"หยุด.. ด.. อื้ออ.."
พรฟ้าพยายามจะไม่ให้เกิดการเผลอตัวแบบเมื่อเย็นเธอพยายามใช้แรงที่มีเหลืออยู่น้อยนิดดิ้นหนีเพื่อจะให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการของคนป่าเถื่อนจนเริ่มจะหมดแรงแต่ดูท่าว่าการต่อกลอนกับเขาจะเอาชนะยากเสียเหลือเกิน
ไม่รู้ว่าฤทธิ์น้ำเมาหรือฤทธิ์แรงโทสะที่ทำให้ฟาทิทไม่คิดจะหยุดการกระทำเขารวบอุ้มร่างบางเข้าไปในห้องนอนโดยที่ไม่ต้องเสียแรงเปิดประตูเพราะมันพังด้วยฝีมือของเขาตั้งแต่ช่วงเย็นแล้ว
ฟึ่บบ
ชายหนุ่มเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงนุ่มก่อนจะขึ้นคร่อมทาบทับหญิงสาวเอาไว้
"ปล่อยฉัน.. ไอ้บ้า.."
พรฟ้าตวาดคนที่อยู่บนตัวเสียงฝาดเพราะรู้ตัวว่าไม่มีแรงสู้จึงใช้เสียงเข้าข่มแต่การตะเบ็งเสียงเมื่อครู่ก็ยิ่งทำให้พลังงานที่เหลือน้อยนิดแทบหมดลงไปในทันที
"ผมบ้าได้ยิ่งกว่านี้อีก"
ว่าจบก็ทาบทับริมฝีปากหนาบดจูบหญิงสาวอีกรอบ
"อื้อ..ฮือ..ฮือๆๆๆ"
เสียงร้องสะอื้นของเธอไม่ได้มีส่วนที่จะทำให้เขารู้สึกสงสารแม้แต่น้อยด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นจนหยุดไม่ได้หูจึงอื้อตาลายไม่ค่อยจะสนใจที่จะได้ยินเสียงทัดทานต้อต้านอะไรทั้งนั้น
ฟาทิทค่อยๆส่งลิ้นร้ายตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากของหญิงสาวทั้งบางครายังดูดดึงลิ้นเรียวของหญิงสาวเล่นไปในคราเดียวกัน
สัมผัสที่เริ่มนุ่มนวลและเนิ่นนานของชายหนุ่มทำให้ร่างบางหมดแรงจะต่อต้านในตอนนี้เกิดอาการเผลอแบบเมื่อเย็นอีกครั้ง
"....."
พรฟ้านอนปล่อยน้ำตาไหลรินเงียบๆโมโหคนป่าเถื่อนรวมทั้งโมโหตัวเองที่สมองดันไม่สัมพันธ์กับหัวใจและร่างกายเอาเสียเลย
"อืม.."
ฟาทิทเริ่มหายใจหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆเขายังพรมจูบดูดดึงเนื้อนวลที่ลำคอระหงส์ด้วยความหลงไหลลิ้นร้ายไล่ระเรี่ยไปจนถึงใบหูลามมาที่แก้มนวลและจบที่ริมฝีปากบางอีกครั้งรสสัมผัสของเธอช่างหอมหวานแปลกใหม่กระตุ้นไฟร้อนในกายของเขาได้เป็นอย่างดี
ริมฝีปากหนาทำหน้าที่ขณะเดียวกันกับมือที่เปลื้องผ้าผ่อนของตัวเองโดยใช้เวลาไม่กี่วินาทีก็ถอดออกจนหมดก่อนจะดึงผ้านวมผืนหนานุ่มมาคลุมท่อนล่างเอาไว้หมิ่นเหม่
"อื้อ.."
พรฟ้าที่เริ่มจะตั้งสติได้สองมือเรียวก็พยายามฮึดสู้ผลักอีกฝ่ายออกจากตัวแต่ก็ถูกสองมือของชายหนุ่มยึดข้อมือของเธอทั้งสองขึงเอาไว้กับเตียงนุ่มขณะที่ริมฝีปากก็ยังไม่ได้ละจากปากของหญิงสาว
"อื้อ.."
