ตอนที่27

“ว้ายยยย”

ภูผาใช้มือหนากระชากหญิงสาวเอาไว้จนเธอนั้นเซมาเกาะที่ตัวของเขาและล้มลงที่เตียงนุ่มด้วยกัน

“อื้อ...ปล่อยย.”

พระพายพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็โดนคนตัวโตทับเอาไว้

“ไม่ปล่อย”

ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบยิ่งชายหนุ่มได้เห็นหน้าหญิงสาวใกล้ๆเขายิ่งแปลกใจว่าใบหน้าของเธอทำไมถึงทำให้เขาใจสั่นได้ถึงขนาดนี้

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

พระพายรู้สึกว่าสายตาของชายหนุ่มมองเธอแปลกๆจนเธอรู้สึกได้ว่ามันไม่น่าไว้ใจเพราะอีกฝ่ายก็อยู่ในอาการมึนเมาอีกด้วย

“อื้มมมมม....”

ภูผาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากจูบเธอความต้องการในร่างกายของเขามันพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆจนเขายับยั้งมันเอาไว้ไม่ได้เมื่อริมฝีปากหนาแระกบกับริมฝีปากบางของเธอลิ้นร้ายก็ทำหน้าที่ของมันเข้าไปตักตวงความหวานด้านในโพรงปากเล็กทันที

“อื้อ...อร้ายย...อ.ไม่”

พระพายพยายามพาตัวเองออกจากตรงนี้จนสุดฤทธิ์ถึงเธอจะชอบเขาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะปล่อยตัวให้เขาอย่างว่าง่ายและเขาเองก็ไม่มีสิทธิ์มาทำกับเธอแบบนี้เช่นกันเธอเป็นคนเธอมีศักดิ์ศรีหากเขาหยามก็คือการไม่ให้เกียรติซึ่งข้อนี้เป็นข้อที่เธอรับไม่ได้

ลมหายใจของชายหนุ่มแรงและถี่ขึ้นเรื่อยๆและไม่ได้สนใจคำทัดทานของหญิงสาวแม้แต่น้อยสติในความรู้ชอบชั่วดีของเขาตอนนี้เริ่มไม่หลงเหลืออยู่แล้วเพราะดื่มมาพอสมควรบวกกับความที่เขาได้ใกล้ชิดกับหญิงสาวตอนนี้ด้วยยิ่งพาอารมณ์ของเขาเตลิดไปกันใหญ่

“ปล่อยยย...ช้านนน...อึก...ฮือ.ๆๆ”

ด้วยแรงดิ้นของพระพายเองทำให้เอผ้าของเธอที่มันอยู่หมิ่นเหม่อยู่แล้วร่นออกมาจนเห็นของสงวนของเธอหญิงสาวพยายามใช้มือปัดป้องมันเอาไว้แต่ก็ไม่สำเร็จแรงของเธอหรือจะไปสู้แรงของคนตัวโตทำได้เพียงก็แต่ใช้น้ำเสียงของเธอเข้าข่มเท่านั้นแต่ดูท่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้สะท้านกับอะไรเลยสักนิด

“อื้มม...อยู่เฉยๆ”

ชายหนุ่มจัดการถอดเสื้อผ้าที่ปกปิดตัวของเขาอยู่ออกจนหมดอย่างรวดเร็วไม่รีรอที่จะแทรกกลางระหว่างขาของหญิงสาวที่ปิดไม่ให้เขาได้ล่วงล้ำเข้าไปอยู่แต่มีหรืออะไรในตอนนี้ที่จะต่อต้านตัวของเขาได้ในเมื่อเขาต้องการ

“อื้อ...ไม่นะ...อร้ายยยย”

พระพายยากที่จะต้านแรงของชายหนุ่มเขาใช้เวลาเพียงไม่กี่วิก็แทรกตัวเข้ามาถึงกลางลำตัวของเธออย่างไม่ลำบากเลยสักนิดมีบางอย่างที่มันรุกล้ำในตัวเธอเข้ามาอย่างรวดเร็วทำให้เธอต้องส่งเสียงกรีดร้องอย่างทรมานด้วยความเจ็บและเรี่ยวแรงของเธอทีจะต่อต้านเขามันก็หมดไปด้วยทั้งเจ็บและจุกไปในคราเดียวกันเธอแทบหยุดหายใจน้ำตาที่ไหลรินอยู่แล้วก็พากันกรูไหลออกมาบ่งบอกความรู้สึกตอนนี้ได้เป็นอย่างดี

“อ่าส......สส”

ภูผายังปลดปล่อยอารมณ์เขาออกมาอย่างต่อเนื่องโดยไม่ลืมหูลืมตาไม่ได้สนน้ำตาขอหญิงสาวและเสียงร้องของเธอเลยสักนิดมันกลับเป็นเหมือนพลังที่ทำให้เขามีแรงปลดปล่อยความสุขในหลายๆรอบกว่าจะปล่อยให้หญิงสาวได้เป็นอิสระก็เล่นเอาหญิงสาวสลบเหมือดไม่มีแรงต้านหรือแม้แต่เสียงร้องออกมา

วันต่อมา

“อืม...”

