ตอนที่ 2

“ผะ ผีหลอก! ช่วยด้วยผีหลอก”

มู่อิงเถาค่อยๆขยับร่างกายขึ้นมาก่อนจะเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งของนางขึ้นทีละนิด

ความจริงนางนั้นตื่นมาได้สักพักแล้ว นานพอที่จะได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดและที่น่าปวดใจก็คือนางข้ามเวลามาอยู่ในร่างของสตรีผู้ที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อผลักดันให้ผู้เป็นสามีเช่น ซ่งอวี่ถงสอบเข้าราชการจนได้ดิบได้ดีและสุดท้ายก็ต้องตายเพราะน้ำมือของเขานั่นเอง

เรื่องราวเหล่านี้อยู่ในนิยายเล่มโปรดที่เธอชอบอ่านจนจบไปหลายครั้งทว่าในส่วนท้ายของนิยายเล่มนั้นกลับไม่ได้กล่าวเอาไว้ถึงการดำเนินเรื่องของตัวร้ายว่าไปในทิศทางใดเพราะยังมีเล่ม 2 ที่นักเขียนยังเขียนไม่จบนั่นเอง

แม้จะไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับตนเองจนได้แต่ในเมื่อเธอเข้ามาอยู่ในร่างนี้แล้วก็คงทำได้แค่ทำใจอย่างเดียว

เธอจำไม่ได้เลยสักเพียงนิดว่าเจ้าของร่างนี้รู้สึกอย่างไรกับคนในครอบครัวนี้ เพราะความทรงจำอันน้อยนิดที่พอจะนึกขึ้นได้ทำให้เธอไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับใครเลย

แต่ที่น่าอนาจใจนั้นคือสตรีผู้ที่เธอเข้ามาอาศัยอยู่ในร่างนี้ต่างหากเล่า ถูกทุบตีจนตายเช่นนี้นางทนไปได้อย่างไรกัน

“มะ มู่อิงเถาเจ้าตายไปแล้วนี่นา ข้าเป็นคนจับชีพจรเจ้าเองกับมือเลยนะ” สะใภ้ใหญ่ซ่งพูดจาละล่ำละลักขณะที่ตัวก็สั่นไปด้วย

“เป็นหมองั้นหรือถึงได้รู้ว่าชีพจรไหนหยุดชีพจรไหนยังอยู่”

“นี่เจ้ากล้าเถียงข้างั้นหรือ”

“หรือไม่จริง”

“ปากดีเสียจริง ครั้งนี้ข้าจะเป็นคนตีเจ้าให้ตายเอง”

ขณะที่สะใภ้ใหญ่ซ่งกำลังจะก้าวเข้าไปหามู่อิงเถาก็ถูกซ่งอวี่ถงเข้ามายืนขวางทางเอาไว้ก่อน รูปร่างที่สูงใหญ่ของเขาบดบังตัวที่อวบอ้วนของมู่อิงเถาได้ไม่มิดเท่าใดนักแต่นางก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ซ่งอวี่ถงมากไปกว่านี้ได้เพียงแค่ถอยไปยืนด้านหลังของฮูหยินซ่งแทน

“เดี๋ยวนี้เจ้าชักจะเอาใหญ่แล้วนะ ลืมไปแล้วหรือว่าพ่อของเจ้าไม่ได้อยู่คุ้มกะลาหัวของพวกเจ้าแล้วกล้าดีอย่างไรถึงมาขัดใจข้า”

“ท่านแม่หยุดเถอะท่านก็ลงโทษอิงเถามามากพอแล้ว นางเองก็บาดเจ็บหนักถึงเพียงนี้ท่านยังไม่พอใจอีกงั้นหรือ”

“อวี่ถงเจ้าถอยออกไป นางเด็กนี่กล้าขโมยของกินของข้าๆ จะตีนางให้ตายไปเลย”

“ก็เพียงแค่ของกิน ท่านแม่ข้าไปหามาให้ท่านใหม่ก็ได้”

“หาใหม่เจ้าต้องหาแน่นอนแต่ที่ข้าจะทำในเวลานี้คือระบายอารมณ์ที่บังอาจมาทำให้ข้าโกรธ”

ฮูหยินซ่งพูดจบก็โบยไม้เท้าไปที่ลำตัวของเขาทันที ซ่งอวี่ถงเดิมทีหลบได้แต่เขากลับไม่หลบจนฮูหยินซ่งเองก็ตกใจไม่น้อยที่เขาเลือกที่จะยืนอยู่ที่เดิม

“เจ้าถอยออกไปอยากรับโทษแทนนางงั้นหรือ”