เสียงร้องท้วงในลำคอเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเธอรู้สึกว่าสองขาเรียวของเธอกำลังจะถูกลำขาแกร่งของเขาพยายามแทรกให้แยกออกจากกัน
"อืม.."
ฟาทิทเริ่มบดจูบหญิงสาวเร่าร้อนขึ้นเพื่อต้องการจะทำให้เธอเคลิ้มตามอารมณ์ของเขาตอนนี้ไปอย่างง่ายดาย
บทจูบที่เร่าร้อนนี้เกิดขึ้นเนิ่นนานจนฟาทิทรู้แล้วว่าพรฟ้าเริ่มเคลิ้มตามเขาอีกครั้งจากดวงตาที่ดูปรือหยาดเยิ้มของเธอเขาจึงรีบละมือทั้งสองจากการกอบกุมข้อมือเล็กมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่เธอใส่ออกจนหมดและแล้วมือหนาก็ได้สัมผัสเนื้อนูนเต็มไม้เต็มมืออย่างง่ายดายเพราะเธอโนบรา
"อื้อ.."
สาวเจ้าขนลุกซู่เมื่อคนตัวโตสัมผัสเนื้อนูนอกอิ่มและแล้วเธอก็ต้องเกร็งแอ่นอย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เมื่ออีกฝ่ายก้มลงฟัดดูดดึงยอดอกอิ่มของเธอเล่น
ฟอด.. "อืม.."
เสียงครางทุ้มในลำคอเกิดขึ้นเพราะความพึงพอใจชายหนุ่มดูจะสนใจฟัดเหวี่ยงอยู่กับสองเต้างามพักใหญ่แล้วจึงค่อยๆแทรกลำขาแกร่งผ่านขาเรียวของเธออีกครั้งและแล้วเขาก็ทำมันได้สำเร็จร่างบางโอนอ่อนตามเขาไปอย่างง่ายดาย
ถึงแม้นครั้งนี้เธอจะไม่ยอมเขาก็จะไม่ยอมรอเวลาเช่นกันเพราะตัวตนของเขามันผงาดพร้อมรบในศึกรักจนแทบจะปริแตกเสียให้ได้
"อืม.."
ใบหน้าคมเลื่อนขึ้นมาบดจูบริมฝีปากบางอีกครั้งก่อนจะค่อยๆบดเบียดแท่งร้อนเข้าช่องทางรักของหญิงสาว
"อื้อ.. อ.อ๊ายย.."
ไม่ทันที่เจ้าแท่งร้อนจะเข้าได้ถึงครึ่งทางสาวเจ้าก็กรีดร้องตัวเกร็งมือเรียวจิกท่อนแขนแกร่งระบายความเจ็บจนแทบเลือดซิบ
"อืม..."
ใช่ว่าหญิงสาวจะรู้สึกเจ็บแต่ผู้เดียวฟาทิทเองก็กัดฟันจนขึ้นเป็นสันกรามเช่นกันขณะที่พยายามสอดใส่ตัวตนเข้าไปในตัวของหญิงสาวเพราะทุกวินาทีที่ตัวตนของเขาเข้าไปก็ถูกตอดรัดปวดหนึบแต่เขาก็ไม่ละความพยายาม
"อ๊ายย.."
สิ้นเสียงร้องของร่างบางที่ดังขึ้นอีกครั้งคือความสำเร็จของชายหนุ่มที่สามารถสอดใส่ตัวตนเข้าไปจนสุดช่องทางรักได้
"อือ..ฮือๆๆๆ.."
พรฟ้านอนสะอื้นเสียงอ่อนปล่อยน้ำตาไหลลงหมอนเพราะความเจ็บช่วงล่างที่แผ่ซ่านไปทั้งตัว
"อืม.."
