บทที่ 8 เรื่องน่าอายหมับ!มือใหญ่คว้าต้นแขนหล่อนเต็มแรง แล้วเหวี่ยงให้มาหลบอยู่หลังต้นไม้พร้อมดึงกางเกงขึ้นมาใส่ตามเดิม เขาจำต้องหยุดทุกอย่างเอาไว้ทั้งที่อารมณ์ยังค้างคาอยู่ ชายหนุ่มต้องรอให้มันสงบลงเสียก่อน จึงจะปรากฏตัวออกไปหาทะนงได้ เพราะขืนออกไปทั้งที่เจ้าลูกชายยังเคารพธงชาติชี้หน้าคนอื่นอยู่ละก็มีหวัง...“ให้ฉันออกไปรับหน้าก่อนมั้ยคะ”“ไม่ต้อง”เขาตอบกลับเสียงแข็งพลางมองเธอด้วยสายตาดุดัน พิมพ์พธูทำได้เพียงถอนหายใจแล้วหลุบตาลงต่ำ ยอมมองพื้นดินเสียยังจะดีกว่ามองหน้าคนพาลทะนงพาบิดาของเธอเดินมาทางนี้ หญิงสาวเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อจึงลืมตัวอ้าปากจะตะโกนเรียกออกไป แต่กลับถูกสหรัฐเอามืออุดปากไว้พร้อมกระชากเข้าไปกอดหลบทั้งสองคนแนบแน่น ใบหน้าเล็กซุกอยู่บนอกกว้าง ขณะที่ส่วนนั้นของหล่อนถูกกลางกายที่ยังไม่สงบของชายหนุ่มดุนดันแก้มขาวร้อนผ่าวเพราะสถานการณ์มันช่างล่อแหลมเหลือเกิน“นายหัวอาจพาคุณพิมพ์เข้าไปในหมู่บ้านก็ได้ครับ ยังไงเราลองไปดูในหมู่บ้านกันก่อนนะครับ”“ข้างในมีหมู่บ้านด้วยเหรอ”พศินและทะนงเดินผ่านต้นไม้ใหญ่ที่หญิงสาวและชายหนุ่มหลบอยู่เพื่อไปทางหมู่บ้าน ทั้งคู่ทำตัวราวกับไกด์และนักท่
บทที่ 9 พิธีศักดิ์สิทธิ์ทุกขั้นตอนผ่านไปอย่างเรียบง่ายไม่ติดขัดอะไร เพราะมีคนของสหรัฐมาคอยช่วยจัดการให้จนพิมพ์พธูแทบไม่ต้องทำอะไรเลย และนี่ก็เป็นอีกวันที่หญิงสาวออกมานั่งรับลมทะเลยามค่ำคืนและมองดาวบนฟ้า เมฆสีดำคล้อยผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่า ใจก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากเธอมีโอกาสได้ล่องลอยอย่างเป็นอิสระแบบนั้นบ้างก็คงจะดีแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีวันนั้นชีวิตของพิมพ์พธูถูกตีกรอบและถูกขังด้วยฝีมือของสหรัฐไปแล้วเธอเคยคิดถึงวันแต่งงานระหว่างตนเองกับเขาเมื่อสมัยยังคบหากัน เคยวาดฝันถึงความสุขล้นในหัวใจ เพราะมันคือการเริ่มต้นของความรักอีกขั้นหนึ่งกับเขา ไม่คิดเลยว่าพอวันนั้นมาถึงจริง ๆ จะกลายเป็นวันที่เธอไม่ต้องการให้เกิดขึ้นจริง การแต่งงานที่ไร้ซึ่งความรัก...มันโหดร้ายมากเกินไป“มาทำอะไรตรงนี้หรือลูก”“พ่อ!”หญิงสาวรีบลุกขึ้นหลังจากนอนหงายอยู่บนหาดทรายชมดาวอยู่นานสองนาน พศินตรงเข้ามานั่งข้างลูกสาวแล้วลูบไปตามเส้นผมของเธออย่างรักใคร่“พรุ่งนี้จะเป็นวันแต่งงานของลูกแล้วนะ ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับสินะ”“จ้ะ หนูตื่นเต้นเลยนอนไม่หลับ แล้วพ่อล่ะจ๊ะ”เธอโกหกบิดาออกไป หลังจากงานแต่งจบลง สหรัฐสัญญาว่าจะหาบ้า
