ตอนที่ 14 ไม่อยากปล่อยนาง

‘จะไม่ยอมปล่อยข้าไปจริงๆ งั้นหรือ’

“คือ ความจริงการแต่งงานมันก็เป็นเรื่อง….”

“แม่นางซู ที่สำนักบัณฑิตหยุดเรียนสามวันไว้หลังจากนั้นข้าจะไปสอนหนังสือให้เจ้าอีกครั้ง”

“ข้าเข้าใจแล้ว เชิญพวกท่านตามสบายเถอะเจ้าคะ”

“อืม ขอบใจเจ้ามากนะ”

ซูม่านอวี้หันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองพวกนางอีก มู่อิงเถาอยู่ๆ ก็รู้สึกแข้งขาอ่อนขึ้นมาทันใด นางหันไปมองใบหน้าของผู้เป็นสามีก็เห็นว่าเขาอมยิ้มอยู่ก่อนแล้ว

มู่อิงเถาสะบัดหน้าให้เขาก่อนจะเดินไปนั่งกินข้าวต่อกับซ่งหงอี้ที่เวลานี้เอาแต่อมยิ้มไม่หยุด

ครั้งนี้ซ่งอวี่ถงไม่ได้กลับบ้านนานเกินครึ่งเดือน กลับมาครั้งนี้เขาเองก็ตกตะลึงที่ได้เห็นมู่อิงเถาอีกครั้งนางดูเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมากเลยทีเดียว แต่เพราะคำพูดเมื่อครู่ของเขาอาจจะทำให้นางไม่พอใจไปบ้าง ดังนั้นจึงไม่อาจเอ่ยถามอะไรออกไปได้ในเวลานี้

“ข้ากลับมาเหนื่อยๆ หิวข้าวเสียจริง”

“ได้ เชิญท่านนั่งสิ”

มู่อิงเถาวางตะเกียบลงก่อนจะเดินเข้าไปในครัวแล้วหยิบเอาถ้วยที่ตักข้าวจนเต็มมาให้เขา

“อาหารพื้นๆ ท่านทนกินไปเถอะนะเผื่อสักวันท่านอาจจะได้กินอาหารที่ดีกว่านี้ก็เป็นได้”

“ข้าก็กินแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ดูเหมือนครั้งนี้จะดีกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำไป”

“ท่านไปบอกนางทำไมว่าข้าเป็นภรรยาของท่าน”

“หรือไม่จริง”

“อะแฮ่ม” ซ่งหงอี้กระแอมออกมาเพื่อเป็นการเตือนคนทั้งคู่ว่าเขายังนั่งอยู่ตรงนี้ด้วยเพราะกลัวว่าทั้งคู่จะทะเลาะกันนั่นเอง

“ข้าขอโทษ ข้าเพียงแค่คิดว่าหากท่านได้แม่นางซูผู้นั้นไปเป็นภรรยาชีวิตของท่านกับหงเอ๋อน่าจะดีกว่านี้”

มู่อิงเถาพูดจบก็ลุกเดินเข้าไปหลังบ้านทันทีทิ้งให้สองบุรุษมองตามแผ่นหลังบอบบางนั้นโดยไร้เสียงตอบรับใดๆ

............

“เป็นอะไรทำหน้าเหมือนใครเหยียบหางมาอย่างนั้นล่ะ”

“ข้าเป็นคนนะ”

“ไม่บอกก็นึกว่าเป็นลูกหมาน้อย มอมแมมเสียอย่างนั้น”

“ถ้างดงามแล้วต้องตายสู้ให้ข้าอัปลักษณ์แบบเดิมก็ยังจะดีเสียกว่า”

“เด็กน้อยเอ๋ยเจ้าถูกกำหนดให้มาเป็นภรรยาของเขาจะเลี่ยงได้อย่างไรเล่า ต่อให้สตรีที่งดงามราวนางฟ้านางสวรรค์มาอยู่ตรงหน้าเขาๆ ก็ไม่มีทางหวั่นไหวหรอก”

“เพราะอะไร”

“โชคชะตากระมัง สามีของเจ้าหล่อเหลาเพียงนั้นเหตุใดถึงไม่พอใจอีก ไหนจะไม่เจ้าชู้เหล้าสุราไม่ดื่มวันหยุดทีไรรีบกลับบ้านทุกทีบุรุษแบบนี้มีทีไหนกัน”