ฟาทิทกดแช่แท่งร้อนและเริ่มบดจูบพรฟ้าอีกครั้งด้วยความนุ่มนวลทั้งมือหนายังบีบเค้นขยำสองเต้างามเรียกอารมณ์วาบหวามเพื่อที่จะทำให้เธอบรรเทาความเจ็บเขารู้ตัวว่าเขาเป็นคนแรกของเธอเพราะเมื่อครู่สัมผัสได้ว่าพึ่งจะผ่านเยื่อบางๆในช่องทางรักของเธอไปซึ่งมันก็ทำให้เขารู้สึกดีอยู่ไม่น้อย
ฟาทิทใช้ความชำนาญพาหญิงสาวเคลิ้มตามในเวลาไม่นานก่อนจะเริ่มขยับสะโพกแกร่งเข้าออกเป็นจังหวะนุ่มนวลและเร่าร้อนในเวลาต่อมาหลังจากที่รู้ว่าหญิงสาวเริ่มปรับตัวรับกับขนาดของเขาได้แล้ว
บทสวาทครั้งแรกที่ฟาทิทมอบให้พรฟ้าเนิ่นนานเท่าไรจนนับเวลาไม่ได้รู้แค่ว่าเขาเห็นเธอไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตาเวลานั้นเขาถึงจะหยุดให้เธอได้นอนพัก
วันต่อมา
พรฟ้านอนน้ำตาไหลเงียบๆตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเธอค่อยๆผละออกจากอ้อมอกแกร่งของฟาทิทและขยับตัวอย่างทุลักทุเลด้วยระบมไปทั้งตัวหันหลังให้กับคนที่กำลังหลับ
ใจอยากจะลุกหนีออกจากตรงนี้ใจจะขาดแต่ร่างกายไม่อำนวยจึงทำได้แค่หันหลังให้คนที่ย่ำยีเธอเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าคนป่าเถื่อนเช่นเขา
หลายชั่วโมงต่อมา
ฟาทิทตื่นขึ้นมาในช่วงสายและอุ้มร่างบางเปลือยเปล่าเข้าไปอาบน้ำล้างคราบคาวพร้อมกันแม้นร่างบางจะมีท่าทีไม่ยอมแต่เธอก็ขัดอะไรเขาไม่ได้อีกเช่นเคย
"....."
สายตาของเขาจับจ้องไปที่เรือนร่างบางของหญิงสาวไม่วางสายตายิ่งเห็นร่องรอยการกระทำของตัวเองเขาก็ยิ่งชอบใจผิดกับพรฟ้าที่อยากจะขจัดมันออกเสียให้สิ้นยิ่งเห็นร่องรอยที่ถูกคนตัวโตรังแกเธอก็ยิ่งปวดหัวใจ
หลังจากที่จัดการธุระส่วนตัวกันเรียบร้อยแล้วไม่นานนักฟาทิทก็ให้หญิงสาวออกมานั่งที่ห้องนั่งเล่นแม้นพรฟ้าจะเดินเหินยากลำบากพอสมควรแต่เธอก็พยายามที่จะเดินด้วยตัวเองเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องมาแตะต้องตัวช่วยเหลือเธอ
ในส่วนของฟาทิทเขาก็ต้องรีบเปลี่ยนผ้าปูด้วยตนเองเพราะมันเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำรักและหยดเลือดจนดูไม่ได้...เสร็จแล้วจึงเข้าครัวทำอาหารง่ายๆพักใหญ่และเอาออกมาวางที่โต๊ะทานข้าวก่อนจะเดินไปเรียกหญิงสาว
"อาหารเช้าเสร็จแล้ว"
"ฉันไม่หิว"
ใบหน้านวลเงยหน้ามองร่างสูงที่ยืนประชิดตัวอยู่ตรงหน้าตอนนี้เธอไม่อยากทานอะไรเพราะรู้สึกเจ็บคอและปวดหัวอยู่พอสมควรคาดว่าตัวเองน่าจะจับไข้
"ไม่หิวก็ต้องกิน"
"ฉันไม่ใช่คนของคุณอย่ามาออกคำสั่งกับฉันให้มันมากเกินไป"
ว่าจบก็เชิดหน้าหนีมองไปทางอื่นด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
"จำเอาไว้ว่าชีวิตของคุณในตอนนี้มันอยู่ในมือของผม"
ชายหนุ่มดึงมือเรียวของหญิงสาวให้เธอลุกขึ้นเดินตามเขาไปที่โต๊ะอาหารแต่ยังไม่ทันจะเดินได้ก้าวที่สามพรฟ้าก็ฟุบลงกับพื้นเสียก่อนเพราะเธอยังไม่สามารถขยับตัวอย่างรวดเร็วได้
"..อ..โอ้ย.."
