Share

ตอนที่22

“บอกให้เรียกยังไง.”

ชายหนุ่มไม่คิดว่าเธอจะลืมอะไรเร็วขนาดนี้เขาบอกให้เธอเรียกเขาให้ชินปากแต่ก็ต้องเตือนกันอยู่เรื่อย

“เอ่อ...พี่เหนือ”

พาขวัญเองก็ลืมตัวเธอเองยังไม่ชินเพราะนี่ก็พึ่งจะวันแรกที่เธอต้องเรียกเขาแบบนี้

“นี่ที่นอนพี่เดี๋ยวขวัญกับลูกนอนบนเตียงก็แล้วกัน”

เหนือเมฆไปขนฟูกนอนจากในห้องของเขามาเพื่อที่หญิงสาวจะได้นอนอย่างสบายใจและไม่อึดอัดด้วย

“ค่ะ”

พาขวัญคิดว่าชายหนุ่มยังใจดีกับเธอบ้างที่จะไม่ทำให้เธออึดอัดไปมากกว่านี้

“ขวัญ...”

“คะ??...”

“คือพี่อยากจะรู้เกี่ยวกับประวัติส่วนตัวของขวัญเผื่อใครถามจะได้ตอบตรงกันไง”

เหนือเมฆคิดว่าเขาและเธอจะต้องมาทำความรู้จักกันให้เพิ่มขึ้นอีกสักหน่อยเพราะแม่เลี้ยงของเขายิ่งชอบจับผิดเก่งอยู่ด้วย

“อืมค่ะ...คือขวัญเกิดที่ลำปางพอพ่อเสียแม่ก็พาย้ายไปอยู่ภูเก็ตตอนที่จบม.6 แล้วตอนนี้ขวัญอายุ25เรียนจบบริหารธุรกิจการตลาดแล้วพอแม่เสียขวัญก็ทำงานที่ภูเก็ตจนตกงานแล้วก็กลับมาอยู่ที่ลำปางได้ประมาณเดือนนึงค่ะ”

พาขวัญเล่าประวัติคร่าวๆของเธอให้เขาฟังว่าชีวิตของเธอเป็นอย่างไร

“อ๋อ...แล้วไม่มีญาติที่ไหนอีกเหรอ”

หากพ่อแม่เสียหมดเขาอยากจะรู้ว่าหญิงสาวมีญาติที่ไหนอีกหรือเปล่าเพราะเขาเห็นเธอก็อยู่ตัวคนเดียวจากคำบอกเล่าของภูผา

“ไม่ค่ะ....”

พาขวัญส่ายหัวพร้อมทำหน้าเศร้าหมดพ่อแม่ของเธอแล้วเธอก็ไม่มีญาติที่ไหนทั้งยังเป็นลูกคนเดียวอีกต่างหากดีที่กลับมาอยู่ที่ลำปางแล้วยังมีมานีกับพระพายที่คอยห่วงเธอ

“อย่างนี้ขวัญก็อ่อนกว่าพี่เป็นสิบปีเลยสินะ”

เหนือเมฆสบถออกมาเล็กน้อยเขายิ่งเขาคิดถึงอายุของเขาเมื่อเทียบกับเธอแล้วมันก็ค่อนข้างที่จะห่างกันอยู่พอสมควร

“พี่เหนือแก่แล้วเหรอคะ”

พาขวัญแอบได้ยินที่ชายหนุ่มพูดออกมาเบาๆเมื่อครู่เธอจึงถามเขาให้แน่ใจอีกที

“ขวัญ!!”

เหนือเมฆไม่รู้ว่าที่หญิงสาวถามเพราะความซื่อหรือถามเพราะกวนประสาทเขากันแน่

“อุ้ยย...เอ่อ แล้วประวัติพี่เหนือล่ะคะ”

พาขวัญลืมไปว่าไม่มีใครชอบคำว่าแกพร้อมทั้งหาเรื่องเปลี่ยนเรื่องคุยกับเขาทันที

“พี่เกิดที่กรุงเทพไปเรียนที่อังกฤษตั้งแต่เด็กๆจบโทบริหารที่นั่นแล้วพอกลับมาแม่ก็มาเสียคุณพ่อก็มีภรรยาใหม่พร้อมลูกติดมาอีกหนึ่งคนหลังจากที่คุณพ่อมีภรรยาใหม่พี่ก็ไม่ค่อยได้สุงสิงกับคนในบ้านเท่าไร”

ความจริงชายหนุ่มไม่อยากจะพูดเรื่องชีวิตของเขามากมายเท่าไรนักยิ่งนึกถึงตอนที่แม่ของเขายังอยู่ตอนนั้นเขามีความสุขกับครอบครัวมากเลยทีเดียว

“อ๋อ...ค่ะ...แล้วเรื่องที่เรารู้จักกันได้ยังไงพี่เหนือจะบอกคนที่บ้านว่ายังไงคะ”

