ตอนที่39 จบ

วันต่อมา

“พี่ไปทำงานก่อนนะ”

ได้เวลาที่ภูผาจะต้องไปทำงานแล้ววันนี้เขาไม่ยักจะเห็นหญิงสาวเดินมาส่งที่หน้าบ้านเขาจึงต้องเข้าไปบอกหญิงสาวเองว่าเขากำลังจะไปทำงานแล้ว

“อืม...”

พระพายตอบชายหนุ่มเพียงคำสั้นๆไม่มองเขาแม้แต่นิดเดียวเพราะกำลังให้นมลูกของเธออยู่

“พ่อไปทำงานก่อนนะครับ”

ภูผาไม่อยากจะหาเรื่องคุยกับหญิงสาวตอนนี้เขาไม่รู้ว่าเธอโกรธเรื่องอะไรถึงได้มีท่าทีเฉยชาแต่ขอเขากลับจากทำงานก่อนค่อยคุยกันจะดีกว่าเขาก้มลงไปจูบหน้าผากของลูกสาวของเขาแล้วออกไปทำงานทันที

//รู้บ้างไหมว่าโกรธอยู่เนี่ย//

พระพายยิ่งเห็นชายหนุ่มไม่ถามอะไรเธอบ้างว่าเธอเป็นแบบนี้เพราะอะไรก็ยิ่งหงุดหงิดแต่เมื่อมองหน้าลูกเธอก็ใจเย็นลงมากตอนนี้เธอขอสนใจแต่ลูกก่อนจะดีกว่ากลัวว่านึกถึงชายหนุ่มแล้วเธอจะพาลใจขุ่นมัว

เย็นของวัน

ภูผากลับบ้านมาได้พักใหญ่แล้วตอนนี้หญิงสาวก็เข้าครัวทำกับข้าวอยู่ส่วนลูกก็นอนเล่นอยู่ในเปลโดยมีเขาที่คอยอยู่ข้างๆชายหนุ่มนั่งคิดแล้วคิดอีกก็ยังคิดไม่ตกว่าหญิงสาวนั้นเป็นอะไรกลับมาคิดว่าอาการจะดีขึ้นกลับเหมือนจะยิ่งกว่าเดิม

“อาหารเย็นเรียบร้อยแล้วค่ะ”

พระพายทำกับข้าวสองสามอย่างวางที่โต๊ะอาหารให้ชายหนุ่ม

“พายเป็นอะไรหรือเปล่า”

ภูผาถือโอกาสนี้ถามเธอเสียเลยว่าหญิงสาวเป็นอะไร

“สนใจด้วยเหรอคะ....คิดว่าจะสนใจแต่คนอื่นเสียอีก”

พระพายอดที่จะพูดประชดประชันไม่ได้

“คนอื่น...พี่สนใจใครล่ะพาย”

ภูผาถึงกับงงในสิ่งที่หญิงสาวพูดออกมาวันๆเขาก็สนใจอยู่แต่เธอกับลูกแล้วก็งานจะไปสนใจคนอื่นที่ไหนอีก

“เดี๋ยวพายพาลูกเข้าห้องก่อน วันนี้พายไม่กินข้าวเย็นนะคะ”

พระพายไม่สนใจที่จะตอบคำถามชาหนุ่มเธอเตรียมของพร้อมอุ้มลูกเธอเข้าห้องนอนไปโดยไม่สนใจคนที่นั่งทำหน้างงอยู่

21.00 น.

“พายเป็นอะไร”

ภูผาเข้าไปกอดหญิงสาวที่นอนหันหลังให้เขาอยู่และยังคงคำถามที่เขายังคาใจแบบเดิมกับเธอยังไงคืนนี้เขาก็ต้องได้คำตอบ

“เปล่า”

พระพายยังคงไม่ยอมบอกเช่นเดิมหากชายหนุ่มยังไม่รู้ตัวเธอก็จะไม่ให้เขารู้ตัวแบบนี้ต่อไป

“เปล่า.แล้วทำไมต้องงอนไม่เลิกซะทีล่ะ”

“ไม่ได้งอน”

“ถ้าไม่ได้งอน...ก็น้อยใจ”

ภูผายังไม่เลิกเซ้าซี้ง่ายๆในเมื่อถามดีๆไม่เป็นผลก็ต้องขอกวนประสาทเธอหน่อย

“ไม่ได้น้อยใจอย่ามายุ่งกับพายได้ไหมไปสนใจแฟนเก่าตัวเองโน่น”

“อย่างนี้นี่เอง...ไอ้เราก็นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็หึงพี่ใช่ไหม”

และแล้วคำที่หญิงสาวหลุดปากออกมาก็ทำให้เขาเข้าใจได้ว่าที่หญิงสาวมีอาการทั้งหมดเนี่ยน่าจะเกิดจากเรื่องในมือถือของเขาคืนนั้นแน่ตอนนี้เขาไม่ได้คิดอะไรกับแพทริเซียแล้วรู้ใจตัวเองตั้งแต่หญิงสาวยังไม่คลอดลูกด้วยซ้ำว่าในชีวิตเขาต้องการอะไรแต่ที่หญิงสาวมีอาการแบบนี้ก็ทำให้เขานั้นแอบดีใจเหมือนกัน

“หึงอะไร...หึงมันเอาไว้ใช้กับคนที่รักกันโน่น”

พระพายยังปฏิเสธเสียงแข็งปกปิดความรู้สึกตัวเอง

“ก็พายรักพี่...ก็ต้องหึงพี่เหมือนในไดอารี่ที่พายเขียนไว้ไง”

ภูผารู้หมดแล้วว่าหญิงสาวรู้สึกกับเขาเช่นไรและรู้สึกมาตั้งแต่ตอนไหนเพราะในตอนที่หญิงสาวอยู่ที่โรงพยาบาลตอนคลอดลุกเขาหกลับมาเอาของให้เธอจึงได้เจอไดอารี่เล่มนั้นของเธอนั่นเองแต่ช่วงนี้จากที่เขาแอบอ่านเธอก็ไม่ค่อยได้เขียนอะไรลงไปแล้วคงจะยุ่งๆอยู่กับลูกเล็ก

“นี่...พี่ภูแอบดูไดอารี่พายเหรอห้ะ...”

