“ไม่เป็นไรฉันยืนเฉยๆเอาก็ได้...อิๆๆ”
พระพายไม่อยากจะทำตัวให้เป็นปัญหางานมันมีไม่กี่ชั่วโมงเธอทนได้
“นี่คุณ...เกาะผมไว้ก็ได้”
ภูผาเห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอเดินไม่ถนัดจึงยื่นแขนไปให้หญิงสาวเกาะเขาพาเธอมาด้วยเขาก็ต้องดูแลเธออยู่แล้ว
“ขอบคุณนะคะหัวหน้า”
พระพายรู้สึกเขินแปลกๆที่เห็นชายหนุ่มอยู่ในชุดนี้เธอไม่ปฏิเสธว่าวันนี้เขาดูดีมากจริงๆเธอค่อยๆก้าวไปเกาะแขนเขาเอาไว้พร้อมขอบคุณที่ชายหนุ่มยื่นมือมาช่วยเธอ
“ยินดีด้วยนะคะเหนือ.เจ้าสาวสวยมากเลยนะคะ”
หญิงสาวในชุดสีครีมเธอดูสง่าอย่างมากในทุกการย่างก้าวเธอเดินมาหาบ่าวสาวพร้อมยิ้มอย่างเป็นมิตรและเอ่ยคำยินดีกับเหนือเมฆและพาขวัญ
“ขอบคุณครับแพท...นี่บินตรงมาจากลอนดอนเลยเหรอครับ”
เหนือเมฆไม่คิดว่าแพทริเซียจะบินมาจากลอนดอนเพื่อมางานแต่งของเขาเพราะเขารู้อยู่ว่าเพื่อนของเขางานค่อนข้างยุ่ง
“งานเพื่อนทั้งทีทำไมจะไม่มาล่ะคะ...สบายดีนะคะ”
แพทริเซียไม่พลาดงานของเพื่อนรักเธออยู่แล้ว
“ครับผมสบายดี”
“แล้วคุณล่ะคะภูสบายดีนะคะ”
แพทริเซียลืมที่จะทักทายภูผาซึ่งเธอและเขาเคยสนิทกันมากแต่มีเหตุที่ต้องจากกันด้วยเหตุผลส่วนตัว
“ครับ...คุณอยู่ที่โน่นสบายดีนะครับ”
ภูผายิ้มอ่อนเล็กน้อยพร้อมถามหญิงสาวตรงหน้ากลับด้วยความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใย
“ค่ะแพทสบายดี...ฉันขอตัวเข้าด้านในก่อนนะคะ”
แพทริเซียไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้นานเพราะเธอรู้ว่าจะทำให้ภูผาอึดอัดจึงขอตัวเข้าด้านในจะดีกว่า
“ตามสบายนะครับแพท”
เหนือเมฆผายมือเชิญเพื่อนของเขาเข้าด้านในเพราะเขารู้ว่าสถานการณ์เมื่อครู่ค่อนข้างอึดอัด
“เพื่อนพวกคุณเหรอเธอสวยมากเลยนะอย่างกับนางแบบแน่ะ”
พระพายเห็นว่าผู้หญิงคนเมื่อครู่นี้สวยมากไม่รู้ว่าชายหนุ่มทั้งสองจะมีเพื่อนสวยขนาดนี้ด้วย
“ใช่ครับเพื่อนผม....แต่เป็นคนรักเก่าของไอ้ภูมัน”
เหนือเมฆเป็นเพื่อนกับแพทริเซียสนิทกันมากแต่คนที่สนิทมากกว่าต้องคนเป็นแฟนเก่าอย่างภูผาเพื่อนของเขา
“เอ่อ...อ๋อ...ค่ะ”
พระพายรู้สึกเหมือนไฟช็อตเธออย่างไงอย่างงั้นเธอถึงว่าเมื่อครู่สายตาที่ทั้งสองมองกันมันดูไม่ปกติหญิงสาวถึงกับละมือจากการควงแขนภูผาอย่างอัตโนมัติเพราะรู้สึกนอยเล็กน้อย
“ตาเหนือหนูขวัญเข้าด้านในได้แล้วได้เวลาแล้ว”
อิทธิวัฒน์ออกมาเรียกลูกชายและลูกสะใภ้ของเขาเข้าไปด้านในเพราะแขกในงานก็มากันครบแล้วได้เวลาที่เขาและบ่าวสาวจะขึ้นเวทีขอบคุณคนในงานแล้ว
“ครับ/ค่ะ”
พาขวัญและเหนือเมฆเดินตามอิทธิวัฒน์เข้าไปในงานอย่างรวดเร็ว
“ไปคุณ...”