บทที่ 10 จูบเลยมีแต่เสียงหัวเราะและรอยยิ้มเกิดขึ้นภายในงานแต่งงาน โดยเฉพาะพศินผู้เป็นพ่อ เมื่อได้เห็นลูกสาวมีความสุข เขาก็ไม่ขออะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว จะมีก็แต่สหรัฐที่รู้สึกขัดใจด้วยหลงคิดว่าการแต่งงานบ้าน ๆ เรียบง่ายไม่มีพิธีใหญ่โตจะทำให้สองพ่อลูกแสดงธาตุแท้ออกมา ทว่าความเป็นจริงกลับไม่เป็นอย่างนั้นทำไมพวกเขาถึงได้ดูพอใจกับงานเล็ก ๆ อย่างนี้ในเมื่อด้วยฐานะและชื่อเสียงของชายหนุ่ม สามารถจัดงานแต่งงานที่แสนยิ่งใหญ่อลังการให้กับหล่อนได้ไม่ยาก แต่นอกจากพิมพ์พธูจะไม่เรียกร้องแล้วเธอยังดูมีความสุขกว่าที่คิดเธอยิ้มระรื่นออกมาได้อย่างไรกัน ในเมื่อต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเธอเคยเฉดหัวเขาทิ้งอย่างไม่ไยดี หรือเพราะหล่อนต่ำต้อยจนหาทางเลือกให้กับชีวิตไม่ได้แล้ว การที่เขายอมแต่งงานด้วย มันไม่ใช่โอกาสที่จะเข้ามาทักทายชีวิตที่แสนลำเค็ญของหล่อนได้บ่อยนักยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ..สหรัฐอยากจะรู้นักว่าในใจของผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่กันแน่ดวงตาคมเข้มจ้องถมึงทึงไปยังเจ้าสาว กระทั่งคนถูกมองรู้ตัว เธอจึงเอ่ยถาม"มีอะไรหรือเปล่าคะ อยากให้ฉันทำอะไรหรือเปล่า""เปล่า"เขาตอบด้วยน้ำเสียงกดต่ำ และมองหล
บทที่ 11 คืนเข้าหอตลอดทางเดินจากหน้าบ้านไปยังห้องหอถูกโปรยด้วยกลีบดอกไม้นานาพรรณที่มีขึ้นแค่บนเกาะนี้เท่านั้น เธอควงแขนเจ้าบ่าวเดินไปเรื่อย ๆโดยประเพณีการส่งตัวเข้าหอของเกาะนี้ จะไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปในเขตตัวบ้านของบ่าวสาวทั้งสิ้น ไม่เว้นแม้แต่บุพการี ด้วยเป็นความเชื่อว่าบ้านของคู่แต่งงานใหม่ ควรจะมีแค่เขาสองคนเท่านั้นพศินผู้เป็นพ่อและชาวบ้านต่างพากันยืนรออยู่ข้างนอก พร้อมโบกมือส่งยิ้มให้บ่าวสาว พิมพ์พธูได้แต่ส่งยิ้มแห้งเหือด เธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เพราะการเข้าหอ เป็นที่รู้กันดีอยู่แล้วว่าหลังจากนี้มันจะมีอะไรเกิดขึ้น มันเหมือนกับว่าเธอกับสามีกำลังป่าวประกาศให้ทุก ๆ คนได้รู้ว่า...'ขอตัวไปมีเซ็กซ์กันก่อนนะ' อะไรทำนองนั้น และแน่นอนว่ามันค่อนข้างน่าอาย หน้าสวยจู่ ๆ ก็แดงเรื่อ เธอปิดเปลือกตาพร้อมสะบัดหน้า ทำท่าราวกับว่ากำลังรู้สึกจั๊กจี้อย่างไรอย่างนั้น"เป็นอะไรไป ทำไมยิ้มหลอนแบบนี้""ใครยิ้มหลอนกัน คุณไม่เห็นเหรอว่าทุกคนกำลังยิ้มหน้าบานให้กับการเข้าหอของเรามากแค่ไหน"เธอกระซิบกระซาบตอบกลับ กระทั่งเดินมาจนถึงห้องหอที่อยู่สุดปลายทางเดิน บ่าวสาวหันมาหาทุกคนอีกครั้งแล้วโบกมือราวกับนาง
