เธอทิ้งเขาไปไม่ไยดี เมื่อได้เจอกันอีกครั้ง เขาจึงตามเอาคืนให้สาสม...“จำเอาไว้! ชีวิตเธอ ร่างกายเธอ ทุกอย่างของเธอเป็นของฉัน ฉันจะปล่อยเธอเป็นอิสระเมื่อไหร่ ก็ขึ้นอยู่กับฉันเท่านั้น!!"
View Moreบทส่งท้ายสิบสองปีต่อมา"ลม ไปตามคลื่นกับทรายเข้ามากินข้าวได้แล้ว"เสียงหวานของพิมพ์พธูในวัยสี่สิบปีตะโกนเรียกลูกชายคนโต'สายลม' วัยสิบขวบที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับการเล่นหุ้นอยู่ในห้องรับแขกคนถูกเรียกหันมามองมารดาแต่ไม่ได้ตอบอะไร เขาวางหนังสือในมือลง ก่อนจะลุกขึ้นยืน สายลมเดินไปเรียกน้องฝาแฝดทั้งสองคนตามที่ผู้เป็นแม่สั่ง"คลื่น ทราย คุณแม่เรียกให้มากินข้าวได้แล้ว หยุดเล่นน้ำแล้วขึ้นมาก่อนคุณแม่จะออกมาเรียกเอง"เสียงของเด็กสิบขวบที่ยืนอยู่บนหาดทรายขาว ตะโกนเรียกเด็กสองคนที่กำลังเล่นน้ำอยู่"กำลังสนุกอยู่เลยพี่ลม"คนพูดหน้างอง้ำ 'คลื่นน้ำ' วัยเก้าขวบเป็นแฝดชายของ 'ผืนทราย' ซึ่งเป็นแฝดหญิง ที่แม้จะหน้าตาไม่เหมือนกัน หากแต่ก็เป็นฝาแฝดที่เกิดไล่กันมา คลื่นน้ำเกิดมาก่อนผืนทรายสิบวินาทีเท่านั้น"ไปเถอะพี่คลื่น เดี๋ยวคุณแม่ก็โมโหหรอก"ผืนทรายตรงเข้าไปดึงมือพี่ชายที่ทำท่าจะไม่ขึ้นจากทะเล ทะนงซึ่งคอยเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลาเมื่อเห็นว่ามีเด็กคนหนึ่งที่กำลังดื้อ จึงเดินเข้าไปอุ้มคุณหนูของตนตอนนี้เขาเปลี่ยนหน้าที่จากเลขาของสหรัฐ ไปเป็นพี่เลี้ยงให้กับลูก ๆ ทั้งสามคนของนายหัวเรียบร้อยแล้วสายลมได
บทที่ 37 โงหัวไม่ขึ้น 🔥🔥ทุกอย่างกลับสู่ความสงบ ช่วงเวลาของฤดูท่องเที่ยวมาถึง และสหรัฐต้องไปทำงานทุกวันจนแทบไม่มีเวลาว่าง เช่นเดียวกับหญิงสาวที่ได้รับหน้าที่ให้ดูแลด้านของที่ระลึกอื่น ๆ เพิ่มเติม จนเธอต้องเกณฑ์ชาวบ้านหลายคนมาช่วยกันทำ ตอนนี้รายได้กระจายอย่างทั่วถึงให้กับคนบนเกาะพิมพ์พธูเห็นว่าลูกหลานของชาวบ้านในเกาะหลายคนการศึกษายังเข้าไม่ถึง เธอจึงปรึกษากับสหรัฐว่าอยากจะเปิดโรงเรียนเอกชนเล็ก ๆ บนเกาะแห่งนี้ และจ้างคุณครูจำนวนหนึ่งให้มาคอยสอนความรู้ให้กับเด็ก ๆ เหล่านั้น แน่นอนว่าเขาไม่มีทางขัดความต้องการของภรรยา จึงเตรียมให้ทะนงดำเนินการหารือกับทางอำเภอรวมถึงทุกคนบนเกาะ"หลับแล้วหรือครับ"ร่างสูงที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินขึ้นมาบนเตียงแล้วกอดหญิงสาวจากด้านหลัง ก่อนจะพรมจูบไปตามเส้นผมอ่อนนุ่มของภรรยาอย่างรักใคร่"ยังค่ะ พิมพ์กำลังอ่านเรซูเม่ของคนที่ส่งใบสมัครอยากเป็นครูในโรงเรียนของเราอยู่ค่ะ""มีคนที่เข้าตาบ้างมั้ย"หล่อนพยักหน้ารับ หลังจากอ่านใบสมัครทั้งหมดมาแล้วก็เจอที่เข้าตาอยู่สองสามคน อาจจะต้องมีการเรียกมาสัมภาษณ์ดูก่อน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่พักหรืออาหารการกินต่าง ๆ ชายหนุ่มจะเป็
