"นายครับ.."
มัคซิมและโรฮานเห็นตนเป็นนายก็รีบเข้าไปหาเมื่อรู้ว่าพรฟ้าบาดเจ็บจึงรีบช่วยกันพาหญิงสาวกลับบ้านอย่างรวดเร็วและโทรบอกให้พลอยฝนเตรียมอุปกรณ์การรักษาพรฟ้าไว้ก่อนที่พวกเขานั้นจะกลับถึงบ้าน
“โถ่โว้ย...โง่อะไรกันขนาดนี้วะ”
เลออนที่พึ่งมาถึงจุดนัดหมายของคนที่เจ้างให้จับตัวฟาทิทมาได้ก็ต้องหัวเสียเพราะคนที่เขาจ้างตายหมดส่วนฟาทิทรอดไปได้อีกเช่นเคยเขาโมโหอย่างมากเพราะงานที่พลาดครั้งที่สองนี้เสียชื่อของเขามากทีเดียว
สองชั่วโมงต่อมา
"คุณฟ้าเป็นยังไงบ้าง"
หลังจากหารือกับมัคซิมและโรฮานเรื่องคนร้ายเรียบร้อยแล้วว่าจะจัดการกับพวกมันอย่างไรฟาทิทก็เข้ามาดูอาการพรฟ้าขณะที่พลอยฝนเฝ้าพี่สาวของเธออยู่ไม่ห่าง
"ฉันทำแผลแล้วก็ฉีดยาแก้อักเสบให้แล้วไม่นานก็คงดีขึ้นค่ะ"
พลอยฝนหันมาตอบฟาทิทเสียงอ่อนพี่สาวเธอคงจะหลับอีกยาวหลังจากที่เธอเย็บแผลเสร็จและให้ยาไป
"ผมขอดูแลเธอเองนะครับ"
ฟาทิทรู้ว่าพลอยฝนจะต้องเข้าคลินิคในวันพรุ่งนี้หากไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วเขาก็อยากจะดูแลพรฟ้าเองรู้สึกผิดที่เธอเจ็บแบบนี้มันก็เป็นเพราะเขา
"เอ่อ...ให้เป็นหน้าที่ฉันดีกว่านะคะ"
"คุณต้องดูแลตะวันไหนพรุ่งนี้จะต้องไปทำงานผมดูพี่สาวคุณให้เองไว้ใจผมเถอะ"
"ก็ได้ค่ะ...แล้วฉันจะเข้ามาดูทุกสี่ชั่วโมงนะคะ"
"ครับ"
พลอยฝนยอมให้ฟาทิทอยู่กับพี่สาวเธอตามลำพังแต่โดยดีเพราะไหนเธอต้องคอยดูหลานสาวหากตะวันตื่นมาแล้วไม่เห็นใครคงจะงอแง
02.00 น.
"ฉันไม่อยากตาย.. ฉันไม่อยากตาย"
พรฟ้าละเมอส่ายหัวไปมาจนฟาทิทที่นอนเฝ้าอยู่ต้องรีบลุกออกจากโซฟามาหาหญิงสาว
"คุณฟ้า...คุณฟ้า..."