บทที่ 12 ไม่อยากเสียศักดิ์ศรี 🔥🔥🔥ริมฝีปากหนาประกบจูบลงมาโดยไม่ทันให้ตั้งตัว เขาถอดเสื้อที่ยังคาอยู่ของตนเองออกเพราะทนให้มันเกะกะต่อไปไม่ไหว เรียวลิ้นสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่นเล็กของหญิงสาว ชอนไชไล่ต้อนลิ้นน้อย ๆ ของพิมพ์พธู รสจูบที่แนบแน่นและลึกซึ้งขนาดนี้ ชวนให้หวนนึกถึงเรื่องในอดีต มือใหญ่เลื่อนมากอบกุมอกอวบแล้วบีบเล่นเบา ๆ ด้วยความมันมือ และไม่ลืมที่จะเอาปลายนิ้วไล่เขี่ยวนกับยอดถันชูชันสีหวานเขารู้ดีและจดจำได้อย่างแม่นยำว่าจุดอ่อนของพิมพ์พธูอยู่ตรงไหนบ้าง ชายหนุ่มเลื่อนตัวต่ำลงไปหลังถอนริมฝีปากออกจากปากอิ่ม จนใบหน้ามาหยุดลงตรงทรวงอกเต่งตึง"อยากให้ฉันเลียให้มั้ย"เขาช่างกล้าถามคำถามนี้ออกมา เธอไม่กล้าตอบออกไป หากแต่ในใจอยากให้ชายหนุ่มทำตามมากกว่าที่พูดเสียอีก สหรัฐยกยิ้มอย่างพอใจเพราะเพียงแค่เห็นแววตาที่จ้องมองมาอย่าเว้าวอนของเธอ ก็รู้แล้วว่าคำตอบคืออะไรเขาไม่รอช้า...ครอบครองตุ่มไตนั้นด้วยริมฝีปากของตนเอง พร้อมตวัดลิ้นเลียไปรอบ ๆ โดยเน้นไปที่ส่วนชูชันเป็นพิเศษเพื่อให้ฐานตูมเด้งสู้มือ"อ๊ะ..."หญิงสาวไม่อาจทนไหว เธอปลดปล่อยเสียงครางหวานออกมาเมื่อหน้าอกถูกปรนเปรอพร้อมกันทั้งส
บทที่ 13 เช้าหวานชื่นพิมพ์พธูลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่ พระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าไปเรียบร้อยแล้ว ข้างกายของหญิงสาวไม่มีใครอยู่เลย ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบห้อง ไม่มีวี่แววของสามี หล่อนชันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยร่างที่ยังเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง สายตาที่มองลงบนผ้าปูยับยู่ยี่ มันเศร้าสร้อยจนน่าสงสารยามเช้าอันหวานชื่นของคู่แต่งงานใหม่ไม่มีทางจะเกิดขึ้นกับเธอ และเธอก็น่าจะรู้เรื่องนี้ดีอยู่แก่ใจ อาจเพราะเมื่อคืนได้รับความอ่อนโยนมากมายจากเขา จึงหลงคิดไปว่าเช้าวันใหม่จะต้องมีอะไรดี ๆ อย่างแน่นอนจากนี้ไปชีวิตของเธอจะเป็นอย่างไรกันนะสหรัฐตั้งใจจะทำอะไรกับเธอต่อกันแน่คนตัวเล็กลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อทำหน้าที่ของภรรยาต่อ เธอไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ชายหนุ่มอยู่ที่ใดและกำลังทำอะไรอยู่ หากแต่หน้าที่ที่ต้องคอยปรนนิบัติสามีในฐานะภรรยา ก็จะพยายามทำให้ไม่ขาดตกบกพร่องจะได้ไม่ถูกอีกฝ่ายต่อว่าในภายหลังก๊อก ก๊อก ก๊อก!!"นายหญิง นายหัวให้มาตามไปกินข้าวค่ะ"ป้าชื่นมาเคาะประตูเรียกตามคำสั่งของสหรัฐ เมื่อได้ยินเสียง หล่อนจึงแง้มประตูห้องน้ำเปิดออกมาแล้วตะโกนตอบกลับไป"ค่ะป้าชื่น เดี๋ยวหนูออกไปค่ะ"ร่าง
บทที่ 14 เดินไปพร้อมกัน 🔥พิมพ์พธูรีบลุกขึ้นจากตัวเขา ใบหน้าที่ซุกลงกับแผงอกเมื่อครู่จนได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงของอีกฝ่าย มันดังเป็นจังหวะเดียวกับการเต้นของหัวใจเธอ สำหรับเธออาจเพราะหวั่นไหว แต่สำหรับชายหนุ่มแล้วคงเป็นเพราะกำลังโกรธทะลุปรอทความอดทนต่างหาก"ทำบ้าอะไร อยากตายเหรอฮะ!"