“หลิงฮุยเจ้าพูดให้มันดีๆ โชคชะตาอะไรต่อให้หล่อเหลากว่านี้ข้าก็ไม่อยากได้หรอกหากสุดท้ายแล้วข้าต้อง…”

“ต้องอะไร”

“ช่างเถอะข้าอยากกลับบ้าน ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”

“เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่ามีบ้านให้กลับ”

“ถามทำไมแบบนั้น”

“ก่อนเจ้าจะจากมารู้หรือไม่เล่าว่าที่นั่นเป็นอย่างไร”

“หลิงฮุยเจ้าอย่ามาพูดจาสองแง่สองง่ามให้ข้าแคลงใจเช่นนี้นะ ตกลงแล้วบ้านข้าเป็นอย่างไรข้าจะกลับไปได้หรือไม่”

“ข้าไม่รู้”

“แล้วจะมาพูดหาหอกอะไรเล่า”

“ปากคอเราะร้าย”

“เจ้าหุบปากไปเลยข้าอยากอยู่เงียบๆ”

“ไม่ได้หรอก สามีเจ้าตามหาเจ้าแล้วออกไปจากมิติของข้าได้แล้ว”

“ข้าไม่ไป ว๊าย!”

มู่อิงเถากระเด็นออกจากมิติวิเศษก่อนจะกลิ้งลงบันไดหลังเรือนอย่างทุลักทะเล นางโอดครวญในใจ

‘เจ้าบ้าลิงฮุยกล้าถีบข้าเลยงั้นหรือ ฝากไว้ก่อนเถอะ!’

“อิงเอ๋อเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

มู่อิงเถาหันไปมองตามเสียงนั้นก็เห็นว่าสามีตัวดีกำลังเดินลงบันไดมาเพื่อพยุงร่างของนางขึ้น แต่ชั่วขณะนั้นนางเห็นรอยยิ้มของเขา

‘พระเจ้า! นางเจ็บตัวแล้วเขายิ้มนี่คืออะไร ดีใจที่นางได้รับบาดเจ็บเช่นนั้นหรือ’

“เจ้าโกรธที่ข้าเปิดเผยสถานะของเรางั้นหรือ”

“ไม่ใช่เช่นนั้นเสียหน่อย”

“แล้วโกรธเรื่องอะไร”

“ข้า…”

“อิงเอ๋อถึงอย่างไรข้ากับเจ้าก็แต่งงานกันแล้วนะจะให้ข้าทอดทิ้งเจ้าไปได้อย่างไร เวลานี้ตระกูลมู่ก็ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนหากหย่าร้างกับเจ้าไปแล้วเจ้าจะไปอยู่ที่ไหนกัน”

“อ้อ ที่ท่านไม่กล้าหย่ากับข้าเพราะเกรงว่าข้าจะไม่มีที่ไปงั้นหรือ”

“ไม่ใช่เช่นนั้น”

“ท่านไม่ต้องห่วงหรอก ข้าเอาตัวรอดได้”

‘รีบๆปล่อยข้าไปเสียทีเถอะ’

“ดูเหมือนเจ้าอยากจะหย่ากับข้ามากเลยนะ”

‘ใช่’ แน่นอนว่านางตอบได้เพียงแค่ในใจเท่านั้น

“ข้าไม่เหมาะสมกับท่านหรอกแม่นางซูผู้นั้นดูมีใจให้ท่าน เป็นเช่นนี้แล้วข้าจะไปรั้งท่านไว้ทำไม”

“อาสะใภ้ของข้าจะมีเพียงท่านผู้เดียว”

“หงเอ๋อ!/หงเอ๋อ!”

