ตอนที่ยี่สิบสอง คนป่าเถื่อน

"หยุด.. ด.. อื้ออ.."

พรฟ้าพยายามจะไม่ให้เกิดการเผลอตัวแบบเมื่อเย็นเธอพยายามใช้แรงที่มีเหลืออยู่น้อยนิดดิ้นหนีเพื่อจะให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการของคนป่าเถื่อนจนเริ่มจะหมดแรงแต่ดูท่าว่าการต่อกลอนกับเขาจะเอาชนะยากเสียเหลือเกิน

ไม่รู้ว่าฤทธิ์น้ำเมาหรือฤทธิ์แรงโทสะที่ทำให้ฟาทิทไม่คิดจะหยุดการกระทำเขารวบอุ้มร่างบางเข้าไปในห้องนอนโดยที่ไม่ต้องเสียแรงเปิดประตูเพราะมันพังด้วยฝีมือของเขาตั้งแต่ช่วงเย็นแล้ว

ฟึ่บบ

ชายหนุ่มเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงนุ่มก่อนจะขึ้นคร่อมทาบทับหญิงสาวเอาไว้

"ปล่อยฉัน.. ไอ้บ้า.."

พรฟ้าตวาดคนที่อยู่บนตัวเสียงฝาดเพราะรู้ตัวว่าไม่มีแรงสู้จึงใช้เสียงเข้าข่มแต่การตะเบ็งเสียงเมื่อครู่ก็ยิ่งทำให้พลังงานที่เหลือน้อยนิดแทบหมดลงไปในทันที

"ผมบ้าได้ยิ่งกว่านี้อีก"

ว่าจบก็ทาบทับริมฝีปากหนาบดจูบหญิงสาวอีกรอบ

"อื้อ..ฮือ..ฮือๆๆๆ"

เสียงร้องสะอื้นของเธอไม่ได้มีส่วนที่จะทำให้เขารู้สึกสงสารแม้แต่น้อยด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นจนหยุดไม่ได้หูจึงอื้อตาลายไม่ค่อยจะสนใจที่จะได้ยินเสียงทัดทานต้อต้านอะไรทั้งนั้น

ฟาทิทค่อยๆส่งลิ้นร้ายตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากของหญิงสาวทั้งบางครายังดูดดึงลิ้นเรียวของหญิงสาวเล่นไปในคราเดียวกัน

สัมผัสที่เริ่มนุ่มนวลและเนิ่นนานของชายหนุ่มทำให้ร่างบางหมดแรงจะต่อต้านในตอนนี้เกิดอาการเผลอแบบเมื่อเย็นอีกครั้ง

"....."

พรฟ้านอนปล่อยน้ำตาไหลรินเงียบๆโมโหคนป่าเถื่อนรวมทั้งโมโหตัวเองที่สมองดันไม่สัมพันธ์กับหัวใจและร่างกายเอาเสียเลย

"อืม.."

ฟาทิทเริ่มหายใจหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆเขายังพรมจูบดูดดึงเนื้อนวลที่ลำคอระหงส์ด้วยความหลงไหลลิ้นร้ายไล่ระเรี่ยไปจนถึงใบหูลามมาที่แก้มนวลและจบที่ริมฝีปากบางอีกครั้งรสสัมผัสของเธอช่างหอมหวานแปลกใหม่กระตุ้นไฟร้อนในกายของเขาได้เป็นอย่างดี

ริมฝีปากหนาทำหน้าที่ขณะเดียวกันกับมือที่เปลื้องผ้าผ่อนของตัวเองโดยใช้เวลาไม่กี่วินาทีก็ถอดออกจนหมดก่อนจะดึงผ้านวมผืนหนานุ่มมาคลุมท่อนล่างเอาไว้หมิ่นเหม่

"อื้อ.."

พรฟ้าที่เริ่มจะตั้งสติได้สองมือเรียวก็พยายามฮึดสู้ผลักอีกฝ่ายออกจากตัวแต่ก็ถูกสองมือของชายหนุ่มยึดข้อมือของเธอทั้งสองขึงเอาไว้กับเตียงนุ่มขณะที่ริมฝีปากก็ยังไม่ได้ละจากปากของหญิงสาว

"อื้อ.."

เสียงร้องท้วงในลำคอเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเธอรู้สึกว่าสองขาเรียวของเธอกำลังจะถูกลำขาแกร่งของเขาพยายามแทรกให้แยกออกจากกัน

"อืม.."

ฟาทิทเริ่มบดจูบหญิงสาวเร่าร้อนขึ้นเพื่อต้องการจะทำให้เธอเคลิ้มตามอารมณ์ของเขาตอนนี้ไปอย่างง่ายดาย

บทจูบที่เร่าร้อนนี้เกิดขึ้นเนิ่นนานจนฟาทิทรู้แล้วว่าพรฟ้าเริ่มเคลิ้มตามเขาอีกครั้งจากดวงตาที่ดูปรือหยาดเยิ้มของเธอเขาจึงรีบละมือทั้งสองจากการกอบกุมข้อมือเล็กมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่เธอใส่ออกจนหมดและแล้วมือหนาก็ได้สัมผัสเนื้อนูนเต็มไม้เต็มมืออย่างง่ายดายเพราะเธอโนบรา

"อื้อ.."

