ฟาทิทเดินมายืนกอดอกพิงหน้าประตูห้องของพรฟ้าขณะที่เธอจัดแจงเก็บเสื้อผ้าที่พึ่งเก็บมาจาราวหลังบ้านเข้าตู้เสื้อผ้า
"คุณโกนหนวดเป็นหรือเปล่า"
ฟาทิทต้องการให้พรฟ้าโกนหนวดให้เพราะหลายวันแล้วที่ไม่ได้โกนคราแรกจะทำเองแต่คิดไปคิดมาเกิดอยากให้หมอสาวทำให้เสียอย่างนั้น
"อืม.. ค่ะ"
"จัดการให้ผมหน่อย"
และแล้วพรฟ้าก็ต้องมาจัดการให้อีกฝ่ายทั้งที่รู้ว่าเขาทำเองได้แต่อยากจะใช้เธออีกอย่างหากเธอปฏิเสธก็คงถูกบังคับเช่นเคยสู้ทำเสียให้มันจบไปจะดีกว่า
"ดูคล่องดีนะ"
ฟาทิทเอ่ยกับหญิงสาวขณะที่เธอจับจ้องอยู่กับไรหนวดเคราของเขายิ่งเห็นเธอจัดการอย่างคล่องมือก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอคงเคยทำให้ผู้ชายคนอื่นบ่อยยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจ
"ก็แค่โกนหนวดจะยากอะไรคะ"
พรฟ้าตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำถามแค่โกนหนวดหากมีดโกนคมดีเธอก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรยาก
"แล้วคุณบาดเจ็บอยู่แบบนี้คนของคุณไม่ห่วงบ้างเหรอคะ"
พรฟ้าว่าจะถามเรื่องนี้กับชายหนุ่มหลายวันแล้วแต่ก็ลืมทุกทียิ่งเห็นฟาทิทเอ็นดูลูกเธอมากก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาน่าจะมีลูกรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเป็นแน่
"คนของผม?"
คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย
"ฉันหมายถึงภรรยาของคุณ"
"ผมไม่มีครอบครัวไม่คิดจะมีด้วย"
ฟาทิทตอบอย่างไม่ต้องคิด
"ฉันคิดว่าคุณจะมีครอบครัวจนมีลูกสองสามคนแล้วเสียอีก"
"ทำไมคิดแบบนั้น"
"ก็ดูจาก.. เอ่อ.. อายุ"
"ตรงๆก็คือจะบอกว่าผมแก่ว่างั้นเถอะ"
พรฟ้าไม่ได้ตอบอะไรกลับได้แค่อมยิ้มและสนใจโกนหนวดคนตรงหน้าต่อเพราะที่เขาพูดเมื่อครู่เธอเองก็คิดเช่นนั้นจริงๆ
"คุณแม่ทำอะไรคะ"
ตะวันฉายวิ่งตัวป้อมเข้ามาในห้องของฟาทิทหลังจากพึ่งกลับมาจากโรงเรียนในช่วงบ่ายหนูน้อยมาพร้อมไอศครีมวานิลาสองถ้วยเช่นทุกวันเพื่อจะมาแบ่งคุณลุงของเธอ
"โกนหนวดให้คุณลุงค่ะ..ตอนนี้เรียบร้อยแล้ว"
พรฟ้าหันมายิ้มให้ลูกสาวก่อนจะหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำจนหมาดมาลูบที่ใบหน้าคมของฟาทิท
"คุณลุงโกนหนวดแล้วสวยจังค่ะ"
เด็กหญิงเดินมายืนแหงนหน้ามองฟาทิทด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยชมฟาทิทที่ใบหน้าดูเกลี้ยงเกลากว่าก่อนหน้านี้มาก
"ต้องพูดว่าหล่อยัยตัวเล็ก"
ฟาทิทอุ้มหนูน้อยมานั่งที่ตักดูท่าเธอจะชมเขาผิดเสียแล้วจึงต้องสอนกันใหม่
"ค่ะหล่อจังค่ะ..คุณลุงกินไอศครีม"
"ขอบใจ.."