ชายหนุ่มพยายามปลุกหญิงสาวให้รู้สึกตัวเพราะรู้ว่าเธอกำลังกลัวจนฝันร้าย
"คุณฟาทิท"
พรฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากฟาทิทพยายามเรียกชื่อของเธอ
"ตอนนี้เราอยู่บ้านแล้วไม่ต้องกลัวนะครับ"
ชายหนุ่มพยายามบอกให้หญิงสาวได้รู้ในทันทีว่าเธอและเขาปลอดภัยแล้วและตอนนี้ก็อยู่ที่บ้านเพื่อให้เธอนั้นคลายความกังวลลงยิ่งเขาเห็นเธอเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดที่คราแรกให้เธอมาเดือดร้อนอยู่ที่นี่รักษาเขาไม่พอตอนนี้เธอยังต้องมาได้รับบาดเจ็บและอยู่ในสถานการณ์อันตรายกับเขาอีก
"ตะวันล่ะคะฉันอยากไปหาลูก"
พรฟ้าอยากเห็นหน้าลูกเป็นที่สุดเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้าทำให้เธอกลัวว่าจะไม่ได้กลับมาเจอหน้าตะวันฉายซึ่งการที่ต้องจากลูกโดยที่ไม่อยากจากเป็นสิ่งที่เธอกลัวที่สุด
"ตอนนี้ทุกคนหลับกันหมดแล้ว..ไม่ต้องห่วงนะครับตอนนี้ไม่มีอันตรายอะไรแล้วอย่ากังวลอะไรอีกเลยคุณพักผ่อนเถอะ"
ฟาทิทกุมมือหญิงสาวเอาไว้แน่นพยายามพูดให้เธอผ่อนคลายว่าสถานการณ์ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงที่ดีที่สุดตอนนี้คือให้หญิงสาวได้พักผ่อนให้เต็มที่เท่านั้น
"..ค่ะ.."
พรฟ้าเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะรับคำชายหนุ่มและพยายามข่มตาให้หลับแต่ก็ยากเสียเหลือเกิน
10.00 น.
วันนี้ตั้งแต่เช้าจนถึงช่วงสายฟาทิทก็ยังขลุกอยู่ในห้องของพรฟ้าไม่เลิกเขาคอยดูแลเธออยู่ตลอดทุกวินาทีส่วนตะวันฉายนั้นหลังจากเข้ามาหาคนเป็นแม่จนพรฟ้าสภาพจิตใจดีขึ้นแล้วตอนนี้เด็กหญิงก็เล่นอยู่ด้านนอกกับมัคซิม
วันนี้ฟาทิทไม่ยอมให้ตะวันฉายไปโรงเรียนเพราะรู้แล้วว่าคนร้ายรู้ว่าเขาและพรฟ้าช่วยเหลือกันดังนั้นการที่ตะวันฉายจะต้องไปโรงเรียนก็อาจจะตกอยู่ในอันตรายได้
"ที่คุณต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะผม...ผมขอโทษนะครับ"
ฟาทิทเอ่ยขอโทษหญิงสาวเสียงอ่อนขณะที่ส่งยาแก้อักเสบให้หญิงสาวได้ทาน
"คุณไม่ได้ตั้งใจนี่คะพวกนั้นต่างหากที่เป็นฝ่ายผิด"
พรฟ้าในตอนนี้สภาพจิตใจดีขึ้นกว่าเมื่อคืนมากมีแต่สภาพกายที่ตอนนี้แผลที่แขนท่าจะอักเสบบวมปวดจนขยับไม่ได้เธอนั่งก้มหน้าเล็กน้อยถอนหายใจอ่อนๆคราแรกเธอก็คิดว่าทำไมเรื่องพวกนี้มันต้องมาเกิดกับเธอด้วยแต่คิดไปคิดมาชีวิตคนเรามันไม่มีใครกำหนดให้เกิดเรื่องดีหรือไม่ดีได้อยู่แล้วและเธอก็รู้ว่าฟาทิทคงรู้สึกผิดที่เธอเป็นแบบนี้จึงเงยหน้าเอื้อนเอ่ยบอกกับเขาพร้อมรอยยิ้มอ่อนเพื่อให้อีกฝ่ายไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรเขาไม่ได้เป็นคนผิดพวกคนร้ายต่างหากที่ผิด
