ตอนที่สิบสี่ รับผิดชอบเต็มที่

"นายครับ.."

มัคซิมและโรฮานเห็นตนเป็นนายก็รีบเข้าไปหาเมื่อรู้ว่าพรฟ้าบาดเจ็บจึงรีบช่วยกันพาหญิงสาวกลับบ้านอย่างรวดเร็วและโทรบอกให้พลอยฝนเตรียมอุปกรณ์การรักษาพรฟ้าไว้ก่อนที่พวกเขานั้นจะกลับถึงบ้าน

“โถ่โว้ย...โง่อะไรกันขนาดนี้วะ”

เลออนที่พึ่งมาถึงจุดนัดหมายของคนที่เจ้างให้จับตัวฟาทิทมาได้ก็ต้องหัวเสียเพราะคนที่เขาจ้างตายหมดส่วนฟาทิทรอดไปได้อีกเช่นเคยเขาโมโหอย่างมากเพราะงานที่พลาดครั้งที่สองนี้เสียชื่อของเขามากทีเดียว

สองชั่วโมงต่อมา

"คุณฟ้าเป็นยังไงบ้าง"

หลังจากหารือกับมัคซิมและโรฮานเรื่องคนร้ายเรียบร้อยแล้วว่าจะจัดการกับพวกมันอย่างไรฟาทิทก็เข้ามาดูอาการพรฟ้าขณะที่พลอยฝนเฝ้าพี่สาวของเธออยู่ไม่ห่าง

"ฉันทำแผลแล้วก็ฉีดยาแก้อักเสบให้แล้วไม่นานก็คงดีขึ้นค่ะ"

พลอยฝนหันมาตอบฟาทิทเสียงอ่อนพี่สาวเธอคงจะหลับอีกยาวหลังจากที่เธอเย็บแผลเสร็จและให้ยาไป

"ผมขอดูแลเธอเองนะครับ"

ฟาทิทรู้ว่าพลอยฝนจะต้องเข้าคลินิคในวันพรุ่งนี้หากไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วเขาก็อยากจะดูแลพรฟ้าเองรู้สึกผิดที่เธอเจ็บแบบนี้มันก็เป็นเพราะเขา

"เอ่อ...ให้เป็นหน้าที่ฉันดีกว่านะคะ"

"คุณต้องดูแลตะวันไหนพรุ่งนี้จะต้องไปทำงานผมดูพี่สาวคุณให้เองไว้ใจผมเถอะ"

"ก็ได้ค่ะ...แล้วฉันจะเข้ามาดูทุกสี่ชั่วโมงนะคะ"

"ครับ"

พลอยฝนยอมให้ฟาทิทอยู่กับพี่สาวเธอตามลำพังแต่โดยดีเพราะไหนเธอต้องคอยดูหลานสาวหากตะวันตื่นมาแล้วไม่เห็นใครคงจะงอแง

02.00 น.

"ฉันไม่อยากตาย.. ฉันไม่อยากตาย"

พรฟ้าละเมอส่ายหัวไปมาจนฟาทิทที่นอนเฝ้าอยู่ต้องรีบลุกออกจากโซฟามาหาหญิงสาว

"คุณฟ้า...คุณฟ้า..."

ชายหนุ่มพยายามปลุกหญิงสาวให้รู้สึกตัวเพราะรู้ว่าเธอกำลังกลัวจนฝันร้าย

"คุณฟาทิท"

พรฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากฟาทิทพยายามเรียกชื่อของเธอ

"ตอนนี้เราอยู่บ้านแล้วไม่ต้องกลัวนะครับ"

ชายหนุ่มพยายามบอกให้หญิงสาวได้รู้ในทันทีว่าเธอและเขาปลอดภัยแล้วและตอนนี้ก็อยู่ที่บ้านเพื่อให้เธอนั้นคลายความกังวลลงยิ่งเขาเห็นเธอเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดที่คราแรกให้เธอมาเดือดร้อนอยู่ที่นี่รักษาเขาไม่พอตอนนี้เธอยังต้องมาได้รับบาดเจ็บและอยู่ในสถานการณ์อันตรายกับเขาอีก

"ตะวันล่ะคะฉันอยากไปหาลูก"

พรฟ้าอยากเห็นหน้าลูกเป็นที่สุดเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้าทำให้เธอกลัวว่าจะไม่ได้กลับมาเจอหน้าตะวันฉายซึ่งการที่ต้องจากลูกโดยที่ไม่อยากจากเป็นสิ่งที่เธอกลัวที่สุด

"ตอนนี้ทุกคนหลับกันหมดแล้ว..ไม่ต้องห่วงนะครับตอนนี้ไม่มีอันตรายอะไรแล้วอย่ากังวลอะไรอีกเลยคุณพักผ่อนเถอะ"

ฟาทิทกุมมือหญิงสาวเอาไว้แน่นพยายามพูดให้เธอผ่อนคลายว่าสถานการณ์ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงที่ดีที่สุดตอนนี้คือให้หญิงสาวได้พักผ่อนให้เต็มที่เท่านั้น

"..ค่ะ.."

พรฟ้าเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะรับคำชายหนุ่มและพยายามข่มตาให้หลับแต่ก็ยากเสียเหลือเกิน

10.00 น.

