ตอนที่ 12

“มู่อิงเถา”

“งื้อ ข้าจะนอนขอนอนตื่นสายสักวันสิ”

“มู่อิงเถาเจ้าตื่นเดี๋ยวนี้นะ!”

“โอ๊ย! ใครกันเรียกอยู่ได้ หืม....ลิงฮุยงั้นหรือ”

“ข้าบอกว่าหากเรียกชื่อข้าผิดอีก ต่อไปนี้ข้าจะไม่ช่วยเจ้าอีกแล้วนะ”

“ขอโทษทีข้ายังมึนๆ อยู่น่ะ สองสามวันมานี้เจ้าหายไปไหนมา”

“ข้าไม่ได้หายไปไหนทั้งนั้นเจ้าลุกขึ้นมาได้แล้วน้ำพุแห่งกาลเวลาจะล้นออกมาแล้วเนี่ย”

“อะไรนะ”

มู่อิงเถาได้ยินดังนั้นก็รีบลุกขึ้นมาทันที เมื่อมองไปรอบๆ ที่แห่งนี้กลับไม่ใช่ห้องนอนที่นางนอนเมื่อคืนนี้เสียอย่างนั้น

‘มาโผล่ที่นี่ได้อย่างไรกันนะ’

“ไหนเจ้าบอกว่าน้ำพุแห่งกาลเวลาแห้งเหือดไปแล้วอย่างไรเล่า”

“ข้าจะไปรู้หรือ อยู่ดีๆ เมื่อเช้ามันก็พุ่งออกมาอย่างที่เจ้าเห็นนั่นล่ะ”

“แล้วมันดีหรือไม่ดีล่ะ”

“ไม่รู้ เจ้าช่วยนำไปรดน้ำผักตรงนั้นทีสิ”

“อะไรนะ นี่ปลุกข้ามาเพื่อทำงานงั้นหรือ”

“ก็ข้าเสียดายนี่นานานๆ น้ำพุจะเอ่อร้นออกมาเช่นนี้ช่างหาดูได้ยากยิ่งนัก แปลกเสียจริงมาได้อย่างไรกัน”

“เจ้าเป็นเจ้าของมิติแห่งนี้ยังไม่รู้ แล้วข้าจะไปรู้หรือ”

“ก็เคยได้ยินมาบ้าง”

“ได้ยินเรื่องอะไร”

‘น้ำพุแห่งกาลเวลาจะกลับมาหลั่งไหลอีกครั้ง เมื่อเจ้าของวิติวิเศษตัวจริงกลับมา’

‘ผู้เฒ่าคนก่อนผู้รักษามิติแห่งนี้ได้เคยบอกกับเขาเอาไว้ แต่จะเป็นนางแน่หรือที่เป็นเจ้าของมิติวิเศษแห่งนี้ บ้าน่าไม่จริงหรอก!’

“เอาน่าเจ้าก็ใช้ประโยชน์จากมิติแห่งนี้ไปมากพอสมควรแล้ว ช่วยข้าดูแลมันทีอยากได้อะไรไปขายก็เอาไปเลย”

“จริงนะ”

“ข้าไม่เคยพูดปดตัวข้าเองก็ใช่ว่าจะได้ใช้ของอะไรพวกนี้เสียหน่อย เก็บๆไปขายเถอะหากมันเน่าเสียไปก็เสียดายแย่เลย”

“เยี่ยม”

มู่อิงเถารู้สึกกระปี้กระเปร่าขึ้นมาทันทีนางเองก็อยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อซ่งอวี่ถงบ้าง อย่างเช่นช่วยเขาหาเงินในระหว่างที่เขาไปร่ำเรียนก็ยังดี

เป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้วที่ซ่งอวี่ถงกลับไปเรียนที่สำนักบัณฑิตและหงเอ๋อเองร่างกายก็เริ่มกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมแล้ว แขนที่หักก็เริ่มใช้งานได้บ้างแล้วอาจจะเพราะเขาออกกำลังกายทุกวันอีกทั้งได้กินผลไม้วิเศษอีกจึงหายวันหายคืนเร็วยิ่งขึ้น

เพราะพวกเขาทั้งหมดย้ายบ้านมาอยู่ในเมืองหลวงทำให้อยู่ไกลเกินไปที่จะขึ้นเขาไปหาของป่าอีก มู่อิงเถาจึงคิดวิธีหาเงินจากทางอื่นนอกจากเก็บผักหลังบ้านและในมิติวิเศษไปขาย

“อาสะใภ้ท่านทำอะไรอยู่หรือกลิ่มหอมไปถึงหน้าบ้านเลย”

“ข้าจะเปิดร้านขายซาลาเปา เอานี่เจ้าลองกินดูสิรสชาติพอใช้ได้หรือไม่”