ฟาทิทเห็นทีจะต้องบอกอีกเรื่องสำคัญให้เธอได้รู้
"อีกเรื่องก็คือ...ผมว่าพวกคุณคงกลับไปที่บ้านนั้นไม่ได้แล้วเพราะผมเชื่อว่าต้องมีคนตามเฝ้าอยู่ที่นั่น..พวกคุณจะกลับไปใช้ชีวิตอย่างเดิมได้ก็ต่อเมื่อผมรู้ตัวคนร้าย"
"ฉันพอจะรู้แล้วล่ะค่ะ"
หญิงสาวพยักหน้ารับเบาๆเธอพอจะเข้าใจขนาดลูกเธอยังไปเรียนไม่ได้ประสาอะไรกับบ้านและคลินิกที่จะต้องปิดเอาไว้ก่อน
"คุณไม่ต้องห่วงผมทำให้ชีวิตคุณเป็นแบบนี้ผมต้องรับผิดชอบชีวิตคุณอยู่แล้ว"
มือหนารีบจับมือของพรฟ้ากุมเอาไว้หลวมๆทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอเขาจะรับผิดชอบอย่างเต็มที่ทุกอย่าง
ในส่วนของพลอยฝนวันนี้เธอก็ต้องเข้าคลินิกเพื่อเคลียทุกอย่างกับอลินเรื่องความเป็นมาและหลังจากนี้ว่าจำเป็นต้องปิดคลินิคเพื่อความปลอดภัยของตัวของหมอและคนไข้ที่เข้ามารักษาเพราะหากเกิดเหตุการณ์อะไรฉุกระหุกคนไข้และคนในคลินิกเองก็จะเป็นอันตรายรอให้สถานการร์ดีขึ้นก่อนแล้วจึงจะกลับมาเปิดใหม่
“จะต้องปิดจริงเหรอ”
อลินหน้าหงอยไปในทันทีเมื่อพลอยฝนอธิบายเรื่องทุกอย่างให้เข้าใจเธอไม่ได้กลัวตกงานแต่เธอไม่อยากอยู่เฉยๆแถมคนไข้ที่มาที่นี่ประจำก็จะต้องหาที่รักษาใหม่อีก
“ชั่วคราวน่ะเพื่อความปลอดภัย”
พลอยฝนคิดไว้ว่าคงเป็นแค่การปิดชั่วคราวหากฟาทิทหาตัวคนร้ายได้วันนั้นคงได้กลับมาเปิดคลินิกกันอีกครั้งทั้งยั้งกังวลที่ช่วงนี้เธอกับพี่สาวและหลานยังต้องมาอยู่กันแบบหลบๆซ่อนๆอีก
อังการา
"อะไรนะ...มีเด็กเกิดมาแล้วอย่างนั้นเหรอ...ส่งข้อมูลมาให้ฉันด่วนเลย"
ชายวัยกลางคนคุยโทรศัพท์ด้วยความหัวเสียเมื่อได้รับรู้ข่าวว่าสิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดได้เกิดขึ้นจนเป็นตัวเป็นตนมาแล้วเขาจึงต้องรีบทำอะไรสักอย่างกับเรื่องนี้
อาทิตย์ต่อมาหลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้นฟาทิทก็ทำตัวเป็นคนเฝ้าไข้จนพรฟ้าอาการดีขึ้นทุกอย่างแถมยังเอาอกเอาใจป้อนคำหวานกับเธอสารพัดจนหญิงสาวเริ่มรู้ตัวแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดกับเธอแค่คนรู้จักทั่วไปแน่นอนส่วนเธอเองก็ไม่ปฏิเสธที่จะบอกว่าประทับใจในตัวของเขาเช่นกัน"เย่...