ตอนที่ยี่สิบเอ็ด ใจร้ายใจดำ

ขณะที่นั่งสงบอารมณ์พักใหญ่ฟาทิทก็นึกขึ้นได้ว่าจะต้องโทรถามความเป็นอยู่ของตะวันฉายกับโรฮานไม่รู้ว่าลูกสาวของเขาจะงอแงหนักหรือไม่เมื่อไม่เห็นคนเป็นแม่

"หืม.." 

มือหนาที่คลำหามือถือที่กระเป๋ากางเกงกลับไม่พบทั้งยังนึกถึงก่อนหน้าที่เขาลงนั่งบนโซฟาเมื่อครู่ก็ไม่รู้สึกทว่าจะเอาไปวางไว้ไหนก็ไม่ใช่เพราะเขาไม่ใช่คนขี้ลืม

คิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากันก่อนจะขบฟันจนขึ้นสันกรามอีกข้อที่จะเป็นไปได้ก็คือมันจะต้องอยู่กับพรฟ้าขณะที่เธอทำทีเผลอตัวกับเขาเป็นแน่คิดได้ดังนั้นจึงปรี่เข้าไปที่ห้องของเขาทันที

ฟาทิทพยายามเปิดประตูเท่าไรก็ไม่ออกรู้ได้ทันทีว่าสาวเจ้าคงล็อคจากด้านใน

ปั้งๆๆ

มือหนายกฟาดเคาะประตูรัวเสียงดังก่อยจะตวาดคนด้านในเสียงฝาดด้วยอาการโมโห

"เปิดประตู"

พรฟ้าเองรีบกดโทรหาอคิณเป็นรอบที่สิบเห็นจะได้เพราะปลายสายที่เธอโทรหาไม่ยอมรับสายเสียทีแถมตอนนี้ดูท่าฟาทิทคงจะรู้ตัวแล้วด้วยว่ามือถือของเขานั้นอยู่กับเธอ

"รับสิคะคุณคิณ"

ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ประตูด้วยความหวาดกลัวใบหน้านวลที่มีเลือดฝาดก่อนหน้าตอนนี้ซีดเซียวเหลืองจนแทบไม่มีเลือดทั้งภาวนาให้อคิณรับสายโดยเร็วแม้นเขาจะยังไม่มาช่วยเธอตอนนี้อย่างน้อยเขาก็จะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอและจะหาทางช่วยได้อย่างไร

ปั้งง..

และแล้วประตูห้องนอนก็ถูกพังทลายด้วยแรงถีบของฟาทิทเป็นเวลาเดียวกันที่อคิณนั้นกดรับสายของพรฟ้าพอดีเธอจึงรีบพูดกับปลายสายน้ำเสียงสั่นเครือ

"คุณคิณฟ้าเองนะคะตอนนี้ฉันอยู่ที่..บ..อื้อ"

หญิงสาวยังไม่ทันได้ให้รายละเอียดอะไรกับอคิณฟาทิทก็เดินเข้ามากระชากมือถือของเขาในมือของพรฟ้าและใช้มือหนารวบปิดปากเธอเอาไว้ก่อนจะกดเปิดสปีคเกอร์โฟนฟังว่าหญิงสาวนั้นโทรหาใคร

"คุณฟ้าอยู่ที่ไหนครับ"

เมื่อเสียงนั้นเป็นเสียงของผู้ชายเล็ดลอดออกมาเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคงเป็นอคิณจบประโยคปลายสายฟาทิทก็ตัดสายทิ้งทันที

"แสบนักนะ"

ฟาทิทเก็บมือถือได้ก็กระชากร่างบางออกมาด้านนอกด้วยความโมโหในส่วนของพรฟ้าเองก็เดาไม่ออกด้วยว่าเขาจะทำอะไรกับเธอ

"ฉันเจ็บ"