ภูผายกแขนให้หญิงสาวเกาะเขาอีกครั้งหลังจากที่เธอปล่อยมือจากแขนของเขาออกเมื่อครู่
“เอ่อ...ค่ะ”
พระพายต้องจำใจเกาะแขนชายหนุ่มเดินเข้าไปด้านในเพราะไม่อยากหน้าแตกล้มกลางงานของเพื่อนเธอ
2 ชั่วโมงผ่านไป
หลังจากที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นเวทีขอบคุณแขกที่มาร่วมงานเสร็จแขกก็อยู่ต่อสังสรรค์กันนิดหน่อยแล้วก็ทยอยกันขอตัวกลับเพราะเริ่มดึกแล้วพาขวัญกับเหนือเมฆก็ต้องแยกตัวกันเพราะต่างฝ่ายต่างก็ต้องพูดคุยกับเพื่อนของพวกเขา
“พี่ต้องขอตัวกลับก่อนนะขวัญ”
ปกรณ์เข้ามาขอตัวกลับกับพาขวัญเพราะเริ่มดึกแล้ว
“ค่ะพี่หมอ....”
“ยินดีด้วยจริงๆนะ”
ปกรณ์ยินดีกับหญิงสาวด้วยจริงๆเขารู้จักกับเธอมานานรักเหมือนน้องคนนึงเมื่อเห็นวันที่น้องมีความสุขเขาก็มีความสุขไปด้วยปกรณ์โผกอดหญิงสาวอย่างยินดี
“ขอบคุณมากค่ะ...เดินทางกลับดีๆนะคะ”
พาขวัญโบกมือลาชายหนุ่มพร้อมอวยพรให้เขาเดินทางปลอดภัย
“มานี่จะได้เวลาเข้าหอแล้ว”
เหนือเมฆตั้งใจจะเดินมาตามหญิงสาวเพราะพ่อเขาบอกว่าได้เวลาเข้าหอแล้วชายหนุ่มเห็นเต็มๆตากับภาพเมื่อสักครู่เขารู้สึกหัวร้อนขึ้นมาทันทีเพราะนี่มันงานแต่งของเขาแท้ๆหญิงสาวยังจะกอดกับผู้ชายคนอื่นดีที่แขกกลับไปเกือบหมดแล้วไม่อย่างนั้นคงจะมองกันมาเป็นตาเดียวแน่
ชายหนุ่มเดินเข้ามาลากหญิงสาวไปเข้าหออย่างไม่พอใจเขายังไม่โวยวายตอนนี้รอให้งานจบก่อนเขาได้เคลียกับเธอเรื่องนี้แน่
“ขอให้ลูกทั้งสองรักกันนานๆคุยกันด้วยเหตุผลอย่าเอาอารมณ์เป็นใหญ่...มีหลานให้พ่ออีกสักสองคนก็ยิ่งดีนะ555”
“ขอบคุณครับคุณพ่อ/ขอบคุณค่ะคุณพ่อ”
“น้าขอให้เราสองคนมีความสุขมากๆนะ”
“ขอบคุณค่ะคุณน้า”
“ไปกันเถอะคุณ”
“ค่ะ”
หลังจากที่อวยพรทั้งลูกชายและลูกสะใภ้ของเขาเรียบร้อยแล้วอิทธิวัฒน์จึงชวนแขไขกลับเพราะต้องการปล่อยให้ทั้งคู่อยู่กันเพียงลำพังส่วนเขาก็จะออกไปดูหลานตัวน้อยของเขาเสียหน่อยเห็นว่านอนอยู่กับสมจิตและสมใจที่โรงแรมนี้เช่นกัน
“เมื่อกี้ตั้งใจจะหักหน้าพี่หรือไง”
หลังจากที่พ่อของเขาออกแล้วชายหนุ่มก็ขอเคลียกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทันที
“หักหน้าอะไรคะ??”
