ตอนที่20

“มาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า”

หลังจากที่แองจี้ออกไปเรียบร้อยแล้วเหนือเมฆก็พาหญิงสาวเข้ามานั่งด้านในพร้อมอยากรู้เหตุผลว่าทำไมเธอถึงมาที่นี่โดยที่ไม่ได้บอกได้กล่าว

“ขวัญเอาอาหารเย็นมาให้ค่ะ”

พาขวัญยื่นกล่องอาหารที่เธอทำเสร็จแล้วให้เขาไหนๆเธอก็มานั่งตรงนี้แล้วอาหารก็ทำมาแล้วให้เขาเลยก็จะดีกว่าส่วนเรื่องเมื่อกี้เธอเองก็ลืมนึกไปว่าเธอไม่ได้มีสิทธิ์ที่จะโกรธหรือจะงอนเขาด้วยซ้ำเธอเองที่เป็นฝ่ายลืมไป

“ขอบใจนะที่อุตส่าห์เป็นห่วง”

เหนือเมฆรับกล่องอาหารที่หญิงสาวยื่นให้พร้อมขอบคุณที่เธออุตส่าห์เป็นห่วงเขาเอาอาหารมาให้ถึงที่นี่

“ขวัญขอตัวกลับก่อนนะคะ”

พาขวัญยังอยากจะขอตัวกลับอยู่ดีเพราะเธอรู้ว่าเมื่อครู่นี้เธอได้มาขัดความสุขของเขา

“เรื่องเมื่อกี้พี่อธิบายได้มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด”

เหนือเมฆไม่อยากให้หญิงสาวเข้าใจเขาผิดเรื่องผู้หญิงหรือกับแองจี้เองเขาก็ไม่ได้คิดจะยุ่งตอนนี้ความรู้สึกของเธอเป็นเรื่องที่เขาห่วงมากที่สุด

“ขวัญเข้าใจค่ะ...ขอโทษอีกครั้งที่มาไม่ได้บอกก่อน”

พาขวัญปั้นหน้ายิ้มให้ชายหนุ่มเขาจะได้ไม่ต้องหาข้อแก้ต่างอะไรให้เธอได้ฟังอีกเขามีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้โดยไม่ต้องบอกเธออันนี้เธอเข้าใจดี

“ที่เข้าใจ...เข้าใจว่ายังไง”

เหนือเมฆอยากจะรู้นักว่าที่หญิงสาวบอกว่าเข้าใจเธอเข้าใจว่าอย่างไรเพราะเขาอยากจะให้เธอเข้าใจสิ่งที่ถูก

“เอ่อ...พี่เหนือจะหาความสุขใส่ตัวก็ไม่ใช่เรื่องแปลก...วันหลังบอกกับขวัญตรงๆก็ได้ค่ะไม่ต้องอ้างว่างานยุ่งแล้วกลับดึกก็ได้ขวัญเข้าใจเราไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆสักหน่อยค่ะ”

ที่เธอมาที่นี่ก็เพราะคิดว่าเขางานยุ่งเธอจึงเป็นห่วงแต่ถ้าหากเธอรู้ว่าชายหนุ่มอ้างว่างานยุ่งแล้วอยู่กับผู้หญิงเรื่องนี้บอกเธอตรงๆก็ได้เธอจะได้ไม่ต้องเสียเวลามาที่นี่แถมยังรู้สึกไม่ดีกันทั้งสองฝ่ายอีกด้วย

“เฮ้อ...พี่ขอยืนยันว่าพี่งานยุ่งจริงแล้วก็ไม่รู้ว่าแองจี้จะมาที่นี่....”

เหนือเมฆถึงกับถอนหายใจเหมือนหญิงสาวจะเข้าใจแต่ก็ไม่ได้เข้าใจแถมยังชอบย้ำอีกว่าเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน

“เอ่อ...ค่ะ...ขวัญเข้าใจแล้วค่ะ”

พาขวัญพยักหน้าเข้าใจชายหนุ่มในเมื่อเขายืนยันคำเดิมเธอก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่อพร้อมสั่งตัวเองให้หัวใจของเธอนั้นเลิกคิดอะไรที่มันกวนหัวใจเธอได้แล้ว

“ไม่ได้โกรธเรื่องเมื่อกี้จริงๆนะ”

เหนือเมฆยังถามย้ำอีกรอบว่าเธอไม่ได้โกรธเขาจริงๆให้แน่ใจ

“ค่ะ...ขวัญจะโกรธทำไมล่ะคะ”

พาขวัญฉีกยิ้มกว้างบอกอีกฝ่ายให้หายกังวลว่าเธอไม่ได้โกรธอะไรในเมื่อมันเป็นสิทธิ์ของเขา

“อืม...งั้นรอนี่แหละพี่จะกลับแล้วรอกลับพร้อมกัน”

เหนือเมฆเข้าใจแล้วว่าหญิงสาวคงได้คิดอะไรกับเขาจริงๆดูสิเห็นภาพขนาดนี้ยังยิ้มได้คงจะมีแค่เขาที่ห่วงความรู้สึกเธอคนเดียววันนี้เขาไม่มีอารมณ์ทำงานต่อแล้วขอเก็บของแล้วกลับบ้านเลยจะดีกว่าพร้อมบอกให้หญิงสาวรอกลับพร้อมเขาเพราะไม่อยากให้เธอนั่งแท็กซี่กลับไปคนเดียว

“ก็ได้ค่ะ”

พาขวัญต้องจำใจนั่งปั้นหน้าให้เป็นปกติทั้งที่ใจตอนนี้เธอไม่ค่อยจะปกติเลยด้วยซ้ำเพื่อรอกลับพร้อมชายหนุ่ม

วันต่อมา

คอนโดเอมิกา

“คุณแม่มาถึงที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ??”

