ตอนที่38

โรงพยาบาล

ในระหว่างที่เหนือเมฆเดินทางกลับพาขวัญก็ถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลเพราะเธอรู้สึกปวดท้องอย่างมากเหนือเมฆเลยต้องเปลี่ยนเป้าหมายจากที่บ้านไปที่โรงพยาบาลอย่างร้อนใจ

“ขวัญ...เป็นไงบ้าง”

พยาบาลเข็นเตียงหญิงสาวเข้าห้องผ่าตัดเหนือเมฆอยากจะรู้ว่าอาการของภรรยาของเขาเป็นอย่างไรเพราะเขากลัวว่าเธอจะมีอันตรายส่วนเรื่องติดต่อกับเอมิกาเธอให้เดย์จัดการอยู่

“ขวัญโอเคค่ะ...พาจันทร์เจ้ากลับมาให้ได้นะคะ”

พาขวัญยิ้มให้คนเป็นสามีตัวเธอตอนนี้ถึงมือหมอแล้วเธอโอเคแต่เธอห่วงจันทร์เจ้ามากกว่า

“พี่สัญญา”

เหนือเมฆรู้สึกกังวลไปเสียทุกเรื่อถึงภรรยาของเขาจะบอกว่าโอเคแต่การผ่าตัดทำคลอดด่วนเขาก็รู้ว่ายังไงมันก็อยู่ในภาวะเสี่ยงอยู่ดีแต่เขาก็ยต้องชั่งใจไม่ให้กังวลคิดเสียว่าภรรยาของเขาอยู่ในมือหมอแล้วคงจะปลอดภัย

“ได้ที่อยู่มาแล้วครับคุณเหนือ”

นภัสติดต่อกับเอมิกาได้ก็รีบมาบอกคนเป็นนายอย่างรีบร้อน

“งั้นเราไปกันเลย”

เหนือเมฆไม่รอช้าเมื่อติดต่อเอมิกาได้เงินที่เธออยากได้เขาก็เตรียมพร้อมหมดแล้วขอแค่เขาได้จันทร์เจ้าคืนมาเงินเท่าไรเขาก็ยอมแลก

วันต่อมา

ช่วงเย็นของวัน

“อือ.อืมม...”

“ฟื้นแล้วเหรอ”

เหนือเมฆรีบเดินไปที่เตียงภรรยาของเขาเนื่องจากเห็นเธอฟื้นขึ้นมาแล้วตอนนี้ในอ้อมแขนของเขาอุ้มหนูน้อยจันทร์เจ้าที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมอก

“จันทร์เจ้า”

“พาขวัญสบถเสียงออกมาอย่างแผ่วเบาเพราะเธอยังสลึมสลืออยู่เธอดีใจที่จันทร์เจ้าปลอดภัย

“เราได้ลูกชายนะขวัญสมบูรณ์แข็งแรงดี”

เหนือเมฆใช้มืออีกข้างเลื่อนเตียงเล็กของลูกน้อยของเขามาตรงหน้าคนเป็นภรรยาพร้อมบอกกับเธอให้หายกังวลว่าลูกของเขาทั้งสองปลอดภัยดีให้เอได้สบายใจ

ส่วนเรื่องเมื่อคืนที่เอมิกาโดนตำรวจวิสามัญเพราะหญิงสาวยิงต่อสู้ตำรวจเขายังไม่อยากบอกให้หญิงสาวได้รู้ตอนนี้เพราะกลัวว่าเธอจะจิตตกแค่ให้รู้ว่าจันทร์เจ้าปลอดภัยก็พอแล้ว

2 เดือนต่อมา

“น้อน...”

หนูน้อยจันทร์เจ้านอนกลิ้งเล่นอยู่ใกล้ๆคนเป็นแม่ที่กำลังให้นมน้องชายของเธออยู่ด้วยความที่ช่างพูดเลยชอบเรียกน้องของเธออยู่ตลอดเวลา

“น้องค่ะ...น้องชายของจันทร์เจ้าไงคะ...น้องเจ้านาย”

พาขวัญพยายามพูดคำว่าน้องชัดๆให้จันทร์เจ้าได้ฟังและหัดพูดตามอยู่บ่อยๆเพราะเธอปรึกษากับพี่หมอของเธอมาแล้วว่าเวลาลูกพูดผิดหรือยังพูดไม่ชัดควรพยายามพูดคำชัดๆและถูกต้องให้ลูกได้ยินยู่บ่อยๆ