ไอศครีมเยอะเลยตะวันช้อบชอบค่ะ...รักคุณลุงที่สุดเลย"ฟาทิทไม่เอาใจแค่พรฟ้าเท่านั้นตะวันฉายเองเขาก็เอาใจสารพัดไม่ได้เพราะอยากทำคะแนนแต่ถูกชะตาและรู้สึกผูกพันธ์กับตะวันเป็นพิเศษด้วยเจ้าตัวกลมมีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนกับเขา"ปากหวานกับลุงอีกแล้ว..มาให้ฟัดซะดีๆ"ฟอด..ฟอด"ฮ่าๆๆ..."เป็นประจำทุกวันที่ฟาทิทจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับตะวันฉายเขาทำทุกอย่างเป็นธรรมชาติจนพรฟ้าและพลอยฝนต่างก็เอ็นดูในความสนิทสนมของลุงกับหลานที่ดูจะเข้ากันได้ดีเสียเหลือเกิน"คุณฟาทิทเข้ากับตะวันได้ดีมากเลยนะคะ"พลอยฝนเอ่ยพูดกับคนเป็นพี่ขณะที่ช่วยกันทำอาหารอยู่ในครัว"นั่นสิ...นี่ไม่อยากนึกถึงวันที่จะต้องอยู่กันเหมือนเดิมเลย"พรฟ้าพยักหน้ารับเบาๆหากวันที่จะต้องจากที่นี่และชายหนุ่มทั้งสามไปเธอไม่รู้เลยว่าลูกสาวเธอจะดูเศร้าแค่ไหน"หมายถึงแค่ตะวันหรือพี่ฟ้าคะ"พล
"อืม...ตอนนี้พี่ไม่รู้ว่าจะบอกคุณฟาทิทดีหรือเปล่า...พี่กลัวว่าจะต้องเสียลูกไป"พรฟ้ากุมมือตัวเองแน่นสีหน้าของเธอกังวลอย่างมากทั้งมองไปยังตะวันฉายที่ยังหลับอุตุเธอก็ยิ่งรู้ว่าหากตัวเองขาดลูกไปคงจะเหมือนตายทั้งเป็นแน่"เอายังไงดีล่ะ...พี่ฟ้าลองคิดอีกสักสองสามวันดีหรือเปล่าคะตอนนี้ทำใจสบายๆไปก่อนยังไงคนอื่นก็ยังไม่รู้"พลอยฝนก็ใจเสียไม่แพ้กันอีกความคิดหนึ่งก็เห็นแก่คำขอของฉวีวรรณอีกใจหนึ่งก็เห็นใจพี่สาวเธอทั้งนี้ทั้งนั้นเธอคิดว่าตอนนี้พี่สาวเธออาจจะตกใจกับเรื่องที่ได้รับรู้ให้มีเวลาคิดอีกสักพักคงไม่เสียหายว่าจะเอาอย่างไรและไม่ว่าพี่สาวเธอจะตัดสินใจอย่างไรเธอก็เคารพในการตัดสินใจนั้น"..เฮ้อ.."พรฟ้าถอนหายใจน้ำตาคลอเธอไม่อยากให้ตัวเองเป็นคนโลเลแบบนี้แม้แต่นิดเดียวไม่คิดว่าโลกจะช่างแสนกลมทำให้วันที่เธอไม่เคยคาดคิดมาถึงวันต่อมาวันนี้ทั้งวันพรฟ้าเอาแต่นิ่งเงียบแถมเธอยังดูไม่ร่าเริงจนฟาทิทจับสังเกตุได้พรฟ้าพยายามทำตัวเป็นปกติแล้วแต่มันก็ทำได้ยากด้วยความวุ่นวายในใจมากมายเสียเหลือเกินยิ่งได้มองหน้าฟาทิทมากเท่าไรมันก็ยิ่งทำให้เธอเกิดความกลัววันข้างหน้าขึ้นมามากขึ้นเท่านั้น21.00 น. พรฟ้าออกมา
