ตอนที่ 11

-เมืองเป่ยเย่-

‘ว้าวเมืองเล็กๆ ยังน่าตื่นตาตื่นใจถึงเพียงนี้ถ้าเป็นเมืองหลวงเล่าจะใหญ่โตแค่ไหนกันนะ’

“เป็นอะไรไม่เคยเข้ามาในเมืองเลยงั้นหรือ ข้าจำได้ว่าพี่สะใภ้รองเคยพาเจ้ามาซื้อของในเมืองอยู่นะจำไม่ได้แล้วหรือ”

“ข้าเคยมาแล้วงั้นหรือ อาจจะเพราะตั้งแต่โดนตีเกือบตายวันนั้นข้าก็เลอะเลือนจนลืมไปเสียสนิทเลยน่ะเจ้าคะ”

“งั้นหรือ”

ซ่งอวี่ถงยังคงจับจ้องนางไม่หยุด มู่อิงเถาได้แต่ยิ้มให้เขาเท่านั้น

เกวียนวัวมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง บ้านที่ดูไม่ได้หลังใหญ่โตมากนักแต่เมื่อมองไปรอบๆ กลับมีพื้นที่ใช้สอยไม่น้อยเลยทีเดียว

“ลงไปกันเถอะ”

“ท่านพี่นี่บ้านใครหรือเจ้าคะ”

“บ้านใหม่ของเราอย่างไรล่ะ”

“อะไรนะ! ท่านแน่ใจนะเจ้าคะว่ามาถูกที่”

“ทำไมหรือ”

“ก็มันช่าง…ดูดีอะไรถึงเพียงนี้ท่านไปหามาได้อย่างไรแพงมากหรือไม่”

“ก็…”

“ท่านพี่ซ่ง”

ซ่งอวี่ถงกำลังจะตอบคำถามของนางก็ได้ยินเสียงหวานใสของสตรีนางหนึ่งเอ่ยเรียกเขาขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ดีใจ?

‘เสียงใครกันนะ’

มู่อิงเถาหันหลังไปดูก็เห็นว่าเป็นสตรีคนหนึ่งที่เป็นเจ้าของเสียงหวานใสผู้นั้นนั่นเอง ใบหน้าสวยหวานรูปร่างอรชรนี้ช่างงดงามเหมือนกับนางฟ้าเสียจริงส่วนตัวของนางเองนั้นไม่ต้องบรรยายรูปร่างให้ยุ่งยาก เหมือนกองขี้อย่างไรอย่างนั้น

“เอ๋ ท่านพี่ซ่งนั่นใครหรือเจ้าคะ”

สตรีผู้นั้นหันมามองมู่อิงเถาแววตาของนางมีแต่ความฉงนสงสัยในความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ยิ่งนัก

“ข้าเป็นญาติห่างๆ กับท่านพี่ซ่งน่ะ”

“เอ๋?”

ทั้งซ่งอวี่ถงและซ่งหงอี้อุทานออกมาแล้วก็หันไปมองมู่อิงเถาพร้อมๆกัน ยังคงนึกแปลกใจที่นางพูดออกไปเช่นนั้น

“เป็นเช่นนั้นหรือเจ้าคะท่านพี่ซ่ง”

“ข้าว่าเข้าไปข้างในกันดีกว่า หงเอ๋อยืนนานไม่ได้” มู่อิงเถารีบพูดแทรกขึ้นมาเพราะกลัวว่าความจะแตกเอาได้

“เช่นนั้นข้าจะเป็นคนพาเข้าไปชมบ้านเองนะเจ้าคะ”

สตรีผู้นั้นกระวีกระวาดเปิดประตูเข้าไป สภาพบ้านด้านในดูดีมากๆ ดูดีกว่าที่จะเป็นแค่บ้านที่มีไว้ให้เช่าเท่านั้น

“ท่านพี่อย่าบอกนะว่าที่นี่คือบ้านของนาง” 

“เป็นอย่างไรอยู่ได้หรือไม่เจ้าคะท่านพี่ซ่ง”

ไม่ทันที่ซ่งอวี่ถงจะตอบออกไปสตรีผู้นั้นก็หันมาถามพวกเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ลำบากกว่านี้พวกข้าก็อยู่มาแล้ว ขอบใจแม่นางซูมากนะขอรับ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกเจ้าค่ะตามที่ตกลงกันไว้ ท่านไม่ต้องจ่ายค่าเช่าให้ข้าก็เพียงแค่สอนหนังสือข้าช่วงเลิกเรียนก็พอแล้ว”

‘หื้อ ว่าแล้วกลิ่นตุๆ ลอยมาแต่ไกล’