"ค่ะ.."
ฟาทิทอุ้มเด็กหญิงไปนั่งทานไอศครีมกันนอกห้องขณะที่พรฟ้ากำลังเก็บอุปกรณ์เข้าที่
หญิงสาวรู้ได้เลยว่าตะวันฉายคงถูกชะตากับฟาทิทเอามากไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมแบ่งของโปรดง่ายๆขนาดมัคซิมที่ว่าลูกเธอสนิทด้วยยังไม่เคยแบ่งไอศครีมให้แค่ให้ขนมอย่างอื่นที่ตัวเองไม่ได้ชอบมากเท่านั้น
อังการา
"ฉันบอกแล้วไงว่าแกประมาทฟาทิทเกินไป"
เลออนถูกตวาดจนหน้าเสียเพราะตอนนี้คนที่จ้างเขารู้ว่าฟาทิทยังคงมีชีวิตอยู่
"คุณไม่ต้องห่วงครั้งนี้ผมจะจัดการด้วยมือของผมเอง"
ชายหนุ่มนักฆ่าเองก็หัวเสียไม่แพ้กันทั้งที่มั่นใจเอามากว่าฟาทิทคงตายไปตั้งแต่หลายวันก่อนและครั้งนี้เขาคงต้องเดินทางไปจัดการทุกอย่างด้วยมือตัวเองเสียแล้ว
"ให้มันจริงอย่างที่พูดเถอะ...จัดการมันให้เร็วที่สุด"
ชายวัยกลางคนกัดฟันกรอดด้วยความโมโหทั้งกังวลว่าฟาทิทจะสาวเรื่องราวจนมาถึงตัวเขาจนได้จึงต้องสั่งให้เลออนจัดการฟาทิทก่อนที่ชายหนุ่มจะบินกลับมาที่ตุรกี
21.00 น.
พรฟ้ายืนกอดอกมองท้องฟ้ายามค่ำคืนนอกหน้าต่างไม่รู้เลยว่าวันไหนเธอจะได้กลับไปใช้ชีวิตปกติทว่าคิดไปคิดมาการที่นึกถึงวันเวลาที่จะไม่ได้อยู่ที่นี่ก็เกิดใจหายแปลกๆเพราะรู้สึกสนิทกับคนทั้งสามไปแล้ว
"คิดอะไรอยู่เหรอ"
"เอ่อ"
ฟาทิทที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมสีขาวเขาเห็นหญิงสาวเอาแต่กอดอกยืนเหม่อจึงเดินเข้ามาประชิดด้านหลังก่อนจะเอ่ยถามจนร่างบางสะดุ้ง
"ถึงกับตกใจเลยเหรอแสดงว่าคิดอะไรอยู่จริงๆ"
"ก็ฉัน...คิดถึงบ้าน"
พรฟ้าเอ่ยไปตามตรงเธอหวังว่าเขาจะปล่อยเธอกลับบ้านแแล้วไปใช้ชีวิตปกติเสียทีเสียที
"คุณไม่สนใจที่จะเป็นหมอส่วนตัวผมจริงๆใช่หรือเปล่า"
คิ้วหนาขมวดเล็กน้อยทั้งเสียงที่เอ่ยถามยังดูผิดหวังจนหญิงสาวจับสังเกตได้แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอใจอ่อนอยู่ดี
"คุณจะถามฉันสักกี่พันรอบฉันก็จะตอบว่าใช่ค่ะ"
"อืม.. เฮ้อ..โอเคผมยอมแพ้...ต่อจากนี้ผมจะไม่รบกวนคุณอีกต่อไปถ้าคุณคิดถึงบ้านเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปส่ง"
