียว"
ฟาทิทตวาดลั่นจนหญิงสาวสะดุ้งเฮือกถอยกรูดอย่างรวดเร็วเพราะเขาไม่ชอบให้ใครมาเสียงแข็งใส่
"ฉันยอมรับว่าฉันผิดแต่ฉันรักตะวันฉันเสียลูกไปไม่ได้.. ส่วนเรื่องคุณยายฉันไม่ได้ทำร้ายคุณยายจริงๆ"พรฟ้าเริ่มน้ำตาคลอหวังว่าอีกฝ่ายจะเชื่อที่ตัวเองพูดบ้างเธอยอมรับว่าเธอผิดเรื่องตะวันฉายแต่เธอไม่ยอมรับข้อหาที่ชายหนุ่มปรักปรำเธอว่าเป็นผู้ร้าย"คิดว่าผมจะเชื่อคุณอย่างนั้นเหรอ...รอให้ผมมีหลักฐานก่อนเถอะผมจะฆ่าคุณด้วยมือของผมเอง"ฟาทิทสบถใส่หญิงสาวเน้นเขี้ยวเน้นฟันคำพูดของเขาบาดลึกเข้าไปในหัวใจของหญิงสาวที่อีกฝ่ายคิดจะฆ่าจะแกงเธอลง"ฉันภาวนาขอให้คุณเจอหลักฐานเร็วๆก็แล้วกันจะได้รู้ว่าสิ่งที่คุณคิดมันผิด"พรฟ้าดูท่าว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจอะไรยากพอสมควรเธอจึงท้าแบบไม่กลัวหากเขาหาหลักฐานมาได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดี...แบบนี้นี่เองที่เค้าว่ากันว่าดูคนต้องดูให้นานๆดีที่เธอไม่ปักใจหลงไหลไปกับความอ่อนโยนก่อนหน้าของเขา"อย่าท้าทายผม"มือหนายกมือชี้หน้าหญิงสาวที่ทำท่าทางพยศใส่"ฉันไม่ได้ท้าทายอะไรคุณทั้งนั้น..ตะวันกับน้องสาวฉันอยู่ที่ไหนฉันจะไปหาพวกเค้า""ตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวตะวันทั้งนั้น""หมายความว่ายังไง""ผมก็ไม่ยอมให้คุณไปจากที่นี่ง่ายๆน่ะสิผมจะทรมานคุณให้เหมือนตายทั้งเป็นคุณคิดจะพรากลูกไปจากผม..
ขณะที่นั่งสงบอารมณ์พักใหญ่ฟาทิทก็นึกขึ้นได้ว่าจะต้องโทรถามความเป็นอยู่ของตะวันฉายกับโรฮานไม่รู้ว่าลูกสาวของเขาจะงอแงหนักหรือไม่เมื่อไม่เห็นคนเป็นแม่"หืม.." มือหนาที่คลำหามือถือที่กระเป๋ากางเกงกลับไม่พบทั้งยังนึกถึงก่อนหน้าที่เขาลงนั่งบนโซฟาเมื่อครู่ก็ไม่รู้สึกทว่าจะเอาไปวางไว้ไหนก็ไม่ใช่เพราะเขาไม่ใช่คนขี้ลืมคิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากันก่อนจะขบฟันจนขึ้นสันกรามอีกข้อที่จะเป็นไปได้ก็คือมันจะต้องอยู่กับพรฟ้าขณะที่เธอทำทีเผลอตัวกับเขาเป็นแน่คิดได้ดังนั้นจึงปรี่เข้าไปที่ห้องของเขาทันทีฟาทิทพยายามเปิดประตูเท่าไรก็ไม่ออกรู้ได้ทันทีว่าสาวเจ้าคงล็อคจากด้านในปั้งๆๆมือหนายกฟาดเคาะประตูรัวเสียงดังก่อยจะตวาดคนด้านในเสียงฝาดด้วยอาการโมโห"เปิดประตู"พรฟ้าเองรีบกดโทรหาอคิณเป็นรอบที่สิบเห็นจะได้เพราะปลายสายที่เธอโทรหาไม่ยอมรับสายเสียทีแถมตอนนี้ดูท่าฟาทิทคงจะรู้ตัวแล้วด้วยว่ามือถือของเขานั้นอยู่กับเธอ"รับสิคะคุณคิณ"ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ประตูด้วยความหวาดกลัวใบหน้านวลที่มีเลือดฝาดก่อนหน้าตอนนี้ซีดเซียวเหลืองจนแทบไม่มีเลือดทั้งภาวนาให้อคิณรับสายโดยเร็วแม้นเขาจะยังไม่มาช่วยเธอตอนนี้อย่างน้อยเขาก็จะไ
