ทะเบียนสมรส

ตอนที่ 8

ทะเบียนสมรส

         เสียงของผู้หญิงที่ดังแทรกเข้ามาก่อนที่ภูเบศจะวางสายทำให้หัวใจของผู้หญิงที่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีตัวตนในชีวิตของเขาไม่สบายใจ

         ล้านนาพยายามที่จะข่มตาให้หลับลงแต่มันก็ไม่สำเร็จ               เธอวางสายจากเจ้านายไปเกือบสองชั่วโมงแล้วแต่ความรู้สึกมันเหมือนทุกอย่างยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอ

         เสียงรถยนต์มาจอดที่หน้าบ้านและตามมาด้วยเสียงประตูหน้าบ้านเปิดออก หญิงสาวรีบลุกออกจากเตียงนอนมาดูที่หน้าต่างด้วยความตกใจเพราะเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมีใครมาหาเธอ

         “ไหนคุณว่าจะนอนกับคุณแม่คุณไม่ใช่หรือคะ”

         หญิงสาวดีใจที่คนที่มาคือผู้ชายที่เธอสุดแสนจะคิดถึงและมีเรื่องค้างคาใจอยากจะถาม

         “นอนไม่หลับเป็นห่วงเธอด้วย”

         คำพูดที่ฟังดูธรรมดาแต่สำหรับล้านนาแล้วมันทำให้หวงใจเธอพองโตด้วยความดีใจ

         “กินข้าวไหมคะ ฉันไปอุ่นให้”

         ภูเบศพยักหน้าและเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารทั้งที่ตัวเขากินข้าวเย็นมาแล้วแต่มันก็ไม่ถูกปากเหมือนฝีมือของแม่ครัวประจำตัว

ความอยากรู้ถึงมีมากก็จริงแต่ความกลัวที่จะต้องสูญเสีย ชายหนุ่มตรงหน้ามีมากกว่า ล้านนาจึงเลือกที่จะเก็บคำถามมากมายที่เธอมีอยู่ในใจไว้แค่คนเดียวเท่านั้น

2 เดือนผ่านไป

         วันเวลาที่ผ่านไปความผูกพันระหว่างล้านนากับภูเบศก็มีมากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะเดียวกันก็เหมือนมีโลกคู่ขนานอีกใบที่ในโลกใบนั้นมีภูเบศกับทรายแก้วอยู่ ชายหนุ่มยอมเลือกที่จะยอมทำตามความสบายใจของมารดาแต่ภูเบศก็พยายามที่จะเว้นระยะห่างของเขากับทรายแก้วไว้แค่พี่น้องเท่านั้น

         “พรุ่งนี้เห็นคุณพ่อบอกว่าลูกต้องไปประชุมต่างจังหวัดแม่ว่าพาทรายแก้วไปด้วยจะได้มีเพื่อนคุยตอนขับรถ”

         ลูกชายทำท่าจะปฎิเสธแต่ก็ต้องยอมเงียบเมื่อเห็นว่ามารดาทำท่าขอร้องด้วยใบหน้าที่ดูอ้อนวอนขอความเห็นใจ

        

         “เธอใช่ไหมล้านนา”

         หญิงสาวในชุดพนักงานหันหน้าไปตามเสียงของคนที่กำลังเอ่ยชื่อเธอ

         “สวัสดีค่ะคุณท่าน”

         “เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร ถ้าอย่างนั้นก็ดีจะได้ไม่ต้องเสียเวลาแนะนำ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอเชิญที่ห้องทำงานคุณภู”

         ล้านนามือไม้สั่นไปหมดด้วยความกลัวคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ที่มารดาของเจ้านายมาหาเธอถึงที่บริษัทและขอคุยเป็นการส่วนตัวแบบนี้

         “เป็นเมียเก็บลูกฉันมานานเท่าไหร่แล้ว”

         ราตรีถามทันทีหลังจากที่ประตูห้องทำงานถูกปิดลงไม่รอให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว

         “ไม่ใช่นะคะ ฉันกับคุณภูเราไม่ได้เป็นอะไรแบบนั้นกัน”

         คนตัวเล็กยืนจับมือตัวเองแน่นปฎิเสธด้วยเสียงที่สั่นเครือเพราะความกลัวแทรกซึมไปทั่วร่างกาย

         “ฉันไม่ได้จะมาฟังเธอโกหก”

         ราตรีเดินเข้ามาหาล้านนาด้วยแววตาที่เหมือนอยากจะฉีกเนื้อเธอออกเป็นชิ้น ๆ

         “ในเมื่อบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันก็ดีแล้วเพราะว่าลูกชายของฉันกำลังจะแต่งงาน หวังว่าเธอคงไม่ใฝ่ต่ำจนคิดจะเป็นเมียน้อยใคร”

         สายฟ้าฟาดลงมากลางใจทั้งที่ล้านนาก็เตรียมใจมาตลอดว่าสักวันเธอก็ต้องเดินออกมาจากชีวิตของผู้ชายที่เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดเป็นเจ้าของ

