ตอนที่ 15 คนข้างบ้าน

ท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้นพร้อมกับเสียงนกร้องเซ็งแซ่ดังก้องกังวานไปทั่วท้องฟ้าปลุกให้คนบนเตียงที่กำลังนอนหลับอยู่นั้นงัวเงียขึ้นมาพร้อมกับการฝืนตาให้ตื่นขึ้น

มู่อิงเถาไม่ได้นอนหลับสบายเช่นนี้มาร่วมเดือนแล้ว ครั้งสุดท้ายก็คือวันที่ซ่งอวี่ถงเดินทางกลับไปเรียนที่สำนักบัณฑิตนั่นเอง

นางค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นก่อนจะบิดขี้เกียจเล็กน้อยเพราะความเคยชินที่ต้องนอนคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เมื่อมีบางสิ่งบางอย่างที่ผิดแปลกไปจึงทำให้นางรู้สึกว่าบนเตียงนอนหลังนี้ไม่ได้มีแค่นางคนเดียว!

เมื่อหันไปมองด้านข้างของตนเองก็พบว่าซ่งอวี่ถงยังคงนอนหลับอยู่ ความรู้สึกง่วงงันเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้งทันที

‘ฉิบหาย! นี่ข้าขึ้นมานอนบนเตียงได้อย่างไรกันนะ’

มู่อิงเถาลนลานลงจากเตียงจนแทบจะสะดุดกับผ้าห่มแล้ว นางค่อยๆ สวมรองเท้าแล้วถอยหลังออกไปสามก้าวเพื่อตั้งหลักด้วยความรวดเร็ว

ตั้งแต่ทะลุมิติมาคืนนี้น่าจะเป็นคืนแรกเลยกระมังที่ได้นอนร่วมเตียงเดียวกันกับเขา เป็นไปได้อย่างไรคงไม่ใช่ว่านางละเมอขึ้นไปนอนเบียดกับเขาเองหรอกนะ

‘ไม่นะข้าก็ระวังตัวสุดๆ แล้วนี่นา บ้าจริง!’

ขณะที่กำลังยืนสับสนกับตนเองอยู่นั้น ชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนเตียงก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วหันมามองนาง

“อิงเอ๋อเจ้าตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่หรือ”

“มะ เมื่อครู่นี้เองคือว่าเมื่อคืนท่านเป็นไข้น่ะเจ้าค่ะ ข้าจึงมานอน..เอ้ยไม่ใช่ ข้าจึงรีบมาดูแลท่าน”

“งั้นหรอกหรือ”

เมื่อคิดถึงเรื่องที่นางขึ้นไปนอนบนเตียงเดียวกับเขาแล้วก็รู้สึกอายจนแทบอยากจะมุดพื้นหนีแต่พอนึกเรื่องบางอย่างได้นางก็ถึงกับขมวดคิ้วทันที

ซ่งอวี่ถงที่จ้องมองนางอยู่นั้นก็งุนงงกับอาการของนางไม่น้อย เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวขมวดคิ้ว

‘เป็นอะไรของนาง’

“ท่านมีอะไรปิดบังข้าอยู่หรือไม่”

“อะไรหรือ”

มู่อิงเถากอดอกก่อนจะจ้องหน้าเขาเขม็ง

“เมื่อคืนท่านไข้สูงมากข้าจึงเช็ดตัวให้ท่านแต่เนื้อตัวของท่านกลับเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ไปได้บาดแผลพวกนั้นมาได้อย่างไรนี่ท่านไปเรียนหนังสือหรือท่านไปเตะต่อยกับใครกันแน่”

“ไม่ใช่เช่นนั้นเสียหน่อย”

“แล้วมันอย่างไรกันเล่า”

“ข้าก็เพียงแค่….”

เขานึกหาเหตุผลแก้ตัวกับนางไม่ออก อ้ำอึ้งอยู่นานจนมู่อิงเถาเริ่มหมดความอดทน

“หากท่านไม่พูดข้าจะไปถามซูม่านอวี้เอง”

“อย่านะ!”

“เช่นนั้นก็ตอบข้ามา”

“รุ่นพี่ที่สำนักบัญฑิตท้าประลองกำลังกับข้าหากชนะจะได้เงินสิบตำลึง”

“เงินสิบตำลึง!”

