เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 23 แค่เริ่มต้นเท่านั้น
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-19 10:30:29‘ให้ตายสิเหตุใดข้าต้องมาทำอะไรเช่นนี้ด้วยนะ’
“ดูทำเข้าสิจะปีนขึ้นไปทำไมกัน รอข้าอยู่ตรงนั้นอย่าขยับเชียวล่ะเดี๋ยวข้าเอาบันไดมาให้”
“ขอรับ”
มู่อิงเถาส่ายหน้าให้เขาเบาๆ ก่อนจะไปหยิบเอาบันไดที่ชันเก็บเอาไว้ตรงด้านข้างกำแพงบ้านมายื่นให้เขา
“ปีนขึ้นไปทำไมหากตกลงมาได้แข้งขาหักกันพอดี”
“คือว่าข้าได้ยินลูกนกร้องเกรงว่ามันจะตกลงมาตายน่ะขอรับจึงปีนขึ้นไปดูเสียหน่อย”
“ช่างเถอะเจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
นางกล่าวจบก็หันหลังไปหยิบเอาตระกร้าที่ถือติดมือออกมาจากห้องครัวด้วยก่อนจะเปิดออกแล้วหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมาอย่างทะนุถนอม
“น่
บทที่เกี่ยวข้อง
สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 24 เดียวดาย
“ข้าต้องขอโทษพวกเจ้าด้วยนะวันหลังข้าจะไม่ไปซื้อที่ร้านนั้นอีกแล้ว ต่อไปนี้ข้าจะกลับมาทำอาหารเองทุกวันเลย”“ไม่เป็นไรหรอกหน้าที่ทำอาหารปล่อยให้ข้าจัดการดีกว่า”“จะดีหรือเจ้าคะ”“ดีมากเลยขอรับท่านอาสะใภ้”มู่อิงเถาทำหน้าเศร้าใจแต่เมื่อหันหลังเพื่อเดินกลับเข้าไปในครัวก็เป็นต้องเหยียดยิ้มออกมาทันทีตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาซ่งอวี่ถงก็เข้าครัวทำอาหารไว้ให้นางทุกวันเป็นมู่อิงเถาที่นั่งรอกินอย่างสบายที่สุดกว่าใครแล้ว‘รู้อย่างนี้ทำแบบนี้ตั้งแต่ทีแรกเสียก็ดี’-เจ็ดวันผ่านไป-
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-20สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 25 อยู่ๆ ก็ได้เพื่อนใหม่
ขณะที่มู่อิงเถากำลังจะเดินหันหลังกลับไปก็ได้ยินเสียงสตรีคนหนึ่งเอ่ยทักนาง“แม่นางเจอกันอีกแล้วนะเจ้าคะ”“หืม”มู่อิงเถาหันกลับไปมองสตรีผู้นั้นนึกอยู่นานสองนานกว่าจะนึกขึ้นได้ว่านางคือสตรีที่เคยเดินชนกันที่ตลาดเมื่อวันก่อนนั่นเอง“ข้าชื่อเซี่ยเย่อิงแล้วท่านล่ะ”“ข้ามู่อิงเถา”“วันก่อนดูท่านรีบร้อนจึงไม่ได้ถามชื่อแซ่กันไว้ ท่านมาทำอะไรที่นี่งั้นหรือเจ้าคะ”“คือว่าข้า”“ที่โรงเตี๊ยมวันนี้ช่างคึกคักยิ่งนัก แต่หากข้าจำไม่ผิดบุรุษผู้นั้นเป็นสามีของท่านไม่ใช่หรือเจ้าคะ”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-21สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 26 ไม่ติดค้างพวกเจ้า