เอมิกาแปลกใจเล็กน้อยที่วันนี้แม่ของเธอมาหาที่คอนโดแต่เช้า

“ใครบอกให้แกใช้ไอ้สองคนนั้นไปทำงานฉันอุตส่าห์ให้มันเก็บตัวเงียบไปก่อน”

แขไขร้อนใจอย่างมากที่ลูกสาวของเธอใช้คนที่เธอสั่งให้ไปจัดการอรรณพกับเพียงฟ้าออกมาทำงานเพราะกลัวว่าจะมีคนเห็น

“ก็ขอยืมลูกน้องแม่ใช้งานบ้างไม่ได้หรือยังไงคะ??”

เอมิกาก็ไม่เห็นว่าเธอยืมลูกน้องของแม่เธอมาใช้แล้วมันจะเสียหายอะไรตรงไหนเงินก็เงินเธอที่จ่ายเองงานที่เธอให้ไปทำก็แค่ดูลาดราวว่าพาขวัญออกจากบ้านตอนไหนเท่านั้นเอง

“นังโง่...แกนี่มันทำอะไรให้ฉันต้องตามแก้ปัญหาตลอด”

แขไขพยายามจะให้ใครรู้ว่าลูกน้องของเธอที่ก่อเหตุวนเวียนอยู่ที่กรุงเทพเพราะเธอรู้ว่านิกรกำลังตามสืบเรื่องนี้อยู่อย่างลับๆกลัวว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะทำให้เธอเสียแผนหมดเพราะมีลูกสาวที่ไม่ฉลาดอย่างเอมิกา

สองอาทิตย์ต่อมา

“จะไปไหนแต่เช้าเหรอขวัญ”

วันนี้งานที่บริษัทไม่ค่อยมีเหนือเมฆเลยถือโอกาสหยุดงานเพื่อที่จะอยู่กับจันทร์เจ้าเสียหน่อยแต่เขาเห็นหญิงสาวแต่งตัวเตรียมของไปไหนแต่เช้าโดยที่ไม่ได้บอกกับเขาจึงต้องถามขึ้น

“พาจันทร์เจ้าไปฉีดวัคซีนน่ะค่ะ”

วันนี้เป็นวันที่หมอนัดจันทร์เจ้าฉีดวัคซีนเธอเห็นว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่จึงไม่ได้บอกกับชายหนุ่ม

“ไม่เห็นบอกพี่ก่อนเลย”

เหนือเมฆไม่เข้าใจว่าเธอจะไปไหนมาไหนไม่คิดจะบอกเขาบ้างหรืออย่างไร

“อ๋อ...ขวัญไปกับลูกได้ค่ะมีป้าจิตไปด้วยที่คลินิกแถวนี้เองค่ะ”

พาขวัญยังยืนยันว่าเธอจัดการเรื่องนี้ได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งชายหนุ่ม

“ไม่ต้อง...รอเดี๋ยวพี่จะขับรถพาไปเอง”

เหนือเมฆให้หญิงสาวรอเพราะเขาจะเป็นคนพาเธอไปเองและเธอก็ขัดคำสั่งของเขาไม่ได้ด้วยเขาเข้าใจว่าพักหลังมานี้หญิงสาวทำตัวห่างเหินกับเขาเหลือเกินถามคำตอบคำไม่ชวนคุยแบบเมื่อก่อนแถมยังชอบไปไหนมาไหนคนเดียวโดยที่ไม่บอกเขาอีกเขาไม่ค่อยชอบที่เธอเป็นแบบนี้เลย

“ทีหลังถ้าจะไปไหนต้องบอกพี่ทุกเรื่องเข้าใจใช่ไหม”

เมื่อขับรถออกมาจากบ้านเหนือเมฆจำต้องบอกกับหญิงสาวให้ได้รู้เอาไว้ว่าจะไปที่ไหนเขาต้องรับรู้ทุกที่ที่เธอไปเพราะทุกที่ล้วนมีอันตรายแต่เขาไม่สามารถบอกเธอได้เพราะกลัวว่าเธอจะเป็นกังวล

“เข้าใจแล้วค่ะ...ขวัญแค่เห็นว่าบางทีไม่ได้ไปไหนไกลก็ไม้เห็นจะต้องบอก”

พาขวัญแค่เห็นว่าเรื่องบางเรื่องเธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องบอกเขาหมดก็ได้อย่างเช่นวันนี้คลินิกที่เธอจะพาจันทร์เจ้าไปก็ไม่ได้ไกลจากบ้านเลยสักนิด

“ถึงจะใกล้จะไกลก็ต้องบอก”

เหนือเมฆยังอยากจะย้ำให้เธอได้ฟังอีกครั้งชัดๆว่านี่คือคำสั่งของเขา

“ค่ะ...”

พาขวัญรับปากชายหนุ่มแต่โดยดีเธอรู้ว่าเธอขัดอะไรคนอย่างเขาไม่ได้อยู่แล้ว