ร่างสูงตวาดลั่นเมื่อยันตัวลุกขึ้นมาได้ มือใหญ่บีบเข้าที่ต้นแขนเล็กของหญิงสาวด้วยความโกรธ"ฉันขอโทษค่ะ ฉันแค่พยายามจะขึ้นเรือให้ได้ก็เท่านั้น"หญิงสาวพยายามข่มความสั่นของตัวเองไว้ เธอจำไม่ได้เลยว่าเคยถูกเขาตวาดรุนแรงแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กัน"ด้วยการวิ่งแล้วกระโดดเนี่ยนะ คิดบ้างมั้ยว่าถ้าฉันไม่มารับ แล้วเกิดลื่นหน้าทิ่มหรือล้มหัวฟาดขึ้นมาจะเป็นยังไง ในหัวเนี่ยมันมีหรือเปล่าสมอง หรือว่าคิดเป็นแต่เรื่องทำร้ายจิตใจผู้ชาย""คุณรัฐ!"หญิงสาวใกล้จะหมดความอดทนเต็มที แต่ก็พยายามสงบจิตสงบใจเอาไว้เพราะรู้ว่าที่อีกฝ่ายกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะเจ็บในสิ่งที่หล่อนเคยทำ"ไปนั่งเฉย ๆ หยุดสร้างเรื่องอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะล่ามเธอเอาไว้ในห้องนอนไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย!""ฉันไม่ใช่หมานะคะ ที่คุณนึกอยากจะล่ามก็ล่ามได้ ฉัน
บทที่ 15 พ่อสามีสหรัฐพาเธอขับรถต่อเพื่อไปยังบ้านของเขาที่อยู่บนฝั่ง ซึ่งเป็นบ้านที่บิดาใช้อาศัยอยู่กับภรรยาใหม่รุ่นราวคราวลูก และเพราะเหตุผลนี้...ชายหนุ่มจึงไม่กลับมาที่บ้านอีกเลย ถ้าไม่จำเป็น เขาชอบอยู่บนเกาะมากกว่าด้วยมันคือสถานที่ของมารดาที่เขารัก"เราแวะซื้ออะไรไปเป็นของไหว้คุณพ่อหน่อยดีมั้ยคะ""ไม่จำเป็น เพราะถึงเธอไหว้ไป พ่อฉันก็ไม่รับไหว้หรอก"แค่คำพูดของเขาก็ทำเอาหญิงสาวคิดหนักแล้ว ว่าจะรับมืออย่างไรดีคนลูกยังแทบเอาชีวิตไม่รอด คนพ่อจะไปเหลืออะไร ดวงตาคู่สวยทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง อย่างน้อยวิวข้างทางคงพอทำให้สงบจิตใจได้บ้าง ทว่าหันมองไปทางอื่นได้ไม่ถึงหนึ่งนาที เสียงเข้มของสหรัฐก็ดังขึ้น"ฉันหิว หยิบขนมข้างหลังมาแกะให้หน่อย"เธอไม่ได้ตอบรับแต่ก็ทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย มือเล็กแกะถุงขนมออกแล้วยื่นส่งให้แก่ชายหนุ่ม เขาหันมองซองขนมแล้วขมวดคิ้วยุ่ง"ไม่มีตาเหรอฮะ เห็นมั้ยว่าฉันขับรถอยู่ แล้วฉันจะหยิบขนมกินยังไง""ก็รอขับเสร็จก่อนแล้วค่อยกินไม่ได้เหรอคะ บ้านพ่อคุณอยู่ไกลนักหรือไง"เธอเถียงกลับ ไม่เข้าใจเลยว่าเขาต้องการให้ทำอะไรกันแน่ คนอะไรจะโมโหได้ทั้งวี่ทั้งวันแบบนี้ ไม่เหนื่อยบ้าง
บทส่งท้ายสิบสองปีต่อมา"ลม ไปตามคลื่นกับทรายเข้ามากินข้าวได้แล้ว"เสียงหวานของพิมพ์พธูในวัยสี่สิบปีตะโกนเรียกลูกชายคนโต'สายลม' วัยสิบขวบที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับการเล่นหุ้นอยู่ในห้องรับแขกคนถูกเรียกหันมามองมารดาแต่ไม่ได้ตอบอะไร เขาวางหนังสือในมือลง ก่อนจะลุกขึ้นยืน สายลมเดินไปเรียกน้องฝาแฝดทั้งสองคนตามที่ผู้เป็นแม่สั่ง"คลื่น ทราย คุณแม่เรียกให้มากินข้าวได้แล้ว หยุดเล่นน้ำแล้วขึ้นมาก่อนคุณแม่จะออกมาเรียกเอง"เสียงของเด็กสิบขวบที่ยืนอยู่บนหาดทรายขาว