“มาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า”
หลังจากที่แองจี้ออกไปเรียบร้อยแล้วเหนือเมฆก็พาหญิงสาวเข้ามานั่งด้านในพร้อมอยากรู้เหตุผลว่าทำไมเธอถึงมาที่นี่โดยที่ไม่ได้บอกได้กล่าว
“ขวัญเอาอาหารเย็นมาให้ค่ะ”
พาขวัญยื่นกล่องอาหารที่เธอทำเสร็จแล้วให้เขาไหนๆเธอก็มานั่งตรงนี้แล้วอาหารก็ทำมาแล้วให้เขาเลยก็จะดีกว่าส่วนเรื่องเมื่อกี้เธอเองก็ลืมนึกไปว่าเธอไม่ได้มีสิทธิ์ที่จะโกรธหรือจะงอนเขาด้วยซ้ำเธอเองที่เป็นฝ่ายลืมไป
“ขอบใจนะที่อุตส่าห์เป็นห่วง”
เหนือเมฆรับกล่องอาหารที่หญิงสาวยื่นให้พร้อมขอบคุณที่เธออุตส่าห์เป็นห่วงเขาเอาอาหารมาให้ถึงที่นี่
“ขวัญขอตัวกลับก่อนนะคะ”
พาขวัญยังอยากจะขอตัวกลับอยู่ดีเพราะเธอรู้ว่าเมื่อครู่นี้เธอได้มาขัดความสุขของเขา
“เรื่องเมื่อกี้พี่อธิบายได้มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด”
เหนือเมฆไม่อยากให้หญิงสาวเข้าใจเขาผิดเรื่องผู้หญิงหรือกับแองจี้เองเขาก็ไม่ได้คิดจะยุ่งตอนนี้ความรู้สึกของเธอเป็นเรื่องที่เขาห่วงมากที่สุด
“ขวัญเข้าใจค่ะ...ขอโทษอีกครั้งที่มาไม่ได้บอกก่อน”
พาขวัญปั้นหน้ายิ้มให้ชายหนุ่มเขาจะได้ไม่ต้องหาข้อแก้ต่างอะไรให้เธอได้ฟังอีกเขามีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้โดยไม่ต้องบอกเธออันนี้เธอเข้าใจดี
“ที่เข้าใจ...เข้าใจว่ายังไง”
เหนือเมฆอยากจะรู้นักว่าที่หญิงสาวบอกว่าเข้าใจเธอเข้าใจว่าอย่างไรเพราะเขาอยากจะให้เธอเข้าใจสิ่งที่ถูก
“เอ่อ...พี่เหนือจะหาความสุขใส่ตัวก็ไม่ใช่เรื่องแปลก...วันหลังบอกกับขวัญตรงๆก็ได้ค่ะไม่ต้องอ้างว่างานยุ่งแล้วกลับดึกก็ได้ขวัญเข้าใจเราไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆสักหน่อยค่ะ”
ที่เธอมาที่นี่ก็เพราะคิดว่าเขางานยุ่งเธอจึงเป็นห่วงแต่ถ้าหากเธอรู้ว่าชายหนุ่มอ้างว่างานยุ่งแล้วอยู่กับผู้หญิงเรื่องนี้บอกเธอตรงๆก็ได้เธอจะได้ไม่ต้องเสียเวลามาที่นี่แถมยังรู้สึกไม่ดีกันทั้งสองฝ่ายอีกด้วย
“เฮ้อ...พี่ขอยืนยันว่าพี่งานยุ่งจริงแล้วก็ไม่รู้ว่าแองจี้จะมาที่นี่....”