“จ้าว...จ้าว...อิๆๆ”

หนูน้อยหัวเราะชอบใจที่ชื่อของเธอและน้องชายมีคำที่เหมือนกัน

“พี่จันทร์เจ้ากับน้องเจ้านาย”

พาขวัญใช้มือจับที่มือของจันทร์เจ้าเบาๆว่าเธอเป็นพี่ชื่อจันทร์เจ้าและจับที่ตัวของลูกชายของเธอว่าเป็นน้องชื่อเจ้านาย

“เจ้า...อายยย”

“55555”

เด็กหญิงพยายามพูดตามคนเป็นแม่โดยพยายามเพ่งมองที่ปากพร้อมพูดชื่อน้องชายของเธอออกมาแต่ก็ยังไม่ชัดอยู่ดีพาขวัญรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันก็คงเป็นไปตามพัฒนาการของเด็กเธอก็ต้องคอยสอนต่อไป

20.00 น.

“วันนี้เหนื่อยไหมคะ”

พาขวัญกล่อมลูกๆของเธอหลับกันหมดแล้วก็ไปเตรียมนมอุ่นๆมาให้คนเป็นสามีที่ห้องทำงานเธอเห็นเขายุ่งๆและช่วงนี้งานเยอะเลยอยากให้ชายหนุ่มดูแลสุขภาพบ้าง

“ก็นิดหน่อยนี่พี่ก็พึ่งรู้นะว่าคุณพ่อต้องแบกรับอะไรไว้เยอะขนาดนี้”

หลังจากที่เหนือเมฆเข้ามาบริหารงานเองทั้งหมดอย่างเต็มตัวเขาก็รู้สึกว่ามีเรื่องที่ให้ปวดหัวแทบทุกวันไม่รู้ว่าพ่อของเขาทำมาได้อย่างไรตั้งหลายปีเขาเองที่คิดว่าตัวเองเอาอยู่ยังต้องพึ่งลูกน้องของเขาให้ช่วยบ้างเลย

“ดื่มนมอุ่นๆก่อนค่ะ”

พาขวัญไม่อยากให้สามีของเธอเครียดจนเกินไปจึงให้เขานั้นละมือมาดื่มนมอุ่นๆผ่อนคลายเสียก่อน

“อืมม...แล้วขวัญล่ะเหนื่อยไหม”

เหนือเมฆไม่ลืมที่จะถามความรู้สึกของภรรยาเขาเพราะเลี้ยงลูกทั้งสองคนจันทร์เจ้าก็เริ่มจะจับตัวยากไหนจะลูกชายของเขาที่ท่าทางจะติดแม่ตลอดเวลาอีกด้วย

“ไม่เลยค่ะที่นี่มีคนช่วยเลี้ยงเด็กๆเยอะ”

พาขวัญไม่ได้รู้สึกเหนื่อยอะไรเพราะที่บ้านนี้ก็มีคนช่วยเลี้ยงอยู่ด้วยไมว่าจะเป็นแม่บ้านหรือมแครัวเมื่องานต่างๆของพวกเค้าเรียบร้อยแล้วก็ยังมาช่วยเลี้ยงจันทร์เจ้ากัน

“งั้นเรามีอีกคนเลยดีไหม”

เหนือเมฆเห็นว่าหากภรรยาของเขายังไม่รู้สึกเหนื่อยก็เลยอยากจะมีเพิ่มอีกสักคนเพราะอายุของเขาก็ค่อนข้างเยอะแล้ว

“อะไรนะคะ...”

