ตอนที่สิบเก้า ปรักปรำ

"จะจับฉันมัดเพื่ออะไรเนี่ย"

เมื่อเข้าห้องนอนอลินมาได้มัคซิมก็รวบหญิงสาวไว้กับเก้าอี้สีชมพูหวานของเธอใช้เทปกาวที่เตรียมมาพันรอบตัวเธอติดกับเก้าอี้แน่น

"เค้นความจริงไง"

"ฉันจะตะโกนให้คนมาช่วยทีนี้คุณถูกคนในไร่ฉันกระทืบตายแน่"

อลินมองอีกฝ่ายอย่างกับจะฉีกเนื้อเขาให้กระจุยกระจายเสียให้ได้

"ให้พวกเค้ามากันเยอะๆเลยผมจะบอกพวกเค้าว่าผมเป็นผัวคุณ...ถ้าไม่อายก็เชิญ"

มัคซิมไม่ได้สนใจคำขู่ของอลินแม้นแต่น้อยเขายังคงนั่งกอดอกจ้องมองหญิงสาวหน้าตาเฉย

"ไอ้บ้าเอ้ย!!"

"บอกที่อยู่มา"

"ไม่"

"ด้ายย.."

มือหนาค่อยๆลอกเทปกาวออกกระชากแรงจนเทปกาวขาดแล้วแปะมันลงที่ริมฝีปากของหญิงสาวให้เธอนั้นหยุดส่งเสียงแต่ก็ยังคงมีเสียงประท้วงในลำคออยู่ดี

"อื้ออ.."

"ผมจะแก้ผ้าคุณถ่ายคลิปส่งต่อไปเรื่อยๆให้ว่อนเลยดีหรือเปล่า"

ฟึ่บบ

เขาไม่ได้พูดเปล่าแต่กระชากตรงแขนเสื้อยืดตัวโคร่งของเธอจนหลุดจากหัวไหล่

"อื้ออ..."

อลินส่ายหัวพัลวันไม่ได้อยากมีชื่อเสียงในเรื่องฉาวแม้แต่น้อยครั้งนี้เห็นทีเธอคงต้องผิดสัญญาที่จะช่วยพรฟ้าจริงๆ

"จะยอมพูดหรือเปล่า"

"อืม..."

เมื่อหญิงสาวพยักหน้ารับมัคซิมจึงเปิดปากอีกฝ่ายให้พูดได้

"ที่ไหนพูดมา"

"หมู่บ้านxxx...ฉันพูดแล้วก็ปล่อยฉันสิ"

สาวเจ้าบอกเสียงอู้อี้แต่ก็พอฟังชัดทั้งยังมองค้อนอีกฝ่ายอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

"ไม่...คุณจะต้องอยู่แบบนี้จนกว่านายผมจะเจอตัวคุณฟ้า"

"อ้าว..อื้อ.."

ว่าจบมัคซิมก็ปิดปากอลินไว้เหมือนเดิมและรีบโทรบอกโรฮานถึงเรื่องที่อยู่ของพรฟ้าทันที

22.00​ น.

"นอนไม่หลับเหรอครับ" 

อคิณนั่งดื่มดูดาวอยู่หน้าระเบียงบ้านเห็นพรฟ้าเดินออกมาจึงรีบเอ่ยทักรู้ได้ทันทีเลยว่าหญิงสาวคงนอนไม่หลับเพราะน่าจะกังวลใจไม่หายเป็นแน่

"ค่ะ"

พรฟ้าเห็นทีเธอจะออกมาผิดเวลาเพราะมารบกวนเวลาของอคิณจนได้คราแรกว่าจะมาดูดาวเงียบๆให้หายกังวลลงบ้างเท่านั้นเมื่ออีกฝ่ายเห็นเธอแล้วจะกลับเข้าไปในบ้านก็ดูจะเสียมารยาทจึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆชายหนุ่มคิดว่าคุยสักครู่คงจะขอตัวเข้าห้อง

"คุณฟ้าครับ"

"คะ?"