"หยุด.. ด.. อื้ออ.."พรฟ้าพยายามจะไม่ให้เกิดการเผลอตัวแบบเมื่อเย็นเธอพยายามใช้แรงที่มีเหลืออยู่น้อยนิดดิ้นหนีเพื่อจะให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการของคนป่าเถื่อนจนเริ่มจะหมดแรงแต่ดูท่าว่าการต่อกลอนกับเขาจะเอาชนะยากเสียเหลือเกินไม่รู้ว่าฤทธิ์น้ำเมาหรือฤทธิ์แรงโทสะที่ทำให้ฟาทิทไม่คิดจะหยุดการกระทำเขารวบอุ้มร่างบางเข้าไปในห้องนอนโดยที่ไม่ต้องเสียแรงเปิดประตูเพราะมันพังด้วยฝีมือของเขาตั้งแต่ช่วงเย็นแล้วฟึ่บบชายหนุ่มเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงนุ่มก่อนจะขึ้นคร่อมทาบทับหญิงสาวเอาไว้"ปล่อยฉัน.. ไอ้บ้า.."พรฟ้าตวาดคนที่อยู่บนตัวเสียงฝาดเพราะรู้ตัวว่าไม่มีแรงสู้จึงใช้เสียงเข้าข่มแต่การตะเบ็งเสียงเมื่อครู่ก็ยิ่งทำให้พลังงานที่เหลือน้อยนิดแทบหมดลงไปในทันที"ผมบ้าได้ยิ่งกว่านี้อีก"ว่าจบก็ทาบทับริมฝีปากหนาบดจูบหญิงสาวอีกรอบ"อื้อ..ฮือ..ฮือๆๆๆ"เสียงร้องสะอื้นของเธอไม่ได้มีส่วนที่จะทำให้เขารู้สึกสงสารแม้แต่น้อยด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นจนหยุดไม่ได้หูจึงอื้อตาลายไม่ค่อยจะสนใจที่จะได้ยินเสียงทัดทานต้อต้านอะไรทั้งนั้นฟาทิทค่อยๆส่งลิ้นร้ายตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากของหญิงสาวทั้งบางครายังดูดดึงลิ้นเรียวของหญิง
หลังจากทานข้าวเสร็จวันทั้งวันพรฟ้าก็เอาแต่นอนซมหลับเป็นพักๆด้วยฤทธิ์ยาและมีฟาทิทดูแลอยู่ไม่ห่างตลอดเวลาจนพรฟ้าอดคิดไม่ได้ว่าเขากลัวเธอหนีหรือมีความห่วงใยเธอขึ้นมาบ้างกันแน่แต่เห็นจะเป็นอย่างแรกเสียมากกว่า ทางด้านโรฮานตอนนี้เขาเปรียบเสมือนบอดี้การ์ดประจำตัวพลอยฝนและตะวันฉายไปแล้วไม่ว่าหญิงสาวและตะวันฉายจะไปที่ไหนเขาก็ต้องตามติดตลอดเวลาเพราะฟาทิทสั่งมาว่าหากพลอยฝนอยากจะพาตะวันฉายไปเที่ยวที่ไหนให้ไปได้เลยเพียงแค่โรฮานต้องอย่าปล่อยให้ทั้งคู่คลาดสายตาและพากันหนีไปได้เท่านั้นช่วงเย็นของวันนี้พลอยฝนขอให้โรฮานพาเธอและตะวันฉายออกมาที่สวนสาธารณะใกล้ๆที่มีสนามเด็กเล่นเพื่อให้หลานสาวของเธอได้มีพื้นที่เล่นและเจอเด็กๆคนอื่นๆบ้าง"คุณโรฮานเรื่องที่พวกคุณสืบได้เรื่องยังไงบ้างเมื่อไรความจริงจะกระจ่างสักที"ระหว่างที่นั่งจ้องมองหลานสาวตนอยู่ห่างๆพลอยฝนก็เอ่ยถามความคืบหน้าถึงเรื่องที่เป็นปัญหาอยู่ในตอนนี้เพราะหากความจริงปรากฏเร็วเท่าไรก็ยิ่งดีพี่สาวเธอจะได้พ้นมลทิน"ตอนนี้มัคซิมกำลังจัดการอยู่เรื่องมันไม่ใช่ผ่านมาแค่วันสองวันแต่ต้องใช้เวลาสักนิด"โรฮานรู้ว่ามัคซิมกำลังได้เบาะแสสำคัญแต่ไม่ได้คิดจะบอกหญ