ฟาทิทพยักหน้าก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เขาแพ้ให้กับความเด็ดขาดของหญิงสาวจริงๆ
"ขอบคุณนะคะ"
พรฟ้ายิ้มกว้างแววตาเป็นประกายเมื่ออีกฝ่ายยอมให้เธอกลับบ้านแต่โดยดี
วันต่อมา
"คุณลุงไปอยู่กับตะวันนะคะ"
เมื่อพรฟ้ากำลังเตรียมเก็บของพร้อมพลอยฝนในเช้าของวันอาทิตย์เจ้าตัวกลมก็จูงมือฟาทิทมาหาคนเป็นแม่ขอร้องว่าให้คุณลุงคนโปรดไปอยู่ด้วย
ฟาทิทข่มรอยยิ้มเอาไว้พยายามปั้นหน้านิ่งเฉยคิดไม่ผิดจริงๆที่ให้ตะวันฉายเป็นตัวช่วยในการที่จะทำให้พรฟ้าได้อยู่ที่นี่ต่อเพราะเขาเองก็ยังไม่อยากห่างเจ้าตัวกลมขี้อ้อนตอนนี้เหมือนกัน
"ได้ยังไงคะคุณลุงก็ต้องอยู่ที่บ้านเค้าสิคะ"พรฟ้าได้เห็นสีหน้าและน้ำเสียงออดอ้อนของลูกสาวเธอก็เกิดสงสารขึ้นมาอันที่จริงก็เป็นความผิดเธอที่ควรจะบอกลูกล่วงหน้าก่อนว่าจะต้องกลับบ้านกันแล้วไม่อย่างนั้นตะวันฉายคงไม่งอแงกับเธอแบบนี้"คุณแม่ขาเอาคุณลุงไปด้วย"เด็กหญิงเริ่มหน้าบึ้งตึงเมื่อคนเป็นแม่ไม่ยอมทำตามที่ขอ"เอ่อ.."พรฟ้าหันมามองหน้ากับพลอยฝนแต่น้องเธอเองก็ดูหน้าเสียเพราะคำขอของหลานสาวไม่แพ้กัน"อยู่ที่นี่อีกสักสองสามวันไม่ได้เหรอครับคุณฟ้า"ฟาทิทถามลองใจหญิงสาวอีกครั้งเพราะจะดูว่าคำขอของตะวันฉายมีผลต่อคนเป็นแม่แค่ไหนแต่เขาคิดว่าพรฟ้าคงจะทนลูกอ้อนของเจ้าตัวกลมได้ไม่นานแน่นอน"อยู่ที่นี่อีกหน่อยคงไม่เป็นไรนะคะพี่ฟ้าอีกอย่างเราก็ไม่ได้บอกตะวันล่วงหน้าด้วย"พลอยฝนเห็นทีจะทนดูความน่าสงสารของหลานสาวไม่ได้คิดว่าหากพวกเธออยู่ที่นี่ให้ตะวันฉายได้เล่นกับลุงของเธอให้ชื่นใจอีกสักสองสามวันคงไม่เสียหาย"คือ...ก็ได้ค่ะแต่ของนี่ฉันขอเอากลับบ้านบางส่วนนะคะ"พรฟ้าจำต้องยอมแต่เธอจะขอขนของกลับบ้านบางส่วนเพราะวันกลับจริงๆจะได้ไม่ต้องขนอะไรมากมาย"ได้สิ..เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง"ฟาทิทโล่งใจจนยิ้มหน้าบานเขาอาสา