เหนือเมฆถึงกับถอนหายใจเหมือนหญิงสาวจะเข้าใจแต่ก็ไม่ได้เข้าใจแถมยังชอบย้ำอีกว่าเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน
“เอ่อ...ค่ะ...ขวัญเข้าใจแล้วค่ะ”
พาขวัญพยักหน้าเข้าใจชายหนุ่มในเมื่อเขายืนยันคำเดิมเธอก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่อพร้อมสั่งตัวเองให้หัวใจของเธอนั้นเลิกคิดอะไรที่มันกวนหัวใจเธอได้แล้ว
“ไม่ได้โกรธเรื่องเมื่อกี้จริงๆนะ”
เหนือเมฆยังถามย้ำอีกรอบว่าเธอไม่ได้โกรธเขาจริงๆให้แน่ใจ
“ค่ะ...ขวัญจะโกรธทำไมล่ะคะ”
พาขวัญฉีกยิ้มกว้างบอกอีกฝ่ายให้หายกังวลว่าเธอไม่ได้โกรธอะไรในเมื่อมันเป็นสิทธิ์ของเขา
“อืม...งั้นรอนี่แหละพี่จะกลับแล้วรอกลับพร้อมกัน”
เหนือเมฆเข้าใจแล้วว่าหญิงสาวคงได้คิดอะไรกับเขาจริงๆดูสิเห็นภาพขนาดนี้ยังยิ้มได้คงจะมีแค่เขาที่ห่วงความรู้สึกเธอคนเดียววันนี้เขาไม่มีอารมณ์ทำงานต่อแล้วขอเก็บของแล้วกลับบ้านเลยจะดีกว่าพร้อมบอกให้หญิงสาวรอกลับพร้อมเขาเพราะไม่อยากให้เธอนั่งแท็กซี่กลับไปคนเดียว
“ก็ได้ค่ะ”
พาขวัญต้องจำใจนั่งปั้นหน้าให้เป็นปกติทั้งที่ใจตอนนี้เธอไม่ค่อยจะปกติเลยด้วยซ้ำเพื่อรอกลับพร้อมชายหนุ่ม
วันต่อมา
คอนโดเอมิกา
“คุณแม่มาถึงที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ??”
เอมิกาแปลกใจเล็กน้อยที่วันนี้แม่ของเธอมาหาที่คอนโดแต่เช้า
“ใครบอกให้แกใช้ไอ้สองคนนั้นไปทำงานฉันอุตส่าห์ให้มันเก็บตัวเงียบไปก่อน”
แขไขร้อนใจอย่างมากที่ลูกสาวของเธอใช้คนที่เธอสั่งให้ไปจัดการอรรณพกับเพียงฟ้าออกมาทำงานเพราะกลัวว่าจะมีคนเห็น
“ก็ขอยืมลูกน้องแม่ใช้งานบ้างไม่ได้หรือยังไงคะ??”
เอมิกาก็ไม่เห็นว่าเธอยืมลูกน้องของแม่เธอมาใช้แล้วมันจะเสียหายอะไรตรงไหนเงินก็เงินเธอที่จ่ายเองงานที่เธอให้ไปทำก็แค่ดูลาดราวว่าพาขวัญออกจากบ้านตอนไหนเท่านั้นเอง
“นังโง่...แกนี่มันทำอะไรให้ฉันต้องตามแก้ปัญหาตลอด”
แขไขพยายามจะให้ใครรู้ว่าลูกน้องของเธอที่ก่อเหตุวนเวียนอยู่ที่กรุงเทพเพราะเธอรู้ว่านิกรกำลังตามสืบเรื่องนี้อยู่อย่างลับๆกลัวว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะทำให้เธอเสียแผนหมดเพราะมีลูกสาวที่ไม่ฉลาดอย่างเอมิกา
สองอาทิตย์ต่อมา
“จะไปไหนแต่เช้าเหรอขวัญ”
วันนี้งานที่บริษัทไม่ค่อยมีเหนือเมฆเลยถือโอกาสหยุดงานเพื่อที่จะอยู่กับจันทร์เจ้าเสียหน่อยแต่เขาเห็นหญิงสาวแต่งตัวเตรียมของไปไหนแต่เช้าโดยที่ไม่ได้บอกกับเขาจึงต้องถามขึ้น