พาขวัญพยักเล็กน้อยเมื่อได้ฟังเรื่องราวของชายหนุ่มเธอแอบรู้สึกว่าน้ำเสียงของเขามันมีความเศร้าปะปนอยู่แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปเพียงแต่เธออยากจะรู้ว่าถ้าหากผู้ใหญ่ทางบ้านของเขาอยากจะรู้ว่าเธอและเขาเจอกันได้อย่างไรจะตอบคำถามว่ายังไงเท่านั้นเอง

“อืม...ก็บอกกับพวกเค้าว่าเรารู้จักกันนานแล้วและก็อยู่กันแบบลับๆส่วนอย่างอื่นถ้าพวกเค้าถามอะไรเดี๋ยวพี่เป็นคนตอบเอง”

“อืม...โอเคค่ะ”

เหนือเมฆคิดเรื่องนี้เอาไว้แล้วส่วนคำถามที่มันนอกเหนือจากนี้ยังไงเขาจะเป็นคนหาคำตอบเอง

ทางด้านเอมิกา

“ดื่มเข้าไปผู้ชายคนเดียวนี่จะเป็นจะตายเลยหรือยังไง”

วันนี้แขไขพึ่งจะรู้ข่าวว่าพรุ่งนี้เหนือเมฆจะพาลูกกับเมียมาหาอิทธิวัฒน์เธอเองช็อคกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อยพร้อมทั้งกลัวว่าเธอจะหลุดอารมณ์เสียจนคนอื่นเห็นจึงขอมานอนกับเอมิกาลูกสาวของเธอที่คอนโดเมื่อมาถึงก็เห็นลูกสาวของเธอเอาแต่ดื่มเพราะช้ำใจเมื่อรู้ว่าเหนือเมฆซุกลูกซุกเมียเอาไว้

“ทำไมคุณแม่ชอบซ้ำเติมเอมจังล่ะคะ”

เอมิกาไม่เข้าใจว่าจะมีวันไหนที่แม่เธอจะเลิกประชดเธอเรื่องเหนือเมฆเสียที

“ฉันน่าจะกำจัดมันก่อนที่มันจะพาลูกพาเมียมันมานะ”

ถ้าแขไขรู้แต่แรกว่าเหนือเมฆมีลูกมีครอบครัวเธอคงไม่ปล่อยให้ลอยนวลมาถึงทุกวันนี้หรอกทีนี่โอกาสที่เธอจะได้สมบัติเต็มๆมันก็มีน้อยนิดแล้ว

“อยากจะรู้นักว่านังนั่นมันมีอะไรดีกว่าเอม”

เอมิกาไม่ได้สนใจเรื่องที่แม่เธอจะมีส่วนได้ส่วนเสียอะไรเธอสนใจแค่ว่าเธอไม่ดีตรงไหนเหนือเมฆจึงไม่เลือกเธอ

“พรุ่งนี้เช้าแกก็กลับไปที่บ้านพร้อมฉันสิฉันจะต้องไปรอต้อนรับพวกมันอยู่แล้ว”

แขไขก็อยากจะให้ลูกสาวเธอเห็นภาพบาดใจให้เต็มตานักจะได้เลิกหลงผู้ชายคนนี้เสียที

“เอมไปแน่ค่ะ...อยากจะเห็นหน้านังนั่นเต็มทน”

เอมิกาอยากจะเห็นหน้าของผู้หญิงที่เป็นเมียของเหนือเมฆเต็มทนขนาดเธอยังไม่เห็นหน้าเธอยังรู้สึกเกลียดขนาดนี้ถ้าได้เจอเธอจะเกลียดขนาดไหน

เช้าวันต่อมา

บ้านอธิษฐ์เวหา

“สวัสดีครับคุณพ่อนี่พาขวัญภรรยากับจันทร์เจ้าลูกของผมครับ”

เหนือเมฆมาถึงบ้านทุกคนก็ยืนรอต้อนรับอยู่แล้วรวมทั้งคนที่เขาไม่ได้อยากให้มาต้อนรับสักเท่าไรด้วยสองแม่ลูกที่ยืนปั้นหน้ายิ้มอย่างเสแสร้งเขาเห็นแล้วก็ไม่อยากจะมองเท่าไรพร้อมทั้งแนะนำตัวหญิงสาวและหนูน้อยกับพ่อของเขาเพียงคนเดียว

“สวัสดีค่ะ”

พาขวัญก้มหัวทำความเคารพทุกคนและยิ้มอย่างเป็นมิตรเพราะเธออุ้มหนูน้อยอยู่ไม่สามารถที่จะยกมือไหว้ได้ซึ่งทุกคนก็ดูเข้าใจดี

“ไหนฉันขอดูหน้าหลานฉันหน่อยซิ”

อิทธิวัฒน์อยากจะเห็นหน้าหลานของเขาใจจะขาดนับตั้งแต่รู้ข่าวเมื่อมาถึงเขาก็ขออุ้มให้ชื่นใจเสียที

“นี่ค่ะคุณพ่อ”

พาขวัญส่งหนูน้อยให้คนตรงหน้าเธอคิดมาตลอดว่าที่บ้านของชายหนุ่มจะต้อนรับเธอดีหรือเปล่าแต่เมื่อเห็นแบบนี้แล้วเธอเองก็สบายใจ

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status