พาขวัญไม่เข้าใจว่าเขาคิดว่าเธอหักหน้าเพราะอะไร
“ก็เล่นไปยืนกอดกับไอ้หมอนั่น”
เหนือเมฆไม่คิดว่าเธอจะต้องให้เขาแจงรายละเอียดด้วยทั้งที่ก็น่าจะรู้ตัวว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร
“ก็แค่แสดงความยินดีนี่คะ”
พาขวัญเห็นว่าปกรณ์แสดงความยินดีกับเธอก็ไม่เห็นแปลกอะไรเธอคิดว่าชายหนุ่มตั้งใจจะหาเรื่องเธอมากกว่า
“ยังจะเถียงอีกหรือไง”
เหนือเมฆเริ่มที่จะโมโหขึ้นมาอีกรอบที่เขาเคยบอกเธอแล้วว่าอย่าทำตัวสนิทกับผู้ชายคนอื่นแต่เธอก็ไม่ฟัง
“นี่ตกลงจะไม่เลิกหาเรื่องขวัญเรื่องพี่หมอใช่ไหมคะ....ขวัญว่าถ้าเราคุยกันดีๆไม่ได้ก็ไม่ต้องคุยกันจะดีซะกว่านะคะ....ขวัญเคยบอกแล้วไงคะว่าขวัญมาที่นี่เพราะต้องการดูแลจันทร์เจ้าเท่านั้นเพราะฉะนั้นพี่เหนือไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งอะไรกับขวัญด้วยซ้ำ”
พาขวัญเองก็เหลืออดกับเขาแล้วเหมือนกันคิดว่าเวลาที่ผ่านมาชายหนุ่มจะเข้าใจเธอกับปกรณ์แล้วเสียอีกเธออยากจะย้ำให้เขาฟังเป็นร้อยรอบเสียเหลือเกินว่าเธอมาอยู่กับเขาเพราะจันทร์เจ้าเธอไม่ได้ต้องการมารองรับคำสั่งใครและชายหนุ่มก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งเธอด้วย
“และถ้าอ้างสิทธิ์ความเป็นผัวพี่จะมีสิทธิ์สั่งขวัญได้ทุกอย่างไหม”
เหนือเมฆผลักหญิงสาวให้เธอลงไปนอนที่เตียงพร้อมใช้ตัวของเขาคร่อมเธอเอาไว้มือทั้งสองของเขาจับข้อมือของหญิงสาวให้กางออกเหนือหัวหากเธอจะบอกว่าเขาไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งอะไรเธอเพราะไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆหากเขาจะตอกย้ำการกระทำแบบเดิมและยัดเยียดสถานะให้เธอหญิงสาวก็คงจะต้องยอมฟังเข้าแต่โดยดี
“ปล่อยขวัญ...อย่าลืมสัญญาที่ให้ขวัญเอาไว้สิคะ”พาขวัญรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอจึงย้ำเตือนสิ่งที่ชายหนุ่มเคยให้สัญญากับเธอเอาไว้เผื่อว่าเขาจะหยุดการกระทำนี้ลง“ขอยกเลิกตอนนี้เลยก็แล้วกัน”เหนือเมฆไม่สนใจคำสัญญาอะไรนั่นแล้วตอนนี้อารมณ์โมโหหึงเธอมันครอบงำเขาไปหมดทุกอย่างแล้ว“ปล่อย...อื้มมมม”พาขวัญพยายามดิ้นให้พ้นพันธนาการจากเสือร้ายที่ล็อคตัวเธอเอาไว้อยู่แต่ทำยังไงก็ไม่สำเร็จทั้งยังโดนลุกล้ำโดยริมฝีปากหนาและลิ้นร้ายของชายหนุ่มอีกด้วย“อร้ายย...อื้อ...”