-เช้าวันถัดไป-“ท่านอาพรุ่งนี้ต้องเดินทางกันแล้ว ท่านไม่พานางไปด้วยจริงๆน่ะหรือ”“นางไม่อยากไป ข้าไม่อยากรบเร้านางมากนักอีกอย่างที่เมืองหลวงก็ยังจัดการอะไรๆ ไม่เรียบร้อย ให้นางรอข้าอยู่ที่นี่ไปก่อนไว้ค่อยมารับนางทีหลัง”“ท่านไว้ใจให้นางอยู่คนเดียวงั้นหรือ”“ข้าจะส่งมู่เฉินกลับมาเฝ้านางต่อ”“ท่านอาข้าถามท่านจริงๆ เถอะนะ ทำไมท่านไม่ปล่อยวางทุกอย่างแล้วปล่อยนางไปไม่ดีกว่าหรือ คุณหนูซูเองก็ดูมีใจให้ท่าน”“ไม่! เจ้าเลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว ข้าจะไปที่สำนักบัณฑิตเจ้าอยู่ที่นี่ดูแลนางแทนข้า”“ขอรับ”มู่อิงเถาที่ยืนแอบฟังทั้งคู่สนทนากันที่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-22สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 27 ชีวิตใหม่
-ห้าเดือนผ่านไป-เมืองฉางอัน แดนตะวันออกเพราะฝนที่ตกติดต่อกันเป็นเวลาหลายวันทำให้น้ำในทะเลสาบเวลานี้นั้นเกือบจะเอ่อร้นออกมาอยู่แล้ววันนี้เป็นอีกวันที่มู่อิงเถาออกมาเดินรับลมเล่นเหมือนเช่นที่ผ่านมา นางเดินไปตามทางเดินไม้ช้าๆ ความเร็วในการก้าวเท้าสม่ำเสมอตลอดระยะทางเดินที่ทอดยาวไปตามริมฝั่งทะเลสาบเล็กๆ ลมเย็นพัดมาจากแม่น้ำพาเอากลิ่นอายสดชื่นจากน้ำและเสียงนกที่บินรอบๆ สร้างความรู้สึกเงียบสงบทางเดินไม้นี้นั้นทอดยาวไปจนสุดตรงศาลาที่ตั้งอยู่ริมทะเลสาบ น้ำที่ใสสะท้อนเงาของศาลาและทิวทัศน์รอบๆ มีเรือไม้เก่าๆ จอดอยู่ริมท่าเรือใกล้ๆ นางชอบมานั่งพักชมวิวพร้อมกับจิบชาหอมๆ จากแก้วชาโบราณเพียงลำพังเช่นนี้ทุกวันวันนี้ก็ย่างเข้าเดือนที่ห้าแล้วที่นางหลบหนีความวุ่นวายจากเมืองเป่ยเย่ย้ายถิ่นฐานมาอาศัยอยู่ที่เมืองฉางอันฝั่งตะวันออกของแคว้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-23สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 28 ความเป็นจริง
เมืองหลวงต้าฮั่นเมื่อห้าเดือนที่แล้วซ่งอวี่ถงเดินทางเข้าเมืองหลวงเพื่อเข้าสอบแข่งขันจอหงวน สิ่งที่เขารู้มาตลอดคือเขาไม่ใช่บุตรชายที่แท้จริงของตระกูลซ่งและภายหลังถึงได้รู้ว่าตนเองมีความเกี่ยวพันกันกับองค์รัชทายาทแต่เพราะยังไม่รู้ข้อเท็จจริงและยังไม่ได้ตัวคนร้ายที่สังหารมารดาของเขาจึงต้องพยายามสืบสาวราวเรื่องอย่างลับๆ ที่ผ่านมาองค์รัชทายาทเองก็ส่งองค์รักษ์มาดูแลเขาตลอดตั้งแต่ย้ายเข้ามาในตัวเมืองเป่ยเย่แล้วการเดินทางเข้าเมืองหลวงนั้นแท้จริงแล้วไม่ใช่เพื่อการสอบจอหงวนแต่เพื่อล่อตัวคนร้ายเข้ามาหาเขาต่างหาก“ฮองเฮาๆ ได้โปรดช่วยหม่อมฉันด้วยเพคะ ที่หม่อมฉันทำไปทั้งหมดก็เพื่อพระองค์เลยนะเพคะ”“หุบปาก! เจ้าไม่ได้ทำเพื่อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-24สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 29 ไม่ได้เรื่องทั้งคู่