บทที่ 36 ยินดีต้อนรับกลับบ้านหมับ!“จับตัวคนร้ายได้แล้ว!”เจ้าหน้าที่ตำรวจที่แอบซุ่มอยู่กระโจนเข้ามาจับตัวเข็มจิราแล้วกดลงกับพื้นพร้อมกับแย่งปืนไป หากแต่หล่อนไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ เอาแต่มองไปทางพิมพ์พธูที่ฟุบลงไปกับพื้นด้วยความสะใจก่อนจะหัวเราะร่วนอย่างมีความสุข ขอแค่ฆ่าเธอได้ก็พอแล้ว“พิมพ์! พิมพ์! เป็นอะไรมั้ย”“คุณรัฐ...”ทว่าชายหนุ่มกลับปรากฏตัวออกมา เขาวิ่งหน้าตั้งเข้าไปดูหญิงสาวด้วยท่าทางเป็นห่วง หากแต่พิมพ์พธูกลับลุกขึ้นมานั่งหน้าตาเฉย ทำเอาคนที่คิดว่าแผนการกำจัดศัตรูเป็นไปได้ด้วยดีอย่างเข็มจิราถึงกับช็อกตาตั้งเป็นไปได้อย่างไรกัน เธอยิงเข้าเต็ม ๆ ที่กลางลำตัวเลยไม่ใช่หรือ!“ไม่เป็นไรค่ะพี่รัฐ สบายมาก แต่แอบจุกนิดหน่อย”พิมพ์พธูตอบพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อที่สวมใส่อยู่ลง เผยให้เห็นเสื้อเกราะกันกระสุนที่ซ่อนอยู่ด้านใน“มะ...หมายความว่าพวกแก...”“เธอยังไม่ชินกับแผนล่อแม่เสือออกจากถ้ำของพวกเราอีกเหรอ พิมพ์รู้ว่าเป้าหมายอีกคนที่เธออยากจะกำจัดก็คือตัวพิมพ์ เลยยอมเอาตัวเองมาเป็นเป้าเพื่อล่อเธอออกมา แล้วพิมพ์ก็คิดถูก คนที่โดนความแค้นบังตาอย่างเธอมองไม่เห็นอะไรนอกจากเป้าหมายของตัวเองอยู่แ
บทที่ 35 เป้าหมายที่แท้จริงเมื่อเซ็นเอกสารทุกอย่างเพื่อขอนำตัวศพของบิดาไปทำพิธีเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินออกมาคุยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจที่รออยู่ ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่การยิงผิดตัวหรือการปล้นธรรมดาทั่วไปอย่างที่คิดในตอนแรก"นี่เป็นคลิปจากกล้องวงจรปิดของหมู่บ้านที่คุณพ่อคุณอาศัยอยู่ครับ ในกล้องจับภาพคนคนหนึ่งไว้ได้ พวกเราเลยมั่นใจว่าไม่ใช่การปล้นหรือว่ายิงผิดตัว"ตำรวจส่งแท็บเล็ตที่บันทึกสำเนาคลิปวิดีโอให้หญิงสาวและสหรัฐดู แม้จะยังไม่ซูมเข้าไป แต่ทั้งสองคนก็จำได้ดีว่าผู้ต้องสงสัยที่อยู่ในคลิปนั้นคือใคร"เข็มจิรา!""เข็มจิรา!"ทั้งคู่เอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน ในคลิปแม้เธอจะพยายามปกปิดใบหน้าด้วยการสวมหมวกแล้วก็ตาม แต่ก็ยังมีจังหวะที่พลาดทำให้ใบหน้าถูกตรวจจับเอาไว้ได้ พอได้มารู้ว่าคนที่ฆ่าพ่อของเธอคือผู้หญิงคนนั้น พิมพ์พธูก็ยิ่งสงสารและรู้สึกผิดต่อบิดา ที่ต้องมารับเคราะห์แทนจากความแค้นที่คนอื่นมีต่อตนเอง"จับตัวได้มั้ยครับ""ยังครับ แต่กำลังแกะรอยเส้นทางที่คนร้ายใช้หลบหนีจากกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ทั่ว คิดว่าเร็ว ๆ นี้คงหาตัวเจอครับ"สหรัฐเริ่มกังวล หล่อนไม่ได้แค่ตั้งใจจะฆ่าพ่อของเขาเท่านั้น แต่ตอนนี้ยังลง
