ตอนที่ 9

ซ่งอวี่ถงพานางเดินลัดเลาะมายังท้ายหมู่บ้านและเดินต่อไปเพียงไม่ถึงหกลี้[1] ก็มาถึงตีนเขาแล้ว แม้ระยะทางจะดูไม่ได้ไกลเกินไปแต่รูปร่างที่อวบอ้วนของนางนั้นกลับทำให้นางรู้สึกเหนื่อยง่ายกว่าคนปกติถึงสามเท่า

เมื่อมองขึ้นไปบนหุบเขาบรรยากาศตรงหน้าช่างดูน่ากลัวเป็นอย่างมากแต่เมื่อหันไปมองใบหน้าของซ่งอวี่ถงกลับนิ่งเฉยเสียอย่างนั้น หรือว่าเป็นเรื่องปกติของเขาไปแล้วนะถึงไม่ได้ดูหวาดกลัวต่อสิ่งใดเลย

“ท่านพี่ พวกเราต้องเดินเข้าไปอีกไกลหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่หรอกอีกไม่ถึงหนึ่งลี้[2] ก็ถึงแล้วล่ะเมื่อวานข้าทำลอบดักสัตว์เอาไว้ มาครั้งนี้ก็เพียงแค่เข้าไปตรวจดูเผื่อโชคดีอาจจะได้หมูป่าหรือกระต่ายป่ามาสักตัว”

“งั้นหรือ”

มู่อิงเถาไม่ได้คิดเช่นนั้นนางอยากได้สมุนไพรบางอย่างเพราะเมื่อวานที่คลองท้ายหมู่บ้าน นางได้ยินสะใภ้หยวนที่อยู่บ้านถัดไปจากนางสามหลังบอกว่าบนหุบเขานั้นนอกจากจะมีสัตว์ป่าแล้วยังมีสมุนไพรล้ำค่าอีกนับไม่ถ้วน

ด้วยนิสัยที่ชื่นชอบสมุนไพรมาก่อนเช่นนี้นางย่อมอยากได้มาไว้ในครอบครองอย่างแน่นอน

ซ่งอวี่ถงไม่ได้สนใจนางอีกเขาเดินขึ้นไปบนหุบเขาอย่างคล่องแคล่ว จนขาสั้นๆ ของมู่อิงเถาเดินตามแทบไม่ทัน

‘นี่ลิงฮุย’

‘.....’

‘เจ้าบ้าลิงฮุย!’

‘ข้าได้ยินนะ หากเจ้ายังเรียกชื่อข้าผิดไปอีกครั้งเดียวล่ะก็ข้าจะไม่ช่วยเจ้าอีกต่อไปเลย’

‘ก็ได้ๆ ท่านหลิงฮุยเจ้าคะข้าอยากรู้ว่าบนหุบเขาแห่งนี้มีสมุนไพรอย่างที่คนเขาว่าหรือไม่’

‘ไม่มี’

“จริงหรือ!”

“อะไรหรือ”

ซ่งอวี่ถงหันหลังมาถามนางด้วยใบหน้ามึนงง เขาคิดว่าตั้งแต่เดินขึ้นหุบเขามานี้ก็ยังไม่ได้พูดสิ่งใดกับนางออกไปเลยแม้เพียงคำเดียว

‘แล้วนางกำลังพูดกับใคร’

“อะ เอ่อ คือว่าข้าพูดคนเดียวน่ะเจ้าค่ะไม่มีอะไรหรอก”

“งั้นหรือ”

“อืม”

‘นางสะใภ้หยวนผู้นั้นกล้าหลอกข้าได้อย่างไรกันนะหรือนางชอบแต่งเรื่องหลอกชาวบ้านหรืออย่างไร ที่บอกว่าสามีขึ้นเขามาล่าสัตว์ได้หลายตัวคงเป็นเรื่องโกหกด้วยสินะ’

“ใกล้ถึงหรือยังเจ้าคะ”

“ใกล้ถึงแล้วล่ะข้างหน้าเป็นลำธารที่เชื่อมต่อลงไปยังคลองท้ายหมู่บ้านของเราพวกสัตว์ป่าน้อยใหญ่มักจะเข้ามากินน้ำที่ลำธารข้าถึงได้วางกับดักเอาไว้ตรงนั้น ข้าจะลองไปตกปลาเสียหน่อยเจ้ารออยู่ตรงนี้นะไม่ต้องลงไปกับข้า”

“ไม่เอา ข้าขอลงไปด้วย”

“ไม่ได้ที่ตรงนั้นมีเปลือกหอยมากมายหากเจ้าเดินไปเช่นนี้ได้เหยียบมันเข้าอย่างแน่นอน”

“แต่ข้าใส่รองเท้าอยู่นะ”

“รองเท้าบางเพียงนี้ไม่มีทางรอดแน่ เจ้ารออยู่ที่นี่ดีแล้ว”

“ข้าโตแล้วนะแล้วข้าเองก็ใช่ว่าจะไม่เคยทำไร่ทำนามาก่อนท่านกลัวอะไร”

มู่อิงเถาดูเหมือนจะเข้าใจในความคิดเขา นางจึงเอ่ยออกมาเพื่อให้เขาวางใจลง

“ข้าจะนั่งดูอย่างเดียวไม่ลงไปในน้ำด้วยอย่างแน่นอนข้าสัญญา”

“เฮ้อ…ก็ได้”

สตรีผู้นี้ดูเหมือนจะดื้อรั้นไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วหากคัดค้านนางไปก็คงไร้ประโยชน์เป็นแน่