วันนี้ตั้งแต่เช้าจนถึงช่วงสายฟาทิทก็ยังขลุกอยู่ในห้องของพรฟ้าไม่เลิกเขาคอยดูแลเธออยู่ตลอดทุกวินาทีส่วนตะวันฉายนั้นหลังจากเข้ามาหาคนเป็นแม่จนพรฟ้าสภาพจิตใจดีขึ้นแล้วตอนนี้เด็กหญิงก็เล่นอยู่ด้านนอกกับมัคซิม

วันนี้ฟาทิทไม่ยอมให้ตะวันฉายไปโรงเรียนเพราะรู้แล้วว่าคนร้ายรู้ว่าเขาและพรฟ้าช่วยเหลือกันดังนั้นการที่ตะวันฉายจะต้องไปโรงเรียนก็อาจจะตกอยู่ในอันตรายได้

"ที่คุณต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะผม...ผมขอโทษนะครับ"

ฟาทิทเอ่ยขอโทษหญิงสาวเสียงอ่อนขณะที่ส่งยาแก้อักเสบให้หญิงสาวได้ทาน

"คุณไม่ได้ตั้งใจนี่คะพวกนั้นต่างหากที่เป็นฝ่ายผิด"

พรฟ้าในตอนนี้สภาพจิตใจดีขึ้นกว่าเมื่อคืนมากมีแต่สภาพกายที่ตอนนี้แผลที่แขนท่าจะอักเสบบวมปวดจนขยับไม่ได้เธอนั่งก้มหน้าเล็กน้อยถอนหายใจอ่อนๆคราแรกเธอก็คิดว่าทำไมเรื่องพวกนี้มันต้องมาเกิดกับเธอด้วยแต่คิดไปคิดมาชีวิตคนเรามันไม่มีใครกำหนดให้เกิดเรื่องดีหรือไม่ดีได้อยู่แล้วและเธอก็รู้ว่าฟาทิทคงรู้สึกผิดที่เธอเป็นแบบนี้จึงเงยหน้าเอื้อนเอ่ยบอกกับเขาพร้อมรอยยิ้มอ่อนเพื่อให้อีกฝ่ายไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรเขาไม่ได้เป็นคนผิดพวกคนร้ายต่างหากที่ผิด

ฟาทิทเห็นทีจะต้องบอกอีกเรื่องสำคัญให้เธอได้รู้

"อีกเรื่องก็คือ...ผมว่าพวกคุณคงกลับไปที่บ้านนั้นไม่ได้แล้วเพราะผมเชื่อว่าต้องมีคนตามเฝ้าอยู่ที่นั่น..พวกคุณจะกลับไปใช้ชีวิตอย่างเดิมได้ก็ต่อเมื่อผมรู้ตัวคนร้าย"

"ฉันพอจะรู้แล้วล่ะค่ะ"

หญิงสาวพยักหน้ารับเบาๆเธอพอจะเข้าใจขนาดลูกเธอยังไปเรียนไม่ได้ประสาอะไรกับบ้านและคลินิกที่จะต้องปิดเอาไว้ก่อน

"คุณไม่ต้องห่วงผมทำให้ชีวิตคุณเป็นแบบนี้ผมต้องรับผิดชอบชีวิตคุณอยู่แล้ว"

มือหนารีบจับมือของพรฟ้ากุมเอาไว้หลวมๆทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอเขาจะรับผิดชอบอย่างเต็มที่ทุกอย่าง

ในส่วนของพลอยฝนวันนี้เธอก็ต้องเข้าคลินิกเพื่อเคลียทุกอย่างกับอลินเรื่องความเป็นมาและหลังจากนี้ว่าจำเป็นต้องปิดคลินิคเพื่อความปลอดภัยของตัวของหมอและคนไข้ที่เข้ามารักษาเพราะหากเกิดเหตุการณ์อะไรฉุกระหุกคนไข้และคนในคลินิกเองก็จะเป็นอันตรายรอให้สถานการร์ดีขึ้นก่อนแล้วจึงจะกลับมาเปิดใหม่

“จะต้องปิดจริงเหรอ”

อลินหน้าหงอยไปในทันทีเมื่อพลอยฝนอธิบายเรื่องทุกอย่างให้เข้าใจเธอไม่ได้กลัวตกงานแต่เธอไม่อยากอยู่เฉยๆแถมคนไข้ที่มาที่นี่ประจำก็จะต้องหาที่รักษาใหม่อีก

“ชั่วคราวน่ะเพื่อความปลอดภัย”

พลอยฝนคิดไว้ว่าคงเป็นแค่การปิดชั่วคราวหากฟาทิทหาตัวคนร้ายได้วันนั้นคงได้กลับมาเปิดคลินิกกันอีกครั้งทั้งยั้งกังวลที่ช่วงนี้เธอกับพี่สาวและหลานยังต้องมาอยู่กันแบบหลบๆซ่อนๆอีก

อังการา

"อะไรนะ...มีเด็กเกิดมาแล้วอย่างนั้นเหรอ...ส่งข้อมูลมาให้ฉันด่วนเลย"

ชายวัยกลางคนคุยโทรศัพท์ด้วยความหัวเสียเมื่อได้รับรู้ข่าวว่าสิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดได้เกิดขึ้นจนเป็นตัวเป็นตนมาแล้วเขาจึงต้องรีบทำอะไรสักอย่างกับเรื่องนี้