ภูผาตื่นขึ้นมาในช่วงสายเขารู้สึกหนักหัวอยู่มากเมื่อสำรวจตัวเองก็พบว่าเสื้อผ้าที่ตัวของเขามีสักชิ้นเดียว

“พาย!!”

เขาพยายามประมวลผลกับสมองตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนเขาจึงมาอยู่ในสภาพนี้เมื่อเริ่มคิดภาพต่างๆก็หลั่งไหลเข้ามาทำให้เขารู้ว่าเขาได้ทำร้ายใครบางคนไปเสียแล้วและตอนนี้เธอก็ไม่ได้อยู่ในห้องนี้แล้วด้วย

“บ้าเอ้ย!!...”

เมื่อเขากำลังจะลุกไปจัดการกับตัวเองสายตาก็พลันไปเห็นรอยหยดเลือดค่อนข้างที่จะเปื้อนไปเต็มที่นอนเขาก็รู้ตัวว่าเขาได้ทำผิดครั้งใหญ่กับหญิงสาวไปเสียแล้ว

“ขวัญ...จะไปไหน”

เหนือเมฆตื่นขึ้นมาก็เห็นพาขวัญเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาจึงต้องเรียกหญิงสาวเอาไว้ก่อนเพราะตอนนี้เขายังนอนตัวเปล่าอยู่เลย

พาขวัญไม่ได้สนใจชายหนุ่มที่เรียกเธอเพราะตอนนี้เธอต้องการจะไปดูแลจันทร์เจ้าเท่านั้นไม่รู้ว่าป่านนี้หนูน้อยจะเป็นอย่างไรบ้างไม่รู้ว่าจะงอแงหรือเปล่า

“ขวัญ...เดี๋ยว”

เหนือเมฆลุกมาจากเตียงนอนทั้งที่ร่างกายของเขายังเปลือยไปเสียทุกส่วนด้วยรู้ตัวว่าหญิงสาวคงขุ่นเคืองก็เลยกลัวว่าเธอจะหนีจากเขาไปจึงต้องรีบดึงเธอเอาไว้ก่อน

“ขวัญจะรับไปดูจันทร์เจ้าค่ะ...พี่เหนือไปแต่งตัวให้เรียบร้อยเถอะค่ะจะได้กลับกันเสียที”

พาขวัญไม่ได้หันกลับไปดูชายหนุ่มที่ดึงมือเธอเอาไว้เพราะรู้ว่าชายหนุ่มอยู่ในสภาพไหนเธอเพียงแค่สั่งให้เขาไปแต่งตัวให้เรียบร้อยจะได้รีบกลับบ้านส่วนเธอไม่ได้หนีไปไหนก็แค่จะไปดูจันทร์เจ้าก็เท่านั้น

เรื่องเมื่อคืนเธอยอมรับว่าโกรธเขาแต่เธอก็ไม่สามารถที่จะไปจากเขาได้อยู่ดียังไงเธอก็ต้องอดทนอยู่เพื่อหนูน้อยที่เธอหลงรักและอยากปกป้องเลี้ยงดูอยู่ดีสิ่งทีทำได้ก็แค่พาตัวเองให้อยู่ห่างจากเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็เท่านั้นเอง

18.00 น.

บ้านเหนือเมฆ

“จะคุยกับพี่ได้หรือยัง”

เหนือเมฆใช้สายตาจับจ้องไปที่หญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาบนโต๊ะอาหารวันนี้ตั้งแต่กลับมาเธอไม่ยอมพูดกับเขาเลยสักคำหน้าก็ไม่มองด้วยซ้ำจากที่เขาคิดว่าความสัมพันธ์ของเขาและเธอจะดีขึ้นกลับแย่ลงกว่าเดิมเสียอีก

“ขวัญทานข้าวอยู่จะให้คุยอะไรล่ะคะ”

พาขวัญเขี่ยอาหารในจานไปมาพร้อมพูดประชดอีกฝ่ายในขณะที่เธอกำลังจะทานข้าวเขานั้นก็ชอบจะมาหาเรื่องคุย

“หึ้มม.”

เหนือเมฆถอนหายใจอย่างระอามันใช่แค่เวลานี้ที่เธอไม่คุยกับเขาแต่มันทุกเวลาเลยต่างหาก

19.00 น.

“แอ้...แอ้...อืมม”

“ง่วงแล้วใช่ไหมลูก...หนูชอบให้คุณพ่ออุ้มใช่ไหมครับ”

เหนือเมฆกำลังนั่งเล่นหยอกล้อกับจันทร์เจ้ารอพาขวัญอาบน้ำเสร็จตอนนี้หนูน้อยกำลังน่าจะง่วงอย่างเต็มที่แต่ก็อยากจะเล่นกับคนเป็นพ่อต่อช่วงนี้จันทร์เจ้าค่อนข้างติดเหนือเมฆมากเลยทีเดียว

“จันทร์เจ้าน่าจะใกล้หลับแล้วส่งแกมาให้ขวัญค่ะ”

พาขวัญอาบน้ำแต่งตัวเสร็จตอนนี้ก็น่าจะได้เวลานอนของจันทร์เจ้าแล้วเธอจึงยื่นมือขอรับจันทร์เจ้ามากล่อมนอนชายหนุ่มจะได้กลับไปนอนที่ของเขาเสียที