ตอนที่24

“เอ่อ...ในครัวมีผลไม้เต็มเลยเดี๋ยวน้าไปเตรียมมาให้หนูขวัญดีกว่านะจ๊ะพึ่งคลอดต้องกินของที่มีประโยชน์เยอะ”

แขไขเห็นว่าเธอต้องหลบไปสงบสติสักพักเพราะใจเธอตอนนี้มันร้อนรุ่มไปหมดกลัวว่าทุกอย่างที่ตั้งใจทำมามันจะพัง

“ขอบคุณนะคะ”

“ไปยัยเอมไปช่วยแม่”

“เอ่อ...ค่ะ”

เอมิกาเห็นแม่ของเธอส่งสายตาแปลกๆมาให้เธอก็พอจะรู้ว่ามีเรื่องจะคุยกับเธอจึงเดินตามแม่ของเธอออกไปแต่โดยดี

“หึ้ย...หมั่นไส้มันจริงๆ”

เมื่อมาถึงห้องครัวเอมิกาก็มือไม้สั่นเพราะต้องปั้นหน้ายิ้มให้พาขวัญอยู่นานพอควร

“ฉันจะไม่ยอมให้มันได้อะไรไปแน่”

แขไขเองก็เช่นกันเธอโกรธจนระงับอารมณ์ไม่ค่อยจะอยู่

“แล้วคุณแม่จะทำยังไงคะในเมื่อคุณเหนือก็จะแต่งงานอยู่แล้ว”

“ดีที่ฉันขัดไว้ก่อนได้ถ้าเรื่องเป็นแบบนี้ฉันก็ต้องทำให้คุณอิทยกทุกอย่างให้พวกมันดูแลให้ช้าที่สุด”

ตอนนี้แขไขขอดูสถานการณ์ไปก่อนว่าจะเป็นยังไงแต่เธอก็จะทำให้มันช้าที่สุดเท่าที่ช้าได้เพราะเธอต้องหาวิธีจัดการก่อนไม่คิดว่าจู่ๆเหนือเมฆจะมีลูกมีเมียแล้วคิดแต่งงานเสียรวดเร็วขนาดนี้

ทางด้านอิทธิวัฒน์

“แล้วทางบ้านหนูขวัญรู้เรื่องนี้หรือยัง”

อิทธิวัฒน์ก็อยากจะรู้ว่าทางบ้านพาขวัญรู้เรื่องนี้แล้วหรือยังเขาเองจะได้ไปสู่ขอพาขวัญตามประเพณี

“คือขวัญเธอเหลือตัวคนเดียวแล้วครับ”

“อ้าวเหรอ...ไม่เป็นไรๆยังไงหนูก็เป็นครอบครัวเดียวกับพ่อแล้วนะ”

“ค่ะคุณพ่อ”

“เรื่องแต่งงานให้เร็วที่สุดยิ่งดีนะตาเหนือ”

ถึงหญิงสาวไม่มีผู้ใหญ่ให้ไปสู่ขอเขาก็จะจัดงานแต่งให้เองเสียเลยเร็วที่สุดยิ่งดีเพราะคนที่เสียหายคือฝ่ายหญิง

“แอ้ๆ...แอ้...อืมม”

“ว่ายังไงเรากินนมไปเถอะไม่ต้องคุยหรอกให้ผู้ใหญ่เค้าคุยกัน555”

อิทธิวัฒน์หันไปคุยเล่นกับหนูน้อยที่ส่งเสียงเหมือนอยากจะคุยกับเค้าด้วยพร้อมหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู

“แกชอบคนคุยด้วยน่ะค่ะคุณพ่อ”

“ท่าทางจะคุยเก่งเหมือน....เอ่อ”

หนูน้อยที่คุยอ้อแอ้อย่างนี้ทำให้เขานึกถึงตอนที่ลูกชายคนโตของเขาคลอดมาแรกๆชอบคุยส่งเสียงดังแบบนี้ตลอดเลย

“เหมือนใครเหรอครับคุณพ่อ”

เหนือเมฆอยากจะรู้ว่าพ่อของเขานั้นหมายถึงใครกัน

“พี่แกไงเล็กๆก็ชอบส่งเสียงไม่หยุด”

อิทธิวัฒน์ตอบเสียงอ่อนยิ่งนึกถึงลูกชายคนโตเขาก็ยิ่งหน่วงในหัวใจ

“อืมม...เรื่องหลานพ่อยังเครียดอยู่ใช่ไหมครับ”

เหนือเมฆอยากจะรู้ว่าตอนนี้พ่อของเขาจะเอาอย่างไรต่อเรื่องที่ตามหาลูกของพี่ชายของเขา

