อะไรคือความจริง

ตอนที่ 8

อะไรคือความจริง

“ว้าย ! ”

         สิ้นเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจพิรฎาก็มารู้สึกตัวอีกทีเธอก็นอนอยู่ที่โรงพยาบาลโดยมีสามีคอยยืนอยู่ข้างๆ

         “คุณปลอดภัยแล้วนะ”

         ภูริดลจับมือภรรยามากอดแน่นรอยยิ้มของเขามันดูมีความสุขมากกว่าการที่เห็นภรรยาลืมตาฟื้นขึ้นมาจนคนป่วยส่งสายตาเป็นคำถามให้อีกฝ่ายอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น

         “คุณกับลูกปลอดภัยดี”

         ชายหนุ่มบอกข่าวดีแก่ภรรยาที่มันเหมือนสายฟ้าฟาดลงไปกลางหัวใจของคนที่ตั้งใจจะสารภาพความจริงทุกอย่างภายในวันนี้จากที่ชีวิตของเธอมีแค่เพียงตัวคนเดียวตัดสินใจจะทำอะไรก็ยากเย็นมากพออยู่แล้วพอมารู้ข่าวที่ควรจะเป็นข่าวดีแต่มันกลับทำให้หัวใจของเธอรู้สึกสั่นไหววูบวาบไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับชีวิตที่ต่อไปนี้เพราะเธอกำลังจะเป็นแม่คน

         “ฉันท้องหรอคะ”

         “ใช่ เรากำลังจะมีลูกด้วยกันนะ”

         ภูริดลพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างในหัวใจเหมือนกันเพราะในสัญญาเขียนบอกไว้ว่าทันทีที่หญิงสาวคลอดลูกออกมาสัญญาจะจบลงทันทีชายหนุ่มไม่แน่ใจเลยว่าพิรฎาจะไปจากเขาทันทีหรือไม่เพราะถึงเวลานั้นเธอมีอิสระเต็มตัวแล้ว

         คุณหมอตรวจดูอาการของคุณแม่คนใหม่และให้นอนโรงพยาบาลดูอาการ 1 คืนจึงอนุญาตให้กลับบ้านได้เมื่อพบว่าร่างกายไม่มีส่วนไหนได้รับผลกระทบร้ายแรง

         “สัญญาระหว่างเรา….”

         พิรฎาตัดสินใจที่จะพูดเข้าเรื่องทันทีเธอไม่อยากปิดบังความจริงอะไรอีกแล้วแต่แค่เพียงเอ่ยถึงคำว่าสัญญาอีกฝ่ายก็อารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นจนเธอไม่กล้าพูดอะไรต่อ

         “คุณไม่ต้องกลัวผมเข้าใจสัญญาดีทันทีที่คุณคลอดลูก ผมจะหย่าให้อย่างถูกต้อง”

         ชายหนุ่มเดินออกจากห้องไปแล้วความตั้งใจที่จะสารภาพความจริงทุกอย่างเป็นอันต้องจบลงและคงต้องหาโอกาสที่เหมาะกว่านี้ซึ่งมันคงรอนานกว่านี้ไม่ได้พิรฎาจึงตั้งใจว่าพรุ่งนี้เธอจะหาโอกาสพูดกับสามีชั่วคราวอีกครั้งว่าตัวเองเป็นใครและยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่ออะไรแล้วหวังว่าเขาจะเข้าใจและให้อภัยเธอ

         “ดลแกมีอะไรหรือเปล่าวะ”

         ยุทธถามเพื่อนด้วยความแปลกใจเพราะตั้งแต่ชายหนุ่มมีภรรยาก็ไม่เคยโทรศัพท์ตามเพื่อนมานั่งร่วมสังสรรค์แบบนี้แต่วันนี้ภูริดลกลับเป็นคนติดต่อไปหาเขาด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนคนกำลังมีความทุกข์

         “พิมพ์ท้องแล้วแต่ฉันไม่ต้องการยกเลิกสัญญาฉันควรทำยังไงดีวะ”

         ภูริดลตัดสินใจที่จะเล่าความรู้สึกภายในใจทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเขาตอนนี้ให้เพื่อนสนิทฟังเพื่อต้องการให้อีกฝ่ายช่วยหาคำตอบให้ตัวเขาเองว่าควรจะตัดสินใจเลือกเส้นทางไหนให้กับชีวิตตัวเองที่จะไม่ทำให้ทั้งตัวเขาและพิรฎาต้องเสียใจ

         “ในเมื่อแกยอมรับว่าแกรักคุณพิมพ์แล้วฉันก็คงต้องพูดความจริงอะไรบางอย่างให้แกได้รู้แต่แกต้องสัญญาว่าจะไม่วู่วามคิดและทำอะไรด้วยเหตุผล”