ฟาทิทจึงรวบอุ้มร่างบางด้วยท่าเจ้าสาวแล้วพาเธอไปที่โต๊ะอาหารโดยที่ให้หญิงสาวนั่งอยู่บนตักตัวเองตอนนี้เขาสัมผัสได้ว่าอุณหภูมิหญิงสาวร้อนผิดปกติเขาจึงพอจะเดาออกว่าเธอคงจับไข้ยิ่งเห็นอย่างนี้ยิ่งต้องบังคับให้เธอทานข้าวให้ได้ก่อนที่จะทานยาตาม
"กินให้หมดแล้วผมจะเอายามาให้"
มือหนาเลื่อนถ้วยข้าวต้มมาวางตรงหน้าทั้งสองถ้วยเมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมแตะอะไรแถมยังมีน้ำตาเอ่อล้นไหลออกมาจากขอบตาไม่ขาดสายเขาจึงต้องย้ำให้เธอรู้ว่าการที่เธอจะมานั่งเสียน้ำตาไม่ได้ช่วยให้เขาใจดีกับเธอ
"อย่าคิดว่าน้ำตาจะช่วยอะไรคุณได้"
ว่าจบก็ใช้มือซ้ายอ้อมจับคางมนบีบแก้มหญิงสาวอีกมือก็ตักข้าวต้มอุ่นๆใส่ปากของพรฟ้าทำให้เธอต้องจำใจทานข้าวต้มที่เขาป้อน
"ฉันกินเองได้"
เมื่อเห็นอีกฝ่ายจะป้อนอีกคำหญิงสาวจึงรีบจับช้อนที่เขาถือเอามาถือเอง
"ก็แค่นั้น"
ฟาทิทรวบเอวบางเอาไว้ไม่ให้เธอลุกหนีเพราะรู้ว่าเธอคงนั่งตรงเก้าอี้แข็งๆไม่สะดวกเท่าไร
หลังจากทานข้าวเสร็จวันทั้งวันพรฟ้าก็เอาแต่นอนซมหลับเป็นพักๆด้วยฤทธิ์ยาและมีฟาทิทดูแลอยู่ไม่ห่างตลอดเวลาจนพรฟ้าอดคิดไม่ได้ว่าเขากลัวเธอหนีหรือมีความห่วงใยเธอขึ้นมาบ้างกันแน่แต่เห็นจะเป็นอย่างแรกเสียมากกว่า ทางด้านโรฮานตอนนี้เขาเปรียบเสมือนบอดี้การ์ดประจำตัวพลอยฝนและตะวันฉายไปแล้วไม่ว่าหญิงสาวและตะวันฉายจะไปที่ไหนเขาก็ต้องตามติดตลอดเวลาเพราะฟาทิทสั่งมาว่าหากพลอยฝนอยากจะพาตะวันฉายไปเที่ยวที่ไหนให้ไปได้เลยเพียงแค่โรฮานต้องอย่าปล่อยให้ทั้งคู่คลาดสายตาและพากันหนีไปได้เท่านั้นช่วงเย็นของวันนี้พลอยฝนขอให้โรฮานพาเธอและตะวันฉายออกมาที่สวนสาธารณะใกล้ๆที่มีสนามเด็กเล่นเพื่อให้หลานสาวของเธอได้มีพื้นที่เล่นและเจอเด็กๆคนอื่นๆบ้าง"คุณโรฮานเรื่องที่พวกคุณสืบได้เรื่องยังไงบ้างเมื่อไรความจริงจะกระจ่างสักที"ระหว่างที่นั่งจ้องมองหลานสาวตนอยู่ห่างๆพลอยฝนก็เอ่ยถามความคืบหน้าถึงเรื่องที่เป็นปัญหาอยู่ในตอนนี้เพราะหากความจริงปรากฏเร็วเท่าไรก็ยิ่งดีพี่สาวเธอจะได้พ้นมลทิน"ตอนนี้มัคซิมกำลังจัดการอยู่เรื่องมันไม่ใช่ผ่านมาแค่วันสองวันแต่ต้องใช้เวลาสักนิด"โรฮานรู้ว่ามัคซิมกำลังได้เบาะแสสำคัญแต่ไม่ได้คิดจะบอกหญ