เจิ้นอ๋องแม้ภายนอกจะเป็นคนสุขุมแต่ภายในนั้นกลับร้อนเป็นไฟที่ผ่านมาเพราะมีฮูหยินอยู่เคียงข้างเขาจึงไม่แสดงอารมณ์ร้ายกาจออกมาให้ใครเห็นง่ายๆ ต่างจากพี่ชายของเขาองค์รัชทายาทที่ภายนอกดูเป็นคนใจร้อนแต่ภายในกลับมีความคิดที่เยือกเย็นยิ่งนักพวกเขาทั้งคู่ถูกฝึกฝนจากหน่วยองค์รักษ์ชั้นในมาตั้งแต่ยังเยาว์วัยย่อมรู้ใจองค์รัชทายาทดียิ่งกว่าใคร แต่กับเจิ้นอ๋องแล้วนั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิง“ใครเป็นนายของเจ้า ข้าหรือสองคนนั้น”“ทะ ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”ฮองเฮาที่เฝ้ามองลูกเลี้ยงของนางทั้งสองอยู่ก็ถึงกับต้องรีบเข้ามาตักเตือนพวกเขาด้วยกลัวว่าจะลงไม้ลงมือกับลูกน้องจนเรื่องบานปลายไปมากกว่านี้“พอเถอะเจิ้นอ๋อง องค์รัชทายาทเจ้าเองก็มีความเป็นผู้นำมากพอแล้วเหตุใดถึงไม่ห้ามกันเล่า ไปยุยงส่งเสริมน้องชายของเจ้าได้อย่างไรกันถึง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 30 ความระแวงของนาง
เมืองฉางอันซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของแคว้นต้าฮั่น แม้จะเป็นเมืองเล็กๆ แต่กลับมีความสะดวกสบายทั้งการเดินทางและการค้าขายต่างก็มั่งคั่งยิ่งไปกว่าเมืองอื่นๆ หลายเท่านักฟ้าหลังฝนช่างงดงามดังคำที่คนโบราณกล่าวเอาไว้จริงๆ เช้าวันนี้ทั้งสามคนเดินถือตระกร้ามาที่ตลาดหวังจะซื้อยาสมุนไพรเพื่อทำการทดลองยาบางอย่างเพิ่มเมื่อมาถึงก็เห็นแผงขายของมากมายตั้งเรียงรายตามถนนหลักของชุมชนเมืองมีกลิ่นหอมจากซาลาเปาร้อนๆ และผลไม้สด เสียงเรียกขายของจากพ่อค้าแม่ค้าดังก้องไปทั่วท้องถนนมู่อิงเถามองบรรยากาศโดยรอบด้วยความรู้สึกเบิกบานใจ นางระบายยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าไปนั่งในร้านน้ำชาเล็กๆ ที่ทำจากไม้ไผ่ ตั้งแต่ที่นางย้ายมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ค่อยออกมาข้างนอกบ้านเท่าใดนักเพราะการเก็บตัวอยู่แต่ในห้องปรุงยาจึงทำให้ผิวของนางนั้นขาวผ่องเหมือนหิมะที่ละเอียดอ่อนสะท้อนความงามที่บริสุทธิ์และไร้ที่ติ ผมที่ยาวสล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-26สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 31 ใช่นางหรือไม่