“พาจันทร์เจ้าไปฉีดวัคซีนน่ะค่ะ”
วันนี้เป็นวันที่หมอนัดจันทร์เจ้าฉีดวัคซีนเธอเห็นว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่จึงไม่ได้บอกกับชายหนุ่ม
“ไม่เห็นบอกพี่ก่อนเลย”
เหนือเมฆไม่เข้าใจว่าเธอจะไปไหนมาไหนไม่คิดจะบอกเขาบ้างหรืออย่างไร
“อ๋อ...ขวัญไปกับลูกได้ค่ะมีป้าจิตไปด้วยที่คลินิกแถวนี้เองค่ะ”
พาขวัญยังยืนยันว่าเธอจัดการเรื่องนี้ได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งชายหนุ่ม
“ไม่ต้อง...รอเดี๋ยวพี่จะขับรถพาไปเอง”
เหนือเมฆให้หญิงสาวรอเพราะเขาจะเป็นคนพาเธอไปเองและเธอก็ขัดคำสั่งของเขาไม่ได้ด้วยเขาเข้าใจว่าพักหลังมานี้หญิงสาวทำตัวห่างเหินกับเขาเหลือเกินถามคำตอบคำไม่ชวนคุยแบบเมื่อก่อนแถมยังชอบไปไหนมาไหนคนเดียวโดยที่ไม่บอกเขาอีกเขาไม่ค่อยชอบที่เธอเป็นแบบนี้เลย
“ทีหลังถ้าจะไปไหนต้องบอกพี่ทุกเรื่องเข้าใจใช่ไหม”
เมื่อขับรถออกมาจากบ้านเหนือเมฆจำต้องบอกกับหญิงสาวให้ได้รู้เอาไว้ว่าจะไปที่ไหนเขาต้องรับรู้ทุกที่ที่เธอไปเพราะทุกที่ล้วนมีอันตรายแต่เขาไม่สามารถบอกเธอได้เพราะกลัวว่าเธอจะเป็นกังวล
“เข้าใจแล้วค่ะ...ขวัญแค่เห็นว่าบางทีไม่ได้ไปไหนไกลก็ไม้เห็นจะต้องบอก”
พาขวัญแค่เห็นว่าเรื่องบางเรื่องเธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องบอกเขาหมดก็ได้อย่างเช่นวันนี้คลินิกที่เธอจะพาจันทร์เจ้าไปก็ไม่ได้ไกลจากบ้านเลยสักนิด
“ถึงจะใกล้จะไกลก็ต้องบอก”
เหนือเมฆยังอยากจะย้ำให้เธอได้ฟังอีกครั้งชัดๆว่านี่คือคำสั่งของเขา
“ค่ะ...”
พาขวัญรับปากชายหนุ่มแต่โดยดีเธอรู้ว่าเธอขัดอะไรคนอย่างเขาไม่ได้อยู่แล้ว
10 นาทีต่อมาคลินิกXXX“อ้าวขวัญมาแต่เช้าเลย...จันทร์เจ้าหลับอยู่เหรอ”ปกรณ์หมอหนุ่มที่รู้จักกับพาขวัญเจ้าของคลินิกแห่งนี้เมื่อเห็นพาขวัญอุ้มลุกน้อยมาก็รีบทักทายด้วยรอยยิ้มอย่างสนิทสนมเพราะพาขวัญมักจะมาปรึกษาเขาอยู่บ่อยๆเรื่องการดูแลลูกของเธอ“ค่ะพี่หมอ”“คุณคงเป็นคุณพ่อจันทร์เจ้าสินะครับเชิญนั่งรอที่โซฟาด้านนอกก่อนนะครับ...ขวัญพาจันทร์เจ้าเข้าไปด้านในเลย”หมอหนุ่มให้เหนือเมฆนั่งอยู่ด้านนอกแล้วให้พาขวัญตามเขาไปด้านในกับเขาเพื่อที่จะฉีดวัคซีนให้กับจันทร์เจ้าเหนือเมฆต้องนั่งรอด้านนอกตามที่หมอหนุ่มสั่งเขาแปลกใจว่าหญิงสาวไปสนิทกับหมอคนนี้ตั้งแต่เมื่อไรยังไงเรื่องนี้เขาต้องคุยกับเธอยาวเป็นแน่ให้กลับไปที่บ้านก่อนเถอะ“แอ้...แง้งง...แง้งงงง”“โอ๋.ไม่ร้องนะคะคนเก่ง”พาขวัญพาจันทร์เจ้าเข้าไปในห้องกับหมอหนุ่มพักใหญ่แล้วจึงออกมาพร้อมกับเสียงร้องของหนูน้อยที่โดนฉีดวัคซีนไปหมาดๆ“ครั้งหน้ามาตามนัดด้วยนะครับ”“ค่ะพี่หมอขวัญกลับก่อนนะคะ”พาขวัญลาหมอหนุ่มเมื่อเสร็จธุระแล้วเธอก็ขอตัวกลับทันทีบ้านเหนือเมฆ“จันทร์เจ้าหลับแล้วเหรอ”เหนือเมฆนั่งรอหญิงสาวอยู่ที่หน้าห้องเขาได้ยินเสียงจันทร์เจ้าเงียบไปพักใ