ครืดดด"อย่าพูดมาก...เดี๋ยวก็ได้ตายแล้วจะทำไปทำไมล่ะแผลน่ะ"ชายชุดดำที่ท่าทางจะมึนเมาเพราะชวนกันดื่มตั้งแต่มาถึงก็เปิดประตูเข้ามาโวยวายยกใหญ่ที่ได้ยินเสียงฟาทิทตะโกนออกไปจนเขาต้องเสียเวลาดื่มเพื่อเข้ามาดู"หาผ้ามาพันแผลให้ฉันหน่อยก็ดีถ้ายังเห็นใจที่ฉันเป็นผู้หญิง”พรฟ้าลืมตาบอกคนที่อยู่หน้าประตูเสียงแหบเพราะเธอไม่อยากเป็นอะไรไปในตอนนี้เธอกลัวความตายเป็นที่สุดไม่ใช่รักชีวิตตัวเองแต่เธอเป็นห่วงลูกที่ยังเล็กและน้องสาวอีกคน"เฮ้อ..ก็ได้วะ"แควกๆชายชุดดำถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะฉีกเสื้อยืดของฟาทิทมาพันต้นแขนให้กับพรฟ้า"โอ้ยย.."ด้วยความที่อีกฝ่ายมือหนักจนทำให้หญิงสาวร้องออกมาเล็กน้อยเสียงของเธอทำให้หัวใจของฟาทิทเต้นแรงขึ้นเพราะโมโหที่อีกฝ่ายจะกระทำเบามือกับเธอหน่อยไม่ได้"ทำกับเธอเบามือหน่อยสิ""อย่าพูดมากช่วยแค่นี้ก็ดีนักหนาแล้ว"ว่าจบก็รีบมัดปมให้แน่นก่อนจะเดินออกไปด้วยสีหน้าและท่าทางค่อนข้างที่จะรำคาญคนทั้งสอง"คุณฟาทิทฉันไม่อยากตายฉันอยากกลับไปหาลูก"เมื่อครู่คำว่าเดี๋ยวพวกเธอก็ได้ตายแล่นเข้ามาในหัวของพรฟ้าไม่มีหยุดจนเธอนั้นน้ำตารื้นขึ้นมาเอ่ยปากบอกกับฟาทิทเสียงสั่นยอมรับตรงๆว่าเธอไม่อ
"นายครับ.."มัคซิมและโรฮานเห็นตนเป็นนายก็รีบเข้าไปหาเมื่อรู้ว่าพรฟ้าบาดเจ็บจึงรีบช่วยกันพาหญิงสาวกลับบ้านอย่างรวดเร็วและโทรบอกให้พลอยฝนเตรียมอุปกรณ์การรักษาพรฟ้าไว้ก่อนที่พวกเขานั้นจะกลับถึงบ้าน“โถ่โว้ย...โง่อะไรกันขนาดนี้วะ”เลออนที่พึ่งมาถึงจุดนัดหมายของคนที่เจ้างให้จับตัวฟาทิทมาได้ก็ต้องหัวเสียเพราะคนที่เขาจ้างตายหมดส่วนฟาทิทรอดไปได้อีกเช่นเคยเขาโมโหอย่างมากเพราะงานที่พลาดครั้งที่สองนี้เสียชื่อของเขามากทีเดียวสองชั่วโมงต่อมา"คุณฟ้าเป็นยังไงบ้าง"หลังจากหารือกับมัคซิมและโรฮานเรื่องคนร้ายเรียบร้อยแล้วว่าจะจัดการกับพวกมันอย่างไรฟาทิทก็เข้ามาดูอาการพรฟ้าขณะที่พลอยฝนเฝ้าพี่สาวของเธออยู่ไม่ห่าง"ฉันทำแผลแล้วก็ฉีดยาแก้อักเสบให้แล้วไม่นานก็คงดีขึ้นค่ะ"พลอยฝนหันมาตอบฟาทิทเสียงอ่อนพี่สาวเธอคงจะหลับอีกยาวหลังจากที่เธอเย็บแผลเสร็จและให้ยาไป"ผมขอดูแลเธอเองนะครับ"ฟาทิทรู้ว่าพลอยฝนจะต้องเข้าคลินิคในวันพรุ่งนี้หากไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วเขาก็อยากจะดูแลพรฟ้าเองรู้สึกผิดที่เธอเจ็บแบบนี้มันก็เป็นเพราะเขา"เอ่อ...ให้เป็นหน้าที่ฉันดีกว่านะคะ""คุณต้องดูแลตะวันไหนพรุ่งนี้จะต้องไปทำงานผมดูพี่สาวคุณ
