ตอนที่ 10

ทั้งคู่เดินแบกหมูป่าคนละตัวกลับไปที่บ้านด้วยความรวดเร็ว เมื่อมาถึงบ้านซ่งอวี่ถงก็ถึงกับปาดเหงื่อไปไม่น้อยแต่เมื่อหันไปมองมู่อิงเถานางกลับไม่มีสีหน้าเหน็ดเหนื่อยเลยแม้เพียงนิด

'เป็นไปได้อย่างไรกันล่ะเนี่ย'

“ท่านมองข้าทำไมหรือ”

“อะ เอ่อไม่มีอะไรหรอก เจ้าเหนื่อยหรือไม่”

“ไม่เลยเจ้าค่ะข้าทำงานหนักมามากร่างกายจึงแข็งแรงกว่าคนปกตินัก ท่านรีบไปแล่เนื้อของมันเถอะจะได้รีบเอาไปขาย”

“ข้ารู้แล้ว”

“ท่านอาสามกลับมาแล้วหรือ”

“หงเอ๋ออย่าวิ่งสิเดี๋ยวก็หกล้มหรอก แล้วนี่เจ้าวิ่งได้แล้วหรือ”

“ข้าเจ็บที่แขนนะขอรับไม่ใช่ขาแม้จะถูกฟาดไปหลายหนก็เถอะแต่ก็ไม่ปวดมากเท่าแขนหรอกนะขอรับ แต่น่าแปลกที่ข้ารู้สึกว่ามันปวดน้อยลง”

“เป็นเช่นนั้นก็ดีแล้วล่ะ”

“ว้าว! นั่นหมูป่าหรือขอรับ”

“ใช่ เอาล่ะข้าจะแล่เนื้อหมูป่าไปขายพวกเจ้ามีอะไรทำก็ไปทำก่อนเถอะ”

“เจ้าค่ะ/ขอรับ”

มู่อิงเถาเดินหายเข้าไปในบ้านท่ามกลางสายตาของบุรุษต่างวัยทั้งสองที่มองตามแผ่นหลังกลมแน่นที่เต็มไปด้วยเนื้อไขมันล้วนๆ นั้นอย่างไม่วางตา

มู่อิงเถาเข้าไปนั่งแช่น้ำอุ่นในถังอาบน้ำอยู่เป็นเวลานานเพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไปกลับที่หุบเขาทั้งยังต้องแบกหมูป่าที่หนักร่วมร้อยกิโลทำให้นางรู้สึกปวดกระดูกไม่น้อย การได้นั่งแช่น้ำอุ่นเช่นนี้ทำให้นางรู้สึกดีขึ้นแต่ความง่วงงุนกลับเริ่มเข้ามาแทนขณะที่เปลือกตาของนางกำลังจะปิดลงก็ได้กลิ่นอาหารอันโอชะลอยมาตามสายลม

“กลิ่นอะไรหอมจังเลย”

มู่อิงเถาขึ้นจากถังน้ำก่อนจะสวมเสื้อผ้าด้วยความรวดเร็วแล้วเดินตามกลิ่นอาหารไปจนถึงโต๊ะกินข้าวเก่าๆ นั้น

“ข้ากำลังจะไปตามเจ้าพอดีเลย นั่งสิ”

“ว้าว ขาหมูนี้”

“ข้าคิดว่าเจ้าคงอยากกินจึงทำไว้ให้ มาชิมดูสิถูกปากหรือไม่”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

มู่อิงเถานั่งลงมือก่อนจะรีบหยิบตะเกียบเตรียมจะคีบเนื้อมันหมูชิ้นโตๆ นั้นแต่นางก็หยุดมือได้ทัน

‘ทำดีกับข้าเช่นนี้คิดอะไรอยู่กันนะ’

นางช้อนสายตามองไปที่บุรุษตรงหน้าก่อนจะหันไปมองใบหน้าเล็กๆ ของหลานชายเขา ทั้งคู่มองมาที่นางด้วยแววตาที่แปลกๆ พิกล

“เป็นอะไรไม่กินหรือ”

“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะแล้วท่านไม่กินหรือ”

“แค่เห็นเจ้ากินข้าก็อิ่มแล้ว”

“ใช่ขอรับแค่เห็นอาสะใภ้กินข้าก็อิ่มแล้ว”

ทั้งคู่ไม่พูดต่อแต่คีบจานเนื้อหมูอีกจานแทนแล้วนั่งกินต่อเงียบๆ ไม่สนใจนางอีก

‘เอาอย่างไรดีพวกเขาวางยาพิษนางหรือไม่นะ หรือยาถ่ายอย่างที่ในหนังเขาทำกันหรือเปล่า โว้ย! ช่างหัวมันเถอะข้าหิวจะตายอยู่แล้ว’