1 ชั่วโมงต่อมาแกร๊ก“ขวัญ”เหนือเมฆเห็นพาขวัญออกมาจากห้องก็รีบเข้าไปคุยกับเธอแต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่อยากเห็นหน้าเขาสักเท่าไรพาขวัญออกมาจากห้องด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยแอบมีกังวลเล็กน้อยเธอรู้อยู่แล้วว่าออกมาก็จะต้องเจอเขาแต่ในเมือเธออยู่ที่นี่ยังไงเธอก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี“เรื่องเมื่อกี้พี่ขอโทษ”เหนือเมฆไม่รู้ว่าเธออยากจะฟังที่เขาพูดหรือไม่แต่เรื่องก่อนหน้านี้เขาอยากจะขอโทษเธอที่ผิดสัญญาพาขวัญทำทีไม่สนใจคำพูดของชายหนุ่มเธอเดินผ่านเขาไปอย่างหน้าตาเฉยไม่พูดไม่จากับเขาสักคำเพราะตอนนี้เธอไม่อยากจะพูดคุยกับเขาอีกต่อไปแล้วเธอรู้แล้วว่าเขาเป็นคนที่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย“ขวัญ”เหนือเมฆต้องจำใจปล่อยให้หญิงสาวอยู่คนเดียวไปก่อนเขาคิดว่าหากเวลาผ่านเลยไปเธออาจจะดีขึ้นกับเขาก็ได้เพราะยังไงเธอกับเขาก็ต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกันอยู่แล้วลำปาง18.00 น.บ้านภูผา“ฝุ่นเยอะเป็นบ้าเลย...อ๊ะ...ว...ว๊ายย”พระพายใช้เก้าอี้ตั้งแล้วเธอก็ยืนบนเก้าอี้เพื่อที่จะขึ้นไปปัดฝุ่นที่ตู้เสื้อผ้าของชายหนุ่มแต่เอดนเสียหลักล้มลงมาเสียก่อนพลั้กก“เฮ้ยย...คุณ...โอ้ยยย”ดีที่ภูผาเปิดประตูเข้าห้องมาพอดีเลยรับตัวหญิงสาวเอาไว้ได้แต
18.30 น.บ้านเหนือเมฆ“แอ้...แอ้......”“ขวดที่สองแล้วน้าคนเก่งของแม่จะกินจุเกินไปแล้วนะ”พาขวัญนั่งคุยเล่นกับหนูน้อยอย่างอารมณ์ดีเธอรู้สึกว่าหนูน้อยตัวกลมจะกินเก่งขึ้นทุกวันแต่เท่าที่เธอปรึกษากับปกรณ์แล้วก็นับว่าจันทร์เจ้านั้นน้ำหนักยังเป็นไปตามเกณฑ์เธอจึงไม่ได้กังวลอะไรมากนัก“แอ้...อืมม”“แตงโมจะแตกแล้วมั้งงงง....ใช่ไหมคะ....ฮั่นแน่อมยิ้มด้วย”หญิงสาวจับพุงหนูน้อยเล่นเบาๆแกมหยอกหนูน้อยก็แสนฉลาดรู้ว่าเธอกำลังเล่นด้วยก็ส่งยิ้มโชว์เหงือกให้เธอได้เห็น“จันทร์เจ้าครับ...”