ซ่งอวี่ถงไม่ทันเปิดปากก็ถูกใครบางคนผลักไปด้านข้างเกือบจะเซล้มไปแล้ว

“ท่านแม่ข้าไปทำอะไรให้ท่านขุ่นเคืองนักหนาก็เพียงแค่หยิบซาลาเปาไปลูกเดียวเองมันทำให้ท่านจะเป็นจะตายเลยหรืออย่างไร”

“ปากดีนักนะนังเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า วันนี้ข้าจะเฆี่ยนตีเจ้าให้ตายไปเลย”

“ข้าเป็นสมบัติของท่านงั้นหรือ ท่านเป็นคนข้าก็เป็นคนไหนเลยจะต่างกันก็เป็นเพียงแค่หัวหน้าในบ้านแล้วคิดจะข่มเหงรังแกคนอื่นง่ายๆ เช่นนี้ได้อย่างไร”

ชาวบ้านที่มายืนมุงดูตั้งแต่ครั้งแรกเริ่มส่งเสียงอื้ออึงดูเหมือนจะเห็นด้วยกับที่มู่อิงเถาพูดออกมา ทั้งยังแปลกใจที่หญิงสาวที่เอาแต่เก็บตัวและไม่เคยมีปากเสียงกับผู้ใดเลยแต่วันนี้นางกลับเอาแต่ยืนเถียงฮูหยินซ่งอย่างเอาเป็นเอาตายอย่างไม่คิดจะเกรงกลัวนางเลยสักเพียงนิด

“ท่านใช้งานพี่รองและพี่สะใภ้รองจนพวกเขาไม่มีเวลาพักผ่อนเมื่อป่วยเจียนตายท่านก็ยังไม่ยอมให้หมอมารักษา ท่านไม่เห็นความดีของพวกเขาแล้วยังกล้ามาใช้งานข้าต่ออีกงั้นหรือ”

“พวกท่านก็เหมือนกันไม่มีมือไม่มีเท้าแล้วหรือถึงทำงานเองไม่ได้ถึงต้องมาใช้งานข้าจนแทบจะตายตามพี่รองไปไปเช่นนี้”

“นี่เจ้า! ปากดีนักนะนังเด็กคนนี้”

สะใภ้ใหญ่ซ่งเดินเข้ามาหานางหมายจะตบนางสักฉาดแต่ไม่ทันได้ก้าวเท้าถึงตัวของมู่อิงเถาก็ถูกนางกระโดดเตะไปที่ปากทันที

“กรี๊ด! ท่านแม่นางเตะข้า กรี๊ด! ฟันข้าร่วงแล้ว”

“ท่านแม่! เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ มู่อิงเถาเจ้ากล้าดีอย่างไรถึงทำกับท่านแม่ข้าเช่นนี้”

มู่อิงเถาใช้สายตามองไปที่หลานสาวคนโตของบ้าน นางไม่กล้าเดินเข้ามาใกล้มู่อิงเถาได้แต่ยืนเกรี้ยวกราดอยู่ด้านหลังผู้เป็นย่าเท่านั้น

“เจ้าสามหาวนักทุกคนจงฟัง ต่อไปนี้บ้านใหญ่จะขอตัดขาดกับบ้านสามเป็นตายไม่เกี่ยวข้องกัน”

มู่อิงเถาได้ยินดังนั้นก็ตกใจเล็กน้อยนางไม่นึกว่าหญิงสูงวัยผู้นี้จะกล้าลั่นวาจาเช่นนี้ออกมาก็เพียงแต่คิดว่าอาจจะลงโทษเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น แม้นางจะไม่ได้รู้สึกผูกพันกับครอบครัวนี้มากนักแต่ก็อดนึกถึงซ่งอวี่ถงไม่ได้ เขาอาจจะทำใจไม่ได้หรือไม่นะที่ต้องถูกทางบ้านตัดญาติขาดมิตรเช่นนี้ เวลานี้เขาอาจจะโกรธและเกลียดนางมากอย่างแน่นอนแต่สิ่งที่นางคิดกับผิดคาดไปอย่างมาก!

“ได้ท่านแม่ ในเมื่อท่านไม่ใยดีและไม่เคยสนใจครอบครัวของข้าเลยแม้เพียงนิด เช่นนั้นจากนี้ต่อไปท่านก็อย่าหาว่าข้าอกตัญญูเลยพวกเราไปกันเถอะ”

“ขอรับ”

ซ่งหงอี้เอ่ยออกมาก่อนจะแอบอมยิ้มเล็กน้อย

‘นี่ถูกไล่ออกจากบ้านเหตุใดยังยิ้มกันได้อยู่นะ’

“พวกเจ้าอย่าได้คิดเอาอะไรในบ้านของข้าไปแม้แต่ชิ้นเดียว ของทุกชิ้นในบ้านนี้เป็นของตระกูลซ่งทั้งหมด!”