“หากข้าไม่อนุญาตท่านอาสามก็ไม่มีทางมีภรรยาคนใหม่ได้อย่างแน่นอน อาสะใภ้ท่านวางใจเถอะ”

‘ไม่เอาแบบนี้สิ ปล่อยข้าไปเถิด’

“ข้า ข้าจะไปทำความสะอาดบ้านแล้ว”

“ลุกไหวหรือไม่ วันนี้ข้าทำเองเจ้าไปพักเถอะ”

‘ดีจนใจหาย ให้ตายสิ’

“เอาอย่างนั้นก็ได้”

-หนึ่งชั่วยามถัดไป[1]-

เมื่อส่งซ่งหงอี้เข้านอนเรียบร้อยซ่งอวี่ถงก็เดินกลับมาที่ห้องนอนของตนเอง เขาเห็นมู่อิงเถากำลังยืนจัดเตียงนอนอยู่อย่างขะมักเขม้นจึงยืนพิงประตูรออยู่อย่างเงียบๆ ไม่อยากเข้าไปรบกวนนางในเวลานี้

มู่อิงเถาที่รับรู้ว่าเขาเดินเข้ามาแล้วแต่อดที่จะแปลกใจไม่ได้

‘ทำไมเขาถึงได้เงียบเช่นนี้นะ’

นางจึงหันหลังไปดูคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ก่อนจะเอ่ยปากถามเขาอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

“ครั้งนี้ท่านหยุดเรียนกี่วันงั้นหรือ”

“สามวัน”

“อ้อ เช่นนั้นคืนนี้ท่านนอนห้องนี้แล้วกันข้าจะไปนอนกับหงเอ๋อ”

“หงเอ๋อหลับไปแล้วอย่าไปรบกวนเขาเลย นอนด้วยกันนี่แหล่ะ”

“ห๋า”

“ข้าได้ยินหงเอ๋อบอกว่าเจ้าทำซาลาเปาไปขายที่ตลาด”

“ใช่ ให้อยู่ว่างๆ ได้อย่างไรท่านไปเรียน ส่วนข้าก็หาเงินช่วยท่านอย่างไรล่ะ”

“ลำบากเจ้าแล้ว”

“ไม่ลำบากเลย ข้าชอบทำการค้าอยู่แล้ว”

“เจ้าชอบที่นี่งั้นหรือ อยู่ที่บ้านนอกหรือจะสู้ในเมืองหลวงกัน”

“เมืองหลวงวุ่นวายจะตายไปข้าไม่อยากไปอยู่ที่แบบนั้นอีกแล้ว”

“อีกแล้ว? เจ้าเคยไปงั้นหรือ”

‘พูดไปได้อย่างไรกันนะลืมไปเสียสนิทเลย’

“ไม่เคยเจ้าค่ะ ข้าหมายถึงเมืองหลวงย่อมมีผู้คนมากมายดูวุ่นวายจะตายไป ข้าชื่นชอบต้นไม้และความเงียบสงบข้าอยากอยู่ที่นี่มากกว่า” 

“งั้นหรือ”

“ก็ใช่น่ะสิเจ้าคะ”

‘เพราะข้าไม่อยากเข้าเมืองหลวงแล้วไปตายที่นั่นอย่างไรเล่า’

นางยิ้มให้เขาก่อนจะหันไปจัดที่นอนจนเรียบร้อย

“ข้าเตรียมน้ำอุ่นๆ ให้ท่านแล้วรีบเข้าไปอาบน้ำเถอะเจ้าค่ะเดี๋ยวจะเย็นไปเสียก่อน”

“อืม”

เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วยามแล้วที่ซ่งอวี่ถงยังไม่ยอมออกมาจากห้องเสียที นางนั่งรออยู่หน้าห้องตั้งใจจะไปอาบน้ำต่อจากเขาแต่เพราะทนหนาวไม่ไหวแล้วจึงรีบลุกขึ้นไปเคาะประตูเรียกเขา

มู่อิงเถายืนรอไปอีกหนึ่งถ้วยชา[2] แต่บุรุษผู้นั้นก็ไม่มีทีท่าจะเปิดประตูให้นางเสียที นางจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้องเมื่อมองไปยังเตียงนอนก็พบว่าเขานอนอยู่บนนั้นแล้ว ดูจากจังหวะการหายใจคงจะหลับไปแล้วอย่างแน่นอน

“หลับไปแล้วหรือนี่ คงจะเหนื่อยมากเลยสินะ”

นางเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อห่มผ้าให้เขาแต่กลับมีบางอย่างที่แปลกไป

