ตอนที่25

“ปล่อยขวัญ...อย่าลืมสัญญาที่ให้ขวัญเอาไว้สิคะ”

พาขวัญรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอจึงย้ำเตือนสิ่งที่ชายหนุ่มเคยให้สัญญากับเธอเอาไว้เผื่อว่าเขาจะหยุดการกระทำนี้ลง

“ขอยกเลิกตอนนี้เลยก็แล้วกัน”

เหนือเมฆไม่สนใจคำสัญญาอะไรนั่นแล้วตอนนี้อารมณ์โมโหหึงเธอมันครอบงำเขาไปหมดทุกอย่างแล้ว

“ปล่อย...อื้มมมม”

พาขวัญพยายามดิ้นให้พ้นพันธนาการจากเสือร้ายที่ล็อคตัวเธอเอาไว้อยู่แต่ทำยังไงก็ไม่สำเร็จทั้งยังโดนลุกล้ำโดยริมฝีปากหนาและลิ้นร้ายของชายหนุ่มอีกด้วย

“อร้ายย...อื้อ...”

ชุดแต่งงานสีขาวงามฟูฟ่องถูกฉีกเป็นชิ้นๆออกจนหมดโดยฝีมือของชายหนุ่มมือหนากดบีบเค้นสองเต้างามอย่างไม่ได้กลัวว่าคนใต้ร่างจะรู้สึกเจ็บ

คนตัวโตรีบถอดเสื้อผ้าของเขาออกเพราะตัวตนของเขามันพร้อมเต็มที่แล้วหลังจากที่ห่างหายเรื่องแบบนี้มาพักใหญ่

“อื้อ...อื้มม”

ชายหนุ่มบดเบียดตัวเองเข้าแทรกกลางระหว่างตัวของหญิงสาวพร้อมทั้งดันตัวตนของเขาไปที่ช่องทางรักของหญิงสาวอย่างรวดเร็วเขาไม่ปล่อยให้เธอได้ร้องออกมาโดยการใช้ริมฝีปากหนาบดเบียดริมฝีปากบางอย่างโหยหิว

...ปลั้กก...ปึกก

มือของหญิงสาวเมื่อดิ้นหลุดพันธนาการจากชายหนุ่มได้เธอก็ทั้งจิกทั้งข่วนคนที่กำลังย่ำยีทั้งตัวและหัวใจของเธออยู่หญิงสาวหัวสั่นหัวคลอนด้วยแรงถาโถมจากชายหนุ่มเธอทั้งโกรธทั้งโมโหที่เธอไม่สามารถต่อต้านอะไรเขาได้เลย

“อื้อ...ฮึก...ฮือๆ”

นานเข้าหญิงสาวก็หมดแรงที่จะต่อต้านได้แต่เพียงส่งเสียงสะอื้นด้วยความคับแค้นใจเท่านั้นที่เขาผิดสัญญากับเธอเขาทำให้เธอดูด้อยค่ามากขึ้นไปอีกเพราะการกระทำของเขา

“อ่าส์....สส”

เหนือเมฆรู้ว่าตอนนี้เขาทำหญิงสาวเสียใจแต่จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอไม่ยอมเชื่อฟังเขาแต่โดยดีและด้วยความที่ไม่ชอบให้เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนเขาต้องทำให้เธอได้รู้ว่าเธอเป็นคนของเขาห้ามยุ่งกับใครถ้าเขาไม่ให้ยุ่ง

เนื้อตัวหญิงสาวแดงไปด้วยร่องรอยที่ชายหนุ่มได้ฝากเอาไว้บทรักที่เหมือนคนบ้าคลั่งได้สร้างความเจ็บปวดให้หญิงสาวไม่ใช่น้อยไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เขาได้ทำร้ายเธอหญิงสาวได้แต่นอนสะอื้นรอเวลาให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปเสียที

ทางด้านพระพาย

“เฮ้อ...ไปไหนของเค้ากันนะ”

ตอนนี้แขกก็กลับกันไปหมดแล้วพระพายจึงค่อยๆเดินมารอชายหนุ่มอยู่ที่หน้างานแต่ก็ไม่ยักจะเห็นว่าเขาจะกลับมาเสียทีเธอจึงตัดสินใจลุกเดินไปที่ห้องแต่งตัวหวังว่าจะไปเอาชุดมาเปลี่ยนเพราะเธอวางกระเป๋าไว้ที่นั่นยังไม่ทันได้เอาไปเก็บที่ห้อง

“หืมม...”