"เอ่อ..เรียบร้อยแล้วไปกันเถอะครับ""ค่ะคุณพ่อ"เมื่อเห็นใบหน้าหวานมองมาทางเขาชายหนุ่มร่างสูงที่ใส่สูทสีดำเซ็ทผมเผ้าเนี้ยบก็รีบละสายตาไปทางอื่นก่อนจะเข้ามาอุ้มลูกสาวตัวกลมของตัวเองออกจากห้องไปขณะที่รถยนต์คันหรูสีดำที่มีฟาทิทเป็นคนขับแล่นอยู่บนท้องถนนพรฟ้าที่นั่งข้างๆคนขับเธอก็เอาแต่นั่งกังวลเพราะไม่รู้ว่าต่อไปเธอจะต้องเจอกับอะไรจนฟาทิทต้องลดความเร็วของรถลงก่อนจะเอียงหน้าเข้ามากระซิบกระซาบข้างๆใบหน้าหวานเบาๆเพื่อไม่ให้ลูกสาวตัวกลมที่นั่งอยู่บนคาซีทด้านหลังได้ยิน"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยถ้าคุณทำผมเสียหน้าผมจะไม่เปิดโอกาสให้คุณได้อยู่กับตะวันอีกเลยแล้วก็จะไม่รับรองความปลอดภัยของน้องสาวคุณด้วย"พรฟ้าไม่ได้โต้ตอบเพียงแค่มองชายหนุ่มด้วยสายตาไม่พอใจกลับไปที่เอาแต่ขู่เธอเท่านั้นหากไม่มีตะวันฉายอยู่ใกล้ๆเธอคงตอกกลับเขาไปบ้างแล้วบริษัทXXXไม่นานนักทั้งสามก็มาถึงบริษัทฟาทิทอุ้มตะวันฉายไว้ในอ้อมอกส่วนพรฟ้าเขาก็เดินจูงมือเธอไม่ปล่อยจนคนในบริษัทต่างก็จับจ้องประธานใหญ่กันเป็นตาเดียวเพราะอยากรู้ว่าคนที่ประธานใหญ่พามาด้วยคือใครกันแน่ในส่วนของพรฟ้าเองดูจะประหม่าไม่น้อยเพราะทุกคนที่เธอเดินผ่านไม่มีสักคนท
โรงพยาบาลแพทย์สาวตรวจร่างกายพรฟ้าพักใหญ่พร้อมทำแผลตรงหางคิ้วที่แตกก่อนจะพาเธอมาที่ห้องพักในส่วนของฟาทิทก็อุ้มลูกสาวเดินตามเตียงของพรฟ้ามาติดๆสีหน้าของเขาเป็นห่วงหญิงสาวจนเหล่าแพทย์และพยาบาลต่างก็เอ็นดูในความน่ารักของสามีที่เป็นห่วงคนเป็นภรรยา"ผลเอ็กซเรย์ไม่มีอะไรแตกหักที่คุณวูบน่าจะเป็นเพราะความดันสูงพักที่นี่สักคืนพรุ่งนี้ก็กลับได้แล้วล่ะค่ะ""ค่ะคุณหมอ"หมอสาวอธิบายสิ่งที่เธอเป็นและการรักษาคร่าวๆก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้คนไข้ของเธอได้พักผ่อนหลังจากหมอออกไปแล้วฟาทิทก็อุ้มตะวันฉายให้นั่งอยู่บนเตียงกับคนเป็นแม่ด้วยรู้ว่าเวลานี้ลูกคือยาดีที่สุดสำหรับหญิงสาว"คุณแม่เจ็บไหมคะ""ไม่ค่อยเจ็บแล้วค่ะตะวันนอนที่นี่กับแม่ได้ใช่ไหมลูก""ค่ะตะวันจะอยู่กับคุณแม่"ว่าจบตะวันฉายก็ล้มตัวลงนอนกอดกับแม่กลมส่วนพรฟ้าแม้นจะเห็นฟาทิทนั่งอยู่ใกล้ๆแต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจเขาเช่นเคยที่เธอชอบทำฟาทิทรู้ตัวดีว่าเวลานี้พรฟ้าคงยังไม่อยากมองหน้าเขาเท่าไรจึงค่อยๆลุกและเดินออกไปสูดอากาศข้างนอกเชียงใหม่ห้างสรรพสินค้าพลอยฝนให้โรฮานพาออกมาที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆกับบ้านพักเพราะเธอต้องการซื้อของใช้ส่วนตัวและเลือกซื้ออาหา