“เหตุใดใบหน้าของเขาถึงได้แดงก่ำเช่นนั้นกันล่ะ อากาศก็หนาวออกเพียงนี้ร้อนไปได้อย่างไรนะ”

นางดึงผ้าห่มขึ้นมาเพื่อคลุมกายให้เขาแต่เมื่อมือบางสัมผัสกับผิวกายที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อผ้านั้น มือแกร่งก็เกาะกุมมือเล็กเอาไว้แน่นจนนางรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้น

“เป็นไข้งั้นหรือ ก่อนหน้านั้นไม่เห็นมีอาการอะไรเลยนี่นา….ท่านพี่ซ่ง”

มู่อิงเถาเรียกเขาอีกครั้งแต่กลับไม่มีสัญญาณตอบกลับจากคนตรงหน้าใดๆ เลย นางจึงรีบเข้าไปในมิติวิเศษหยิบเอายาสำหรับลดไข้มาหนึ่งขวดก่อนจะรีบนำยานั้นมาให้เขากินด้วยความรวดเร็ว

“ท่านพี่ซ่งกินยาก่อนนะเจ้าคะ”

“อือ” เขาตอบกลับนางเบาๆ แต่ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมาเอาแต่ส่งเสียงครางที่ได้รับจากพิษไข้นั้น มู่อิงเถาไม่รอช้านางค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของเขาออกหวังจะเช็ดตัวเพื่อให้ไข้ลดลงไปบ้างแต่ก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น รอยฟกช้ำที่เกิดขึ้นบนร่างกายของเขานั้น มาได้อย่างไร!

“ท่านพี่ซ่ง ท่านไปได้รอยนี้มาได้อย่างไร”

ซ่งอวี่ถงได้ยินเสียงนางเรียกแต่ไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้ อาการปวดหัวและพิษไข้ทำให้เขาสลึมสลือก่อนจะหลับไปอีกครั้ง

มู่อิงเถาละความสนใจร่องรอยเหล่านั้นแล้วรีบจัดการเช็ดตัวให้เขา ก่อนจะห่มผ้าบางๆ ให้อีกครั้งแต่อาการหนาวสั่นของบุรุษผู้นี้กลับไม่ลดน้อยลงเลยแม้เพียงนิด ดูท่าคืนนี้นางคงต้องดูแลเขาทั้งคืนเสียแล้วสิ

มู่อิงเถารีบเข้าไปอาบน้ำจัดการตนเองเรียบร้อยก็กลับเข้ามาในห้อง ลากเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างๆ เตียงนอนของเขาก่อนจะนั่งเท้าคางมองชายตรงหน้าผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีในนามของนาง

‘ที่ผ่านมาก็เหมือนเป็นคนดีนี่นา คิดเหตุผลไม่ออกเลยว่าทำไมสุดท้ายถึงได้กลายเป็นคนร้ายกาจไปได้ เฮ้อ….’

มู่อิงเถาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนความง่วงจะเริ่มกัดกินนางทีละนิด เพราะตั้งแต่ทะลุมิติเข้ามาก็ยังไม่เคยนอนร่วมเตียงเดียวกันกับเขาเลย ทำใจได้ยากที่จะขึ้นไปนอนด้วยกันกับเขานางจึงทำได้เพียงแค่โน้มตัวลงแล้วก้มหน้าฟุบนอนบนขอบเตียงเท่านั้น

กลางดึกคืนนั้นมู่อิงเถาสลึมสลือรู้สึกเหมือนว่าร่างกายกำลังล่องลอยก่อนที่ความอบอุ่นจะแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว แต่เพราะนางเองก็ทำงานเหนื่อยล้ามาทั้งวันอีกทั้งวันนี้ซ่งอวี่ถงก็กลับมาที่บ้านแล้ ความกังวลทุกอย่างจึงคลายลงจึงเป็นการยากยิ่งนักที่นางจะตื่นขึ้นมาในเวลานี้ ค่ำคืนนี้จึงเป็นอีกคืนที่นางได้นอนหลับสนิทเฉกเช่นทุกครั้งที่มีเขาอยู่ในบ้านด้วยกัน

- - - - - - - - - - - - - - - - - 

[1] หนึ่งชั่วยาม = 2 ชั่วโมง

[2] หนึ่งถ้วยชา = 10-15 นาที