พระพายแอบๆได้ยินใครบางคนคุยกันในห้องเธอเลยไม่กล้าเข้าไปแต่ที่เธอจำได้อยู่เสียงนึงน่าจะเป็นเสียงของภูผาแน่นอน

“เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมคุณก็รู้ว่าผมยังรอคุณ”

วันนี้ภูผาดื่มหนักมากเพราะเขาต้องรวบรวมความกล้ามาคุยกับหญิงสาวเขาอยากคุยกับแพทริเซียตามลำพังเลยชวนเธอเข้ามาคุยในห้องแต่งตัวชายหนุ่มยังไม่ลืมเธอจากใจเขาทั้งสองคนจากกันเพราะเลือกทางเดินคนละทางต่างคนต่างมีความชอบที่ไม่เหมือนกันนั่นเอง

“เราต่างคนต่างก็มีหน้าที่นะคะภูในเมื่อทางที่เราชอบมันไปด้วยกันไม่ได้ก็ต้องยอมรับแพทว่าเราอย่าพูดเรื่องนี้กันอีกเลยนะคะอีกอย่างเราก็เลิกกันมานานแล้วด้วยแพทยังอยากให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะคะ”

แพทริซียรู้ว่าภูผายังรักเธออยู่แต่จะให้เธอเดินตามเขาเธอเองก็ทำไม่ได้เธอมีสิ่งที่เธออยากจะทำและรักมันเพราะมันเป็นความฝันของเธอคือการใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศและเฉิดฉายอยู่บนรันเวย์นั่นเองแต่ภูผาเป็นคนที่ค่อนข้างชอบความเรียบง่ายและชอบอยู่กับป่ากับเขาเหตุนี้นี่เองที่ทำให้แพทริซียคิดว่าเขาและเธอควรจะกลับมาเป็นเพื่อนกันจะดีกว่า

“ผมรู้มาว่าคุณกำลังจะหมั้นกับนักธุรกิจที่นั่น...”

ภูผารู้ว่าหญิงสาวกำลังจะหมั้นเขาจึงถือโอกาสนี้อยากจะยื้อเธออีกสักครั้ง

“เราต่างก็จะต้องมีครอบครัวเป็นของตัวเองนะคะภู....แพทเองก็มีคนที่ร่วมเดินทางเดียวกับแพทได้และเขาก็พร้อมที่จะดูแลแพท...เรื่องของเรามันจบไปนานแล้วภูต้องเข้าใจแพทนะคะ”

ภูผาพูดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งทรุดลงต่อหน้าต่อตาหญิงสาวและยอมปล่อยเธอไปแต่โดยดีเพราะคนอย่างแพทริเซียเมื่อตักดสินใจแล้วคงฝืนเธอยาก

“ภูเมามากแล้วไปพักเถอะนะคะ...แพทต้องบินกลับคืนนี้แพทลานะคะ”

แพทริซียเห็นว่าถ้าหากภูผาไม่ได้เมาขนาดนี้เขาน่าจะคุยรู้เรื่องกว่านี้เสียดายที่วันนี้เธอจะต้องกลับแล้วถ้ามีโอกาสเธอก็อยากจะคุยตอนที่เขาไม่ได้เมาจะได้เข้าใจกันดีสักทีว่าเธอต้องการอะไร

“เอ่อ...อืม....”

พาขวัญที่แอบฟังจนรู้ว่าอะไรเป็นอะไรเธอถึงกับยืนไม่ค่อยอยู่เมื่อรู้ว่าภูผายังรักแฟนเก่าของเขาอยู่วันนี้เธอรู้ใจตัวเองแล้วว่าเธอนั้นดันไปแอบชอบหัวหน้าของเธอเสียแล้วแต่ตอนี้เธอก็เป็นได้แค่คนอกหักทั้งที่ยังไม่ได้บอกความในใจกับคนที่เธอรู้สึกดีด้วยเลย

“โอ้ย...ฮึก...ฮือๆๆ”

พระพายพยายามเดินออกมาให้ห่างห้องแต่งตัวมากที่สุดเพราะเธอรู้ว่าแพทริเซียกำลังเดินออกมาด้วยความที่ส้นสูงของเธอมันทำให้เธอเดินไม่ค่อยถนัดบวกกับหญิงสาวรีบเดินจึงทำให้ข้อเท้าของเธอพลิกแล้วล้มลงไปกองกับพื้นความเจ็บที่เท่าของเธอมันไม่ค่อยเท่าไรแต่ที่หัวใจของเธอมันทำให้เธอต้องหลั่งน้ำตาออกมาอย่างห้ามไม่อยู่