“อ้าวก็ขวัญบอกว่าไม่เหนื่อยพี่ก็จะมีลูกอีกคนจะได้เลี้ยงทีเดียวไปเลย”

“ให้จันทร์เจ้าเข้าโรงเรียนก่อนก็ได้ค่ะขวัญไม่รีบ”

พาขวัญไม่ได้เหนื่อยก็จริงแต่เธอก็ไม่ได้อยากดูแลลูกๆของเธอไม่ทั่วถึงแถมมีลูกคนนึงสิ่งที่ต้องห่วงก็ยังมีอีกหลายอย่างด้วยไมใช่แค่เลี้ยงให้โตไปวันๆเธอต้องเอาใจใส่ในอารมณ์และพัฒนาการของลูกแต่ละคนไหนจะสุขภาพมีหลายเรื่องอีกมากที่เธอต้องใส่ใจ

“ไม่เป็นไรพี่เอาที่ขวัญคิดว่าดีก็ได้”

“ค่ะ...ขอบคุณนะคะ”

พาขวัญต้องขอบคุณชายหนุ่มที่เขาเข้าใจเธอเร่องทุกอย่างหลังๆมานี้เธอกับเขาจะเป็นคนช่วยกันตัดสินใจไม่เหมือนเมื่อก่อนที่สามีของเธอจะต้องชนะอยู่เสมอทุกวันนี้เธอกับเข้าจะก้าวไปพร้อมๆกันคอยซัพพอร์ตกันและกันไมมีใครเหนือกว่าใครชีวิตคู่แบบนี้เธอถึงมีความสุข

ลำปาง

16.00 น.

“แง้งงงง...แอ้...แง้งงงงง”

“พายทำไมกลับมาช้าจังลูกร้องอาละวาดใหญ่เลย”

“เดี๋ยวพายจะรีบกลับนะคะ”

ภูผาทำอะไรไม่ถูกในเมื่อเขาก็ทั้งโอ๋ทั้งป้อนนมลูกสาววัยสองเดือนของเขาแล้วแต่ก็ไม่เป็นผลดีอีกทั้งลูกสาวของเขายังร้องไม่หยุดอีกด้วยจึงต้องโทรคามคนเป็นภรรยาให้รีบกลับมาที่บ้านอย่างรวดเร็ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“แอ้...แง้งง......”

“โอ๋ๆตะวันมาหาแม่นะคะ”

พระพายกลับบ้านมาก็รีบล้างไม้ล้างมือเช็ดเต้านมเพื่อให้ลูกสาวของเธอได้เข้าเต้าดื่มนม

“จะติดแม่เกินไปแล้วนะเราท่าทางจะไม่ยอมอยู่กับพ่อดีๆเลยใช่ไหม”

ภูผาถึงกับส่ายหัวพอลูกสาวของเขาเข้าเต้าคนเป็นแม่ได้เท่านั้นอาการเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยทีเดียวลูกสาวของเขาพยศกับเขาเหมือนตอนที่หญิงสาวแพ้ท้องไม่มีผิด

21.00 น.

“หืมม”

//ยังไม่เลิกคิดถึงเค้าล่ะสิ//

ในระหว่างที่ภูผาเข้าไปอาบน้ำไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้พระพายไปหยิบมือถือของชายหนุ่มเพราะเธอเห็นเขาวางไว้ที่เตียงเธอเลยจะหยิบมันเอาไปเก็บที่หัวเตียงแต่เมื่อมือไปสัมผัสเครื่องก็ทำงานเธอเห็นหน้าจอที่ชายหนุ่มเปิดค้างเอาไว้มันเป็นข่าวของแพทริเซียเธอไม่อยากอ่านว่ามันคือเรื่องอะไรเมื่อเห็นดังนั้นก็รีบวางลงทันทีพร้อมมีอาการน้อยใจเล็กๆ

“ยังไม่นอนอีกเหรอ”

ภูผาออกจากห้องน้ำมาคิดว่าหญิงสาวจะหลับไปแล้วเสียอีก

พระพายมองค้อนให้ชาหนุ่มเล็กน้อยแล้วจึงหันหลังให้เขาพร้อมหลับตาลง

“อย่ามากอดอึดอัด”

ภูผาแต่งตัวเสร็จก็เข้ามานอนกอดหญิงสาวเฉกเช่นเดิมที่ทำเป็นประจำทุกวันแต่พระพายที่ยังไม่ได้หลับจรองเธอรีบปลีกตัวหนีจากชายหนุ่มทันที

//เป็นอะไรของเธออีกนะ//

ภูผาไม่ได้เอะอะอะไรกับการกระทำของหญิงสาวเขาไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรเพราะเมื่อเย็นที่กลับมาก็ยังดีๆอยู่เลยเมื่อเธอไม่อยากให้เขาเข้าใกล้เขาก็ไม่เข้าใกล้เธอจะได้ไม่หงุดหงิดอีก