บทที่ 34 ไม่เหลือใครพิมพ์พธูและสหรัฐกลับมานอนค้างที่บ้านของสัญชัย โดยจ้างพยาบาลพิเศษกับส่งคนงานไปเฝ้าที่หน้าห้องถึงสามคน ส่วนบริเวณรอบ ๆ บ้านก็เต็มไปด้วยคนจากเกาะมุกดาที่มาคอยดูแลและเป็นเวรยามให้ตลอดทั้งคืนหญิงสาวตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพื่อเตรียมอาหารให้กับสามีก่อนจะออกไปโรงพยาบาลอย่างเช่นทุกวัน ทั้งคู่ทิ้งเกาะมานานมีเพียงสหรัฐที่กลับไปสะสางงานบ้างเป็นครั้งคราว และเหลือเวลาอีกไม่ถึงสองอาทิตย์ก็จะถึงช่วงไฮซีซั่นที่แสนวุ่นวาย หล่อนได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะจบลงด้วยดีแต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้เบาะแสของเข็มจิรา"อาหารเช้าให้แม่บ้านทำบ้างก็ได้ พิมพ์จะได้ไม่ต้องตื่นเช้าทุกวัน""ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พิมพ์อยากเป็นคนทำอาหารให้พี่รัฐเองมากกว่า"เธอยิ้มกว้าง ไม่มีท่าทีเหนื่อยอ่อนอะไรเลย ทั้งที่คอยอยู่ข้าง ๆ เขาทช่วยจัดการหลาย ๆ สิ่งตั้งแต่เกิดเรื่องแท้ ๆ พิมพ์พธูตักข้าวต้มกุ้งของโปรดให้สหรัฐถ้วยหนึ่ง ก่อนจะตักให้ตัวเองแล้วเดินมานั่งลงที่ฝั่งตรงกันข้าม"จริงสิ เมื่อคืนพิมพ์ฝันแปลก ๆ ด้วยค่ะ พิมพ์ฝันว่าพ่อมาหา แต่ในฝันพ่อมากับแม่ด้วยนะคะ ทั้งสองคนยิ้มอย่างมีความสุข แล้วก็ขอให้พิมพ์มีความสุขด้วยล่ะค่ะ"เรื่
บทที่ 33 แผนซ้อนแผนเมื่อได้รู้ความจริงว่าที่ผ่านมาถูกหลอกให้ตายใจมาโดยตลอด เข็มจิราก็หันไปมองสหรัฐที่ลุกขึ้นมานั่งหลังจากปลอมตัวเป็นบิดานอนอยู่เฉย ๆ ปล่อยให้เธอพยายามลงมือฆ่าอยู่นานสองนาน"คุณ..คุณหลอกฉัน""ฉันแค่กระตุ้นให้เธอลงมือเร็วขึ้น เพราะฉันทนหายใจร่วมกับผู้หญิงใจร้ายอย่างเธอต่อไปไม่ไหว เธอทำได้ไงเข็มจิรา พ่อฉันทั้งรักและดีกับเธอขนาดนี้ แต่เธอก็ยังคิดฆ่าท่านได้ลงคอ!"เขาตวาดเสียงสั่นดังลั่นด้วยความโกรธ ดวงตาแดงก่ำฉายความชิงชังที่มีต่อคนตรงหน้ามากเกินกว่าจะอดทนอดกลั้นไว้ได้"ถึงยังไงพ่อคุณก็ต้องตายอยู่แล้ว ฉันก็แค่ช่วยให้เขาตายเร็วขึ้น ฉันผิดด้วยเหรอ""ถ้าเธอหมายถึงเรื่องยาพิษละก็...มันถูกเปลี่ยนเป็นผงวิตามินตั้งแต่วันที่ฉันทำชามข้าวต้มแตกแล้วล่ะค่ะ"พิมพ์พธูโยนซองที่มีผงสีขาวไปตรงหน้าของหล่อน ในวันที่ชายหนุ่มล่อเธอออกไป หญิงสาวก็ไปค้นห้องของเข็มจิราจนเจอซองยาพิษ แล้วเอาผงวิตามินที่มีลักษณะคล้ายกันมาเปลี่ยนแทน เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยให้สัญชัยปลอดภัยระหว่างต้องหาหลักฐานเพิ่มคนถูกตลบหลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ยิ่งมารู้ว่าทุกคำพูดทุกการกระทำที่สหรัฐเคยทำกับหล่อนก่อนหน้านี้ เป