“นางชอบท่านหรือ”

“พูดอะไร” ซ่งอวี่ถงใช้นิ้วดีดไปที่หน้าผากของนางเบาๆ ก่อนจะหันไปพูดคุยกับสตรีผู้นั้นต่อ

“แม่นางซูจะให้ข้าเริ่มสอนวันไหนงั้นหรือ”

“ตามที่ท่านพี่ซ่งสะดวกเลยเจ้าค่ะแต่ว่าต้องไปสอนที่บ้านของข้านะเจ้าค่ะ ท่านแม่ไม่ค่อยยอมให้ข้าออกจากเรือนเท่าใดนัก”

มู่อิงเถาแอบยกยิ้มเล็กน้อย

‘น่าจะไม่ค่อยอยากให้ลูกสาวคบหาชายตรงหน้าเสียมากกว่า’

‘เดี๋ยวนะอาการหน้าแดงระเรื่อของนางนั่นหมายความว่าอย่างไร’

“นางเป็นญาติของท่านสินะเจ้าค่ะ เจ้าชื่ออะไรหรือ”

“ข้าชื่อว่ามู่อิงเถา”

“ข้าซูม่านอวี้เรียนที่สำนักบัณฑิตที่เดียวกันกับท่านพี่ซ่ง เอาไว้วันหลังข้าจะหาเสื้อผ้าสวยๆ มาให้เจ้าใส่ เสื้อผ้าที่บ้านของข้านั้นมีมากจนใส่ไม่ทันเลยล่ะ”

“อย่าเลยข้าเกรงใจ”

“จะเกรงใจข้าทำไมกัน เจ้าเป็นญาติกับท่านพี่ซ่งก็เหมือนกับเป็นญาติของข้า”

‘เหมือนตรงไหน!’

“ขอบคุณพี่สาวซูมากนะเจ้าคะ”

“เอาล่ะพวกท่านพักผ่อนเถอะอีกห้าวันข้างหน้าพบกันที่โรงเรียนนะเจ้าคะ”

“อืม”

มู่อิงเถาหันไปมองตามแผ่นหลังตรงสวยนั้นอยากรู้เสียจริงว่าสตรีผู้นี้มีความสัมพันธ์อะไรกับซ่งอวี่ถงกันแน่จำได้เพียงแค่ว่านางตามเขาไปที่เมืองหลวงด้วยนี่นา แล้วหลังจากนั้นล่ะ

‘เฮ้อ…นิยายเล่มที่ 2 ก็ยังไม่วางขายเสียด้วยน่าเสียดายเสียจริง’

ขณะที่นางยืนคิดเงียบๆ อยู่นั้นก็ไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าคนขับเกวียนวัวได้นำสัมภาระของพวกเขามาวางไว้ที่หน้าบ้านให้แล้ว

“คิดอะไรอยู่หรือมาเก็บของเข้าบ้านได้แล้ว”

“เจ้าค่ะ”

…

“เจ้าอยากไปเรียนหนังสือด้วยหรือไม่”

“ไม่เอาหรอกเจ้าค่ะ”

มู่อิงเถาตอบทันที นางรู้ดีว่าสตรีในยุคนี้ที่สามารถเรียนหนังสือได้ก็คงมีเพียงแค่สตรีที่มีฐานะหรือชนชั้นสูงเท่านั้น ส่วนสตรีที่ยากจนทั้งยังอัปลักษณ์เช่นนางไหนเลยจะกล้าไปเรียนร่วมกับเขาได้

ซ่งอวี่ถงแม้จะเป็นตัวร้ายแต่เขาก็มีใบหน้าที่คมคายหล่อเหลาไม่น้อย รูปร่างสูงโปร่งที่เดิมทีคิดว่าคงจะผอมแห้งแต่กลับกันเขากลับมีกล้ามเนื้อแน่นเป็นมัดๆ หากเป็นยุคที่นางจากมาเขาก็คือนายแบบดีๆ นี่เอง

แล้วดูตัวของนางสิทั้งอวบอ้วนผิวก็ดำด้านเช่นนี้จะมีใครกล้าเข้าใกล้กัน แค่โป้ปดว่าเป็นญาติกับเขาก็เกรงว่าเขาอายจะแย่อยู่แล้ว

“ท่านพี่ซ่งไหนๆ พวกเราก็แยกบ้านออกมาแล้วเช่นนั้นพวกเราสองคนก็..”

“อะไรหรือ”

“ความจริงพวกเราสองคนก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันใช่หรือไม่ ดังนั้น….”