ซาลาเปาก้อนใหญ่ถูกยื่นไปตรงหน้าของเด็กชาย กลิ่นหอมของมันทำให้ซ่งหงอี้เก็บน้ำลายไม่อยู่แทบจะไหลออกมาอยู่แล้วด้วยความหิวจึงรีบรับไปทันที

“ระวังสิมันยังร้อนอยู่นะ ค่อยๆ กิน”

“ขอรับ”

“เป็นอย่างไรอร่อยหรือไม่”

“อร่อยมากเลยขอรับอาสะใภ้ ข้าไม่ได้กินของอร่อยแบบนี้มานานมากแล้ว”

“เช่นนั้นเจ้าเอาไปให้ท่านป้าข้างบ้านสักสามสี่ลูกทีนะ”

“เหตุใดต้องเอาไปให้นางล่ะ”

“หงเอ๋อการมีมิตรดีกว่ามีศัตรูนะเจ้ารู้หรือไม่ การให้ไม่ใช่ว่าต้องอยากได้ของตอบแทนเสมอไปแต่สิ่งเหล่านี้อาจจะส่งผลดีต่อตัวของเจ้าเองไม่วันใดก็วันหนึ่ง เจ้าจำเอาไว้นะ”

“ขอรับ”

ซ่งหงอี้รับเอาตะกร้าที่ภายในบรรจุไปด้วยซาลาเปาลูกใหญ่ใส้หมูสองลูกและใส้ผักอีกสองลูกบนตะกร้าถูกปิดคลุมด้วยผ้าสะอาดก่อนที่เขาจะรีบเดินออกไปจากบ้านด้วยความรวดเร็ว

-เจ็ดวันผ่านไป-

มู่อิงเถาทำงานทั้งในมิติวิเศษและทำซาลาเปาไปขายที่ตลาดจนแทบไม่มีเวลาพัก แต่เพราะได้ดื่มน้ำพุจากกาลเวลาทำให้ร่างกายของนางไม่เหนื่อยล้าเกินไปอีกทั้งยังส่งผลให้น้ำหนักของนางลดลงอีกด้วย 

มู่อิงเถาเพราะในยุคที่จากมานั้นเป็นนักศึกษาแพทย์และเคยทำการวิจัยผลิตภัณฑ์ต่างๆ มาก่อนจึงเชี่ยวชาญพิเศษเรื่องการทำผลิตภัณฑ์บำรุงผิวที่มาจากส่วนผสมหลากหลายชนิดแต่ในยุคนี้นั้นส่วนผสมที่เคยใช้ดูท่าจะหาได้ยากกว่ายุคที่จากมาเสียแล้ว ดังนั้นนางจึงเลือกใช้สมุนไพรในการทำครีมบำรุงผิวแทนนั่นเอง

เพราะการดูแลที่ต่อเนื่องทำให้ผิวพรรณของนางดูขาวใสและเนียนนุ่มขึ้นมาไม่น้อยแม้กระทั่งซ่งหงอี้เองก็ยังตกตะลึงไม่หาย

เมื่อทำงานในไร่มิติวิเศษไปได้ครั้งค่อนวันแล้วมู่อิงเถาก็หยิบเอาไข่ไก่และผักสองสามอย่างติดมือออกมาด้วย นางตั้งใจว่าจะเอาไก่ในมิติวิเศษออกมาเลี้ยงที่สวนหลังบ้านสักสองสามตัวแต่คงต้องรอให้ซ่งอวี่ถงกลับมาเสียก่อนเพราะอะไรน่ะหรือ?

‘นางทำเล้าไก่เป็นเสียที่ไหนกันเล่า’

พื้นที่ด้านหลังบ้านหลังนี้มีกว้างขวางมากนางใช้ปลูกผักผลไม้ไปไม่น้อยเลย น่าแปลกที่ไม่ปล่อยให้คนเช่าแต่กลับเก็บเอาไว้ทั้งแบบนี้แม่นางผู้นั้นน่าจะมีฐานะที่ร่ำรวยมากเป็นแน่

“ท่านอาสะใภ้”

“หงเอ๋อเป็นอย่างไรบ้างทำไมไม่นอนพักเล่า”

“ข้านอนจนเบื่อแล้วอยากออกมาช่วยงานอาสะใภ้บ้าง”

“งานบ้านเล็กน้อยพวกนี้ไม่ต้องช่วยหรอกน่าข้าทำเองได้ หิวหรือยังข้าเข้าครัวครู่เดียวนะ”

“ขอรับ”

มู่อิงเถาเข้าครัวทำอาหารเพียงครู่เดียวก็ออกมาพร้อมกับโจ๊กร้อนๆ ผัดผักอีกสองอย่างและยังมีไข่ต้มไว้ให้หงเอ๋ออีกด้วย

“ว้าว! น่ากินเหลือเกินขอรับอาสะใภ้”

“น่ากินก็กินเยอะๆ ล่ะ”