ตะโกนเรียกเด็กสองคนที่กำลังเล่นน้ำอยู่"กำลังสนุกอยู่เลยพี่ลม"คนพูดหน้างอง้ำ 'คลื่นน้ำ' วัยเก้าขวบเป็นแฝดชายของ 'ผืนทราย' ซึ่งเป็นแฝดหญิง ที่แม้จะหน้าตาไม่เหมือนกัน หากแต่ก็เป็นฝาแฝดที่เกิดไล่กันมา คลื่นน้ำเกิดมาก่อนผืนทรายสิบวินาทีเท่านั้น"ไปเถอะพี่คลื่น เดี๋ยวคุณแม่ก็โมโหหรอก"ผืนทรายตรงเข้าไปดึงมือพี่ชายที่ทำท่าจะไม่ขึ้นจากทะเล ทะนงซึ่งคอยเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลาเมื่อเห็นว่ามีเด็กคนหนึ่งที่กำลังดื้อ จึงเดินเข้าไปอุ้มคุณหนูของตนตอนนี้เขาเปลี่ยนหน้าที่จากเลขาของสหรัฐ ไปเป็นพี่เลี้ยงให้กับลูก ๆ ทั้งสามคนของนายหัวเรียบร้อยแล้วสายลมได
บทที่ 37 โงหัวไม่ขึ้น 🔥🔥ทุกอย่างกลับสู่ความสงบ ช่วงเวลาของฤดูท่องเที่ยวมาถึง และสหรัฐต้องไปทำงานทุกวันจนแทบไม่มีเวลาว่าง เช่นเดียวกับหญิงสาวที่ได้รับหน้าที่ให้ดูแลด้านของที่ระลึกอื่น ๆ เพิ่มเติม จนเธอต้องเกณฑ์ชาวบ้านหลายคนมาช่วยกันทำ ตอนนี้รายได้กระจายอย่างทั่วถึงให้กับคนบนเกาะพิมพ์พธูเห็นว่าลูกหลานของชาวบ้านในเกาะหลายคนการศึกษายังเข้าไม่ถึง เธอจึงปรึกษากับสหรัฐว่าอยากจะเปิดโรงเรียนเอกชนเล็ก ๆ บนเกาะแห่งนี้ และจ้างคุณครูจำนวนหนึ่งให้มาคอยสอนความรู้ให้กับเด็ก ๆ เหล่านั้น แน่นอนว่าเขาไม่มีทางขัดความต้องการของภรรยา จึงเตรียมให้ทะนงดำเนินการหารือกับทางอำเภอรวมถึงทุกคนบนเกาะ"หลับแล้วหรือครับ"ร่างสูงที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินขึ้นมาบนเตียงแล้วกอดหญิงสาวจากด้านหลัง ก่อนจะพรมจูบไปตามเส้นผมอ่อนนุ่มของภรรยาอย่างรักใคร่"ยังค่ะ พิมพ์กำลังอ่านเรซูเม่ของคนที่ส่งใบสมัครอยากเป็นครูในโรงเรียนของเราอยู่ค่ะ""มีคนที่เข้าตาบ้างมั้ย"หล่อนพยักหน้ารับ หลังจากอ่านใบสมัครทั้งหมดมาแล้วก็เจอที่เข้าตาอยู่สองสามคน อาจจะต้องมีการเรียกมาสัมภาษณ์ดูก่อน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่พักหรืออาหารการกินต่าง ๆ ชายหนุ่มจะเป็
บทที่ 36 ยินดีต้อนรับกลับบ้านหมับ!“จับตัวคนร้ายได้แล้ว!”เจ้าหน้าที่ตำรวจที่แอบซุ่มอยู่กระโจนเข้ามาจับตัวเข็มจิราแล้วกดลงกับพื้นพร้อมกับแย่งปืนไป หากแต่หล่อนไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ เอาแต่มองไปทางพิมพ์พธูที่ฟุบลงไปกับพื้นด้วยความสะใจก่อนจะหัวเราะร่วนอย่างมีความสุข ขอแค่ฆ่าเธอได้ก็พอแล้ว“พิมพ์! พิมพ์! เป็นอะไรมั้ย”“คุณรัฐ...”ทว่าชายหนุ่มกลับปรากฏตัวออกมา เขาวิ่งหน้าตั้งเข้าไปดูหญิงสาวด้วยท่าทางเป็นห่วง หากแต่พิมพ์พธูกลับลุกขึ้นมานั่งหน้าตาเฉย ทำเอาคนที่คิดว่าแผนการกำจัดศัตรูเป็นไปได้ด้วยดีอย่างเข็มจิราถึงกับช็อกตาตั้งเป็นไปได้อย่างไรกัน เธอยิงเข้าเต็ม ๆ ที่กลางลำตัวเลยไม่ใช่หรือ!