         ประตูห้องทำงานปิดลง ตอนนี้มีแค่ล้านนาเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ไม่มีอะไรหรือใครที่เธอต้องอาย หญิงสาวผู้กำลังรู้สึกพ่ายแพ้ร้องไห้ออกมาเหมือนดั่งสายฝนในคืนที่มรสุมกำลังโหมกระหน่ำ

         หน้าที่ยังคงสำคัญเพราะภาระแสนหนักที่หญิงสาวแบกไว้เธอไม่อาจที่จะยอมให้ตัวเองตกงานได้ในตอนนี้ ล้านนาฝืนยิ้มพยายามทำเหมือนว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเพื่อที่จะนั่งทำงานให้ครบเวลา

         “วันนี้กลับก่อนก็ได้นะ”

         ยุพาเดินมาบอกลูกน้องที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานไม่ยอมที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับใคร ๆ

         “หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ” คนตอบแสร้งยิ้มให้เหมือนปกติ

         “เธอไม่จำเป็นต้องเล่าให้พี่ฟังไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเอาเป็นว่าพี่ให้เธอไปพักผ่อนก็แล้วกัน”

         ดวงตาคู่สวยตอนนี้มีน้ำใส ๆ ไหลมาคลอดเต็มดวงตากลม ล้านนาก้มหน้าหลบลงไปเพื่อไม่ให้เพื่อนร่วมงานคนอื่นเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้เพราะเธอยังไม่พร้อมที่จะให้ใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

         บ้านหลังนี้มันคือที่ที่ทำให้เธอได้มีโอกาสมีความสุขที่สุดแต่มันไม่ใช่ที่ของเธอ ล้านนาลงมือเก็บข้าวของเตรียมย้ายที่อยู่อีกครั้ง

         การจากไปครั้งนี้เธอตั้งใจที่จะอยู่เจอหน้าและบอกกับภูเบศให้รู้เรื่องเพราะอย่างไรเขาและเธอก็ต้องทำงานที่เดียวกันอยู่แล้ว ล้านนาคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่รั้งหรือห้ามเพราะอีกไม่นานเขาก็จะแต่งงานไม่แน่เจ้านายของเธออาจจะดีใจด้วยซ้ำที่ไม่ต้องเป็นคนเชิญเธอออกจากบ้านหลังนี้ด้วยตัวเอง

         แม่ครัวฝีมือดียังคงทำหน้าที่เหมือนเช่นทุกวันถึงแม้จะอยู่ในอารมณ์ที่เสียใจแค่ไหนและมื้อนี้ล้านนาตั้งใจทำแต่ของที่ภูเบศชอบเพราะมันคงเป็นมื้อสุดท้ายที่เธอจะได้ทำกับข้าวให้เขากิน

         “วันนี้ทำอะไรให้กินนะ”

         ภูเบศกลับมาถึงบ้านช้ากว่าเวลาปกติเพราะเขาเพิ่งกลับจากประชุมที่ต่างจังหวัด

         “ไปล้างมือก่อนส่งกระเป๋ามาค่ะเดี๋ยวฉันเอาไปเก็บให้”

         ภูเบศมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่แสดงถึงความสงสัยทันทีเพราะเขาอยู่กับล้านนามาเกือบสามเดือน เขาคิดว่าเขาดูออกว่าคนตัวเล็กกำลังมีอะไรในใจและมันต้องเกี่ยวกับตัวเขาแน่นอน

         “เธอกินข้าวน้อยไปไหม ร่างกายจะเอาแรงที่ไหนมาทำงานและไหนจะต้องคอยทำกับข้าวให้ผมทุกวันอีก”

         ชายหนุ่มพยายามชวนคุยอีกฝ่ายคุยหลังจากที่บรรยากาศบนโต๊ะอาหารไร้เสียงสนทนาใด ๆ มาเป็นสิบนาที

         “ฉันอิ่มแล้วค่ะวันนี้ไม่ค่อยหิว คุณภูกินเยอะ ๆ นะคะ วันนี้ฉันตั้งใจทำสุดฝีมืออยากให้คุณจำรสชาติอาหารฝีมือของฉันไปตลอด”

         “มีอะไรหรือเปล่า ทำไมพูดแบบนี้”

         ล้านนารีบส่งยิ้มกลบเกลื่อนเพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าเสียอารมณ์ในการกินอาหาร

         “ไม่มีอะไรค่ะ ทำหน้าจริงจังไปได้ ฉันก็แค่กลัวว่าคุณจะไปกินกับข้าวที่อื่นอร่อยแล้วลืมฝีมือบ้าน ๆ ก็แค่นั้น”

         ภูเบศไม่เชื่อที่ล้านนาพูดแต่เขาคิดว่าคาดคั้นไปก็เท่านั้นถ้าเธอพร้อมก็คงพูดให้เขาฟัง

         ห้องนอนที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าที่วางกองเตรียมพับและกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ทำให้ภูเบศทนไม่ไหวต่อไปอีกแล้วเขาคงต้องถามให้รู้เรื่องกันไปว่ามันเกิดอะไรขึ้น

         “ล้านนาผมต้องการคำอธิบาย”คนถามมองไปที่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่