"เอ่อ..เรียบร้อยแล้วไปกันเถอะครับ""ค่ะคุณพ่อ"เมื่อเห็นใบหน้าหวานมองมาทางเขาชายหนุ่มร่างสูงที่ใส่สูทสีดำเซ็ทผมเผ้าเนี้ยบก็รีบละสายตาไปทางอื่นก่อนจะเข้ามาอุ้มลูกสาวตัวกลมของตัวเองออกจากห้องไปขณะที่รถยนต์คันหรูสีดำที่มีฟาทิทเป็นคนขับแล่นอยู่บนท้องถนนพรฟ้าที่นั่งข้างๆคนขับเธอก็เอาแต่นั่งกังวลเพราะไม่รู้ว่าต่อไปเธอจะต้องเจอกับอะไรจนฟาทิทต้องลดความเร็วของรถลงก่อนจะเอียงหน้าเข้ามากระซิบกระซาบข้างๆใบหน้าหวานเบาๆเพื่อไม่ให้ลูกสาวตัวกลมที่นั่งอยู่บนคาซีทด้านหลังได้ยิน"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยถ้าคุณทำผมเสียหน้าผมจะไม่เปิดโอกาสให้คุณได้อยู่กับตะวันอีกเลยแล้วก็จะไม่รับรองความปลอดภัยของน้องสาวคุณด้วย"พรฟ้าไม่ได้โต้ตอบเพียงแค่มองชายหนุ่มด้วยสายตาไม่พอใจกลับไปที่เอาแต่ขู่เธอเท่านั้นหากไม่มีตะวันฉายอยู่ใกล้ๆเธอคงตอกกลับเขาไปบ้างแล้วบริษัทXXXไม่นานนักทั้งสามก็มาถึงบริษัทฟาทิทอุ้มตะวันฉายไว้ในอ้อมอกส่วนพรฟ้าเขาก็เดินจูงมือเธอไม่ปล่อยจนคนในบริษัทต่างก็จับจ้องประธานใหญ่กันเป็นตาเดียวเพราะอยากรู้ว่าคนที่ประธานใหญ่พามาด้วยคือใครกันแน่ในส่วนของพรฟ้าเองดูจะประหม่าไม่น้อยเพราะทุกคนที่เธอเดินผ่านไม่มีสักคนท
โรงพยาบาลแพทย์สาวตรวจร่างกายพรฟ้าพักใหญ่พร้อมทำแผลตรงหางคิ้วที่แตกก่อนจะพาเธอมาที่ห้องพักในส่วนของฟาทิทก็อุ้มลูกสาวเดินตามเตียงของพรฟ้ามาติดๆสีหน้าของเขาเป็นห่วงหญิงสาวจนเหล่าแพทย์และพยาบาลต่างก็เอ็นดูในความน่ารักของสามีที่เป็นห่วงคนเป็นภรรยา"ผลเอ็กซเรย์ไม่มีอะไรแตกหักที่คุณวูบน่าจะเป็นเพราะความดันสูงพักที่นี่สักคืนพรุ่งนี้ก็กลับได้แล้วล่ะค่ะ""ค่ะคุณหมอ"หมอสาวอธิบายสิ่งที่เธอเป็นและการรักษาคร่าวๆก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้คนไข้ของเธอได้พักผ่อนหลังจากหมอออกไปแล้วฟาทิทก็อุ้มตะวันฉายให้นั่งอยู่บนเตียงกับคนเป็นแม่ด้วยรู้ว่าเวลานี้ลูกคือยาดีที่สุดสำหรับหญิงสาว"คุณแม่เจ็บไหมคะ""ไม่ค่อยเจ็บแล้วค่ะตะวันนอนที่นี่กับแม่ได้ใช่ไหมลูก""ค่ะตะวันจะอยู่กับคุณแม่"ว่าจบตะวันฉายก็ล้มตัวลงนอนกอดกับแม่กลมส่วนพรฟ้าแม้นจะเห็นฟาทิทนั่งอยู่ใกล้ๆแต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจเขาเช่นเคยที่เธอชอบทำฟาทิทรู้ตัวดีว่าเวลานี้พรฟ้าคงยังไม่อยากมองหน้าเขาเท่าไรจึงค่อยๆลุกและเดินออกไปสูดอากาศข้างนอกเชียงใหม่ห้างสรรพสินค้าพลอยฝนให้โรฮานพาออกมาที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆกับบ้านพักเพราะเธอต้องการซื้อของใช้ส่วนตัวและเลือกซื้ออาหา