หญิงสาวกึ่งวิ่งกึ่งเดินเพราะด้วยอีกฝ่ายที่ดึงข้อมือเธอเอาไว้เขาไม่เพียงแค่สาวเท้ายาวยังกระชากเธอจนปวดข้อมือหนึบ

"ดื้อกับผมนักใช่ไหม"

ฟาทิทพาหญิงสาวมาที่หลังบ้านขณะที่ตอนนี้ฟ้ามืดครึ้มทั้งยังมีฝนตกพรำๆไม่หนักมากคาดว่าไม่นานคงได้ลงมาเม็ดใหญ่เขาหยิบเชือกที่ห้อยอยู่หน้าห้องเก็บของก่อนจะรวบมัดร่างบางติดไว้กับต้นไม้

"ทำบ้าอะไรของคุณปล่อยฉันนะ"

แม้นพรฟ้าจะดีดดิ้นหนีเท่าไรก็สู้แรงฟาทิทไม่ได้ทำได้ก็แต่ตวาดแผดเสียงระบายอารมณ์ไม่พอใจออกมาเท่านั้น

"ตากฝนสักคืนเป็นไง"

"คุณฟาทิท..ปล่อยฉัน.."

เมื่อยึดติดหญิงสาวกับต้นไม้ใหญ่ได้ริมฝีปากหนาก็แสยะยิ้มมุมปากก่อนจะเดินจากหญิงสาวไปโดยไม่สนใจคำทัดทานของเธอแม้แต่น้อย

"ไร้เหตุผลที่สุด"

ริมฝีปากบางขบเม้มแน่นดวงตากลมโตมองค้อนตามหลังร่างสูงด้วยความโกรธเคืองไม่นานนักขอบตาสาวเจ้าก็ร้อนผ่าวน้ำตารื้นหยดลงมาเป็นทางใจของเธอตอนนี้ร้อนรุ่มดั่งไฟอยากจะให้ความจริงปรากฎว่าเธอไม่ใช่ฆาตกรอย่างที่เขาคิดและเธอจะได้เจอหน้าลูกเสียที

ครื้นนนน.. ซ่าาาา

ไม่นานนักฝนก็ได้ลงเทกระหน่ำมาเม็ดใหญ่เวลานี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มตรงฟ้ามืดครึ้มสนิทฟาทิทยังคงนั่งทานสเต็กเนื้อโดยไม่สนคนที่ตากฝนอยู่ด้านนอก

มือหนาจับมีดหั่นเนื้อชิ้นหนาอย่างชำนาญก่อนจะใช้ส้อมจิ้มใส่ปากคำโตกรามแกร่งบดเคี้ยวเนื้อนุ่มด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่ในหัวตอนนี้นึกไม่ค่อยพอใจที่หญิงสาวให้ความสำคัญกับอคิณจนถึงขนาดมีเรื่องอะไรต้องบอกอคิณเป็นอันดับแรก

แม้นฝนที่กระหน่ำลงมาทำให้บรรยากาศภายในบ้านเย็นอยู่พอสมควรแต่ภายในใจฟาทิทดันร้อนรุ่มเพราะอยากจะรู้นักว่าพรฟ้ากับอคิณมีความสัมพันธ์กันถึงขั้นไหนแล้วแน่

ซ่าาา

"..ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย.."

พรฟ้าที่ตากฝนอยู่ร่วมสองชั่วโมงจนตัวซีดเผือดร่างบางสั่นสะท้านเพราะความเย็นจากลมฟ้าลมฝนน้ำเสียงที่เปล่งออกมาสั่นเครือเหนื่อยอ่อนด้วยเธอไม่ได้ทานอะไรมาทั้งวันทั้งยังต้องมาเจอคนใจร้ายกระทำกับเธอแบบนี้อีก

ครื้นน..ซ่าาาา

เสียงลมเสียงฝนรวมทั้งฟ้าที่กระหน่ำร้องไม่มีทีท่าว่าจะหยุดฟาทิทที่นั่งดื่มจวบจนสามทุ่มกว่าเขาก็ผุดลุกเดินไปเดินมาด้วยในใจลึกๆแล้วแอบเป็นห่วงพรฟ้าอยู่พอสมควร

"เฮ้อ..."