“ใช่”

“แล้วผลเป็นอย่างไร”

“คือว่าข้าแพ้”

“เงินสิบตำลึงแลกกับบาดแผลพวกนี้นี่ท่านไม่สนใจร่างกายของตนเองเลยงั้นหรือ”

“ข้าเพียงแค่อยากหาเงินช่วยเจ้าก็เท่านั้น”

“วันหยุดของท่านก็ยังกลับมาช่วยข้าได้และที่บ้านของเราเวลานี้ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรดังเช่นเมื่อก่อนอีกแล้ว ท่านพี่ซ่งท่านรู้หรือไม่เหตุใดก่อนหน้านี้พวกท่านถึงได้ลำบากเช่นนี้”

“ทำไมหรือ”

“ก็เพราะว่าพวกท่านจิตใจดีงามเกินไปอย่างไรเล่า ยอมให้คนอื่นข่มเหงง่ายๆ เช่นนี้ได้อย่างไรหากว่าพวกท่านสู้คนสักเพียงนิดคนพวกนั้นก็คงหาเรื่องเอาเปรียบพวกท่านไม่ได้แล้ว”

“ข้าขอโทษ”

“ท่านจะขอโทษข้าทำไม ท่านควรดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ไม่ใช่เพื่อข้าแต่เพื่อตัวของท่านเองไหนจะหลานชายของท่านอีก ต่อไปนี้ไม่ว่าใครมารังแกท่านๆ ก็ซัดคืนไปเลยเข้าใจหรือไม่”

“ข้าจะจดจำไว้”

“อืมๆ”

‘เฮ้ย! ไม่ได้สิไปสอนให้ตัวร้ายทำร้ายคนเช่นนั้นได้อย่างไรกัน ตายแล้ว!’

“เอ่อคือว่าท่านพี่ ข้าว่านะอะไรที่ยอมได้ท่านก็ปล่อยไปเถอะดีกว่าสร้างเวรกรรมไม่จบสิ้นนะ”

“แต่เมื่อครู่เจ้าบอกว่าหากพวกนั้นตีข้าอีกก็ตีกลับไปเลยไม่ใช่หรือ”

“คือว่าข้าเป็นคนโง่ถนัดแต่ใช้กำลัง แต่ท่านเป็นบัณฑิตท่านใช้ปัญญาแก้ปัญหาจะดีกว่านะเจ้าคะ”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ถือว่าเจ้าขอก็แล้วกัน”

‘ฟังดูแปลกๆ พิกลแต่ช่างเถอะดีกว่าฝึกให้เขาทำร้ายคนอื่นก็พอแล้ว’

 “แม่นางมู่เจ้าอยู่หรือไม่”

ขณะที่มู่อิงเถากำลังยืนคิดบางอย่างในใจเงียบๆ อยู่นั้นก็ได้ยินเสียงใครบางคนร้องเรียกนางที่หน้าบ้าน

“เสียงใครกันหรือ”

“คงจะเป็นท่านป้าที่อยู่บ้านข้างๆ เราน่ะเจ้าค่ะ หากท่านลุกไหวแล้วก็ไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะนะเจ้าคะข้าจะออกไปหาพวกเขาเสียหน่อย”

“อืม”

เมื่อมู่อิงเถาเดินออกจากห้องนอนไปแล้วซ่งอวี่ถงก็รีบร้อนลุกขึ้นจัดการตนเองก่อนจะเดินตามหลังนางออกไปด้วยความรวดเร็ว

เมื่อมองไปที่ประตูรั้วก็เห็นชายหญิงสูงวัยคู่หนึ่งกำลังยืนถือตะกร้าพร้อมทั้งส่งยิ้มที่ดูเป็นมิตรให้แก่ภรรยาของเขาอยู่

“ท่านลุงท่านป้ามีอะไรหรือเจ้าคะมาหาข้าแต่เช้าเลย”

“คือว่าไม่กี่วันก่อนลูกชายของข้าเพิ่งเดินทางมาจากเมืองหลวงน่ะ ได้ของฝากมาให้พวกข้าสองคนมากมายเลยแต่ลำพังพวกข้านั้นคงใช้กันไม่หมดทั้งยังไม่รู้จะเอาของพวกนี้ไปใช้ทำอะไรจึงเอามาให้พวกเจ้าดีกว่า”

“ลูกชายของท่านหรือเจ้าคะ”

“ใช่แล้ว”

“คนที่ชอบสวมหมวกปิดบังใบหน้าคนนั้นน่ะหรือเจ้าคะ”