ชุดแต่งงานสีขาวงามฟูฟ่องถูกฉีกเป็นชิ้นๆออกจนหมดโดยฝีมือของชายหนุ่มมือหนากดบีบเค้นสองเต้างามอย่างไม่ได้กลัวว่าคนใต้ร่างจะรู้สึกเจ็บคนตัวโตรีบถอดเสื้อผ้าของเขาออกเพราะตัวตนของเขามันพร้อมเต็มที่แล้วหลังจากที่ห่างหายเรื่องแบบนี้มาพักใหญ่“อื้อ...อื้มม”ชายหนุ่มบดเบียดตัวเองเข้าแทรกกลางระหว่างตัวของหญิงสาวพร้อมทั้งดันตัวตนของเขาไปที่ช่องทางรักของหญิงสาวอย่างรวดเร็วเขาไม่ปล่อยให้เธอได้ร้องออกมาโดยการใช้ริมฝีปากหนาบดเบียดริมฝีปากบางอย่างโหยหิว...ปลั้กก...ปึกกมือของหญิงสาวเมื่อดิ้นหลุดพันธนาการจากชายหนุ่มได้เธอก็ทั้งจิกทั้งข่วนคนที่กำลังย่ำยีทั
“คุณครับ...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”“เอ่อ..ฉันแค่ข้อเท้าแพลงน่ะค่ะ”“เดี๋ยวผมพาไปนั่งพักนะครับ”“ขอบคุณค่ะ”เทวากำลังจะกลับไปพักที่ห้องของเขาพอดีเมื่อเห็นหญิงสาวล้มลงตรงหน้าเลยต้องช่วยพยุงตัวเธอไปหาที่นั่งพักก่อน“อืม...นี่ครับ...มันเจ็บมากเลยใช่ไหมครับถึงขนาดร้องให้เลย”เทวาพาหญิงสาวมานั่งเก้าอี้ของทางโรงแรมพร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอได้เช็ดน้ำตาเขาไม่รู้ว่าหญิงสาวเจ็บข้อเท้ามากขนาดไหนถึงได้ร้องให้น้ำตามาเป็นสายขนาดนี้“คุณเป็นอะไร...แล้วพี่เทพมาอยู่กับเธอได้ยังไงครับ”ภูผาเดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยอาการมึนเมาเล็กน้อยเมื่อเห็นเทวาพี่ชายของเขากำลังดูขาของหญิงสาวอยู่จึงอยากรู้ว่าเธอนั้นเป็นอะไรและพี่ชายของเขามาอยู่กับเธอได้อย่างไร“ฉันเห็นเธอล้มก็เลยพามานั่งพักน่าจะข้อเท้าแพลง”เทวาเห็นน้องชายของเขาเดินมาทักหญิงสาวก็รู้ว่าทั้งคู่น่าจะรู้จักกัน“ไหนผมขอดูหน่อย”“ไม่ต้องค่ะ...ไม่เป็นอะไรแล้ว”ภูผากำลังจะก้มลงไปดูข้อเท้าให้พระพายแต่หญิงสาวชักข้อเท้ากลับเธอไม่อยากให้เขามายุ่งกับเธอตอนนี้“ขอบคุณคุณมากนะคะที่ช่วยฉัน”หญิงสาวถอดรองเท้าส้นสูงของเธอออกพร้อมหันไปขอบคุณชายหนุ่มที่เข้ามาช่วยเธอเมื่
“ว้ายยยย”ภูผาใช้มือหนากระชากหญิงสาวเอาไว้จนเธอนั้นเซมาเกาะที่ตัวของเขาและล้มลงที่เตียงนุ่มด้วยกัน“อื้อ...ปล่อยย.”พระพายพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็โดนคนตัวโตทับเอาไว้“ไม่ปล่อย”ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบยิ่งชายหนุ่มได้เห็นหน้าหญิงสาวใกล้ๆเขายิ่งแปลกใจว่าใบหน้าของเธอทำไมถึงทำให้เขาใจสั่นได้ถึงขนาดนี้“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”พระพายรู้สึกว่าสายตาของชายหนุ่มมองเธอแปลกๆจนเธอรู้สึกได้ว่ามันไม่น่าไว้ใจเพราะอีกฝ่ายก็อยู่ในอาการมึนเมาอีกด้วย“อื้มมมมม....”ภูผาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากจูบเธอความต้องการในร่างกายของเขามันพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆจนเขายับยั้งมันเอาไว้ไม่ได้เมื่อริมฝีปากหนาแระกบกับริมฝีปากบางของเธอลิ้นร้ายก็ทำหน้าที่ของมันเข้าไปตักตวงความหวานด้านในโพรงปากเล็กทันที“อื้อ...อร้ายย...อ.ไม่”พระพายพยายามพาตัวเองออกจากตรงนี้จนสุดฤทธิ์ถึงเธอจะชอบเขาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะปล่อยตัวให้เขาอย่างว่าง่ายและเขาเองก็ไม่มีสิทธิ์มาทำกับเธอแบบนี้เช่นกันเธอเป็นคนเธอมีศักดิ์ศรีหากเขาหยามก็คือการไม่ให้เกียรติซึ่งข้อนี้เป็นข้อที่เธอรับไม่ได้ลมหายใจของชายหนุ่มแรงและถี่ขึ้นเรื่อยๆและไม่ได้สนใจคำทัดทานข
ฟอดดด“พี่เหนือ”เหนือเมฆไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปตอนส่งจันทร์เจ้าให้กับหญิงสาวเขาก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มหญิงสาวฟอดใหญ่กลิ่นหอมอ่อนๆของตัวเธอทำให้เขาอดกดจมูกลงไปที่แก้มเธอไม่ได้จริงๆพาขวัญอยากจะยกมือฟาดคนตรงหน้าเสียทีที่ฉวยโอกาสกับเธอเรื่อยแต่ติดตรงที่ต้องอุ้มหนูน้อยแล้วเขาก็หนีเธอออกไปเร็วเสียเหลือเกินพาขวัญกล่อมจันทร์เจ้าได้ไม่นานหนูน้อยก็หลับไปหญิงสาวจึงเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียงแล้วล้มตัวนอนลงด้วยความเพลียเพราะเมื่อวานเธอก็เหนื่อยมาทั้งวันหนำซ้ำกลางคืนที่จะได้พักก็ยังถูกชายหนุ่มรังแกอีกถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ใกล้เขามากก็จะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแน่“....หึ่......”เหนือเมฆเพียงแค่กลับไปนอนที่เดิมของเขาให้หญิงสาวตายใจเท่านั้นมีหรือเขาเปลี่ยนสถานะกับเธอแล้วเขาจะยอมนอนข้างล่างต่อไปชายหนุ่มค่อยๆเดินให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้หญิงสาวรู้ตัว“พี่เหนือปล่อยนะคะ”เมื่อได้จังหวะเขาก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆหญิงสาวพร้อมรวบตัวเธอมานอนกอดอย่างสบายใจพาขวัญคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงชายหนุ่มต้องหาทางฉวยโอกาสกับเธออีกแน่เพราะเขาพูดเองว่าจะไม่รักษาสัญญาอีกต่อไป“ไม่ปล่อย...จะนอนกอดเมียบ้างไม่ได้หรือไง”เหนือเ
