นามสกุลที่คุ้นหู

ตอนที่ 6

นามสกุลที่คุ้นหู

“สบายใจขึ้นหรือยังคะ”

         พิรฎาถอนหายใจก่อนจะหันไปถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆเธอด้วยใบหน้าที่แสนจะเหน็ดเหนื่อยหลังจากที่เธอต้องเข้าไปตรวจร่างกายกับคุณหมอเพราะหญิงสาวทั้งรู้สึกกลัวและรู้สึกเจ็บกับการที่ต้องโดนตรวจภายในเป็นครั้งแรก

         “ก็ดีนะผมจะได้ตั้งหน้าตั้งตาทำเต็มที่คุณเองก็เตรียมร่างกายให้พร้อมจะได้ไม่ต้องทนเป็นเมียผมนานเอาเถอะยิ่งเรามีลูกกันช้าเท่าไหร่คุณก็ยังจะต้องทนเห็นหน้าผมไปอีกนาน”

         สาวน้อยได้แต่หันไปมองคนขับที่ตั้งแต่ออกมาจากบ้านเขายังไม่พูดหยุดพูดจาประชดประชันเธอเลยสักครั้งด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจเหลือเกินแต่เธอก็ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรแล้วเพราะตลอดทางเธอเองก็เถียงเข้ามาตลอดเหมือนกันจึงคิดว่าต่อไปนี้จะอยู่แบบเงียบๆบ้างเพราะแค่ต้องทนปฏิบัติตามคำสั่งของเขาเธอก็เหนื่อยใจพออยู่แล้วถ้ายังจะต้องมาเถียงเอาผิดเอาถูกกับเขาอีกเธอคงจะต้องบ้าก่อนที่งานสำเร็จแน่นอน

         “แวะไหนอีกคะนี่ฉันคิดว่าเราจะกลับบ้านกันได้แล้ว”

         คนขับไม่ได้มุ่งหน้ากลับบ้านตามที่อีกฝ่ายคิดแต่เขากลับพาเธอมาที่หน่วยงานราชการแห่งหนึ่งซึ่งเป้าหมายของเขาก็คือ                   การจดทะเบียนสมรสให้ถูกต้อง

         “นามสกุลคุณผมรู้สึกคุ้นๆ”

         ภูริดลพูดขึ้นหลังจากที่เขานั่งมองใบทะเบียนสมรสที่ตอนนี้ทั้งคู่ต่างก็ได้รับมาคนละ 1 แผ่นเพื่อใช้เป็นหลักฐานยืนยันการเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

         “นามสกุลฉันดังจะตายคุณจะไม่คุ้นได้ยังไงแต่อย่างว่าคนเราเกิดมาชื่อเหมือนกันนามสกุลเหมือนกันก็ยังไม่ได้มีชีวิตที่เหมือนกันเลยตอนสมัยที่ฉันเด็กๆมีแต่คนบอกว่านามสกุลแบบนี้บ้านต้องรวยแต่สุดท้ายฉันก็ยังจนถึงทุกวันนี้”

         คนตอบหันหลังให้คนขับทันทีเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเกือบจะหาเหตุผลมาแก้ตัวไม่ทัน หญิงสาวไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีโอกาสได้เห็นนามสกุลของเธอแบบนี้ช่วงเวลาที่เกิดขึ้นมันสั้นจนเธอคิดหาคำตอบในแบบฉุกเฉินแต่ในที่สุดมันก็รอดไปได้เพราะอีกฝ่ายเชื่อสนิทใจว่าเธอเองก็แค่มีนามสกุลไปตรงกับคนที่มีฐานะร่ำรวยทั้งที่ความเป็นจริงเธอกับคนพวกนั้นไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกันสักนิด

         “ก่อนกลับบ้านพาฉันไปแวะซื้อของหน่อยได้ไหม”

         คนตัวเล็กเมื่อมองเห็นไกลๆว่าข้างหน้ามีห้างสรรพสินค้าเธอคิดขึ้นมาได้ว่าเธอเองยังแทบจะไม่มีของใช้ส่วนตัวจากตอนแรกที่ตั้งใจว่าเธอจะออกมาซื้อเองแต่เปลี่ยนใจเมื่อเริ่มรู้สึกว่าการเดินทางไปไหนมาไหนของเธอมันอาจจะสร้างความไม่ปลอดภัยถ้าเกิดคนของบิดามาเจอเข้าเธอจึงตัดสินใจที่จะขอให้คนขับพาเธอแวะซื้อในครั้งนี้เลย

         “คุณนั่งรอตรงนี้ก็ได้นะฉันจะรีบซื้อแล้วจะรีบกลับมา”

         หญิงสาวรู้สึกเกรงใจที่อีกฝ่ายจะต้องมาคอยเดินตามเธอเลือกซื้อเครื่องสำอางของใช้ส่วนตัวสำหรับผู้หญิงแต่กลายเป็นว่า             ภูริดลเต็มใจแต่กลับรู้สึกหงุดหงิดที่เหมือนหญิงสาวพยายามผลักเขาออกให้พ้นตัวเหมือนไม่ต้องการให้ใครเห็นว่าเธอกับเขามาด้วยกัน