“ไม่เป็นไรค่ะพี่รัฐ สบายมาก แต่แอบจุกนิดหน่อย”พิมพ์พธูตอบพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อที่สวมใส่อยู่ลง เผยให้เห็นเสื้อเกราะกันกระสุนที่ซ่อนอยู่ด้านใน“มะ...หมายความว่าพวกแก...”“เธอยังไม่ชินกับแผนล่อแม่เสือออกจากถ้ำของพวกเราอีกเหรอ พิมพ์รู้ว่าเป้าหมายอีกคนที่เธออยากจะกำจัดก็คือตัวพิมพ์ เลยยอมเอาตัวเองมาเป็นเป้าเพื่อล่อเธอออกมา แล้วพิมพ์ก็คิดถูก คนที่โดนความแค้นบังตาอย่างเธอมองไม่เห็นอะไรนอกจากเป้าหมายของตัวเองอยู่แ
บทที่ 35 เป้าหมายที่แท้จริงเมื่อเซ็นเอกสารทุกอย่างเพื่อขอนำตัวศพของบิดาไปทำพิธีเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินออกมาคุยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจที่รออยู่ ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่การยิงผิดตัวหรือการปล้นธรรมดาทั่วไปอย่างที่คิดในตอนแรก"นี่เป็นคลิปจากกล้องวงจรปิดของหมู่บ้านที่คุณพ่อคุณอาศัยอยู่ครับ ในกล้องจับภาพคนคนหนึ่งไว้ได้ พวกเราเลยมั่นใจว่าไม่ใช่การปล้นหรือว่ายิงผิดตัว"ตำรวจส่งแท็บเล็ตที่บันทึกสำเนาคลิปวิดีโอให้หญิงสาวและสหรัฐดู แม้จะยังไม่ซูมเข้าไป แต่ทั้งสองคนก็จำได้ดีว่าผู้ต้องสงสัยที่อยู่ในคลิปนั้นคือใคร"เข็มจิรา!""เข็มจิรา!"ทั้งคู่เอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน ในคลิปแม้เธอจะพยายามปกปิดใบหน้าด้วยการสวมหมวกแล้วก็ตาม แต่ก็ยังมีจังหวะที่พลาดทำให้ใบหน้าถูกตรวจจับเอาไว้ได้ พอได้มารู้ว่าคนที่ฆ่าพ่อของเธอคือผู้หญิงคนนั้น พิมพ์พธูก็ยิ่งสงสารและรู้สึกผิดต่อบิดา ที่ต้องมารับเคราะห์แทนจากความแค้นที่คนอื่นมีต่อตนเอง"จับตัวได้มั้ยครับ""ยังครับ แต่กำลังแกะรอยเส้นทางที่คนร้ายใช้หลบหนีจากกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ทั่ว คิดว่าเร็ว ๆ นี้คงหาตัวเจอครับ"สหรัฐเริ่มกังวล หล่อนไม่ได้แค่ตั้งใจจะฆ่าพ่อของเขาเท่านั้น แต่ตอนนี้ยังลง
บทที่ 34 ไม่เหลือใครพิมพ์พธูและสหรัฐกลับมานอนค้างที่บ้านของสัญชัย โดยจ้างพยาบาลพิเศษกับส่งคนงานไปเฝ้าที่หน้าห้องถึงสามคน ส่วนบริเวณรอบ ๆ บ้านก็เต็มไปด้วยคนจากเกาะมุกดาที่มาคอยดูแลและเป็นเวรยามให้ตลอดทั้งคืนหญิงสาวตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพื่อเตรียมอาหารให้กับสามีก่อนจะออกไปโรงพยาบาลอย่างเช่นทุกวัน ทั้งคู่ทิ้งเกาะมานานมีเพียงสหรัฐที่กลับไปสะสางงานบ้างเป็นครั้งคราว และเหลือเวลาอีกไม่ถึงสองอาทิตย์ก็จะถึงช่วงไฮซีซั่นที่แสนวุ่นวาย หล่อนได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะจบลงด้วยดีแต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้เบาะแสของเข็มจิรา"อาหารเช้าให้แม่บ้านทำบ้างก็ได้ พิมพ์จะได้ไม่ต้องตื่นเช้าทุกวัน""ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พิมพ์อยากเป็นคนทำอาหารให้พี่รัฐเองมากกว่า"เธอยิ้มกว้าง