สาวเจ้าขนลุกซู่เมื่อคนตัวโตสัมผัสเนื้อนูนอกอิ่มและแล้วเธอก็ต้องเกร็งแอ่นอย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เมื่ออีกฝ่ายก้มลงฟัดดูดดึงยอดอกอิ่มของเธอเล่น

ฟอด.. "อืม.."

เสียงครางทุ้มในลำคอเกิดขึ้นเพราะความพึงพอใจชายหนุ่มดูจะสนใจฟัดเหวี่ยงอยู่กับสองเต้างามพักใหญ่แล้วจึงค่อยๆแทรกลำขาแกร่งผ่านขาเรียวของเธออีกครั้งและแล้วเขาก็ทำมันได้สำเร็จร่างบางโอนอ่อนตามเขาไปอย่างง่ายดาย

ถึงแม้นครั้งนี้เธอจะไม่ยอมเขาก็จะไม่ยอมรอเวลาเช่นกันเพราะตัวตนของเขามันผงาดพร้อมรบในศึกรักจนแทบจะปริแตกเสียให้ได้

"อืม.."

ใบหน้าคมเลื่อนขึ้นมาบดจูบริมฝีปากบางอีกครั้งก่อนจะค่อยๆบดเบียดแท่งร้อนเข้าช่องทางรักของหญิงสาว

"อื้อ.. อ.อ๊ายย.."

ไม่ทันที่เจ้าแท่งร้อนจะเข้าได้ถึงครึ่งทางสาวเจ้าก็กรีดร้องตัวเกร็งมือเรียวจิกท่อนแขนแกร่งระบายความเจ็บจนแทบเลือดซิบ

"อืม..."

ใช่ว่าหญิงสาวจะรู้สึกเจ็บแต่ผู้เดียวฟาทิทเองก็กัดฟันจนขึ้นเป็นสันกรามเช่นกันขณะที่พยายามสอดใส่ตัวตนเข้าไปในตัวของหญิงสาวเพราะทุกวินาทีที่ตัวตนของเขาเข้าไปก็ถูกตอดรัดปวดหนึบแต่เขาก็ไม่ละความพยายาม

"อ๊ายย.."

สิ้นเสียงร้องของร่างบางที่ดังขึ้นอีกครั้งคือความสำเร็จของชายหนุ่มที่สามารถสอดใส่ตัวตนเข้าไปจนสุดช่องทางรักได้

"อือ..ฮือๆๆๆ.."

พรฟ้านอนสะอื้นเสียงอ่อนปล่อยน้ำตาไหลลงหมอนเพราะความเจ็บช่วงล่างที่แผ่ซ่านไปทั้งตัว

"อืม.."

ฟาทิทกดแช่แท่งร้อนและเริ่มบดจูบพรฟ้าอีกครั้งด้วยความนุ่มนวลทั้งมือหนายังบีบเค้นขยำสองเต้างามเรียกอารมณ์วาบหวามเพื่อที่จะทำให้เธอบรรเทาความเจ็บเขารู้ตัวว่าเขาเป็นคนแรกของเธอเพราะเมื่อครู่สัมผัสได้ว่าพึ่งจะผ่านเยื่อบางๆในช่องทางรักของเธอไปซึ่งมันก็ทำให้เขารู้สึกดีอยู่ไม่น้อย

ฟาทิทใช้ความชำนาญพาหญิงสาวเคลิ้มตามในเวลาไม่นานก่อนจะเริ่มขยับสะโพกแกร่งเข้าออกเป็นจังหวะนุ่มนวลและเร่าร้อนในเวลาต่อมาหลังจากที่รู้ว่าหญิงสาวเริ่มปรับตัวรับกับขนาดของเขาได้แล้ว

บทสวาทครั้งแรกที่ฟาทิทมอบให้พรฟ้าเนิ่นนานเท่าไรจนนับเวลาไม่ได้รู้แค่ว่าเขาเห็นเธอไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตาเวลานั้นเขาถึงจะหยุดให้เธอได้นอนพัก

วันต่อมา

พรฟ้านอนน้ำตาไหลเงียบๆตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเธอค่อยๆผละออกจากอ้อมอกแกร่งของฟาทิทและขยับตัวอย่างทุลักทุเลด้วยระบมไปทั้งตัวหันหลังให้กับคนที่กำลังหลับ

ใจอยากจะลุกหนีออกจากตรงนี้ใจจะขาดแต่ร่างกายไม่อำนวยจึงทำได้แค่หันหลังให้คนที่ย่ำยีเธอเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าคนป่าเถื่อนเช่นเขา

หลายชั่วโมงต่อมา

ฟาทิทตื่นขึ้นมาในช่วงสายและอุ้มร่างบางเปลือยเปล่าเข้าไปอาบน้ำล้างคราบคาวพร้อมกันแม้นร่างบางจะมีท่าทีไม่ยอมแต่เธอก็ขัดอะไรเขาไม่ได้อีกเช่นเคย

"....."