“อยากเป็นงั้นหรือ”

‘หื้ออ อย่ามาทำข้าสติแตกนะไม่ได้ๆ อิงเถาเจ้าอย่าหวั่นไหวไปกับลมปากของเขาสิ’

“เป็นอะไรตีหน้าตัวเองทำไม”

มู่อิงเถาหยุดชะงักก่อนจะมองไปที่มือทั้งสองข้างของนางที่ถูกมือหนาของเขากอบกุมเอาไว้ ใบหน้าของนางก็เริ่มร้อนขึ้นมาดื้อๆ โชคยังดีที่นางมีผิวสีเข้มไม่เช่นนั้นคงต้องอับอายเขาเป็นแน่

มู่อิงเถาค่อยๆ เลื้อยแขนออกจากมือของเขาก่อนจะเขยิบไปยืนด้านข้างของหงเอ๋อด้วยความรวดเร็ว

“คือข้าคิดว่าเราสองคนเป็นพี่น้องกันดีกว่านะเจ้าคะ”

“พี่น้อง?”

“อื้ม”

“ข้าแต่งเจ้ามาเป็นภรรยา หาได้อยากได้น้องสาวไม่”

ซ่งอวี่ถงก้มหน้าพูดกับนางๆจึงไม่เห็นว่าใบหน้าของเขาตอนนี้นั้นเป็นอย่างไร

“เจ้าอยากไปจากข้าและหงเอ๋อมากเช่นนั้นหรือ”

“ห๋า ไม่ใช่เช่นนั้นเสียหน่อย”

“แล้วเพราะอะไร”

“ก็…”

มู่อิงเถาไม่กล้าเอ่ยสิ่งที่นางคิดในใจ หนึ่งเพราะนางไม่อยากอยู่ในฐานะภรรยาผู้ที่ต้องตายด้วยน้ำมือสามีเช่นเขาอย่างไรเล่าและสองนางอัปลักษณ์ถึงเพียงนี้เขาจะกล้าบอกกับคนอื่นได้อย่างไรว่านางคือภรรยาของเขา ได้อายคนอื่นแย่เลย

“ข้าเข้าใจแล้ว หากว่าเจ้าลำบากใจที่จะอยู่กับคนยากจนเช่นข้าเช่นนั้นหากไว้ข้าเก็บเงินได้มากพอข้าจะแบ่งให้เจ้าคนละครึ่งไว้สร้างเนื้อสร้างตัวก็แล้วกัน”

“ไม่ใช่เช่นนั้นเสียหน่อย”

ครั้งนี้ซ่งอวี่ถงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับนางเป็นเชิงถามว่าเหตุใดนางถึงอยากหย่ากับเขา

“กะ ก็ข้าไม่งดงามเช่นแม่นางผู้นั้น ท่านไม่อายคนอื่นเขาหรอกหรือที่มีภรรยาเช่นข้า”

ซ่งอวี่ถงขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินสิ่งที่นางเอ่ยออกมาแต่ก่อนจะได้ตอบนางไปซ่งหงอี้ก็เอ่ยออกมาเสียก่อนแล้ว

“ท่านอาสะใภ้ท่านลำบากมากับพวกข้าตั้งนาน เมื่อสบายแล้วท่านคิดว่าข้ากับอาสามจะทอดทิ้งท่านเช่นนั้นหรือ”

‘ก็ใช่ไงในนิยายก็ทิ้งข้าอย่างไรเล่า’

“ข้ากับอาสามไม่ใช่คนใจดำเช่นนั้นเสียหน่อย”

‘น้อยไปกระมัง’

“และอีกอย่างต่อให้พี่สาวผู้นั้นมาทอดสะพานให้ท่านอาของข้ามากเพียงใด แต่ในใจของข้าท่านก็คืออาสะใภ้เพียงคนเดียวที่ข้ายอมรับ”

‘วาจาดีเป็นเลิศ จะใจอ่อนตามแล้วนะเนี่ย’

“หงเอ๋อพูดถูกข้าไม่ทอดทิ้งคนที่ลำบากมาด้วยกันหรอก เจ้าไปพักผ่อนเถอะข้าจะตรวจดูรอบๆ บ้านอีกครั้ง”

“อะ อืม”

มู่อิงเถาเดินเข้าไปในบ้านเพื่อมองหาห้องนอนสำหรับตนเองภายใต้สายตาของสองบุรุษที่มองตามหลังนางไป

พวกเขาหันไปสบตากันแต่ไม่มีใครยอมเอ่ยอะไรออกมาอีกและไม่มีใครรู้เลยว่าพวกเขาต่างก็คิดอะไรอยู่กันแน่