“เขาไม่ค่อยชอบเข้าหาผู้คนนักหรอกข้าถึงไม่ได้แนะนำให้เจ้ารู้จักเสียที”

สตรีสูงวัยผู้นั้นกล่าวออกมาก่อนจะยื่นตะกร้ามาตรงหน้าของนาง มู่อิงเถาจึงต้องยื่นมือไปรับมาถือไว้

“เจ้าเปิดดูสิ”

นางพยักหน้ารับก่อนจะเปิดดูของที่อยู่ด้านใน 

“ท่านป้าแม้ว่าข้าจะไม่สันทัดเรื่องผ้าเท่าใดนักแต่ผ้าไหมพวกนี้ไม่ใช่ของที่มีราคาสูงหรอกหรือเจ้าคะ ของฝากล้ำค่าเช่นนี้ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ”

“เจ้ารับไว้เถอะข้าได้ยินเจ้าพูดว่าอีกไม่นานที่เมืองหลวงจะมีการสอบจอหงวนแล้วเอาไว้ไปตัดเสื้อให้สามีของเจ้าก็ได้ เจ้ามาอยู่ที่นี่ก็เป็นเหมือนลูกหลานของข้าแล้วอย่าได้เกรงใจเลย”

“รู้หรือไม่ตั้งแต่พวกเจ้ามาอยู่ที่นี่พวกข้าสองคนก็คลายเหงาลงไปเยอะ ของใช้พวกนี้พวกข้าสองคนแก่แล้วไม่จำเป็นต้องใช้หรอกมันเหมาะกับพวกเจ้าเสียมากกว่า”

“แต่ว่า”

“อิงเอ๋อผู้ใหญ่ให้ของก็รับไว้เถอะอย่าทำให้พวกท่านเสียน้ำใจเลย”

ซ่งอวี่ถงที่เดินตามหลังนางมาเอ่ยขึ้นทั้งยังจ้องมองผู้เฒ่าทั้งสองคนด้วยแววตาที่อ่อนโยน

เดิมทีเขาเองก็ไม่ค่อยรับของจากคนแปลกหน้าเท่าใดนักแต่เพราะผู้เฒ่าทั้งสองคนนี้ก็อาศัยอยู่บ้านใกล้เคียงกันทั้งยังคอยดูแลภรรยาและหลานชายของเขาในระหว่างที่เขาไปเรียนอีกด้วยจะให้เขาปฎิเสธน้ำใจของพวกท่านไปได้อย่างไร

“นั่นสามีของเจ้าสินะ”

“ใช่ขอรับ ข้าเป็นสามีของนาง”

“ช่างเป็นคนที่หล่อเหลาเสียจริงเหมือนท่านสมัยหนุ่มๆ เลยนะเจ้าคะท่านพี่”

“พูดอะไรอายเด็กๆ เสียจริง”

“ก็มันจริงหรือไม่เล่า”

แม้จะเป็นคำชมแต่มู่อิงเถากลับยิ้มไม่ออก ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจที่คนอื่นชื่นชอบสามีของนางแต่เพราะคำชมเหล่านี้ยิ่งทำให้รู้สึกว่าตัวนางนั้นไม่เหมาะสมกับเขาอย่างไรเล่า

“เจ้ารับไว้เถอะนะถือเป็นการตอบแทนน้ำใจที่เจ้าคอยทำอาหารมาให้พวกเรากินบ่อยๆ”

“เช่นนั้นก็ขอบคุณนะเจ้าคะท่านป้า”

มู่อิงเถาถือตะกร้าเอาไว้ในอ้อมแขนแน่นก่อนจะโบกมือลาผู้เฒ่าทั้งสองคน เมื่อทั้งคู่เข้าบ้านไปแล้วมู่อิงเถาและซ่งอวี่ถงก็หันหลังกลับเข้าบ้านของตนเองเช่นกัน

อีกมุมหนึ่งของถนนนั้นผู้เฒ่าทั้งสองคนยังไม่ทันได้กลับเข้าไปในบ้านของตนเอง พวกเขายังคงยืนจับจ้องหนุ่มสาวคู่นั้นอยู่อย่างไม่วางตา

“ท่านพี่ท่านจะไม่บอกอะไรเขาหน่อยหรือ”

“จะรีบร้อนไปทำไมกันเล่ายังมีเวลาอีกเยอะ กลับเข้าบ้านกันได้แล้ว”

“ก็ได้”