“ได้ครับคุณพ่อไม่ต้องห่วง...”เรื่องแค่นี้เหนือเมฆไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้วเดี๋ยวทางนี้เขาจะให้นภัสเป็นคนดูแลแทนทุกอย่างแล้วเขาจะไปกับนิกรคนสนิทของพ่อเขาเอง“หืม...”พาขวัญเดินออกไปซื้อกาแฟจากร้านกาแฟสดแถวหน้าโรงพยาบาลเธอเดินกลับมาหมายจะไปที่ตึกของพ่อชายหนุ่มแต่เธอแอบเห็นแขไขยืนหลบมุมคุยกับใครบางคนอยู่แบบลับๆล่อๆด้วยความที่เธอเดินใกล้กับมุมตรงนั้นมากเลยทำให้ได้ยินว่าทั้งสองคุยอะไรกันแต่ไม่ค่อยชัดเท่าไร“ดีเรียบร้อยก็ดีฉันว่าอีกไม่นานมันก็คงต้องไปที่นั่น”“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”//เรื่องอะไรกันนะ//เมื่อรู้ตัวว่าทั้งสองกำลังจะเดินออกมาเธอจึงเดินเลี่ยงไปที่อื่นก่อนแต่ก็ยังสงสัยเอามากๆอยู่ดีว่าแขไขนั้นไปคุยอะไรลับๆล่อๆกับผู้ชายที่ท่าทางใม่น่าไว้ใจคนนั้นเรื่องอะไรวันต่อมา“ผมอยากให้หมอตรวจให้ละเอียดนะครับว่าอาหารพวกนี้มีสารปนเปื้อนอะไรบ้างแล้วในตัวพ่อของผมก็อยากจะให้หมอตรวจเลือดให้ละเอียดทุกอย่าง...ค่าใช้จ่ายเท่าไรไม่เกี่ยง...และขอให้เรื่องเงียบที่สุดแม้แต่ตัวภรรยาของพ่อผมก็ห้ามรู้”“ผมจะจัดการให้ครับ”เหนือเมฆอยากจะจัดการธุระทางนี้ให้เสร็จเรียบร้อยก่อนที่เขาจะไปเรื่องนี้เขาค่อนข้างระแคะ
“ช่วยฉันด้วย...ช่วยด้วย”หญิงสาวที่เสื้อผ้ามีแต่เลือดนั่งอยู่มุมห้องกำลังมองมาทางเธอด้วยสายตาแห่งความเจ็บปวดเพื่อขอความช่วยเหลือตอนนี้พาขวัญทำอะไรไม่ถูกจึงรีบกดมือถือโทรหาเหนือเมฆก่อนRrrrrrrrr“มีอะไรเหรอขวัญ...ว่ายังไงนะ”เหนือเมฆได้รับสายจากพาขวัญเรื่องที่ได้ฟังมันไม่ค่อยดีเท่าไรจึงคิดว่าเขาจะต้องพักงานตรงนี้เอาไว้ก่อนเพื่อกลับไปดูแลพาขวัญเขาไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่พาเธอกับจันทร์เจ้ามาที่นี่ด้วย“คุณกรผมต้องกลับไปที่บ้านก่อนมีธุระด่วน”เหนือเมฆฝากฝังนิกรให้อยู่ดูงานที่นี่แทนเขาไปก่อนเพราะเขาต้องรีบกลับไปที่บ้านพักด่วน“ครับเดี๋ยวทางนี้ผมดูต่อเอง”นิกรรู้ว่าที่บ้านต้องมีอะไรแต่ไม่อยากถามให้คนที่นี่ต้องแตกตื่นเขาจะอยู่เคลียร์ปัญหากับอัศวินเองบ้านพัก“เธอเป็นยังไงบ้าง”เมื่อมาถึงบ้านเหนือเมฆก็รีบวิ่งเข้ามาหาพาขวัญที่นั่งหน้าตาซีดเซียวอยู่อย่างเห็นได้ชัดที่หญิงสาวโทรไปบอกเขาว่ามีผู้หญิงถูกยิงเข้ามาในบ้านเขาอยากรู้ว่าอาการของเธอตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง“หมอกำลังทำแผลให้อยู่ค่ะดีที่เธอถูกยิงแค่ถากๆ”พาขวัญเห็นหมอที่ดูแผลของเธอแล้วก็ค่อนข้างสบายใจเพราะแผลเป็นเพียงแค่การโดนยิงถากๆเท่านั้