ไม่มีท่าทีเหนื่อยอ่อนอะไรเลย ทั้งที่คอยอยู่ข้าง ๆ เขาทช่วยจัดการหลาย ๆ สิ่งตั้งแต่เกิดเรื่องแท้ ๆ พิมพ์พธูตักข้าวต้มกุ้งของโปรดให้สหรัฐถ้วยหนึ่ง ก่อนจะตักให้ตัวเองแล้วเดินมานั่งลงที่ฝั่งตรงกันข้าม"จริงสิ เมื่อคืนพิมพ์ฝันแปลก ๆ ด้วยค่ะ พิมพ์ฝันว่าพ่อมาหา แต่ในฝันพ่อมากับแม่ด้วยนะคะ ทั้งสองคนยิ้มอย่างมีความสุข แล้วก็ขอให้พิมพ์มีความสุขด้วยล่ะค่ะ"เรื่
บทที่ 33 แผนซ้อนแผนเมื่อได้รู้ความจริงว่าที่ผ่านมาถูกหลอกให้ตายใจมาโดยตลอด เข็มจิราก็หันไปมองสหรัฐที่ลุกขึ้นมานั่งหลังจากปลอมตัวเป็นบิดานอนอยู่เฉย ๆ ปล่อยให้เธอพยายามลงมือฆ่าอยู่นานสองนาน"คุณ..คุณหลอกฉัน""ฉันแค่กระตุ้นให้เธอลงมือเร็วขึ้น เพราะฉันทนหายใจร่วมกับผู้หญิงใจร้ายอย่างเธอต่อไปไม่ไหว เธอทำได้ไงเข็มจิรา พ่อฉันทั้งรักและดีกับเธอขนาดนี้ แต่เธอก็ยังคิดฆ่าท่านได้ลงคอ!"เขาตวาดเสียงสั่นดังลั่นด้วยความโกรธ ดวงตาแดงก่ำฉายความชิงชังที่มีต่อคนตรงหน้ามากเกินกว่าจะอดทนอดกลั้นไว้ได้"ถึงยังไงพ่อคุณก็ต้องตายอยู่แล้ว ฉันก็แค่ช่วยให้เขาตายเร็วขึ้น ฉันผิดด้วยเหรอ""ถ้าเธอหมายถึงเรื่องยาพิษละก็...มันถูกเปลี่ยนเป็นผงวิตามินตั้งแต่วันที่ฉันทำชามข้าวต้มแตกแล้วล่ะค่ะ"พิมพ์พธูโยนซองที่มีผงสีขาวไปตรงหน้าของหล่อน ในวันที่ชายหนุ่มล่อเธอออกไป หญิงสาวก็ไปค้นห้องของเข็มจิราจนเจอซองยาพิษ แล้วเอาผงวิตามินที่มีลักษณะคล้ายกันมาเปลี่ยนแทน เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยให้สัญชัยปลอดภัยระหว่างต้องหาหลักฐานเพิ่มคนถูกตลบหลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ยิ่งมารู้ว่าทุกคำพูดทุกการกระทำที่สหรัฐเคยทำกับหล่อนก่อนหน้านี้ เป
บทที่ 32 เจ้าแผนการ"เราต้องมีหลักฐานมากกว่านี้ แค่นี้คงเอาผิดอะไรไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดพี่จะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอทำอะไรกับคุณพ่อ ทำไมจู่ ๆ คุณพ่อถึงกลายเป็นแบบนี้""แล้วเราจะรู้ได้ยังไงล่ะคะ เธอคงไม่พูดออกมาง่าย ๆ หรอก นอกซะจากเธอจะหลุดเผยไต๋ออกมาหรือไม่ก็ต้องมีหลักฐานเป็นคลิปวิดีโอตอนเธอทำผิดชัดเจนมากกว่านี้ จะทำแบบนั้นได้ก็คงต้องติดกล้องวงจรปิดไว้ในบ้านเท่านั้นล่ะค่ะ"แต่ถ้าจะติดกล้องวงจรปิดอีกฝ่ายคงไม่ยอมแน่ หรือถึงจะยอมก็คงจะต้องหาทางหลบเลี่ยงกล้องไม่ให้ตัวเองถูกจับภาพเอาไว้ได้อย่างแน่นอน"งั้นเราก็ต้องติดกล้องวงจรปิดโดยไม่ให้เข็มจิรารู้ตัว""จะทำได้ยังไงคะ เธออยู่บ้านตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เฝ้าคุณพ่อแทบจะตลอดเวลา ไม่ยอมออกไปไหนเลย"ทั้งสองคนเงียบไป รู้สึกเหมือนมืดแปดด้าน เพราะเข็มจิราคงระวังตัวมากเหมือนกัน ยิ่งตอนนี้มีสหรัฐและพิมพ์พธูมาพักอาศัยอยู่ด้วย"ต้องมีสักคนสิ...ที่ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ระวังตัว และสามารถพาเธอออกไปข้างนอกได้โดยที่เธอไม่สงสัย"ร่างสูงขมวดคิ้วแน่น พยายามใช้ความคิด"มีนะคะ"คนตัวเล็กยิ้มพราวเมื่อนึกถึงแผนการหนึ่งขึ้นมาได้ เธอหันไปมองร่างสูงข้างตัว ไม่จำเป็นต้องไปหาค