พระพายทั้งโกรธทั้งอายถ้าเขาดูไดอารี่ของเธอก็คงจะรู้เรื่องทั้งหมดน่ะสิ

“พี่เองก็รู้สึกไม่ต่างจากพายพี่รู้ใจตัวเองมานานแล้วว่าชีวิตพี่จะต้องมีแค่พายกับลูกส่วนแพทพี่เป็นแค่เพื่อนกับเขาเท่านั้นเรื่องในวันนั้นที่พายได้รับรู้มันเป็นช่วงที่พี่สับสนอยู่พายเชื่อพี่นะ”

คำพูดของภูผาออกมาจากหัวใจเขารู้สึกเช่นเดียวกับหญิงสาวความผูกพันมันน่าจะเกิดขึ้นตั้งแต่หญิงสาวเข้ามาเป็นสีสันในชีวิตเขานั่นแหละแค่เขายังให้คำตบตัวเองไม่ได้เท่านั้นแต่ตอนนี้เขารู้แล้ว

“พายเชื่อก็ได้แต่วันนี้พี่ภูต้องออกไปนอนนอกห้องเพราะมาแอบอ่านไดอารี่ของพาย”

พระพายเองก็รู้ตัวว่าตัวเองโกรธจนลืมมองความจริงว่าตอนนี้ชีวิตของภูผาก็มีแต่เอกับลูกอย่างที่เขาบอกจริงๆแต่เนื่องที่เธอไม่โอเคตอนนี้ก็คือเขามาแอบอ่านไดอารี่ของเธอนี่แหละ

“แต่...”

ภูผาคิดว่าเรื่องมันจะดีแล้วเสียอีกแต่เขาโดนไล่ออกไปนอนนอกห้องเสียอย่างนั้น

“ไม่มีแต่ไม่อย่างนั้นพายจะไม่คุยด้วยสองเดือน”

“ก็ได้ๆ...”

คำประกาศของพระพายภูผารู้ว่าเธอเอาจริงจึงต้องหอบหมอนกับผ้าห่มไปนอนโซฟาข้างนอกห้องแต่โดยดี

กระบี่

20.00 น.

“เด็กๆหลับกันเร็วจัง”

เหนือเมฆเข้ามากอดคนเป็นภรรยาจากด้านหลังในขณะที่หญิงสาวกำลังมองดูท้องฟ้าที่ริมหน้าต่างที่บ้านพักริมทะเลอยู่

“คงจะเพลียค่ะ...จันทร์เจ้าก็วิ่งเล่นทั้งวันขวัญกลัวจะไข้จังเลยค่ะ”

พาขวัญกุมมือคนเป็นสามีของเธอเอาไว้พร้อมแหงนหน้าไปคุยกับเขาและกลับมามองท้องฟ้าในยามคำคืนเช่นเดิม

“จันทร์เจ้าแข็งแรงคงไม่ป่วยง่ายๆหรอก”

“พี่ฟ้ากับคุณไนล์จะรู้ไหมว่าจันทร์เจ้าเป็นเด็กที่น่ารักขนาดไหนแถมยังมีความเป็นพี่สาวในตัวสูงมากอีกด้วย”

“พี่ว่าพวกเค้ารับรู้และอาจจะคอยอยู่ข้างๆจันทร์เจ้ากับพวกเราก็ได้”

“เรื่องราวก่อนหน้านี้เราก็ผ่านอะไรกันมาเยอะมากเลยนะคะ”

พาขวัญนึกไปถึงชีวิตของเธอวันวานที่ไม่คิดว่าจะมาได้ถึงเพียงนี้

“แต่เราก็ผ่านมันมาได้ด้วยดี...ถ้าวันนั้นไม่มีจันทร์เจ้าเราก็อาจจะไม่ได้มารักกันจนถึงวันนี้ก็ได้ทุกสิ่งทุกอย่างมันอาจจะเป็นเรื่องที่กำหนดมาแล้วเราก็แค่ดำเนินชีวิตไปอย่างที่ควรจะเป็นตอนนี้เรามีความสุขเราก็ตักตวงความสุขให้ได้มากที่สุดวันไหนเราทุกข์เราก็อยู่คอยแก้ปัญหาเป็นกำลังใจให้กันและกันแบบนี้ตลอดไปนะ...พี่รักขวัญมากขวัญรู้มัย”

“ค่ะ...ขวัญก็รักพี่เหนือเหมือนกันค่ะ”

เหนือเมฆรู้ว่าทุกอย่างมันน่าจะถูกกำหนดไว้แล้วชีวิตของเขาดีขึ้นเพราะมีหญิงสาวเข้ามาไม่ว่าเรื่องดีหรือเรื่องร้ายที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เขาคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่ทดสอบให้เขาได้รู้ว่าในวันที่เขาทุกข์เขามีใครอยู่ข้างๆและในวันที่เขามีความสุขเขาก็จะไม่ปล่อยมือคนที่ร่วมเผชิญเรื่องราวอะไรต่ออะไรด้วยกันมาแน่นอนเขาไม่อายที่จะบอกรักหญิงสาวถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากบอกกับเธอทุกวันทุกเวลาหลังอาหารเลยด้วยซ้ำ

                            จบแล้วค่า ...