         เพื่อนสนิทตัดสินใจเล่าความจริงทุกอย่างที่เขาได้รับรู้มาก่อนหน้านี้ว่าความจริงแล้วพิรฎาไม่ใช่เป็นเด็กต่างจังหวัดที่มาจากครอบครัวที่ไม่มีพ่อและแม่แต่เธอคือลูกสาวคนเดียวของนักธุรกิจที่ร่ำรวยติดอันดับต้น ๆ ของประเทศไทยและที่เธอตัดสินใจ          เซ็นสัญญากับภูริดลเพียงเพราะต้องการพาตัวเองออกจากบ้านที่เป็นเหมือนกรงทองขังเธอไว้โดยมีแม่เลี้ยงใจร้ายคอยรังแกเธออยู่ในนั้นและอีกหนึ่งเหตุผลคือหญิงสาวต้องการประชดบิดาให้รู้ว่าการไม่มีเธอมันทำให้คนเป็นพ่อทุกข์แค่ไหน

         “ตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาฉันกลายเป็นคนโง่ให้พิมพ์หลอกอย่างนั้นหรอ”

         แค่เพียงได้รับรู้ความจริงภูริดลก็คว้าแก้วเหล้าแก้วสุดท้ายดื่มเข้าจนหมดแก้มก่อนที่จะเดินออกจากร้านไปไม่สนคำร้องห้ามของเพื่อน เวลานี้เขาต้องการกลับไปเคลียร์ทุกอย่างกับภรรยา

         “คุณจะกลับดึกทำไมไม่โทรมาบอก ฉันโทรไปคุณก็ไม่รับ         รู้ไหมว่าเป็นห่วง”

         สาวน้อยรีบเดินลงมารับสามีที่บริเวณประตูบ้านชั้นล่างแต่กลับถูกอีกฝ่ายกระชากมือของเธออย่างแรงดึงให้เดินตามขึ้นไปยังชั้น 2 บนห้องนอนก่อนจะผลักร่างบางลงกับเตียง

         “ถึงผมจะเป็นผู้ชายปากร้ายแต่ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมาผมใช้ความจริงใจกับคุณตลอดไม่เคยมีคำไหนที่ผมโกหก ตลอดระยะเวลาที่เราอยู่กันมาคุณไม่เคยพูดความจริงสักครั้ง ผมคงเป็นควายในสายตาคุณใช่ไหม”

         หญิงสาวสับสนไปหมดเธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าไปรับรู้อะไรมากลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งอยู่ในเสื้อผ้าทำให้เธอรู้ว่าเวลานี้เจ้าของร่างสูงมีสติอยู่ไม่เต็มร้อยและเธอก็ไม่อยากให้เขาแสดงท่าทีรุนแรงใส่เธอแบบนี้เพราะมันทำให้เธอคิดถึงภาพความทรงจำที่อภิรดีเคยทำกับเธอในวัยเด็ก

         “ใช่ฉันโกหกคุณแต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำรุนแรงกับฉันแบบนี้ในเมื่อสัญญาของคุณมันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับครอบครัวของฉันและฉันก็ทำหน้าที่อย่างเต็มกำลังความสามารถจนตอนนี้ลูกของคุณก็อยู่ในท้องแล้ว สิ่งที่คุณต้องการคุณได้มันหมดทุกอย่างตัวฉันเองสิที่แทบจะไม่เหลืออะไรคุณคิดว่าเงิน 10 ล้านมันมีค่ามากใช่ไหมสำหรับฉันแต่มันไม่ใช่เลย….”

         พิรดาอยากจะพูดต่อไปว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับเธอคือภูริดลและความอบอุ่นในครอบครัวนี้ที่หล่อเลี้ยงชีวิตของเธอมาตลอดหลายเดือนทำให้เธอมีความสุขจนไม่อยากไปจากที่นี่แต่เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ต่อเมื่อร่างหนาถาโถมเข้ามาทับร่างเล็กของเธอซุกไซ้ซอกคอฉีกเสื้อผ้าของเธอออกเป็นชิ้น ๆ การแสดงความใคร่ในครั้งนี้มันปราศจากความรักมีแต่ความรุนแรงด้วยร่างกายที่บอบบางกว่าพิรฎาไม่มีกำลังจะต่อสู้จึงได้แต่ปล่อยร่างกายชดใช้ความผิดและรองรับอารมณ์ของอีกฝ่ายภายใต้หยดน้ำตา

         ด้วยความเมาและหมดเรี่ยวแรงที่ใช้ไปกับการระบายความโกรธแค้นทำให้ภูริดลนอนหลับสนิทอยู่บนที่นอนที่ตอนนี้มันมีแค่ความว่างเปล่าเพราะหญิงสาวที่เคยนอนกับเขาทุกคืนตัดสินใจเก็บของทุกอย่างและหนีออกจากบ้านหลังนี้ไปในช่วงเช้ามืดทันที

         “พ่อครับพิมพ์ไปไหน”

         ชายหนุ่มลงมาข้างล่างทั้งที่ยังใส่ชุดนอนเพราะตามหาภรรยาไม่เจอยิ่งเปิดตู้เสื้อผ้าพบว่าเสื้อผ้าของเธอหายไปหลายชุด      ภูริดลถึงกับใจร้อนรีบลงมาข้างล่างเพื่อหวังว่าใครจะมีคำตอบให้เขาสักคน