"คุณฟ้าก็รู้ว่าผมคิดยังไงกับคุณ..ผมยินดีที่จะให้คุณฟ้าอยู่ที่นี่ตลอดนะครับแล้วผมก็อยากดูแลคุณกับตะวันด้วย"

อคิณไม่พูดพร่ำทำเพลงเขาดึงมือของหญิงสาวไปกุมอาจเป็นเพราะด้วยฤทธ์น้ำเมาจึงทำให้เขากล้าพูดความในใจที่เก็บมานานหลายปีออกมาเขารู้ว่าเธอคงรู้ว่าเขามีใจมานานแล้วเพียงแค่เขาไม่เคยบอกเธอตรงๆเท่านั้นและแล้ววันนี้ก็ต้องขอบคุณโอกาสที่เข้ามาถึงทำให้เขาได้กล้าบอกกับเธอ

พรฟ้าไม่ได้มีท่าทีดีใจหรือเสียใจสีหน้าของเธอเรียบเฉยจนอีกฝ่ายเดาทางไม่ถูกเธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะจ้องตาของอคิณและเอ่ยคำพูดออกมาตรงๆว่าเธอรู้ตัวมานานแล้วพร้อมรอยยิ้มอ่อนและเธอก็รอให้เขาพูดกับเธอแบบนี้เพื่อที่เธอเองก็จะพูดความรู้สึกตามตรงกับเขาเหมือนกัน

"ฉันรู้ค่ะ..รู้มานานแล้ว...แต่ฉันคิดกับคุณคิณมากกว่าพี่ชายไม่ได้จริงๆค่ะ...ไม่โกรธฉันนะคะ"

หญิงสาวเห็นอีกฝ่ายหน้าเสียจึงหลบสายตาของเขาเล็กน้อย

"อ..เอ่อ..ไม่หรอกครับ..ยังไงผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ"

อคิณถึงกับหน้าเสียกะทันหันมือหนาวางแก้วก่อนจะรีบลุกเข้าไปในบ้านดื้อๆเพราะจู่ๆมาถูกปฏิเสธตรงๆเช่นนี้เขาก็ไปต่อไม่เป็นเหมือนกันแถมหัวใจของเขาก็กระตุกวูบแทบจะลงไปกองอยู่ตาตุ่มรู้สึกจุกอยู่ในอกเหมือนมีหมัดนับพันมารัวใส่แต่ไม่ใช่นี่คือการที่ถูกผู้หญิงที่แอบรักมานานปฏิเสธ

"ฉันขอโทษจริงๆนะคะ.."

พรฟ้าเอ่ยขอโทษเสียงอ่อนตามหลังอคิณเธอให้คำตอบเขาไม่ได้ดีไปกว่านี้แล้วเพราะการพูดตรงๆเป็นสิ่งที่ดีที่สุดอีกฝ่ายจะได้ไม่เสียเวลากับเธอนาน

ภาพของทั้งสองอยู่ในสายตาของฟาทิทและโรฮานทั้งสองมาถึงที่นี่และแอบซุ่มดูสถานการณ์อยู่รอบนอกในความมืดพักใหญ่

"หึ่..."

ดูคนที่จะอารมณ์เสียและควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เห็นจะเป็นฟาทิทที่ต้องมีโรฮานคอยบอกให้เขาใจเย็นๆอยู่ตลอดเวลาตอนนี้อารมณ์ของฟาทิทมันแปรปรวนสับสนไปหมด

อีกใจก็แค้นหญิงสาวเพราะเขาเริ่มปักใจเชื่อเกินครึ่งไปแล้วว่าหญิงสาวเป็นคนทำให้คุณยายของเขาเกิดอุบัติเหตุและอีกใจก็ไม่พอใจที่เธอกระหนุงกระหนิงจับมือถือแขนกับผู้ชายคนอื่นไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไรกับผู้ชายคนนั้นและระหว่างที่เธออยู่ที่นี่กับอคิณเธอและอคิณมีความสัมพันธ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง

เวลาต่อมา

เมื่อเวลาผ่านไปสักพักโรฮานและฟาทิทเห็นว่าทุกคนน่าจะหลับสนิทกันหมดแล้วจึงเริ่มทำตามแผนโดยใช้ยาสลบเป็นเครื่องมือพาตัวพรฟ้าพลอยฝนและตะวันฉายออกจาบ้านไปโดยที่ไม่มีเสียงเอะอะโวยวายพรุ่งนี้หากอคิณตื่นมาแล้วไม่เจอทั้งสามคงรู้จากปากอลินผู้เป็นน้องสาวเพราะตอนนี้มัคซิมได้ปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ

วันต่อมา

หลังจากที่โรฮานและฟาทิทพาทั้งสามออกมาได้พวกเขาก็แยกกันโดยพลอยฝนและตะวันฉายจะอยู่กับโรฮานที่บ้านเช่าแห่งหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลนักจากตัวเมืองเชียงใหม่นัก

"ท.. ทำไมพวกคุณทำแบบนี้ล่ะคะ...พี่ฟ้าอยู่ที่ไหน"

พลอยฝนรู้สึกตัวในช่วงเช้าที่เตียงนุ่มของบ้านไม้แห่งหนึ่งที่เธอไม่คุ้นตามีหลานสาวนอนหลับอุตุอยู่ข้างๆและโรฮานที่นั่งเฝ้าเธออยู่ข้างเตียงพลอยฝนพอจะรู้ได้ทันทีว่าฟาทิทคงจะรู้แล้วว่าตะวันฉายมีความสัมพันธ์อย่างไรกับตนไม่อย่างนั้นคงไม่วิธีลักพาตัวพวกเธอมาแน่หากคิดว่าแค่หนีมาอยู่ที่อื่นคงคุยกันถึงเหตุผลก่อนไม่รวบหัวรวบหางแบบนี้

"คุณฟ้าอยู่กับคุณฟาทิท...ผมอยากรู้ว่าพี่สาวคุณหนีนายไปเพื่ออะไร"

"คือ..."

"นายรู้ความจริงหมดแล้วว่าตะวันเป็นลูกของนาย...แล้วก็บอกความจริงมาดีกว่าว่าพี่สาวคุณทำอะไรกับคุณฉวีวรรณ"

"คุณพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ"

พลอยฝนออกจะตกใจกับคำถามของโรฮานก่อนจะดึงมือของโรฮานออกมาคุยกันนอกห้องเพราะกลัวว่าหลานสาวของเธอจะตื่นมาเสียก่อน

"นายเจอไดอารี่ของคุณฉวีวรรณในนั้นเขียนไว้ทุกอย่างตั้งแต่ที่คุณฉวีวรรณส่งเสียพวกคุณเรียนและตอนที่คุณฟ้าอุ้มท้องลูกของนายก่อนที่คุณฉวีวรรณจะเสียท่านรู้ว่ามีคนกำลังจะลอบทำร้ายและนายก็คิดว่าเป็นคุณฟ้า"

"จะบ้าหรือไงฉันกับพี่ฟ้ารักคุณยายมากจะทำกับท่านได้ยังไง"

"แล้วทำไมคุณฟ้าไม่ยอมตามหาญาติของคุณฉวีวรรณแถมตอนที่รู้ความจริงยังไม่ยอมบอกนายอีกว่าตะวันเป็นลูกของนาย...และที่ทำให้นายคิดว่าคุณฟ้าคือคนที่ทำคุณท่านก็เพราะพวกคุณพากันหนีนี่แหละ"

โรฮานเองก็ยังไม่ได้ปักใจเชื่อว่าพรฟ้าจะกล้าคิดอะไรที่ชั่วร้ายขนาดนั้นแต่การกระทำของพรฟ้าเป็นการตอกย้ำให้เจ้านายของเขาเชื่อเกือบร้อยเปอร์เซ็นตอนนี้ก็แค่รอการสืบหาหลักฐานเท่านั้นหากพรฟ้าผิดจริงเขาไม่รู้เลยว่าเจ้านายของเขาจะใช้วิธีไหนทรมานเธอ

"คิดเองเออเองทั้งนั้น...พี่ฟ้าไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณยายแม้แต่นิดเดียวที่พี่ฟ้าไม่ตามหาพ่อของลูกตอนนั้นก็เพราะพี่ฟ้ารักตะวันตั้งแต่อยู่ในท้องที่ต้องหนีก็เพราะกลัวว่าจะถูกพรากลูกต่างหาก...คุณเชื่อฉันสิพี่ฟ้าไม่มีวันคิดทำร้ายใครแน่นอนยิ่งกับคุณยายยิ่งไม่มีทาง..."