ไม่นานนักทั้งสามก็ออกจากบ้านไปตอนนี้พรฟ้าตัดสินใจถึงเรื่องของตะวันฉายดีแล้วว่าเธอจะบอกกับฟาทิทเรื่องที่ตะวันฉายเป็นลูกของเขาหลังจากที่เขากลับมาเพราะเมื่อคืนพรฟ้าได้รู้ว่าชายหนุ่มนั้นคิดอย่างไรกับเธอเมื่อฟาทิทรู้สึกดีกับเธอความกลัวที่จะถูกพรากลูกหายไปปลิดทิ้งส่วนตัวเธอเองก็รู้สึกดีกับเขาไม่น้อยเวลาหลังจากนี้หากเขาเสมอต้นเสมอปลายคงไม่ยากที่เธอจะมอบใจให้เขาเต็มร้อยและตะวันฉายก็จะได้มีพ่อและแม่ครบครอบครัวที่สมบูรณ์สามวันต่อมาฟาทิทจัดการประชุมที่บริษัทในตุรกีเรียบร้อยเขาจึงเดินทางมาที่ซาอุดิอาราเบียเพื่อมาดูแลความเรียบร้อยที่แท่นขุดเจาะน้ำมันพอมาถึงเขาก็ต้องเจอกับเรื่องปวดหัวเพราะพนักงานหลายคนที่นี่ดันป่วยพร้อมกันจนงานเกิดปัญหาฟาทิทยืนเท้าเอวอย่างหัวเสียตรงหน้าผู้จัดการที่นี่ในห้องประชุมตอนนี้เขาโวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์จึงสั่งให้ผู้จัดการหาคนมาเสริมให้เร็วที่สุด"เฮ้อ...หาคนมาแทนให้เร็วที่สุด""ครับนาย"ผู้จัดการหนุ่มได้ยินเช่นนั้นจึงรีบไปจัดการทันทีไม่รู้ว่าทำไมเหล่าพนักงานถึงต้องมาป่วยพร้อมกันในวันที่เจ้านายมาที่นี่ได้“หืม...”ในส่วนของโรฮานที่เดินตรวจตราดูความเรียบร้อยตามแท่นขุดเจาะ
ฟาทิทเปิดอ่านหน้าต่อไปด้วยความตื่นเต้นตอนนี้เขาแทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอเพราะรูปต่อๆไปคือรูปที่ยายของเขาถ่ายกับพรฟ้าเมื่อตอนตั้งครรภ์อ่อนๆใต้รูปอธิบายตลอดว่าตอนนี้เหลนในท้องได้กี่สัปดาห์จนมาถึงหน้าสุดท้ายที่ดูคุณยายของเขาจะเริ่มเขียนอะไรแปลกๆข้อความ: ยายรู้ตัวว่ายายไม่ปลอดภัยเพราะคนที่มันอยากได้อยากมีของที่ไม่ใช่ของตัวเองหากยายเป็นอะไรไปสมุดเล่มนี้จะถึงมือของหลานรักของยายขอให้รู้เอาไว้ว่ายายทำทุกอย่างเพื่อเราเสมอ"คุณยาย.."ฟาทิทยกมือกุมริมฝีปากน้ำตาลูกผู้ชายของเขาคลอเบ้าเล็กน้อยด้วยความคิดถึงคนเป็นยายทั้งยังใจเต้นแรงไม่หายเมื่อรู้ว่าตะวันฉายคือลูกของตัวเองโดยไม่ต้องเดามิน่าตะวันฉายถึงได้มีอะไรเหมือนเขาหลายอย่างและตอนนี้เขาก็คิดว่าพรฟ้าก็ต้องรู้อยู่แก่ใจแล้วว่าเขาคือพ่อของตะวันฉายแต่เขาไม่เข้าใจทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกกับเขาแม้นแต่จะบอกว่ารู้จักกับยายของเขาก็ยังไม่เคยวันต่อมาฟาทิทไปหาเฟอฮัทที่บ้านตั้งแต่ช่วงเช้าเพราะเรื่องที่พึ่งได้รับรู้เมื่อคืนเขาสงสัยว่าที่ยายของเขาเกิดอุบัติเหตุรถตกเหวพร้อมคนขับรถอาจจะเป็นเพราะมีคนจงใจทำให้เป็นเช่นนั้น"ผมว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณยายไม่ใช่อุบัติเหตุ""