ฟอดดด“พ่อคิดถึงหนูที่สุดเลยยย”เหนือเมฆกลับจากทำงานมาก็ตรงเข้ามาหาหนูน้อยด้วยความคิดถึงโดยไม่ได้สนใจว่ามีหญิงสาวอยู่ใกล้ๆเพราะเธอทำเป็นไม่สนใจเขาก่อนหลายวันมาแล้วตั้งแต่ที่ทะเลาะกันเมื่อหอมหนูน้อยชื่นใจพอแล้วเขาก็เดินไปที่หน้าห้องน้ำพร้อมถอดเสื้อผ้าโชว์หราอย่างไม่ได้อายว่ามีหญิงสาวอยู่ในห้องด้วยเธอทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนเขาก็ทำได้เหมือนกันในเมื่อเขาขอโทษเธอแล้วยังไม่หายงอนเขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว“เฮ้อ...”//อะไรของเค้า....นึกจะถอดก็ถอดไม่ได้อายเลยหรือยังไง//พาขวัญถึงกับต้องเบี่ยงหน้ามองไปทางอื่นไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำ
“ไม่เป็นไรฉันยืนเฉยๆเอาก็ได้...อิๆๆ”พระพายไม่อยากจะทำตัวให้เป็นปัญหางานมันมีไม่กี่ชั่วโมงเธอทนได้“นี่คุณ...เกาะผมไว้ก็ได้”ภูผาเห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอเดินไม่ถนัดจึงยื่นแขนไปให้หญิงสาวเกาะเขาพาเธอมาด้วยเขาก็ต้องดูแลเธออยู่แล้ว“ขอบคุณนะคะหัวหน้า”พระพายรู้สึกเขินแปลกๆที่เห็นชายหนุ่มอยู่ในชุดนี้เธอไม่ปฏิเสธว่าวันนี้เขาดูดีมากจริงๆเธอค่อยๆก้าวไปเกาะแขนเขาเอาไว้พร้อมขอบคุณที่ชายหนุ่มยื่นมือมาช่วยเธอ“ยินดีด้วยนะคะเหนือ.เจ้าสาวสวยมากเลยนะคะ”หญิงสาวในชุดสีครีมเธอดูสง่าอย่างมากในทุกการย่างก้าวเธอเดินมาหาบ่าวสาวพร้อมยิ้มอย่างเป็นมิตรและเอ่ยคำยินดีกับเหนือเมฆและพาขวัญ“ขอบคุณครับแพท...นี่บินตรงมาจากลอนดอนเลยเหรอครับ”เหนือเมฆไม่คิดว่าแพทริเซียจะบินมาจากลอนดอนเพื่อมางานแต่งของเขาเพราะเขารู้อยู่ว่าเพื่อนของเขางานค่อนข้างยุ่ง“งานเพื่อนทั้งทีทำไมจะไม่มาล่ะคะ...สบายดีนะคะ”แพทริเซียไม่พลาดงานของเพื่อนรักเธออยู่แล้ว“ครับผมสบายดี”“แล้วคุณล่ะคะภูสบายดีนะคะ”แพทริเซียลืมที่จะทักทายภูผาซึ่งเธอและเขาเคยสนิทกันมากแต่มีเหตุที่ต้องจากกันด้วยเหตุผลส่วนตัว“ครับ...คุณอยู่ที่โน่นสบายดีนะครับ”ภูผายิ้มอ่
“ปล่อยขวัญ...อย่าลืมสัญญาที่ให้ขวัญเอาไว้สิคะ”พาขวัญรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอจึงย้ำเตือนสิ่งที่ชายหนุ่มเคยให้สัญญากับเธอเอาไว้เผื่อว่าเขาจะหยุดการกระทำนี้ลง“ขอยกเลิกตอนนี้เลยก็แล้วกัน”เหนือเมฆไม่สนใจคำสัญญาอะไรนั่นแล้วตอนนี้อารมณ์โมโหหึงเธอมันครอบงำเขาไปหมดทุกอย่างแล้ว“ปล่อย...อื้มมมม”พาขวัญพยายามดิ้นให้พ้นพันธนาการจากเสือร้ายที่ล็อคตัวเธอเอาไว้อยู่แต่ทำยังไงก็ไม่สำเร็จทั้งยังโดนลุกล้ำโดยริมฝีปากหนาและลิ้นร้ายของชายหนุ่มอีกด้วย“อร้ายย...อื้อ...”