อาทิตย์ต่อมาหลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้นฟาทิทก็ทำตัวเป็นคนเฝ้าไข้จนพรฟ้าอาการดีขึ้นทุกอย่างแถมยังเอาอกเอาใจป้อนคำหวานกับเธอสารพัดจนหญิงสาวเริ่มรู้ตัวแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดกับเธอแค่คนรู้จักทั่วไปแน่นอนส่วนเธอเองก็ไม่ปฏิเสธที่จะบอกว่าประทับใจในตัวของเขาเช่นกัน"เย่...ไอศครีมเยอะเลยตะวันช้อบชอบค่ะ...รักคุณลุงที่สุดเลย"ฟาทิทไม่เอาใจแค่พรฟ้าเท่านั้นตะวันฉายเองเขาก็เอาใจสารพัดไม่ได้เพราะอยากทำคะแนนแต่ถูกชะตาและรู้สึกผูกพันธ์กับตะวันเป็นพิเศษด้วยเจ้าตัวกลมมีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนกับเขา"ปากหวานกับลุงอีกแล้ว..มาให้ฟัดซะดีๆ"ฟอด..ฟอด"ฮ่าๆๆ..."เป็นประจำทุกวันที่ฟาทิทจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับตะวันฉายเขาทำทุกอย่างเป็นธรรมชาติจนพรฟ้าและพลอยฝนต่างก็เอ็นดูในความสนิทสนมของลุงกับหลานที่ดูจะเข้ากันได้ดีเสียเหลือเกิน"คุณฟาทิทเข้ากับตะวันได้ดีมากเลยนะคะ"พลอยฝนเอ่ยพูดกับคนเป็นพี่ขณะที่ช่วยกันทำอาหารอยู่ในครัว"นั่นสิ...นี่ไม่อยากนึกถึงวันที่จะต้องอยู่กันเหมือนเดิมเลย"พรฟ้าพยักหน้ารับเบาๆหากวันที่จะต้องจากที่นี่และชายหนุ่มทั้งสามไปเธอไม่รู้เลยว่าลูกสาวเธอจะดูเศร้าแค่ไหน"หมายถึงแค่ตะวันหรือพี่ฟ้าคะ"พล
"อืม...ตอนนี้พี่ไม่รู้ว่าจะบอกคุณฟาทิทดีหรือเปล่า...พี่กลัวว่าจะต้องเสียลูกไป"พรฟ้ากุมมือตัวเองแน่นสีหน้าของเธอกังวลอย่างมากทั้งมองไปยังตะวันฉายที่ยังหลับอุตุเธอก็ยิ่งรู้ว่าหากตัวเองขาดลูกไปคงจะเหมือนตายทั้งเป็นแน่"เอายังไงดีล่ะ...พี่ฟ้าลองคิดอีกสักสองสามวันดีหรือเปล่าคะตอนนี้ทำใจสบายๆไปก่อนยังไงคนอื่นก็ยังไม่รู้"พลอยฝนก็ใจเสียไม่แพ้กันอีกความคิดหนึ่งก็เห็นแก่คำขอของฉวีวรรณอีกใจหนึ่งก็เห็นใจพี่สาวเธอทั้งนี้ทั้งนั้นเธอคิดว่าตอนนี้พี่สาวเธออาจจะตกใจกับเรื่องที่ได้รับรู้ให้มีเวลาคิดอีกสักพักคงไม่เสียหายว่าจะเอาอย่างไรและไม่ว่าพี่สาวเธอจะตัดสินใจอย่างไรเธอก็เคารพในการตัดสินใจนั้น"..