"จะจับฉันมัดเพื่ออะไรเนี่ย"เมื่อเข้าห้องนอนอลินมาได้มัคซิมก็รวบหญิงสาวไว้กับเก้าอี้สีชมพูหวานของเธอใช้เทปกาวที่เตรียมมาพันรอบตัวเธอติดกับเก้าอี้แน่น"เค้นความจริงไง""ฉันจะตะโกนให้คนมาช่วยทีนี้คุณถูกคนในไร่ฉันกระทืบตายแน่"อลินมองอีกฝ่ายอย่างกับจะฉีกเนื้อเขาให้กระจุยกระจายเสียให้ได้"ให้พวกเค้ามากันเยอะๆเลยผมจะบอกพวกเค้าว่าผมเป็นผัวคุณ...ถ้าไม่อายก็เชิญ"มัคซิมไม่ได้สนใจคำขู่ของอลินแม้นแต่น้อยเขายังคงนั่งกอดอกจ้องมองหญิงสาวหน้าตาเฉย"ไอ้บ้าเอ้ย!!""บอกที่อยู่มา""ไม่""ด้ายย.."มือหนาค่อยๆลอกเทปกาวออกกระชากแรงจนเทปกาวขาดแล้วแปะมันลงที่ริมฝีปากของหญิงสาวให้เธอนั้นหยุดส่งเสียงแต่ก็ยังคงมีเสียงประท้วงในลำคออยู่ดี"อื้ออ..""ผมจะแก้ผ้าคุณถ่ายคลิปส่งต่อไปเรื่อยๆให้ว่อนเลยดีหรือเปล่า"ฟึ่บบเขาไม่ได้พูดเปล่าแต่กระชากตรงแขนเสื้อยืดตัวโคร่งของเธอจนหลุดจากหัวไหล่"อื้ออ..."อลินส่ายหัวพัลวันไม่ได้อยากมีชื่อเสียงในเรื่องฉาวแม้แต่น้อยครั้งนี้เห็นทีเธอคงต้องผิดสัญญาที่จะช่วยพรฟ้าจริงๆ"จะยอมพูดหรือเปล่า""อืม..."เมื่อหญิงสาวพยักหน้ารับมัคซิมจึงเปิดปากอีกฝ่ายให้พูดได้"ที่ไหนพูดมา""หมู่บ้านxxx.
"ฉันยอมรับว่าฉันผิดแต่ฉันรักตะวันฉันเสียลูกไปไม่ได้.. ส่วนเรื่องคุณยายฉันไม่ได้ทำร้ายคุณยายจริงๆ"พรฟ้าเริ่มน้ำตาคลอหวังว่าอีกฝ่ายจะเชื่อที่ตัวเองพูดบ้างเธอยอมรับว่าเธอผิดเรื่องตะวันฉายแต่เธอไม่ยอมรับข้อหาที่ชายหนุ่มปรักปรำเธอว่าเป็นผู้ร้าย"คิดว่าผมจะเชื่อคุณอย่างนั้นเหรอ...รอให้ผมมีหลักฐานก่อนเถอะผมจะฆ่าคุณด้วยมือของผมเอง"ฟาทิทสบถใส่หญิงสาวเน้นเขี้ยวเน้นฟันคำพูดของเขาบาดลึกเข้าไปในหัวใจของหญิงสาวที่อีกฝ่ายคิดจะฆ่าจะแกงเธอลง"ฉันภาวนาขอให้คุณเจอหลักฐานเร็วๆก็แล้วกันจะได้รู้ว่าสิ่งที่คุณคิดมันผิด"พรฟ้าดูท่าว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจอะไรยากพอสมควรเธอจึงท้าแบบไม่กลัวหากเขาหาหลักฐานมาได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดี...แบบนี้นี่เองที่เค้าว่ากันว่าดูคนต้องดูให้นานๆดีที่เธอไม่ปักใจหลงไหลไปกับความอ่อนโยนก่อนหน้าของเขา"อย่าท้าทายผม"มือหนายกมือชี้หน้าหญิงสาวที่ทำท่าทางพยศใส่"ฉันไม่ได้ท้าทายอะไรคุณทั้งนั้น..ตะวันกับน้องสาวฉันอยู่ที่ไหนฉันจะไปหาพวกเค้า""ตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวตะวันทั้งนั้น""หมายความว่ายังไง""ผมก็ไม่ยอมให้คุณไปจากที่นี่ง่ายๆน่ะสิผมจะทรมานคุณให้เหมือนตายทั้งเป็นคุณคิดจะพรากลูกไปจากผม..