"พวกมึงเป็นใคร"กวินชี้หน้าถามชายหนุ่มทั้งสองด้วยความไม่พอใจ"เดี๋ยวมึงก็รู้.. แล้วไม่ต้องคิดจะเรียกคนของมึงถ้าไม่อยากนอนตายตรงนี้"มัคซิมจ่อปากกระบอกปืนไปที่หัวของกวินก่อนจะใส่กุญแจมือและใช้ถุงผ้าคลุมหัวกวินออกจากห้องไปที่รถมัคซิมและโรฮานใช้ความมืดหลังผับพาตัวกวินออกไปจากผับจนได้ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงโกดังร้างที่มัคซิมจัดเตรียมสถานที่เอาไว้"ฮึก..ฮือๆๆ.."พลอยฝนที่นั่งรถมากับโรฮานตามหลังมัคซิมมาติดๆสาวเจ้าพยายามข่มอารมณ์ให้เป็นปกติแต่ก็ทำได้ยากเพราะความกลัวยังไม่หายเธอยังคงสะอื้นเบาๆแบบนั้นจนมาถึงที่นี่"คุณรอผมอยู่บนรถแล้วผมจะรีบมา"โรฮานห่วงสภาพจิตใจของหญิงสาวพอสมควรแต่ตอนนี้เขาก็ต้องช่วยมัคซิมก่อนจึงให้เธอรออยู่ที่รถเขาจะรีบจัดการงานให้เสร็จจะได้รีบพาพลอยฝนกลับบ้านครู่ต่อมา"บอกมาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณฉวีวรรณ"มัคซิมและโรฮานนั่งถามคนที่ฟุบกองกับพื้น"พวกมึงเป็นใครกล้ามาทำกับกูแบบนี้"กวินตวาดกลับคนทั้งสองอย่างไม่เกรงกลัว"กูเป็นคนของคุณฟาทิทเข้าใจหรือยัง"ปึกมัคซิมฟาดกระบอกปืนไปที่ปากของกวินจนอีกฝ่ายเลือดกลบปากร้องลั่น"อ้าสส...กูแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น"กวินใจเต้นโครมครามเ
ในส่วนของฟาทิทหลังจากที่พาพรฟ้าออกจากโรงพยาบาลได้ไม่เท่าไรเขาก็ได้รู้เรื่องกวินและรู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นแต่อย่างเดียวที่เขาไม่รู้ก็คืออัสลานจะทำร้ายพวกเขาไปเพื่ออะไรตอนนี้ยังเป็นปริศนาและอีกเรื่องที่เขากำลังเครียดก็คือเขาดันไปมั่นอกมั่นใจตั้งแต่แรกว่าพรฟ้าคือคนร้ายพอความจริงเปิดเผยได้เขาก็รู้สึกผิดจนอยากจะต่อยหน้าตัวเองสักหลายพันครั้งพอทิฐิเริ่มคลายเขาก็มานั่งคิดได้ว่าไม่ควรจะปรักปรำใครเพียงเพราะเชื่อในความคิดของตัวเองขณะที่ยังไม่มีหลักฐานแถมเขายังทำร้ายเธอด้วยคำพูดและการกระทำอีกต่างหากไม่รู้เลยว่าหญิงสาวจะให้อภัยเขาได้หรือไม่"อร่อยไหมคะ"พรฟ้านั่งอยู่ข้างๆตะวันฉายขณะที่ลูกสาวของเธอนั่งทานไอศครีมของโปรด"ค่ะ...