จวนใต้เท้าโจว ชายแดนใต้“ใต้เท้าขอรับ”“เป็นอย่างไรบ้างได้ความว่าอย่างไร”“ข้าน้อยไปที่เมืองเป่ยเย่มาแล้ว เฒ่าแก่ร้านขายเครื่องประดับบอกว่านางมาจำนำแหวนวงนี้เอาไว้จริงๆ ขอรับ”“จริงหรือแล้วนางเป็นใครตอนนี้อยู่ที่ไหน”“คือว่าเฒ่าแก่ไม่ได้ถามชื่อแซ่เอาไว้เขารู้เพียงว่าเป็นหญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างหน้าตาคล้ายรูปวาดของฮูหยินเลยขอรับ”“แล้วแหวนนั่นยังอยู่หรือไม่ หรือว่าขายไปแล้ว”“มีคนมาขอซื้อคืนขอรับเมื่อไม่นานมานี้เองเป็นบุรุษผู้หนึ่งดูจากการแต่งกายแล้วคาดว่าน่าจะเป็นคนที่มีฐานะอาจจะเป็นคนที่มาจากเมืองหลวงขอรับ”“ทำไมถึงขายไปง่ายๆ กันเล่า”“คนผู้นั้นมีใบรับจำนำจึงจำเป็นต้อง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-26
บทล่าสุด
สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 38 ครอบครัวที่อบอุ่น
เรื่องทุกอย่างดูจะคลี่คลายลงไปแล้วแต่เช้าวันนี้ที่หน้าประตูจวนกลับมีทหารรักษาประตูที่วิ่งมารายงานนางว่า เวลานี้มีสตรีสองคนกำลังยืนถกเถียงกันอย่างไม่ยอมกันมู่อิงเถาเดินไปที่หน้าประตูจวนก็พบกับซูม่านอวี้และเซี่ยเย่อิง ทั้งคู่ดูจะไม่สนใจสิ่งรอบข้างเพราะเวลานี้เอาแต่เถียงกันไม่หยุดนั่นเอง“เซี่ยเย่อิงเจ้าเป็นอะไรกับข้านักหนากันนะถึงได้ตามติดข้าเช่นนี้”“เฮ้อ…ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วข้าก็ไม่อยากปิดบังความรู้สึกอีกต่อไป”“พูดเรื่องอะไรของเจ้า”“ข้าชอบเจ้านะ”“อะ อะไรนะ!”“ทีแรกข้าชอบแม่นางมู่ แต่ว่าตอนนี้นางเป็นถึงพระชายาของเจิ้นอ๋องเช่นนี้แล้วข้าคงไม่อาจเอื้อมอีกต่อไป ดังนั้นข้าจึงคิดว่าจะหันมาชอบเจ้าแทนดีกว่า”“เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรืออย่างไร”“ทำไมล่ะ ในแคว้นต้าฮั่นต่างก็เป็นเสรีแล้วฮ่องเต้ไม่ได้กำหนดบทลงโทษของคนที่ชอบเพศเดียวกันไว้เสียหน่อย ดังนั้นตอนนี้ข้าชอบเจ้าพวกเรามาทำความรู้จักกันดีหรือไม่”“กรี๊ด! เจ้าไปไกลๆ ข้าเลยนะ”“โธ่…แม่นางซูท่านน่ารักถึงเพียงนี้หากท่านอ๋องไม่ชอบ เจ้าก็หันมาหาข้าก็ได้นี่นา”“ไม่! พวกเจ้าสองคนยืนทำอะไรมาเอานางออกไปจากข้าเสียทีสิ”“เจ้าค่ะคุณหนู”เซี่ยเย่อิงยิ้มหัวเราะช
สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 37 ข้าไม่ใช่นาง