"พวกมึงเป็นใคร"กวินชี้หน้าถามชายหนุ่มทั้งสองด้วยความไม่พอใจ"เดี๋ยวมึงก็รู้.. แล้วไม่ต้องคิดจะเรียกคนของมึงถ้าไม่อยากนอนตายตรงนี้"มัคซิมจ่อปากกระบอกปืนไปที่หัวของกวินก่อนจะใส่กุญแจมือและใช้ถุงผ้าคลุมหัวกวินออกจากห้องไปที่รถมัคซิมและโรฮานใช้ความมืดหลังผับพาตัวกวินออกไปจากผับจนได้ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงโกดังร้างที่มัคซิมจัดเตรียมสถานที่เอาไว้"ฮึก..ฮือๆๆ.."พลอยฝนที่นั่งรถมากับโรฮานตามหลังมัคซิมมาติดๆสาวเจ้าพยายามข่มอารมณ์ให้เป็นปกติแต่ก็ทำได้ยากเพราะความกลัวยังไม่หายเธอยังคงสะอื้นเบาๆแบบนั้นจนมาถึงที่นี่"คุณรอผมอยู่บนรถแล้วผมจะรีบมา"โรฮานห่วงสภาพจิตใจของหญิงสาวพอสมควรแต่ตอนนี้เขาก็ต้องช่วยมัคซิมก่อนจึงให้เธอรออยู่ที่รถเขาจะรีบจัดการงานให้เสร็จจะได้รีบพาพลอยฝนกลับบ้านครู่ต่อมา"บอกมาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณฉวีวรรณ"มัคซิมและโรฮานนั่งถามคนที่ฟุบกองกับพื้น"พวกมึงเป็นใครกล้ามาทำกับกูแบบนี้"กวินตวาดกลับคนทั้งสองอย่างไม่เกรงกลัว"กูเป็นคนของคุณฟาทิทเข้าใจหรือยัง"ปึกมัคซิมฟาดกระบอกปืนไปที่ปากของกวินจนอีกฝ่ายเลือดกลบปากร้องลั่น"อ้าสส...กูแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น"กวินใจเต้นโครมครามเ
ในส่วนของฟาทิทหลังจากที่พาพรฟ้าออกจากโรงพยาบาลได้ไม่เท่าไรเขาก็ได้รู้เรื่องกวินและรู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นแต่อย่างเดียวที่เขาไม่รู้ก็คืออัสลานจะทำร้ายพวกเขาไปเพื่ออะไรตอนนี้ยังเป็นปริศนาและอีกเรื่องที่เขากำลังเครียดก็คือเขาดันไปมั่นอกมั่นใจตั้งแต่แรกว่าพรฟ้าคือคนร้ายพอความจริงเปิดเผยได้เขาก็รู้สึกผิดจนอยากจะต่อยหน้าตัวเองสักหลายพันครั้งพอทิฐิเริ่มคลายเขาก็มานั่งคิดได้ว่าไม่ควรจะปรักปรำใครเพียงเพราะเชื่อในความคิดของตัวเองขณะที่ยังไม่มีหลักฐานแถมเขายังทำร้ายเธอด้วยคำพูดและการกระทำอีกต่างหากไม่รู้เลยว่าหญิงสาวจะให้อภัยเขาได้หรือไม่"อร่อยไหมคะ"พรฟ้านั่งอยู่ข้างๆตะวันฉายขณะที่ลูกสาวของเธอนั่งทานไอศครีมของโปรด"ค่ะ...คุณแม่ขาเมื่อไรตะวันจะได้กลับไปเล่นกับเพื่อนๆคะ"เด็กหญิงหันมาถามคนเป็นแม่ตาแป๋วเพราะรู้สึกเบื่อที่จะต้องเล่นคนเดียวแล้วคำพูดและแววตาที่ไร้เดียงสาของลูกน้อยบีบคั้นหัวใจของพรฟ้าพอสมควรเพราะเธอไม่รู้ได้เลยว่าเธอกับลูกจะกลับไปใช้ชีวิตปกติได้เมื่อไร"ตะวันคิดถึงเพื่อนๆเหรอลูก""ค่ะตะวันคิดถึงเพื่อนๆคิดถึงคุณครูด้วย""รออีกนิดนะคะแม่จะพาตะวันกลับไปหาเพื่อนๆ"มือเรียวยกลูบหัวเจ