“เห้อ...ฉันเริ่มจะหมดหวังแล้ว”

จนถึงวันนี้แล้วอิทธิวัฒน์ก็ทำใจได้สักครึ่งหนึ่งแล้วว่าโอกาสที่จะเจอมันคงจะเหลือน้อยเหลือเกิน

“คุณพ่ออย่าพึ่งหมดหวังนะครับผมเชื่อว่าหลานปลอดภัยแน่นอน”

เหนือเมฆต้องพูดให้คนเป็นพ่อไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากนักใจจริงเขาอยากจะบอกกับพ่อเขาเสียตอนนี้เลยแต่ก็อยากจะจับคนร้ายให้ได้คาหนังคาเขาเสียก่อน

“ฉันก็ขอให้เป็นแบบนั้น”

อิทธิวัฒน์ก็อยากให้ปาฏิหาริย์มีจริงเหมือนกัน

2 ชั่วโมงต่อมา

“ผมกลับก่อนครับ”

“พาหลานมาหาฉันบ่อยๆหน่อยนะ”

อิทธิวัฒน์ไม่อยากจะให้ลูกชายของเขากลับเท่าไรเพราะเขาอยากจะเล่นกับหลานตัวน้อยของเขาต่อรู้สึกว่าชีวิตของเขามันมีชีวิตชีวาขึ้นเมื่อได้อยู่กับครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา

“ว่างเมื่อไรผมพามาแน่นอนครับ”

เหนือเมฆไม่รับปากว่าเขาจะมาบ่อยๆได้หรือไม่แต่เขาก็จะพยายามหาเวลาว่ามาหาคุณพ่อของเขาแน่นอน

ระหว่างที่นั่งรถกลับพาขวัญมีเรื่องที่กังวลใจบางอย่างอยากจะคุยกับชายหนุ่มซึ่งเธอเห็นว่าเรื่องนี้มันค่อนข้างเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเธออยู่มาก

“คือเรื่องแต่งงานทำไมไม่บอกขวัญก่อนคะ”

“ก็...คือ....มันพูดไปแล้ว”

เหนือเมฆไม่ได้ให้คำตอบหญิงสาวพูดเพียงว่าเขานั้นพูดมันออกไปแล้วยังไงมันก็แก้ไขอะไรไม่ได้

“เฮ้อ...”

พาขวัญถอนหายใจออกมาเบาๆเธอคิดว่าเรื่องนี้มันคงจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆหากเธอแต่งงานก็ต้องมีคนรับรู้มากมายเรื่องนี้ที่เธอเป็นกังวลที่สุดเพราะมันจะไม่ใช่แค่เธอจะเป็นแม่ให้จันทร์เจ้าที่รับรู้แต่ในครอบครัวของชายหนุ่มแต่เธอจะต้องเป็นที่รับรู้ว่าเธอภรรยาของเขาในสายตาของคนมากขึ้นด้วย

บ้านเหนือเมฆ

“คุณพ่อพี่เหนือใจดีนะคะ”

เมื่อกลับมาถึงบ้านในระหว่างที่พาขวัญลงมือเข้าครัวเองเพราะรู้สึกอยากจะกินของโปรดอย่างยำรวมทะเลเธอเห็นเหนือเมฆเดินเข้ามาในห้องครัวจึงถือโอกาสนี้เอ่ยชมพ่อของชายหนุ่มที่เขานั้นดูใจดีกับเธอมากจริงๆทั้งที่พึ่งเคยเจอกันครั้งแรก

“อืม...ก็เห็นจะวันนี้นี่แหละที่คุยดี”

เหนือเมฆก็เห็นจะมีวันนี้นี่แหละที่พ่อของเขาไม่ได้มีเรื่องมาบ่นเขา

“พีเหนือคติไปเองหรือเปล่าคะ”

พาขวัญอยากจะบอกเป็นนัยๆว่าพ่อแม่ทุกคนไม่มีใครอยากจะบ่นลูกเท่าไรแต่ที่จะบ่นก็เพราะว่าห่วงมากกว่า

“เลิกพูดเถอะ....”

เหนือเมฆอยากจะให้หญิงสาวเจอแบบเขาเสียจริงแล้วจะรู้ว่าเขาไม่ได้อคติ

“เอ่อ...ค่ะ”

พาขวัญเห็นชายหนุ่มเริ่มไม่ค่อยสบอารมณ์แล้วจึงคิดว่าเธอเองจะหยุดพูดตามที่เขาบอกจะดีกว่าแล้วสนใจของตรงหน้าเธอแทน