เพราะเมื่อคืนวานมู่อิงเถามัวแต่สนทนากับพระชายารัชทายาทที่เป็นสหายคนสนิทของนางไปหลายชั่วยาม กว่าจะกลับถึงจวนก็เป็นเวลาเกือบยามสาม[1] แล้วเช้านี้จึงเป็นอีกวันที่นางนอนตื่นสาย เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าคนข้างกายนั้นได้ตื่นก่อนนางเป็นที่เรียบร้อย“น่าอายจัง นอนตื่นสายจนได้”มู่อิงเถารีบจัดการตนเองก่อนจะออกไปนั่งเล่นที่ศาลาหน้าตำหนัก นางกำลังจ้องมองฝูงปลาที่แหวกว่ายไปมาด้วยความเบิกบานใจยิ่งนักโดยมีสาวใช้ข้างกายที่คอยปรนนิบัติดูแลอยู่ไม่ห่างที่หน้าเรือนใหญ่ซ่งอวี่ถงกำลังยืนจับจ้องนางอยู่อย่างไม่วางตา ก่อนที่มู่เฉินจะมารายงานเขาว่าใต้เท้าโจวมาถึงแล้ว“ใต้เท้าโจวท่านมาแต่เช้าเลยนะขอรับ”“พระชายานางเป็นอย่างไรบ้างหรือพ่ะย่ะค่ะท่านอ่อง”
สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 36 งานเลี้ยง
-เจ็ดวันผ่านไป-เมื่องานเลี้ยงกำลังจะเริ่มขึ้นบรรดาเหล่าขุนนางและฮูหยินของพวกเขาต่างก็ทยอยเดินเข้ามาในงานเรื่อยๆ ขณะที่มู่อิงเถาเดินอยู่เคียงข้างกับเซ่งอวี่ถงอยู่นั้นก็ได้ยินขุนนางที่ยืนจับกลุ่มกันอยู่นั้นกำลังซุบซิบนินทานางอยู่ แม้จะพูดคุยกันด้วยเสียงอันเบาแต่กับคนที่มีวรยุทธ์แล้วนั้นย่อมได้ยินชัดทุกถ้อยคำ“ท่านอ๋องผู้นี้ช่างเก่งกาจและมีบุญบารมีมากเหลือเกินแต่น่าเสียดายที่ชายาของเขานั้นกลับเป็นหน้าเป็นตาให้เขาไม่ได้”“จริงดังที่ใต้เท้ากล่าว สตรีผู้นั้นเป็นเพียงคนธรรมดาไหนเลยจะส่งเสริมท่านอ๋องได้กัน”“บุตรสาวของใต้เท้าซู ซูม่านอวี้ผู้นั้นท่านว่าเป็นอย่างไรนางพึ่งผ่านวัยปิ่นปักไปได้ไม่นานทั้งยังไม่มีคู่ครองอีกด้วย ดูเหมือนว่า….”ซ่งอวี่ถงที่หยุดเดินไปนั้นก็ทำให้มู่อิงเถางุนงงไปไม่น้อย“มีอะไรหรือเจ้าคะ”
สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 35 ปรับความเข้าใจ
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเหตุใดข้าถึงไม่เห็นเจ้าอยู่ที่จวนของท่านอ๋องล่ะ เจ้ารู้อะไรหรือไม่ข้านั้นตกใจแทบสิ้นสติเลยนะ”“ทำไมหรือ”“ก็ครั้งที่อยู่เมืองเป่ยเย่ข้าด่าสามีของเจ้าไปมากเลยทีเดียว”ประโยคหลังนางกระซิบกับมู่อิงเถาแทนด้วยกลัวว่าจะมีใครได้ยินคำพูดของนาง ซ่งอวี่ถงเวลานี้เป็นถึงท่านอ๋องย่อมมีคนเป็นหูเป็นตาให้เขามากมายจะพูดอะไรคงต้องระวังให้มากขึ้นเสียแล้ว“ฮ่าๆๆ เรื่องนั้นเจ้าอย่าใส่ใจไปเลย”“ไม่ใส่ใจคงไม่ได้ หากเขาไล่เอาทีละคนข้าไม่แย่หรือ”“ไม่หรอกน่า”“เย่เอ๋อกลับจวนกันได้แล้ว หากช้าไปกว่านี้ท่านพ่อจะดุเจ้าเอาได้นะ”“โธ่ท่านพี่ ให้ข้าได้สนทนากับสหายเสียหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร”
สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 34 ไม่คู่ควร
การเดินทางเข้าเมืองหลวงกินเวลาไปถึงสิบวันแม้ความเป็นจริงคนทั่วๆ ไปนั้นจะใช้เวลาเดินทางแค่เพียงห้าวันเท่านั้น เพราะทั้งสองเอาแต่งอนง้อกันตลอดทั้งเส้นทางทำให้ใช้เวลาในการเดินทางเพิ่มขึ้นถึงสองเท่ามู่เฉินปาดเหงื่อทุกครั้งที่ท่านอ๋องของเขาเริ่มบทรักร้อนแรงกับพระชายา เขาทำเป็นไม่ได้ยินเสียงใดๆ ที่เล็ดลอดออกมาจากรถม้าในยามกลางวันนั้นจนเมื่อระยะทางสุดท้ายก่อนเข้าเมืองหลวงก็มาถึง มู่เฉินถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอกมู่อิงเถาเลิกผ้าม่านขึ้นเพื่อมองดูบรรยากาศข้างนอกสองข้างทางเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิดจากที่มีเพียงป่าเขา เวลานี้เริ่มมีบ้านเรือนของผู้คนมากขึ้นทุกทีแล้วที่นางยอมสงบลงไม่ใช่เพราะติดใจในรสสัมผัสของเขาแต่เพราะว่าอยากฟังเรื่องราวระหว่างที่นางหนีเขาไปต่างหากเล่า‘ถ้าไม่อยากรู้เรื่องชาวบ้านข้าไม่ยอมคุยกับเขาดีๆ แน่’‘หนะ
สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 33 กลับเมืองหลวง
“นั่นเจ้าจะทำอะไรไปฉุดลูกสาวใครเขามา”“นางเป็นเมียข้า”“เมีย? บังเอิญอะไรเช่นนี้แล้วเหตุใดนางถึงมาอยู่ที่เมืองเดียวกันกับชายาของข้าได้ล่ะ”“ข้าจะไปรู้หรือ สตรีที่อยู่ในห้องอีกคนนั้นน่าจะเป็นมารดาของเด็กคนนั้น พวกนางสองคนรู้จักกันที่เหลือท่านจัดการเองก็แล้วกันข้าคงต้องขอตัวไปจัดการเรื่องในบ้านของข้าก่อน”‘หากปล่อยให้พวกนางอยู่ด้วยกันชาตินี้พวกเขาอย่าหวังที่จะได้เมียคืนเลย’“เตรียมตัวพร้อมแล้วใช่หรือไม่”“ขอรับท่านอ๋อง”ซ่งอวี่ถงพูดจบก็อุ้มนางขึ้นไปนั่งในรถม้าด้วยความรวดเร็ว มู่เฉินผู้รับหน้าที่เป็นสารถีก็รีบออกรถม้าทันทีด้วยกลัวว่าสตรีที่อยู่ข้างในจะกระโดดออกมาเสียก่อน“ท่านจับข้ามา
สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 32 พบเจอ
ยามพลบค่ำ ณ ตรอกแห่งหนึ่งในเมืองฉางอันบุรุษหนุ่มสองคนกำลังพิงหลังกับกำแพงจ้องมองไปยังโรงเตี๊ยมที่ตอนนี้ดูจะครึกครื้นเป็นพิเศษ แสงไฟที่ส่องประกายระยิบระยับออกมาจากหน้าต่างแต่ละบานนั้นทำให้ความมืดมิดด้านนอกส่องสว่างไปทั่วท้องถนน“เจ้าแน่ใจนะว่าเป็นนาง”“คือว่านางใช้ผ้าปิดบังใบหน้าไปครึ่งซีก ข้าน้อยจึง…”“เหลวไหลเสียจริง