เฮ้อ.."พรฟ้าถอนหายใจน้ำตาคลอเธอไม่อยากให้ตัวเองเป็นคนโลเลแบบนี้แม้แต่นิดเดียวไม่คิดว่าโลกจะช่างแสนกลมทำให้วันที่เธอไม่เคยคาดคิดมาถึงวันต่อมาวันนี้ทั้งวันพรฟ้าเอาแต่นิ่งเงียบแถมเธอยังดูไม่ร่าเริงจนฟาทิทจับสังเกตุได้พรฟ้าพยายามทำตัวเป็นปกติแล้วแต่มันก็ทำได้ยากด้วยความวุ่นวายในใจมากมายเสียเหลือเกินยิ่งได้มองหน้าฟาทิทมากเท่าไรมันก็ยิ่งทำให้เธอเกิดความกลัววันข้างหน้าขึ้นมามากขึ้นเท่านั้น21.00 น. พรฟ้าออกมา
ไม่นานนักทั้งสามก็ออกจากบ้านไปตอนนี้พรฟ้าตัดสินใจถึงเรื่องของตะวันฉายดีแล้วว่าเธอจะบอกกับฟาทิทเรื่องที่ตะวันฉายเป็นลูกของเขาหลังจากที่เขากลับมาเพราะเมื่อคืนพรฟ้าได้รู้ว่าชายหนุ่มนั้นคิดอย่างไรกับเธอเมื่อฟาทิทรู้สึกดีกับเธอความกลัวที่จะถูกพรากลูกหายไปปลิดทิ้งส่วนตัวเธอเองก็รู้สึกดีกับเขาไม่น้อยเวลาหลังจากนี้หากเขาเสมอต้นเสมอปลายคงไม่ยากที่เธอจะมอบใจให้เขาเต็มร้อยและตะวันฉายก็จะได้มีพ่อและแม่ครบครอบครัวที่สมบูรณ์สามวันต่อมาฟาทิทจัดการประชุมที่บริษัทในตุรกีเรียบร้อยเขาจึงเดินทางมาที่ซาอุดิอาราเบียเพื่อมาดูแลความเรียบร้อยที่แท่นขุดเจาะน้ำมันพอมาถึงเขาก็ต้องเจอกับเรื่องปวดหัวเพราะพนักงานหลายคนที่นี่ดันป่วยพร้อมกันจนงานเกิดปัญหาฟาทิทยืนเท้าเอวอย่างหัวเสียตรงหน้าผู้จัดการที่นี่ในห้องประชุมตอนนี้เขาโวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์จึงสั่งให้ผู้จัดการหาคนมาเสริมให้เร็วที่สุด"เฮ้อ...หาคนมาแทนให้เร็วที่สุด""ครับนาย"ผู้จัดการหนุ่มได้ยินเช่นนั้นจึงรีบไปจัดการทันทีไม่รู้ว่าทำไมเหล่าพนักงานถึงต้องมาป่วยพร้อมกันในวันที่เจ้านายมาที่นี่ได้“หืม...”ในส่วนของโรฮานที่เดินตรวจตราดูความเรียบร้อยตามแท่นขุดเจาะ
ฟาทิทเปิดอ่านหน้าต่อไปด้วยความตื่นเต้นตอนนี้เขาแทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอเพราะรูปต่อๆไปคือรูปที่ยายของเขาถ่ายกับพรฟ้าเมื่อตอนตั้งครรภ์อ่อนๆใต้รูปอธิบายตลอดว่าตอนนี้เหลนในท้องได้กี่สัปดาห์จนมาถึงหน้าสุดท้ายที่ดูคุณยายของเขาจะเริ่มเขียนอะไรแปลกๆข้อความ: ยายรู้ตัวว่ายายไม่ปลอดภัยเพราะคนที่มันอยากได้อยากมีของที่ไม่ใช่ของตัวเองหากยายเป็นอะไรไปสมุดเล่มนี้จะถึงมือของหลานรักของยายขอให้รู้เอาไว้ว่ายายทำทุกอย่างเพื่อเราเสมอ"คุณยาย.."