ซ่งอวี่ถงกล่าวตอบนางก่อนจะเดินลงไปในน้ำใช้ลอบดักปลาที่เขาทำขึ้นเพื่อจับปลาที่กำลังแหวกว่ายไปมาอย่างละลานตา

“น่าแปลกไม่มีใครมาจับไปเลยหรืออย่างไรนะ”

“ด้านในหุบเขาบริเวณนี้ไม่ค่อยมีใครเข้ามาหรอก”

“ทำไมล่ะ”

“นานมาแล้วเคยมีคนพบเสือเข้าน่ะพวกเขาถูกฆ่าตายไปสามศพจึงไม่มีใครกล้าเข้ามาลึกถึงเพียงนี้”

“แล้วเหตุใดท่านถึงพาข้าเข้ามาล่ะ”

ซ่งอวี่ถงไม่ตอบเขาเพียงแค่ชายตามองมาที่นางเท่านั้นก่อนจะก้มลงเก็บปลาที่เข้ามาติดในลอบดักปลาขึ้นมาใส่ในถังใส่ปลาเอาไว้

‘สายตาแบบนั้นคืออะไร? คงไม่ใช่ว่าอยากให้นางพบเจ้าเสือตัวนั้นหรอกนะ’

“ไปกันเถอะ”

“ไปไหน”

“ไปดูลอบดักสัตว์”

ซ่งอวี่ถงเดินอ้อมไปยังลอบดักสัตว์ที่เขาวางเอาไว้ไม่ไกลจากลำธารนี้มากนัก มู่อิงเถาจำใจต้องเดินตามหลังเขาไปเมื่อไปถึงบริเวณนั้นก็เห็นสัตว์ป่าตัวใหญ่อวบอ้วนที่ขาติดกับดักของซ่งอวี่ถงอยู่ มันน่าจะนอนแน่นิ่งไร้ลมหายใจไปแล้ว

‘หมูป่าตัวใหญ่กว่าครึ่งตัวของนาง ลอบดักสัตว์สองชิ้นที่วางไว้ไม่ไกลจากกันดักมันได้ถึงสองตัว!’

‘แค่ตัวเดียวก็ว่าหายากแล้วแต่นี่ได้ถึงสองตัวช่างโชคดีอะไรเช่นนี้นะ’

ตัวที่ใหญ่ยักษ์ของพวกมันพาลทำให้บุรุษตรงหน้านางวิตกกังวลไม่น้อย

‘จะเอากลับไปอย่างไรดีนะตัวของมันน่าจะหนักราวๆ หนึ่งร้อยกิโลได้ แล้วมีถึงสองตัวก็แสดงว่าเขาต้องแบกน้ำหนักร่วมสองร้อยกิโลไว้บนหลัง เป็นเช่นนี้มีหวังหลังของเขาคงรับน้ำหนักไม่ไหวเป็นแน่’

“ฮึบ!”

“หืม”

“อะ อิงเอ๋อ!”

“มองข้าทำไม? ท่านแบกอีกตัวนะเจ้าคะหมูป่าตัวนั้นดูเหมือนจะเล็กกว่าตัวนี้เล็กน้อยท่านคงไหวอยู่แล้ว”

“เจ้าอย่าแบกเลยส่งมาให้ข้าเถอะมันหนักนะ”

“ข้าแข็งแรงออกปานนี้หมูตัวแค่นี้สบายมากอยู่แล้ว อีกอย่างท่านต้องถือถังใส่ปลาด้วยนะจะให้ข้ามองดูท่านแบกทั้งหมดนี้กลับบ้านเพียงลำพังได้อย่างไร”

“แต่ว่ามันหนัก…”

“กลับบ้านกันได้แล้วเจ้าค่ะ”

มู่อิงเถามองค้อนเขาก่อนจะเดินนำหน้าไปอย่างสบายใจ

‘จะหนักอะไรเพราะตั้งแต่นางแอบกินผลไม้ในมิติวิเศษก็รู้สึกว่าร่างกายของนางแข็งแรงขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก หมูป่าร้อยกว่าโลแค่นี้นางแบกได้สบายอยู่แล้ว’

“ทำไมไม่เดินเล่า ท่านไม่กลับบ้านแล้วหรือ”

เมื่อเห็นว่าผู้เป็นสามีในนามไม่ออกเดินเสียทีมู่อิงเถาก็หันไปเอ่ยปากเรียกเขา

“กะ กลับสิ”

“ได้หมูป่าตั้งสองตัวหากเอาไปขายคงได้เงินไม่น้อยเลย อีกอย่างขาหมูตัวนี้ข้าจองไว้ก่อนเลยนะเจ้าคะ”

มู่อิงเถาคิดแล้วน้ำลายก็แทบไหลออกมาทันที คากิที่กินบ่อยๆ ในยุคที่จากมาวันนี้คงได้สมปรารถนาแล้ว

นางออกเดินไปยังตีนเขาอย่างอารมณ์ดีท่ามกลางความงุนงงของซ่งอวี่ถง

‘หมูป่าก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆ เลย เขาที่เป็นบุรุษร่างกายย่อมแข็งแรงกว่านางยังแบกขึ้นแล้วเดินได้ช้ากว่าปกติ แล้วนางเล่าแบกได้อย่างไรกันนะทั้งยังเดินอย่างสบายๆ เช่นนั้น ช่างแข็งแรงเสียจริง’

- - - - - - - - - - 

[1] 6 ลี้ = 3 กิโลเมตร

[2] 1 ลี้ = 0.5 กิโลเมตร(500เมตร)