ตอนที่สิบเอ็ด ยอมแพ้

ฟาทิทเดินมายืนกอดอกพิงหน้าประตูห้องของพรฟ้าขณะที่เธอจัดแจงเก็บเสื้อผ้าที่พึ่งเก็บมาจาราวหลังบ้านเข้าตู้เสื้อผ้า

"คุณโกนหนวดเป็นหรือเปล่า"

ฟาทิทต้องการให้พรฟ้าโกนหนวดให้เพราะหลายวันแล้วที่ไม่ได้โกนคราแรกจะทำเองแต่คิดไปคิดมาเกิดอยากให้หมอสาวทำให้เสียอย่างนั้น

"อืม.. ค่ะ"

"จัดการให้ผมหน่อย"

และแล้วพรฟ้าก็ต้องมาจัดการให้อีกฝ่ายทั้งที่รู้ว่าเขาทำเองได้แต่อยากจะใช้เธออีกอย่างหากเธอปฏิเสธก็คงถูกบังคับเช่นเคยสู้ทำเสียให้มันจบไปจะดีกว่า

"ดูคล่องดีนะ"

ฟาทิทเอ่ยกับหญิงสาวขณะที่เธอจับจ้องอยู่กับไรหนวดเคราของเขายิ่งเห็นเธอจัดการอย่างคล่องมือก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอคงเคยทำให้ผู้ชายคนอื่นบ่อยยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจ

"ก็แค่โกนหนวดจะยากอะไรคะ"

พรฟ้าตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำถามแค่โกนหนวดหากมีดโกนคมดีเธอก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรยาก

"แล้วคุณบาดเจ็บอยู่แบบนี้คนของคุณไม่ห่วงบ้างเหรอคะ"

พรฟ้าว่าจะถามเรื่องนี้กับชายหนุ่มหลายวันแล้วแต่ก็ลืมทุกทียิ่งเห็นฟาทิทเอ็นดูลูกเธอมากก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาน่าจะมีลูกรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเป็นแน่

"คนของผม?"

คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย

"ฉันหมายถึงภรรยาของคุณ"

"ผมไม่มีครอบครัวไม่คิดจะมีด้วย"

ฟาทิทตอบอย่างไม่ต้องคิด

"ฉันคิดว่าคุณจะมีครอบครัวจนมีลูกสองสามคนแล้วเสียอีก"

"ทำไมคิดแบบนั้น"

"ก็ดูจาก.. เอ่อ.. อายุ"

"ตรงๆก็คือจะบอกว่าผมแก่ว่างั้นเถอะ"

พรฟ้าไม่ได้ตอบอะไรกลับได้แค่อมยิ้มและสนใจโกนหนวดคนตรงหน้าต่อเพราะที่เขาพูดเมื่อครู่เธอเองก็คิดเช่นนั้นจริงๆ

"คุณแม่ทำอะไรคะ"

ตะวันฉายวิ่งตัวป้อมเข้ามาในห้องของฟาทิทหลังจากพึ่งกลับมาจากโรงเรียนในช่วงบ่ายหนูน้อยมาพร้อมไอศครีมวานิลาสองถ้วยเช่นทุกวันเพื่อจะมาแบ่งคุณลุงของเธอ

"โกนหนวดให้คุณลุงค่ะ..ตอนนี้เรียบร้อยแล้ว"

พรฟ้าหันมายิ้มให้ลูกสาวก่อนจะหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำจนหมาดมาลูบที่ใบหน้าคมของฟาทิท

"คุณลุงโกนหนวดแล้วสวยจังค่ะ"

เด็กหญิงเดินมายืนแหงนหน้ามองฟาทิทด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยชมฟาทิทที่ใบหน้าดูเกลี้ยงเกลากว่าก่อนหน้านี้มาก

"ต้องพูดว่าหล่อยัยตัวเล็ก"

ฟาทิทอุ้มหนูน้อยมานั่งที่ตักดูท่าเธอจะชมเขาผิดเสียแล้วจึงต้องสอนกันใหม่

"ค่ะหล่อจังค่ะ..คุณลุงกินไอศครีม"

"ขอบใจ.."

"ค่ะ.."