คุณแม่ขาเมื่อไรตะวันจะได้กลับไปเล่นกับเพื่อนๆคะ"เด็กหญิงหันมาถามคนเป็นแม่ตาแป๋วเพราะรู้สึกเบื่อที่จะต้องเล่นคนเดียวแล้วคำพูดและแววตาที่ไร้เดียงสาของลูกน้อยบีบคั้นหัวใจของพรฟ้าพอสมควรเพราะเธอไม่รู้ได้เลยว่าเธอกับลูกจะกลับไปใช้ชีวิตปกติได้เมื่อไร"ตะวันคิดถึงเพื่อนๆเหรอลูก""ค่ะตะวันคิดถึงเพื่อนๆคิดถึงคุณครูด้วย""รออีกนิดนะคะแม่จะพาตะวันกลับไปหาเพื่อนๆ"มือเรียวยกลูบหัวเจ
"จะให้ฉันพูดตรงๆฉันคิดว่าศักยภาพในเรื่องเงินทองคุณมีมาก..แต่เวลาที่จะเอาใจใส่ลูกคุณไม่น่าจะมีเพราะฉะนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันดีที่สุดแล้วค่ะ"พรฟ้าเอ่ยตามอย่างที่ใจคิดไม่ได้อยากอ้อมค้อมอะไรมากมายสิ้นเสียงของพรฟ้าชายหนุ่มก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินเข้าไปประชิดร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟามุมห้องเขาค่อยๆกุมมือเธอเอาไว้หลวมๆก่อนจะเอ่ยความในใจเสียงอ่อน"ถ้าผมจะขอร้องให้คุณอยู่กับผมในฐานะแม่ของตะวันฉายและภรรยาผมจริงๆจะได้หรือเปล่า"ฟาทิทรู้ตัวว่าหญิงสาวคงจะคิดว่าเขาหน้าไม่อายที่ทำเธอเจ็บแล้วยังจะกล้ามาขอร้องให้เธอทำตามคำขออีก"คุณคิดว่าฉันอยากจะอยู่กับคุณอย่างนั้นเหรอคะ?"พรฟ้าจ้องตาชายหนุ่มนิ่งแววตาของเธอไหวระริกเปล่งเสียงเอ่ยถามประชดเสียงสั่นหากเป็นเขาจะให้อภัยคนที่ทำมห้ตัวเองเจ็บง่ายๆหรืออย่างไร"ถึงคุณจะเกลียดผม..แต่ผมอยากจะบอกว่าผมมีความรู้สึกดีๆให้คุณไม่เคยเปลี่ยนแม้แต่ตอนที่ผมคิดว่าคุณเป็นคนทำร้ายคุณยาย...หัวใจของผมก็ยังคงเป็นของคุณ"คนตัวโตรวบกอดร่างบางเอาไว้แน่นเขาไม่ได้พูดเพื่อให้เธออภัยแค่อยากพูดความในใจให้หญิงสาวได้รับรู้เท่านั้นว่าหัวใจของเขาให้เธอไปเท่าไรไม่เคยเอากลับคืน..แม้นจะหลอกต