พลอยฝนเถียงโรฮานขาดใจพวกเธอรักฉวีวรรณมากไม่เคยคิดที่จะทำร้ายฉวีวรรณแม้แต่น้อยมีแต่ต้องการจะตอบแทนบุญคุณให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ไม่เข้าใจว่าทำไมฟาทิทจึงคิดว่าคนที่บอบบางอย่างพี่สาวเธอจะเป็นคนชั่วร้ายได้

"..เฮ้อ.."

โรฮานเท้าเอวถอนหายใจเฮือกใหญ่อะไรที่นายของเขาเชื่อไปแล้วก็ยากที่จะล้มเลิกความคิดเพราะหากไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดมายืนยันว่าพรฟ้าไม่ได้ผิดจริงฟาทิทคงไม่ยอมปล่อยพรฟ้าไปง่ายๆ

"คุณต้องเชื่อฉันนะคะคุณโรฮาน..คุณช่วยพูดกับคุณฟาทิทหน่อยนะคะฉันขอร้องล่ะ"

พลอยฝนเห็นสีหน้าของโรฮานที่ดูอ่อนใจก็พอจะรู้ว่าเขาเองก็ไม่ได้ปักใจเชื่อว่าพี่สาวของเธอเป็นคนทำร้อยเปอร์เซ็นหญิงสาวจับมือหนาของโรฮานกุมเอาไว้แน่นขอร้องเขาเสียงสั่นเครือว่าให้เขาช่วยเหลือพี่สาวเธอเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ฟาทิทจะทำอะไรกับพี่สาวของเธอบ้าง

"ถ้าพวกคุณไม่หนีมันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้เลยจริงๆ"

โรฮานมับด้วยท่าทีคิดหนักนั่งกุมขคิดว่าหากพรฟ้าอยู่ที่บ้านรอเจ้านายของเขากลับมาทุกอย่างจะไม่เลวร้ายขนาดนี้

ในส่วนพรฟ้าตอนนี้นั้นเธออยู่กับฟาทิทบ้านที่เขาใหญ่ที่เดิมเขาต้องการที่จะแยกหญิงสาวกับลูกและสะสางถามความจริงกับเธอว่าเธอนั้นทำอะไรกับคุณยายของเขาบ้าง

"บอกผมมาว่าคุณทำอะไรกับคุณยายผม"

เมื่อหญิงสาวตื่นขึ้นมาได้ฟาทิทก็เอาแต่พูดเรื่องในไดอารี่คุณยายของเขาและเค้นถามพรฟ้าไม่ให้เธอตอบมาให้ได้ว่าเธอลงมือทำอะไรลงไปบ้างกับเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับคุณยายของเขา...ด้วยอาการที่เปลี่ยนไปไม่อ่อนโยนเหมือนเดิมของอีกฝ่ายทำพรฟ้าเกิดอาการกลัวชายหนุ่มตรงหน้าที่เหมือนเป้นคนละคนกับที่เธอรู้จักอยู่พอสมควร

"ฉันไม่ได้ทำอะไร... ฉันรักคุณยายมากไม่เคยคิดจะทำร้ายสักนิดคุณเข้าใจผิดแล้ว"

สาวเจ้าเถียงอีกฝ่ายเสียงแข็งแม้นจะกลัวคนตัวโตตรงหน้าจนใจสั่นระรัวแต่หากเขาจะมาปรักปรำเธอเรื่องอกตัญญูเธอยอมไม่ได้

"แล้วรู้ว่าผมเป็นพ่อของตะวันทำไมถึงไม่ยอมบอก...แล้วยังหนีไปอีกแบบนี้ยิ่งทำให้ผมเข้าใจได้ว่าคุณต้องการตะวันไปเป็นของคุณโดยที่ไม่สนความถูกต้องแม้แต่นิดเดียว"

ฟาทิทตวาดลั่นจนหญิงสาวสะดุ้งเฮือกถอยกรูดอย่างรวดเร็วเพราะเขาไม่ชอบให้ใครมาเสียงแข็งใส่