         “ดูเหมือนคุณจะไม่อยากให้ใครเห็นว่าผมเป็นสามี”

         “แล้วแต่คุณจะคิดเลยค่ะถามจริงๆเถอะประจําเดือนไม่มาหรือเปล่าวันนี้ดูคุณจะหงุดหงิดตั้งแต่เช้าก่อนหน้านี้ที่ฉันยังไม่ได้เข้ามาอยู่บ้านคุณทำไมคุณดูเป็นคนพูดน้อยดูเป็นผู้ใหญ่แต่ตั้งแต่ออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้าคุณยังไม่หยุดพูดจาประชดประชันฉันเลยนะ”

         ชายหนุ่มไม่ตอบแต่กลับยกมือขึ้นมาโอบไหล่อีกฝ่ายเข้ามากอดแนบชิดกับตัวเสมือนว่าทั้งคู่คือข้าวใหม่ปลามันคือสามีภรรยาที่รักกันเหลือเกินจนผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างมองด้วยรอยยิ้มเขินแทนหญิงสาวที่กำลังโดนกอดอยู่ตอนนี้

         “ชิบ...แล้ว”

         สายตาของพิรฎาหันไปเห็นหญิงสาวที่กำลังคิดเงินอยู่เครื่องข้าง ๆ เธอ ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คือเลขาของบิดาของเธอนั่นเอง             สาวน้อยไม่รู้จะหลบไปทางไหนจึงได้แต่ใช้มือโอบเอวสามีแนบใบหน้าของเธอกับอกกว้างของอีกฝ่าย ภูริดลเองถึงกับตกใจที่อยู่ดีๆหญิงสาวที่ทำท่าทางเหมือนรังเกียจเขามาตลอดกลับเอาตัวเข้ามาแนบชิดโดยไม่สนใจสายตาของคนอื่นที่กำลังมอง

         “พอรู้ว่าจะกลับบ้านก็อ้อนเชียวนะไม่ต้องกลัวคืนนี้ผมจัดหนักจัดเต็มอยู่แล้ว”

         คนตัวสูงกระซิบข้างหูแผ่วเบาดึงอีกฝ่ายเข้ามาประชิดตัวมากขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังถือไพ่เหนือกว่าสาวน้อยภายใต้อ้อมกอดรู้สึกหมั่นไส้แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอาใบหน้าออกจากที่กำบังจึงได้แต่ใช้เล็บจิกไปที่ท้องของอีกฝ่ายเพื่อเป็นการลงโทษที่พูดจากวนอารมณ์เธอ 

         ภรรยารับจ้างต้องรับศึกหนักตั้งแต่คืนแรกจนถึงเวลานี้ตลอดระยะเวลา 1 เดือนเต็มที่พิรฎาาเข้ามาทำหน้าที่ตามสัญญาของเธอภูริดลปฏิบัติหน้าที่สามีอย่างเคร่งครัดจนตัวเขาเองก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้จากที่ตั้งใจว่าจะให้หญิงสาวเป็นเพียงแค่เครื่องระบายอารมณ์และทำหน้าที่ให้เขาได้สมบัติจากบิดาแต่ตอนนี้กลายเป็นตัวเขาเองที่ติดเธอแทบจะไม่ยอมไปสังสรรค์อะไรกับเพื่อน

         “เดี๋ยวนี้จะเจอหน้าคุณภูริดลแต่ละทีกระผมนายยุทธจะต้องเดินทางมาถึงบริษัทเลยใช่ไหมครับ”

         เพื่อนคนสนิทพูดจาแซวชายหนุ่มตรงหน้าจากที่เคยเป็นหนุ่มตระเวนราตรีชอบการท่องเที่ยวมากกว่าการกลับบ้านแต่ปัจจุบันกลับกลายเป็นคนที่ติดภรรยาแทบจะไม่ยอมไปไหนแม้ว่าเพื่อนจะพยายามชวนเท่าไหร่ก็ตาม

         “แกก็พูดเกินไป ฉันต้องกลับบ้านเพราะอยากจะมีลูกเร็วๆจะได้ยกเลิกสัญญาบ้าบอเสียทีเบื่อหน้ายายนั่นจะบ้าแล้ว”

         ปากที่ยังคงดูร้ายแต่มันกลับตรงข้ามกับใบหน้าที่ตอนนี้มีรอยยิ้มมุมปากเขินจนหน้าแดงเมื่อคิดถึงภาพผู้หญิงที่เขานอนกอดเธอทุกคืน

         “ให้มันจริงอย่างที่ปากพูดแล้วกันไม่ใช่ถึงเวลาก็ร้องไห้              คร่ำครวญไม่ยอมเลิกกับเขานะ”