ขณะที่นั่งสงบอารมณ์พักใหญ่ฟาทิทก็นึกขึ้นได้ว่าจะต้องโทรถามความเป็นอยู่ของตะวันฉายกับโรฮานไม่รู้ว่าลูกสาวของเขาจะงอแงหนักหรือไม่เมื่อไม่เห็นคนเป็นแม่"หืม.." มือหนาที่คลำหามือถือที่กระเป๋ากางเกงกลับไม่พบทั้งยังนึกถึงก่อนหน้าที่เขาลงนั่งบนโซฟาเมื่อครู่ก็ไม่รู้สึกทว่าจะเอาไปวางไว้ไหนก็ไม่ใช่เพราะเขาไม่ใช่คนขี้ลืมคิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากันก่อนจะขบฟันจนขึ้นสันกรามอีกข้อที่จะเป็นไปได้ก็คือมันจะต้องอยู่กับพรฟ้าขณะที่เธอทำทีเผลอตัวกับเขาเป็นแน่คิดได้ดังนั้นจึงปรี่เข้าไปที่ห้องของเขาทันทีฟาทิทพยายามเปิดประตูเท่าไรก็ไม่ออกรู้ได้ทันทีว่าสาวเจ้าคงล็อคจากด้านในปั้งๆๆมือหนายกฟาดเคาะประตูรัวเสียงดังก่อยจะตวาดคนด้านในเสียงฝาดด้วยอาการโมโห"เปิดประตู"พรฟ้าเองรีบกดโทรหาอคิณเป็นรอบที่สิบเห็นจะได้เพราะปลายสายที่เธอโทรหาไม่ยอมรับสายเสียทีแถมตอนนี้ดูท่าฟาทิทคงจะรู้ตัวแล้วด้วยว่ามือถือของเขานั้นอยู่กับเธอ"รับสิคะคุณคิณ"ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ประตูด้วยความหวาดกลัวใบหน้านวลที่มีเลือดฝาดก่อนหน้าตอนนี้ซีดเซียวเหลืองจนแทบไม่มีเลือดทั้งภาวนาให้อคิณรับสายโดยเร็วแม้นเขาจะยังไม่มาช่วยเธอตอนนี้อย่างน้อยเขาก็จะไ
"หยุด.. ด.. อื้ออ.."พรฟ้าพยายามจะไม่ให้เกิดการเผลอตัวแบบเมื่อเย็นเธอพยายามใช้แรงที่มีเหลืออยู่น้อยนิดดิ้นหนีเพื่อจะให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการของคนป่าเถื่อนจนเริ่มจะหมดแรงแต่ดูท่าว่าการต่อกลอนกับเขาจะเอาชนะยากเสียเหลือเกินไม่รู้ว่าฤทธิ์น้ำเมาหรือฤทธิ์แรงโทสะที่ทำให้ฟาทิทไม่คิดจะหยุดการกระทำเขารวบอุ้มร่างบางเข้าไปในห้องนอนโดยที่ไม่ต้องเสียแรงเปิดประตูเพราะมันพังด้วยฝีมือของเขาตั้งแต่ช่วงเย็นแล้วฟึ่บบชายหนุ่มเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงนุ่มก่อนจะขึ้นคร่อมทาบทับหญิงสาวเอาไว้"ปล่อยฉัน.. ไอ้บ้า.."พรฟ้าตวาดคนที่อยู่บนตัวเสียงฝาดเพราะรู้ตัวว่าไม่มีแรงสู้จึงใช้เสียงเข้าข่มแต่การตะเบ็งเสียงเมื่อครู่ก็ยิ่งทำให้พลังงานที่เหลือน้อยนิดแทบหมดลงไปในทันที"ผมบ้าได้ยิ่งกว่านี้อีก"ว่าจบก็ทาบทับริมฝีปากหนาบดจูบหญิงสาวอีกรอบ"อื้อ..ฮือ..ฮือๆๆๆ"เสียงร้องสะอื้นของเธอไม่ได้มีส่วนที่จะทำให้เขารู้สึกสงสารแม้แต่น้อยด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นจนหยุดไม่ได้หูจึงอื้อตาลายไม่ค่อยจะสนใจที่จะได้ยินเสียงทัดทานต้อต้านอะไรทั้งนั้นฟาทิทค่อยๆส่งลิ้นร้ายตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากของหญิงสาวทั้งบางครายังดูดดึงลิ้นเรียวของหญิง