บทที่ 31 คนร้ายตัวจริงกว่าหนึ่งอาทิตย์แล้วพี่พิมพ์พธูกับสหรัฐมาพักอยู่ที่บ้านบนฝั่งเพื่อคอยดูแลสัญชัย และดูเหมือนว่าเหตุการณ์นี้จะทำให้ชายหนุ่มกับเข็มจิรามีโอกาสใกล้ชิดกันมากขึ้น เพราะต้องคอยปรึกษากันเรื่องอาการป่วยของผู้เป็นพ่อภาระหน้าที่ในการดูแลสัญชัย ส่วนใหญ่จะตกเป็นหน้าที่ของพิมพ์พธูโดยปริยาย มีเพียงเรื่องอาหารการกินและยาเท่านั้นที่เข็มจิรายังคอยกำกับไม่ขาดตกบกพร่อง นอกเหนือจากนั้นเธอเอาแต่คอยตามติดสหรัฐเฉกเช่นวันนี้ พิมพ์พธูยกข้าวต้มที่เข็มจิราเตรียมไว้ให้ขึ้นมาให้พ่อสามีด้วยตัวเอง"กินข้าวก่อนนะคะคุณพ่อ"เมื่อจัดการกับข้าวต้มในชามเสร็จ หญิงสาวก็วางมันลงในถาด ก่อนจะลุกเดินไปเปิดผ้าม่านเพื่อรับแสงเช้าของวันให้มากขึ้น สายตาหม่นมองทอดออกไปด้านนอก ด้วยเธอไม่รู้ว่าเธอจะต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนภายในห้องนี้มีคนอุดอู้ เหี่ยวเฉาถึงสองคน ในขณะที่เธอดูแลพ่อสามี เข็มจิราก็กำลังเอาใจใส่สามีของเธออยู่นี่เรากำลังสลับหน้าที่กันอยู่หรอกหรือ….เธอถอนหายใจทิ้งเบา ๆ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วหมุนเดินกลับมาทางสัญชัย"อากาศตอนนี้ดีมากเลยค่ะ คุณพ่อต้องรีบหายเร็ว ๆ จะได้ออกไปสูดอากาศข้างนอ
บทที่ 30 งูพิษ (2)เข็มจิรานั่งบีบน้ำตามาตลอดทางตั้งแต่ขึ้นรถมา เธอต้องการให้เขาเห็นว่าตนเองกำลังเสียใจมากแค่ไหนที่สามีต้องมาเป็นแบบนี้ ด้วยหวังว่าความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันจะทำให้เขาเริ่มใจอ่อน เหมือนอย่างเมื่อคืนนี้ แค่เธอทำเป็นร้องไห้นิดหน่อย ก็สามารถทำให้เขากอดปลอบได้แล้วมารยาหญิงมีเป็นร้อยเล่มเกวียน ไม่มีทางที่หล่อนจะอ่อยเขาไม่สำเร็จ"ผมบอกคุณแล้วไงว่าอย่าเพิ่งคิดมาก ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ ไปคุยกับคุณหมอก่อนจะได้หารือกันว่าจะช่วยคุณพ่อได้ยังไง""ฉันรู้ค่ะ ฉันพยายามแล้ว แต่ฉันก็อดเป็นห่วงคุณสัญชัยไม่ได้จริง ๆ ฮึก..."หญิงสาวทำเป็นก้มหน้าปาดน้ำตา หากแต่กำลังแอบยิ้มดีใจเพราะรู้ดีว่าชะตาชีวิตของสัญชัยอยู่ได้นานแค่ไหน ทั้งหมดมันขึ้นอยู่กับความพอใจของเธอ"คุณพ่อยังไม่ตายสักหน่อย เลิกร้องไห้สักที"รถจอดติดไฟแดงพอดี เขาจึงหันไปเชยคางหล่อนขึ้นแล้วใช้นิ้วปาดน้ำตาให้ การกระทำของชายหนุ่มสร้างความสุขให้กับเข็มจิราเป็นอย่างมาก หัวใจของเธอเต้นแรง เฝ้ารอที่จะได้สมรักกับเขาจนแทบทนไม่ไหวขอแค่บิดาของอีกฝ่ายตายไปเสียก็จะไม่มีใครมาว่าได้ หากเธอกับเขาจะรักและอยู่กินกันอย่างฉันผัวเมีย เข็มจิราใน