         “คุณกำลังจะแต่งงาน ฉันไม่อยากเป็นเมียน้อยใครและมันก็คงถึงเวลาที่คุณจะเบื่อฉันได้แล้วปล่อยล้านนาไปเถอะนะคะ คนรักของคุณคงไม่ยอมแน่ถ้ารู้เรื่องของเรา”

         ภูเบศเดินปรี่เข้ามาหาหญิงสาวที่กำลังสาละวนกับเสื้อผ้าของเธอที่วางอยู่เต็มตะกร้า

         “คุณไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน ใครกันที่สร้างเรื่องโกหกขึ้นแบบนี้ ผมไม่เคยคิดเรื่องจะแต่งงานกับใครทั้งนั้น”

         “คุณแม่ของคุณเป็นคนมาบอกฉันด้วยตัวเองถึงที่ทำงาน คุณยังจะปฏิเสธว่าไม่จริงอีกไหม”

         สาวสวยที่เคยเอาแต่สงบปากลุกขึ้นจ้องตาผู้ชายที่เธอรักแต่ก็ต้องจากเขาไปด้วยความรู้สึกที่แม้แต่ตัวเธอก็อธิบายไม่ถูกว่าโกรธ เสียใจหรือกำลังรู้สึกอะไรกันแน่

         “ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น ถ้าเธอออกไปจากบ้านหลังนี้ยุพาจะต้องรับผิดชอบที่ทำผิดกฎของบริษัท เอาเสื้อผ้าเก็บเข้าตู้เดี๋ยวนี้”

         ภูเบศกำลังจะเดินออกจากห้องนอนแต่เขาก็ต้องหันหลังกับเข้ามาเมื่อล้านนาวิ่งเข้าไปในห้องน้ำและตามมาด้วยเสียงอาเจียน

         “เธอเป็นอะไร”

         มือหนาลูบหลังด้วยความเป็นห่วงเพราะตลอดเวลาที่อยู่กันมาเขายังไม่เคยเห็นหญิงสาวป่วยเป็นอะไร

         ล้านนาหันมาจะตอบแต่เธอกับเป็นลมเกือบลงไปนอนกับพื้นของห้องน้ำถ้าภูเบศไม่ได้ประคองหลังเธออยู่

         คนเป็นห่วงเห็นอาการไม่ดีจึงตัดสินใจอุ้มหญิงสาวที่กำลังเป็นลมขึ้นรถและพาไปโรงพยาบาลทันที

         “ยินดีด้วยนะคะ ภรรยาคุณท้องได้สี่สัปดาห์แล้ว”

         คุณหมอบอกข่าวดีกับคุณพ่อแต่คุณแม่ยังคงไม่รู้เพราะนอนให้น้ำเกลืออยู่ที่ห้องพักฟื้น

         “พรุ่งนี้คุณไปธุระเป็นเพื่อนผมนะ”

         ล้านนาได้แต่มองเพราะเธอไม่มีแรงจะถามต่อว่าเขาจะพาเธอไปไหนแต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ เธอป่วยแบบนี้เขายังจะให้เธอไปไหนอีก

         “น้ำเกลือหมดก็กลับบ้านได้แล้วคุณแม่อย่าลืมกินยาตามที่หมอให้ไปนะครับจะช่วยลดอาการแพ้ท้องได้”

         คุณหมอยังคงพูดอะไรต่ออีกหลายคำแต่คนฟังตอนนี้หูอื้อไม่ได้ยินอะไรอีกแล้วตั้งแต่จับใจความที่หมอบอกได้ว่าเธอกำลังท้อง

         ยาที่คุณหมอให้มาทำให้หญิงสาวที่กำลังอ่อนเพลียหลับสนิทจนถึงบ้าน ล้านนามารู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เช้าแล้วและเธอก็ถูกบังคับให้แต่งตัวนั่งรถมากับเจ้านายทั้งที่ยังคงมีอาการคลื่นไส้เวียนหัวอยู่

         “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”

         ภูเบศส่งยิ้มหวานดูมีความสุขแทนคำตอบ เขาพาคนป่วยเดินไปยังที่ที่เขาตั้งใจพาเธอมา

         “คุณ...”

         ทะเบียนสมรสที่วางอยู่ตรงหน้าทำเอาคุณแม่คนใหม่ถึงกับร้องไห้ออกมา

         “ตั้งแต่วันนี้ไปคุณคือภรรยาของผม”

         การจดทะเบียนสมรสแบบไม่ทันตั้งตัวทำเอาล้านนาพูดอะไรไม่ออก เธอร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กที่กำลังดีใจและตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

         “คงไม่มีผู้ชายคนไหนที่ตัวเองกำลังจะแต่งงานแล้วกลับมาจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ ผมคงไม่ต้องอธิบายอะไรอีก คุณคือเมียคือแม่ของลูกและคือคนที่ผมจะอยู่ด้วย”

         อ้อมกอดที่เคยอบอุ่นวันนี้มันอุ่นยิ่งกว่าทุกครั้ง ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาครั้งที่เป็นการกอดกันครั้งแรกที่ล้านนากอดสามีของเธอได้อย่างสนิทใจ

         “ขอบคุณนะคะ”