มู่อิงเถาสูดลมหายใจเข้าก่อนจะพ่นออกช้าๆ แล้วรีบคีบเนื้อหมูคำโตเข้าปาก ความนุ่มนิ่มและความหวานของเนื้อซึมเข้าปากนางทีละนิด น่าแปลกหน้าตาอาหารจานนี้ก็ดูธรรมดาแต่เหตุใดถึงได้อร่อยอย่างคาดไม่ถึงเช่นนี้กันนะ

ซ่งอวี่ถงแอบมองนางเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้มเบาๆ

‘มีความสุขกับอาหารเช่นนี้เลยหรือ’

“ข้าไปขายเนื้อหมูป่าที่ตลาดได้มาหลายตำลึงเลย”

“จริงหรือเจ้าคะ”

“อืม พรุ่งนี้ข้าจะเข้าไปลาหยุดเรียนที่สำนักบัณฑิตอาจจะเข้าไปหาบ้านเช่าในตัวเมืองด้วยเจ้าเองก็เก็บข้าวของเอาไว้บางส่วนก็ได้ เผื่อโชคดีมีที่พักกลับมาจะได้มาขนของไปเลย”

“เร็วเช่นนั้นเลยหรือ”

“ข้าก็ต้องกลับไปเรียนต่อ รอไม่ได้แล้ว”

“อ้อ เจ้าค่ะ”

ไม่นานนักการร่วมรับประทานอาหารเย็นในวันนี้ก็สิ้นสุดลง ค่ำคืนที่สงบสุขก็หวนกลับคืนมาอีกครั้งคืนนี้เป็นคืนที่มู่อิงเถาหลับตาลงอย่างไม่กังวลใจใดๆ เช่นที่ผ่านมา

‘ได้ลิ้มรสอาหารอร่อยๆ ถึงจะถูกวางยาก็ช่างเถอะตายอีกรอบจะเป็นไรไป’

-สองวันถัดไป-

เกวียนวัวมาจอดอยู่หน้าบ้านของพวกเขาท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของชาวบ้านในละแวกนั้น ซ่งอวี่ถงและมู่อิงเถาเลือกที่จะไม่สนใจพวกเขาต่างก็รีบขนของๆ ตนเองออกมาวางนอกรั้วด้วยความรวดเร็ว

คนขับเกวียนก็เข้ามาช่วยขนของอีกแรงส่วนซ่งอวี่ถงก็พยุงหลานชายของเขาเดินไปที่เกวียนวัว มู่อิงเถารีบเดินตามหลังพวกเขาไปติดๆ นี่นับเป็นครั้งแรกที่นางจะได้ออกจากหมู่บ้านแห่งนี้หลังจากทะลุมิติมาเลยก็ว่าได้ นางจึงรู้สึกตื่นเต้นมากไปหน่อยจนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่

แม้จะรู้สึกใจหายไปบ้างที่อยู่ๆ ก็ต้องเดินทางไปอยู่ที่อื่นแต่เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนนางเองก็ไม่คิดเสียใจและเสียดายที่แห่งนี้เลยสักเพียงนิด

ซ่งอวี่ถงชำเลืองไปมองนางแต่ก็ไม่ได้พูดสิ่งใดออกมา เขาอุ้มซ่งหงอี้ขึ้นไปบนเกวียนวัวก่อนจะหันหลังกลับไปมองมู่อิงเถาที่เวลานี้นางกำลังจะปีนขึ้นไปนั่งบนเกวียนด้วยความยากลำบาก สองขาช่างสั้นเหลือเกินกับความสูงของเกวียนนี้

ซ่งอวี่ถงถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ แล้วจับที่เอวของนางยกขึ้นครั้งเดียวก่อนจะวางนางลงบนเกวียนด้วยความรวดเร็ว

‘หนักใช่เล่น’

“ท่านพี่! ข้าขึ้นเองได้น่า”

“เห็นๆ อยู่ว่าขาของเจ้าสั้น”

‘ปากคอเราะร้ายไม่เบา’

“ขอบคุณนะเจ้าคะ”

เมื่อทุกคนขึ้นเกวียนกันเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาเดินทางเข้าไปในตัวเมือง พวกเขาสามคนหันหลังกลับไปมองบ้านหลังเก่าหลังนั้นที่ใช้อาศัยอยู่ชั่วคราว สายตาของพวกเขาทุกคนไม่มีความอาลัยอาวรณ์ที่แห่งนั้นเลยแม้เพียงนิด

เกวียนรับจ้างออกเดินทางจากหมู่บ้านต้าไห่เข้าไปยังตัวเมืองเป่ยเย่ ระยะทางจากที่นี่เข้าไปในตัวเมืองไกลพอสมควรน่าจะประมาณสี่สิบลี้[1] เห็นจะได้ 

ทิวทัศน์โดยรอบเป็นป่าเขาก่อนจะเริ่มพบเห็นได้น้อยลงเมื่อเริ่มเข้าสู่เขตตัวเมืองแล้ว

- - - - - - - - - - 

[1] 40 ลี้ = 20 กิโลเมตร