“ขอรับ นี่ถ้าท่านอากลับมาคงดีใจไม่น้อยเลยนะขอรับ”

“เรื่องอะไรหรือ”

“ก็อาสะใภ้งดงามขึ้นอย่างไรเล่า”

“แค่กๆ”

เพราะคำพูดของซ่งหงอี้เมื่อครู่ทำให้มู่อิงเถาถึงกลับสำลักน้ำแกงไปทันที

“มะ ไม่หรอกน่าสตรีในเมืองนี้งดงามกว่าข้าก็มีไม่น้อย ท่านอาของเจ้าก็เห็นมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็แค่ข้าผอมลงนิดเดียวเองคงไม่ทำให้เขาสนใจข้าขึ้นมาหรอก”

“ไม่แน่นะขอรับ”

“เจ้านี่น้าเลิกสนใจเรื่องนี้ได้แล้ว กินข้าวต่อเถอะ”

“ก็ได้ขอรับ”

ขณะที่ทั้งสองกำลังกินอาหารกันอยู่นั้นก็มีเสียงของใครบางคนร้องเรียกอยู่ที่หน้าประตูบ้าน

มู่อิงเถาเปิดประตูออกไปก็พบว่าเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลซ่งนั่นเอง

“เจ้าเป็นใคร ไปเรียกนังเด็กมู่อิงเถานั่นออกมาให้ข้าที”

“แล้วเจ้ามาทำอะไร”

“เอ๊ะ! เจ้านี่อย่างไรนะพูดจากับผู้ใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร ไปเรียกนางออกมาให้ข้า”

“มีอะไรจะคุยกับข้าก็พูดมา”

“ข้าบอกว่าข้าจะพบ…เอ๋?”

สะใภ้ใหญ่ซ่งอ้าปากค้างก่อนจะมองมู่อิงเถาตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่วางตา สตรีตรงหน้าของนางในเวลานี้นั้นดูผอมลงจากแต่ก่อนลงไปบ้างแล้วอีกทั้งผิวพรรณของนางก็ดูสะอาดสะอ้านขึ้น แม้สภาพของนางในเวลานี้จะดูเหมือนคนเพิ่งทำงานในไร่มาก็เถอะ แต่เหตุใดถึงยังดูงดงาม! เป็นไปได้อย่างไรว่านางคือมู่อิงเถาหญิงอัปลักษณ์ผู้นั้น

“นี่เจ้า”

“ท่านแม่นั่นนางจริงๆหรือ”

บุตรสาวของสะใภ้ใหญ่ซ่งที่ติดสอยห้อยตามมารดาของนางมาด้วยนั้น เวลานี้กำลังยืนกระซิบถามนางทั้งสายตาที่มองมายังมู่อิงเถาก็ดูจะงุนงงปนอิจฉาอยู่ไม่น้อย

“ข้านี่ล่ะมู่อิงเถา พวกเจ้ามาที่นี่ทำไม”

“เฮอะ ข้าจะมาทำไมก็เรื่องของข้าถอยออกไปข้าเดินทางมาเหนื่อยๆนะไปหาน้ำมาให้ข้ากินเสียสิ”

“ข้าถามว่าเจ้ามาทำอะไรที่นี่เหตุใดถึงไม่ตอบเสียที”

“เอ๊ะ! นังเด็กคนนี้นี่ข้าพูดเมื่อครู่ไม่ได้เข้าหัวเจ้าเลยหรืออย่างไร ถอยไป!”

“พวกท่านตัดขาดซ่งอวี่ถงจากบ้านใหญ่แล้วยังมีหน้ามาที่นี่อีกงั้นหรือ”

“แม่นางซูเจ้าเห็นหรือยังว่านังเด็กอะ….”

‘ไม่สิตอนนี้นางไม่อัปลักษณ์แล้ว ไปทำอะไรมากันแน่นะดูเหมือนจะงดงามกว่าแม่นางที่ยืนข้างๆ ข้าเสียอีก’

“แม่นางซูท่านเห็นหรือยังว่านังเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้าผู้นี้เป็นอย่างไร ท่านคิดเหมือนข้าใช่หรือไม่ว่า…”

มู่อิงเถาคร้านจะฟังพวกนางพูดจึงปิดปากเงียบก่อนจะจ้องมองสะใภ้ใหญ่ซ่งนิ่ง แววตาที่มืดมนของมู่อิงเถาทำให้หัวใจของสะใภ้ใหญ่ซ่งผู้นั้นสั่นไหวไม่น้อยแต่ไม่ทันที่จะเอ่ยปากสิ่งใดออกมาอีกก็ถูกมู่อิงเถาใช้เท้าถีบไปที่กลางท้องของนางอย่างเต็มแรง

“โอ๊ย! นี่เจ้ากล้าทำร้ายข้างั้นหรือ”