         ยุทธอ่านใจเพื่อนออกแต่เขาก็ไม่กล้าพอที่จะเตือนอะไรเพราะตลอดเวลาของการคบกันตัวเขาเองต่างหากที่มักจะทำอะไรผิดพลาดให้ภูริดลต้องเป็นฝ่ายตักเตือนเสียมากกว่า

         “แกพูดผิดหรือเปล่าคนอย่างฉันน่ะหรือจะคร่ำครวญเสียใจแกก็รู้สาเหตุที่ฉันจ้างผู้หญิงคนนั้นมาเป็นเมียก็เพราะว่าไม่อยากมีครอบครัวแล้วเรื่องอะไรฉันจะต้องมาคร่ำครวญถ้าถึงเวลาต้องหย่านี่ก็เฝ้ารอไม่รู้เมื่อไหร่จะท้อง”

         คนเป็นเพื่อนได้แต่พยักหน้าทำท่าพยายามเชื่อทั้งที่ก็รู้ว่า อีกฝ่ายก็ดูออกว่าเขาไม่เชื่อเลยว่าสิ่งที่ภูริดลพูดจะเป็นความจริงในใจ

         สองคนเพื่อนสนิทพูดคุยเรื่องต่างๆ มากมายที่เก็บไว้ในใจกันมาหลายวันเพราะปกติทั้งสองคนแทบจะเจอกันเกือบทุกคืนแต่ตั้งแต่ภูริดลรับพิรฎาเข้าไปอยู่ที่บ้านหลังเดียวกันชายหนุ่มก็ไม่มีเวลามาพบปะสังสรรค์กับเพื่อนอีกเลยแม้แต่เวลารับโทรศัพท์ก็ยังแทบจะไม่มีเพราะเมื่ออยู่ที่ทำงานเขาก็จะรีบทำงานให้เต็มที่เพราะต้องการรีบกลับบ้านให้ตรงเวลาและถ้ายิ่งเวลาอยู่บ้านเขาแทบจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งเวลาเขากับภรรยาได้

         ยุทธมาหาเพื่อนที่ทำงานในครั้งนี้ความจริงแล้วเขามีเรื่องบางอย่างจะมาพูดให้ภูริดลได้รู้เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับพิรฎาแต่เขาเองไม่มั่นใจว่าควรจะพูดมันดีไหมแต่จากที่ได้ลองพูดคุยกันถึงภรรยารับจ้างของเพื่อนยุทธก็เปลี่ยนใจเก็บทุกอย่างเป็นความลับที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้เพราะดูแล้วเพื่อนของเขาน่าจะกำลังตกหลุมรักภรรยารับจ้างของตัวเอง

         “แกมาหาฉันเพียงเพราะเหงาแค่นั้นหรือไงวะยุทธ”

         แขกกำลังจะลากลับท่านประธานบริษัทจึงถามด้วยความแปลกใจเพราะคิดว่าการที่เพื่อนเดินทางมาหาเขาถึงที่บริษัทน่าจะต้องมีเรื่องสำคัญแต่พูดคุยกันมาเกือบชั่วโมงก็ยังไม่เห็นจะว่าอะไรนอกจากพูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบโดยเฉพาะเรื่องของภรรยารับจ้างเท่านั้น

         “ไม่มีอะไรก็แค่คิดถึงเห็นแกกับพิมพ์อยู่ด้วยกันได้ก็สบายใจแล้วแล้วก็อย่าเผลอตัวไปรับภรรยารับจ้างของแกเข้าล่ะฉันไม่อยากมานั่งเช็ดน้ำตาให้”

         ภูริดลจากที่ไม่รู้สึกสงสัยอะไรพอเริ่มเห็นแววตาและคำพูดส่งท้ายของเพื่อนเขาเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างแต่ก็เลือกที่จะไม่ถามเพราะตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าเสียงหัวใจของตัวเองตอนนี้มันคิดกับหญิงสาวที่เขาหลับตานอนและตื่นขึ้นมาเจอในทุกวันอย่างไร

         คนกำความลับเดินออกจากห้องของเพื่อนสนิทด้วยความรู้สึกที่เป็นกังวลเพราะความจริงที่เขารู้มาพิรฎาโกหกข้อมูลของเธอทุกอย่างและถ้าวันหนึ่งที่เรื่องราวพัฒนาไปมากขึ้นตามสัญญา ทั้งคู่มีลูกด้วยกันยุทธไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหญิงสาวจะยอมยกลูกของเธอให้ใครเพียงเพราะแลกกับเงิน 10 ล้านเพราะ                 ความจริงแล้วพิรฎาก็มาจากครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวยไม่น้อยไปกว่าเพื่อนของเขาเลยและถ้าเวลานั้นภูริดลตกหลุมรักภรรยาของเขาเข้าเต็มหัวใจและอีกฝ่ายกลับไม่รู้สึกเช่นนั้นคนเป็นเพื่อนไม่อยากจะคิดว่าชายหนุ่มที่คิดมาตลอดว่าจะไม่มีครอบครัวจะกลายเป็นคนที่คลั่งกับความรักได้ถึงขนาดไหน