สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก

หมู่บ้านต้าไห่ เมืองเป่ยเย่

“ท่านอาอวี่ถงขอรับอาสะใภ้สามตายแล้ว ท่านย่าเฆี่ยนตีนางจนตายไปแล้ว”

ซ่งหงอี้บุตรชายของพี่รองของเขาเป็นคนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ

“เจ้าพูดอะไร! กล้าใส่ความข้าได้อย่างไรนางป่วยออดๆ แอดๆ รอวันตายเช่นนี้เหตุใดเจ้าถึงกล้ามากล่าวหาข้า”

ฮูหยินซ่งผู้ที่รังเกียจลูกสะใภ้มาตั้งแต่นางตบแต่งเข้ามาในบ้าน โบ้ยความผิดให้คนที่นอนหายใจอ่อนรวยรินที่แคร่หน้าบ้านของตระกูลซ่ง

บ้านตระกูลซ่งนั้นถือว่ามีฐานะที่ดีพอสมควรก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้มีเหตุการณ์ที่รุนแรงเกิดขึ้นในครอบครัวเลยสักครั้ง แต่เพราะไม่นานมานี้นายท่านซ่งนั้นได้สิ้นใจไปจึงทำให้ฮูหยินซ่งขึ้นเป็นหัวหน้าครอบครัวแทน ลูกหลานทุกคนจึงต้องเชื่อฟังนางนั่นเอง

ฮูหยินซ่งนั้นมีลูกชายสามคน คนโตยังอยู่ที่บ้านใหญ่ ลูกชายคนรองเมื่อไม่นานมานี้ก็เพิ่งสิ้นใจตายไปพร้อมภรรยารักของเขา ส่วนลูกชายคนที่สามก็คือซ่งอวี่ถงสามีของมู่อิงเถาสตรีที่นอนอยู่บนแคร่หน้าบ้านตระกูลซ่งนั่นเอง

แต่ก่อนพี่ชายคนรองของซ่งอวี่ถงนั้นต้องตรากตรำทำงานหนักในไร่ในนาเพียงลำพัง ส่วนซ่งอวี่ถงนั้นเพราะเขาอ่านหนังสือออกมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว นายท่านซ่งจึงส่งเขาไปเรียนที่สำนักบัณฑิตในตัวเมืองด้วยหวังว่าเขาจะสอบเข้ารับราชการได้นั่นเอง

เมื่อต้องกลับบ้านแต่ละครั้งซ่งอวี่ถงก็จะรีบเข้าไปช่วยงานพี่รองของเขาทันที ส่วนพี่ชายคนโตกับเอาแต่นั่งกินนอนกินสบายเพียงคนเดียว ภรรยาของพี่ชายคนรองก็ต้องทำงานบ้านงานเรือนทุกอย่างให้คนในบ้านจนไม่มีแม้เวลาจะพักผ่อน จนเมื่อทั้งคู่ล้มป่วยลงก็ยังไม่ได้รับการรักษาจนป่วยตายไปในที่สุด

ลูกชายของพวกเขานั่นก็คือ ซ่งหงอี้ที่อายุได้เพียงหกขวบจึงกลายเป็นซ่งอวี่ถงที่ต้องเลี้ยงดูแทนนั่นเอง

เมื่อซ่งอวี่ถงถึงวัยออกเรือนได้สู่ขอหญิงสาวจากตระกูลมู่ที่เคยหมั้นหมายกันไว้ตั้งแต่เด็กๆ แต่คนที่ได้มากลับเป็นเพียงหญิงสาวหน้าตาธรรมดาอวบอ้วนทั้งยังมีสีผิวที่ดำด้านคล้ายคนทำงานหนักมาตั้งแต่เด็ก แต่เมื่อจะนำเจ้าสาวกลับไปส่งคืนครอบครัวนั้นก็ดูเหมือนจะย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่เลยสักคนดูเหมือนว่าทั้งหมดจะหายไปในชั่วข้ามคืน มู่อิงเถาที่ออกเรือนมาจึงไม่สามารถส่งคืนได้ตามใจหวัง

มู่อิงเถาแต่งเข้ามาในบ้านตระกูลซ่งได้เพียงสี่เดือนเท่านั้นก็ถูกทุบตีเจียนตาย ซ่งอวี่ถงชายตามองไปที่ภรรยาของตนเอง เพราะเขาไปร่ำเรียนหนังสือที่สำนักบัณฑิตในตัวเมืองจะกลับมาที่บ้านก็เพียงเดือนละครั้งเท่านั้นทำให้เขาไม่ได้รู้สึกผูกพันใดๆ กับนางเลยแต่เมื่อเห็นคนที่ใกล้ตายเช่นนี้เขาเองก็รู้สึกเสียใจอยู่ไม่น้อย

“ท่านอาสามนางตายแล้ว”

ซ่งหงอี้ร้องไห้จนตาบวมแดงไปหมด ไม่รู้เพราะอะไรเจ้าเด็กแสบคนนี้ถึงได้ดูจะใส่ใจหญิงสาวผู้นี้มากถึงเพียงนี้ ทั้งๆที่พึ่งจะได้อยู่ร่วมชายคาเดียวกันเพียงไม่นานเท่านั้น

“เจ้าเด็กขี้โกหกกล่าวหาว่าข้าทำร้ายนางงั้นหรือ มาให้ข้าตีเสียดีๆ”

“ท่านแม่! หยุดเถอะ”

ฮูหยินซ่งไม่ฟังที่เขาร้องขอนางกำลังจะใช้ไม้เท้านั้นฟาดลงที่กลางกระหม่อมของเด็กชายผู้โชคร้าย แต่ทันใดนั้นก็มีมือปริศนายื่นไปจับที่ไม้เท้านั้นได้ทันเวลาพอดี

เมื่อมองลงไปก็พบว่ามือนั้นคือมือของ มู่อิงเถา สตรีที่ทุกคนคิดว่าตายไปแล้วนั่นเอง

“ผะ ผีหลอก! ช่วยด้วยผีหลอก”