         “คุณพิมพ์เรียกรถให้มารับไปตั้งแต่ตี 4 แล้วค่ะ”

         หนึ่งในแม่บ้านที่ทำหน้าที่ตักบาตรในตอนเช้าทุกวันรีบวิ่งเข้ามาบอกเจ้านายก่อนที่จะต้องรีบหลบหน้าทันทีเมื่อถูกอีกฝ่ายตะคอกกลับ

         “แล้วทำไมไม่ปลุกฉัน”

         “ใจเย็นก่อนนะดลอย่าเอาอารมณ์ไปลงกับคนอื่นแบบนี้เรื่องราวมันเกิดอะไรขึ้นไหนเล่าให้พ่อฟังซิปัญหาทุกอย่างมันต้องมีทางแก้ถ้าแก้ไม่ถูกทางมันจะยิ่งไปกันใหญ่”

         บารมีพยายามตั้งสติและส่งผ่านความรู้สึกหวังดีไปให้ลูกชายเพื่อให้ภูริดลใจเย็นลงเพราะถ้าขืนเขายังวู่วามใช้แต่อารมณ์แบบนี้ปัญหาแค่เพียงภรรยาหนีออกไปอาจจะเลยเถิดเป็นการเลิกลากันจริงๆก็ได้

         “พิมพ์หนีผมไปแล้ว เขาไม่เคยรักผมเลย”

         คนเป็นพ่อยอมนั่งฟังลูกชายระบายอารมณ์ออกมาให้หมดกว่าที่ชายหนูจะเข้าเรื่องความเป็นจริงที่เกิดขึ้นทุกคนก็ต้องนั่งฟังเขาพร่ำเพ้อเกือบครึ่งชั่วโมงความเป็นจริงที่ภูริดลเล่าตั้งแต่ต้นจนจบทำให้คนเป็นพ่อเข้าใจอะไรมากขึ้น

         “ลูกโกรธที่พิมพ์เขาไม่พูดความจริงโกหกลูกแล้วถ้าคิดในมุมกลับลูกก็โกหกพ่อ พ่อต้องโกรธลูกด้วยไหม”

         “ที่ผมโกหกพ่อก็เพราะต้องการจะทำให้พ่อสบายใจ”

         “แล้วที่พิมพ์โกหกลูกก็เพราะต้องการทำแผนการของลูกให้สำเร็จใช่ไหมเห็นไหมทุกคนก็มีเหตุผลในการโกหกกันทั้งนั้นแต่มันอยู่ที่ว่าโกหกเพื่ออะไร พ่อให้อภัยลูกได้เพราะพ่อรู้ว่าดลทำทั้งหมดเพราะอยากให้พ่อมีความสุขสมหวังแล้วลุกล่ะตอนที่ได้รู้ความจริงว่าเมียตัวเองโกหกทำไมถึงได้ไม่คิดให้อภัยถ้าพ่อเป็นพิมพ์พ่อก็คงจะน้อยใจและหนีไปเหมือนกัน”

         คำพูดของผู้ใหญ่ทำให้ชายหนุ่มคิดถึงภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาแสดงความรุนแรงกับเธอเพียงเพราะความเหงาและความโมโหอีกฝ่ายคงรู้สึกเจ็บช้ำรู้สึกเหมือนโดนกระทำย่ำยีด้วยความไม่เต็มใจความรู้สึกผิดเริ่มเกาะกุมเข้ามาในหัวใจและเวลานี้ภูริดลก็คิดหาทางออกไม่เจอว่าเขาควรจะง้อให้ภรรยากลับมาอยู่กับเขาได้อย่างไร

         “ในฐานะที่น้าเป็นผู้หญิงถ้าผู้ชายที่ทำร้ายจิตใจไม่ใช่คนที่น้ารักน้าจะไม่รู้สึกอะไรเลยแต่เมื่อไหร่ที่เราถูกคนที่เรารักแสดงท่าทางไม่ให้เกียรติไม่เห็นความสำคัญเราก็จะเจ็บช้ำเป็นทวีคูณอย่างน้อยตอนนี้คุณดลก็แน่ใจได้เลยว่าคุณพิมพ์รักคุณดลที่เหลือก็อยู่ที่คุณแล้วว่าจะทำอย่างไรให้ภรรยาของคุณรู้ว่าคุณรักเธอ”

         ชายหนุ่มหันมามองแม่เลี้ยงด้วยสายตาขอบคุณซึ่งเป็นสายตาที่นารีไม่เคยได้พบเห็นมาตลอดหลายปีที่เธอเข้ามาอยู่ที่นี่ถึงแม้ลูกเลี้ยงจะร้ายกับเธอเท่าไหร่แต่สำหรับเธอแล้วภูริดลคือลูกที่เธอพร้อมจะให้อภัยเขาเสมอและในวันนี้วันที่ลูกชายของเธอกำลังมีความทุกข์เธอก็พร้อมจะอยู่เคียงข้าง