“คุณเหนือเป็นยังไงบ้างครับ”นิกรไม่ได้ตามคนร้ายไปเขาต้องดูเหนือเมฆก่อนตอนนี้เพราะหากชายหนุ่มเป็นอะไรไปอิทธิวัฒน์คงทรุดหนักกว่าเดิมแน่“ผมโอเค” เหนือเมฆโอเคเพราะกระสุนไม่ได้โดนจุดสำคัญแค่เจ็บใจที่พวกคนร้ายมันกล้าบุกมาทำร้ายเขาถึงที่นี่“ไหนขอดูหน้ามันชัดๆสิ”เหนือเมฆพยายามดึงหมวกดำที่คนร้ายใส่มาออกเพราะเขาอยากจะเห็นหน้าคนที่เข้ามาทำร้ายเขาเสียเหลือเกิน“ไปที่บ้านหมอก่อนนะคะพี่เหนือดูสิเลือดออกใหญ่เลย”พาขวัญอยากจะให้ชายหนุ่มไปให้ถึงมือหมอก่อนจะดีกว่าเพราะตอนนี้ที่แขนของเขามีแต่เลือด“พี่โอเคขวัญไม่ต้องห่วง”เหนือเมฆยังยืนยันว่าเจาโอเคหากเขายังไม่ได้เห็นหน้าคนทีทำร้ายเขาคงจะอึดอัดคาใจอยู่ต่อไปแน่“ห๊ะ...”เมื่อเหนือเมฆเปิดหน้าคนร้ายออกมาหญิงสาวถึงกับผงะเล็กน้อยเพราะเธอจะได้ว่าเธอเคยเห็นหน้าคนๆนี้บ้านหมอที่เกาะเวหาที่นี่มีหมอฝีมือดีอยู่สองสามคนอุปกรณ์การแพทย์ก็เพียงพอต่อการรักษาเพราะช่วงตอนที่อรรณพมาบริหารเขาจะเน้นเรื่องสุขภาพของคนที่นี่เป็นเรื่องสำคัญตอนนี้การรักษาเหนือเมฆจึงไม่มีอะไรที่จะต้องเป็นกังวลมากนักเช้าวันต่อมาตำรวจได้เข้ามาตรวจพื้นที่อย่างละเอียดพร้อมสอบปากคำทุกคนที่เกี่ย
“คุณนายพี่ทศโดนยิงตายตั้งแต่เมื่อคืนตอนนี้พวกผมกำลังโดนตำรวจล่าอยู่อยากขอเงินคุณนายสักก้อนก่อนจะหนีครับ”ตอนนี้พวกกลุ่มคนร้ายกำลังจะหลบหนีเพราะตำรวจออกตามล่าพวกเขาอยู่เกลื่อนเมืองเขาจะต้องมีเงินก้อนในการหนีไปกบดานเสียก่อนจึงโทรมาขอค่าจ้างจากแขไขในเมื่อติดต่อทางเบอส่วนตัวไม่ได้ก็เลยโทรเข้าเบอบ้านแทน“ทำไมพวกแกทำงานพลาดแบบนี้ห้ะ”แขไขมือไม้สั่นที่รู้ว่าลูกน้องฝีมือดีของเธอต้องเสียไปหนึ่งคนแถมงานที่สั่งให้ไปเก็บเหนือเมฆกับลูกเมียก็ยังพลาดอีก“ผมจะรู้ไหมว่ามันมีพวกเยอะขนาดนั้น...จ่ายมาซะดีๆ”ปลายสายเริ่มหงุดหงิดเมื่อเห็นท่าทีว่าคนสั่งงานจะไม่จ่ายเงิน“ฉันไม่ให้ทำงานพลาดแล้วยังจะมาเรียกร้องอีกหรือไง”แขไขไม่มีเงินที่จะจ่ายใครทั้งนั้นพร้อมทั้งยังวางสายไม่สนใจลูกน้องที่ทำงานห่วยแตกให้เธอต้องมานั่งเครียดอีกRrr“ไม่ต้องรับ”“ค่ะๆ”แขไขสั่งแม่บ้านเสียงแข็งเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินมารับโทรศัพท์ตอนนี้เธอต้องรีบหาวิธีแก้ปัญหาแต่ความกังวลใจในตอนนี้ทำให้เธอคิดอะไรไม่ออก2 วันต่อมาเกาะเวหา“ตำรวจจับคนร้ายได้บางส่วนแล้วครับมันรับสารภาพว่าเรื่องทั้งหมดคุณแขไขเป็นคนบงการครับ”“ในที่สุดบ้านฉันก็สลัดผู