บทที่ 32 เจ้าแผนการ"เราต้องมีหลักฐานมากกว่านี้ แค่นี้คงเอาผิดอะไรไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดพี่จะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอทำอะไรกับคุณพ่อ ทำไมจู่ ๆ คุณพ่อถึงกลายเป็นแบบนี้""แล้วเราจะรู้ได้ยังไงล่ะคะ เธอคงไม่พูดออกมาง่าย ๆ หรอก นอกซะจากเธอจะหลุดเผยไต๋ออกมาหรือไม่ก็ต้องมีหลักฐานเป็นคลิปวิดีโอตอนเธอทำผิดชัดเจนมากกว่านี้ จะทำแบบนั้นได้ก็คงต้องติดกล้องวงจรปิดไว้ในบ้านเท่านั้นล่ะค่ะ"แต่ถ้าจะติดกล้องวงจรปิดอีกฝ่ายคงไม่ยอมแน่ หรือถึงจะยอมก็คงจะต้องหาทางหลบเลี่ยงกล้องไม่ให้ตัวเองถูกจับภาพเอาไว้ได้อย่างแน่นอน"งั้นเราก็ต้องติดกล้องวงจรปิดโดยไม่ให้เข็มจิรารู้ตัว""จะทำได้ยังไงคะ เธออยู่บ้านตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เฝ้าคุณพ่อแทบจะตลอดเวลา ไม่ยอมออกไปไหนเลย"ทั้งสองคนเงียบไป รู้สึกเหมือนมืดแปดด้าน เพราะเข็มจิราคงระวังตัวมากเหมือนกัน ยิ่งตอนนี้มีสหรัฐและพิมพ์พธูมาพักอาศัยอยู่ด้วย"ต้องมีสักคนสิ...ที่ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ระวังตัว และสามารถพาเธอออกไปข้างนอกได้โดยที่เธอไม่สงสัย"ร่างสูงขมวดคิ้วแน่น พยายามใช้ความคิด"มีนะคะ"คนตัวเล็กยิ้มพราวเมื่อนึกถึงแผนการหนึ่งขึ้นมาได้ เธอหันไปมองร่างสูงข้างตัว ไม่จำเป็นต้องไปหาค
บทที่ 31 คนร้ายตัวจริงกว่าหนึ่งอาทิตย์แล้วพี่พิมพ์พธูกับสหรัฐมาพักอยู่ที่บ้านบนฝั่งเพื่อคอยดูแลสัญชัย และดูเหมือนว่าเหตุการณ์นี้จะทำให้ชายหนุ่มกับเข็มจิรามีโอกาสใกล้ชิดกันมากขึ้น เพราะต้องคอยปรึกษากันเรื่องอาการป่วยของผู้เป็นพ่อภาระหน้าที่ในการดูแลสัญชัย ส่วนใหญ่จะตกเป็นหน้าที่ของพิมพ์พธูโดยปริยาย มีเพียงเรื่องอาหารการกินและยาเท่านั้นที่เข็มจิรายังคอยกำกับไม่ขาดตกบกพร่อง นอกเหนือจากนั้นเธอเอาแต่คอยตามติดสหรัฐเฉกเช่นวันนี้ พิมพ์พธูยกข้าวต้มที่เข็มจิราเตรียมไว้ให้ขึ้นมาให้พ่อสามีด้วยตัวเอง"กินข้าวก่อนนะคะคุณพ่อ"เมื่อจัดการกับข้าวต้มในชามเสร็จ หญิงสาวก็วางมันลงในถาด ก่อนจะลุกเดินไปเปิดผ้าม่านเพื่อรับแสงเช้าของวันให้มากขึ้น สายตาหม่นมองทอดออกไปด้านนอก ด้วยเธอไม่รู้ว่าเธอจะต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนภายในห้องนี้มีคนอุดอู้ เหี่ยวเฉาถึงสองคน ในขณะที่เธอดูแลพ่อสามี เข็มจิราก็กำลังเอาใจใส่สามีของเธออยู่นี่เรากำลังสลับหน้าที่กันอยู่หรอกหรือ….เธอถอนหายใจทิ้งเบา ๆ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วหมุนเดินกลับมาทางสัญชัย"อากาศตอนนี้ดีมากเลยค่ะ คุณพ่อต้องรีบหายเร็ว ๆ จะได้ออกไปสูดอากาศข้างนอ