ฟาทิทอุ้มเด็กหญิงไปนั่งทานไอศครีมกันนอกห้องขณะที่พรฟ้ากำลังเก็บอุปกรณ์เข้าที่

หญิงสาวรู้ได้เลยว่าตะวันฉายคงถูกชะตากับฟาทิทเอามากไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมแบ่งของโปรดง่ายๆขนาดมัคซิมที่ว่าลูกเธอสนิทด้วยยังไม่เคยแบ่งไอศครีมให้แค่ให้ขนมอย่างอื่นที่ตัวเองไม่ได้ชอบมากเท่านั้น

อังการา

"ฉันบอกแล้วไงว่าแกประมาทฟาทิทเกินไป"

เลออนถูกตวาดจนหน้าเสียเพราะตอนนี้คนที่จ้างเขารู้ว่าฟาทิทยังคงมีชีวิตอยู่

"คุณไม่ต้องห่วงครั้งนี้ผมจะจัดการด้วยมือของผมเอง"

ชายหนุ่มนักฆ่าเองก็หัวเสียไม่แพ้กันทั้งที่มั่นใจเอามากว่าฟาทิทคงตายไปตั้งแต่หลายวันก่อนและครั้งนี้เขาคงต้องเดินทางไปจัดการทุกอย่างด้วยมือตัวเองเสียแล้ว

"ให้มันจริงอย่างที่พูดเถอะ...จัดการมันให้เร็วที่สุด"

ชายวัยกลางคนกัดฟันกรอดด้วยความโมโหทั้งกังวลว่าฟาทิทจะสาวเรื่องราวจนมาถึงตัวเขาจนได้จึงต้องสั่งให้เลออนจัดการฟาทิทก่อนที่ชายหนุ่มจะบินกลับมาที่ตุรกี

21.00​ น.

พรฟ้ายืนกอดอกมองท้องฟ้ายามค่ำคืนนอกหน้าต่างไม่รู้เลยว่าวันไหนเธอจะได้กลับไปใช้ชีวิตปกติทว่าคิดไปคิดมาการที่นึกถึงวันเวลาที่จะไม่ได้อยู่ที่นี่ก็เกิดใจหายแปลกๆเพราะรู้สึกสนิทกับคนทั้งสามไปแล้ว

"คิดอะไรอยู่เหรอ"

"เอ่อ"

ฟาทิทที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมสีขาวเขาเห็นหญิงสาวเอาแต่กอดอกยืนเหม่อจึงเดินเข้ามาประชิดด้านหลังก่อนจะเอ่ยถามจนร่างบางสะดุ้ง

"ถึงกับตกใจเลยเหรอแสดงว่าคิดอะไรอยู่จริงๆ"

"ก็ฉัน...คิดถึงบ้าน"

พรฟ้าเอ่ยไปตามตรงเธอหวังว่าเขาจะปล่อยเธอกลับบ้านแแล้วไปใช้ชีวิตปกติเสียทีเสียที

"คุณไม่สนใจที่จะเป็นหมอส่วนตัวผมจริงๆใช่หรือเปล่า"

คิ้วหนาขมวดเล็กน้อยทั้งเสียงที่เอ่ยถามยังดูผิดหวังจนหญิงสาวจับสังเกตได้แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอใจอ่อนอยู่ดี

"คุณจะถามฉันสักกี่พันรอบฉันก็จะตอบว่าใช่ค่ะ"

"อืม.. เฮ้อ..โอเคผมยอมแพ้...ต่อจากนี้ผมจะไม่รบกวนคุณอีกต่อไปถ้าคุณคิดถึงบ้านเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปส่ง"

ฟาทิทพยักหน้าก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เขาแพ้ให้กับความเด็ดขาดของหญิงสาวจริงๆ

"ขอบคุณนะคะ"

พรฟ้ายิ้มกว้างแววตาเป็นประกายเมื่ออีกฝ่ายยอมให้เธอกลับบ้านแต่โดยดี

วันต่อมา

"คุณลุงไปอยู่กับตะวันนะคะ"

เมื่อพรฟ้ากำลังเตรียมเก็บของพร้อมพลอยฝนในเช้าของวันอาทิตย์เจ้าตัวกลมก็จูงมือฟาทิทมาหาคนเป็นแม่ขอร้องว่าให้คุณลุงคนโปรดไปอยู่ด้วย

ฟาทิทข่มรอยยิ้มเอาไว้พยายามปั้นหน้านิ่งเฉยคิดไม่ผิดจริงๆที่ให้ตะวันฉายเป็นตัวช่วยในการที่จะทำให้พรฟ้าได้อยู่ที่นี่ต่อเพราะเขาเองก็ยังไม่อยากห่างเจ้าตัวกลมขี้อ้อนตอนนี้เหมือนกัน