และแล้วคนตัวโตที่ยืนเท้าเอวเดินไปมาก็ทนใจดำต่อไปไม่ไหวเขาเดินผ่าสายฝนออกไปหาหญิงสาวที่ต้นไม้ใหญ่หลังบ้านทันที

"ฉัน..หนาว"

หญิงสาวเงยหน้ามองร่างสูงตรงหน้าแสงไฟสลัวจากหลังบ้านทำให้เธอเห็นเขาค่อนข้างชัดสีหน้าของเขาขณะที่จ้องมองเธอตอนนี้เรียบเฉยไม่มีทีท่าของความสงสารแม้แต่น้อยไม่รู้ว่าจิตใจของเขาทำด้วยอะไร

ฟาทิทรีบแกะเชือกออกอย่างรวดเร็วความรู้สึกในใจของเขาตอนนี้รู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวอยู่ไม่น้อยเนื้อตัวเธอซีดเซียวสั่นเป็นลูกนกหากไม่มีเชือกพันติดกับต้นไม้ไว้แน่นเธอคงนอนฟุบกองอยู่กับพื้นแล้วเป็นแน่แต่เขาก็ยังพยายามข่มใจไม่ยอมแสดงท่าทีห่วงใยออกมาเพราะคิดว่าในตอนนี้หญิงสาวไม่สมควรที่จะได้รับรู้มัน

ฟึ่บบ

ร่างบางหลุดจากเชือกที่พันธนาการอยู่ได้เธอก็แทบล้มไปกองกับพื้นด้วยความหนาวเย็นเข้าไปในกระดูกจึงทำให้ควบคุมการทรงตัวได้ยากพอสมควรดีที่ฟาทิทนั้นรวบร่างเธออุ้มเอาไว้ได้ทัน

ก่อนจะรีบพาเธอเข้าไปในบ้านครั้นหญิงสาวอยากจะปฏิเสธความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายแทบตายทว่าร่างกายก็ไม่ไหวจะต่อต้านอะไรทั้งสิ้น

"จัดการตัวเองซะ"

ฟาทิทวางหญิงสาวที่หน้าห้องน้ำแล้วโยนผ้าขนหนูให้เธอก่อนจะหันหลังกลับไปตู้เสื้อผ้าของตนหยิบชุดนอนออกมาหนึ่งชุดพร้อมผ้าขนหนูแล้วเดินออกจากห้องไปเพื่อไปจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำอีกห้องด้านนอก

ชั่วโมงต่อมา

กว่าพรฟ้าจะแช่น้ำอุ่นจนร่างกายเริ่มลดอาการสั่นเทาก็ใช้เวลานานพอสมควรหลังจากนั้นเธอจึงรีบพันผ้าขนหนูออกมาด้านนอกบนปลายเตียงตอนนี้มีเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่มวางอยู่เธอไม่รู้ว่าเขาเอามาวางให้เธอตอนไหนแต่คิดว่าน่าจะพักใหญ่แล้ว

หญิงสาวรีบจัดการหยิบเสื้อที่เขาวางไว้ให้ไปแต่งตัวที่ห้องน้ำเมื่อเสร็จแล้วเธอจึงคลุมผ้าขนหนูอีกผืนที่บ่าออกมานอกห้องเพื่อที่จะเข้าไปในครัวเรพาะต้องการที่จะได้น้ำอุ่นๆดื่ม

"ของคุณ"

ยังไม่ทันที่จะเดินถึงห้องครัวดีร่างสูงในชุดนอนสีเทาก็เดินออกมาจากห้องครัวและยื่นแก้วน้ำอุ่นให้เธอเสียก่อน