สายตาของเขาจับจ้องไปที่เรือนร่างบางของหญิงสาวไม่วางสายตายิ่งเห็นร่องรอยการกระทำของตัวเองเขาก็ยิ่งชอบใจผิดกับพรฟ้าที่อยากจะขจัดมันออกเสียให้สิ้นยิ่งเห็นร่องรอยที่ถูกคนตัวโตรังแกเธอก็ยิ่งปวดหัวใจ

หลังจากที่จัดการธุระส่วนตัวกันเรียบร้อยแล้วไม่นานนักฟาทิทก็ให้หญิงสาวออกมานั่งที่ห้องนั่งเล่นแม้นพรฟ้าจะเดินเหินยากลำบากพอสมควรแต่เธอก็พยายามที่จะเดินด้วยตัวเองเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องมาแตะต้องตัวช่วยเหลือเธอ

ในส่วนของฟาทิทเขาก็ต้องรีบเปลี่ยนผ้าปูด้วยตนเองเพราะมันเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำรักและหยดเลือดจนดูไม่ได้...เสร็จแล้วจึงเข้าครัวทำอาหารง่ายๆพักใหญ่และเอาออกมาวางที่โต๊ะทานข้าวก่อนจะเดินไปเรียกหญิงสาว

"อาหารเช้าเสร็จแล้ว"

"ฉันไม่หิว"

ใบหน้านวลเงยหน้ามองร่างสูงที่ยืนประชิดตัวอยู่ตรงหน้าตอนนี้เธอไม่อยากทานอะไรเพราะรู้สึกเจ็บคอและปวดหัวอยู่พอสมควรคาดว่าตัวเองน่าจะจับไข้

"ไม่หิวก็ต้องกิน"

"ฉันไม่ใช่คนของคุณอย่ามาออกคำสั่งกับฉันให้มันมากเกินไป"

ว่าจบก็เชิดหน้าหนีมองไปทางอื่นด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

"จำเอาไว้ว่าชีวิตของคุณในตอนนี้มันอยู่ในมือของผม"

ชายหนุ่มดึงมือเรียวของหญิงสาวให้เธอลุกขึ้นเดินตามเขาไปที่โต๊ะอาหารแต่ยังไม่ทันจะเดินได้ก้าวที่สามพรฟ้าก็ฟุบลงกับพื้นเสียก่อนเพราะเธอยังไม่สามารถขยับตัวอย่างรวดเร็วได้

"..อ..โอ้ย.."

ฟาทิทจึงรวบอุ้มร่างบางด้วยท่าเจ้าสาวแล้วพาเธอไปที่โต๊ะอาหารโดยที่ให้หญิงสาวนั่งอยู่บนตักตัวเองตอนนี้เขาสัมผัสได้ว่าอุณหภูมิหญิงสาวร้อนผิดปกติเขาจึงพอจะเดาออกว่าเธอคงจับไข้ยิ่งเห็นอย่างนี้ยิ่งต้องบังคับให้เธอทานข้าวให้ได้ก่อนที่จะทานยาตาม

"กินให้หมดแล้วผมจะเอายามาให้"

มือหนาเลื่อนถ้วยข้าวต้มมาวางตรงหน้าทั้งสองถ้วยเมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมแตะอะไรแถมยังมีน้ำตาเอ่อล้นไหลออกมาจากขอบตาไม่ขาดสายเขาจึงต้องย้ำให้เธอรู้ว่าการที่เธอจะมานั่งเสียน้ำตาไม่ได้ช่วยให้เขาใจดีกับเธอ

"อย่าคิดว่าน้ำตาจะช่วยอะไรคุณได้"

ว่าจบก็ใช้มือซ้ายอ้อมจับคางมนบีบแก้มหญิงสาวอีกมือก็ตักข้าวต้มอุ่นๆใส่ปากของพรฟ้าทำให้เธอต้องจำใจทานข้าวต้มที่เขาป้อน

"ฉันกินเองได้"

เมื่อเห็นอีกฝ่ายจะป้อนอีกคำหญิงสาวจึงรีบจับช้อนที่เขาถือเอามาถือเอง

"ก็แค่นั้น"

ฟาทิทรวบเอวบางเอาไว้ไม่ให้เธอลุกหนีเพราะรู้ว่าเธอคงนั่งตรงเก้าอี้แข็งๆไม่สะดวกเท่าไร