แล้วยังกล้ายืนยันกับข้าได้อย่างไร”“ท่านจะโมโหไปทำไมก็เพียงแค่ลองไปดูด้วยตาของตนเองก็ได้นี่นา ไม่เสียเวลามากนักหรอก”ซ่งอวี่ถงพูดไปอย่างตัดรำคานเขาหันไปยังทิศทางของห้องพักที่คาดว่าคนผู้นั้นน่าจะอยู่ในนั้น ทั้งคู่ใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นไปบนหลังคาร้านค้าที่อยู่ใกล้เคียงกับโรงเตี๊ยมแห่งนั้นก่อนจะนั่งท้าวคางมองไปยังหน้าต่างห้องที่ยังคงปิดสนิทอยู่
สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 31 ใช่นางหรือไม่
จวนใต้เท้าโจว ชายแดนใต้“ใต้เท้าขอรับ”“เป็นอย่างไรบ้างได้ความว่าอย่างไร”“ข้าน้อยไปที่เมืองเป่ยเย่มาแล้ว เฒ่าแก่ร้านขายเครื่องประดับบอกว่านางมาจำนำแหวนวงนี้เอาไว้จริงๆ ขอรับ”“จริงหรือแล้วนางเป็นใครตอนนี้อยู่ที่ไหน”“คือว่าเฒ่าแก่ไม่ได้ถามชื่อแซ่เอาไว้เขารู้เพียงว่าเป็นหญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างหน้าตาคล้ายรูปวาดของฮูหยินเลยขอรับ”“แล้วแหวนนั่นยังอยู่หรือไม่ หรือว่าขายไปแล้ว”“มีคนมาขอซื้อคืนขอรับเมื่อไม่นานมานี้เองเป็นบุรุษผู้หนึ่งดูจากการแต่งกายแล้วคาดว่าน่าจะเป็นคนที่มีฐานะอาจจะเป็นคนที่มาจากเมืองหลวงขอรับ”“ทำไมถึงขายไปง่ายๆ กันเล่า”“คนผู้นั้นมีใบรับจำนำจึงจำเป็นต้อง
สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก ตอนที่ 30 ความระแวงของนาง
เมืองฉางอันซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของแคว้นต้าฮั่น แม้จะเป็นเมืองเล็กๆ แต่กลับมีความสะดวกสบายทั้งการเดินทางและการค้าขายต่างก็มั่งคั่งยิ่งไปกว่าเมืองอื่นๆ หลายเท่านักฟ้าหลังฝนช่างงดงามดังคำที่คนโบราณกล่าวเอาไว้จริงๆ เช้าวันนี้ทั้งสามคนเดินถือตระกร้ามาที่ตลาดหวังจะซื้อยาสมุนไพรเพื่อทำการทดลองยาบางอย่างเพิ่มเมื่อมาถึงก็เห็นแผงขายของมากมายตั้งเรียงรายตามถนนหลักของชุมชนเมืองมีกลิ่นหอมจากซาลาเปาร้อนๆ และผลไม้สด เสียงเรียกขายของจากพ่อค้าแม่ค้าดังก้องไปทั่วท้องถนนมู่อิงเถามองบรรยากาศโดยรอบด้วยความรู้สึกเบิกบานใจ นางระบายยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าไปนั่งในร้านน้ำชาเล็กๆ ที่ทำจากไม้ไผ่ ตั้งแต่ที่นางย้ายมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ค่อยออกมาข้างนอกบ้านเท่าใดนักเพราะการเก็บตัวอยู่แต่ในห้องปรุงยาจึงทำให้ผิวของนางนั้นขาวผ่องเหมือนหิมะที่ละเอียดอ่อนสะท้อนความงามที่บริสุทธิ์และไร้ที่ติ ผมที่ยาวสล