พรฟ้าจ้องมองหน้าฟาทิทด้วยสายตาที่ยังโกรธเคืองแต่เธอก็ไม่ปฏิเสธที่จะรับแก้วน้ำอุ่นจากคนตรงหน้าเพราะเธอต้องการมันพอรับแก้วน้ำอุ่นได้เธอก็หันหลังกลับโดยที่ไม่คิดจะเอ่ยขอบคุณในน้ำใจของอีกฝ่ายเพราะคิดว่าที่เขาทำเพราะคงไม่อยากให้เธอป่วยจนต้องมานั่งดูแล

พรฟ้าเดินมานั่งดื่มน้ำอุ่นที่โซฟาห้องนั่งเล่นเงียบๆสายตาของเธอเหลือบมองคนที่เดินตามมานั่งตรงข้ามเล็กน้อยแต่ก็ยังทำทีท่าไม่สนใจอีกฝ่ายแค่เห็นเขาเป็นเหมือนธาตุอากาศเท่านั้น

ฟาทิทที่เห็นหญิงสาวมีปฏิกิริยากับเขาเช่นนั้นเขาจึงเริ่มหงุดหงิดเพราะเธออีกรอบพาลนึกถึงเรื่องอคิณกับพรฟ้าในวันที่เขาไปตามหาเธอขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะโพร่งถามหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามถึงเรื่องที่คาใจ

"ทำไมถึงเลือกที่จะโทรหาอคิณคุณเป็นอะไรกับมันกันแน่"

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยด้วยความราบเรียบแต่คำถามของเขาทำให้พรฟ้าต้องวางแก้วน้ำอุ่นลงก่อนจะเงยหน้าตอบอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวเธอไม่ชอบที่ฟาทิทก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวแถมยังพูดจาถึงอคิณด้วยถ้อยคำที่ไม่ค่อยให้เกียรติ

"ฉันจะเป็นอะไรกับคุณคิณแล้วคุณมาเกี่ยวอะไรด้วย"

"รู้เอาไว้ถ้าคุณยังพยายามให้ใครช่วยคนๆนั้นจะเป็นอันตรายเพราะคุณ"

อคิณพยายามข่มอารมณ์ให้นิ่งแต่ก็เป็นไปได้ยากและแล้วเขาก็เริ่มแสดงออกถึงอำนาจชายหนุ่มผุดลุกขึ้นพรวดก่อนจะดึงร่างบางโดยการจับไหล่มนทั้งสองให้เธอลุกขึ้นและเน้นเขี้ยวเน้นฟันพ่นคำขู่ให้หญิงสาวได้รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเธอลากอคิณให้มายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

"เถื่อน..เผด็จการ..ใจร้ายใจดำ"

ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมองฟาทิทดวงตากลมโตแข็งกร้าวมีน้ำตาคลอครู่หนึ่งก่อนต่อว่าอีกฝ่ายเสียงสั่นเครือแค่วันนี้วันเดียวเธอก็เห็นความชั่วร้ายในตัวเขาขนาดนี้ผิดหวังเหลือเกินที่ก่อนหน้ามองเขาดีไปได้

คนตัวโตไม่สนใจที่จะโต้ตอบหากเธอปากดีกับเขาแบบนี้คงต้องใช้วิธีการสั่งสอนเช่นเดิม

"อื้อ.."

สองแขนแกร่งรวบกอดรัดร่างบางก่อนจะก้มลงบดจูบไปที่ริมฝีปากบางแม้นร่างในอ้อมกอดจะดีดดิ้นไม่ยอมง่ายๆแต่มีหรือคนอย่างฟาทิทจะจัดการผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวไม่ได้แม้นเธอจะต่อต้านแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะหยุดการกระทำยิ่งได้ลิ้มรสชาติหวานหอมจากร่างบางร่างนี้แล้วเขาก็รู้สึกว่าจะให้หยุดการกระทำมันช่างทำยากเสียเหลือเกิน