บทที่ 30 งูพิษ (2)เข็มจิรานั่งบีบน้ำตามาตลอดทางตั้งแต่ขึ้นรถมา เธอต้องการให้เขาเห็นว่าตนเองกำลังเสียใจมากแค่ไหนที่สามีต้องมาเป็นแบบนี้ ด้วยหวังว่าความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันจะทำให้เขาเริ่มใจอ่อน เหมือนอย่างเมื่อคืนนี้ แค่เธอทำเป็นร้องไห้นิดหน่อย ก็สามารถทำให้เขากอดปลอบได้แล้วมารยาหญิงมีเป็นร้อยเล่มเกวียน ไม่มีทางที่หล่อนจะอ่อยเขาไม่สำเร็จ"ผมบอกคุณแล้วไงว่าอย่าเพิ่งคิดมาก ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ ไปคุยกับคุณหมอก่อนจะได้หารือกันว่าจะช่วยคุณพ่อได้ยังไง""ฉันรู้ค่ะ ฉันพยายามแล้ว แต่ฉันก็อดเป็นห่วงคุณสัญชัยไม่ได้จริง ๆ ฮึก..."หญิงสาวทำเป็นก้มหน้าปาดน้ำตา หากแต่กำลังแอบยิ้มดีใจเพราะรู้ดีว่าชะตาชีวิตของสัญชัยอยู่ได้นานแค่ไหน ทั้งหมดมันขึ้นอยู่กับความพอใจของเธอ"คุณพ่อยังไม่ตายสักหน่อย เลิกร้องไห้สักที"รถจอดติดไฟแดงพอดี เขาจึงหันไปเชยคางหล่อนขึ้นแล้วใช้นิ้วปาดน้ำตาให้ การกระทำของชายหนุ่มสร้างความสุขให้กับเข็มจิราเป็นอย่างมาก หัวใจของเธอเต้นแรง เฝ้ารอที่จะได้สมรักกับเขาจนแทบทนไม่ไหวขอแค่บิดาของอีกฝ่ายตายไปเสียก็จะไม่มีใครมาว่าได้ หากเธอกับเขาจะรักและอยู่กินกันอย่างฉันผัวเมีย เข็มจิราใน
บทนำ รักแรกบนดอยแห่งหนึ่งทางภาคเหนือของประเทศไทย กลุ่มนักศึกษาของมหาวิทยาลัยได้รวมตัวกันจัดตั้งค่ายอาสาเพื่อน้อง ตระเวนไปยังดอยต่าง ๆ ที่ขาดแคลนสิ่งของ เพื่อสร้างห้องสมุด และบริจาคอุปกรณ์การเรียนที่จำเป็นทุกอย่างหลังจากเปิดรับบริจาค ในทุก ๆ หกเดือน อย่างเช่นวันนี้...‘พิมพ์พธู’ วัยสิบเก้า เธอกำลังช่วยทาสีชั้นวางของ เธอเพิ่งเข้าเรียนปีหนึ่งได้ไม่นานก็เลือกเข้าชมรมอาสา จนมีโอกาสได้มาออกค่ายหลังจากเปิดเทอมได้เพียงเดือนเดียวตุ้บ!“โอ๊ย! ฮึก...ฮือ” เด็กชายวัยประถมต้นคนหนึ่ง วิ่งหกล้มต่อหน้าต่อตา เสียงร้องของเขาทำให้หญิงสาวรีบวางแปรงทาสีลง แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง“เป็นอะไรมากมั้ยจ๊ะ”“เป็นอะไรมั้ยครับ?”รุ่นพี่คนหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์เหมือนกัน ก็รีบปรี่เข้ามาดูด้วย ทั้งคู่ย่อตัวลงช่วยกันประคองเด็กชายขึ้นพร้อมกัน ทำให้มือของเขาแตะทับบนมือของหญิงสาวกลายเป็นว่าทั้งสองคนจับมือกันโดยไม่ได้ตั้งใจ“โอมเพี้ยง ความเจ็บปวดจงหายไป”พิมพ์พธู ห่อปากเป่าลมลงบนแผลถลอก ตรงหัวเข่าให้เด็กชายที่ยังสะอึกสะอื้นไม่หยุด การกระทำแสนอ่อนหวานของเธอเรียกรอยยิ้มและสายตาเอ็นดูจากรุ่นพี่คนนั้นได้ในทัน...
Comments