ชุดแต่งงานสีขาวงามฟูฟ่องถูกฉีกเป็นชิ้นๆออกจนหมดโดยฝีมือของชายหนุ่มมือหนากดบีบเค้นสองเต้างามอย่างไม่ได้กลัวว่าคนใต้ร่างจะรู้สึกเจ็บคนตัวโตรีบถอดเสื้อผ้าของเขาออกเพราะตัวตนของเขามันพร้อมเต็มที่แล้วหลังจากที่ห่างหายเรื่องแบบนี้มาพักใหญ่“อื้อ...อื้มม”ชายหนุ่มบดเบียดตัวเองเข้าแทรกกลางระหว่างตัวของหญิงสาวพร้อมทั้งดันตัวตนของเขาไปที่ช่องทางรักของหญิงสาวอย่างรวดเร็วเขาไม่ปล่อยให้เธอได้ร้องออกมาโดยการใช้ริมฝีปากหนาบดเบียดริมฝีปากบางอย่างโหยหิว...ปลั้กก...ปึกกมือของหญิงสาวเมื่อดิ้นหลุดพันธนาการจากชายหนุ่มได้เธอก็ทั้งจิกทั้งข่วนคนที่กำลังย่ำยีทั
“คุณครับ...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”“เอ่อ..ฉันแค่ข้อเท้าแพลงน่ะค่ะ”“เดี๋ยวผมพาไปนั่งพักนะครับ”“ขอบคุณค่ะ”เทวากำลังจะกลับไปพักที่ห้องของเขาพอดีเมื่อเห็นหญิงสาวล้มลงตรงหน้าเลยต้องช่วยพยุงตัวเธอไปหาที่นั่งพักก่อน“อืม...นี่ครับ...มันเจ็บมากเลยใช่ไหมครับถึงขนาดร้องให้เลย”เทวาพาหญิงสาวมานั่งเก้าอี้ของทางโรงแรมพร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอได้เช็ดน้ำตาเขาไม่รู้ว่าหญิงสาวเจ็บข้อเท้ามากขนาดไหนถึงได้ร้องให้น้ำตามาเป็นสายขนาดนี้“คุณเป็นอะไร...แล้วพี่เทพมาอยู่กับเธอได้ยังไงครับ”ภูผาเดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยอาการมึนเมาเล็กน้อยเมื่อเห็นเทวาพี่ชายของเขากำลังดูขาของหญิงสาวอยู่จึงอยากรู้ว่าเธอนั้นเป็นอะไรและพี่ชายของเขามาอยู่กับเธอได้อย่างไร“ฉันเห็นเธอล้มก็เลยพามานั่งพักน่าจะข้อเท้าแพลง”เทวาเห็นน้องชายของเขาเดินมาทักหญิงสาวก็รู้ว่าทั้งคู่น่าจะรู้จักกัน“ไหนผมขอดูหน่อย”“ไม่ต้องค่ะ...ไม่เป็นอะไรแล้ว”ภูผากำลังจะก้มลงไปดูข้อเท้าให้พระพายแต่หญิงสาวชักข้อเท้ากลับเธอไม่อยากให้เขามายุ่งกับเธอตอนนี้“ขอบคุณคุณมากนะคะที่ช่วยฉัน”หญิงสาวถอดรองเท้าส้นสูงของเธอออกพร้อมหันไปขอบคุณชายหนุ่มที่เข้ามาช่วยเธอเมื่
“ว้ายยยย”ภูผาใช้มือหนากระชากหญิงสาวเอาไว้จนเธอนั้นเซมาเกาะที่ตัวของเขาและล้มลงที่เตียงนุ่มด้วยกัน“อื้อ...ปล่อยย.”พระพายพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็โดนคนตัวโตทับเอาไว้“ไม่ปล่อย”ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบยิ่งชายหนุ่มได้เห็นหน้าหญิงสาวใกล้ๆเขายิ่งแปลกใจว่าใบหน้าของเธอทำไมถึงทำให้เขาใจสั่นได้ถึงขนาดนี้“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”พระพายรู้สึกว่าสายตาของชายหนุ่มมองเธอแปลกๆจนเธอรู้สึกได้ว่ามันไม่น่าไว้ใจเพราะอีกฝ่ายก็อยู่ในอาการมึนเมาอีกด้วย“อื้มมมมม....”ภูผาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากจูบเธอความต้องการในร่างกายของเขามันพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆจนเขายับยั้งมันเอาไว้ไม่ได้เมื่อริมฝีปากหนาแระกบกับริมฝีปากบางของเธอลิ้นร้ายก็ทำหน้าที่ของมันเข้าไปตักตวงความหวานด้านในโพรงปากเล็กทันที“อื้อ...อร้ายย...อ.ไม่”พระพายพยายามพาตัวเองออกจากตรงนี้จนสุดฤทธิ์ถึงเธอจะชอบเขาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะปล่อยตัวให้เขาอย่างว่าง่ายและเขาเองก็ไม่มีสิทธิ์มาทำกับเธอแบบนี้เช่นกันเธอเป็นคนเธอมีศักดิ์ศรีหากเขาหยามก็คือการไม่ให้เกียรติซึ่งข้อนี้เป็นข้อที่เธอรับไม่ได้ลมหายใจของชายหนุ่มแรงและถี่ขึ้นเรื่อยๆและไม่ได้สนใจคำทัดทานข
ฟอดดด“พี่เหนือ”เหนือเมฆไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปตอนส่งจันทร์เจ้าให้กับหญิงสาวเขาก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มหญิงสาวฟอดใหญ่กลิ่นหอมอ่อนๆของตัวเธอทำให้เขาอดกดจมูกลงไปที่แก้มเธอไม่ได้จริงๆพาขวัญอยากจะยกมือฟาดคนตรงหน้าเสียทีที่ฉวยโอกาสกับเธอเรื่อยแต่ติดตรงที่ต้องอุ้มหนูน้อยแล้วเขาก็หนีเธอออกไปเร็วเสียเหลือเกินพาขวัญกล่อมจันทร์เจ้าได้ไม่นานหนูน้อยก็หลับไปหญิงสาวจึงเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียงแล้วล้มตัวนอนลงด้วยความเพลียเพราะเมื่อวานเธอก็เหนื่อยมาทั้งวันหนำซ้ำกลางคืนที่จะได้พักก็ยังถูกชายหนุ่มรังแกอีกถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ใกล้เขามากก็จะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแน่“....หึ่......”เหนือเมฆเพียงแค่กลับไปนอนที่เดิมของเขาให้หญิงสาวตายใจเท่านั้นมีหรือเขาเปลี่ยนสถานะกับเธอแล้วเขาจะยอมนอนข้างล่างต่อไปชายหนุ่มค่อยๆเดินให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้หญิงสาวรู้ตัว“พี่เหนือปล่อยนะคะ”เมื่อได้จังหวะเขาก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆหญิงสาวพร้อมรวบตัวเธอมานอนกอดอย่างสบายใจพาขวัญคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงชายหนุ่มต้องหาทางฉวยโอกาสกับเธออีกแน่เพราะเขาพูดเองว่าจะไม่รักษาสัญญาอีกต่อไป“ไม่ปล่อย...จะนอนกอดเมียบ้างไม่ได้หรือไง”เหนือเ