ฟาทิทยกมือกุมริมฝีปากน้ำตาลูกผู้ชายของเขาคลอเบ้าเล็กน้อยด้วยความคิดถึงคนเป็นยายทั้งยังใจเต้นแรงไม่หายเมื่อรู้ว่าตะวันฉายคือลูกของตัวเองโดยไม่ต้องเดามิน่าตะวันฉายถึงได้มีอะไรเหมือนเขาหลายอย่างและตอนนี้เขาก็คิดว่าพรฟ้าก็ต้องรู้อยู่แก่ใจแล้วว่าเขาคือพ่อของตะวันฉายแต่เขาไม่เข้าใจทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกกับเขาแม้นแต่จะบอกว่ารู้จักกับยายของเขาก็ยังไม่เคยวันต่อมาฟาทิทไปหาเฟอฮัทที่บ้านตั้งแต่ช่วงเช้าเพราะเรื่องที่พึ่งได้รับรู้เมื่อคืนเขาสงสัยว่าที่ยายของเขาเกิดอุบัติเหตุรถตกเหวพร้อมคนขับรถอาจจะเป็นเพราะมีคนจงใจทำให้เป็นเช่นนั้น"ผมว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณยายไม่ใช่อุบัติเหตุ""
"จะจับฉันมัดเพื่ออะไรเนี่ย"เมื่อเข้าห้องนอนอลินมาได้มัคซิมก็รวบหญิงสาวไว้กับเก้าอี้สีชมพูหวานของเธอใช้เทปกาวที่เตรียมมาพันรอบตัวเธอติดกับเก้าอี้แน่น"เค้นความจริงไง""ฉันจะตะโกนให้คนมาช่วยทีนี้คุณถูกคนในไร่ฉันกระทืบตายแน่"อลินมองอีกฝ่ายอย่างกับจะฉีกเนื้อเขาให้กระจุยกระจายเสียให้ได้"ให้พวกเค้ามากันเยอะๆเลยผมจะบอกพวกเค้าว่าผมเป็นผัวคุณ...ถ้าไม่อายก็เชิญ"มัคซิมไม่ได้สนใจคำขู่ของอลินแม้นแต่น้อยเขายังคงนั่งกอดอกจ้องมองหญิงสาวหน้าตาเฉย"ไอ้บ้าเอ้ย!!""บอกที่อยู่มา""ไม่""ด้ายย.."มือหนาค่อยๆลอกเทปกาวออกกระชากแรงจนเทปกาวขาดแล้วแปะมันลงที่ริมฝีปากของหญิงสาวให้เธอนั้นหยุดส่งเสียงแต่ก็ยังคงมีเสียงประท้วงในลำคออยู่ดี"อื้ออ..""ผมจะแก้ผ้าคุณถ่ายคลิปส่งต่อไปเรื่อยๆให้ว่อนเลยดีหรือเปล่า"ฟึ่บบเขาไม่ได้พูดเปล่าแต่กระชากตรงแขนเสื้อยืดตัวโคร่งของเธอจนหลุดจากหัวไหล่"อื้ออ..."อลินส่ายหัวพัลวันไม่ได้อยากมีชื่อเสียงในเรื่องฉาวแม้แต่น้อยครั้งนี้เห็นทีเธอคงต้องผิดสัญญาที่จะช่วยพรฟ้าจริงๆ"จะยอมพูดหรือเปล่า""อืม..."เมื่อหญิงสาวพยักหน้ารับมัคซิมจึงเปิดปากอีกฝ่ายให้พูดได้"ที่ไหนพูดมา""หมู่บ้านxxx.