22.00 น.พรฟ้าเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จวันนี้เธอไม่ได้นอนกับลูกเพราะพลอยฝนคิดถึงหลานมากคืนนี้จึงขอพาเจ้าตัวกลมไปนอนด้วย"คุณจะอยู่ที่นี่กี่วันคะ"หญิงสาวในชุดนอนสีฟ้าหย่อนก้นลงนั่งตรงข้ามชายหนุ่มที่ห้องนั่งเล่นเพราะมีเรื่องที่จะต้องบอกเขา"เสร็จธุระแล้วผมว่าจะอยู่ไทยต่อสักเดือน""ฉันจะพาตะวันกับพลอยฝนกลับเขาใหญ่นะคะตะวันจะได้กลับไปเรียนที่เดิมแล้วฉันก็จะได้กลับไปเปิดคลีนิคด้วย""ได้สิงั้นถ้าผมเสร็จธุระแล้วเรากลับเขาใหญ่กัน""คุณ...จะทำอะไรกับคุณกวินเหรอคะ""มีอะไรหรือเปล่า""ฉันแค่จะบอกว่าให้กฏหมายเป็นคนจัดการเค้าดีกว่านะคะ"พรฟ้ารู้ว่าคืนนี้ฟาทิทต้องออกไปพร้อมโรฮานเธอรู้ว่าฟาทิทมีอำนาจในมือมากพอที่จะสั่งเก็บใครก็ได้แต่เธอไม่อยากให้เขาทำร้ายคนอื่นอีกต้องการให้คนผิดถูกกฏหมายลงโทษมากกว่าและเชื่อว่าคุณยายคงคิดเหมือนกับเธอ"ผมขอเป็นคนลงโทษคนแบบนั้นด้วยตัวผมเอง""ถือว่าฉันขอร้องคุณนะคะ""ถ้าคุณขอร้อง.. ผมก็จะไม่ทำมันถึงตาย...คุณไปอยู่กับลูกเถอะผมจะออกไปจัดการธุระของผม"ว่าจบก็ผุดลุกออกไปข้างนอกพรฟ้ามองตามหลังคนตัวโตด้วยแววตาที่ค่อนข้างหดหู่แม้นเธอจะรู้ว่าฟาทิทจะไว้ชีวิตกวินตาม
ก๊อกๆๆ พลอยฝนที่กำลังจะเตรียมตัวนอนเพราะนี่ก็เริ่มดึกแล้วเธอก็ต้องผงกหัวจากหมอนหยิบแว่นขึ้นมาใส่ก่อนจะผุดลุกออกมาเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะ"คุณโรฮาน"พลอยฝนแปลกใจพอสมควรที่เห็นโรฮานเคาะประตูห้องเธอเวลานี้"คุณถูกทำร้ายตรงไหนหรือเปล่าครับ"โรฮานเอ่ยถามหญิงสาวด้วยท่าทีร้อนใจ"ไม่ค่ะ..ฉันไม่เป็นอะไร"สาวเจ้าส่ายหัวเบาๆตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกเขินแปลกๆเมื่อชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทีห่วงใย"ดีแล้วล่ะ...ผมขอตัวนะครับ"โรฮานรู้แบบนี้เขาก็โล่งใจก่อนจะจ้องหน้าหญิงสาวในขณะที่เธอเองก็จ้องมาที่เขาเหมือนกันเมื่อไม่รู้จะสนทนาอะไรต่อจึงจำใจหันหลังกลับแม้นจะอยากอยู่ใกล้หญิงสาวนานๆก็ตาม"เอ่อ..แล้วคุณล่ะคะ..มีแผลตรงไหนหรือเปล่า...ฉันจะทำแผลให้ค่ะ"พลอยฝนรั้งมือหนาของโรฮานเอาไว้เธอเองก็เป็นห่วงเขาไม่แพ้กัน"ไม่ครับพวกเราไม่ได้ต่อสู้อะไร"โรฮานอมยิ้มอ่อนก่อนจะส่ายหัวเบาๆครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พลอยฝนได้เห็นรอยยิ้มของเขาเธอแทบละสายตาจากรอยยิ้มนี้ไม่ได้เลย"อ่อ..อย่างนั้นก็ฝันดีนะคะ"เมื่อตั้งสติหลุดจากภวังค์ได้วาวเจ้าก็รีบปล่อยมือชายหนุ่มเพราะรู้ตัวว่ารั้งเขาเอาไว้นานเกินไปแล้ว"ครับ..เอ่อ..ฝันดีเ